Οι γερμανικές πολιτικές και οικονομικές ελίτ διαθέτουν μια μακρά πρακτική στην τέχνη της υφαρπαγής, την οποία επεξεργάστηκαν και προσάρμοσαν στους θεσμούς της ΕΕ. Έχω την εντύπωση ότι αυτή η γερμανική μέθοδος της δυσανάλογης αύξησης του εθνικού τους πλούτου, μάλλον έχει φτάσει στο όριο της. Η ΕΕ ως πολιτικό εργαλείο πολλαπλασιασμού του πλούτου αυτής της χώρας τείνει να εξαντληθεί, αν δεν έχει ήδη λήξει. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Οπότε για την εξασφάλιση αυτού του status, απαιτείται να αναπτύξουν ίδια διεθνή και πολιτικά μέσα. Από αυτό το όριο απορρέουν, εκτιμώ, οι απόπειρες του γερμανικού κράτους να επιδιώκει όλο και συχνότερα να εμφανίζεται ως διεθνής παράγοντας, ιδίως όπου η γεωπολιτική αναταραχή υπόσχεται αναδιάταξη ισχύος (επίσης πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ακόμα και γερμανικές εξαγωγές).
Μια πρόσφατη παρόμοια ενέργεια, υπό το πρόσχημα της εξαμηνιαίας γερμανικής προεδρίας της ΕΕ, ήταν η συνάντηση των διπλωματικών συμβούλων των ηγετών Ελλάδας και Τουρκίας, με την παρουσία και του συμβούλου της Μέρκελ, η οποία έχει αναλάβει ρόλο μεσολαβήτριας στην ελληνοτουρκική, λανθάνουσα, πολεμική σύγκρουση. Παρότι ξεκίνησε ως παρωδία για την καγκελάριο, η πραγματική αιτία της μεσολάβησής της ήταν η απόφαση του Έλληνα πρωθυπουργού να παραταχθεί ο στόλος, η αεροπορία και οι ειδικές δυνάμεις σε όλο το ανατολικό Αιγαίο. Η γερμανική διαμεσολάβηση ξεκίνησε με το κλασικό γερμανικό πνεύμα.
Η εφημερίδα Bild υφάρπαξε την επιτυχία της ελληνικής κυβέρνησης και των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων να αναστείλουν την δράση των Τούρκων στα νότια του Καστελόριζου, και την παρουσίασε (ξεδιάντροπα πρέπει να πω), ως αποτέλεσμα της μεσολάβησης της καγκελαρίου (μάλιστα απλώς σηκώνοντας το τηλέφωνο στο γραφείο της)! Η γερμανική καγκελαρία, λοιπόν, επέλεξε μια κίτρινη φυλλάδα, η οποία είχε πρωτοστατήσει το 2012 (με προτροπή και της ίδιας της Μέρκελ) και καθύβριζε τους Έλληνες και την χώρα.
Οι Γερμανοί μεσολαβητές
Τώρα επιδίωξε να υφαρπάξει την επιτυχία της ελληνικής πολιτικής και στρατιωτικής κινητοποίησης, η οποία είναι η μόνη που ανάγκασε το τουρκικό κράτος να μαζευτεί προς το παρόν. Αν κανείς σκεφτεί αυτή την απόπειρα υφαρπαγής της ελληνικής πολιτικής και στρατιωτικής επιτυχίας, θα καταλάβει ότι η καγκελαρία, που φιλοδοξεί να καλύψει το κενό των Αμερικανών, ξεκινάει την διαμεσολάβηση κουτοπόνηρα.
Βέβαια, μετά από τρεις ημέρες, ακόμη και οι αρμόδιοι Γερμανοί αντιλήφθηκαν ότι αυτή η υφαρπαγή των ελληνικών πολιτικών και στρατιωτικών χειρισμών έναντι των τουρκικών επιθετικών ενεργειών ήταν πέραν του συνήθους ξεδιάντροπη. Το κυριότερο, τους εμπόδιζε να διατηρήσουν το φύλο συκής ως αντικειμενικοί διαμεσολαβητές. Υπάρχει, ωστόσο, και μια άλλη όψη αυτής της γερμανικής απόπειρας διαμεσολάβησης.
Είναι η επιδίωξη να υπερφαλαγγίσει τις γαλλικές ενέργειες στην Ανατολική Μεσόγειο, οι οποίες απορρέουν από μια εμπορική, αποικιακή και στρατιωτική παρουσία πέντε αιώνων. Ενώ η γερμανική παρουσία στην Μεσόγειο ανάγεται ουσιαστικά μόλις στην εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μόνο για όσο διήρκεσε αυτός (και παλαιότερα στο πλευρό του οθωμανικού κράτους).
Σε αυτό τον υφέρποντα γαλλογερμανικό ανταγωνισμό το κράτος που θα προσεταιριστεί την Κύπρο και την Ελλάδα θα έχει αυξήσει αποφασιστικά την επιρροή του στην Ανατολική Μεσόγειο, θα έχει βαρύτητα στην λύση του προβλήματος της Λιβύης, στις ενεργειακές συμφωνίες κτλ. Σε αυτό τον γαλλογερμανικό ανταγωνισμό, η Γαλλία προσφέρει πραγματική στρατιωτική και διπλωματική στήριξη στην Ελλάδα και την Κύπρο (με ανταλλάγματα ασφαλώς).
Ελληνοτουρκική διαπραγμάτευση με υποχωρήσεις
Αντίθετα τι θα μπορούσε να προσφέρει η Γερμανία, μια χώρα χωρίς άξιο στρατό, της οποίας οι ένοπλες δυνάμεις χάνουν σημαντικές ποσότητες όπλων και πυρομαχικών μέσα από τα χέρια τους; Επίσης, εκτεταμένα γερμανικά συμφέροντα είναι τοποθετημένα στην Τουρκία, οι δε γερμανοτουρκικές σχέσεις είναι παλαιές και προνομιακές. Μάλιστα, παλαιότερα ακόμη και τα ίδια όπλα είχε πουλήσει φτηνά στην Τουρκία και ακριβά στην Ελλάδα!
Μήπως για μια ακόμη φορά οι ελληνικές πολιτικές ελίτ λειτουργούν στην εξωτερική πολιτική υπό το κράτος της γερμανικής πατρωνίας, ως προέκταση των μνημονίων; Τι φαινόμενο είναι αυτό που οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες αρνούνται να κινητοποιήσουν τις λαϊκές δυνάμεις, ταυτόχρονα με τις ένοπλες δυνάμεις; Φοβούνται να απαιτήσουν θυσίες οικονομικές και άλλες από όλους αναλογικά;
Γιατί αρνούνται στους πολίτες να στηρίξουν αυτοί οι ίδιοι την χώρα τους; Το να στηριζόμαστε πρώτα από όλα στις δικές μας δυνάμεις, αποτελεί το μείζον όπλο αποτροπής του πολέμου. Αυτό αποδείχτηκε στον Έβρο και τώρα στο Καστελλόριζο. Και μόνο από εκεί και ύστερα κάθε ξένη βοήθεια μπορεί να έχει νόημα υπέρ των ελληνικών συμφερόντων.
Πάντως, η σχετική ιστορία δηλώνει ότι η ελληνοτουρκική διαπραγμάτευση, η οποία ξεκίνησε υπό την Γερμανίδα καγκελάριο, είναι βέβαιο ότι θα οδηγηθεί στην απαίτηση πολλών υποχωρήσεων από την Ελλάδα έναντι της Τουρκίας. Θα ασκηθούν από την Μέρκελ εκβιασμοί και πιέσεις. Θα διατυπωθούν ψεύτικες υποσχέσεις, όλα προσανατολισμένα στην ικανοποίηση των συμφερόντων των γερμανικών ελίτ, τα οποία συμπίπτουν σε σημαντικό βαθμό με τα αντίστοιχα τουρκικά. Ας μην το ξεχνάμε αυτό...
Σχόλια