Christophe de Voogd : H μεγάλη νίκη του PVV ( Κόμμα της Ελευθερίας), 25% των ψήφων, 37 έδρες στις 150, εξέπληξε πραγματικά τους πάντες και ειδικότερα τα ολλανδικά (και γαλλικά) μέσα ενημέρωσης. Ωστόσο, μια σαφής τάση υπέρ του είχε εμφανιστεί στις δημοσκοπήσεις επί τρεις εβδομάδες με συνεχή πρόοδο που του έδινε 28 έδρες στις πιο πρόσφατες έρευνες. Τα διδάγματα που θα αντληθούν από αυτή τη νίκη θα αφορούν επίσης αυτή την περίεργη εθελοτυφλία, αυτό το wishful thinking που μέχρι την τελευταία στιγμή διακατείχε δημοσιογράφους και αναλυτές για μια πιθανή νίκη της ενωτικής λίστας σοσιαλιστικής και οικολογικής αριστεράς. Αν ήταν δύσκολο να προβλεφθεί η νίκη του PVV, ειδικά τέτοιου μεγέθους, ήταν σαφές τουλάχιστον ότι η δεξιά ήταν υπερπλειοψηφική και το όλο ζήτημα ήταν να καταλάβουμε ποιο από τα ρεύματά της θα αποκτούσε την πρωτοβουλία να σχηματίσει τον επόμενο συνασπισμό.

Le Figaro : Ποιες είναι οι αιτίες αυτής της εκλογικής διείσδυσης ;

Είναι ακόμη πολύ νωρίς για να εξηγηθούν επακριβώς τα αίτια αυτής της επιτυχίας που θα αποκαλύψουν μελλοντικές έρευνες για τα κίνητρα των ψηφοφόρων. Αλλά η αγανάκτηση του πληθυσμού μπροστά στη μεταναστευτική εισροή, ιδιαίτερα των αιτούντων άσυλο (σε αναλογία, υψηλότερη από αυτή που βιώνει η Γαλλία), το δημοσιονομικό κόστος υποδοχής και η έντονη πολιτισμική ανασφάλεια που αισθάνονται ήταν αναμφίβολα καθοριστικοί. Σε αυτό προστίθεται η απόρριψη της τιμωρητικής οικολογικής πολιτικής που εφαρμόστηκε από τον απερχόμενο συνασπισμό που προκάλεσε πραγματική εξέγερση στην ύπαιθρο. Το PVV ήταν στην πρώτη γραμμή της αντιπολίτευσης σε όλα αυτά τα θέματα και το πιο ριζοσπαστικό στις προτάσεις του (πολύ περισσότερο από το γαλλικό κόμμα της Λεπέν, εξάλλου). Σε αυτό προστίθεται, και εδώ οι ομοιότητες με το γαλλικό ομόλογο του κόμμα είναι πιο σαφείς, ότι το κόμμα του Wilders προτάσσει κι ένα έντονο στοιχείο κοινωνικής πολιτικής με προτάσεις για υποστήριξη της αγοραστικής δύναμης των πιο αδύνατων. Ο Wilders, αρχικά φιλελεύθερος, έδωσε μεγάλη έμφαση σε αυτό το κοινωνικό στοιχείο, που επιθυμούσε ένας πληθυσμός που σίγουρα ευημερεί αλλά που μόλις γνώρισε υψηλό πληθωρισμό και υπόκειται σε μια διαρθρωτική στεγαστική κρίση.

Τέλος, αν και μένει ακόμη να επαληθευτεί, η κρίση στη Μέση Ανατολή πρόσθεσε, κατά τη γνώμη μου, έναν πρόσθετο και αποφασιστικό παράγοντα : το PVV είναι ιστορικά πολύ φιλο-ισραηλινό (στο σημείο να προτείνει τη μεταφορά της ολλανδικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ). Ωστόσο, τα μέσα ενημέρωσης, ο κόσμος της κουλτούρας και η «κλασική» αριστερά έχουν επιδείξει –ακόμη περισσότερο από ό,τι στη Γαλλία– μια σαφώς φιλοπαλαιστινιακή στάση. Οι διαδηλώσεις υπέρ της Χαμάς με σαφώς αντισημιτικό χαρακτήρα προσέβαλαν τη σιωπηλή πλειοψηφία που πάντα έτρεφε συμπάθεια για το Ισραήλ: η συμπάθεια που τροφοδοτείται από ένα αίσθημα ενοχής που συνδέεται με τον σχεδόν αφανισμό της ολλανδικής-εβραϊκής κοινότητας κατά τη διάρκεια του πολέμου. Είναι σαφές ότι σε αυτό το σημείο, στη σχέση με την ιστορία γενικά (αποικιοκρατία, δουλεμπόριο), όπως και σε πολλά κοινωνικά ζητήματα (ισλαμικές ενδυμασίες, «φύλο» κ.λπ.) το χάσμα είναι τεράστιο μεταξύ της ελίτ εμποτισμένης με την ιδεολογία woke και την συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος.

Le Figaro

23/11/23

via Babis Georges Petrakis