Οι αυταπάτες των ελληνικών ελίτ στα παζάρια τους με την Τουρκία

την

Φούσκας Βασίλης

Η αμερικανική υψηλή στρατηγική στην Ανατολική Μεσόγειο κατά το Ψυχρό Πόλεμο είχε τις εξής αρχές: Πρώτον, η ασφάλεια και άμυνα του κράτους του Ισραήλ είναι αδιαπραγμάτευτες και οτιδήποτε τις υπονομεύει είναι στρατηγικός εχθρός των ΗΠΑ. Δεύτερον, η Τουρκία είναι περισσότερο σημαντική, παρά η Ελλάδα, στους γεωστρατηγικούς υπολογισμούς των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Τρίτον, πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας πρέπει ν’ αποφευχθεί πάση θυσία, με κάθε δυνατό τρόπο. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Σ’ αυτές τις τρεις άκαμπτες αρχές προστίθεται μία τέταρτη, ευέλικτη αρχή –άρχισε να συζητείται το 1963-64 με αφορμή τη Συνταγματική κρίση στη Κύπρο– πάντα μέσα στο πλαίσιο του δόγματος μη-πολέμου Ελλάδας-Τουρκίας. Είναι η αρχή της διμερούς διαπραγμάτευσης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, σχετικά με το πώς θα εμπεδωθεί συγκυριαρχία σε την Κύπρο. Ακολούθησε το Αιγαίο.

Μετά το Νοέμβριο του 1973 (πετρέλαια Θάσου, πρώτη σοβαρή πρόκληση Τουρκίας στα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο) η αρχή αυτή της διαπραγμάτευσης παίρνει σάρκα και οστά και ολοκληρώνεται με την κυπριακή προδοσία το καλοκαίρι του 1974. Έκτοτε, οι ενδοτικές και υποτελείς στον ευρωατλαντισμό πολιτικές και οικονομικές ελίτ της Ελλάδας διαπραγματεύονται, ανοιχτών ή κεκλεισμένων των θυρών, το μοίρασμα του Αιγαίου και τη μερική νομιμοποίηση της τουρκικής κατοχής στη Κύπρο, με την εξεύρεση λύσης που βασίζεται στα τετελεσμένα του Αττίλα.

Υπάρχει μία μικρή αλλά σημαντική διαφορά. Όπως θα δούμε, η διαφορά έγκειται στο ότι Αιγαίο και Κύπρος δεν μπαίνουν στο ίδιο πακέτο διαπραγμάτευσης, αλλά διαχωρίζονται. Η αυταπάτη των ελληνικών ελίτ καθίσταται στο ότι η “ειρήνη” με τη Τουρκία, δηλαδή την τουρκική αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους, καθίσταται ευκταία μόνον όταν παζαρευτούν Κύπρος και Αιγαίο.

Διερευνητικές χάριν της ειρήνης

Αυτό που σήμερα πολλάκις αποκαλείται ως “διερευνητικές επαφές” με την Τουρκία αφορά ένα μεγάλο πακέτο συζήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας –πολλά από τα οποία είναι μονομερή– όπως το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης, η ΑΟΖ, η υφαλοκρηπίδα, η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, οι λεγόμενες “γκρίζες ζώνες” κλπ. Και αφού λυθούν αυτά τα θέματα διμερώς, μετά θα υπογραφεί “συνυποσχετικό” μεταξύ των δύο χωρών για να πάνε στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, μόνο για τα θέματα της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας.

Αυτή είναι η πολιτική που ασκούν λιγότερο φανερά και περισσότερο κρυφά οι αστικές ελίτ της χώρας, πάντοτε μέσα στο πλαίσιο που χάραξαν οι ΗΠΑ απ’ το 1973 και μετά. Καθιστώ σαφές ότι το πλαίσιο αυτό ευνοεί σαφέστατα το τουρκικό κράτος, διότι η Ελλάδα συζητά κυριαρχικά της δικαιώματα από τα οποία μερικά πρόκειται να απεμπολήσει προκειμένου να επέλθει συμβιβασμός “για την ειρήνη” υπέρ της Τουρκίας που, αφενός, έχει μεγαλύτερη βαρύτητα στους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ, αφετέρου, έχει πολύ ισχυρότερη αστική τάξη. Το ΑΕΠ και μόνο της Κωνσταντινούπολης είναι μεγαλύτερο απ’ αυτό της Ελλάδας.

Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων δεν κάθονται δύο ισότιμα, αλλά δύο ετεροβαρή, μέρη. Η Ελλάδα ενδίδει και για ένα άλλο λόγο, ακόμα πιο σημαντικό. Ενδίδει στις πιέσεις των ΗΠΑ διότι έχει εξοβελίσει το Κυπριακό ζήτημα, ως ζήτημα εισβολής και κατοχής, από τις “διερευνητικές επαφές” για το Αιγαίο. Και αυτό το έχει κάνει διότι θεωρεί την Κυπριακή Δημοκρατία “βαρίδι” των διμερών σχέσεων Ελλάδας-Τουρκίας και με το να αφήνει το θέμα εκτός των “διερευνητικών” πιστεύει ότι κάνει μία χάρη στη Τουρκία που αυτή θ’ ανταποδώσει ώστε να “ωφεληθεί” περισσότερο στο Αιγαίο.

Η στάση των ελληνικών ελίτ

  • Για το αν η Κυπριακή Δημοκρατία υπεισέλθει παντελώς στην τουρκική επιρροή μ’ ένα άλλο σχέδιο Ανάν ή κάτι παρόμοιο, δεν φαίνεται να ενοχλεί και τόσο τις νεοφιλελεύθερες ελίτ της χώρας, η οποία για την ώρα δεν μπορεί καν να προσφέρει ένα αξιοπρεπές σύστημα υγείας, συνταξιοδότησης και παιδείας στον ελληνικό λαό. Η θέση αυτή της Ελλάδας είναι απαράδεκτη και αφελής.

Όχι μόνο διότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να ωφεληθεί στο Αιγαίο, αλλά και διότι είναι, με την υπογραφή της, μία απ’ τις εγγυήτριες δυνάμεις της ασφάλειας και της ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας και είναι απολύτως συνυπεύθυνη για το πού έχει φτάσει σήμερα αυτή η χώρα, τουλάχιστον απ’ το 1955 και μετά, με όλα τα θετικά και τα αρνητικά.

Η Ελλάδα κατείχε πάντοτε εξαρτημένη-δυναστευόμενη θέση μέσα στην ευρωατλαντική συμμαχία κι εδώ εδράζεται ο ενδοτικός χαρακτήρας της αστικής της τάξης έναντι των κελευσμάτων του ευρωατλαντισμού και των τετελεσμένων που διαχρονικά δημιουργεί η Τουρκία. 

  • Η Τουρκία δεν πρόκειται να σταματήσει τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο και στην Κύπρο ακόμη κι αν επιτευχθεί συμφωνία σε όλα, με ή χωρίς τη “βούλα” της Χάγης. Η Τουρκία ζητάει 10, παίρνει πέντε και μετά επανέρχεται για να ζητήσει άλλα 10 για να πάρει τα πέντε που δεν πήρε τη πρώτη φορά. Και ούτω βοήσωμεν! Συμπέρασμα: παζάρια αυτού του είδους και με τέτοια ατζέντα πρέπει να σταματήσουν.

Η ελληνογαλλική συμφωνία

Οι ελληνικές ελίτ καλλιεργούν την εντύπωση ότι η ενίσχυση των αμυντικών δομών των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ σε Αλεξανδρούπολη, Στεφανοβίκειο και Σούδα ενισχύουν την ελληνική αποτροπή έναντι της τουρκικής απειλής, όπως ενισχύει την ελληνική αποτροπή και η ελληνογαλλική συμφωνία. Δεν συμφωνώ μ’ αυτή την ερμηνεία. Οι συμφωνίες με τις ΗΠΑ δεν σημαίνουν τόσο προστασία από την Τουρκία αλλά, κατά το μάλλον, πίεση από τις ΗΠΑ πάνω στις ελίτ της χώρας για συγκυριαρχία σε Αιγαίο και Κύπρο (μετά από διαπραγματεύσεις, ανοιχτών ή κεκλεισμένων των θυρών) μαζί με τη Τουρκία.

  • Η συμφωνία με τη Γαλλία υπάγεται στις ΗΠΑ, δεν είναι ενάντια στις ΗΠΑ, και δεσμεύει την Ελλάδα σε συμμετοχή στρατιωτικών αποστολών εκτός ελληνικής επικράτειας, ενάντια σε άλλους λαούς και χωρίς απτό όφελος για τα ελληνικά λαϊκά συμφέροντα. 
  • Εξάλλου, αυτές είναι οι θέσεις των ΗΠΑ και της Γαλλίας, όχι η ενίσχυση της ελληνικής αποτροπής έναντι του τουρκικού περιφερειακού ιμπεριαλισμού, επί τη βάση της ειδικής ανεξάρτητης στρατιωτικής βαρύτητας της Ελλάδας ως συμμάχου.

Η συμμαχία με τη Γαλλία θα είχε νόημα όταν εντασσόταν σ’ ένα ελληνικό, ανεξάρτητο σχέδιο αποτροπής που θα κάλυπτε τις ΑΟΖ και τον εναέριο χώρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ελλάδας ως ένα ενιαίο χώρο ενδυναμώνοντας και ενεργοποιώντας το ενταφιασμένο Δόγμα του “Ενιαίου Αμυντικού Χώρου”. Παραπέρα, το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου δεν σημαίνει απλά προέκταση και κάλυψη των αμυντικών αναγκών της Κυπριακής Δημοκρατίας εκ μέρους της Ελλάδας, αλλά, κυρίως, ενδυνάμωση της ίδιας της Κυπριακής Δημοκρατίας και των μηχανισμών αποτροπής της ενάντια στα στρατεύματα κατοχής και στην τουρκική απειλή γενικότερα.

Ο Μακάριος και το Κυπριακό

Η θέση του Μακάριου ήταν πάντοτε η εξής: η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να ενισχύεται ως ανεξάρτητο κράτος προσφέροντας άπλετα δημοκρατικά δικαιώματα σε όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων των κομμουνιστών και των Τουρκοκυπρίων, και αυτό πρέπει να γίνεται στο βαθμό που δεν συντρέχουν ρεαλιστικές προϋποθέσεις για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Η Κυπριακή Δημοκρατία θα διαλυθεί μόνο μέσω της διαδικασίας της ενώσεως με την Ελλάδα. Η θέση αυτή του Μακάριου υπονομεύτηκε περισσότερο από τους Καραμανλή και Αβέρωφ και λιγότερο απ’ τον Γεώργιο Παπανδρέου τη δεκαετία του 1960. Ο Μακάριος έβρισκε στήριξη μόνο στον Ανδρέα Παπανδρέου και στην ΕΔΑ του Ηλία Ηλιού.

  • Η υψηλή στρατηγική των ΗΠΑ σε σχέση με τις προτεραιότητές τους στην Ανατολική Μεσόγειο και την πρωτοκαθεδρία της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας δεν έχει αλλάξει, παραμένει η ίδια. 
  • Αμετάλλακτη, ωστόσο, παραμένει και η θέση τους περί μη-πολέμου, πάσει θυσία, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Αυτό, πιστεύω, είναι και το κλειδί που μας αναγκάζει να ενσκύψουμε στη θεωρητική μελέτη των πραγματολογικών παραμέτρων μιας σοσιαλιστικής πολιτικής των ορίων ή των άκρων.

Λέω “σοσιαλιστικής”, διότι είναι προφανές ότι οι αστικές ελίτ έχουν δεσμευτεί σ’ ένα διαφορετικό πλαίσιο πρακτικών και έξωθεν καθοδηγούμενων λύσεων οι οποίες κάθε άλλο παρά συνάδουν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας. Αλλά αυτό το πολύ σημαντικό θέμα απαιτεί ένα ιδιαίτερο χώρο ανάλυσης.

=================

 

 -----------------------

  • «Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης»

  • Ελληνοτουρκική διαπραγμάτευση υπό γερμανική πατρωνία – Στην παράδοση των μνημονίων

    =========================

    ...είναι οι αυταπάτες των ελίτ, ή απλά εκτελούν το σχέδιο...

    Οι «γραικύλοι» του Ελληνισμού και ο ΕΛΙΑΜΕΠ της «κατευναστικής» πολιτικής μας

    Η αγωνιώδης προσπάθεια για επαναπροσδιορισμό της εθνικής μας ταυτότητας συνεχίζεται αέναα εδώ και 200 χρόνια, ασφαλώς, με φωτεινό ορόσημο την Ελληνική Επανάσταση η οποία σηματοδότησε την πάλη για ανεξαρτητοποίηση των υπόδουλων Ελλήνων απ' το πολυεθνικό καθεστώς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ώστε να ''νομιμοποιηθούν'' εθνικά και ηθικά.

    Σ' όλη αυτήν την μακρά πορεία για την απελευθέρωσή τους απ' τον τουρκικό ζυγό, ωστόσο, πέρασαν από διάφορα στάδια δυσκολίας του αυτοπροσδιορισμού τους. Του αυτοπροσδιορισμού που τους ωθούσε στην εναλλακτική χρήση των όρων ''Έλλην'', ''Γραικός'', Ρωμ(α)ιός, αλλά και ''Γραικύλος'' (όρος του Κοραή [19ος αι.] και απέδιδε 'φωτογραφικά' την αμηχανία τους να αποβάλλουν το ''ρούχο'' της Τουρκοκρατίας το οποίο παρέπεμπε στον υποταγμένο, αναξιοπρεπή και δουλοπρεπή Έλληνα.

    Ο τελευταίος όρος, σημειωτέον, έδωσε τη θέση του αργότερα (κατά τη φάση περιοδολόγησης της ''Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους'' απ' τον ιστορικό Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο) στον έτερο νεολογισμό του Κοραή ''Γραικογάλλοι''(''γραικοβάρβαροι'' εκμαυλισθέντες από τη Δύση), απ' τη χαρακτηριστική φράση του 'επανιδρυτή της ελληνικής γλώσσας' ''[...] έν έθνος Γραικογάλλοι, Kράζοντες, «Aφανισθήτω, και εκ της γης εξαλειφθήτω. H κατάρατος δουλεία! ZHTΩ H EΛEYΘEPIA!...'', στο έργο του ''Άσμα Πολεμιστήριον των εν Aιγύπτω περί ελευθερίας μαχομένων Γραικών''.

    Το δυστύχημα είναι ότι όσο περνούσαν τα χρόνια έκτοτε και μαζί μ' αυτά αλληλοδιαδοχικά οι αιώνες, οι όροι αυτοί βρίσκονταν πάντα στην... επικαιρότητα. Έβρισκαν ουσιαστικά αφορμή και αιτία για να τρυπώσουν στην περιοδική πολιτική ιστορία του τόπου μας, όπως έχει καταγραφεί αυτή στην Ιστορία των Νεότερων Χρόνων μέχρι την εποχή μας.

    Την αφορμή την έδιναν οι κομματικές διαμάχες στην πολιτική μας σκηνή και την αιτία η σταδιακή συρρίκνωση του Ελληνισμού (που έμοιαζε να είναι μεθοδευμένη από άγνωστα κέντρα) εκ παραλλήλου με την αλλοίωση της πολιτισμικής, πνευματικής και φυσικής ταυτότητας των Νεοελλήνων.

    Κοντά σ' αυτά προστέθηκαν, συν τω χρόνω, στην Ελλάδα (με αντικατοπτρισμό των παθογενειών και στην Κύπρο) η πολυεπίπεδη διαφθορά και οι ανεπίτρεπτοι συμβιβασμοί των ηγεσιών της στα όρια ενός ιδιότυπου, επικαλυμμένου νεο-μηδισμού που άγγιζε την εθνική προδοσία.

    Στην κατηφορική πορεία της χώρας μας, εντωμεταξύ - και όσο πλησιάζαμε στον κάβο του 21ου αιώνα με απαρχή τη δεκαετία του '80 και εντεύθεν - είχε διαμορφωθεί στο πεδίο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, μια εμπροσθοφυλακή ''κομματικών'' opinion makers της δημοσιογραφίας που είχαν πίσω τους δίκτυα στήριξης της κοινής γνώμης τα οποία ακολουθούσαν μαζοποιημένα και διακομματικά την κοινή γραμμή των εχόντων και κατεχόντων την εξουσία στον τόπο μας.

    Την πολιτική ''γραμμή του κατευνασμού'', όπως καθιερώθηκε να λέγεται έκτοτε, η οποία όμνυε στο ιδεολόγημα της 'ελληνοτουρκικής φιλίας' και δεν έδειχνε να πτοείται απ' το εθνικό τράνταγμα οδύνης στα Ίμια (1996).

    Με αφετηρία αυτήν τη γραμμή άρχισε να παρατηρείται σταδιακά μια διακομματική σύγκλιση στις επιλογές των τότε κυβερνήσεων σε ό,τι αφορούσε τα βαλκανικά θέματα και αυτά των σχέσεών μας με την Τουρκία.

    Ήταν μια σύγκλιση ευθυγράμμισης, ουσιαστικά, με την αμερικανική πολιτική την οποία στήριζαν αναφανδόν οι ελίτ της Αθήνας, έστω κι αν ο ελληνικός λαός κοιτούσε καχύποπτα την διακομματική συγκατάνευση με τις πλάτες των Αμερικανών, οι οποίοι προωθούσαν τη συμφιλίωση Ελλάδας-Τουρκίας.

    Δημιούργημα της Ανδρεοπαπανδρεϊκής εποχής, με επεκτάσεις που έδρεψαν... δάφνες επί Σημίτη ήταν το ΕΛΙΑΜΕΠ (Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής), που διατηρούσε δεσμούς με την αμερικανική και βρετανική πολιτική.

    Ήταν το ίδρυμα που προωθούσε συστηματικά τη ''συμφιλίωσή'' μας με τους Τούρκους και ασπαζόταν πιστά τις ιδέες της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού εξοργίζοντας εκείνους οι οποίοι έβρισκαν εξαρχής ύποπτο τον ρόλο του και το κατηγορούσαν ότι προετοιμάζει γενιές εθελόδουλων Ελλήνων.

    Έτσι σιγά σιγά ήρθαν και συγκλίναν οι παράλληλοι δρόμοι της πολιτικής των ελληνικών κομμάτων, τα οποία στην πλειοψηφία τους ακολουθούσαν τα κελεύσματα της Αμερικής στα θέματα Εξωτερικής πολιτικής μας που αφορούσαν το Κυπριακό, την τρομοκρατία, τη σχέση μας με την Τουρκία, την στήριξη της προοπτικής της για είσοδο στην ΕΕ, αλλά και στα θέματα του ευρωατλαντικού προσανατολισμού της ΕΕ και του μέλλοντος των Βαλκανίων.

    Του μέλλοντος των Βαλκανίων, το οποίο -- στην παγκοσμιοποιημένη ιδεολογία και στρατηγική του ΕΛΙΑΜΕΠ [του ιδρύματος με τις πολυεπίπεδες διασυνδέσεις και τις διεθνείς χορηγίες (από ακαδημαϊκούς, πρεσβείες, γερμανικά και αμερικανικά ιδρύματα, μεταξύ των οποίων το ''Open Society Foundations'' του Ουγγρο-αμερικανο-εβραίου φιλοσκοπιανού δισεκατομμυριούχου, κερδοσκόπου και πολιτικού ακτιβιστή Τζορτζ Σόρος κλπ)] -- στηρίζεται στην Νέα Τάξη πραγμάτων και την πολιτική της, όπως διαμορφώθηκε αυτή για την περιοχή μας.

    Πολιτική χαραγμένη από ΗΠΑ-Βρετανία και ΝΑΤΟ με την ευγενική... χορηγία της ΕΕ και τη στήριξη των μη κυβερνητικών ΜΚΟ που προπαγανδίζουν και προωθούν διεθνώς τις ιδέες των ανωτέρω κρατών και Οργανισμών οι οποίες λειτουργούν ήδη ως ''δέκα εντολές'' στο ΕΛΙΑΜΕΠ και δια του συμβουλευτικού ρόλου του αποτελούν στοιχείο της Εξωτερικής μας πολιτικής.

    Κι αυτό το τελευταίο λέγεται καθ' υπερβολήν, γιατί - καθ' ομολογίαν του πρώην ΥΦΕΞ της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή Γιάννη Βαληνάκης - το ΕΛΙΑΜΕΠ αναλαμβάνει συχνά σεμινάρια επιμόρφωσης των αξιωματικών του ΓΕΕΘΑ τα οποία διοργανώνει το υπουργείο Εθνικής Άμυνας που συνεργάζεται σε μόνιμη βάση με το υπουργείο Εξωτερικών.

    Αυτό το γαϊτανάκι συνεργασίας άνθισε ουσιαστικά επί Σημίτη, (όπως μαρτυρεί η εικόνα δραστηριοτήτων του ΕΛΙΑΜΕΠ στην ιστοσελίδα του), συνεχίστηκε επί Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου και έφτασε μέχρι τις μέρες μας.

    Τις μέρες διακυβέρνησης της χώρας μας από την ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος όχι μόνο διατήρησε την προνομιακή θέση του εν λόγω ιδρύματος με βασικούς πυλώνες του κράτους (αν και μέλη του είναι γνωστά για τον φιλοτουρκισμό τους), αλλά αναγόρευσε το ΕΛΙΑΜΕΠ σε συμβουλευτικό όργανο ΥΠΕΞ και Μαξίμου για θέματα χάραξης Εξωτερικής πολιτικής και λήψης αποφάσεων...

    Τώρα, αν σε αυτήν την απόφαση του πρωθυπουργού τον Ιούνιο του '21 προσθέσουμε και την προηγηθείσα απόφαση που είχε πάρει τον Οκτώβριο του '20 (σε συνεννόηση με το ΚΥΣΕΑ) για ανάθεση της εκπόνησης της Στρατηγικής Εθνικής Ασφαλείας (ΣΕΑ) του ελληνικού κράτους στον σύμβουλο του Γραφείου του Θάνο Ντόκο (θιασώτη της ''συνεκμετάλλευσης'' του Αιγαίου), τα ερωτηματικά μας δεν πληθαίνουν απλώς, αλλά γίνονται σύννεφα διαρκείας, γιατί τα επεισόδια εθνομηδενισμού και ενδοτικότητας περισσεύουν, αν και βρίσκονται πια εκτός επικαιρότητας...

    Και περισσεύουν ειδικά μετά την αποκάλυψη-σκάνδαλο των WikiLeaks τον περασμένο Απρίλιο ότι ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού συμβούλευε τον Τ. Ερντογάν - μέσω της τουρκικής πρεσβείας στις Βρυξέλλες - πώς θα καταφέρει να βάλει στην ΕΕ την Τουρκία.

    Με τα δεδομένα αυτά είναι εύλογο να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι πάει μακριά η βαλίτσα του ΕΛΙΑΜΕΠ και εγείρονται πολλά ερωτηματικά από τις απανωτές αυτοκτονικές επιλογές ακατάλληλων συνεργατών και συμβούλων του πρωθυπουργού σε θέσεις εθνικής ευθύνης.

    Εγείρει ερωτηματικά, τέλος, και η σκυταλοδρομία των προηγούμενων πρωθυπουργών από εποχής Σημίτη και εντεύθεν, οι οποίοι μεταβίβαζαν τον ''μουτζούρη'' (τον ''μολυσματικό ιό''-ίδρυμα ΕΛΙΑΜΕΠ με τις ξένες εξαρτήσεις) ο ένας στον άλλον, με αποτέλεσμα να γαντζωθεί στην εξουσία διακομματικά και να αποκτήσει σήμερα ερείσματα νοικοκύρη που αποφασίζει παρασκηνιακά για την Εξωτερική μας πολιτική στην αλωμένη από ντόπια και ξένα συμφέροντα Ελλάδα...

    Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

     

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου