Σύμφωνα με τον πρώην βουλευτή του Μακρόν η Ευρώπη πρέπει να σταματήσει να διακηρύσσει αφηρημένες αξίες και να ξαναβρεί το εθνικό γόητρο των χωρών μελών της.
Ο κόσμος έχει αλλάξει. Όχι αργά, όχι σταδιακά : βάναυσα. Ο πόλεμος επέστρεψε στο ευρωπαϊκό έδαφος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αλλάξει πρόσωπο. Η καλοπροαίρετη αυτοκρατορία που άφηνε τους Ευρωπαίους να κοιμούνται ήσυχοι έχει δώσει τη θέση της σε μια βάναυση και ανενδοίαστη δύναμη. Οι βεβαιότητες της εποχής μετά τον Ψυχρό Πόλεμο έχουν δώσει την θέση τους στο παγκόσμιο στρατηγικό χάος ενώ η Ευρώπη αποσβολωμένη περιορίζεται σε ξόρκια και προσπαθεί να πάρει πόζες. Ας μην έχουμε πλέον ψευδαισθήσεις. Δεν βρισκόμαστε πλέον σε μια διεθνή τάξη που βασίζεται στο δίκαιο, τις συνθήκες ή τις δηλώσεις αρχών. Έχουμε εισέλθει σε μια εποχή σκληρού γεωπολιτικού ρεαλισμού, όπου η ισχύς προηγείται του νόμου, όπου η ισχύς προηγείται των κανόνων. Η Ευρώπη, μόνη της, συνεχίζει να πιστεύει στην ύπαρξη μιας παγκόσμιας διεθνούς κοινότητας. Άλλοι ενεργούν σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα. Είναι καιρός να κάνουμε το ίδιο.
Ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Hubert Védrine το είχε πει ξεκάθαρα : δεν υπάρχει πλέον Δύση. Υπάρχουν έθνη, εφήμεροι συνασπισμοί και συγκρούσεις. Και υπάρχει η Ευρώπη, η οποία για πολύ καιρό πίστευε ότι μπορούσε να σταματήσει τις συγκρούσεις με διατάγματα, ότι η ιστορία ήταν πίσω της, ότι το μέλλον θα ήταν ένα μακρύ ποτάμι ολοκλήρωσης, ρύθμισης, διεύρυνσης και αξιών. Πρέπει να βγούμε από αυτό. Πρέπει να ωριμάσουμε ξανά.
Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι παρένθεση. Είναι η κρυστάλλωση μιας βαθιάς μετατόπισης στην αμερικανική κοινωνία. Το εκλογικό σώμα που τον στήριξε και ίσως συνεχίζει να τον στηρίζει απορρίπτει την ίδια την ιδέα μιας γενναιόδωρης αυτοκρατορίας. Δεν θέλει πλέον να προστατεύει την Ευρώπη ή να χρηματοδοτεί την ασφάλεια των συμμάχων που τώρα θεωρούνται εμπορικά παράσιτα. Δεν πιστεύει πλέον στις παγκόσμιες αξίες. Πιστεύει στην ισορροπία δυνάμεων, στον μερκαντιλισμό, στις διμερείς σχέσεις. Αυτή η μετατόπιση δεν είναι περιστασιακή. Είναι δομική. Εκφράζει το τέλος μιας διατλαντικής εποχής, από την οποία έχουμε επωφεληθεί εδώ και καιρό. Μας αναγκάζει να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα: δεν είμαστε πλέον προστατευμένοι, δεν είμαστε πλέον προτεραιότητα, δεν είμαστε πλέον αξιόπιστοι αν δεν είμαστε ικανοί να πάρουμε το πεπρωμένο μας στα χέρια μας.
Η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν διεξάγει έναν πόλεμο εξόντωσης. Αυτό που θέλει δεν είναι απλώς εδάφη. Είναι η εξόντωση του ουκρανικού έθνους. Αυτός δεν είναι αμυντικός πόλεμος. Δεν είναι πόλεμος αντίδρασης. Είναι πόλεμος κυριαρχίας. Αλλά θα ήταν λάθος να τον δούμε αποκλειστικά μέσα από ένα ηθικό πρίσμα. Τα στρατηγικά λάθη της Δύσης έχουν βοηθήσει στη μετατροπή της Ρωσίας σε έναν θυμωμένο και επικίνδυνο παράγοντα. Η ταπείνωση, πραγματική ή υποτιθέμενη, που γεννήθηκε από τη μετασοβιετική μεταχείριση, την επέκταση του ΝΑΤΟ και την άρνηση ενός κοινού χώρου ασφαλείας έχει τροφοδοτήσει βαθιά δυσαρέσκεια. Αυτό δεν είναι δικαιολογία. Είναι κατανόηση. Και η κατανόηση είναι το πρώτο βήμα για να αρχίσεις να αμύνεσαι έξυπνα.
