Η οργανική σχέση του εθνομηδενισμού με την ξενοκρατία

Παναγιώτης Ήφαιστος Ο πρώην πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου εισήγαγε πλήθος νεολογισμών στο σύγχρονο ελληνικό πολιτικό λεξιλόγιο. Ένας τέτοιος όρος είναι το ‘εξωελληνική νοοτροπία’, που τον εισήγαγε στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Αφορούσε πολιτικό πρόσωπο του κόμματός του που βρέθηκε να κατέχει υψηλή θέση στις Βρυξέλλες και δεν φειδόταν υψιτενών ειρωνικών δηλώσεων για θέσεις της Ελλάδας που αφορούσαν τα βαλκανικά προβλήματα. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Το εξωελληνικό αλληθώρισμα όπως το εννοούσε τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου έκτοτε δυνάμωσε και τα τελευταία χρόνια πρυτανεύει. Ίσως και να είναι το κύριο διακύβευμα των εκλογών που επέρχονται. Σε συνδυασμό με τον πολυσχιδή και βαθύτατων προεκτάσεων όρο (μεταμοντέρνος) εθνομηδενισμός, ο όρος ‘εξωελληνική νοοτροπία’ του Παπανδρέου εμπεριέχει ενδεχομένως όλα τα αίτια των συγκαιρινών παθολογιών.
Συνοψίζεται από το γεγονός ότι πολλά μέλη του πολιτικού προσωπικού και φορέων επιστημονικών τίτλων αμφισβητούν ακόμη και τον όρο ‘εθνικό συμφέρον’. Σε κάθε περίπτωση με λόγια, συνθήματα και πράξεις υποστηρίζουν ότι το ελληνικό εθνικό συμφέρον έπεται και δεν προτάσσεται αλλότριων κριτηρίων που παράγει ο θολός και ανυπόστατος «προοδευτικός» οικουμενισμός τους. Αλλά και ο ακόμη πιο ανυπόστατος ευρωπαϊστικός διεθνισμός τους.
Αυτό που έχουμε, ουσιαστικά, είναι εσχατολογικός μεταμοντερνισμός που αποτελεί τον φτωχό συγγενή των εσχατολογικών ιδεολογικών δογμάτων του 20ου αιώνα. Πρόκειται για ανυπόστατα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα, αφέλειες και συνθήματα που δεν αφορούν αυτό τον κόσμο, αλλά μόνο κάποιον επουράνιο. Καθότι όποιος περπατά στην Γη και όχι στα σύννεφα γνωρίζει ότι ο ΟΗΕ καθιέρωσε ανεπίστροφα την κρατική κυριαρχία ως το καθεστώς του σύγχρονου διεθνούς συστήματος.
Πάντα στην ιστορία είχαμε πολλά έθνη και κράτη. Ποτέ ο πλανήτης δεν ενώθηκε. Οι οικουμενισμοί ήταν πάντα μεταμφιέσεις αξιώσεων ισχύος των εκάστοτε ηγεμονικών δυνάμεων. Ως εκ τούτου, δεν αναμένεται η Γη να μετατραπεί σε ένα καζάνι, μέσα στο οποίο θα κοχλάζουν και θα οργανώνονται πολιτικά οι Αμερικανοί με τους Κινέζους, οι Ιάπωνες με τους Άραβες, οι Φιλιππινέζοι με τους Τούρκους και όλοι οι άλλοι με όλους του υπόλοιπους.

Πλανητικοποίηση και όχι παγκοσμιοποίηση

Το εξωελληνικό αλληθώρισμα στις ύστερες εκδοχές του εμπεριέχει ισχυρές δόσεις μεταμοντέρνων εθνομηδενιστικών ιδεολογημάτων. Ο οικουμενισμός και ο εθνομηδενισμός συναντάται σε όλο το κομματικό φάσμα, αλλά περισσότερο στον λεγόμενο προοδευτικό χώρο. Εκεί κυριαρχούν τα εγγόνια, οι φτωχοί συγγενείς της μιας πλευράς του εμφυλίου πολέμου, πολλοί από τους οποίους συγχωνεύτηκαν και μπερδεύτηκαν μέσα στον αδόκιμο και ιδεολογικών προδιαγραφών όρο παγκοσμιοποίηση. Πλανητικοποίηση έχουμε και όχι παγκοσμιοποίηση (Παναγιώτης Κονδύλης), καθότι απουσιάζει μια παγκόσμια κοινωνία και ένα παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα.

• Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ εύστοχα παρατηρεί ότι «στην προέκταση της διεθνοποίησης του μεταεθνικού καπιταλισμού, το αντίπαλο δέος του σημερινού κοσμοπολίτη – θα μου επιτρέψετε να τον χαρακτηρίσω ‘μεταφασίστα’…». 

Είναι ένα περίεργο είδος σοσιαλ-κοσμοπολίτη. Εδώ προστίθεται: Είναι θύμα και συνειδητό ή ανεπίγνωστο πιόνι της κατά Κονδύλη μεταμοντέρνας μαζικοπαραγωγής, μαζικοκατανάλωσης και αστικοποίησης. Φαινόμενα της ύστερης ιστορικής φάσης βαθύτατων προεκτάσεων για την πνευματική συγκρότηση και την ανθρωπολογική υπόσταση των πολιτών.
Όσοι δεν έμειναν ακόμη στην εποχή του Λένιν και του Στάλιν φωνασκούν εθνομηδενιστικά, κολυμπούν μέσα σε ένα θολό εσχατολογικό οικουμενισμό εφάμιλλο των διεθνισμών του Ψυχρού Πολέμου και συναδελφώνονται με ηγέτες αναθεωρητικών χωρών ή χορεύουν μαζί τους ή και ανταλλάζουν γραβάτες ως στάση που θα φέρει κάποια μυστήρια ειρήνη στον εσαεί πολυτάραχο κόσμο μας. Φωνασκούν ακόμη, κραυγάζοντας μέσα στην ελληνική Βουλή ότι η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν αντί-ιμπεριαλιστική απόφαση.

Επίπλαστοι όροι

Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία πλέον ότι το ‘δεξιός’ και ‘αριστερός’ είναι επίπλαστοι όροι διαιρετικών και εμφύλιων προεκτάσεων. Μόνο πολίτες υπάρχουν υπό καθεστώς ισονομίας. Επίσης, η έμμεση αντιπροσώπευση όταν αθετούνται οι υποσχέσεις χωρίς δυνατότητα ανάκλησης των δραστών είναι πολιτική διαστροφή. Οι επαναστάτες του 1821 δεν ζήτησαν κόμματα και ιδεολογίες αλλά δημοκρατία, ελευθερία και Εθνοσυνέλευση όλων των Ελλήνων.
Δημοκρατία δε έχουμε, σύμφωνα με τις παμμέγιστες πολιτικές μας παραδόσεις, όταν ο πολίτης είναι εντολέας της εντολοδόχου και ανακλητής πολιτικής εξουσίας το δε κρατικό καράβι είναι προσανατολισμένο προς την Ιθάκη της πολιτικής ελευθερίας υπό συνθήκες ανεξαρτησίας. Το Σύνταγμα; Δεν είναι σύμφωνο το Σύνταγμα με αυτά; Γιατί μπορούμε να το ακούσουμε και αυτό!
Ούτε βέβαια χρειαζόμαστε συμβατικά «μεγάλους» πολιτικούς στοχαστές που ανέλυσαν μια παράγραφο του Αριστοτέλη και αυτή λανθασμένα με αποτέλεσμα στην πράξη να γεμίσει η διαδρομή των ανθρώπων με μεγάλα νεκροταφεία. Σύμφωνα με τις ημέτερες πολιτικές παραδόσεις της δημοκρατίας και της ελευθερίας, τη συλλογική πολιτική ηθική ορίζεται από την κοινωνία και νομιμοποιεί την διανεμητική δικαιοσύνη, τις πολιτικοοικονομικές ιεραρχίες και τους νόμους. Κοντολογίς, όλες τις κοινωνικοπολιτικές αποφάσεις.

• Στην ύστερη Ελλάδα ουκ ολίγοι, πιθηκίζοντας ξεπερασμένα ξένα πρότυπα και ιδεολογήματα, οδήγησαν σε μια κατάσταση αυτοκαταστροφικής μεταμοντέρνας κυριαρχίας. Το εξωελληνικό και εθνομηδενιστικό αλληθώρισμα θρέφεται και κυριαρχεί, ακυρώνοντας τον πολιτικό ορθολογισμό και την πολιτική συναίνεση γύρω από αυτονόητα και έσχατα συμφέροντα.