Σημίτης εδώ, Σημίτης …εκεί: Τέλος πάντων, ποιος είναι ο αμφιλεγόμενος πρώην Πρωθυπουργός

την
Tου CRESCENZIO SANGIGLIO
Ως μη όφειλε, αυτό το τελευταίο καιρό έκανε αισθητή την εμφάνισή του ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους Έλληνες προθυπουργούς της Μεταπολίτευσης: ο Κώστας Σημίτης, 
  • πρώην ΠΑΣΟΚ, 
  • πρώην «εκσυγχρονιστής», 
  • πρώην «μάγειρας-εισαγωγέας» υπέρ Γερμανίας του Ευρώ στην Ελλάδα, 
  • πρώην εμπνευστής κατά της Ελλάδας των τουρκικών «γκρίζων ζωνών». ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Επίσης: 
  • πρώην μέσω τρίτων προξενητής τεράστιων χρηματιστηριακών κερδών σε μερικούς πλούσιους Έλληνες και τεράστιων χρηματιστηριακών ζημιών στους πολλούς αφελείς Έλληνες, 
  • πρώην δημιουργός της οριστικής στρατηγικής απομάκρυνσης της Ελλάδας από τη Κύπρο ως συνήθως προς όφελος της Τουρκίας, 
  • πρώην… 
  • πρώην… 
  • πόσο πρώην;!
  • Όλα αυτά, και άλλα ακόμη που όλοι γνωρίζουν (ή τουλάχιστον θα έπρεπε να γνωρίζουν), τα πρόλαβε και τα έκανε ένας μόνο πρωθυπουργός σε μόνο οκτώ χρόνια άσκησης εξουσίας. Πολυπράγμων πράγματι ο κύριος Σημίτης, αλλά και δυστυχώς, θα έλεγαν άλλοι.
  • Τώρα, υπό ποιαν μορφή εμφανίστηκε ο άνθρωπος αυτός, είναι το μέγα ερώτημα.
  • Σαν ένα άσχημο όνειρο που με κακία θέλει να ξαναζήσει την ύπαρξή του για «να μπει στο μάτι» σε κάποιους; Ή σαν δήθεν «σοφός πολιτικός» που «βλέπει μακριά» για «το καλό της χώρας»; Ή μήπως σαν βαλτός – από ποιους; απ’ τους Αμερικανούς για ακόμη ένα «ευχαριστώ»; ή απ΄ τους Τούρκους σε ενθύμιο ενδόξων ημερών υποταγής; Ή σαν βραχνάς που επιστρέφει για να στοιχειώσει τον κόσμο; Ή μήπως πιο παραστατικά σαν ζόμπι που πετάγεται απ’ τον χωμάτινο τάφο του για μια ρεβάνς ενάντια όσων «δεν τον κατάλαβαν» ή ακόμη «δεν θέλουν να καταλάβουν»;
Τα “fake news” του Σημίτη, και ο “σεβασμός” της Πρεσβείας: Που θα σταθεί ο Κυριάκος στα Ίμια;

  • Πολλοί είναι εκείνοι βέβαια στην Ελλάδα που πιστεύουν πως αυτή τη στιγμή ο Κώστας Σημίτης θα έπρεπε να βρίσκεται κάπου αλλού «αποκλεισμένος», (μαζί με κάποιον άλλο επίσης πρώην κυβερνήτη της χώρας), για κάτι που ενέχει τον όρο «έσχατος», αντί να περιφέρεται εδώ κι εκεί σαν τον περίφημο παπά και να σκορπάει αχρείαστες προφητείες, χρησμούς, παραινέσεις, συμβουλές.
Ο βίος και η πολιτεία του Σημίτη, και ως υπουργού και προπαντός ως προθυπουργού, έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός τρομερού εφιάλτη για την Ελλάδα και τον λαό της, όχι μόνο στο εσωτερικό γίγνεσθαι, αλλά και, με οδυνηρότερες προεκτάσεις, σε διεθνή επίπεδο.
