(Γιατί;)Είναι προτεραιότητα για την Παιδεία τα μη κρατικά πανεπιστήμια;

την

(Blogger: όπως πάντα, προσοχή στην ..ουρά!)

Ξαφνικά, ως να έχουν λυθεί όλα τα βασικά κοινωνικά θέματα προωθείται η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Πολιτική επιλογή που έλαβε δεσπόζουσα θέση στην ατζέντα των μεταρρυθμίσεων. Σωστά θα έλεγα παίρνει σειρά ως μία διεύρυνση του εκπαιδευτικού πεδίου. Σε λάθος χρονική στιγμή όμως και ίσως για τους λάθος λόγους. Οι μεταρρυθμίσεις αναδεικνύονται όμως, όταν προωθούνται πολιτικές που προάγουν υπάρχουσες καταστάσεις και αναδεικνύουν νέες διεξόδους προόδου προς το συμφέρον όλων. Μέχρι σήμερα δυστυχώς, οι υφιστάμενες πολιτικές για την Παιδεία κάθε άλλο παρά πετυχημένες μπορούν να χαρακτηρισθούν. Βέβαια στα πλαίσια κάθε εναρμόνισης με τις ευρωπαϊκές εξελίξεις για κάποιο λόγο – χωρίς πολύ σκέψη – χαρακτηρίζεται ως μεταρρύθμιση. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Αναμφισβήτητα, στο όνομα της ευρωπαϊκής εναρμόνισης προάγονται θετικές πολιτικές. Αναδεικνύονται όμως, και σπασμωδικές προσεγγίσεις είτε χάριν των επιδοτήσεων, είτε χάριν ενός ευρύτερου πλαισίου προσαρμογών που όμως, πολλές φορές προωθούνται απλά για να προωθούνται. Χωρίς πραγματική συζήτηση και διαβούλευση. Χωρίς εμβάθυνση για τις αρνητικές τυχόν επιπτώσεις τους. Κυρίως χωρίς ενσυναίσθηση ανάδειξης ενός θετικού στίγματος για όλους. Η γενικότητες αυτές μας οδήγησαν σήμερα στην “συζήτηση” για την ίδρυση του κάπως συγκεχυμένου όρου “μη κρατικά” ή “μη κερδοσκοπικά” πανεπιστήμια.

Κάτω από άλλες συνθήκες, με πλήρως αποκατεστημένη την υποχρέωση των κυβερνήσεων να παρέχουν πλαίσιο ισότιμης για όλους, δωρεάν επί τους ουσίας Παιδείας, η συζήτηση θα είχε νόημα. Θα αποτελούσε το επόμενο βήμα προόδου και “συναγωνισμού” μεταξύ διαφορετικών πεδίων παροχής Παιδείας. Δυστυχώς σε κάθε έκφανση της συνταγματικής αυτής υποχρέωσης, οι κυβερνήσεις διαχρονικά υστερούν. Σήμερα, υστερεί ακόμα περισσότερο για ένα επιπρόσθετο λόγο: Η “προοδευτική” σπουδή για την ανάδειξη ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων γίνεται μέσω μίας φαύλης συζήτησης από πολλές πλευρές. Απομακρυσμένη από την πραγματική ανάγκη να δομηθεί μία “νέα παιδεία”.

Η αντιδράσεις πολλές και εύλογες. Όμως, για κάποιο περίεργο λόγο η πολιτική αντιπαράθεση ξεκίνησε με καταλήψεις και το τι καθιστά μία κατάληψη νόμιμη ή μη νόμιμη. Ως αυτό να είναι το ζητούμενο. Ή μήπως αυτό είναι για να μην συζητήσουμε επί της ουσίας. Μίας ουσίας που μάλλον για να αναδειχθεί απαιτείται και εδώ “φροντιστηριακή” προσέγγιση.

Υστερεί η κυβέρνηση για έναν ακόμα λόγο: Αδυνατεί να αντιληφθεί ως κύρια υποχρέωσή της την εξάλειψη των ανισοτήτων. Ειδικά για τον χώρο της Παιδείας και την πλειοψηφία των παιδιών που επιθυμούν να σπουδάσουν στην Ελλάδα. Κυρίως όμως, για το γεγονός ότι αδυνατεί να αντιληφθεί ότι όσο δεν αναγνωρίζεται η στρεβλότητα στο σχολείο –κυρίως στο Λύκειο– λύση δεν θα υπάρξει. Όσο κανείς εν μέσω των συζητήσεων των τελευταίων ημερών – άσχετα με την πολιτική του τοποθέτηση – δεν αναφέρεται στην μάστιγα των φροντιστηρίων, η όλη συζήτηση είναι απολύτων προβληματική

Η στρέβλωση του εκπαιδευτικού συστήματος

Η ανισότητα λοιπόν ξεκινάει από την σιωπηρή αποδοχή της “εκπαιδευτικής φαυλότητας των φροντιστηρίων”. Η μάστιγα αυτή που αποτελεί εφεύρημα ενός συστήματος παραπαιδείας. Ενός συστήματος που λόγων ανάγκης επιβίωσης δίνει άλλοθι στους καθηγητές των σχολείων να μην διεκδικούν δυναμικά την λύση στις χρόνιες παθογένειες. Δεν είναι λίγοι άλλωστε, αυτοί που μέσα από τα φροντιστήρια και την μηχανική εκμάθηση “σερβιρισμένης” παραπαιδείας, αναζητούν έναν δεύτερο μισθό για να τα βγάλουν πέρα.

Οι κυβερνήσεις έχοντας υποθάλψει χρόνια τώρα την στρεβλότητα αυτή, που επί της ουσίας προάγει την ανισότητα από το Λύκειο, παραβλέπουν σκόπιμα την ύπαρξη αυτού του συστήματος προάγοντας κατά καιρούς νομοθετήματα που δρουν ως ένα παράλληλο σύμπαν του υφιστάμενου πεδίου παιδείας. Ακόμα και σήμερα που η ίδρυση “μη κρατικών πανεπιστημίων” λαμβάνει πρωτεύοντα ρόλο στην αποκαλούμενη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν έχω ακούσει κανένα να εντάσσει στα πλαίσια της “μεταρρύθμισης” την κατάργηση των φροντιστηρίων. Ίσως ο κύριος Πιερρακάκης, αντί να συζητάει το νομοσχέδιο για το “ανοικτό” σχολείο, καλό θα ήταν να προάγει πολιτικές που να οδηγήσουν στο κλείσιμο των φροντιστηρίων. Εκτός αν θα προτιμούσε και αυτά να γίνονται με “τηλεκπαίδευση”, όπως η πρόταση για την εξεταστική.

Για να μιλάμε όμως για μεταρρύθμιση, ίσως θα έπρεπε η πρόταση του υπουργείου να προάγει ριζική αλλαγή του εκπαιδευτικού και παιδαγωγικού τρόπου σκέψης. Εκείνου που σήμερα υφίσταται και που δυστυχώς κατέδειξε τα απογοητευτικά αποτελέσματα των Ελλήνων 15χρονων στον διαγωνισμό Pisa. Ένα σοκ που ανέδειξε μειωμένες δεξιότητες. Μία αποτυχία που οφείλεται στην μηχανιστική “αποστήθιση” (παπαγαλία κοινώς) που επιβάλλει των σύστημα των Πανελλαδικών και των φροντιστηρίων. Ένα σύστημα που οδηγεί παιδιά και οικογένειες – εκείνες που έχουν την οικονομική δυνατότητα – στην “μέγγενη” των φροντιστηρίων: Το σημείο εκκίνησης της ανισότητας.

Στην πορεία μία τέτοια κουλτούρα μας οδηγεί στο να μην αντιλαμβανόμαστε πως τα πανεπιστήμια δεν είναι μόνον χώρος μόρφωσης. Είναι το σημείο εκείνο όπου ο εκκολαπτόμενος νέος επιστήμονας πρέπει να λαμβάνει την αίσθηση της “εκπαιδευτικής αύρας”, οι βάσεις της οποίας στις περισσότερες χώρες αναδεικνύεται από το σχολείο.

Η έκταση της παραπαιδείας

Σε όλη αυτή την συζήτηση βέβαια, εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι η μερίδα της νεολαίας που προχωράει σε καταλήψεις – αρνούμενη να αποδεχθεί την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων – δεν έχει αναδείξει σε καμία στιγμή το γεγονός της στρεβλής ανισότητας στην παιδεία που προκύπτει σε πρώτο βαθμό από την ύπαρξη των φροντιστηρίων που βέβαια είναι… ιδιωτικά και κερδοφόρα.

Όσο για εκείνους που διαφωνούν με στις καταλήψεις και είναι υπέρ των μη κρατικών πανεπιστημίων, η σιωπή τους απλά ενδυναμώνει τις διαχρονικές στρεβλότητες του συστήματος παιδείας και παραπαιδείας. Ίσως γιατί έχουν αποδεχθεί την μοίρα τους πως τίποτα δεν θα αλλάξει και στωικά μπαίνουν από μικροί στην βιομηχανία της στρεβλότητας. O ανταγωνισμός της επιβίωσης δεν ξεκινάει από το Πανεπιστήμιο αλλά από το… φροντιστήριο. Σε ποιο άλλο μέρος του κόσμου υφίσταται αυτής της μορφής η παραπαιδεία;

Αποσπασματικές αντιδράσεις των φοιτητών

Δυστυχώς οι φοιτητές στερούνται αντίδρασης ουσίας. Κατάληψη με εμφαντικό αίτημα την κατάργηση των φροντιστηρίων και την δυνατότητα ύπαρξης βάσης ίσων ευκαιριών για την εισαγωγή στην ανώτατη εκπαίδευση δεν φαίνεται να υπάρχει. Καμία δε φοιτητική παράταξη δεν βαδίζει αυτό το μονοπάτι της εξυγίανσης..

Έχοντας την ευκαιρία να βιώσω την εκπαιδευτική αύρα σημαντικών πανεπιστημίων των ΗΠΑ (Cornell, Columbia), τάσσομαι υπέρ της συνύπαρξης των μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων. Έχω σπουδάσει σε αυτά. Ως διδακτορικός φοιτητής δε στο Πανεπιστήμιο Πατρών, βιώνω σε κάποιο βαθμό την ελληνική πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που η πολιτική έκφανση της οποίας φαίνεται πως ευελπιστεί τα προβλήματά της να λύνονται μέσα από μία οθόνη “τηλεκπαίδευσης”, ελλείψει ίσως διάθεσης σύγκρουσης και ανάδειξης μίας πραγματικά επιθετικής μεταρρυθμιστικής πολιτικής.

Διαφωνώ όμως κάθετα με τον τρόπο που η θεωρητική μεταρρύθμιση προωθείται, αλλά και τον χρόνο στον οποίο αυτή προωθείται. Έχοντας ακούσει τα επιχειρήματα εκείνων που υποστηρίζουν την προωθούμενη αλλαγή, μπορώ με ευκολία να υποστηρίξω πως αναδεικνύουν μία λανθασμένη συλλογιστική σε λάθος χρόνο. Είχε ευκαιρίες άλλωστε πολλές η κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια να προάγει πολιτικές που θα μείωναν τις ανισότητες και θα δημιουργούσαν τουλάχιστον κάποιο αναβαθμισμένο συνολικό επίπεδο της δευτεροβάθμιας παιδείας, πριν γίνει το άλμα για την Τριτοβάθμια.

Προτιμώ μια νεολαία μαχόμενη… 

Ξεκινώντας από ίδιες συνθήκες σχολικών κτιρίων για όλους του μαθητές. Ιδέες συνθήκες παράδοσης μαθημάτων για όλους του μαθητές και όχι μόνον για εκείνους που έχουν την τύχη να έχουν πάντα διορισμένους δασκάλους και καθηγητές. Να έχει διαμορφωθεί ένα προοδευτικό εκπαιδευτικό σχέδιο σκέψης και όχι παπαγαλίας. Να έχουν γίνει κινήσεις μείωσης της απόστασης του ελληνικού σχολείου από το ευρωπαϊκά. Τόσο απλά! Για τα θέματα αυτά η πρώην υπουργός υπήρξε απούσα.

Η νεολαία δεν γνωρίζει τι είναι νόμιμη ή μη νόμιμη αντίδραση. Το ζητούμενο είναι να εκπαιδευθεί. Δυστυχώς δεν έχει αντιληφθεί πως η στόχευση της κυβέρνησης φαίνεται να είναι η εδραίωση δύο άνισων συστημάτων και όχι η αναβάθμιση ενός και μόνον. Είναι βολικότερο να λειτουργεί η παιδεία, όπως η κοινωνία και η οικονομία, σε ρυθμούς δύο ταχυτήτων. Σε ρυθμούς διαφορετικών πεδίων ανισοτήτων.

Δεν έχει αντιληφθεί πως η κατάληψη για λάθος λόγους μικροπολιτικής, αναιρεί την ουσία του αναγκαίου μαχητικού πνεύματος την νεολαίας. Δεν έχει αντιληφθεί πως οι διεκδικήσεις μίας μερίδας της νεολαίας δεν πρέπει να δρουν ως μέσο στέρησης δικαιωμάτων της άλλης. Μόνον έτσι εκφυλίζεται η έννοια της υγιούς αντίδρασης και χάνεται η έννοια της διεκδίκησης. Προτιμώ άλλωστε να βλέπω μία νεολαία μαχόμενη–  έστω και αν διαφωνώ πολλές φορές με την στόχευσή της – παρά μία νωχελική νεολαία του καναπέ του tiktok του instagram και της οπισθοδρομικής trap.

Άλλωστε αν μετά το ’74 δεν υπήρχε η υγιής μαχητική νεολαία, ίσως να μην είχε προαχθεί η δημοκρατία μας. Όσο περνούσαν τα χρόνια όμως, αυτή η υγιής ανεξαρτησία μπήκε βαθιά μέσα στα γρανάζια των κομμάτων και των εξυπηρετήσεων. Ίσως μέσα το πεδίο των εξυπηρετήσεων αυτών και των πολλών ψήφων, η διατήρηση των στρεβλοτήτων της δημόσιας παιδείας (παραπαιδείας) να αποτελεί τμήμα μίας επικίνδυνης πολιτικής ισορροπίας που λίγοι θέλουν να αντιληφθούν. Ακόμα λιγότερου θέλουν να διαταράξουν. Μεταρρύθμιση με αυτούς του όρους όμως δεν γίνεται…

================= 

... δίνει αξιόπιστες πληροφορίες, ακούστε τον:

 -----------------------------

...ώπα!!! (ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ Α.Ε πάλι μπροστά μας!)


την

================

Luis Lopes

Σας έχω φτιάξει έναν πίνακα παγκόσμιας κατάταξης των Ελληνικών Δημόσιων Πανεπιστημίων και των Ιδιωτικών Κολλεγίων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα.
Έτσι για να κατανοήσουμε σε τι σκουπίδια προσπαθεί με ζήλο και μένος η Κυβέρνηση να παραχωρήσει ισότιμα επαγγελματικά δικαιώματα και ακαδημαϊκή αναγνώριση.
Να σημειώσουμε ότι στα ιδιωτικά κολλέγια κανένας καθηγητής δεν πληροί τις προϋποθέσεις διδασκαλίας σε ακαδημαϊκό επίπεδο.  Οι περισσότεροι καθηγητές τους είναι απόφοιτοι ιδιωτικών κολλεγίων και θεωρούνται ακαδημαϊκώς ως απόφοιτοι λυκείου. Και όσα απ' αυτά τα κολλέγια έχουν σχετικά αξιοπρεπή κατάταξη την οφείλουν αποκλειστικά στα κριτήρια κτιριακής δομής, μέσα στα οποία παίζει ρόλο ακόμα και το γκαζόν.

 
=====================

...να αρχίσετε να βλέπετε τη χώρα, στις υπηρεσίες της CVC Capital (είναι ιδιοκτήτης της χώρας αν δεν το έχετε πάρει χαμπάρι...)

την

την

 .....

Ανάπτυξη λοιπόν, τύπου Λατινικής Αμερικής. Μπανανία. Όλη η χώρα στα χέρια ενός Fund! Η τύχη της χώρας μεταβιβάζεται στα χέρια ενός ΔΣ ενός Fund και οι εδώ σέμπροι θα ασχολούνται με την ...τακτοποίηση του οικοπέδου, τη συλλογή φόρων και την καταστολή των πάσης φύσεων αντιδρώντων... Κάτι με μεταβίβαση ....εταιρείας μου μοιάζει...

Blogger: την

  • Aν αυτό δεν είναι το ξεπούλημα μιας χώρας, η λεηλασία της και συνάμα την μετατροπή των κατοίκων της σε δουλοπάροικους, ξένους στη χώρα τους τότε τί είναι;
  • Αν αυτό δεν είναι η καταστροφή μιας Εθνικής - κρατικής οντότητας, τότε τί είναι;

Ας ....καμαρώσουν για την κατάντια, όσοι υπερασπίσθηκαν τα μνημόνια και όσοι "διαπραγματεύτηκαν" την πάσει θυσία παραμονή της χώρας στο ευρώ. Τώρα φαίνεται ποιούς έσωσαν για ποιούς δούλεψαν. Έβαλαν τη χώρα στο κούτσουρο του χασάπη και τώρα επιβλέπουν την εκποίηση.

Και δυστυχώς είμαστε ακόμα στα πρώτα στάδια της λεηλασίας, που θα συνεχισθεί με εντονότερο ρυθμό τα επόμενα χρόνια. Όταν μετά από τέτοια καταστροφή, το πολιτικό προσωπικό παραμένει το ίδιο, σημαίνει ότι απλά βρίσκεται - μένει σ' αυτή τη θέση για να διαχειρισθεί τη διάλυση. (Σ' αυτό που σίγουρα τα καταφέρνει καλά -επιτρέποντος και των δανειστών είναι η απόκρυψη όλων τω λιστών, όλων των σκανδάλων οικονομικών ή μη που αφορούν την ελίτ...)

Μπορεί να προχωρήσει μια χώρα, χωρίς να τιμωρήσει εκείνους που οδήγησαν σ' αυτό το πλιάτσικο. Θα δικασθεί κανείς για τα οικονομικά αυτά εγκλήματα, που όσο κι' αν κρύβονται πίσω από "θεσμικές διαδικασίες"  δεν παύουν να είναι εγκλήματα.

Στην κριτική αυτή φυσικά δεν πρωτοτυπούμε, αφού την καταστροφή και την διάλυση την έχουν περιγράψει - προβλέψει τόσοι άξιοι επιστήμονες... Διαβάστε με δικιά σας ευθύνη. (κρατήστε αντίγραφα!)

------------------- 

Υ.Γ. Μην μασάτε.

 Δεν είναι πάντα ξένοι αυτοί που αγοράζουν για ένα πιάτο φαϊ! Είναι και ντόπιοι που έρχονται με διάφορα επενγδυτικά σχήματα απ΄έξω για ξεκάρφωμα! Καμία λεηλασία δεν θα γινόταν αν δεν υπήρχαν ντόπιοι συνεργάτες (δοσίλογοι).

Λύση υπάρχει! Οι δανειστές όμως δεν θέλουν να βγείτε από την κρίση. την

Με αφορμή την συνέντευξη του ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΒΕΡΝΕΡ (πρόεδρος του τμήματος διεθνούς τραπεζικής του Πανεπιστημίου Σαουθάμπτον) στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ (7/2/1013) βρήκα τις απόψεις του που είχε διατυπώσει παλιότερα και τις παραθέτω, κρατώντας αυτό που είναι ο τίτλος της εγγραφής: 
"Λύση υπάρχει! Οι δανειστές όμως δεν θέλουν να  βγείτε από την κρίση", προσθέτοντας ότι αυτό κάνει ακόμα πιο προδοτικό τον ρόλο της πολιτικής ελίτ της χώρας που αποδεικνύει κάθε στιγμή ότι άλλων σχέδια υλοποιεί και ούτε μια στιγμή δεν διεκδίκησε πραγματική λύση. Ακόμα κι'αν υπηρετούν ένα ευρύτερο σχέδιο - που μπορεί να έχει και οπαδούς -, τίποτα μα τίποτα αυτό δεν δικαιολογεί την αποτέφρωση της χώρας. Συνεργούν στην διάλυση και καταστροφή της χώρας και την δουλοποίηση των πολιτών της. Η εγκληματική αυτή συμπεριφορά έχει μόνο μια εξήγηση. Έχοντας "ανοιχτούς λογαριασμούς" με τους δανειστές - μίζες, μαύρο χρήμα, η πολιτική ελίτ σώζει - έτσι νομίζει - το τομάρι της οδηγώντας τη χώρα στην καταστροφή.

 ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

==============

===============

την Απριλίου 21, 2021
===============

06:56, 28 Δεκεμβρίου 2021

 Σαν ρώσικη “μπάμπουσκα” - μιά κούκλα μέσα στην άλλη - είναι δομημένη η συμμετοχή της CVC στη ΔΕΗ, η οποία μπορεί να κρύβει πολλές εκπλήξεις.
 Το αμερικανικό-πολυεθνικό fund εμφανίζεται να ελέγχει το 10%, αλλά δεν έχει στο λογαριασμό του ούτε μία μετοχή. Η συμμετοχή είναι έμμεση, μέσω αλυσίδας εταιρειών που η μία είναι θυγατρική της άλλης.

Αμεσος μέτοχος είναι η  λουξεμβουργιανή Selath Holdings, η οποία κατέχει 38.200.000 μετοχές ΔΕΗ (10%).  Ψάχνοντας την ταυτότητα της, βρίσκεις ότι ανήκει στη Miletus Holdings (όνομα δανεισμένο από την αρχαία ελληνική Μίλητο) που εδρεύει στον φορολογικό παράδεισο του νησιού Jersey.

Ανοίγοντας αυτή την “κούκλα” στη μπάμπουσκα, ξεφυτρώνει ως μητρική η CVC Capital Partners Strategic Opportunities II.
Ακολουθούν άλλες τέσσερις εταιρείες, που κάθε μιά τους ανήκει στην επόμενη. Ωσπου στην 8η θέση βρίσκουμε την “CVC Capital Partners SICAV-FIS”, η οποία μέσω αυτής της αλυσίδας εταιρειών ελέγχει το 10%.

Το ζήτημα προς διερεύνηση είναι αν κατέχει πραγματικά αυτές τις μετοχές, δηλαδή αν της αναλογούν βάσει των καθετοποιημένων συμμετοχών ή αν απλώς τις ελέγχει.
Διότι με τη δομή που έχει η συμμετοχή της στη ΔΕΗ, η CVC Capital μπορεί να εμφανίζεται ως κάτοχος του 10% και να ασκεί αντίστοιχα δικαιώματα ψήφου, αλλά η πραγματική συμμετοχή της να είναι μόλις 0,08%!

Αυτό μπορεί να γίνει αν η κάθε μία εταιρεία της αλυσίδας ελέγχει την επόμενη κατέχοντας το 51% και όχι το σύνολο των μετοχών της.

Εν τοιαύτη περιπτώσει θα ανέκυπτε και το ερώτημα ποιοί είναι οι άλλοι επενδυτές που κρύβονται ως μειοψηφία στις 7 εν σειρά “κούκλες της μπάμπουσκας”, στους οποίους θα αντιστοιχούσε το 9,92% της ΔΕΗ...

Η λίστα των εταιρειών μέσω των οποίων η CVC καταλήγει να ελέγχει το 10% της ΔΕΗ. Κάθε μία είναι μητρική της επόμενης:

CVC Capital Partners SICAV-FIS
CVC Capital Partners 2013 PCC
CVC MMXII
CVC Portfolio Holdings
CVC Group Holdings
CVC Capital Partners Fund Holdings
CVC Capital Partners Strategic Opportunities II
Miletus Holdings Jersey
Selath Holdings

=================

Donald MacKenzie, Steve Koltes και Rolly Van Rappard

 Blogger:
...εν κατακλείδι. Όλα γίνονται για τον χατήρι της CVC, που ιδρύοντας "ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΧΟΛΗ", θα δίνει ειδικότητες στα ¨νοσοκομεία της" και γενικά θα καθετοποιήσει την μπίζνα της Υγείας στη χώρα. Συνάμα όντας στον χώρο της Ιατρικής θα μπορεί να "αξιοποιήσει" ένα νέο  επιχειρηματικό πεδίο, εκείνο της  εμπορίας παιδιών (με ποικίλες μορφές...) Εδώ κολλάει και η δυνατότητα των  ...κάπως ...ζευγαριών να αγοράζουν μωρά (λεφτά έχουν, τι να τα κάνουν;) (Δεν μιλάμε για μεταμοσχεύσεις και εμπόριο οργάνων, αυτό είναι μια μεγάλη επίσης μπίζνα που έχει συνδεθεί με το εμπόριο ανθρώπων μίλησε ο Κοτζιάς το 2018- προστασία ασυνόδευτων κ.λ.π. ... τόση αγάπη πια για τα ασυνόδευτα και τα ορφανά, που εκτός από ασυνόδευτα, μάλλον κανείς δεν θα υπάρξει να τα αναζητήσει... )

Μάγκες μου ο καπιταλισμός δεν έχει αδιέξοδα! Βρίσκει πάντα αγορές!  Πόσο κάνει ένα ωάριο;

Ιδού
 ----
Δυστυχώς δεν ειναι πλάκα αλλά πραγματικότητα.??
"Αγγελία έξω από την Πάντειο. Μπαίνουν άραγε όρια στην επιστήμη; Πόσο κοστίζει μια νέα ζωή; Μετά την απομάκρυνση του γενετικού κυττάρου από τον/την κάτοχό του ουδεμία ευθύνη αναγνωρίζεται;"
Απο την φίλη Ειρήνη Τ.....υ


Η Μαρία και ο Γιώργος, παντρεμένοι και γονείς, αφηγούνται στην «Κ» πώς είναι να μεγαλώνεις οικογένεια απασχολούμενος ως σεξεργάτης. Ο Ιων έχει υπάρξει σύντροφος σεξεργάτη και περιγράφει πώς ήταν η ζωή του μαζί και πώς αποφάσισε ο ίδιος να ακολουθήσει το ίδιο επάγγελμα

Γνωρίστηκαν σε ένα κλαμπ πριν από σχεδόν 20 χρόνια· ήταν εκείνη η πρώτη βραδιά που τους ένωσε χωρίς δεύτερες σκέψεις· έρωτας με την πρώτη ματιά. Είναι έκτοτε μαζί και έχουν αποκτήσει και ένα παιδί, έφηβο πια.

Η Μαρία και ο Γιώργος είναι βαθιά ερωτευμένοι μεταξύ τους και αυτό φαίνεται από τον τρόπο που συμπληρώνει ο ένας τον άλλον στην κουβέντα που είχαμε ένα πρωί σε ένα ήσυχο καφέ με αυλή στο κέντρο της Αθήνας.

Η προσωπική ζωή… επάγγελμα

Είχαν περάσει επτά χρόνια, ώσπου διαπίστωσαν ότι η πολυγαμική σεξουαλική τους ζωή –«συναισθηματικά μονογαμική όμως»– θα μπορούσε να μετατραπεί σε επάγγελμα. Ως τότε, ήταν υπάλληλοι γραφείου. Τους είλκυε ως ιδέα – και όχι μόνο το οικονομικό κομμάτι, δηλαδή «το γρήγορο αλλά τόσο δύσκολο» χρήμα, όπως λένε οι ίδιοι. «Αυτό που μας παρακίνησε ήταν η διαδικασία της ανθρώπινης επαφής και της σεξουαλικής εμπειρίας που μπορούμε να προσφέρουμε σε άλλα άτομα».

Οπως λένε, η σεξεργασία των δύο ως ζεύγους ξεκίνησε ως φαντασίωση και κατέληξε ρουτίνα. «Η διαφορά ήταν το κομμάτι της πληρωμής, όχι το “τεχνικό”, το οποίο, μάλιστα, ήταν και πιο απλό, καθώς έπρεπε εμείς να καθορίσουμε το πώς θα κινηθούμε κατά τη διάρκεια της συνεδρίας. Ενας συνδυασμός business & pleasure».

Η καθημερινή ρουτίνα και οι αμφιβολίες

Στην καθημερινή ρουτίνα, η μοναδική διαφορά με οποιοδήποτε άλλο εργαζόμενο άτομο είναι ότι δεν μπορούν να υποκριθούν ότι δεν βρίσκονται σε αυτό που λέμε «καλή μέρα», για πάσης φύσεως λόγους – «από τσακωμούς μέχρι… οδοντίατρο».

Δηλώνουν, όμως, αποφασισμένοι να συνεχίσουν τη δουλειά όσο τους κρατούν τα πόδια τους, όσο μπορούν να το στηρίξουν βιολογικά – εξάλλου, η όρεξή τους φαίνεται από τη ζωηρή συζήτηση που έχουμε ανοίξει. «Και όσο μπορούν οι πελάτες να μας πληρώνουν και όχι να τους πληρώνουμε», μου λένε γελώντας.

«Πρόκειται για μια δουλειά που την έχει ανάγκη η κοινωνία». Αρκεί, όμως να μη… φαίνονται, λένε στην «Κ» η Μαρία και ο Γιώργος.

Η τόση απενεχοποίηση που εκπέμπουν με κάνει να αναρωτηθώ αν έχουν υπάρξει ποτέ αμφιβολίες. Κάνουν λόγο για ηθικά αντανακλαστικά στα κοινωνικά στερεότυπα. Εχουν, εντούτοις, ξεπεράσει αυτό το στάδιο. Σε αντίθετη περίπτωση, «θα αντιβαίναμε σε αυτό που πολεμάμε να αποδείξουμε: ότι είναι μια δουλειά σαν όλες τις άλλες».

Τους ακούω να κουβεντιάζουν τα πάντα γύρω από τη δουλειά τους με σιγουριά – οι λέξεις τούς βγαίνουν αγόγγυστα, πίνοντας τον καφέ και τον χυμό τους. Γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν, σε ποιον κόσμο το κάνουν και διαθέτουν την αυτοπεποίθηση έμπειρων επαγγελματιών. Το περιεχόμενο της δουλειάς, όπως είναι αυτονόητο, δεν έχει καμία σημασία. Εξάλλου, «πρόκειται για μια δουλειά που την έχει ανάγκη η κοινωνία». Αρκεί, όμως, όπως μου λένε, να μη… φαίνονται – και αυτό είναι μόνιμη επωδός όλων των σεξεργαζόμενων ατόμων με τα οποία μίλησα.

Το προφίλ των πελατών

Τους ρωτώ για το τμήμα της κοινωνίας που θεωρεί τη δουλειά τους απαραίτητη. «Το προφίλ των πελατών είναι ο παντρεμένος της διπλανής πόρτας και όσοι βιώνουν σεξουαλική καταπίεση των φαντασιώσεών τους. Είναι άνθρωποι απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα και τις ηλικίες: από 18 έως 77, στη δική μας περίπτωση. Δεν είναι μόνο το σεξ· είναι και η προσωπική επαφή. Ορισμένοι μάς φέρνουν και πεσκέσια. Το πιο ξεχωριστό που μας συνέβη ήταν ένας πελάτης που ήρθε να δοκιμάσει σεξ μαζί μας, ιδίως με τον Γιώργο, για να καταλάβει ένα στενό συγγενικό του πρόσωπο που είχε κάνει coming out ως ομοφυλόφιλο».

«Δεν μας προβλημάτισε το παιδί»

Ιστορίες σεξεργασίας: «Δεν είμαστε η δουλειά μας, κάνουμε απλώς ένα επάγγελμα»-1
Η Μαρία και ο Γιώργος εργάζονται στο σεξ ως ζευγάρι. Η δουλειά τους ξεκίνησε ως φαντασίωση και κατέληξε ρουτίνα. «Η διαφορά ήταν το κομμάτι της πληρωμής, όχι το “τεχνικό”», εξομολογούνται στην «Κ». (©Νίκος Κοκκαλιάς/Καθημερινή)

Με τα χρόνια να περνούν, ο Γιώργος και η Μαρία είχαν αποκτήσει και παιδί, προτού καν εξελίξουν την σεξουαλική τους ζωή σε επάγγελμα. Η παρουσία του παιδιού μοιάζει να μην τους έχει προβληματίσει – «όπως, ας πούμε, δεν θα προβλημάτιζε εσένα που είσαι δημοσιογράφος».

Μέχρι στιγμής, το παιδί δεν γνωρίζει τίποτα – ξέρει ότι ο μπαμπάς και η μαμά κάνουν κάποια άλλη δουλειά, ώσπου έρθει η ώρα να του το πούμε. Ολα εξαρτώνται από το πώς έχεις εσύ δουλέψει μέσα σου αυτή τη δουλειά.

Αυτό που, επίσης, τους ένοιαζε ήταν να μη μάθει το παιδί κάτι προτού οι ίδιοι αποφασίσουν να του μιλήσουν – εκείνη τη στιγμή η Μαρία στρίβει ένα τσιγάρο. «Μέχρι στιγμής, το παιδί δεν γνωρίζει τίποτα – ξέρει ότι ο μπαμπάς και η μαμά κάνουν κάποια άλλη δουλειά, ώσπου έρθει η ώρα να του το πούμε. Ολα εξαρτώνται από το πώς έχεις εσύ δουλέψει μέσα σου αυτή τη δουλειά. Αν ήταν μια δουλειά που θα την κάναμε για 5-10 χρόνια για να βγάλουμε κάποια χρήματα, ίσως δεν θα χρειαζόταν να αποκαλύψουμε κάτι. Για μας, όμως, είναι η εξ επιλογής καριέρα μας».

Το coming out των γονιών

Πώς, όμως, κουβεντιάζεις με ένα παιδί κάτι τέτοιο, ειδικά όταν πλέον είναι ενήλικο και ενδέχεται να χάσει τη ζωή κάτω από τα πόδια του; Αυτό που συνάγεται από την κουβέντα μας με τη Μαρία και τον Γιώργο είναι ότι έχουν κάνει ειδική προετοιμασία με ψυχολόγο για να προλειάνουν το έδαφος του coming out. Το παιδί, ήδη από τα 5 του, δέχεται σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και, ταυτόχρονα, μαθαίνει να αποδέχεται τους άλλους χωρίς διακρίσεις. «Δεν γνωρίζουμε αν θα μας αποδεχτεί· τότε θα είναι ένας άλλος, αυτόνομος άνθρωπος, μπορεί να μη μας αποδεχτεί – είναι θέμα ρίσκου. Νομίζουμε ότι δεν θα είναι τόσο δύσκολο, αφού όσο μεγαλώνει αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερα, όχι τόσο για το κομμάτι της δουλειάς, αλλά για το ζήτημα της σεξουαλικής ελευθερίας. Εχει μια υποψία ότι δεν είμαστε… ήσυχοι».

Δεν γνωρίζουμε αν θα μας αποδεχτεί το παιδί μας· τότε θα είναι ένας άλλος, αυτόνομος άνθρωπος, μπορεί να μη μας αποδεχτεί – είναι θέμα ρίσκου.

Για το ζήτημα της αποκάλυψης, η ψυχολόγος του Red Umbrella Athens, κέντρου ενδυνάμωσης ατόμων που εργάζονται στο σεξ που δημιουργήθηκε τον Δεκέμβριο 2015, Αννα Αποστολίδου, στην οποία απευθύνονται η Μαρία και ο Γιώργος, μου λέει ότι «το coming out στην οικογένεια είναι πολύ προσωπικό. Πολλά άτομα επιλέγουν να μην το κάνουν είτε το κάνουν εμμέσως, διά της συμπεριφοράς τους».

Η ερώτηση που μου φάνηκε εκείνη την ώρα αναπόφευκτη ήταν πώς θα αισθάνονταν αν το παιδί αποφάσιζε να κάνει αυτή τη δουλειά. «Δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα», μου λένε μ’ ένα στόμα, μια φωνή. «Αντιθέτως, θα μπορούσε να λάβει συμβουλές για ζητήματα ασφάλειας. Το μόνο που δεν θα θέλαμε θα ήταν να μπλέξει με προαγωγούς».

Ο κοινωνικός περίγυρος και οι… γιατροί

Εκτός, βέβαια, από το παιδί, υπάρχει και ο κοινωνικός περίγυρος. Η πρώτη σκέψη που κάνει κάποιος είναι πώς ζουν δύο άνθρωποι ως ζευγάρι σεξεργατών σε μία κοινωνία που κάνει, μεν, βήματα, αλλά με αργούς ρυθμούς. «Ο στενός μας περίγυρος γνωρίζει τι κάνουμε, όχι όμως η οικογένεια –γιαγιάδες, παππούδες κ.λπ.– και το ευρύτερο περιβάλλον των παιδιών».

Παρά ταύτα, αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η ατάκα ότι «για τη δουλειά μας έχουμε υποστεί εντελώς στερεοτυπικές συμπεριφορές ακόμα και από γιατρούς. Είχαμε πάει για εξετάσεις για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα (ΣΜΝ) και έχουμε ακούσει “τι τις θέλετε τις εξετάσεις; Εσείς είστε παντρεμένοι”. Ή, ακόμα χειρότερα, έχουν πει στον Γιώργο ότι είναι… ατακτούλης και όχι πιστός στη σύζυγό του, ότι “παίζει το μάτι του” και γι’ αυτό ανησυχεί για τα ΣΜΝ του».

Θέλουμε να περάσουμε από την ανοχή στην αποδοχή. Αυτό είναι το παράπονό μας – ότι μας ανέχονται· δεν μας αποδέχονται. Δεν είμαστε η δουλειά μας· κάνουμε απλώς αυτή τη δουλειά.

Το ζήτημα της επίσκεψης στον γιατρό, δε, το έθεσε και η ψυχολόγος του Red Umbrella Athens, Αννα Αποστολίδου, η οποία μου είπε ότι αν, ας πούμε, μια γυναίκα πρέπει να πάει στον γυναικολόγο, καλό είναι να μπορεί με ασφάλεια να πει ότι εργάζεται στο σεξ και να μην κριθεί από τον γιατρό που θα την εξετάσει – αυτό, όμως, δεν είναι πάντοτε εφικτό. «Αλλα άτομα το λένε και δέχονται άσχημη αντιμετώπιση – είτε λεκτική είτε έμμεση επιθετική συμπεριφορά, όπως είναι ένας γιατρός που μπορεί να καλέσει πέντε ειδικευόμενους και να εκθέσει το εξεταζόμενο άτομο».

Λίγο προ της ολοκλήρωσης της κουβέντας μας, ρωτώ τη Μαρία και τον Γιώργο αν έχουν κάποιο παράπονο. «Καταρχήν, δεν είμαστε τίποτε άλλο από ένα ζευγάρι που κάνει ό,τι κάνουν και τα υπόλοιπα ζευγάρια. Είμαστε άνθρωποι χωρίς ουδεμία ιδιαιτερότητα στην καθημερινότητά μας. Θέλουμε, όμως, να περάσουμε από την ανοχή στην αποδοχή. Αυτό είναι το παράπονό μας – ότι μας ανέχονται· δεν μας αποδέχονται. Δεν είμαστε η δουλειά μας· κάνουμε απλώς αυτή τη δουλειά».

Πώς είναι να συζείς με σεξεργάτη;

Ιστορίες σεξεργασίας: «Δεν είμαστε η δουλειά μας, κάνουμε απλώς ένα επάγγελμα»-2
Ο 23χρονος Ιων και γύρω του ένα μπάσο, ο πίνακας της drag queen Devine, δύο γάτες, οι «Αναμνήσεις» της Patti Lu Pone και, φυσικά, ένα κομμωτικό μπουντουάρ – όλη του η πολυεπίπεδη ζωή σε μια χούφτα αντικείμενα. (©Νίκος Κοκκαλιάς/Καθημερινή)

Με αυτή τη σκέψη υπό μάλης και με όλη την πληροφορία για την κοινή δουλειά της Μαρίας και του Γιώργου, αναρωτιέμαι πώς είναι να είσαι σύντροφος σεξεργαζόμενου ατόμου. Σπεύδω να συναντήσω έναν 23χρονο άνδρα, που μου συστήνεται ως Ιων και που έχει υπάρξει σύντροφος σεξεργάτη, αποφασίζοντας, τελικά, και ο ίδιος να ακολουθήσει το ίδιο επάγγελμα. Βρισκόμαστε στο σπίτι του, πέριξ της Πατησίων, ένα μεσημέρι και του ζητώ να μου πει τη δική του εμπειρία όσο συζούσε με σεξεργάτη. Γύρω μας, σκούροι τοίχοι, ένα μπάσο, ο πίνακας της drag queen Devine, δύο γάτες, οι «Αναμνήσεις» της Patti Lu Pone και, φυσικά, ένα κομμωτικό μπουντουάρ – όλη του η πολυεπίπεδη ζωή σε μια χούφτα αντικείμενα.

Από το πρώτο τους ραντεβού, ο σύντροφος του συνομιλητή μου του είπε τι δουλειά κάνει. «Εγώ απλώς του ανέφερα ότι δεν με νοιάζει τι συμβαίνει με τη δουλειά – με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι είναι μόνο δουλειά. Του είχα, μάλιστα, πει: “Οταν επιστρέφεις από τη δουλειά σ’ εμένα, μου αρκεί να ξέρω ότι είσαι εκεί, σ’ εμένα”. Αν είναι ξεκάθαρος ποιος είναι ποιος, δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Δεν ήταν, δηλαδή, κάποια ιδιαίτερη διαδικασία, από την οποία έπρεπε να περάσουμε. Στην αρχή, δε, εγώ ήμουν πιο κουλ από εκείνον. Εκείνος είχε αμφιβολίες για το αν θα ήθελε να δουλέψει, επειδή, όπως έλεγε, ήταν ερωτευμένος μαζί μου. Δεν υπήρξε, εξάλλου, ζήτημα αποδοχής γι’ αυτό που κάνει· εγώ τον ήθελα, και μόνον αυτό με ένοιαζε. Αλλωστε, όταν είσαι με ένα σεξεργαζόμενο άτομο, παίρνεις όλο το “πακέτο”· δεν μπορεί, δηλαδή, ο άλλος να κάνει εκπτώσεις στη δουλειά του για να προσαρμοστεί – αλλά ούτε κι εγώ θα έκανα εκπτώσεις».

Οταν είσαι με ένα σεξεργαζόμενο άτομο, παίρνεις όλο το “πακέτο”· δεν μπορεί, δηλαδή, ο άλλος να κάνει εκπτώσεις στη δουλειά του για να προσαρμοστεί – αλλά ούτε κι εγώ θα έκανα εκπτώσεις.

Ο Ιων, που έχει τελειώσει μουσικό σχολείο, με ειδίκευση στα νυκτά έγχορδα, και σχολή Κομμωτικής («από μικρός έκανα… αφέλειες στα φουντάκια των καλυμμάτων της μαμάς μου»), ακούγεται, όπως η Μαρία και ο Γιώργος, ένας άνθρωπος που έχει δουλέψει τα όρια της αποδοχής του εαυτού του και των άλλων – μου μιλάει σταθερά και αποφασισμένα, καθισμένος στον καναπέ του και με τη μία γάτα απλώς να κάθεται ακίνητη πίσω του. Σε αυτό τον είχε βοηθήσει, όπως μου διηγείται, και ο σεξεργαζόμενος σύντροφός του.

«Ημουν βέβαιος ότι με τη συμπεριφορά του δεν μου άφηνε χώρο για ανασφάλεια, και ποτέ δεν έμπλεκε τα προσωπικά με τα επαγγελματικά του. Εκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μου δείχνει ότι με θέλει. Ποιος δεν χρειάζεται, ασφαλώς, την επιβεβαίωση;».

Ξεκινώντας τη διαδικτυακή σεξεργασία

Η ζωή τους κυλούσε, ώσπου ο Ιων αποφάσισε να δοκιμάσει κι εκείνος τη σεξεργασία, κυρίως για το γρήγορο χρήμα, όπως είχαν, εξάλλου, αναφέρει η Μαρία και ο Γιώργος – είναι η στιγμή που γελάει λιγάκι συνεσταλμένα, έστω και για μια στιγμή. «Είχα… χαζό κίνητρο ξεκινώντας τη διαδικτυακή σεξεργασία, ενώ ήμουν μαζί του. Είχα μόλις σταματήσει από μία δουλειά. Οταν χάλασε το κινητό μου, ήθελα να πάρω καινούργιο, αλλά χρήματα δεν υπήρχαν. Και του λέω, “τι θα έλεγες να με βοηθήσεις να βγάλω κάποια χρήματα;”. Συμφώνησε και, μάλιστα, με βοήθησε να δημιουργήσω τις πλατφόρμες μου, μου έμαθε τα εργαλεία της δουλειάς, με συμβούλευε στο περιεχόμενο, με έφερε σε επαφή με κοινό. Με βοήθησε πάρα πολύ στα πρώτα μου βήματα», μου διηγείται.

Το κίνητρο, όμως, άλλαξε πολύ γρήγορα για τον ίδιο. Συνειδητοποίησε ότι είναι κάτι που κάνει καλά και έχει απήχηση. Αισθανόταν –και εξακολουθεί– να αισθάνεται ωραία. Ο Ιων, όμως, είναι ένα πολυπρισματικό άτομο που θεωρεί ότι δεν μπορεί να κάνει μόνον ένα πράγμα· όχι διότι δεν «έρχονται λεφτά στο σπίτι», όπως λέει, αλλά επειδή έτσι είναι η «κατασκευή» του – «δεν είμαι… μονοθεματικός άνθρωπος», μου λέει. Εξάλλου, αυτό φαίνεται από τους συνειρμούς που κάνει στην κουβέντα μας.

«Από εδώ και πέρα… καλή τύχη σε αυτό τον κόσμο»

Ετσι, είναι διαδικτυακός σεξεργάτης, κομμωτής, ενώ μέχρι πρότινος δούλευε και στον χώρο της νυχτερινής διασκέδασης. «Από εδώ και πέρα… καλή τύχη σε αυτό τον κόσμο, όπου χρειάζεται να πείσεις τους άλλους ότι δεν είναι απλώς κάποιος που θέλει μόνο σεξ, επειδή ένα κομμάτι της δουλειάς μου είναι αυτό. Είναι πρόβλημα το πώς με αντιμετωπίζει ο κόσμος. Από τότε που ανέβηκε η πλατφόρμα και άρχισε κάποιος κόσμος να με αναγνωρίζει στους χώρους όπου κινούμουν, οι άνθρωποι φοβούνται να με πλησιάσουν, έπαψαν να με φλερτάρουν. Πολλές φορές, δε, επιστρέφω στο σπίτι και βρίσκω μηνύματα που λένε ότι με είδαν έξω. Ποτέ, όμως, δεν έρχονται να μου μιλήσουν. Είναι, φαίνεται, πιο εύκολο να πεις σε έναν τραγουδιστή «τι ωραία που τραγουδάς» από το να πεις σε κάποιον σαν εμένα “τι ωραία που γ*******” – είναι ταμπού. Με προσεγγίζουν, φυσικά, ταυτίζοντας το ένα κομμάτι της δουλειάς μου με τον εαυτό μου, με το ποιος είμαι. “Και τι περίμενες, ρε φίλε, αφού ανεβάζεις τσόντες, πώς θες να σου μιλάει ο κόσμος”, ακούω πολύ συχνά σε πλατφόρμες γνωριμιών. Εγώ δεν μπορούσα να μπω σε μια τέτοια κουβέντα, δεν υπάρχει έδαφος να την κάνεις. Μπορεί να εκθέτω τον εαυτό μου στο διαδίκτυο, κάνοντάς το ως δουλειά, δεν το κάνω ως φετίχ ή για να περάσω την ώρα μου, είναι δύσκολη διαδικασία και έχει δούναι και λαβείν. Και όπως έχω διαφορετική προσέγγιση όταν κουρεύω, έτσι, διαφορετική, έχω και όταν δημιουργώ περιεχόμενο, και εντελώς διαφορετική στην προσωπική μου ζωή. Ο κόσμος εκεί έξω δεν το επεξεργάζεται εύκολα. Δεν είναι θλιβερό, είναι κουραστικό», αφηγείται με μιαν ανάσα ο Ιων.

Με προσεγγίζουν, φυσικά, ταυτίζοντας το ένα κομμάτι της δουλειάς μου με τον εαυτό μου, με το ποιος είμαι. «Και τι περίμενες, ρε φίλε, αφού ανεβάζεις τσόντες, πώς θες να σου μιλάει ο κόσμος», ακούω πολύ συχνά.

Ο ίδιος, όμως, έχει επιλέξει, όταν γνωρίζει έναν άνθρωπο, να είναι εξαρχής ειλικρινής – και έχει συνηθίσει η πλειονότητα να γίνεται… καπνός μόλις ακούει περί σεξεργασίας. Δεν μετανιώνει· άλλωστε, όπως λέει, η δουλειά τον έχει ωριμάσει και τον έχει κάνει πιο αυστηρό με τον εαυτό του, αλλά έχει κι εκείνος, κατά καιρούς, τις αμφιβολίες του.

«Δεν είμαι μάστερ των συναισθημάτων», εξομολογείται, και είναι η στιγμή που συγκεντρώνεται σε αυτό που του συμβαίνει για να το περιγράψει. «Προσπαθώ να εξηγήσω ότι αυτό που κάνω είναι μόνο δουλειά, και τίποτε άλλο. Διαχωρίζω απολύτως την επαφή στη δουλειά από την επαφή στην προσωπική μου ζωή – είναι εντελώς ξεχωριστά πράγματα για μένα. Η δουλειά απαιτεί μια μακρά προεργασία, έχει κάμερες, φώτα, κατ, επαναλήψεις· είναι προσεκτική περφόρμανς· ένα κανονικό γύρισμα. Στην προσωπική μου ζωή είμαι… άνθρωπος, δεν χρειάζεται να υποδυθώ οτιδήποτε, δεν είμαι αψεγάδιαστος. Είναι πιο αληθινό, πιο ανθρώπινο».

==========



Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου