Γιαννακόπουλος Ηλίας
«Επειδή όλα όσα γίνονται και όσα θα γίνουν ακολουθούν τα παρόντα, τα παρελθόντα και τα μέλλοντα και συνάπτονται μεταξύ τους κατά τρόπο διεξοδικό από την αρχή ως το τέλος, αυτός που γνωρίζει να συνδέει τις αιτίες στο ίδιο σημείο αναφοράς και να συμπλέκει τα φαινόμενα μεταξύ τους, κατά τρόπο φυσικό, αυτός γνωρίζει και να προλέγει» (Πλούταρχος)
Ο εορτασμός των 2.500 χρόνων από τη μάχη των Θερμοπυλών και τη ναυμαχία της Σαλαμίνας το (480 π.Χ.) καταδεικνύει με τον πιο εναργή τρόπο αφενός μεν το χρέος των σύγχρονων Ελλήνων στη θυσία των αρχαίων Ελλήνων και αφετέρου τη συνειδητοποίηση της αξίας της ιστορικής γνώσης στην επιβίωση του έθνους. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Κι αν μεν το χρέος των νεότερων προς τη θυσία των παλαιοτέρων θεωρείται αυτονόητο (έστω και με τη μορφή κάποιων επετειακών εκδηλώσεων), δεν συμβαίνει το ίδιο και με τη συνειδητοποίηση του ρόλου της ιστορικής γνώσης τόσο για την ανθρώπινη αυτογνωσία όσο και για τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό. Σχετικά ο ιστορικός Σ. Ασδραχάς σημειώνει: «Αν είναι αλήθεια πως η αυτογνωσία είναι κάτι απαραίτητο στον άνθρωπο, η ιστορική γνώση είναι ο καλύτερος δρόμος για να οδηγηθούμε σ’ αυτήν την αυτογνωσία».
Η αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου και ιδιαίτερα του Έλληνα για τη συλλογική αυτογνωσία βαδίζει παράλληλα με την αναγκαιότητα της ιστορικής μνήμης ως προϊόν της ιστορικής γνώσης. Κατά καιρούς διεξάγονται έρευνες που πιστοποιούν το φαινόμενο του ιστορικού αναλφαβητισμού. Βέβαια το φαινόμενο αυτό δεν έχει μόνο ελληνικό χρώμα. Είναι παγκόσμιο και σχετίζεται με άλλα δεδομένα της εποχής μας που αδυνατίζουν ή αλλοιώνουν την ιστορική μνήμη.
Ιστορικός αναλφαβητισμός
Ο σύγχρονος άνθρωπος και φυσικά ο Έλληνας αν και υπέρ-δικτυωμένος παραμένει στο επίπεδο της ιστοριογνωσίας ένας επικίνδυνος ιστορικά αναλφάβητος. Μπορεί η επικοινωνία στις μέρες μας να διευκολύνεται, ωστόσο αυτή η ευκολία δεν συνοδεύεται κι από τον ανάλογο βαθμό ιστορικής γνώσης. Κι αυτό γιατί οι προτεραιότητες και το αξιακό σύστημα των νεοελλήνων, και όχι μόνο, στρέφουν σε άλλα πεδία τα ενδιαφέροντά τους.
«Αναρίθμητες σκόρπιες εικόνες, διαφημίσεις, ειδήσεις και υποσχέσεις, “προσφορές” και δυνατότητες μας κατακλύζουν, αλλά πολλές φορές δεν έχουμε τα στοιχειώδη θεωρητικά εργαλεία για να τις αξιολογήσουμε, ούτε ένα ιστορικό πλαίσιο αναφοράς για να τις εντάξουμε και να τις ερμηνεύσουμε. Ο υποκειμενικός χρόνος εκτοπίζει τον ιστορικό χρόνο και συχνά καταλήγουμε σε ένα στυγνό συμφεροντολογισμό, συχνά πασπαλισμένο και με ψηφιακή μεταφυσική» (Μαριάννα Τζιαντζή, «Καθημερινή»).
Ο Έλληνας, αν και έχει μία καλή βιωματική σχέση με το παρελθόν, δεν μπορεί να υπερηφανεύεται για την ιστορική γνώση. Εύκολα εξιδανικεύει το παρελθόν και οδηγείται στην ιεροποίησή του. Τα επιτεύγματα του παρελθόντος ανακηρύσσονται σε εθνικά θέσφατα και συμβάλλουν καταλυτικά τόσο στη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης όσο και στην κοινωνική συγκρότηση.
Ιστορία και μέλλον
Ωστόσο η ιστορική γνώση διακονεί ένα βαθύτερο στόχο. Υπερβαίνει τη βιωματική σχέση, απομυθοποιεί κάποια επιτεύγματα του παρελθόντος και υποχρεώνει το υποκείμενο σε μία ορθολογική ερμηνεία της ιστορίας. Οι εθνικές πληγές και οι ελπίδες, οι πόνοι, οι πόθοι, τα οράματα και οι εξάρσεις συνθέτουν ως ένα βαθμό την εθνική και ιστορική μας ταυτότητα, αλλά στο μέτρο που αποτυπώνουν και την ιστορική αλήθεια. Κι αυτό γιατί χωρίς την ιστορική γνώση-αλήθεια, εύκολα ο πολίτης διολισθαίνει στις υπερβολές και υποτάσσεται στα συνθήματα.
Το ζητούμενο, όμως, είναι η ιστορική γνώση και η μνήμη να λειτουργήσουν ως ανατρεπτικές δυνάμεις που να διεγείρουν τη συλλογική συνείδηση με στόχο τη διαπαιδαγώγηση της εθνικής κοινότητας. Ο ιστορικός ορθολογισμός ως αναγκαία προϋπόθεση για την πραγμάτωση της ατομικής και εθνικής αυτοσυνειδησίας θεμελιώνεται στην αντικειμενική έρευνα, στην ιστορική παιδεία και όχι σε ανιστόρητα δόγματα και εθνικιστικές ψυχώσεις. Γιατί για ένα λαό δεν είναι επικίνδυνη μόνο η άγνοια της ιστορίας «Λαοί που δεν γνωρίζουν την ιστορία τους είναι υποχρεωμένοι να την ξαναζήσουν» αλλά και η λανθασμένη γνώση της ιστορίας του ή η σκόπιμη παραποίησή της.
«Η ιστορία του παρελθόντος είναι η ιστορία του παρόντος» (Croce)
Σκοπός, λοιπόν, των επετειακών εκδηλώσεων και της ιστορικής γνώσης είναι να καταδείξει την ιστορική συνέχεια του λαού μας και να λειτουργήσει ως δίαυλος για την ενίσχυση της εθνικής ταυτότητας. Αυτό καθίσταται σήμερα πιο επιτακτικό γιατί οι σειρήνες της διαφήμισης, της υπερκατανάλωσης, του εφησυχασμού, της ημιμάθειας και μιας κακώς εννοούμενης πολυ-πολιτισμικότητας λειτουργούν διαβρωτικά στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και επιταχύνουν την άμβλυνση της εθνικής συνείδησης.
Ο πολιτισμός των λαών
«Εξάλλου τα βήματα του παρόντος είναι και αυτά που είναι, διότι συνεχίζουν το βηματισμό του παρελθόντος» (Β.Ν. Τατάκης). Όσα, δηλαδή, επιτεύγματα έχουμε να επιδείξουμε στο παρόν το οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό και στην προσφορά-δημιουργία των προγόνων μας. Η πορεία ενός λαού είναι μία αλυσίδα αδιάσπαστη πολιτιστικής συνέχειας από το χθες στο σήμερα.
Κανένας λαός δεν δημιούργησε πολιτισμό από το μηδέν, αλλά στηρίχτηκε στην πολιτισμική του κληρονομιά, αξιοποίησε την αποθησαυρισμένη γνώση και την εμπειρία του παρελθόντος και εμπλούτισε τα έργα του χθες με τις ανάγκες του σήμερα. Η ιστορική πορεία ενός λαού συνιστά μία συνέχεια. Βέβαια υπερβάσεις και ενίοτε ρήξεις με το χθες εμφανίζονται κατά καιρούς (και είναι αναγκαίες), αλλά στο βάθος ένα αόρατο υπόγειο ρεύμα ενώνει τις δύο διαστάσεις του χρόνου (παρελθόν-παρόν).
Κάθε προσπάθεια, λοιπόν, που ενισχύει το ριζικό σύστημα ενός έθνους ή λαού είναι επαινετή, σε μία εποχή που οι ιδεοληψίες της παγκοσμιοποίησης τείνουν να υποβιβάσουν ως αξία την πατρίδα και τον υγιή πατριωτισμό. Ένα έθνος ή λαός χωρίς ρίζες είναι ένα μόρφωμα συγκυριακό και επιρρεπές στην αλλοίωση. Χωρίς ταυτότητα και συνείδηση των πηγών της ύπαρξής του νιώθει μετέωρο στο χάος του χώρου και του χρόνου. Εύκολα εξαϋλώνεται και χάνεται αφού εκλείπουν οι μηχανισμοί άμυνας.
Τα “άρριζα” έθνη
Ωστόσο, ο γρήγορος θάνατος χαρακτηρίζει όχι τόσο τα “άρριζα” έθνη όσο εκείνα που συνειδητά αποκόπτονται από εκείνα τα στοιχεία που συγκροτούν τη βαθύτερη ουσία του. «Πεθαίνουν πάντοτε τα άρριζα έθνη και γρηγορότερα πεθαίνουν εκείνα που κόβουν από μόνα τους τις ρίζες τους» (Παν. Φωτέας).
Κάθε, λοιπόν, ενασχόληση με την Ιστορία προϋποθέτει μία βαθιά γνώση του ρόλου και της δυναμικής της. Το σωστό δρόμο τον δείχνουν οι επισημάνσεις του Νίτσε που διακρίνει τρεις τεχνοτροπίες ιστοριογραφίας και τρεις αντίστοιχους σκοπούς: Τη μνημειακή που προσφέρει παραδείγματα εκλεκτών ηρώων, την παλαιογραφική που εκφράζει μεγάλες στιγμές του παρελθόντος και την κριτική που παρέχει λυτρωτική διέξοδο από το βάρος του παρελθόντος.
Εναπόκειται σε εμάς να επιλέξουμε μία από τις τρεις τεχνοτροπίες-χρήσεις του ιστορικού παρελθόντος. Αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος να αποδεχτούμε την θέση του Μαρξ:
«Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σαν βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών».
-----------------
"Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του. Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του. Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία ...Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν. Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».
Μίλαν Κούντερα (Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης)
Herbert Marcuse (1898-1979)
- ...Ιστορίας συνέχεια...(Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος: Ετοιμάζουν "μη εθνοκεντρική" Ιστορία από Γ' Δημοτικού μέχρι Γ' Λυκείου...)
- Πατριωτισμός, εθνικισμός και λάθος παραλήπτης!
- Γράφουμε ψέματα για να πούμε την αλήθεια: ο storyteller και το δικαίωμα στη μνήμη
- Όταν τα μορμολύκεια των Τραπεζιτών πιάνουν στο στόμα τους την Ιστορία...
- «Ουδετεροπατρία» και «Αποχρωματισμός» εθνικής ταυτότητας…
- Γ . Μαργαρίτης : Ξαναγράφοντας την Ιστορία της Κατοχής για να την αλλάξουν
- Ο Καποδίστριας και τα “παιδιά της Σχολής του Σικάγου” που “σβήνουν την ιστορία”-
- Εμείς και το 1821 (και οι εθνομηδενιστές που το λιθοβολούν)
- Μια αφετηριακή οπτική – Γιατί ο Ν. Σβορώνος;
- Εδώ κάποιοι, ιδιαίτερα οι νεότεροι, θα παραξενευτούν. Έχουμε ταυτίσει την παράδοση με τη συντηρητικότητα, και θεωρούμε ότι κάθετι καινοτόμο/επαναστατικό πρέπει να είναι απαλλαγμένο από τις «παλιές ιδέες».
- Αυτό είναι λάθος. Ο μόνος τρόπος για να «ξεκινήσουμε από την αρχή» είναι να επιστρέψουμε στα σπήλαια και να προσπαθούμε να ανάψουμε φωτιά τρίβοντας ξύλα. Δεν μπορούμε να δούμε παραπέρα αν δεν πατήσουμε στους ώμους γιγάντων.
- Ο Λόρεντς, παρότι επιστήμονας, πιστεύει ότι τα μη ορθολογικά πολιτισμικά αποθέματα γνώσεων πρέπει να διατηρηθούν και να μελετηθούν.
- «Όποιος αρνείται συστηματικά κάθε αξία της σοφίας των παλαιότερων και κάθε έννοια της παράδοσης, υποπίπτει στο σοβαρό σφάλμα να πιστέψει ότι η επιστήμη είναι ικανή να δημιουργήσει από το μηδέν, και μόνο με τη λογική, έναν πλήρη πολιτισμό, με όλα όσα περιλαμβάνει.»
- Ως ζώα και ως άνθρωποι είμαστε προϊόντα της φυσικής εξέλιξης και της πολιτιστικής εξέλιξης. Μέρος της πολιτιστικής συνέχειας είναι η γλώσσα κάθε λαού και οι ιδιωματισμοί, τα ήθη και τα έθιμα, οι παραδόσεις, η θρησκεία (ακόμα κι αν είσαι άθρησκος), η ιστορία, οι μύθοι, η μαγειρική, η μουσική, οι δεισιδαιμονίες και οι ενδυμασίες.
- Διαγράφοντας το παρελθόν χάνουμε την ουσία του παρόντος, αφού ένας άνθρωπος χωρίς ρίζες δεν είναι τίποτα άλλο από έρμαιο των εκάστοτε εξωτερικών πιέσεων και καταστάσεων.
- Η ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση, όπου όλοι οι άνθρωποι αναπαράγουν μοντέλα συμπεριφοράς νεόδμητα, τα οποία δεν έχουν καμία αναφορά και καμία σχέση με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε λαού, δεν δημιουργεί «πολίτες του κόσμου», αλλά ομοιόμορφα –και εύκολα στο χειρισμό- όντα.
- Αυτή η ομοιομορφία, η έλλειψη ποικιλότητας και προσωπικότητας, ταιριάζει φυλογενετικά στα μυρμήγκια, αλλά όχι στους ανθρώπους.
Σχόλια