  • Βεβαίως, οι συνέπειες των «πολιτικών αμαρτιών» του Σημίτη, για όποιον ακόμη πέφτει από τα σύννεφα, είναι ακόμη εμφανείς υπό την έννοια ότι ακόμη και σήμερα η Ελλάδα σαν Κράτος υποφέρει μέσα στα πλαίσια στα οποία ο άνθρωπος αυτός ατιμωρητί την έκλεισε – η Ελλάδα και, παρεμπιπτόντως(!) η Κυπριακή Δημοκρατία, δυο «ταμπλώ» στα οποία οι κινήσεις του Σημίτη υπήρξαν μοιραίες άμεσα και σε βάθος χρόνου.
Απ’ ό, τι φαίνεται τα σκεπτικά (αν υπήρξαν σκεπτικά) βάση των οποίων ενήργησε ο τότε στις δόξες του πρωθυπουργός δεν αντέχουν στη παραμικρή κριτική, τόσο ακαταλαβίστικα έδειξαν να είναι, που μόνο ένα κενό μυαλό θα μπορούσε να τα συλλάβει.
Ασφαλώς, ωστόσο, το να λες «κενό» αυτό το μυαλό, είναι σαν να του κάνεις ένα τεράστιο κομπλιμέντο και κατά κάποιο τρόπο, συμπερασματικά, σαν να το αθωώνεις κιόλας, σαν να του δίνεις το άλλοθι της μη ευθύνης λόγω εκ φύσεως ανυπαρξίας φαιάς ουσίας.
  • Έτσι όμως μπορεί να φαίνεται, αλλά δυστυχώς στην πραγματικότητα, σίγουρα δεν πρόκειται για «κενό μυαλό», αλλά για μυαλό «υπερβολικά γεμάτο» με ιδέες οι οποίες – και κανένας δεν μπορεί να το αρνηθεί ή να το υποβαθμίσει – άκρως έβλαψαν όχι μόνο τα πολιτικά συμφέροντα της Ελλάδας μέσα στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ χορηγώντας στην Τουρκία ατού που ούτε καν στο όνειρό της θα μπορούσε να τα έχει προηγουμένως, αλλά και μείωσαν τις «χωρικές δυνατότητές» της, την εμβέλεια των εθνικών της εδαφικών δικαιωμάτων σε χώρους καθαρής ελληνικής δικαιοδοσίας και επήρειας.
Και όλα αυτά δίχως κανένα εύλογο, μακροπρόθεσμα ή μικροπρόθεσμα ευνοϊκά ουσιαστικό λόγο! Και καλά θα ήταν ο κύριος Σημίτης να μας πει το γρηγορότερο (όνειρο θερινής και χειμερινής νυκτός;) τα βαθιά αίτια της «πολιτικής» των συνεχών και τραγικών υποχωρήσεων και παραχωρήσεών του , έστω κι αν αυτές οι λέξεις πονούν και φαίνονται υπερβολικές(!) για τα κατορθώματα ενός πολιτικού άνδρα.
«Βαθιά αίτια» τα οποία όμως να μην είναι η βλακώδη δικαιολογία της «δυνατής Τουρκίας με την αδύναμη Ελλάδα», που δεν στέκεται με τίποτα στα πόδια της – «βαθιά αίτια» που όμως να μην είναι ένας κατά φαντασία πόλεμος που θα καταστρέψει την Ελλάδα και θα φέρει την Τουρκία στη Θεσσαλονίκη και στα ανατολικά ελληνικά νησιά, πρόφαση που μόνο ένας ανήθικος με κακή πίστη θα μπορούσε να εκμαιεύσει.
  • Τώρα. εάν όντως το καθήκον ενός εκάστοτε κυβερνήτη είναι η υπεράσπιση της χώρας του με την έννοια της προστασίας πάση θυσία της πολιτικής της υπόστασης, της νομικής της αλήθειας, των διεθνώς καταχωρημένων εθνικών συνόρων και εδαφών της και γενικά της ενεργούς παρουσίας της στον ιστορικό χώρο τοποθέτησής της με βάση καλώς εγκεκριμένων συμβάσεων διεθνούς δικαίου – τότε ειδικά ο Κώστας Σημίτης βρίσκεται πολύ μακριά από μια τέτοια εικόνα.
Και ακριβέστερα, όχι μόνο βρίσκεται πάρα πολύ μακριά, αλλά σε μια όλως αντίθετη κατεύθυνση, θέση και θεώρηση όπερ τον κατατάσσει στη χορεία εκείνων των πολιτικών οι οποίοι παταγωδώς απέτυχαν, μάλλον από εθελοντικές επιλογές, στην αποστολή τους, με μια αποτυχία όμως που όχι μόνο δεν πέρασε ανώδυνα (και ακόμη δεν περνάει ανώδυνα!), χωρίς άμεσες και συνεχώς χαλεπές επιπτώσεις, αλλά και διαμόρφωσε ακατάλυτες ευθύνες εις βάρος του ιδίου πολιτικού, έστω κι αν δεν υπήρξε ποτέ κάποια εισαγγελική ή άλλη ανώτατη επέμβαση, στον τομέα τον σχετικό με τις τύχες της ίδιας της πατρίδας του που εξ αιτίας του, η οποία «μειώθηκε» και υποβαθμίστηκε με την βασική απώλεια εθνικής υπόληψης στα μάτια της, όπως θέλετε πείτε το, «αντιπάλου» ή «εχθρικής» χώρας.
Έχοντας υπόψη πως ο κύριος Σημίτης θα πρέπει να είναι πολύ ευτυχής που βρίσκεται ακόμα σε θέση ελεύθερου πολίτη που ανοίγει το στόμα του και λέει ό,τι του κατέβει ή μάλλον ό, τι συνηθίζει από παλιά να λέει και να κάνει μένοντας στο απυρόβλητο (ως πότε;),
(ποιος ξέρει γιατί όλοι οι κυβερνώντες που υλοποίησαν και υλοποιούν πολιτικά, ιστορικά και κοινωνικά καταστροφικά σχέδια, κατά γενική ομολογία, για την Ελλάδα και τον λαό της, φεύγουν απ’ τη δημόσια σκηνή σαν κύριοι, σαν να μην έκαναν ποτέ τίποτα το κακό ή μεμπτό, και δεν τιμωρούνται ποτέ για ό, τι έπραξαν, κατά κανόνα χωρίς να ρωτήσουν και λάβουν καμία γνώμη ή εντολή των κυβερνούμενων πολιτών, που γι’ αυτούς είναι πάντα ανύπαρκτοι;!)
Ποιοι ξύνονται στην “γκλίτσα” της Τουρκίας; Τι δεν είπε ο Σημίτης, τι υπενόησε ο Αποστολάκης…

  • Ίσως ή μάλλον θα έπρεπε επιτέλους να δημιουργηθούν οι κατάλληλες δομές, προϋποθέσεις και καταστάσεις ώστε όποιος έχει τόσο και εμφανώς αποδεδειγμένα «λερωμένη τη φωλιά του» και επιπλέον αδίστακτα επιμένει, ανοιχτά ή κρυφά, να υπονομεύει με οποιοδήποτε τρόπο (λόγια, γραπτά, πράξεις) την πολιτική διεθνή οντότητα της Ελλάδας παράλληλα υποβοηθώντας και έμμεσα/άμεσα ευνοώντας απαράδεκτες προκλήσεις τρίτων χωρών ενάντια της χώρας, να υπόκειται και αυτός, ανεξάρτητα από τη θέση του στη κοινωνία, στους ίδιους περιοριστικούς της προσωπικής ελευθερίας όρους που εφαρμόζονται σε οποιοδήποτε άλλο Έλληνα πολίτη όταν οι ενέργειές του βλάπτουν τα εθνικά συμφέροντα και θέματα και αναβαθμίζουν παράνομα τον ξένο τρίτο που επωφελείται.
Δεν υπάρχει κανένας λογικός και νομικός λόγος να θεωρούνται ανεύθυνοι όλοι όσοι, με πράξεις και παραλήψεις μέσα στη κρατική και κυβερνητική εξουσία τους προκάλεσαν ή προκαλούν σε Πατρίδα και Λαό πολιτική εξουθένωση, ηθική βλάβη, οικονομική φθορά, στρατιωτική ανασφάλεια, κοινωνική κατάπτωση.
Και βέβαια δεν χρειάζεται να συντρέχουν όλες αυτές οι καταστάσεις μαζί για να πρέπει να λογοδοτήσει ο φταίχτης: και μια μόνο να υπάρχει, και δυο μόνο, δεν μπορεί κανείς να απαλλάσσεται απ’ τις ευθύνες του με την ανόητη «νομική» δικαιολογία ότι κατά την άσκηση των κρατικών και κυβερνητικών καθηκόντων κανείς δεν φταίει εάν έχει δημιουργήσει, γνωρίζοντας ενσυνείδητα το τί πράττει ή δεν πράττει ενώ θα πρέπει να πράττει, ζημιογόνους πολιτικούς, στρατιωτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς παράγοντες οι οποίοι επιπλέον (πολύ) δύσκολα (ή και καθόλου δεν) μπορούν να αντιμετωπιστούν και να ακυρωθούν, θέτοντας έτσι ολόκληρο το Έθνος σε υπαγωγή, αναξιοπιστία, κίνδυνο και ομηρεία.
  • Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος που επέλεξε πάντα «λύσεις όχι ευχάριστες» για την Ελλάδα, που πολλαπλώς χαντάκωσε την Ελλάδα και πάνω στο σώμα της άνοιξε οδυνηρές πληγές που δεν επουλώνονται, έρχεται τώρα, αδιάφορος και απαθής, να «συμβουλεύσει» την «τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (είναι, βλέπετε, «ειδικός» ο Σημίτης στα ελληνοτουρκικά: Ίμια, Οτσαλάν, Κύπρος, κλπ.), υπονοώντας ασφαλώς «λύσεις» παρόμοιες με εκείνες με τις οποίες ο ίδιος «τακτοποίησε» τις τότε «εκκρεμότητες» με την Τουρκία, δηλαδή «όχι πάντα ευχάριστες» που στην ορολογία του Σημίτη σημαίνει απλά και μόνο «πάντα δυσάρεστες»!
Και έρχεται σήμερα αυτός ο ανεκδιήγητος πολιτικός της πολιτικής πτώχευσης να θέλει πάλι – και αυτή τη φορά ούτε καν από θέση ισχύος πρωθυπουργού – να μας πείσει πως η κατοχύρωση της ειρήνης «στην περιοχή», δηλαδή ειδικά στο Αιγαίο (που κάποιος άλλος ελληνικός leader «φωστήρας» ήθελε να «μοιραστεί» με τους καρντάσιδες Τούρκους υπό το άγρυπνο μάτι της αστερόεσσας) και κατ’ επέκταση στην Ανατολική Μεσόγειο και Κύπρο, περνά απαραιτήτως μέσα από τον υποχωρητικό για την Ελλάδα «κατευνασμό» της Τουρκίας και των απαραιτήτων πάλι ελληνικών παραχωρήσεων στις «φυσιολογικές» ακόρεστες ορέξεις των Τούρκων.
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα όπου η έννοια της Πατρίδας, του Κράτους και του Δικαίου είναι ειλικρινά ζωντανές, ένας τέτοιος «κράχτης» των αλλότριων και αλλόθρησκων συμφερόντων και επιβουλών θα είχε αναγκαστεί να σωπάσει δια ροπάλου και δια παντός, εάν κιόλας δεν επενέβαινε και κάποια Εισαγγελία να τον καθηλώσει στις ποινικές και πολιτικές του ευθύνες.
  • Σε μια Ελλάδα όμως όπου, από τουλάχιστον μισόν αιώνα, όλες οι κυβερνήσεις, τουτέστιν όλοι οι «μη δοτοί» πρωθυπουργοί, προσωπικά οι κυβερνώντες, αρέσκονται στο να επιδεικνύουν παντοιοτρόπως τους φόβους τους προς την αμερικανική και τουρκική παρουσία, χώρια και μαζί, υποκύπτοντας συστηματικά και πανηγυρικά στα πιο απαράδεκτα «θέλω» τους (να τα απαριθμήσουμε; δεν θα έφτανε μια ολόκληρη σελίδα), ο Κώστας Σημίτης βρήκε το πλέον εύφορο έδαφος καλλιέργειας αυτού του πολιτικού φοβικού, παραλυτικού κλίματος πετυχαίνοντας την εδραίωση ενός εκτεταμένου ψυχολογικού συνδρόμου μέσα στο οποίο η Ελλάδα παραπαίει σε ένα επίπεδο που δύσκολα θα μπορούσε τόσο εντόνως και διαρκώς να απαντηθεί σε άλλες χώρες:
-πέτυχε ώστε η ξένη χώρα, η εχθρική χώρα, η Τουρκία, να μπορεί με χαρά να χρησιμοποιεί αυτόν τον μοναδικό «ελληνικό φόβο» για να απολαμβάνει κέρδη που αλλιώς θα της ήταν παντελώς αποκλεισμένα,
-και πέτυχε ώστε η Τουρκία να επωφελείται συνεχώς και να προβάλλει νέες απαιτήσεις, πιο βαριές, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ο φόβος που «νιώθει» και «δείχνει να έχει» η Ελλάδα μήπως μπλεχτεί σε έναν πόλεμο με τους Τούρκους, θα την αναγκάσει να είναι πιο πειθήνια, πιο «μαλθακή» και υποχωρητική.
Και στην ουσία, για να είμαστε ειλικρινείς, ακριβώς έτσι είναι: η Ελλάδα (ο Π.τ.Δ., ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, η αντιπολίτευση) αρκούνται, ναρκισσιστικά θα ‘λεγε κανείς, στο να στέλνουν «σκληρά μηνύματα»(!) προς την Τουρκία, τα οποία όμως αυτή ούτε καν τα ακούει ενώ, απ’ τη μεριά της, απαντά με πράξεις βαρέως περιεχομένου (συνεχείς ψυχοφθόρες παραβιάσεις των ελληνικών εναερίων συνόρων, «περίπατοι» στα ελληνικά χωρικά ύδατα, εισβολές στην ελληνοκυπριακή ΑΟΖ, σύλληψη και μακρότατη, παράνομη κράτηση Ελλήνων στρατιωτών, κλπ.) στις οποίες η Ελλάδα αντιτίθεται μόνο με έναν τρόπο περιοριστικά αμυντικό και ποτέ επιθετικό (γιατί, αφού επιθετικά ενεργούν πάντα οι Τούρκοι;).
  • Ο Σημίτης πάλι εμμέσως προτείνει να «βρεθούν» ακόμη μια φορά οι «καλές» τουρκικές λύσεις που για ένα (μικρό) χρονικό διάστημα (όσο θελήσει η Τουρκία!) θα «ηρεμήσουν» κάπως την αιγιακή περιοχή, άσχετο κι αν η Ελλάδα πάλι κάτι θα χάσει, η Τουρκία πάλι κάτι θα κερδίσει, σε ελληνικές «προσφορές» ή/και σε τουρκικά «τετελεσμένα».
  • Και υπάρχουν ακόμη στην Ελλάδα εκείνοι οι οποίοι κάθονται και τον ακούν, «αναλύουν» τα λεγόμενά του, βγάζουν αυθαίρετα συμπεράσματα για την «αξία» αυτών των λεγόμενων ηδονικά πλέοντες μέσα στη (εγκληματική) λήθη όλων των ολέθριων πεπραγμένων του!
Και δεν βρίσκεται κανείς που να ξεσκεπάσει, με τα υπάρχοντα ντοκουμέντα στο χέρι, δημόσια, για να τον ακούσει όλος ο κόσμος, τα θλιβερά «αποτελέσματα» της κυβερνητικής του οκταετίας!
Τελείως παράλογο. Αλλά αυτό μας παραπέμπει άμεσα σε ένα άλλο «παράξενο φαινόμενο» που ο Μιχάλης Ιγνατίου παρατήρησε και έθεσε με σαφήνεια υπόψη: τί συμβαίνει άραγε και κανένας από τους «μνηστήρες» για την προσεχή ελληνική κυβέρνηση δεν είπε έως τώρα τίποτα στα όσα «τραγούδησε» εκ του ασφαλούς(;) ο Κώστας Σημίτης για νέα Ίμια, ελληνική ΑΟΖ (που ο Τσίπρας γρήγορα «διόρθωσε» σε «υφαλοκρηπίδα για να μη δυσαρεστήσει τον Ερντογάν), τουρκική επίθεση, κίνδυνος ήττας για την Ελλάδα, εκκρεμότητες υπέρ Τουρκίας;
  • Συμφωνούν μαζί του ή διαφωνούν; να μας το πουν αμέσως. Και πώς επιτρέπουν, οι της κρατικής εξουσίας, και όχι μόνο, να σπέρνονται αβέρτα προβοκάτσιες, κινδυνολογίες και θεωριολογίες που συγκρούονται με τις «επίσημες» τοποθετήσεις κυβέρνησης και αντιπολίτευσης;
  • Ο λόγος του Σημίτη λοιπόν υπερβαίνει τους πολιτικούς αρχηγούς των μεγαλύτερων κομμάτων που τόσο «κόπτονται» για το «καλό» της πατρίδας;
Εδώ τώρα όλοι μιλάμε ειδικά για τον Σημίτη, έμπειρο, απ’ ό, οτι απέδειξε, στο σπορ των ελληνικών υποχωρήσεων, απ΄ ό, τι μας λένε τα «χαρτιά» και όχι οι φαντασιώσεις (άλλοι πάλι. ανεκδιήγητοι, που ακόμα «κυκλοφορούν και οπλοφορούν», άλλοτε χορεύανε ζεϊμπέκικα και τσιφτετέλια και με αυτά κορόιδευαν τον κόσμο πως έκαναν καλό στην Ελλάδα).
Ωστόσο δεν είναι και ο μόνος.
Πολύ πρόσφατα δεν έλειψαν υπουργοί οι οποίοι, σίγουρα με τις ευλογίες του προθυπουργού τους, εκφράστηκαν με τρόπο αδιανόητα φιλικό για «δικαιώματα» της Τουρκίας πάνω σε θέσεις ελληνικές νομικά διεθνώς κατοχυρωμένες και σε διεθνή δεδομένα στα οποία η Τουρκία δεν έχει απολύτως κανένα λόγο!
Ο φόβος που λέγαμε πριν; Και ούτε καν ντρέπονται που εκφράζουν αυτόν τον φόβο! Ως που φτάνουμε στο σημείο να σκεφτούμε, εμείς οι αφελείς: μα αυτοί οι Έλληνες έχουν καμιά σχέση με τους αρχαίους Έλληνες για τους οποίους η πατρίδα (όχι η πατριδοκαπηλία) ήταν το Α και το Ω των πάντων;
Αλλά το θέμα είναι μόνο ένα: η χρόνια (αιωνόβια) ατιμωρησία των πολιτικών εγκληματιών που συνεχίζουν να «ζουν και βασιλεύουν» σπέρνοντας τις ψευδείς τους αισθήσεις μέσα στο λαό τον οποίο πάντα εννοούν να τον χρησιμοποιούν σαν «μοχλό» για να παραμένει εσαεί υπό την επήρεια του μόνου αισθήματος που παραλύει: τον φόβο, και ειδικά τον ψεύτικο φόβο τον οποίο αυτοί οι πολιτικοί εγκληματίες επιδιώκουν, και σχεδόν πάντα καταφέρνουν, να μετατρέψουν σε αληθινό, «κοινωνικό» φόβο προς όφελος του πολιτικού τους παρόντος και μέλλοντος.
(*) Ο Crescenzio Sangiglio είναι Ιταλός Ελληνιστής, συγγραφέας
===================

blogger:

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου