Το ΕΛΙΑΜΕΠ «ξαναχτυπά» και με άρθρο μέλους του μας καλεί σε «πολιτική σύμπραξης» με την Τουρκία

την


«Αδιέξοδη» η όποια πολιτική «αναχαίτισης της Τουρκίας από του να καταστεί περιφερειακή δύναμη». Την άποψη αυτή υπογράφει με άρθρο του στο in.gr ο καθηγητής Π.Κ. Ιωακειμίδης είναι πρώην πρεσβευτής – σύμβουλος του ΥΠΕΞ και μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής του FEPS και του ΕΛΙΑΜΕΠ. Και τι προτείνει; «Σύπραξη»…

Αν στο εσωτερικό της χώρας υπάρχουν τέτοιες απόψεις τα πράγματα είναι πολύ άσχημα! Η Ελλάδα δε μπορεί να εγκαταλείψει την προσπάθεια αναχαίτισης της τουρκικής επιθετικότητας, γιατί πολύ απλά αν το κάνει θα εξαφανιστεί! Μπορεί να αρκεί σε κάποιους ότι θα υπάρχει στον χάρτη αλλά θα πρέπει να καταλάβουν ορισμένοι ότι δεν είναι δυνατόν να παραδοθούμε μέσω της «φινλανδοποίησης» μας, την οποία η Τουρκία φανερά επιδιώκει, ειδικά τα τελευταία δυο χρόνια! 

Δεν είναι δυνατόν να σηκώσουμε απλά τα χέρια και να πούμε «τι να κάνουμε, πρέπει να ακολουθήσουμε το …πεπρωμένο μας» το οποίο σύμφωνα με την άποψη Ιωακειμίδη -αλλά και άλλων πολλών- προβλέπει «σύμπραξη» με τη «μεγάλη Τουρκία»! 

Παραθέτουμε όλο το άρθρο του καθηγητή και μέλους του ΕΛΙΑΜΕΠ. Δε χρειάζονται νομίζουμε περισσότερα σχόλια:

 -------------------------

«Σύμφωνα με το Nordic Monitor (30/12/2021), η Τουρκία προωθεί πρόγραμμα παραγωγής προηγμένων οπλικών συστημάτων περιλαμβανομένων όπλων μαζικής καταστροφής (WMD), πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς και ίσως πυρηνικών όπλων παραβιάζοντας τη συνθήκη μη διάδοσης (ΝΡΤ). Με την ευκαιρία λοιπόν αυτή ας ξεκαθαρισθεί: η εφαρμοσμένη πολιτική της Αθήνας στο σκέλος της αναχαίτισης (containment) της Τουρκίας από του να καταστεί περιφερειακή δύναμη είναι αδιέξοδη, ατελέσφορη, ανέφικτη.

Δεν θα φέρει αποτελέσματα. Σπαταλάμε τζάμπα πόρους. Και όσο συντομότερα το καταλάβουμε τόσο καλύτερα. Δεν μιλάμε για τη θεσμικά διακηρυγμένη πολιτική του διαλόγου με βάση το διεθνές δίκαιο για την ειρηνική επίλυση προβλημάτων (που όμως είναι σε αδράνεια). Η Τουρκία είναι ήδη μια οιονεί περιφερειακή δύναμη παρά τα οξύτατα οικονομικά της προβλήματα. Και στοχεύει στο να αναδειχθεί σε κάτι περισσότερο – σε ηγεμονική δύναμη στο περιφερειακό σύστημα και επέκεινα ίσως. Αυτό (μας) προκαλεί ιερή αγανάκτηση βέβαια.

Αλλά δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο. Ο J. Mearsheimer – ο πιο επιφανής διεθνολόγος της ρεαλιστικής σχολής – έγραψε πρόσφατα: «Χώρες που ανησυχούν για την επιβίωσή τους θεωρούν ως καλύτερο τρόπο αντίδρασης την απόκτηση ισχύος, κάτι που σημαίνει ότι θέλουν να καταστούν ηγεμονικές δυνάμεις/ ηγεμόνες στην περιφέρειά τους και να αποκλείσουν άλλες χώρες από το να κυριαρχήσουν (…). Ολες οι μεγάλες χώρες είτε είναι δημοκρατίες είτε όχι δεν βλέπουν άλλη επιλογή παρά να επιδιώκουν την ισχύ, δύναμη». Και η Τουρκία βλέπει τον εαυτό της ως μεγάλη δύναμη.

Υπάρχει βέβαια και άλλος τρόπος να καταστεί μια χώρα – ιδιαίτερα μεσαίου μεγέθους – ισχυρή. Να ενσωματωθεί σ’ ένα ευρύτερο, ισχυρό υπερεθνικό σύνολο όπως έκανε η Ελλάδα με την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ). Αλλά αυτή η επιλογή ως γνωστόν αφαιρέθηκε/απορρίφθηκε από την Τουρκία το 2007 (με ευθύνη Γαλλίας – Ν. Σαρκοζί κυρίως και Γερμανίας – Α. Μέρκελ) και έκτοτε η Τουρκία (πρόεδρος Ερντογάν) εγκαινίασε την επιλογή της περιφερειακής δύναμης. Εχει προϋποθέσεις για έναν τέτοιο ρόλο; Οχι όλες αλλά πάντως σημαντικές.

