Οι παραγωγοί του λαϊκισμού τον ανάγουν σε σκιάχτρο

Ο πιο μοχθηρός λαϊκισμός:
«Παράδεισος η ΕΕ»!
«Θα τρώμε με χρυσά κουτάλια»... Ο όρος «λαϊκισμός» μας καταδυναστεύει εδώ και δεκαετίες: Το κυρίαρχο σλόγκαν του νεοφιλελευθερισμού, το οποίο πήρε παραληρηματική διάσταση στα χρόνια του πασοκικού εκσυγχρονισμού (σημιτισμός).
Πολύ εύστοχα επισημαίνει ο Στάθης στο σημερινό του άρθρο:
«Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, από την εποχή του πρώτου διδάξαντος κ. Σημίτη, μια λέξη πλανάται σαν φάντασμα πάνω απ’ το κεφάλι μας (κι ενίοτε μέσα), η λέξη λαϊκισμός.

Γενικώς το σμήνος των λέξεων που χρησιμοποιούν τα όρνια είναι μεγάλο (διακύβευμα, αφήγημα, πρόσημο κ.τ.λ.), αλλά η λέξη λαϊκισμός ξεχωρίζει πρώτη μακράν, και κατά τη διάρκεια, και κατά τη συχνότητα, και κατά το εύρος της χρήσης.
Με τη σημερινή διαστροφή των εννοιών, ο λαϊκισμός δεν προσάπτεται τόσον εναντίον των πολιτικών, όσον εναντίον των πολιτών. Δεν είναι δηλαδή δημαγωγός ο εκάστοτε Κλέων ο Βυρσοδέψης, αλλά το θύμα του, ο Μήτσος ο φουκαράς».
Ολόκληρο το άρθρο εδώ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2016/06/blog-post_27.html

Καταρχάς πρέπει να τοποθετήσουμε τα πράγματα όρθια, διότι με τη δόλια «διαστροφή των εννοιών» το αστικό καθεστώς, ιδιαίτερα με τη μοχθηρή μορφή του νεοφιλελευθερισμού, έχει τοποθετήσει τα πράγματα με το κεφάλι προς τα κάτω.

Πρώτη αποκατάσταση της πραγματικότητας.

Ο «λαϊκισμός» είναι πολιτική ιδεολογία, δηλαδή η «θεωρία και η Πράξη» των κομματικών υποκειμένων, του κράτους, των πνευματικών ελίτ, γενικά των ελίτ της εξουσίας.

Η μήτρα του λαϊκισμού, δηλαδή οι υλικοί όροι, είναι η μικροαστική τάξη: Ο κοινωνικός χώρος μέσα στον οποίο αμβλύνονται οι αντιθέσεις των δύο βασικών κοινωνικών τάξεων…

Η θεωρητική και ιδεολογική έκφραση αυτού του χώρου, δηλαδή της άμβλυνσης και εξαφάνισης των κοινωνικών αντιθέσεων είναι η αφετηρία του λαϊκισμού.

Θεωρητική επεξεργασία, Ιδεολογία και Πρακτική του αστικού καθεστώτος!!!

Ο λαϊκισμός υπήρξε ένα από τα προνομιακά ιδεολογικά και πολιτικά οχήματα του κεφαλαίου και των εξουσιών του, με στόχο: Την κοινωνική, ιδεολογική και πολιτική αποχρωμάτωση των αντιθέσεων, την αντικατάσταση των ταξικών εννοιών με υπερταξικές, τη διάλυση των ταξικών διαφορών μέσα στη γενική έννοια «λαός».

Ο λαός δεν παράγει το λαϊκισμό, αλλά βομβαρδίζεται, «παρασύρεται» ή εξαπατάται από το λαϊκισμό, όπως και από κάθε άλλη νόθα ιδεολογία.

Οι ιδεολογίες παράγονται ΟΧΙ από τους λαούς, αλλά από τους εκφραστές των ποικίλων οικονομικών και κοινωνικών συμφερόντων: Από το ιδεολογικό και πολιτικό οικοδόμημα μιας κοινωνίας, ιδιαίτερα το κυρίαρχο…

Όταν, συνεπώς, κατηγορούνται οι λαοί σαν «λαϊκιστές», σαν «εθνικιστές» κ.λπ, αυτό αποτελεί μια δόλια διαστροφή της πραγματικότητας: Η πραγματικότητα με το κεφάλι προς τα κάτω…

Δεύτερη αποκατάσταση της πραγματικότητας.

Το πρώτο δόλιο αναποδογύρισμα της πραγματικότητας οδηγεί σε μια άλλη δολιότητα: Στη μετάθεση του «λαϊκισμού», του «εθνικισμού» και κάθε ιδεολογικής κατασκευής, από του παραγωγούς (θύτες) στα θύματα: στο λαό.

Έτσι με αυτό το τέχνασμα επικαλύπτεται και αποκρύπτεται η μήτρα του λαϊκισμού και κάθε ιδεολογικής κατασκευής. Επικαλύπτεται και αποκρύπτεται τούτο: Ότι ο λαϊκισμός, όπως και κάθε άλλο τρομοκρατικό σκιάχτρο («εθνικισμός», «ρατσισμός», «φασισμός», κ.λπ) είναι ιδεολογήματα που παράγονται από του δουλοκτήτες για τους δούλους τους, που παράγονται από το κεφάλαιο και τα επιτελεία του για να βομβαρδίζουν τους λαούς, να τους χειραγωγούν και να τους εξαπατούν, για να τους τρομοκρατούν…

Είναι, συνεπώς, ο νεοφιλελευθερισμός ο ΜΕΓΑΣ παραγωγός και κατασκευαστής του λαϊκισμού…

Και η μεγάλη διαστροφή και ΑΠΑΤΗ είναι τούτη: Ο νεοφιλελευθερισμός και τα προπαγανδιστικά του ιερατεία (πολιτικά, δημοσιογραφικά και πνευματικά), ενώ παράγουν και κατασκευάζουν αυτά τα ιδεολογήματα του λαϊκισμού, ενώ είναι ο ίδιος (νεοφιλελευθερισμός και το υπηρετικό του προσωπικό) ποτισμένος και «μουλιασμένος» με λαϊκισμό, εμφανίζεται σαν εχθρός του λαϊκισμού.

Είναι η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού, όπως και κάθε κυρίαρχο ιδεολόγημα των οικονομικών και πολιτικών εξουσιών, που αντιμετωπίζει το λαό σαν ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ Εκμετάλλευσης για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων και των μακάβριων επιδιώξεών του χρήματος.

Είναι αυτές οι ελίτ της εξουσίας που κολακεύουν το «αντικείμενό» τους (λαός), ξύνοντας τα ταπεινά του ένστικτα ή δημαγωγώντας ασύστολα, προκειμένου να τον χειραγωγήσουν…

Ακριβώς, αυτή η ιδεολογική και πολιτική διαδικασία και πράξη (κολακείας των ενστίκτων, δημαγωγίας και χειραγώγησης του αντικειμένου-λαός) είναι ο λαϊκισμός.

Αυτήν την ιδεολογική και πολιτική διαδικασία (λαϊκισμός) ο νεοφιλελευθερισμός και ο σύγχρονος πλανητικός φασισμός, την έχουν αναγάγει σε «επιστήμη». Έτσι ενώ είναι παραγωγοί και οι ίδιοι υστερικοί λαϊκιστές, μας παραμυθιάζουν ασύστολα και λαϊκιστικά, εμφανιζόμενοι σαν «εχθροί» του λαϊκισμού, υψώνοντας έτσι το λαϊκισμό και σε τρομοκρατικό σκιάχτρο !!!

Είναι να γελά κανείς, λοιπόν, όταν ακούει την Ντόρα, το Σταύρο Θεοδωράκη και όλα τα ανδρείκελα και τα πολιτικά μορμολύκεια του 4ου Ράιχ, όλα αυτά τα κατακάθια της λαϊκίστικης μοχθηρίας του νεοφιλελευθερισμού, να αναθεματίζουν το λαϊκισμό και να στιγματίζουν κάθε πράξη λαϊκής ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ στο δικό τους λαϊκισμό και αμφισβήτησης του 4ου Ράιχ, σαν «λαϊκισμό»!!! Πηγή

------------------

Λόλα, να ένας Λαϊκισμός, Λόλα…

ΣΤΑΘΗΣ

"ΡΕΣΑΛΤΟ"

Όταν ο λαός ξινίζει το παντεσπάνι της Μαρίας Αντουανέτας, είναι λαϊκιστής.

Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, από την εποχή του πρώτου διδάξαντος κ. Σημίτη, μια λέξη πλανάται σαν φάντασμα πάνω απ’ το κεφάλι μας (κι ενίοτε μέσα), η λέξη λαϊκισμός.

Γενικώς το σμήνος των λέξεων που χρησιμοποιούν τα όρνια είναι... μεγάλο (διακύβευμα, αφήγημα, πρόσημο κ.τ.λ.), αλλά η λέξη λαϊκισμός ξεχωρίζει πρώτη μακράν, και κατά τη διάρκεια, και κατά τη συχνότητα, και κατά το εύρος της χρήσης.

