Όσο δίνουμε χώρο… (Η κρισιμότητα του μεταναστευτικού)

την

της Αναστασίας Καντά

Ένα από τα καρκινώματα του ελληνικού (και όχι μόνον) πολιτικού συστήματος, είναι η πλήρως λανθασμένη και ακατάλληλη διαχείριση του μεταναστευτικού ζητήματος, που χρόνια ταλανίζει τη χώρα και για χρόνια θα εξακολουθεί να την ταλανίζει. Ένα ζήτημα ιδιαίτερα εύθραυστο και σοβαρό, που δεν αναλύεται στην πλήρη έκτασή του και δεν αντιμετωπίζεται από τους αρμοδίους (πολιτικούς ταγούς κτλ) με την αρμόζουσα σοβαρότητα, γιατί…δεν τούς συμφέρει; Δεν το επιθυμούν; Δεν μπορούν; Αδιαφορούν; Η απάντηση στον αναγνώστη. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Ό,τι σπέρνουν αυτοί όμως, καλούμεθα ΚΑΙ εμείς να θερίσουμε. Μεταξύ κατεργαρέων, ειλικρίνεια. Πρέπει να κάνουμε ορισμένες παραδοχές για το μεταναστευτικό, για να μην κοροϊδευόμαστε…

Άμεσα συνυφασμένο με το μεταναστευτικό, είναι το δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, και αυτό πάλι συνυφαίνεται με το συνταξιοδοτικό (λόγος για αυτό εν συνεχεία). Η Ελλάδα γερνάει. Η Ευρώπη γερνάει. Η Ασία και η Αφρική γεννούν. Στις πρώτες περιπτώσεις ο πληθυσμός εκ των πραγμάτων μικραίνει αριθμητικά ανά τα χρόνια, ενώ στις δεύτερες πολλαπλασιάζεται. Η Ευρώπη, στο μυαλό των περισσότερων λαών από τις προαναφερθείσες ηπείρους, προοικονομεί μέλλον λαμπρό και μια καλύτερη ζωή. Προοικονομεί εύκολη ζωή. Ο καθένας θα επιθυμούσε να έρθει στην ξακουστή Ευρώπη για ένα καλύτερο αύριο. Σαφώς και τον συμφέρει να περάσει και για έναν καφέ από την Ελλάδα των επιδομάτων και της χρυσής χορηγίας. Τι έχει να χάσει; Μόνο που ο καφές, παύει να είναι η τυπική καλησπέρα, και γίνεται μονιμότητα.

Περιττό να επισημάνω ότι δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους που εκ των συνθηκών (πόλεμος, λοιμός κτλ) αναγκάζονται να φύγουν από την πατρίδα τους, γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή. Δεν αναφέρομαι στους πρόσφυγες. Αυτοί που όντως έχουν ανάγκη, έρχονται με σκυμμένο το κεφάλι, δάκρυα στα μάτια, και ταπεινά ευχαριστούν. Αναφέρομαι σε όσους από συνειδητή επιλογή έρχονται εδώ, μεταναστεύουν στην Ελλάδα ή οπουδήποτε, για δικούς τους προσωπικούς λόγους. Αναφέρομαι στους μετανάστες – εξ’ ου και μεταναστευτικό.

Η μετανάστευση δεν είναι κακό πράγμα. Όταν, όμως, έχει εισέλθει στη χώρα ένας παράνομος και υπέρμετρος όγκος μεταναστών, σε σημείο επικίνδυνης πληθυσμιακής αλλοιώσεως, μήπως πρέπει να ληφθούν κάποια μέτρα; Η πληθυσμιακή αλλοίωση, μπορεί πάλι να φαίνεται ως κάτι αμελητέο. Δυστυχώς, όμως, δύναται να διαταράξει τη δημόσια ζωή, καθώς συνεπάγεται αλλοίωση της κουλτούρας, του πολιτισμού, των ηθών και εθίμων, των αξιών και της γλώσσας μιας χώρας, ξεκινώντας από το πολύ άμεσο μέλλον. Κι αυτό, επειδή ο μετανάστης, ιδίως του μουσουλμανικού κόσμου, δεν επιθυμεί να αφομοιωθεί. Δε θέλει να αλλάξει τα δικά του ήθη και έθιμα, τη δική του κουλτούρα, τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω του, που πόρρω απέχουν από των γηγενών. Δεν είναι «άγραφος πίνακας» που με ανοιχτές αγκάλες θα υποδεχτεί το «διαφορετικό» που πρεσβεύει η χώρα που τόν υποδέχεται. Πολλάκις, μάλιστα, είναι ανυποχώρητος και επιθυμεί να επιβάλλει όσα πρεσβεύει στη νέα του πατρίδα, ειδικά όταν ενταχθεί σε μια μεγάλη μάζα και νιώσει πως έχει δύναμη.

Οι μετανάστες απ’ ό,τι φαίνεται, ήρθαν για να μείνουν. Και εμείς πρέπει να καταλάβουμε ότι ενσωμάτωση δε συνεπάγεται εξομοίωση∙ έχουν κάθε δικαίωμα στις αξίες τους και τη θρησκεία τους, αρκεί αυτά όμως να μην έρχονται σε αντίθεση με τους νόμους και τους κανόνες της Ελλάδας. Εντός του οίκου τους, μπορούν να πράττουν κατά βούληση. Στο πλαίσιο του δημοσίου βίου οφείλουν να σέβονται τις αξίες και πρακτικές της φιλοξενούσας χώρας. Είναι θέμα σεβασμού, όχι υποτέλειας ή υποδούλωσης, ούτε καταπίεσης. Όπως έχεις αιτήματα και δικαιώματα, έχεις και υποχρεώσεις.

Κλείνοντας, είναι σημαντικό να γίνει μια αναφορά και στη σχέση του μεταναστευτικού και δημογραφικού με το συνταξιοδοτικό της χώρας. Μια χώρα που αφενός δε γεννάει και αφετέρου γερνάει, εκ των πραγμάτων αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα με τη διαχείριση του συνταξιοδοτικού, ιδιαίτερα εάν λάβουμε υπ’ όψιν ότι το τελευταίο είναι αναδιανεμητικό και όχι ανταποδοτικό. Αντί, δηλαδή, να καταλήγεις να παίρνεις ανάλογα με αυτά που έδωσες (ανταποδοτικό), καταλήγουν οι νεότεροι να πληρώνουν τους παλαιότερους. Για να λειτουργήσει σωστά όμως, πρέπει να υπάρχουν 7 νεότεροι για 1 παλαιότερο, ενώ η σημερινή αναλογία είναι 1,2 εργαζόμενοι για κάθε 1 συνταξιούχο.

Έχει ειπωθεί πως «η ομαλή ένταξη των μεταναστών δε συμβάλλει μόνο στην οικονομική ανάπτυξη, αλλά βοηθά και στην τόσο αναγκαία ανανέωση του πληθυσμιακού δυναμικού της χώρας μας». Να υπογραμμίσουμε πως η οικονομική ανάπτυξη έρχεται με τις επενδύσεις, όχι με συντάξεις που στηρίζονται από τον ιδιωτικό τομέα και αποτελούν τη βασικότερη δαπάνη του κράτους (καθώς και την κυριότερη αιτία της ληστρικής φορολόγησης). Ακόμη, πόσοι – εν τέλει – από τους παράνομους μετανάστες εντάσσονται στο ενεργό και παραγωγικό δυναμικό της χώρας μας, φορολογούμενοι κανονικά; Πόσοι από αυτούς ΔΕΝ επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό και δαπάνες, απολαμβάνοντας επιδόματα παιδιού και ετοιμοπληρωμένες κατοικίες;

Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα εύθραυστη και κρίσιμη. Δεν υπάρχει χώρος για άλλα λάθη, διότι πληρώνονται – ΤΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ – και με το παραπάνω. Πρέπει να γίνει αντιληπτό πως όσο «δίνουμε χώρο», θα υπάρχει εκμετάλλευση. Πώς μπορούμε να είμαστε όλοι, ή τουλάχιστον η πλειοψηφία, ικανοποιημένοι;

Μπορούμε;

=============

-----------------

-------------------------...και οι  εργολάβοι της διάλυσης...

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου