Εάν το 1821 υπήρχε εθνομηδενισμός οι Έλληνες θα ήταν μουσειακό είδος

Εάν το 1821 υπήρχε εθνομηδενισμός οι Έλληνες θα ήταν μουσειακό είδος, Γιώργος Μιχαήλ
Εάν ο σημερινός εθνομηδενισμός αποτελούσε την επικρατούσα ιδεολογική στάση στις αρχές του 19ου αιώνα σήμερα οι Έλληνες θα ήταν μουσειακό είδος. Πολύ απλά, η καρδιά που χτυπούσε ακόμα εντός του υπόδουλου εθνικού συνόλου θα είχε σταματήσει, καθιστώντας την έναρξη της ελληνικής επανάστασης αδύνατη. Αντίθετα, θα είχε ξεκινήσει η αργή αλλά σταθερή διαδικασία αποδόμησης του Γένους. Οι Ελλήνων της εποχής εκείνης θα αφομοιώνονταν από τους άλλους λαούς στην Μικρά Ασία, στον ελλαδικό χώρο, στη Μικρά Ασία, στην Κύπρο, στα Βαλκάνια. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Το αποτέλεσμα μίας τέτοιας διαδικασίας θα ήταν η εξαφάνιση των Ελλήνων ως διακριτού έθνους. Οι πρόγονοι μας θα είχαν ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο, αυτόν της διασποράς και της ανάμιξης τους με άλλους λαούς. Με αυτόν τον τρόπο, στους σημερινούς χάρτες δεν θα υπήρχε η λέξη Ελλάδα αλλά πιθανόν ακόμα η Οθωμανική Τουρκία και ίσως κάποιες άλλες χώρες, αυτές που τα έθνη θα είχαν επιλέξει τον δρόμο της εθνικής απελευθέρωσης.
Πάντα στην υποθετική περίπτωση που είχε κυριαρχήσει ο εθνομηδενισμός, η ελληνική γλώσσα, η παιδεία, τα ήθη και τα έθιμά μας θα είχαν ανεπαίσθητα και σταδιακά ανακατευθεί με αυτά των άλλων λαών, με αποτέλεσμα οι Έλληνες να αφομοιωθούν και να πάψουν να αποτελούν υποκείμενο της ιστορίας. Κι αυτό για ένα έθνος που για τρεις χιλιάδες χρόνια έγραψε μία μοναδική ιστορία, αντιστεκόμενο σε παντοδύναμους εχθρούς και ξεπερνώντας ανυπέρβλητα εμπόδια.
Και μόνο σ’ αυτή τη σκέψη είμαι σίγουρος πως πολλών συμπατριωτών μας η καρδιά σχεδόν σταματά να χτυπά. Αυτή η σκέψη ωστόσο, πρέπει να στοιχειώσει το μυαλό μας. Πρέπει να εξελιχτεί στον χειρότερο εφιάλτη. Ο φόβος αυτός πρέπει να είναι συνεχώς παρών, να μας συνταράζει συθέμελα για να αντισταθούμε στις εθνομηδενιστικές σειρήνες-απειλές του σήμερα.
Πρέπει ταυτόχρονα να σηματωρός και κήρυκας γι’ αυτό που αποτελεί προφανές εθνικό καθήκον: να ανατάξουμε την Ελλάδα εθνικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά. Εύκολο να λέγεται, δύσκολο να πραγματοποιείται. Πολύ πιο δύσκολο ήταν, όμως, οι πρόγονοί μας να επαναστατήσουν εναντίον της πανίσχυρης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για να επιτύχουν την εθνική τους απελευθέρωση. Κι όμως το έκαναν, πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος, αλλά συγκροτώντας ελληνικό κράτος από το μηδέν.
Αν αυτοί μπόρεσαν, μπορούμε και εμείς. Αρκεί η καρδιά μας να συνεχίσει να χτυπά σ’ αυτό τον ρυθμό. Αρκεί να μην εγκλωβιστούμε στην ατομική ιδιοτέλεια ή σε εθνομηδενιστικά ιδεολογικά σχήματα. Αρκεί να συνεχίσουμε στη γραμμή της παράδοσης που μας κληροδότησαν οι προηγούμενες γενιές από την αρχαιότητα, το Βυζάντιο, το 1821, τους Βαλκανικούς Πολέμους, το Έπος του 1940, αλλά και τον Αγώνα της ΕΟΚΑ…
==========

Σαρρής - «1821»: Εισαγόμενες ιδεολογίες - 1 Μαρ 11

Τομές - Σαρρής - «1821»: Αναθεωρώντας την Ιστορία - 25 Ιαν 11

Τομές 19.4.11 3/3 - «1821»: Σχέδιο συσκότισης

===============
  1. Αντιπατριωτισμός, μια πέμπτη φάλαγγα πληρωμένη με εκατομμύρια δολάρια και ευρώ

  2. Από τον πολιτισμικό εθνομηδενισμό στην εκποίηση της χώρας

  3. Ο εθνομηδενισμός του ΣΥΡΙΖΑ υπόβαθρο της εθνικής εκτροπής

  4. Οι «ταλιμπάν» του εθνομηδενισμού και η εθνική ταυτότητα 

  5. Με όχημα τον «εθνικιστικό κίνδυνο» ξεπλένονται και οι προβοκάτσιες των «αριστερών» ανδρεικέλων

  6. Αντιπατριωτισμός, μια πέμπτη φάλαγγα πληρωμένη με εκατομμύρια δολάρια και ευρώ

  7. Ο «αντιεθνικισμός» σαν όχημα σοσιαλφασισμού

  8. Δεν φταίει η Τουρκία

  9. Το όνομα και η εκ των άνω «αδελφοσύνη» των λαών

  10. Κράτος πάνω στην άμμο

  11. Ο εθνομηδενισμός του ΣΥΡΙΖΑ υπόβαθρο της εθνικής εκτροπής 

  12. Επανεθνικοποίηση, προβοκάτσιες χρυσαυγιτών, ήττα των εθνομηδενιστών.

  13. Η αποδόμηση των εθνών

  14. Οι «πολίτες του κόσμου» ενάντια στον λαό...

     

    Αν θέλει το έθνος να πεθάνει, ας πεθάνει

    Αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι το χορός του Ζαλόγγου δεν έγινε ποτέ, κι ας τον περιγράφει κι ας τον υμνεί ο Σολωμός, αν δεν μας νοιάζει ότι ο Μακρυγιάννης ήταν ήρωας και μας νοιάζει ότι ήταν αλκοολικός, αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο Κολοκοτρώνης ήταν σφαγέας, το έθνος αυτό θα πεθάνει.

      Και εάν το έθνος θέλει να πεθάνει, ας πεθάνει.
      Όταν στα σχολεία διδάσκουμε την Ιστορία διαμελισμένη, όταν τα παιδάκια εξ απαλών ονύχων μαθαίνουν τη γλώσσα μας μέσα από σχολικά ανθολόγια με συνταγές μαγειρικής ή από διαφημιστικά κείμενα κι όχι από τον λογοτεχνικό μας θησαυρό, όταν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές έχουν απεργήσει για όλα τα άλλα εκτός από το περιεχόμενο των σπουδών, τότε αυτή η χώρα πάει για προτεκτοράτο, πήγε κι έφθασε.
      Όταν στα ΑΕΙ λυσσομανάει ο εθνομηδενισμός, όταν τα μπροστοκρίαρα του εθνομηδενισμού έχουν το λύειν και το δεσμείν, όταν κάνουν κουμάντο σε καριέρες και ακολουθούνται από χαμερπείς γλείφτες, όταν η ιδεολογική γλίτσα γίνεται βία και τρομοκρατία, τότε το έθνος πεθαίνει. Και αν αυτό το έθνος θέλει να πεθάνει, ας πεθάνει.
      Όταν ο κυρίαρχος Τύπος γράφει ψέματα, όταν διαπλέκεται με εταιρείες και κόμματα, όταν οι δημοσιογράφοι ταυτίζονται με τα αφεντικά, όταν οι δημοσιογράφοι επιτρέπουν να τους ταυτίζουν με τα αφεντικά, όταν τα παίρνουν (από πέι ρολς, από ΜΚΟ, από ποικιλώνυμα γραφεία Τύπου, από πολιτικούς, από μυστικές υπηρεσίες), όταν η ιδεολογία είναι υπόθεση ιδιοτέλειας, τότε το έθνος δεν έχει φωνή. Κι όταν ο λαός δεν κάνει τίποτα για να έχει το έθνος φωνή, τότε το έθνος πεθαίνει.
      Αν η τέχνη επιχορηγείται (και μόνον), αν η προβολή της (από γκαλά και ιδρύματα) συναρτάται με την ανοησία της, αν η τέχνη δεν έχει τίποτα να πει στον λαό για τον λαό, αν οι καλλιτέχνες γίνονται πελάτες των κομματικών αυλών, αν η τέχνη ακολουθεί τις εξουσίες για φράγκα, αναθέσεις και δουλίτσες, είναι μια τέχνη επιστρατευμένη κατά του λαού και όχι στρατευμένη υπέρ του λαού.
    Είναι μια τέχνη που αφήνει τον λαό ορφανό από ήρωες, ποιητές και αγίους. Και λαός χωρίς μνήμη γίνεται λαός χωρίς πατρίδα.
      Και λαός χωρίς πατρίδα δεν χρειάζεται κράτος. Κι αν δεν χρειαζόμαστε κράτος, ας το δώσουμε. Το δώσαμε. Ζούμε σε προτεκτοράτο. Κι όποιος ζει σε προτεκτοράτο, ας αφήσει πίσω του κάθε ελπίδα. Μόνον χειρότερα μας περιμένουν.
      Αν πιστεύουμε ότι οι Έλληνες αγωνίσθηκαν εναντίον της υποτέλειας που κατατρύχει το κράτος μας από γενέσεώς του εις μάτην, αν πιστεύουμε ότι το ΕΑΜ ήταν ΜΚΟ, αν θέλουμε να μην έχουμε ελπίδες και όνειρα για το μέλλον, τότε ας έχουμε Μνημόνια. Ζυγόν δουλείας, ας έχουμε.
      Τι να το κάνουμε το αυτεξούσιον, τι να το κάνουμε το Σύνταγμα, τι να την κάνουμε τη Δημο-κρατία (δηλαδή τη δύναμη του οργανωμένου πολιτικώς λαού), μας αρκούν οι τράπεζες για να μας παίρνουν τα σπίτια και οι μαριονέτες των Ανθυπάτων για να μας κόβουν τους μισθούς και να ράβουν τη ζωή μας στα μέτρα τους.
      Αλλά, αν είναι έτσι, ας μην περιμένουμε να μας αφανίσει το δημογραφικό, ας πεθάνουμε όλοι μαζί, λαός, έθνος και κράτος από τώρα. Κι ας αφήσουμε την κληρονομιά μας στο Υπερταμείο. Αν θέλουμε να πεθάνουμε, ας πεθάνουμε. Άλλωστε κάτι τέτοιο δεν θα είναι είδηση ούτε καν για την ΕΡΤ. Όσο για τον υπόλοιπο κόσμο, θα ξεκαθαρίσει το BBC τι εστί βερίκοκο Μακεδονίας και το Πεκίνο τι εισίν καλά κρασιά.
      Αν ντρεπόμαστε να είμαστε υπερήφανοι για την οικουμενικότητα του πολιτισμού μας, αν όλο κι όλο είμαστε μια ορδή συμπλεγματικών ευρωλιγούρηδων, αν όλη μας η ύπαρξη είναι μόνον μια βαλκανική φασαρία, τότε είμαστε άχθος αρούρης, ας ξεμπερδεύουμε.
      Αν το όλο μας μέλημα είναι να βγάλουμε εκτός νόμου το «Μακεδονία ξακουστή», να κάνουμε προληπτικές συλλήψεις, αν το Μαξίμου είναι Πραιτόριο, αν ο εθνικός μας ύμνος είναι μια κωλοτούμπα, αν το Κοινοβούλιο έχει γίνει μαγέρικο, τότε μην το παλεύουμε άλλο, ας χαθούμε, δεν θα χάσει η Βενετιά βελόνι. Υπάρχουν κληρονόμοι – όχι της ήττας μας όπως το Υπερταμείο – αλλά της δόξας μας, ζωντανοί και πεθαμένοι, όπως ο Πούσκιν, ο Γκύντερ Γκρας και ο Ζαν Πωλ Γκοτιέ, δέκα μιλιούνια εκατομμύρια ψυχές απ’ το Βλαδιβοστόκ ώς τη Γη του Πυρός.
      Μεγαλύτεροι λαϊκιστές από τους ηγέτες που κατηγορούν τον λαό για λαϊκισμό δεν υπάρχουν. Αν μέσα μας βαθιά πιστεύουμε ότι είμαστε ετερόκλητοι όχλοι, ότι πατρίδα μας είναι τα Καυδιανά Δίκρανα, ότι ο Λόρδος Μπάιρον ήρθε να πεθάνει μέσα στις λάσπες σαν κορόιδο, αντί να φουμάρει μπάφους στα ένδοξα Παρίσια, αν μπορούν να μας δουλεύουν από κυβερνητικές θέσεις κάτι ογλάνια που πιστεύουν ότι η αργομισθία τους αποτελεί εκμετάλλευση του καπιταλισμού απ’ τα μέσα, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας.
      Αν η ρητορική των γελοίων που μας καλούν σε αντιφασιστικό αγώνα μαζί με τον 6ο Στόλο και τον Μακρόν που κατεβάζει τον στρατό στους δρόμους, τότε το μυαλό μας έχει πεθάνει. Και έθνος χωρίς μυαλό πεθαίνει. Θέλει δεν θέλει.
      Κι εγώ, σήμερα που αντί για δοξαστικόν στην Επέτειο του 1821, γράφω λίβελλο εναντίον της γλίτσας που μας πνίγει, το κάνω διότι κάτι έχει πεθάνει μέσα μου.
    ***
      Παρά ταύτα κι εναντίον τους ανάψτε (ευκτική) ανήμερα ένα κεράκι στα γουρνοτσάρουχα του παππούλη, στο μπαρούτι του καλόγερου, στο αίμα του αντάρτη, στα κρινάκια της Άνοιξης, στο ζείδωρο πένθος μας. Ας υμνήσουμε σήμερα λίγο το δίκιο, τον Πλήθωνα, τον Κοσμά τον Αιτωλό, τα γράμματα, τα γράμματα, τα γράμματα, τον Υψηλάντη και τον Λιόντα τον Ληστή. Ας προσευχηθούμε λίγο στην Μπουμπουλίνα, τον Λόχο Μπάιρον και τους ωραίους λεβέντες του Αλβανικού. Μην ξεχάσουμε σήμερα το Άουσβιτς και τη Μακρόνησο, τις διαδηλώσεις που λιτάνευσαν τα δικαιώματά μας κι ας χύσουμε λίγο κρασί κι ένα δάκρυ, χοές στους εργάτες και τους δασκάλους αυτού του τόπου καθώς και στους προμάχους του λαού – τους γιούς και τις κόρες της ιστορίας μας και της ποίησης που μας σκέπει.
      Όποιος συλλογάται ελεύθερα, καλά συλλογάται.
      Κι ας μην ξεχνούν οι Δυνατοί, οι Δυνάστες, οι Δανειστές, ας μην ξεχνούν αυτοί και τα θεοστυγή τσιράκια τους: «σε Έλληνες μιλάνε»…   

    twitter: @st_stavropoulos
    email: stathispontiki@gmail.com

Σχόλια