Ο Marc είναι 17 ετών. Ενας χαρούμενος, ισορροπημένος και έξυπνος έφηβος, που προορίζεται για μια επιτυχημένη ζωή. Δυστυχώς, όλα παίρνουν ξαφνικά άσχημη τροπή. Γίνεται δεκτός στο Χάρβαρντ.
Όλα ξεκινούν όταν ανακαλύπτει, έκπληκτος, ότι πρέπει να υποβάλει στην κριτική επιτροπή αποδοχής όχι μόνο μια συνοδευτική επιστολή αλλά και ένα κείμενο που να αποδεικνύει τη «δέσμευση του να προασπιστεί την διαφορετικότητα». Προσπαθεί να ακολουθήσει τις καλύτερες πρακτικές : πρέπει να αποδείξει ότι θα κάνει την πανεπιστημιούπολη «πιο συμπεριληπτική και δίκαιη», ότι γνωρίζει «τα εμπόδια και την καταπίεση που αντιμετωπίζουν οι περιθωριοποιημένες ταυτότητες» και ότι κατέχει τις έννοιες «σιωπηρή προκατάληψη, προνόμιο, αποικιοκρατία, συστημικός ρατσισμός και ετεροπατριαρχία». Καθώς γράφει το γράμμα του (με λίγη βοήθεια από το ChatGPT), αρχίζει να «αφυπνίζεται» : ο κόσμος δεν είναι όπως νόμιζε. Κάτω από φαινομενικά αβλαβείς κοινωνικές αλληλεπιδράσεις συχνά κρύβονται σχέσεις κυριαρχίας. Στη συνέχεια μαθαίνει ότι μπορεί να επιλέξει να μην αποκαλύψει στην κριτική επιτροπή το αποτέλεσμα που θα λάβει στα τεστ κριτικής ανάγνωσης, μαθηματικών και έκθεσης. Δεδομένου ότι κατά μέσο όρο λευκοί, Ασιάτες και μαύροι δεν συγκεντρώνουν τις ίδιες βαθμολογίες το Χάρβαρντ έκρινε ότι ήταν μια ρατσιστική εξέταση. Όλα μοιάζουν υπέροχα. Στον Marc δεν άρεσε ποτέ να μελετάει και ούτε να προσπαθεί για καλύτερη βαθμολογία. Το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι να συμπληρώσει ένα ερωτηματολόγιο. Ένας φίλος του του έδωσε μια συμβουλή : για να μεγιστοποιήσει τις πιθανότητές του να γίνει δεκτός αρκεί να δηλώσει λεσβία μαύρη και γυναίκα. Μπαίνει στο Χάρβαρντ.
Στην Πανεπιστημιούπολη, τον Σεπτέμβριο, έζησε μερικές από τις καλύτερες εβδομάδες της ζωής του. Πηγαίνει για κωπηλασία κάθε πρωί, ξεκινάει μια ρομαντική σχέση με ένα υπέροχο κορίτσι και βάζει μπροστά μια επιχείρηση που απογειώνεται. Όμως, στις αρχές Οκτωβρίου, «κακοποιεί» (misgender) μια μαθήτρια (την αποκαλεί «αυτή», ενώ εκείνη νιώθει «αυτό»). Τον καλεί η κυρία Στόουκς, μέλος της διοίκησης, συντονιστής «διαφορετικότητας και συμπερίληψης», η οποία τον ρωτά : Μήπως το πάθος του για την κωπηλασία είναι σύμπτωμα τοξικής αρρενωπότητας ; Μήπως ήταν σημάδι δυσφορίας φύλου ; Ο Μαρκ είναι μπερδεμένος. Κι αν ήταν, κατά βάθος, γυναίκα ; Αρχίχει να αναρωτιέται : δεν του αρέσει η Formula 1, δεν του αρέσει ιδιαίτερα να φροντίζει το μπάρμπεκιου (φοβάται να πλησιάζει στις φλόγες), προτιμά το ροζέ από το κόκκινο κρασί. Την επόμενη εβδομάδα, ξεκινάει ορμονική θεραπεία για να αλλάξει το φύλο του. Ο Marc γίνεται Marcia. Η Marcia αντικαθιστά την κωπηλασία με συνεδρίες συζήτησης για το ψυχικό φόρτο, την επιχειρηματικότητα με καθημερινά ραντεβού με την ψυχολόγο της πανεπιστημιούπολης και τη φίλη της σε μια πολυερωτική σχέση με μια ομάδα μη δυαδικών ανθρώπων σε ένα μείγμα τρανς.
