Gilles Kepel
Ο ισλαμοαριστερισμός προέκυψε από μια οπορτουνιστική εκλογική πολιτική του Jean-Luc Mélenchon —πρώην ένθερμου αντικληρικαλιστή και ο οποίος είχε παλιότερα εκφράσει την έντονη αντίθεσή του στην ισλαμική μαντίλα στους δημόσιους χώρους. Τον Νοέμβριο του 2019, πείστηκε από τον Éric Coquerel —τον νυν πρόεδρο της επιτροπής οικονομικών της Βουλής και επίσης πρώην τροτσκιστή— να συμμετάσχει σε μια διαδήλωση «ενάντια στην ισλαμοφοβία» που κάλεσε το CCIF, μια δορυφορική οργάνωση του κινήματος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, η οποία έκτοτε έχει διαλυθεί από το Υπουργείο Εσωτερικών. Η κατηγορία της ισλαμοφοβίας είναι ένα ιδεολογικό όπλο που χρησιμοποιούν οι οπαδοί του πολιτικού Ισλάμ για να καταστείλουν οποιαδήποτε πολιτική κριτική εναντίον τους, επειδή υποτίθεται ότι υπονοεί ένα είδος «αντιμουσουλμανικού ρατσισμού» παράλληλο με τον αντισημιτισμό... Αυτό είναι ένα ρητορικό τέχνασμα : η κριτική στην Μουσουλμανική Αδελφότητα είναι ένα θεμιτό μέρος του δημόσιου διαλόγου, καθώς είναι ένα πολιτικό κίνημα, ακόμη και αν χρησιμοποιούν τη θρησκεία για να δημιουργήσουν ένα «Ισλαμικό Κράτος» που διέπεται από τον νόμο της Σαρία, σύμφωνα με την ιδεολογία του ιδρυτή τους, του Αιγύπτιου Χασάν αλ-Μπάνα, ο οποίος τους δημιούργησε το 1928 σε αντίθεση με τα κοσμικά και δημοκρατικά κόμματα που τότε αγωνίζονταν για ανεξαρτησία από τη Μεγάλη Βρετανία.
Με όχημα τον «αγώνα κατά της ισλαμοφοβίας», οι τροτσκιστές ήλπιζαν να κινητοποιήσουν όσους ψηφίζουν για πρώτη φορά σε γειτονιές της εργατικής τάξης που ένιωθαν ότι ήταν θύματα κοινωνικών διακρίσεων, απευθυνόμενοι σε αυτούς μέσω λεξιλογίου που βασίζεται στην θρησκευτική τους ταυτότητα. Αυτή ήταν αναμφισβήτητα μια εκλογική επιτυχία, αλλά με κόστος μια συμμαχία με το ισλαμιστικό κίνημα - από το οποίο δεν είναι βέβαιο ότι οι μαθητευόμενοι μαρξιστές θα βγουν νικητές : οι ίδιοι που, στο Ιράν το 1979, αντάλλαξαν το «προλετάριοι όλων των χωρών» με τον «Αλλάου Ακμπάρ» για να προσελκύσουν τις μάζες κατέληξαν στη φυλακή Εβίν στην Τεχεράνη ή ακόμα και υπό τα εκτελεστικά αποσπάσματα του καθεστώτος του Χομεϊνί... Όσο για τη Ρίμα Χασάν, της γαλλοπαλαιστίνιας ευρωβουλευτή και «συντρόφισας» της Γκρέτα, υπηρέτησε την ίδια πολιτική αλλά απευθυνόμενη στη φοιτητική νεολαία, στην οποία παρείχε μια εμβληματική φιγούρα για να μεταφράσει την υποστήριξη για τον παλαιστινιακό σκοπό σε ψήφους για το κόμμα της Ανυπότακτης Γαλλίας (LFI), ιδιαίτερα όταν ο αριθμός των θυμάτων των ισραηλινών βομβαρδισμών στη Γάζα έφτασε τις δεκάδες χιλιάδες... Είναι επίσης εντυπωσιακό να σημειωθεί ότι η παλαιστινιακή σημαία κυματίζει τώρα στις πιο ποικίλες διαδηλώσεις, άσχετες με τη Γάζα, επειδή εκφράζει το αίσθημα του να είσαι θύμα μιας αδικίας - όποια κι αν είναι αυτή. Μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα σε τι απαντά αυτό, αλλά με αυτόν τον τρόπο, εισάγουμε και επιβάλλουμε τις διαιρέσεις που χαρακτηρίζουν τη Μέση Ανατολή στη γαλλική δημόσια σφαίρα - και στην ευρωπαϊκή συζήτηση γενικότερα. Με αυτόν τον τρόπο επιστρέφουμε στα χειρότερα αντισημιτικά κλισέ από τις σκοτεινές σελίδες της δικής μας ιστορίας...
Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι ο τρόπος με τον οποίο η woke υστερία, η πλέον κυρίαρχη ιδεολογία στα πανεπιστήμια μας, όπου έχει αντικαταστήσει την αριστερά των πατέρων μας, ακόμη και των παππούδων μας... που προέρχεται από τον Μάη του '68, έχει νομιμοποιήσει το πολιτικό Ισλάμ και του έχει δώσει μια θέση στην κοινωνία χωρίς καμία κριτική απόσταση. Αυτό αντιστοιχεί επίσης στην αυτοδικαίωση των παιδιών της αστικής τάξης των baby-boomers, για τα οποία η μεσσιανική φιγούρα του μετανάστη έχει αντικαταστήσει εκείνη του προλετάριου του παρελθόντος για να εξασφαλίσει τη λύτρωση μας από το «εκμεταλλευτικό » καπιταλιστικό σύστημα.
Le Figaro
12/11/25
via Babis Georges Petrakis
--------------------
================
ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΚΙ ΕΝΑΝ ΜΑΜΝΤΑΝΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ;
Ὁ συρμὸς τῶν μουσουλμάνων δημάρχων ἐνσαρκώνει τὸ ἀνθρωπολογικὸ καὶ πολιτισμικὸ ὑβρίδιο ποὺ ὁραματίζονται οἱ θιασῶτες τῆς παγκοσμιοποίησης γιὰ τὶς κοινωνίες τῶν λευκῶν. Ἡ ἀρχὴ ἔγινε μὲ ἐπιτυχία στὸν ἀγγλοσαξωνικὸ κόσμο, ὅπου ἀφενὸς οἱ μουσουλμᾶνοι ἐπήλιδες ἔχουν ἀποκτήσει σημαντικὴ πολιτικὴ δύναμη, καὶ ἀφετέρου μία εὐάριθμη μερίδα τῶν γηγενῶν ἔχει ἀνήκεστα ἀποβλακωθεῖ. Ἡ Νέα Ὑόρκη ἀποκτᾶ μουσουλμᾶνο δήμαρχο, μετὰ τὸ Λονδῖνο καὶ δεκάδες πόλεις τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου.
Ὅμως, τὸ πιλοτικὸ πρόγραμμα τῶν νεοφιλελεύθερων παγκοσμιοποιητικῶν ἐλὶτ περιλαμβάνει καὶ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ποὺ εἶναι καὶ τὸ πιὸ προχωρημένο -καὶ συνάμα τὸ πιὸ ἀποτυχημένο- ἡμιυπερεθνικὸ πολιτικὸ μόρφωμα. Ἤδη ἡ μουσουλμανικὴ ψῆφος παίζει πλέον σημαίνοντα ρόλο σὲ χῶρες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ὅπως ἡ Γαλλία καὶ ἡ Γερμανία. Καὶ ἤδη ἔχει σφυρηλατηθεῖ ἡ συμμαχία μεταξὺ μουσουλμανικῶν κοινοτήτων, ἀπὸ τὴν μία μεριά, καὶ ἀκροφιλελεύθερων καὶ ἰσλαμοαριστερᾶς, ἀπὸ τὴν ἄλλη. Ποιοί θὰ εἶναι οἱ μητροπολιτικοὶ δῆμοι στὴν ἠπειρωτικὴ Εὐρώπη ποὺ θὰ ἀποκτήσουν μουσουλμᾶνο δήμαρχο;
Ὅλοι μαζί, σὰν ἕνας ἄνθρωπος, πανηγυρίζουν γιὰ τὴν νίκη Μαμντάνι τὰ καλοταϊσμένα μέσα ποὺ στηρίζουν τὸν Μητσοτάκη, τὸ ΠΑΣΟΚ καὶ ὁ Χάρης Δοῦκας, καὶ φυσικὰ ὅλες οἱ ποικιλίες τῆς ἐγχώριας ἰσλαμοαριστερᾶς. Νομίζω ὅτι γιὰ τὸν Δῆμο Ἀθηναίων, ποὺ ὡς πρὸς τὴν πληθυσμιακή του σύνθεση μετεξελίσσεται ταχέως σὲ Δῆμο τῆς Ἀθήνας, δακτυλοδεικτούμενοι «καταπιεσμένοι» σὰν τὸν Τζαβέντ Ἀσλάμ δὲν εἶναι καὶ ἡ καλύτερη ἐπιλογή. Μᾶλλον χρειαζόμαστε κάποιον νεώτερο καὶ πιὸ μορφωμένο, ποὺ πιθανὸν ἡ σταδιοδρομία του νὰ κτίζεται ἤδη, ἀρχῆς γενομένης ὡς ἀσυνόδευτο προσφυγόπουλο πού «νίκησε τὸν ρατσισμό» καὶ κατάφερε νὰ φθάσει ψηλά.
Ακόμα κι' αν υποθέσουμε ότι η φρίκη εκείνης της εφιαλτικής νύχτας της 13ης Νοεμβρίου 2015 στο Παρίσι, αφορούσε μόνο όσους την ζήσαμε από κακή τύχη ακριβώς μέσα στο γεγονός. Ακόμα κι' αν υποθέσουμε ότι αφορά μόνο τους αθώους νεκρούς, τους συγγενείς και αγαπημένους τους, τα ορφανά παιδιά που άφησαν πίσω, τους δεκάδες τραυματίες που ζουν ανάπηροι πλέον για πάντα.
Μιλάω για τις ζωές νέων, αθώων ανθρώπων που δολοφονήθηκαν ένα γλυκό βράδυ Παρασκευής, ανυποψίαστοι, σε καιρό ειρήνης, και εκείνες που καταστράφηκαν οριστικά από τα καλάσνικοφ των τεράτων.
Για το ανομολόγητο τραύμα που αφήνει πίσω της αυτή η βαρβαρότητα.
Ακόμα κι' αν υποθέσουμε το ίδιο για το μακελειό στο Σαρλί Εμπντο το οποίο προηγήθηκε, την πολύνεκρη επίθεση λίγο αργότερα στην Νίκαια, με νεκρά μωρά σε παιδικά καροτσάκια, τις επαναλαμβανόμενες πλέον δολοφονικές επιθέσεις των μουσουλμάνων με θύματα αθώους πολίτες στο όνομα του Αλλάχ.
Ακόμα κι' αν με τον ίδιο τρόπο σκεφθούμε τις χιλιάδες καθημερινές επιθέσεις του ισλαμικού καρκινώματος σε όλη την Ευρώπη εναντίον αθώων,
δεν θα έπρεπε να αναρωτηθούμε;
Πώς λοιπόν, την ίδια στιγμή που το Ισλάμ δείχνει ανοιχτά το βάρβαρο πρόσωπο του μέσα στο έδαφος μας, μέσα στα σπίτια μας, πώς, την ίδια ακριβώς χρονική στιγμή, γύρω στο 2015, οι (ορθολογικές) ευρωπαϊκές κοινωνίες αποδέχθηκαν παθητικά την μαζική πλέον εισβολή μουσουλμάνων; Κοινότητες μουσουλμάνων από τις οποίες ξεπηδούν κάθε τόσο και νέοι καμικάζι!
Πώς δεχθήκαμε τον κοινοτισμό, τα τζαμιά τους, το μίσος που αναπτύσσεται μέσα σε αυτά, το θράσος τους, την συνεχή προσπάθεια να επιβάλλουν το δικό τους, τον φανατισμό, την βαρβαρότητα τους! Την ίδια στιγμή που η Ευρώπη μετράει καθημερινά τα θύματα αυτών των τεράτων!
Πόσο ισχυρή μπορεί να είναι η (καλοπληρωμένη) προπαγάνδα του Ισλάμ ώστε μέσα στις πολιτισμένες κοινωνίες μας να κυριαρχούν επί τόσον καιρό ξεδιάντροπα υποστηρικτές των δολοφόνων της Χαμάς; Να σουλατσάρουν ανενόχλητα ανάμεσα μας, άτομα συνδεδεμένα με τα ισλαμικά τρομοκρατικά δίκτυα, να οργανώνουν κινήματα υπέρ της ισλαμικής τρομοκρατίας με πρόσχημα την Παλαιστίνη!
Θα έλεγε κανείς ότι αυτές οι συμπεριφορές μας ακυρώνουν την ΄ίδια τη δομή μας, ως άτομα λογικά και υπεύθυνα.
Διότι, δεν μπορεί να αδιαφορείς για τους δικούς σου νεκρούς, για την ίδια τη ζωή των παιδιών σου και να νοιάζεσαι για εκείνη των τεράτων της Χαμάς που τώρα 2000 από αυτούς φεύγουν από την Γάζα για να διασκορπιστούν στην τελειωμένη Ευρώπη!
Γιατί τα ανεχθήκαμε όλα αυτά και γιατί αφήσαμε τους υπηρέτες των βαρβάρων να ανεμίζουν τις σημαίες των τρομοκρατών;
Τι είμαστε τελικώς; Οι ανύπαρκτοι και ανίκανοι, που το μόνο που μπορούμε είναι να κάνουμε μνημόσυνα, αναθηματικές πλάκες, κεράκια και λιβάνια στην ''μνήμη των θυμάτων'';
Αυτό μόνο μπορούμε; και δυστυχώς οι βάρβαροι το ξέρουν, και μόνο έτσι προελαύνουν.
Δ. Α .
Σχόλια