Πληθυσμιακά είναι η πολυπληθέστερη χώρα της περιοχής. Από τις όμορες χώρες της μόνο το Ιράν έχει αντίστοιχο πληθυσμό. Εχει τη μεγαλύτερη οικονομία (σχεδόν τέσσερις φορές μεγαλύτερη από την ελληνική) και στοχεύει να καταστεί η δέκατη οικονομία στον κόσμο. Και λόγω μεγέθους οικονομίας συμμετέχει στην ομάδα των 20 (G-20) περισσότερο ανεπτυγμένων οικονομιών. Εχει ισχυρές ένοπλες δυνάμεις (αν και εξασθενισμένες λόγω πρόσφατων εκκαθαρίσεων). Εχει αξιόλογη πολεμική βιομηχανία (παραγωγή drones κ.λπ.) ενώ όπως αναφέραμε ίσως αναπτύσσει και μυστικά οπλικά προγράμματα περιλαμβανομένων πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς ή και πυρηνικών όπλων. Και έχει αναδειχθεί επιπλέον και σε υπολογίσιμη «ήπια δύναμη» – εξάγει π.χ. τηλεοπτικά σίριαλ σ’ όλο τον κόσμο. Και βεβαίως είναι ένα αυταρχικό καθεστώς που εμφορείται από την ιδεολογία του εθνικισμού, τη νοσταλγία της (Οθωμανικής) αυτοκρατορίας και τη ρητορική του Ισλαμισμού. Το βασικό που δεν έχει είναι τη νομιμοποίηση για έναν τέτοιο ρόλο. Και σειρά εσωτερικών προβλημάτων. Πώς αντιμετωπίζεις ένα τέτοιο φαινόμενο-πρόκληση, ιδιαίτερα όταν το έχεις δίπλα σου;

Υπάρχουν δύο στρατηγικές ουσιαστικά: της αναχαίτισης (containment) και της σύμπραξης (engagement). Τη στρατηγική της αναχαίτισης μπορεί να την ακολουθήσει μια σαφώς ισχυρότερη χώρα που είναι και πρόθυμη να καταβάλει υψηλό κόστος (ΗΠΑ έναντι Σοβ. Ενωσης, Κίνας). Αυτή τη στρατηγική όμως επιχειρεί να εφαρμόσει πάνω-κάτω και η Ελλάδα έναντι της Τουρκίας. Κατασκευάζει στρατιωτικές συμμαχίες αναχαίτισης ακόμη και με απίθανες χώρες, επεκτείνει την αμερικανική παρουσία στη χώρα, εξοπλίζεται, επιδιώκει κυρώσεις και γενικά… τρέχει πίσω από την Τουρκία προκειμένου να τη σταματήσει από το να καταστεί περιφερειακή-ηγεμονική δύναμη. Δεν θα τη σταματήσει όμως είτε φύγει ο Ερντογάν από την εξουσία είτε όχι (καθώς όλες οι πολιτικές δυνάμεις στην Τουρκία βλέπουν στη στρατηγική αναχαίτισης το σύνδρομο της περικύκλωσης και διάλυσης από τα έξω – σύνδρομο Συνθήκης Σεβρών). Η στρατηγική που θα μπορούσε να φέρει αυτό το αποτέλεσμα προς αμοιβαίο όφελος είναι αυτή της σύμπραξης (engagement) προσαρμοσμένης στο ευρωπαϊκό περιβάλλον και συνθήκες της περιοχής. Τα στοιχεία μιας τέτοιας στρατηγικής σύμπραξης θα περιελάμβαναν:

  • την αναβίωση του στόχου για τη βαθύτερη ευρωπαϊκή πρόσδεση της Τουρκίας (πρόσδεση με ΕΕ) μέσω μιας ισχυρής ειδικής σχέσης επί του παρόντος (και πλήρης ένταξη στο απώτερο μέλλον εάν και εφόσον…). Σχέσης τύπου νέο «Ελσίνκι» για την Ελλάδα. Μην παραβλέπουμε: η Τουρκία θεωρείται (ιδιόρρυθμο) μέρος του συστήματος ασφάλειας της Ευρώπης. Δεν είναι έξω απ’ αυτό όπως θέλουμε να τη βλέπουμε.
  • την ενσωμάτωσή της σε περιφερειακές δομές, σ’ ένα περιφερειακό πλαίσιο π.χ. για την Αν. Μεσόγειο και πάντως όχι τον αποκλεισμό της,
  • την υποβοήθηση της επιστροφής στη δημοκρατική τάξη, ενίσχυση κοινωνίας των πολιτών, κράτους δικαίου, κ.λπ. στην Τουρκία,
  • και πάνω απ’ όλα, το άνοιγμα μιας σοβαρής, στοχευμένης διαδικασίας επίλυσης των προβλημάτων μεταξύ των δύο χωρών (χωρίς νομικίστικες προσεγγίσεις κ.λπ.).

Είναι η μόνη πολιτική που μπορεί να πετύχει, που προστατεύει την Ελλάδα και που επιτρέπει στην Αθήνα να επενδύσει δημιουργικά στο κύριο συγκριτικό πλεονέκτημα που έχει. Και που δεν είναι άλλο από τη συμμετοχή της στην ΕΕ.

Ας μη λησμονείται ότι η πολιτική αναχαίτιση κάνει την άλλη πλευρά πολύ πιο επιθετική και αδιάλλακτη ανεξάρτητα από το κόστος της που για ένα μη δημοκρατικό καθεστώς όμως είναι ανεκτό. Και το χειρότερο προχωρά σε μαζικούς εξοπλισμούς για να ενισχύσει τη δύναμή της. Βεβαίως υπάρχει το προηγούμενο της Σοβ. Ενωσης η οποία προκειμένου να αντιμετωπίσει την πολιτική αναχαίτισης από τις ΗΠΑ επιδόθηκε, μεταξύ άλλων, σε ξέφρενους εξοπλισμούς που τελικά την οδήγησαν στην κατάρρευση. Αλλά ούτε η Ελλάδα είναι ΗΠΑ ούτε η Τουρκία Σοβ. Ενωση.

Χρειαζόμαστε ένα paradigm shift τώρα…

Ο καθηγητής Π.Κ. Ιωακειμίδης είναι πρώην πρεσβευτής – σύμβουλος του ΥΠΕΞ και μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής του FEPS και του ΕΛΙΑΜΕΠ».

-----------------------------

 Βlogger:

...αν τα γεγονότα της τελευταίας διετίας (Έβρος, γεγονότα στην ΑΟΖ, κ.λ.π)  δεν ήταν ικανά να μεταβάλλουν την άποψη του κ. Ιωακειμίδη περί τα Ελληνοτουρκικά - την ίδια διατυπώνει εδώ και 40 χρόνια - τότε κάτι άλλο συμβαίνει. Δεν υπάρχει απάντηση ορθολογική σ' αυτό, ξεφεύγει το πράγμα: πρόκειται για δουλεία με πολλές ουρές που δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς. Εδώ μιλάμε για επικίνδυνη ιδεοληπτική συμπεριφορά αν δεν είναι κάτι άλλο πιο σκληρό. Ο κατευνασμός έχει χρεοκοπήσει, ποια τραγωδία θα τους οδηγήσει να αλλάξουν άποψη; Κάποιες απαντήσεις από τον κ. Μίχα, εδώ:

...σχετικά με τον Σημίτη:

  •  

    ------------------------

  1. Γ.Μαργαρίτης: Ο κατευνασμός και η υποχωρητικότητα οδηγεί σε πολεμική σύγκρουση

  2. Π. Ήφαιστος: Ο Κατευνασμός είναι ήττα χωρίς μάχη

  3. «Κατευνασμός και δορυφοροποίηση ή πόλεμος»: Αυτό είναι το σχέδιο του Ερντογάν απέναντι στην Ελλάδ

  4. Από τη μια πλευρά "Γαλάζια Πατρίδα", από την άλλη "Γκρίζα Πατρίδα"!

  5. Παράδοση ή φινλαδοποίηση - Το εκβιαστικό δίλημμα της Τουρκίας

  6. Συνθηκολόγηση της Ελλάδας και όχι διάλογο επιδιώκει ο Ερντογάν

    Μα θα κάνουμε πόλεμο για την ΑΟΖ! – Το χρονικό μίας προαναγγελθείσας κρίσης

....όταν ακόμα και ένας του ίδιου οργανισμού του είναι υποχρεωμένος να καταγράψει την αποτυχία αυτής της σχολής σκέψης..

 Υ.Γ. 

Οι απόψεις του κ. Ιωακειμίδη για τα Ελληνοτουρκικά έχουν την ίδια αξία που έχουν οι απόψεις του κ. Σημίτη για την ένταξη της χώρας στο ευρώ. Να είναι άραγε τυχαίο ότι και οι δυο είναι μέλη μιας  "ελίτ" - έτσι αυτοκαθορίζονται - που δεν κάνει ποτέ λάθη!

  1. Περικλής Νεάρχου: Κέντρο αποφάσεων συμβούλων Μητσοτάκη, του ΕΛΙΑΜΕΠ, καπελώνουν ΥΠΕΞ με ιδέες Σημίτη

  2. Προωθούν σχέδιο του ΕΛΙΑΜΕΠ, του μέγιστου πρακτορείου ξένων συμφερόντων, στο Μαξίμου

  3. Η εσωτερική ρίζα της διπλωματικής ήττας στη Σύνοδο Κορυφής

  4. Το κύκλωμα του «Κατευνασμού»…

     ---------------

    Της Δρ Άννας Κωνσταντινίδου , Ιστορικού- Διεθνολόγου *

    Μία απάντηση στον αξιότιμο Ομότιμο Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του ΕΚΠΑ, κ. Π. Ιωακειμίδη, ο οποίος σε άρθρο του στην έντυπη εφημερίδα Τα Νέα, προτρέπει την Ελληνική Πολιτεία να μην σπαταλάει άδικα πόρους, καθώς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την Τουρκία!!! 

    Όπως εξηγεί η κεντρική ιστοσελίδα του ΕΛΙΑΜΕΠ την οποία παραθέτω:

    Αναχαίτιση Τουρκίας: εφικτή ή paradigm shift

    το άρθρο του Καθηγητή αποσκοπεί να αναδείξει τι ωφελεί περισσότερο την Ελλάδα, η στρατηγική της σύμπραξης ή της αναχαίτισης; Συγχρόνως παρατίθεται η έντυπη μορφή του άρθρου.

    Ο Ομ. Καθηγητής του Ελληνικού Πανεπιστημίου αναφέροντας ότι η γειτονική χώρα διαθέτει αξιόλογη πολεμική βιομηχανία, αναπτύσσοντας ίσως και μυστικά όπλα, διαθέτοντας δε ισχυρές ΕΔ, παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχουν εξασθενίσει λόγω των εκκαθαρίσεων, πληθυσμιακά είναι η πολυπληθέστερη χώρα της περιοχής της, αξιολογεί ότι αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα που αφενός την καθιστούν οιονεί περιφερειακή δύναμη, ιδιαίτερα υπολογίσιμη και ως εκ τούτου είναι ανώφελο από την πλευρά της η Ελλάδα να “σπαταλά τζάμπα πόρους”…

    Επίσης, αναφέρει ότι απέναντι σε μία χώρα με τα χαρακτηριστικά που έχει αυτήν την στιγμή η Τουρκία (και αναφέρθηκαν ανωτέρω) την στρατηγική της αναχαίτισης θα μπορούσε να την ακολουθήσει μία ισχυρότερη χώρα από την ίδια, και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε ως χώρα θα ήταν να ακολουθήσουμε το δρόμο της σύμπραξης.

    Ενώ παράλληλα αναφέρει, ότι “(η Ελλάδα) Κατασκευάζει στρατιωτικές συμμαχίες αναχαίτισης ακόμη και με απίθανες χώρες, επεκτείνει την αμερικανική παρουσία στη χώρα, εξοπλίζεται, επιδιώκει κυρώσεις και γενικά… τρέχει πίσω από την Τουρκία προκειμένου να τη σταματήσει από το να καταστεί περιφερειακή-ηγεμονική δύναμη”.

    Σήμερα, είναι η επέτειος της Ναυμαχίας της Λήμνου. Στις 5 Ιανουαρίου του 1913, ο Παύλος Κουντουριώτης καταναυμάχησε τον οθωμανικό στόλο, καταδιώκοντάς τον μέχρι τα Δαρδανέλια… Αυτό μάλλον θα πρέπει να το υπενθυμίσει στον κ. Ιωακειμίδη κάποιος από τους εξαίρετους Ιστορικούς συναδέλφους του από το ΕΛΙΑΜΕΠ, μια και το άρθρο του στα Νέα το δημοσίευσε παραμονή της επετείου.

    Επίσης, κάτι άλλο που και πάλι οι συνάδελφοί του Καθηγητές που υπηρετούν την Επιστήμη της Ιστορίας και που επίσης είναι μέλη του ΕΛΙΑΜΕΠ, είναι καλό να του υπενθυμίσουν πως αφενός το 2021 γιορτάσαμε την Επανάσταση του 1821 αφετέρου το έτος που διανύουμε και πάλι είναι έτος μνήμης, μίας μνήμης που καταδεικνύει γιατί η λέξη σύμπραξη με την Τουρκία δεν θα πρέπει να υφίσταται στο λεξιλόγιο του Έλληνα, πόσω δε μάλλον του Έλληνα πολιτικού και δη, ηγέτη.

    Δυστυχώς, στο άρθρο του ο αξιότιμος, κ. Καθηγητής ενώ προτρέπει την ελληνική πολιτική ηγεσία να ακολουθήσει το δρόμο της σύμπραξης, δεν μας λέει πουθενά, ότι η ίδια η Τουρκία μας αντιμετωπίζει ως εχθρό. Και αφού χρησιμοποιεί στο άρθρο του τον Mearsheimer και τους Ρεαλιστές, θα πρέπει να ενσκήψει σε όλη τη Ρεαλιστική και Νεορεαλιστικη Θεωρία για τον αντίπαλο και πώς τον αντιμετωπίζεις.

    Πάντως ούτε με κατευνασμό ούτε με σύμπραξη, όπως γνωρίζετε, κύριε Καθηγητά.

    Και αφού, Κύριε Καθηγητά, χρησιμοποιήσατε τον Mearsheimer, τον μεγαλύτερο Ρεαλιστή εν ζωή, απλά η απάντηση που μπορούμε να δώσουμε αρχικά στο άρθρο σας είναι να παρατεθουν οι 5 Αρχές της Ρεαλιστικής Θεωρίας:

    α. το Διεθνές Σύστημα είναι άναρχο,

    β. Τα πολιτειακά μορφώματα χρησιμοποιούν τα οπλικά συστήματα για να διασφαλίζουν τα εθνικά συμφέροντά τους,

    γ. Τα Κράτη έχουν πάντα τις επιφυλάξεις τους για το πού στοχεύουν τα άλλα κράτη,

    δ. Τα Κράτη επιδιώκουν την επιβίωσή τους,

    ε. Τα Κράτη εφαρμόζουν την στρατηγική με σκοπό να διασφαλίσουν την επιβίωσή τους στο Διεθνές Σύστημα.

    Επίσης, κύριε Καθηγητά, η συνεργασία πόσω μάλλον η σύμπραξη μεταξύ των κρατών είναι μία διαδικασία που ελλοχεύει κινδύνους. Ο Joseph Grieco, στο βιβλίο του Anarchy and the Limits of Cooperation, απαντά ουσιαστικά στο ερώτημα γιατί τα κράτη αναγκάζονται να αμύνονται και ως εκ τούτου δεν μακροημερεύουν οι μεταξύ τους συνεργασίες, πόσω δε μάλλον συμπράξεις (θα προσθέσω εγώ) . Κι αυτό συμβαίνει :

    α. γιατί τα κράτη αισθάνονται τον φόβο και ως εκ τούτου έχουν επιφυλάξεις με τις προθέσεις των άλλων κρατών, με συνέπεια να έχουν πάντα στο νου τους την πιθανότητα σύγκρουσης,

    β. Το κάθε κρατικό μόρφωμα προσπαθεί με κάθε τρόπο και μέσο να διασφαλίσει την επιβίωσή του, αφού λειτουργεί σε άναρχο περιβάλλον, και δεν υφίσταται μία ανώτερη Αρχή για να το προστατεύσει,

    γ. Τα Κράτη πάντοτε ανησυχούν ότι κάποιο άλλο κράτος είναι πιθανό να τα εξαπατήσει,

    δ. Τα Κράτη πάντα στοχεύουν στην αύξηση της ισχύος τους σε σχέση με τα άλλα κράτη.

    Συγχρόνως δε, και καθώς στο άρθρο έγινε αναφορά για την αξιόλογη, αμυντική βιομηχανία της χώρας, μάλλον θα πρέπει ο Καθηγητής να ξαναρωτήσει τους καθ’ύλην αρμόδιους, που είναι τα στελέχη των τουρκικών ΕΔ, αν μετά την επιβολή των κυρώσεων από τις ΗΠΑ στη βάση του νόμου CAATSA είναι τόσο ανθηρά τα πράγματα, καθώς δεν μπορούν να προμηθευτούν επιμέρους τεχνικά εξαρτήματα που είναι απαραίτητα στα οπλικά τους συστήματα (ακόμα κι αυτά που κατασκευάζουν οι ίδιοι οι Τούρκοι).

    Και επίσης, με τις αμυντικές συμφωνίες η Ελλάδα τρέχει πίσω από την Τουρκία ή μήπως η Τουρκία μετά από αυτές που συνήψε η Ελλάδα, έχει εκχωρήσει μέχρι και εθνικό πλούτο στους θανάσιμους εχθρούς της, ήτοι ΗΑΕ, προσπαθώντας δε να τα βρει με τους Σαουδάραβες, μετά την κομβικής σημασίας συνάντηση που είχε χθες ο Έλληνας ΥπΕξ με τον Σαουδαραβα ομόλογό του;

    Και στο κάτω κάτω, κύριε Καθηγητά, το 2022 και μόνο που είναι ένα έτος μνήμης, η οποιαδήποτε σύμπραξη με το τουρκικό κράτος θα θεωρούνταν έσχατη προδοσία απέναντι στον Ελληνισμό και την Ιστορία του . Και ας μην ξεχνάμε, κύριε Καθηγητά, ότι αυτή η ενδεχόμενη υποτέλεια της σύμπραξης θα σήμαινε την ακόμα μία φορά καταδίκη του εθνικού Νησιού μας, της Κύπρου μας…

    Κύριε Ιωακειμίδη, οι Έλληνες, μία χούφτα άνθρωποι, μετρημένοι “στα δάχτυλα του ενός χεριού” αντιμετώπισαν το 1821 όχι μόνο την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά μία ολόκληρη Δύση που διακυβευε την Εθνική μας Επανάσταση.

    Τώρα θα κάνουμε πίσω, που έχουμε έναν από τους καλύτερους Στρατούς, στη βάση τα στατιστικών στοιχείων του ΝΑΤΟ, άρτια εκπαιδευμένο, και πάντως όχι μισθοφόρους; Γιατί η Ελλάδα, κύριε Καθηγητά, έχει ΕΘΝΙΚΟ ΣΤΡΆΤΕΥΜΑ. Και όταν χρειαστεί γνωρίζει πολύ καλά πώς θα ενεργήσει. Και όπως είπε ο Κουντουριώτης στο Βενιζέλο “Καράβια άνευ ικανού εμψύχου υλικού, είναι μόλυβδος βαρύς βυθιζόμενος εντός ύδατος” .

    Ο λαός που ξεχνάει την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει…

    Και επειδή η Ελλάδα δεν ξεχνά κλείνω ως απάντηση στο άρθρο του Ομότιμου Καθηγητή, κ. Π. Ιωακειμίδη με τα λόγια του Ναυάρχου Π. Κουντουριώτη

    “Πλέω μεθ’ ορμής ακαθέκτου και με την πεποίθησιν της νίκης εναντίον του εχθρού”.