Στο μάθημα της λογοτεχνίας, η Marcia ανακαλύπτει ότι τα μυθιστορήματα που αναγκάστηκε να διαβάσει είναι γραμμένα από προβληματικούς συγγραφείς (ο Σαίξπηρ ήταν ένας λευκός άνδρας άνω των 50 ετών) και μεταφέρουν παλιά στερεότυπα : τόσο το καλύτερο, ήταν γενικά μεγάλα βιβλία, γραμμένα με μικρά γράμματα, σκέτος πονοκέφαλος. Η Marcia γίνεται φίλη με την Jennifer, μια μαύρη φοιτήτρια με την οποία αρχίζει να κάνει «επαναστατικά» πράγματα : απαιτούν στο όνομα της αρχής της προφύλαξης την καραντίνα όλων των λευκών ανδρών στην πανεπιστημιούπολη, μοιράζουν χρησιμοποιημένες σερβιέτες για να ευαισθητοποιήσουν σχετικά με την εμμηνορροϊκή φτώχεια κ.λπ. ). Όμως, μια μέρα, κατά τη διάρκεια ενός εργαστηρίου για την «ασυνείδητη προκατάληψη», η Μάρσια ανακαλύπτει ότι χωρίς να το γνωρίζει, καταπιέζει τον συμμαθητή της. Τις εβδομάδες που ακολούθησαν, προσπάθησε να επικοινωνήσει με την Τζένιφερ χωρίς να της κάνει μικροεπιθέσεις. Αποφεύγει το λεξιλόγιο που θα μπορούσε να ανασύρει μνήμες αποικιοκρατίας, δεν χρησιμοποιεί ποτέ την προστακτική και συχνά σιωπά σε περίπτωση που η μειονοτικής ταυτότητας φίλη της θέλει να απολαύσει μια στιγμή χωρίς «λευκότητα». Μια μέρα, η Marcia έχει έναν πονοκέφαλο : αποφεύγει να ζητήσει από τη φίλη της ένα Doliprane για να μην κάνει επίδειξη της λευκής της ευθραυστότητα. Τις ώρες του μαθήματος, του δίνει μικρά δώρα ως «αποζημιώσεις» για τη σκλαβιά (του ρίχνει λίγα χρήματα στη μολυβοθήκη του, τον εξουσιοδοτεί να αντιγράψει κατά τη διάρκεια των ελέγχων, προσφέρεται να τα μεταφέρει στην πλάτη του στις σκάλες). Παραδόξως, η Jennifer κόβει τη φιλία τους.
Κατά τη διάρκεια των σχολικών διακοπών, η Marcia ξεκινά να αποαποικίσει το οικογενειακό διαμέρισμα αφαιρώντας την παλιά ταπετσαρία με τα ανοιχτά προς το λευκό χρώματα και αφαιρώντας τον φράκτη γύρω από τον κήπο (η ιδιωτική ιδιοκτησία βρίσκεται στην καρδιά του δυτικού συστήματος ρατσιστικής εκμετάλλευσης).
Samuel Fitoussi
Le Figaro
11/12/23
===============
«Οι άντρες μπορεί να μείνουν έγκυοι», «οι γυναίκες έχουν πέη», «όλοι οι λευκοί είναι ρατσιστές», «όλοι οι μαύροι είναι θύματα», «τα μαθηματικά είναι ρατσιστικά», «ο Τσόρτσιλ είναι ρατσιστής» κλπ κλπ. Τέτοιες διακηρύξεις είναι εντελώς παράλογες. Ωστόσο είναι συνηθισμένες woke διατυπώσεις, αυτoύ του ρεύματος της «αφύπνισης» που τείνει να επιβληθεί σε όλες τις δυτικές κοινωνίες. Βασίζεται σε θεωρίες όπως η θεωρία του κοινωνικού φύλου ( gender theory) » ή η intersectionality που έχουν γίνει ευαγγέλια στα πανεπιστήμιά μας.
