Του Θανάση Κ.
Η Ιστορία δεν είναι μόνο “καταγραφή γεγονότων”. Δεν είναι ερμηνευτικά σχήματα για την κατανόηση του τι έγινε και γιατί… Είναι αυτό που βιώνει κάθε λαός ως “συλλογική ταυτότητα”.
Είναι αυτό που βρίσκεται στο “συλλογικό του υποσυνείδητο” και καθορίζει το χαρακτήρα του,
Είναι ο τρόπος που βιώνουμε σήμερα το ποιοί είμαστε και πού πάμε.
Είναι οι “μύθοι” που πλάθουμε για τον εαυτό μας, είναι οι “μισές αλήθειες” μέσα στις οποίες κρύβουμε τις τύψεις μας, είναι τα προσχήματα που επικαλούμαστε για τα σημερινά μας σφάλματα.
Όλα αυτά δεν ανήκουν στο μακρινό παρελθόν. Ο τρόπος που “ζούμε” και “αναπαριστούμε” ως λαός την Ιστορία μας διαμορφώνει το ποιοί είμαστε σήμερα και που πάμε από δω και μπρός…
Κι αυτή η – βιωματική -πλευρά της Ιστορίας ενός λαού, ο τρόπος που “ζει” και την αναπαράγει από γενιά σε γενιά, είναι η πιο δυναμική.
Γιατί τα γεγονότα συμβαίνουν μόνο μια φορά και δεν τα μαθαίνουμε ποτέ πλήρως. Αλλά ο απόηχος των γεγονότων, και τα βιώματα γεννιούνται συνεχώς στις επόμενες γενιές, μετασχηματίζονται συνεχώς και καθορίζουν τους λαούς και τη μοίρα τους.
Ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα που παράγομε περισσότερη Ιστορία απ’ όσο μπορούμε να αφομοιώσουμε εμείς οι ίδιοι. Και περισσότερη παράδοση και βιώματα απ’ όσο μπορούν να αφομοιώσουν οι επόμενες γενιές…
Ο τρόπος που βιώνουν οι νεώτεροι Έλληνες την Ιστορίας τους κινήθηκε “ως εκκρεμές” από το ένα άκρο στο άλλο:
Από τον θαυμασμό για το “αρχαίο κλέος” που κυριαρχούσε μέχρι πριν δύο γενιές, στην προσπάθεια απόλυτης απαξίωσης της Ιστορίας μας! Παλαιότερης και – κυρίως – σύγχρονης.
Παλαιότερα “ωραιοποιούσαμε” την Ιστορία μας. Τώρα την λιθοβολούμε!
Παλαιότερα η “προγονολατρία” ήταν μια νευρωτική αντίδραση ενός λαού που προσπαθούσε να βρει στο “ευκλεές παρελθόν” του το “βάλσαμο” για την τωρινή μιζέρια του. Και ταυτόχρονα συνέτριβε εκ των προτέρων κάθε ανορθωτική προσπάθεια. Αν έχεις τέτοιους προγόνους, πού πας να συγκριθείς μαζί τους; Θα είσαι πάντα ανάξιος συνεχιστής τους…
Τώρα από την προγονολατρία περάσαμε στο ακριβώς αντίθετο: στον “εθνομηδενισμό”: Προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλο αυτό που βιώνουμε ως Ιστορία είναι μια σειρά από “κατασκευασμένους μύθους”, μια αλληλουχία από “αυτο-δοξαστικά ψέματα” που πρέπει να τα απορρίψουμε. Αν δεν πρέπει και να ντρεπόμαστε γι’ αυτά…
Η κακομοιριά επέστρεψε από άλλο δρόμο: Αυτή τη φορά δεν είμαστε “ανάξιοι απόγονοι ένδοξων προγόνων”. Αλλά ανόητοι συνεχιστές “ενός ένδοξοι παρελθόντος που δεν υπήρξε ποτέ”!
Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, μιζέρια , αυτό-λύπηση, κατάθλιψη.
Μάταιος ο κόπος τους, όμως:
Γιατί το ιδρυτικό γεγονός της νεο-Ελληνικής Ιστορίας είναι πολύ πρόσφατο για να θαφτεί και πολύ μεγάλο για να μπει σε τέτοια “πολιτικώς ορθά καλούπια”…
Η Επανάσταση του 1821 είναι μοναδική από πολλές απόψεις:
–Ήταν αληθινή Επανάσταση, προετοιμαζόταν ως τέτοια επί επτά χρόνια και ξεκίνησε σε πολλά διαφορετικά σημεία ταυτόχρονα. Δεν ήταν μια εξέγερση που ξεκίνησε τυχαία και γενικεύτηκε αργότερα.
–Δεν ήταν η πρώτη ούτε η μόνη του “υπόδουλου Γένους”. Στα τετρακόσια περίπου χρόνια της Τουρκοκρατίας υπήρξαν 124 εξεγέρσεις, άλλες μεγαλύτερες, άλλες μικρότερες. Όλες πνίγηκαν στο αίμα. Μέχρι που ήλθε η τελευταία και καλά προετοιμασμένη…
—Δεν έγινε σε ευνοϊκές διεθνείς συνθήκες. Αντίθετα, ξεκίνησε στο χειρότερο
“διεθνές περιβάλλον”: όταν στην Ευρώπη επικρατούσαν οι Αυτοκρατορίες
μετά το τέλος των Ναπολεοντείων Πολέμων και την “παλινόρθωση” των
μοναρχιών, έχοντας ως διακηρυγμένο στόχο τους να καταπολεμήσουν τους “δίδυμους δαίμονες” του Εθνισμού και της Δημοκρατίας.
Και τότε…ξεσηκώθηκαν οι Έλληνες να αποτινάξουν το ζυγό μιας Αυτοκρατορίας και να φτιάξουν Ελεύθερη και Δημοκρατική Πατριδα! Ψηφίζοντας μάλιστα τα πρώτα δημοκρατικά συντάγματα που εκθείαζαν όσα οι αυτοκρατορίες της Ευρώπης τότε μισούσαν…
–Την επανάσταση των Ελλήνων δεν την υποκίνησαν ούτε την στήριξαν ξένες δυνάμεις. Οι περισσότερες δεν ήθελαν να ακούσουν γι’ αυτήν, όπως διαπίστωσαν οι ίδιοι οι Επαναστάτες όταν πήγαν στο Συνέδριο της “Ιεράς Συμμαχίας” στο Λαίμπαχ (Λουμπλιάνα – Ιανουάριος-Μάϊος του 1821).
Το Συνέδριο αυτό μάλιστα αντί να στηρίξει τους Επαναστάτες αποκήρυξε τις επαναστάσεις και εξέφρασε την “αλληλεγγύη” του στο Σουλτάνο.
Οι Έλληνες Επαναστάτες δεν είχαν κανένα διεθνές “έρεισμα” όταν ξεκινούσαν. Δημιούργησαν όμως ισχυρά ερείσματα στην πορεία. Και με τις στρατιωτικές επιτυχίες τους, στα πρώτα τέσσερα χρόνια, αλλά και ως κίνημα συμπάθειας υπέρ τους μετά τις θηριωδίες των Οθωμανών.
–Την επιτυχή έκβαση της Ελληνικής Επανάστασης βοήθησε καθοριστικά η παρέμβαση των τριών στόλων στο Ναβαρίνο, το 1827. Αλλά αυτό έγινε γιατί οι Επαναστάτες είχαν πλήρως επικρατήσει στο Μοριά και στη Ρούμελη, από το 1821 ως το 1824, γιατί ο Σουλτάνος τότε ζήτησε τη βοήθεια της Αιγύπτου προσφέροντάς του ως “αντάλλαγμα” την Κρήτη, γιατί ο Ιμπραήμ με τα αιγυπτιακά στρατεύματα όταν αποβιβάστηκε στην Μεσσηνία κατανίκησε τους διχασμένους επαναστάτες, αλλά δεν κατάφερε να τους καθυποτάξει. Κι αφότου εκδιώχθηκε μετά το Ναβαρίνο, οι Έλληνες όχι μόνο άντεξαν αλλά και διεύρυναν τα όρια της περιορισμένης αυτονομίας που τους προσφέρθηκε αρχικά. Και αργότερα διεύρυναν και τα σύνορά τους εκδιώκοντας τους Τούρκους.
Η Θεωρία των Διεθνών Σχέσεων πάντα θεωρεί καθοριστικούς τους διεθνείς συσχετισμούς. Οι Έλληνες επαναστάτες δεν τους υπολόγισαν αρχικά. Τους δημιούργησαν στη συνέχεια…
Όταν βρέθηκαν μόνοι τους, τόλμησαν! Όπου μπορούσαν, νίκησαν και επικράτησαν. Όταν έχαναν και πιέζονταν, άντεξαν. Κι όταν άρχισαν να σηκώνονται ξανά στα πόδια τους, συνέχισαν να πολεμάνε και να κερδίζουν.
–Κι άλλες επαναστάσεις βοηθήθηκαν καθοριστικά από ξένες επεμβάσεις υπέρ των επαναστατών. Η Αμερικανική Επανάσταση, για παράδειγμα είχε την στήριξη των Γάλλων (με εκστρατευτικό σώμα και στόλο) και των Ισπανών (με στόλο αποκλεισμού). Η συμβολή Γάλλων (και Ισπανών) στην Αμερικανική Επανάσταση ήταν συνεχής, αποφασιστική, υπήρξε καθόλου “στιγμιαία” (όπως το Ναβαρίνο) και πολύ πιο καθοριστική για την τελική “έκβαση”. Κανείς, όμως, δεν διανοήθηκε να μειώσει τη σημασία της Αμερικανικής Επανάστασης (όπως κάνουν κάποιοι δικοί μας για την Ελληνική).
* Υπήρξαν πολλές επαναστάσεις και δημιουργήθηκαν πολλά εθνικά κράτη τον 19ο Αιώνα. Η Ελληνική επανάσταση είναι η δεύτερη ιστορικά (μετά τη Σερβική) αλλά η πρώτη που ολοκληρώνεται επιτυχώς και η πρώτη που συγκροτεί ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος (η Σερβία αναγνωρίστηκαν ως “ηγεμονία” φόρου υποτελής στην Υψηλή Πύλη και αναγνωρίστηκαν διεθνώς ως ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος μόλις το 1878!)
* Η Ελληνική Επανάσταση, έχει κι ένα ακόμα μοναδικό στοιχείο. Δημιουργεί τεράστιο κύμα αλληλεγγύης στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες – και εκείθεν του Ατλαντικού. Ο Λόρδος Βύρων, ο Βίκτωρ Ουγγώ και ο Ντελακρουά δεν είναι “μεμονωμένες” περιπτώσεις. Ακόμα και πρόσωπα όπως ο Ουίλλιαμ Ουάσιγκτων, ανιψιός του πρώτου Προέδρου των ΗΠΑ Τζώρτζ Ουάσιγκτων, έρχεται και πολεμά στην Ελλάδα, όπου σκοτώνεται.
Ακόμα κι όταν κάποια αιματηρά γεγονότα “θόλωσαν” προς στιγμήν την εικόνα των επαναστατών (όπως η σφαγή που ακολούθησε την Άλωση της Τριπολιτσάς), η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη συνέχισε να στηρίζει και να βοηθά τους επαναστάτες. Όχι μόνο γιατί αυτό ήταν “μεμονωμένο περιστατικό”. Όχι απλώς γιατί δεν είχε “συνέχεια”. Όχι μόνο γιατί τα εγκλήματα των Οθωμανών κατά των Ελληνικών πληθυσμών ήταν πολύ πιο γενικευμένα και ασύγκριτα βαρύτερα…
Παρά την αντίθετη πολιτική των περισσότερες ευρωπαϊκών
κυβερνήσεων τότε και παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες της τουρκικής
διπλωματίας και της τουρκικής προπαγάνδας που εξαγόραζαν τότε αδρά
“φίλους και επιρροή”, η κοινή Γνώμη της Ευρώπης τότε κατάλαβε. Όσα δεν καταλαβαίνουν κάποιοι δικοί μας σήμερα.
Και στήριξε την Επανάσταση του 1821, που κάποιοι δικοί μας σήμερα
“λιθοβολούν”.
* Η Επανάσταση του 1821 δεν ήταν “ταξική” (αν και είχε αναμφίβολα και κοινωνικές διαστάσεις). Ήταν παλλαϊκός ξεσηκωμός (όπως δεν ήταν, για παράδειγμα, το Risorgimento στην Ιταλία, την ίδια εποχή).
Από το 1821 ως το 1830 καταστράφηκε όλος ο κοινωνικός ιστός της κοινωνίας και όλες οι υποδομές της οικονομίας. Αλλά η επανάσταση άντεξε.
* Δεν έγινε λόγω… “καθημερινότητας”. Γιατί η καθημερινότητα των επαναστατών ήταν εφιαλτική επί 9 ολόκληρο χρόνια. Αλλά δεν τους λύγισε. (Αν και τους δίχασε, κάποιες στιγμές…)
Το 1821 δεν μπαίνει εύκολα σε “καθιερωμένα ερμηνευτικά σχήματα”. Κι είναι όντως, πολύ μεγάλο για να το συντρίψουν οι μυλόπετρες της “πολιτικής ορθότητας”.
Σήμερα κάποιοι προσπαθούν να… ξαναγράψουν την Ιστορία. Όχι για να ανακαλύψουν την “αλήθεια”. Αλλά για να την “προσαρμόσουν” στα μικρά μέτρα της κακομοιριάς, της εθνικής μοιρολατρίας και της παθολογικής ηττοπάθειας. Που συστηματικά καλλιεργούν…
Δεν θέλουν να μας “εξηγήσουν” καλύτερα τι έγινε τότε.
Θέλουν να μας πείσουν ότι… “κακώς έγινε”!
Κι όταν θα ήμασταν “καλύτερα” λέει, αν συνεχίζαμε να ζούμε “μαζί” με τους Οθωμανούς. Δηλαδή υπόδουλοι στους Οθωμανούς.
Μάταιος ο κόπος τους.
Αυτό που έγινε τότε το ξέρουμε βαθιά μέσα μας.
Κι αυτό που θέλουν οι εθνομηδενιστές να συμβεί τώρα ΔΕΝ θα γίνει ΠΟΤΕ!
Σχόλια