Για πολύ καιρό, η Ευρώπη πίστευε ότι ο ρόλος της ήταν κανονιστικός. Ρύθμιζε. Ενσωμάτωνε. Κατασκεύαζε μηχανισμούς. Δημιουργούσε φορείς. Αλλά ποτέ δεν σφυρηλάτησε μια κοινή πολιτική βούληση. Ήθελε να είναι μεταεθνική χωρίς να έχει καν στρατηγική για αυτό. Έγινε ευάλωτη. Και τώρα, είναι αναγκασμένη να επιλέξει : να παραμείνει υποτακτική ή να γίνει ξανά ισχυρή. Η υπεράσπιση της Ευρώπης δεν είναι πλέον μια πνευματική πολυτέλεια, είναι μια ζωτική αναγκαιότητα. Και αυτή η υπεράσπιση δεν θα επιτευχθεί μέσω κενών δηλώσεων στο Στρασβούργο ή τις Βρυξέλλες. Θα επιτευχθεί από μεμονωμένα κράτη, από αυτά που θέλουν, από αυτά που μπορούν, από αυτά που αναλαμβάνουν την ευθύνη. Θα επιτευχθεί από τη Γαλλία, από το Ηνωμένο Βασίλειο, από την Πολωνία, από τη Γερμανία αν ξεπεράσει τους δισταγμούς της, από την Ιταλία αν ξεπεράσει τις αντιφάσεις της.
Το παγκόσμιο χάος δεν βρίσκεται μόνο στα σύνορά της. Έχει διεισδύσει και στις κοινωνίες μας. Μέσω κακώς διαχειριζόμενων μεταναστευτικών ροών. Με την άνοδο του ισλαμισμού σε σχολεία, επιχειρήσεις και γειτονιές. Με τον ριζοσπαστικό ατομικισμό που έχει διαλύσει την αίσθηση της κοινότητας, της ιστορίας και του έθνους. Δεν πρόκειται για πανικό ταυτότητας. Ούτε για άρνηση των πραγματικοτήτων. Χρειαζόμαστε μια σαφή, κυρίαρχη και ανυπόκριτη μεταναστευτική πολιτική. Χρειαζόμαστε έναν ηθικό επανεξοπλισμό των δημοκρατικών θεσμών. Χρειαζόμαστε μια συμμαχία με τις δημοκρατικές δυνάμεις του μουσουλμανικού κόσμου για να περιορίσουμε και να περιθωριοποιήσουμε τον πολιτικό ισλαμισμό. Και πρέπει να επαναλάβουμε το προφανές : η Γαλλία έχει το δικαίωμα να αποφασίσει ποιος μπορεί να γίνει Γάλλος.
Το πιο σοβαρό πράγμα σε αυτή την περίοδο δεν είναι η πολλαπλότητα των απειλών. Είναι η κατάρρευση της κοινής λογικής. Οι Ευρωπαίοι δεν ξέρουν πλέον ποιοι είναι, τι πρεσβεύουν ή τι θέλουν να μεταδώσουν. Μιλούν μόνο για αξίες, αλλά δεν έχουν πλέον το λεξιλόγιο των αρετών. Γιορτάζουν την ποικιλομορφία, αλλά ξεχνούν την κληρονομιά τους. Ζουν σε μεταιστορική άνεση, ενώ ο κόσμος επέστρεψε, με τα πάθη του και τις αγριότητές του.
Πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά το νήμα ενός ευρωπαϊκού πολιτισμού της αυτογνωσίας. Όχι μιας αφηρημένης Ευρώπης αλλά μιας ενσαρκωμένης Ευρώπης. Αποτελούμενης από περήφανα και ενωμένα έθνη. Από λαούς ανοιχτούς αλλά με βαθιές ρίζες. Από διαφορετικούς πολιτισμούς που συνδέονται με μια κοινή μνήμη, ένα κοινό στυλ, μια κοινή δέσμευση.
Florian Bachelier
Le Figaro
22/4/25
via Babis Georges Petrakis
==============
---------------------
-----------------------
Mazower: Το έθνος-κράτος παίρνει τώρα τη ρεβάνς
Οι «πολίτες του κόσμου» ενάντια στον λαό...
Το εθνικό κράτος εκδικείται την ΕΕ – Ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε τις ‘Πρέσπες
Η ψυχή των Ελλήνων δεν έχει ηττηθεί...
Ο δρόμος για την Ευρώπη των λαών περνάει από την Ρώμη
“Η Ιταλία δίνει μάχη αξιοπρέπειας απέναντι στα θηρία…”
Πατρίδα και μητρίδα: Αναζητώντας το ρίζωμα
Όταν ο διεθνισμός συναντάει την "αριστερά"...
Süddeutsche Zeitung: Η ιδέα της Βρετανίας περί εθνικής κυριαρχίας δεν συνάδει με τον σύγχρονο κόσμο
Οι χώρες δεν είναι τόποι
"Ξεκαθάρισαν τα στρατόπεδα και είναι ΔΥΟ" (μετά και από τις Γαλλικές εκλογές και την θέση που πήραν τα κόμματα)."ΔΙΕΘΝΕΣ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ και οι ΠΑΤΡΙΔΕΣ.
Η πρόβλεψη του Φουκουγιάμα: Η πολιτική της ταυτότητας και η άνοδος του εθνικολαϊκισμού
Βύρων Πολύδωρας : “Ποια Έυρώπη”
Σχόλια