Με τη σημερινή διαστροφή των εννοιών, ο λαϊκισμός δεν προσάπτεται τόσον εναντίον των πολιτικών, όσον εναντίον των πολιτών. Δεν είναι δηλαδή δημαγωγός ο εκάστοτε Κλέων ο Βυρσοδέψης, αλλά το θύμα του, ο Μήτσος ο φουκαράς.

Η αποστροφή που νιώθει για τον λαό η κυρία Μπακογιάννη, φερ’ ειπείν, εκφράζεται με τη λέξη λαϊκισμός, την οποίαν η εν λόγω πολιτικός έχει εκστομίσει περισσότερον πάσης άλλης λέξης και υπεράγαν κάθε άλλου πολιτικού. Για την κυρία Μπακογιάννη ασφαλώς ο λαϊκισμός υπήρξε από την εποχή του Κάιν και θα υπάρχει και μετά τη Δευτέρα Παρουσία. Λογικόν. Αλλωστε ως τώρα λαϊκιστές έχουν διατελέσει ο Σόλων, ο Αγης και ο Κλεομένης, οι αδελφοί Γράκχοι, ο Ιησούς Χριστός, ο Ρομπέν των Δασών, ο Αγιος Φραγκίσκος της Ασίζης, ο Τολστόι και ο Λένιν. Η ιστορία της

ανθρωπότητος θα ήταν μια ιστορία λαϊκισμού, αν δεν έβαζε τον λαϊκισμό στη θέση του ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης ή ο κ. Κουβέλης ή ο κ. Λεβέντης. Διότι μπορεί η κυρία Μπακογιάννη να είναι η βασίλισσα στη χρήση της λέξης λαϊκισμός, αλλά ουδέν μέλος της ορδής και του εσμού που συναπαρτίζουν την ελίτ του πολιτικού μας συστήματος, δεν παραλείπει να επιδεικνύει τις επιδόσεις του στη χρήση αυτής της λέξης. 

Κυρίες και κύριοι, η λέξη λαϊκισμός είναι από μόνη της ένα τσίρκο. 
Είναι ματζούνι για κάθε ασθένεια, είναι γλειφιτζούρι, πιπίλα και καραμέλα (στις βαριές περιπτώσεις είναι και υπόθετο). Λαϊκιστής μπορεί να ‘ναι ο κομμουνιστής, μπορεί να ‘ναι και ο φασίστας – πράγμα πολύ βολικό
για τους πονηρούς που, πάνω στην αποδόμηση και τη σύγχυση χτίζουν το δικό τους σύστημα εξουσίας, υποσύστημα εκείνου του απολυταρχισμού προς την εγκαθίδρυση του οποίου κινείται η παγκόσμια ολιγαρχία. Ετσι, το 52% των Βρετανών είναι λαϊκιστές, κατά τη διάγνωση Κουμουτσάκου, το 62% των Ελλήνων είναι λαϊκιστές κατά τη διάγνωση Καρανίκα, οι Αγανακτισμένοι στη Μαδρίτη ήταν λαϊκιστές, το ίδιο και οι Αγανακτισμένοι στην Αθήνα, ο Παπαφλέσσας ήταν λαϊκιστής και η Μπουμπουλίνα το ίδιο. 
Γενικώς, όταν δεν μπορείς να αλλάξεις λαό, αυτός ο λαός είναι λαϊκιστής. Όταν μάλιστα του έχεις αλλάξει τα φώτα στη λιτότητα, την ανεργία και τη λεηλασία, τότε μπορείς να τον λες και διεφθαρμένο ή τεμπέλη, ώστε σε ένα ωραίο μείγμα με όσους ο ίδιος έχεις σπρώξει στην ακροδεξιά, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό και τον εθνικισμό, να συναπαρτίζουν ως λαός τον υπ’ αριθμόν Ένα Εχθρό του Λαού! Διότι αν ο λαός δεν είναι εχθρός του λαού, ποιός άλλος θα μπορούσε να είναι; 
Οσον πιο ξεκομμένη απ’ τον λαό είναι αυτή η χυδαία ελίτ (των σμπίρων που υπηρετούν τους Δυνατούς), τόσον πιο αυτάρεσκες μπαρούφες λέει. Όπως ο κ. Ρέντσι, όστις απεφάνθη ότι «η Βρετανία φεύγει, η Ευρώπη πρέπει να γίνει πιο ανθρώπινη» - δηλαδή αν η Βρετανία έμενε, η Ευρώπη θα μπορούσε να συνεχίσει μισάνθρωπη. 
Το ίδιο και ο κ. Φλαμπουράρης. Βγήκε από τη σιωπή με την οποία συμμετείχε στην κατακρεούργηση του Ασφαλιστικού, στην εκποίηση της χώρας για τα επόμενα 99 έτη, στους Κόφτες και τα συναφή βδελύγματα, για να μας πει ότι αν δεν αλλάξουν αυτοί που μας τα έκαναν όλα αυτά (πάντα με την υποστήριξη και του ιδίου) η Ευρώπη δεν θα αποκτήσει ποτέ ανθρώπινο πρόσωπο (σαν του κ. Κατρούγκαλου λόγου χάριν). Με δύο λόγια
ο ΣΥΡΙΖΑ που κατηγορήθηκε σφόδρα για λαϊκισμό, αντιμετωπίζει σήμερα ως λαϊκιστές εκείνους που εξαπάτησε. Για τον κ. Πολάκη, για παράδειγμα, όποιος δεν θεραπεύεται με το φάρμακο Βελουχιώτης απ’ τον καρκίνο, είναι λαϊκιστής. Κάνει φασαρία και διαταράσσει την κοινή ησυχία αντί να εκδημήσει ήσυχα, ευγνώμων και πολιτισμένα. 
Είναι προφανές ότι το θεώρημα του λαϊκισμού δεν εξηγεί τίποτα, είναι όμως η λυδία λίθος της προπαγάνδας ότι δεν πρέπει να αλλάζει τίποτα. Λένε, ήδη την επαύριον του Βρετανικού δημοψηφίσματος, πολλοί ότι η Ευρώπη (η Ενωση) ή θα αλλάξει ή θα διαλυθεί – και οι περισσότεροι καταλήγουν σε αυτό το συμπέρασμα σωστά – στη βάση της λογικής και της ηθικής. 
Πότε όμως η Ενωση λειτούργησε στη βάση της λογικής ή της ηθικής; Η Ενωση δεν υπήρξε ποτέ κάτι που απέτυχε και τώρα διαλύεται ή που θα μπορούσε να αλλάξει. Η Ενωση ήταν και είναι ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο τα κράτη – μέλη κάνουν πόλεμο με τους λαούς – μέλη. Ταξικό πόλεμο (κι ενίοτε διακρατικό). Αυτός
ο πόλεμος των κρατών εναντίον των λαών χάριν των Δυνατών, υπήρχε και πριν από την Ενωση σε επίπεδο εθνών, όμως στο πλαίσιο της Ενωσης διεξάγεται πιο αποτελεσματικά. Πάντα εναντίον των λαών. Ο…λαϊκισμός των οποίων 
είναι αφόρητος για τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, τους Λυκανθρώπους των τραπεζών και τους ορνιθοκέφαλους του ματωμένου κέρδους. Ένα έθνος έφυγε (αν αφεθεί να φύγει) από την Ενωση, δεν έφυγε για να φτιάξει έναν κόσμο καλύτερο, έφυγε ίσως για να σωθεί από το γενικό ναυάγιο ή για να ναυαγήσει μόνο του. Ή εν τέλει έφυγε με την ελπίδα ότι πιθανόν να «ξανακυβερνήσει τα κύματα». Όμως, παρά ταύτα 
η Ενωση έφαγε ένα βαρύ χτύπημα. Και σε εθνικό επίπεδο (κατά τον εκγερμανισμό), και σε ταξικό επίπεδο (κατά την αποθηρίωση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης), και σε κοινωνικό επίπεδο (κατά τον εκφασισμό των αστικών δημοκρατιών). Δημιουργούνται νέες συνθήκες και διαμορφώνονται νέες αντιθέσεις. Απέναντι στις οποίες, και για όσο η Αριστερά δεν μπορεί να οργανώσει εφικτές λύσεις, ο λαός θα παραμένει
εκτεθειμένος στις ορέξεις εκείνων που τον κανιβαλίζουν για λαϊκιστή, διεφθαρμένο, τεμπέλη, μαζί τα φάγαμε και άλλα συναφή δυσώδη.

Το Brexit μπορεί να αποδειχθεί μια ρηγμάτωση της Ενωσης, διαχειρίσιμη με νέους όρους και συσχετισμούς, ή μια ιστορικών διαστάσεων αλλαγή στην πορεία των πραγμάτων. Το ερώτημα και στις δύο εκδοχές αφορά σε μια Αριστερά που και στις δύο περιπτώσεις, μπορεί να εκμεταλλευθεί (κι όχι μόνον να ερμηνεύει) τις εξελίξεις

υπέρ των λαών που χειμάζονται…

 ΠΗΓΗ: enikos