Καραμανλής και Σαμαράς προειδοποίησαν το Μέγαρο Μαξίμου ότι «ιστορικά κόμματα εξαφανίζονται ή βρίσκονται σε κατάσταση προιούσας παρακμής» και σφυροκόπησαν το ιδεολογικό μοντέλο του ατομικισμού και της woke ατζέντας, που έχει υιοθετήσει και η ηγεσία της ΝΔ.
Αντιμετωπίζω πάντοτε με περίσκεψη και συστολή, κατά την διάρκεια της δημοσιογραφικής μου πορείας, σχόλια και εκτιμήσεις του Τύπου ότι αυτή ήταν μια «ιστορική επιλογή». ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
- του Μανώλη Κοττάκη
Μια «ιστορική μέρα». Ένα «ιστορικό γεγονός». Γενικώς, είμαι φειδωλός σε τέτοιες αξιολογήσεις, γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι η ίδια η Ιστορία αποφασίζει αργότερα τι είναι ιστορικό και τι δεν είναι. Όχι εμείς στον παρόντα χρόνο. Ωστόσο, είμαι υποχρεωμένος να κάνω μία εξαίρεση. Η κοινή παρουσία των δύο πρώην πρωθυπουργών, Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά, στην παρουσίαση του βιβλίου μου «Απόρρητοι Φάκελοι Καραμανλή» πιθανολογώ βασίμως ότι θα αποδειχθεί στο μέλλον ιστορικό γεγονός. Όχι γιατί συνυπήρξαν και διαδέχθηκαν ο ένας τον άλλον στο βήμα. Αλλά για αυτά που είπαν. Θα ανατρέχουμε στο μέλλον στις ομιλίες τους αυτές.
Το να ομιλούν δύο πρωθυπουργοί και αρχηγοί του ιδίου κόμματος (ο πρώτος επί 13 χρόνια, ο δεύτερος επί έξι) στην ίδια εκδήλωση είναι, πράγματι, ασυνήθιστο και για την πολιτική μας ιστορία, αλλά κυρίως για την ιστορία της κεντροδεξιάς παράταξης. (Τρεις πρωθυπουργοί διαφορετικών παρατάξεων μίλησαν στο πρόσφατο συνέδριο της «Καθημερινής».) Αυτό που κάνει την διαφορά όμως ήταν το υψηλοτάτου πολιτικού συμβολισμού περιεχόμενο των ομιλιών τους, που, παρά τις αναπόφευκτες εσωκομματικές αιχμές, υπερέβη κατά πολύ το ακροατήριο της παράταξης, εκτάθηκε στην Κεντροαριστερά και επικεντρώθηκε στο «Που πάει ο κόσμος». Και, βεβαίως, «στην πορεία του ελληνικού Έθνους» μέσα στον χρόνο.
Και οι δύο, ο καθένας με τον δικό του, ιδιαίτερο τρόπο, ο κύριος Σαμαράς πιο ευθύς, ο κύριος Καραμανλής φαινομενικώς πιο διπλωματικός, άσκησαν οξεία κριτική στην ηγεσία της ΝΔ ως μέρος της παρακμάζουσας ηγεσίας της Ευρώπης. Δεν την αξιολόγησαν αυτοτελώς ως ελληνική ηγεσία. Και εις ο,τι αφορά στην παράταξή τους (αφού περιέγραψαν από κοινού με μελανά χρώματα την βαθειά κρίση υποδείγματος μιάς Ευρώπης που δεν παράγει, δεν γεννάει, υποθάλπει τον άκρατο ατομικισμό, πυροδοτεί έναν γενικευμένο πόλεμο στην «καρδιά» της μετά από 80 χρόνια, αντιμετωπίζει νέα ανάφλεξη στα Βαλκάνια, και αφού εξέφρασαν την έντονη ανησυχία τους για την βαθειά κρίση απονομιμοποίησης του πολιτικού μας συστήματος), η ουσία των ομιλιών τους συμπυκνώνεται στις ακόλουθες φράσεις τους: Ο κύριος Καραμανλής, περιγράφοντας την «περιφρόνηση» και την «υπεροψία» με την οποία αντιμετωπίζουν την άλλη άποψη οι ηττημένες ευρωπαικές πολιτικές ελίτ, επεσήμανε:
«Έτσι, όχι απλώς δεν αντιμετωπίζεται το πρόβλημα· αντιθέτως, επιδεινώνεται, και μάλιστα ραγδαία, με κίνδυνο κάποια στιγμή, όχι στο μακρινό, απώτερο μέλλον, να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Όταν δαιμονοποιείται η άλλη άποψη, όταν αντιμετωπίζονται ως εχθροί οι ανησυχούντες, τότε η οριστική ρήξη μαζί τους είναι αναπόφευκτη».
Προσέθεσε, μάλιστα, ότι «υπάρχει γεωμετρική αύξηση της δυσαρμονίας μεταξύ των επιλογών των ηγετικών ελίτ και των αντιλήψεων μεγάλης μερίδας των πολιτών». Ο κύριος Καραμανλής εξειδίκευσε την «απειλή» για ρήξη με την αναφορά του στα εθνικά θέματα. Είπε: «Πιστεύω ότι καμμιά ελληνική κυβέρνηση δεν θα ήταν διατεθειμένη να υποχωρήσει σε μείζονα εθνικά θέματα και να υποχωρήσει σε ρυθμίσεις σε βάρος των εθνικών συμφερόντων. Πρώτον, διότι αποκλείω την πιθανότητα να το επιθυμεί. Αλλά επιπρόσθετα δεν θα μπορούσε, διότι θα βρισκόταν αντιμέτωπη με την ομόθυμη και σθεναρή αντίδραση των Ελληνίδων και των Ελλήνων».
Ο κύριος Καραμανλής επανέλαβε κάτι που είχε πεί σε παλαιότερη ομιλία του, αλλά είχε περάσει απαρατήρητο: «Ιστορικά κόμματα που έπαιξαν επί πολλές δεκαετίες πρωταγωνιστικό ρόλο στα δρώμενα των χωρών τους εξαφανίζονται ή βρίσκονται σε φάση προιούσας παρακμής».
Στην εξ ίσου συγκλονιστική ομιλία του, ο κύριος Σαμαράς τόνισε: «Όσα κεντροδεξιά κόμματα προσαρμόστηκαν έγκαιρα όχι μόνον επιβίωσαν, αλλά αύξησαν και τα ποσοστά τους, όπως στην Γερμανία. Όσα, πάλι, παρέμειναν προσηλωμένα στην πολιτική ορθότητα κατέρρευσαν, όπως στην Γαλλία και την Ιταλία». Και, αναφερόμενος στην ελληνική πραγματικότητα, προσέθεσε: «Σχηματοποιούνται τρία, και όχι δύο, πολιτικά μπλόκ. Το κεντροδεξιό με 28%, το κεντροαριστερό με αθροιστικά παρόμοιο ποσοστό και το υπερδεξιό λαικιστικό πέριξ του 20%. Επομένως, ο κινητήριος μοχλός της Μεταπολίτευσης, ο δικομματισμός, φαίνεται ότι ανατρέπεται και μετατρέπεται σε τρικομματισμό».
Τέλος, δεν πρέπει να αγνοηθεί η δηκτικότητα, ασυνήθιστη για πρώην πρωθυπουργούς. Ο κύριος Σαμαράς χαρακτήρισε τους κυβερνώντες «αλαζόνες», ενώ ο κύριος Καραμανλής είπε ότι «είναι παρηγοριά στον άρρωστο» οι ερμηνείες που ακούστηκαν για την αποχή. Ακολουθούν αντιπροσωπευτικά αποσπάσματα των ομιλιών τους για την Ευρώπη και την κρίση του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
===============
Αντιπατριωτισμός, μια πέμπτη φάλαγγα πληρωμένη με εκατομμύρια δολάρια και ευρώ
Εσωτερικά υπονομευμένη χώρα η Ελλάδα
Ο Γιάννης Μάζης ...μπέρδεψε τον Ακσόι με τον Ροζάκη, επειδή έλεγαν σχεδόν τα ίδια, 2-11-2020
«Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης»
Ελληνοτουρκική διαπραγμάτευση υπό γερμανική πατρωνία – Στην παράδοση των μνημονίων
Γ. Κοντογιώργης: Η ελληνική πολιτική ελίτ έχει «Γουναρισμό» στα εθνικά θέματα
Η αποκόλληση των ελίτ από την κοινωνία
Οι ψευδαισθήσεις των ελληνικών ελίτ για το Αιγαίο
«Ποιοι και πώς μεθοδεύουν την “άλωση” του Έβρου και των Νησιών;»
Οι εθνομηδενιστικές ελίτ απέναντι στο έθνος
---------------------
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΕΛΙΤ ΚΑΙ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Παρουσίαση
Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ο ισπανός στοχαστής Ortega y Gasset εξέδωσε το βιβλίο του «Η εξέγερση των μαζών». Υποστήριζε σ' αυτό ότι η δημοκρατία κινδύνευε από τις μάζες, από τον απλό κόσμο που εισέβαλλε στη σκηνή της ιστορίας. Εξήντα χρόνια αργότερα, ο Κρίστοφερ Λας υποστηρίζει ότι η απειλή για τη δημοκρατία σήμερα προέρχεται από τις ελίτ των επαγγελματιών και των διευθυντικών στελεχών. Οι ελίτ αυτές, ευκίνητες και εξωτερικά ολοένα πιο παγκοσμιοποιημένες, αρνούνται να δεχθούν περιορισμούς ή δεσμούς με τον τόπο ή το έθνος τους. Απομονώνονται στα δίκτυα και τους θύλακές τους, εγκαταλείπουν τη μεσαία τάξη και προδίδουν την ιδέα της δημοκρατίας για όλους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)Ένα καταπληκτικό και καθοριστικό βιβλίο σύγχρονης σκέψης για την προδοσία και την απειλή της Δημοκρατίας, του πολιτεύματος που γεννήθηκε πριν 2.500 στην Ελλάδα, για να λάμψει σαν φωτεινό μετέωρο λίγα χρόνια στο κατασκότεινο αντι-δημοκρατικό στερέωμα της εξουσιαστικής βαρβαρότητας σ' Ανατολή και Δύση, σε Βορρά και Νότο. Το οποίο αλλοιώθηκε αντιπροσωπευτικά στη Δύση και παραμορφώθηκε δυναστικά στην Ανατολή, για να ψυχθεί στον Βορρά και να πυρακτωθεί στον Νότο, ώσπου τώρα προδόθηκε από την "εξέγερση των ελίτ" της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης Δημοκρατίας του τρόμου, της ανισότητας, της ξέφρενης επιζήτησης κερδών. Των ελίτ που έχουν σημαία τους την υπέρτατη αγνωμοσύνη προς τους προκατόχους τους με την κοινωνική ευαισθησία, αλλά και στις κοινότητες που καθοδηγούν. Οι ελίτ αυτές βρίσκονται στις κορυφές της κοινωνικής ιεραρχίας, οι υπηρέτες, λειτουργοί και εξουσιαστές του Θεού Χρήμα. Έχουν προδώσει την ιδέα της Δημοκρατίας για όλους. (Δημήτρης Κακαβελάκης, ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ, 8/9/2008)
| Ξενόγλωσσος τίτλος | THE REVOLT OF THE ELITES AND THE BETRAYAL OF DEMOCRACY |
| ISBN13 | 9789608263383 |
| Εκδότης | ΝΗΣΙΔΕΣ |
| Χρονολογία Έκδοσης | Ιανουάριος 2006 |
| Αριθμός σελίδων | 202 |
| Διαστάσεις | 24x17 |
| Μετάφραση | ΤΟΜΑΝΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ |
| Συγγραφέας/Δημιουργός (Ελληνικά) | ΛΑΣ ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ |
| Κωδικός Πολιτείας | 3000-0128 |
==========
==========================
Οι ψευδαισθήσεις των ελληνικών ελίτ για το Αιγαίο
Μεταναστευτικό και παγκοσμιοποίηση - Η αποκόλληση των ελίτ από την κοινωνία
Γιώργος Μαργαρίτης: "Εκτιμώ ότι έχουν συμφωνήσει σε εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων & κυριαρχίας"
Ούτε για δεύτερους ρόλους δεν είναι άξιες οι ελληνικές ελίτ
-----------------------
Θέλουν να «εκπαιδεύσουν» την κοινή γνώμη σε κατευνασμό
Μια απάντηση στον Ροζάκη – Η μυθοποίηση των διερευνητικών επαφών
=========================
...είναι οι αυταπάτες των ελίτ, ή απλά εκτελούν το σχέδιο...
Οι «γραικύλοι» του Ελληνισμού και ο ΕΛΙΑΜΕΠ της «κατευναστικής» πολιτικής μας
Η αγωνιώδης προσπάθεια για επαναπροσδιορισμό της εθνικής μας ταυτότητας συνεχίζεται αέναα εδώ και 200 χρόνια, ασφαλώς, με φωτεινό ορόσημο την Ελληνική Επανάσταση η οποία σηματοδότησε την πάλη για ανεξαρτητοποίηση των υπόδουλων Ελλήνων απ' το πολυεθνικό καθεστώς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ώστε να ''νομιμοποιηθούν'' εθνικά και ηθικά.
Σ' όλη αυτήν την μακρά πορεία για την απελευθέρωσή τους απ' τον τουρκικό ζυγό, ωστόσο, πέρασαν από διάφορα στάδια δυσκολίας του αυτοπροσδιορισμού τους. Του αυτοπροσδιορισμού που τους ωθούσε στην εναλλακτική χρήση των όρων ''Έλλην'', ''Γραικός'', Ρωμ(α)ιός, αλλά και ''Γραικύλος'' (όρος του Κοραή [19ος αι.] και απέδιδε 'φωτογραφικά' την αμηχανία τους να αποβάλλουν το ''ρούχο'' της Τουρκοκρατίας το οποίο παρέπεμπε στον υποταγμένο, αναξιοπρεπή και δουλοπρεπή Έλληνα.
Ο τελευταίος όρος, σημειωτέον, έδωσε τη θέση του αργότερα (κατά τη φάση περιοδολόγησης της ''Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους'' απ' τον ιστορικό Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο) στον έτερο νεολογισμό του Κοραή ''Γραικογάλλοι''(''γραικοβάρβαροι'' εκμαυλισθέντες από τη Δύση), απ' τη χαρακτηριστική φράση του 'επανιδρυτή της ελληνικής γλώσσας' ''[...] έν έθνος Γραικογάλλοι, Kράζοντες, «Aφανισθήτω, και εκ της γης εξαλειφθήτω. H κατάρατος δουλεία! ZHTΩ H EΛEYΘEPIA!...'', στο έργο του ''Άσμα Πολεμιστήριον των εν Aιγύπτω περί ελευθερίας μαχομένων Γραικών''.
Το δυστύχημα είναι ότι όσο περνούσαν τα χρόνια έκτοτε και μαζί μ' αυτά αλληλοδιαδοχικά οι αιώνες, οι όροι αυτοί βρίσκονταν πάντα στην... επικαιρότητα. Έβρισκαν ουσιαστικά αφορμή και αιτία για να τρυπώσουν στην περιοδική πολιτική ιστορία του τόπου μας, όπως έχει καταγραφεί αυτή στην Ιστορία των Νεότερων Χρόνων μέχρι την εποχή μας.
Την αφορμή την έδιναν οι κομματικές διαμάχες στην πολιτική μας σκηνή και την αιτία η σταδιακή συρρίκνωση του Ελληνισμού (που έμοιαζε να είναι μεθοδευμένη από άγνωστα κέντρα) εκ παραλλήλου με την αλλοίωση της πολιτισμικής, πνευματικής και φυσικής ταυτότητας των Νεοελλήνων.
Κοντά σ' αυτά προστέθηκαν, συν τω χρόνω, στην Ελλάδα (με αντικατοπτρισμό των παθογενειών και στην Κύπρο) η πολυεπίπεδη διαφθορά και οι ανεπίτρεπτοι συμβιβασμοί των ηγεσιών της στα όρια ενός ιδιότυπου, επικαλυμμένου νεο-μηδισμού που άγγιζε την εθνική προδοσία.
Στην κατηφορική πορεία της χώρας μας, εντωμεταξύ - και όσο πλησιάζαμε στον κάβο του 21ου αιώνα με απαρχή τη δεκαετία του '80 και εντεύθεν - είχε διαμορφωθεί στο πεδίο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, μια εμπροσθοφυλακή ''κομματικών'' opinion makers της δημοσιογραφίας που είχαν πίσω τους δίκτυα στήριξης της κοινής γνώμης τα οποία ακολουθούσαν μαζοποιημένα και διακομματικά την κοινή γραμμή των εχόντων και κατεχόντων την εξουσία στον τόπο μας.
Την πολιτική ''γραμμή του κατευνασμού'', όπως καθιερώθηκε να λέγεται έκτοτε, η οποία όμνυε στο ιδεολόγημα της 'ελληνοτουρκικής φιλίας' και δεν έδειχνε να πτοείται απ' το εθνικό τράνταγμα οδύνης στα Ίμια (1996).
Με αφετηρία αυτήν τη γραμμή άρχισε να παρατηρείται σταδιακά μια διακομματική σύγκλιση στις επιλογές των τότε κυβερνήσεων σε ό,τι αφορούσε τα βαλκανικά θέματα και αυτά των σχέσεών μας με την Τουρκία.
Ήταν μια σύγκλιση ευθυγράμμισης, ουσιαστικά, με την αμερικανική πολιτική την οποία στήριζαν αναφανδόν οι ελίτ της Αθήνας, έστω κι αν ο ελληνικός λαός κοιτούσε καχύποπτα την διακομματική συγκατάνευση με τις πλάτες των Αμερικανών, οι οποίοι προωθούσαν τη συμφιλίωση Ελλάδας-Τουρκίας.
Δημιούργημα της Ανδρεοπαπανδρεϊκής εποχής, με επεκτάσεις που έδρεψαν... δάφνες επί Σημίτη ήταν το ΕΛΙΑΜΕΠ (Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής), που διατηρούσε δεσμούς με την αμερικανική και βρετανική πολιτική.
Ήταν το ίδρυμα που προωθούσε συστηματικά τη ''συμφιλίωσή'' μας με τους Τούρκους και ασπαζόταν πιστά τις ιδέες της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού εξοργίζοντας εκείνους οι οποίοι έβρισκαν εξαρχής ύποπτο τον ρόλο του και το κατηγορούσαν ότι προετοιμάζει γενιές εθελόδουλων Ελλήνων.
Έτσι σιγά σιγά ήρθαν και συγκλίναν οι παράλληλοι δρόμοι της πολιτικής των ελληνικών κομμάτων, τα οποία στην πλειοψηφία τους ακολουθούσαν τα κελεύσματα της Αμερικής στα θέματα Εξωτερικής πολιτικής μας που αφορούσαν το Κυπριακό, την τρομοκρατία, τη σχέση μας με την Τουρκία, την στήριξη της προοπτικής της για είσοδο στην ΕΕ, αλλά και στα θέματα του ευρωατλαντικού προσανατολισμού της ΕΕ και του μέλλοντος των Βαλκανίων.
Του μέλλοντος των Βαλκανίων, το οποίο -- στην παγκοσμιοποιημένη ιδεολογία και στρατηγική του ΕΛΙΑΜΕΠ [του ιδρύματος με τις πολυεπίπεδες διασυνδέσεις και τις διεθνείς χορηγίες (από ακαδημαϊκούς, πρεσβείες, γερμανικά και αμερικανικά ιδρύματα, μεταξύ των οποίων το ''Open Society Foundations'' του Ουγγρο-αμερικανο-εβραίου φιλοσκοπιανού δισεκατομμυριούχου, κερδοσκόπου και πολιτικού ακτιβιστή Τζορτζ Σόρος κλπ)] -- στηρίζεται στην Νέα Τάξη πραγμάτων και την πολιτική της, όπως διαμορφώθηκε αυτή για την περιοχή μας.
Πολιτική χαραγμένη από ΗΠΑ-Βρετανία και ΝΑΤΟ με την ευγενική... χορηγία της ΕΕ και τη στήριξη των μη κυβερνητικών ΜΚΟ που προπαγανδίζουν και προωθούν διεθνώς τις ιδέες των ανωτέρω κρατών και Οργανισμών οι οποίες λειτουργούν ήδη ως ''δέκα εντολές'' στο ΕΛΙΑΜΕΠ και δια του συμβουλευτικού ρόλου του αποτελούν στοιχείο της Εξωτερικής μας πολιτικής.
Κι αυτό το τελευταίο λέγεται καθ' υπερβολήν, γιατί - καθ' ομολογίαν του πρώην ΥΦΕΞ της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή Γιάννη Βαληνάκης - το ΕΛΙΑΜΕΠ αναλαμβάνει συχνά σεμινάρια επιμόρφωσης των αξιωματικών του ΓΕΕΘΑ τα οποία διοργανώνει το υπουργείο Εθνικής Άμυνας που συνεργάζεται σε μόνιμη βάση με το υπουργείο Εξωτερικών.
Αυτό το γαϊτανάκι συνεργασίας άνθισε ουσιαστικά επί Σημίτη, (όπως μαρτυρεί η εικόνα δραστηριοτήτων του ΕΛΙΑΜΕΠ στην ιστοσελίδα του), συνεχίστηκε επί Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου και έφτασε μέχρι τις μέρες μας.
Τις μέρες διακυβέρνησης της χώρας μας από την ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος όχι μόνο διατήρησε την προνομιακή θέση του εν λόγω ιδρύματος με βασικούς πυλώνες του κράτους (αν και μέλη του είναι γνωστά για τον φιλοτουρκισμό τους), αλλά αναγόρευσε το ΕΛΙΑΜΕΠ σε συμβουλευτικό όργανο ΥΠΕΞ και Μαξίμου για θέματα χάραξης Εξωτερικής πολιτικής και λήψης αποφάσεων...
Τώρα, αν σε αυτήν την απόφαση του πρωθυπουργού τον Ιούνιο του '21 προσθέσουμε και την προηγηθείσα απόφαση που είχε πάρει τον Οκτώβριο του '20 (σε συνεννόηση με το ΚΥΣΕΑ) για ανάθεση της εκπόνησης της Στρατηγικής Εθνικής Ασφαλείας (ΣΕΑ) του ελληνικού κράτους στον σύμβουλο του Γραφείου του Θάνο Ντόκο (θιασώτη της ''συνεκμετάλλευσης'' του Αιγαίου), τα ερωτηματικά μας δεν πληθαίνουν απλώς, αλλά γίνονται σύννεφα διαρκείας, γιατί τα επεισόδια εθνομηδενισμού και ενδοτικότητας περισσεύουν, αν και βρίσκονται πια εκτός επικαιρότητας...
Και περισσεύουν ειδικά μετά την αποκάλυψη-σκάνδαλο των WikiLeaks τον περασμένο Απρίλιο ότι ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού συμβούλευε τον Τ. Ερντογάν - μέσω της τουρκικής πρεσβείας στις Βρυξέλλες - πώς θα καταφέρει να βάλει στην ΕΕ την Τουρκία.
Με τα δεδομένα αυτά είναι εύλογο να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι πάει μακριά η βαλίτσα του ΕΛΙΑΜΕΠ και εγείρονται πολλά ερωτηματικά από τις απανωτές αυτοκτονικές επιλογές ακατάλληλων συνεργατών και συμβούλων του πρωθυπουργού σε θέσεις εθνικής ευθύνης.
Εγείρει ερωτηματικά, τέλος, και η σκυταλοδρομία των προηγούμενων πρωθυπουργών από εποχής Σημίτη και εντεύθεν, οι οποίοι μεταβίβαζαν τον ''μουτζούρη'' (τον ''μολυσματικό ιό''-ίδρυμα ΕΛΙΑΜΕΠ με τις ξένες εξαρτήσεις) ο ένας στον άλλον, με αποτέλεσμα να γαντζωθεί στην εξουσία διακομματικά και να αποκτήσει σήμερα ερείσματα νοικοκύρη που αποφασίζει παρασκηνιακά για την Εξωτερική μας πολιτική στην αλωμένη από ντόπια και ξένα συμφέροντα Ελλάδα...
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
Σχόλια