Μας εξηγούν ότι το φύλο είναι θέμα επιλογής και ότι μετράει μόνο η επίγνωση που έχει κάποιος ότι είναι άντρας ή γυναίκα. Η φυλή γίνεται για άλλη μια φορά βασικός καθοριστικός παράγοντας της ύπαρξής μας στην κοινωνία : οι λευκοί άνθρωποι είναι εξ ορισμού ρατσιστές. Ο δυτικός λευκός, εξ ορισμού σεξιστής, ρατσιστής και αποικιοκράτης είναι ο «τέλειος αποδιοπομπαίος τράγος». Όσοι δεν αποδέχονται αυτές τις θεωρίες καταγγέλλονται στα κοινωνικά δίκτυα και, όποτε είναι δυνατόν, αποβάλλονται από τη δουλειά τους, στα πανεπιστήμια ή αλλού.
Τα ΜΜΕ και πολλοί πολιτικοί ασπάζονται με ενθουσιασμό αυτές τις θεωρίες, και αυτό που κάποτε ήταν ένα αμερικάνικο αξιοπερίεργο έγινε, με μεγάλη ταχύτητα, ο επίσημος λόγος των ελίτ μας. Οι δυτικές ελίτ, που έγιναν ακτιβιστές κατά τη διάρκεια των σπουδών τους, διαδίδουν τώρα αυτές τις ιδέες στα κοινωνικά δίκτυα, στα μέσα ενημέρωσης, τις εκδοτικές και πολιτιστικές βιομηχανίες. Στις μεγάλες εταιρείες, αναπτύσσεται ένας woke καπιταλισμός που εφαρμόζει πολιτικές «διαφορετικότητας, ισότητας και συμπεριλιπτικότητας». Το Netflix και τα κοινωνικά δίκτυα, προωθούν μαζικά όλο αυτό το ρεύμα. Με την woke υστερία έχουμε να κάνουμε με μια νέα θρησκεία. Κάποιοι είναι πεπεισμένοι ότι αυτή είναι η «επόμενη αμερικανική θρησκεία» που θέλει να «σβήσει όλη την ιστορική μνήμη του πολιτισμού» όπως όταν ο χριστιανισμός, που έγινε κρατική θρησκεία τον 4ο αιώνα, ήθελε να διαγράψει όλο τον ελληνορωμαϊκό κόσμο.
Ο ερευνητής Joshua Mitchell έκανε τη σύνδεση μεταξύ woke και μεταπροτεσταντισμού. Μιλάει για το Great AWOKEning κατά το Great Awakening που ξεκίνησε τον 18ο αιώνα επιμένοντας σε δύο μεγάλες διαφορές : το woke δεν έχει Θεό και δεν έχει συγχώρεση. Το «white privilege» είναι το ισοδύναμο του προπατορικού αμαρτήματος. Οι λευκοί είναι ένοχοι για το γεγονός ότι οι πρόγονοί τους καταπίεζαν και συνεχίζουν να καταπιέζουν τους μαύρους και όλους τους έγχρωμους. Είναι υπεύθυνοι για όλο το κακό που υπάρχει στη γη. Αλλά αυτό το προνόμιο είναι κατά μία έννοια πιο σοβαρό από το προπατορικό αμάρτημα. Πράγματι, σε αντίθεση με την αμαρτία, που είναι γενικά αποτέλεσμα ελεύθερης επιλογής, τη δική μας ή του Αδάμ, το προνόμιο των λευκών είναι ένα βιολογικό γεγονός, από το οποίο είναι απολύτως αδύνατο να απαλλαγούμε. (…)
Η «τοξική αρρενωπότητα», η οποία αφορά κάθε άνδρα πρέπει επίσης να καταδικαστεί. Αυτή η «τοξική αρρενωπότητα» είναι υπεύθυνη για μεγάλο μέρος της βίας στον κόσμο, είτε κατά των γυναικών είτε εναντίον των ίδιων των ανδρών, που υποφέρουν από τις εντάσεις που προκαλεί μέσα τους αυτή η αρρενωπότητα. Πρέπει να απαλλαγεί από την παιδεία που έχει λάβει, τα αντανακλαστικά που έχει αποκτήσει και την ιδεολογία του φύλου που τον έχει σφυρηλατήσει.
Η νέα θρησκεία δεν περιορίζεται μόνο στον ακαδημαϊκό κόσμο, στοχεύει πλέον στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Εφόσον οι αφυπνισμένοι (woke) είναι ένθερμοι πιστοί κάνουν κατήχηση και προσηλυτισμό. Θέλουν να εκπαιδεύσουν τις νέες πιο εύπλαστες γενιές. Δεδομένου ότι δεν είναι πάντα εύκολο να πείσουμε τους ενήλικες ότι η ταυτότητα φύλου δεν έχει καμία σχέση με το σώμα ή ότι ο ρατσισμός είναι εγγενής στο να είσαι λευκός μπορούμε να πείσουμε μικρά παιδιά.
Σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση δίνει πλέον όλο και περισσότερο χώρο στη διδασκαλία σχετικά με το φύλο και την προώθηση των διεμφυλικών ταυτοτήτων. Από το νηπιαγωγείο «αποδομούνται» τα «σεξουαλικά στερεότυπα» και τα παιδιά ενθαρρύνονται να «αποδομήσουν το φύλο τους». Τα παιδιά πρέπει να μάθουν ότι είναι στο χέρι τους να επιλέξουν το φύλο τους το οποίο δεν εξαρτάται απαραίτητα από το σώμα τους.
Στη Γαλλία, μια εγκύκλιος του Υπουργού Εθνικής Παιδείας, έχει υιοθετήσει χωρίς επιφυλάξεις τη γλώσσα του «αυτοπροσδιορισμού του φύλου» που αφορά ειδικά τους τρανς συμπεριλαμβανομένων των μικρών παιδιών : «Ο μόνος αξιόπιστος δείκτης της ταυτότητας φύλου ενός ατόμου, ανεξαρτήτως ηλικίας, είναι ο αυτοπροσδιορισμός τους». Η δε «αντιρατσιστική εκπαίδευση» πρέπει να ξεκινήσει όσο το δυνατόν νωρίτερα, καθώς τα παιδιά υποτίθεται ότι είναι ρατσιστές από την ηλικία των έξι μηνών. Οι ίδιες πρακτικές αρχίζουν να φτάνουν στα γαλλικά λύκεια και γυμνάσια. Δεν μπορεί κανείς παρά να σκεφτεί τον τρόπο με τον οποίο οι κομμουνιστές και οι φασίστες προσπάθησαν να κατηχήσουν τους νέους.
Le Figaro
12/9/22
================
Το κίνημα woke δεν έχει καμμία συμπάθεια για τους καταπιεσμένους. Αν είχε, θα ήταν καπιταλιστικό και φιλελεύθερο. Ο καπιταλισμός έβγαλε ολόκληρο τον πλανήτη από τη φτώχεια. Τα στοιχεία είναι συντριπτικά, περισσότερο σήμερα από ποτέ άλλοτε. Από τότε που κατέρρευσε η Σοβιετική Ενωση το επίπεδο της απόλυτης φτώχειας έχει μειωθεί, από την υποσαχάρια Αφρική μέχρι την Κίνα.
Τι επιπλέον στοιχεία χρειαζόμαστε ;
Το κίνημα woke, όπως και ο κομμουνισμός, επενδύουν στην μνησικακία και σε μία επίμονη επιθυμία καταστροφής.
Jordan Peterson
Le Point
12/5/21
=================
Jordan Peterson
Le Point
12/5/21
=================
Σχόλια