     --------------------------

     Σχόλιο Στρατηγού Φράγκου Φ.:

    Δεν το βάζουν με τίποτε κάτω..
    Η χρηματοδότηση τους είναι μη ανιχνεύσιμη..
    Οι στόχοι τους είναι  να μην έχει ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις η χώρα, άρα εξωτερική πολιτική ΟΧΙ «σύμπραξης» που και καλά επικαλούνται, αλλά εσαεί «γιουσουφάκια» των αδηφάγων εθνικό-ισλαμιστών της Άγκυρας..
    Το περιτύλιγμα είναι τέλειο, αφού είμαστε έξυπνοι, ας ανεχθούμε μείωση ΕΘΝΙΚΗΣ κυριαρχίας με το γνωστό δόγμα, που υπηρέτησαν και υπηρετούν η «Κυπρος είναι μακρυά» και γιατί όχι το Καστελοριζο, η ΧΙΟΣ η ΡΟΔΟΣ οι Οινούσσες και ότι άλλο θέλει ο ΑΓΑΣ ο Τούρκος..
    Βρε «άντε στον αγύριστο», να μην το γράψω στη γλώσσα των παιδικών σας μυθικών ηρώων, που μας θέλετε και πάλι δουλικα,όπως διδάσκετε εσείς οι καθηγηταδες της συμφοράς, ότι ποσό καλά ζούσαν οι Έλληνες στην Οθωμανικη αυτοκρατορία.
    Επιτέλους «Βρε αει σιχτίρ»!!…

     https://greece4greeks.blogspot.com/2022/01/paradigm-shift.html

    -------------------

     

    Έχουμε ήδη δώσει πολλά στην Τουρκία κ. Ιωακειμίδη

    Εμφιετζόγλου Πρόδρομος

    Το “πατριωτικό” ΕΛΙΑΜΕΠ ξαναχτύπησε! Μετά το «12 μίλια στο Αιγαίο και πόλεμος;» του κ. Τσούκαλη, νέα “τοποθέτηση” του κ. Ιωακειμίδη. «Να συμβιβαστούμε με την Τουρκία», μας προτείνει ο κος καθηγητής. Δηλαδή πώς; Μήπως να κάτσουμε ήσυχοι, όπως μας συμβουλεύει ο κος Ακάρ, ή να μείνουμε στα έξι ναυτικά μίλια στα χωρικά μας ύδατα, κατά δήλωσιν Γεραπετρίτη, ο οποίος δεν είχε τουλάχιστον το θάρρος να ζητήσει συγνώμη από τον ελληνικό λαό;

    Μήπως εννοεί ο κος καθηγητής ότι πρέπει να εφαρμόσουμε το “καζάν-καζάν” του Ερντογάν στη δική μας θάλασσα, στη δική μας ΑΟΖ; Ή μήπως πρέπει να ζητάμε άδεια από τους Τούρκους για να γιορτάζουμε τις εθνικές και θρησκευτικές μας επετείους στα νησιά μας του Ανατολικού Αιγαίου (της θάλασσας των νήσων!);

    Ελέχθη ότι στο ΕΛΙΑΜΕΠ μπορεί το κάθε μέλος να διατυπώνει τις απόψεις του ελεύθερα. Κάτι παρόμοιο μου επανέλαβε και το μέλος του ΕΛΙΑΜΕΠ, ο κος Παγουλάτος, σε τηλεφωνική μας επικοινωνία. Αυτή η δικαιολογία δεν μπορεί να συνεχιστεί. Αν το ΕΛΙΑΜΕΠ συμφωνεί με τις απόψεις Τσούκαλη-Ιωακειμίδη, τότε πρέπει να το δηλώσει. Αν διαφωνεί πρέπει να τις καταδικάσει. Το “και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ” έχει πλέον παρέλθει.

    Οι εποχές είναι κρίσιμες. Οι θέσεις όλων πρέπει να είναι σαφείς. Ιδιαίτερα στα εθνικά θέματα που κρίνονται και πάλι μετά από 100 χρόνια. Χάσαμε τη Μικρά Ασία, χάσαμε την Ανατολική Θράκη, χάσαμε τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, χάσαμε το 40% της Κύπρου.
    Κύριοι του ΕΛΙΑΜΕΠ: Η πατρίδα δεν έχει να δώσει τίποτε άλλο. Τέλος σε απόψεις εθνικής υποχώρησης και υποτέλειας. Όλοι οι Έλληνες απαιτούν μια ισχυρή Ελλάδα που να απαιτεί και να κατοχυρώνει τα κυριαρχικά της δικαιώματα και συμφέροντα.

     ==================

    Ελληνοτουρκικά: «Ανάσχεση ή σύμπραξη»; Ο Αντιπτέραρχος Ευ. Γεωργούσης απαντά

    Ευάγγελος Γεωργούσης

    Αντιπτέραρχος(Ι) ε.α 

    Επίτιμος Διοικητής Δ.Α.Ε.

    Είναι πολλά τα χρόνια που δεν έχει περάσει μέρα ,σχεδόν, που κάποιος τούρκος επίσημος να μην κάνει κάποια δήλωση εναντίον της Ελλάδος. Τα τελευταία δε, η αμφισβήτηση νησιωτικής εθνικής μας κυριαρχίας είναι συνεχής από τα πλέον αρμόδια κυβερνητικά στελέχη, αδιαφορώντας για τις προβλέψεις των Διεθνών Συνθηκών, κάποιες των οποίων έχει και η Τουρκία υπογράψει. Το 2020 όμως, η τουρκική μεθοδολογία εκφράστηκε και επί του πεδίου. Ηθελε να καταδείξει σε όλους τους διεθνείς παίκτες, αλλά κυρίως στην στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας μας ότι , οι σχεδιασμοί καιοι προθέσεις της περί ‘’Περιφερειακής Δύναμης’’, δεν είναι μόνο λόγια. Πίστευε φαίνεται, ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να πειστεί η Κυβέρνηση της Ελλάδος πως η πλέον συμφέρουσα για αυτήν εξωτερική και αμυντική πολιτική ήταν αυτή της ‘’Σύμπραξης’’, δηλαδή του κατευνασμού. Να αποδεχθεί η Ελλάδα ότι δεν έχει άλλη λύση από την αποδοχή της πραγματικότητας , όπως οι ίδιοι την προβάλουν. Ότι, δηλαδή η Τουρκία είναι ήδη μία σοβαρή Περιφερειακή Δύναμη που δεν αστειεύεται και εμείς μία χώρα περιορισμένων δυνατοτήτων , που δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Επομένως η Τουρκία μας δείχνει συνεχώς και με όλους τους τρόπους, πως βλέπει τη συμμαχία μας στο ΝΑΤΟ, πως εκλαμβάνει την προσέγγιση της στα δεδομένα της Ε.Ε. και από που θα ξεκινήσουν οι συνομιλίες που ζητάει , αν η Ελλάδα δεχθεί αυτόν τον τρόπο επίλυσης των θεμάτων που η ίδια θέτει. Εξ άλλου, οι διερευνητικές συνομιλίες, που από χρόνια διεξάγονται, έχουν δείξει τις προθέσεις της χώρας αυτής.

       Ευτυχώς η Κυβέρνηση της χώρας μας δεν άκουσε και δεν αποδέχθηκε όλα αυτά τα μηνύματα τα οποία έχουν και εσωτερικούς ‘’πομπούς’’με διάφορες παραλαγές στην έκφραση και ακολούθησε την πολιτική της ‘’Ανάσχεσης’’, με όλα τα μέσα, σε όλα τα επίπεδα και με όλους τους τρόπους. 

       Είναι αλήθεια πως ορισμένα ,σοβαρού γεωπολιτικού βάρους, μεγέθη μεταξύ των δύο χωρών, έχουν την σημασία και την αξία τους και φυσικά θα ήταν μεγάλο λάθος να μη λαμβάνονται υπόψη. Όμως αυτά δεν μπορούν , από μόνα τους να καθορίσουν την Εθνική μας Πολιτική. Η γεωγραφία και η γειτνίαση μας με την Τουρκία δεν μπορεί να αλλάξει. Τα μεγέθη όπως , έκταση , πληθυσμός και Α.Ε.Π. είναι σαφώς εις βάρος μας και τουλάχιστον τα δύο πρώτα μάλλον δεν ανατρέπονται. Το τρίτο, όπως και η οικονομική ανάπτυξη είναι μεταβαλλόμενα και εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες κάθε περίοδο. Η επί 20ετία ,σχεδόν , κυβερνητική κυριαρχία του Ερντογάν έχει αλλάξει την Τουρκία σε κάποιους πολύ βασικούς τομείς. Στις υποδομές είναι μία άλλη χώρα. Η οικονομία της έχει πλέον άλλη δομή. Έχει ευρεία παραγωγική βάση σε όλους τους τομείς, με ισχυρό εξαγωγικό προσανατολισμό επί εδάφους υψηλών ξένων επενδύσεων.  Αυτές οι οικονομίες δεν καταρρέουν λόγω , έστω και σοβαρής  ,  διαταραχής της νομισματικής ισοτιμίας, όπως πιστεύουν ή περιμένουν μερικοί πατριώτες μας. Η αμυντική τους βιομηχανία συνεχώς ανέρχεται και καλύπτει πάρα πολλούς τομείς . Εκτός από την υποστήριξη του συνόλου  των Τ.Ε.Δ., κάνει σοβαρές εξαγωγές συνεισφέροντας στον κρατικό ‘’κορβανά’’, αλλά και δημιουργώντας πεδία διπλωματικής δράσης στις χώρες εξαγωγής.

       Αν λάβουμε υπόψη μας όλα τα πάρα πάνω , αλλά κυρίως το αυτοκρατορικό παρελθόν της χώρας αυτής, σε συνδυασμό με την μεγαλομανία Ερντογάν και τον θρησκευτικό φανατισμό του, μπορούμε , με σχετική βεβαιότητα , να ερμηνεύσουμε την σημερινή Εθνική Πολιτική της Τουρκίας. Βασισμένος στις θεσμικά καταγεγραμμένες επεκτατικές νόρμες του κεμαλισμού(Τουρκικός Εθνικός Όρκος), ο Ερντογάν έχει δεσμεύσει όλες ,σχεδόν, τις πολιτικές δυνάμεις στην Στρατηγική Πολιτική της Περιφερειακής Δύναμης. Αυτή η πολιτική απαιτεί  να μην έχει καμία δέσμευση στην εξωτερική πολιτική και φυσικά να αλλάξει τις Διεθνείς Συνθήκες που είναι εμπόδιο στην υλοποίηση του εθνικού τους όρκου. Οι επιχειρησιακές εκφάνσεις  αυτής της Στρατηγικής , είναι απόλυτα εμφανείς σε διπλωματικό και πρακτικό επίπεδο. Το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της θάλασσας πρέπει να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις και τις ανάγκες της Τουρκίας, μέσω του σχεδίου της ‘’Γαλάζιας Πατρίδας’’. Αυτό πρέπει να το δεχθούν κυρίως η Ελλάδα και η Κύπρος. Η κυριαρχία μας σε πολλά νησιά μας αμφισβητείται διπλωματικά(επιστολή στον Ο.Η.Ε.) και πρακτικά με τις πτήσεις άνωθεν αυτών από μαχητικά αεροσκάφη και UAV’S . Αρα ,κατά την Τουρκία πρέπει να επανεξετάσουμε τα καθοριζόμενα από τις Διεθνείς Συνθήκες περί κυριαρχίας των νησιών στο Αιγαίο.

       Δυστυχώς είναι προφανές, πως αυτή η τουρκική Εθνική Πολιτική δεν μπορεί ν’αλλάξει, αν η Ελλάδα και η Κύπρος ακολουθήσουν τις θεωρίες περί εξωτερικής πολιτικής στη βάση της ‘’Σύμπραξης’’ και της ΄΄Συμπερίληψης’’(Π.Κ. Ιωακειμίδης,’’Τα Νέα’’ 4/1) επειδή η Τουρκία είναι ήδη Περιφερειακή Δύναμη. Και δεν θα αλλάξει διότι αυτό ακριβώς απαιτεί από την Ελλάδα και την Κύπρο. Να δεχθούν και να συμπράξουν στην δική της λογική. Μία λογική που λέει πως για να αισθάνομαι εγώ ασφαλής , θα με ρωτάτε , θα λαμβάνετε την δική μου άδεια, για να επισκεφθούν έλληνες επίσημοι τα νησιά. Αυτή η προσέγγιση δεν λέγεται ούτε ‘’Φιλανδοποίηση’’, αλλά απόλυτη ‘’Τουρκοποίηση’’. Αν , από το 1947 , το κράτος του Ισραήλ είχε ακολουθήσει ανάλογες και σχετικές θεωρίες ειρήνης με τους αντιπάλους του στη Μέση Ανατολή, επειδή είχε την ίδια ,σχεδόν, συγκριτική αναλογία μεγεθών γεωγραφικής έκτασης , πληθυσμού και οικονομίας, μάλλον σήμερα δεν θα υπήρχε. 

      Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο στα γεωπολιτικά δεδομένα της περιοχής μας είναι η στάση των Μεγάλων Δυνάμεων απέναντι στην εξωτερική πολιτική των χωρών αυτής. Η πολιτική της Τουρκίας ,στη βάση της Περιφερειακής Δύναμης, έχει τύχει μέχρι τώρα της έντονης οικονομικής και όχι μόνο, εκμετάλλευσης από τη Μόσχα. Όμως βάζει τους περιορισμούς της όπου αυτή δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά της. Η Κίνα διατηρεί μία στάση στρατηγικής αναμονής και παρατήρησης των εξελίξεων . Οι Η.Π.Α. φαίνεται ότι δεν θέλουν να χάσουν οριστικά τον ‘’επιτήδειο ουδέτερο’’ του Β’ Π.Π. από το δυτικό ‘’μαντρί’’ και του δίνουν χρόνο και χώρο για να αλλάξει στοιχεία της πολιτικής του.  Δεν είναι διατεθειμένες να δεχθούν το σύνολο των τουρκικών επιδιώξεων στην περιοχή ,ιδιαίτερα αυτές που διαταράσσουν τις ισορροπίες εθνικών συμφερόντων συμμάχων χωρών και αυξάνουν την ρωσική και κινεζική επιρροή αμέσως ή εμμέσως. 

       Η πολιτική της ‘’Ανάσχεσης’’ της εν λόγω , τουρκικής εθνικής πολιτικής , που ήδη έχει επιλεγεί από όλες τις ελληνικές Κυβερνήσεις , δεν μπορεί παρά να είναι η μόνη δική μας ‘’Εθνική Στρατηγική’’, όσο η Τουρκία δεν αλλάζει. Τα δύο ελληνικά εθνικά κέντρα, Ελλάδα και Κύπρος, δεν έχουν περιθώρια χαλαρής συνεργασίας. Αντίθετα, αν θέλουμε αυτή η επιλογή μας να είναι αποτελεσματική, η συνένωση σχεδιασμών και δυνάμεων στην εξωτερική και αμυντική πολιτική, είναι ένας επιβεβλημένος μονόδρομος. Η τουρκική πολιτική για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος είναι πλέον καθαρή. Δύο ισότιμα κράτη στο νησί. Για να αλλάξει , κάποτε , πολιτική η Τουρκία και να αποδεχθεί μία δίκαιη, έστω σε εισαγωγικά, λύση, θα πρέπει να διαπιστώσει ότι η επιλογή της αυτή των δύο κρατών, δεν την συμφέρει. Αυτό μπορεί να συμβεί , μόνο, όταν η ελληνική αμυντική ‘’Ασπίδα’’ αποκτήσει και διπλό αμυντικό ‘’Δόρι ‘’ και ‘’Τόξο’’. Ένα από Ελλάδα και ένα από Κύπρο. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.

      Ο Εθνικός Σχεδιασμός με διαχρονική επιμονή στον βασικό του στόχο, της αποτροπής και της ανάσχεσης , είναι άμεση ανάγκη. Οι συμμαχίες με φίλες χώρες είναι χρήσιμες και αναγκαίες για να κερδίσουμε χρόνο και γεωπολιτικούς βαθμούς. Η άμυνα όμως του ελληνισμού είναι αποκλειστικά δικό μας καθήκον και ευθύνη.

     

     

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου