Le Figaro : Η αριστερά του μίσους

Ένα από τα προνόμια της αριστεράς τους μίσους είναι και να προσδιορίζει τι είναι δεξιά και τι αριστερά στο παραδοσιακό δίπολο δεξιά-αριστερά. Η αριστερά αυτοανακηρύσσεται με ενθουσιασμό και περηφάνια ως αριστερά και στέλνει στα δεξιά τους ανεπιθύμητους δηλαδή όσους δεν έχουν την ευγενή καλοσύνη να συμφωνούν μαζί της. Στη συνέχεια, προσδιορίζει ως «δημοκρατική δεξιά» όσους αντιτίθενται στα μέσα της χωρίς να αμφισβητούν την φιλοσοφία της και ως «ακροδεξιά» όσους της αντιτίθενται κατά μέτωπο. Ο όρος «ακροδεξιά» έχει μια κατά βάσιν εξορκιστική λειτουργία και δικαιολογεί απέναντι της κάθε βία, ρητορική και σωματική. Εάν το «εθνικό μπλοκ» κερδίσει τις βουλευτικές εκλογές, η αριστερά του μίσους θα αμολήσει στους δρόμους τα τάγματα εφόδου της που θα σπάνε ό,τι βρίσκουν μπροστά τους και μετά θα κατηγορήσει την «άκρα δεξιά» για υποκίνηση βίας.
Αυτό το σύστημα εκφοβισμού εξακολουθεί να λειτουργεί, όπως είδαμε αυτή την εβδομάδα στην «κλασική δεξιά», όπου οι βαρόνοι του κόμματος κρύφτηκαν πίσω από την μνήμη του γκωλισμού για να δικαιολογήσουν την υποταγή τους στις ηθικές προσταγές της αριστεράς. Υπάρχει κάτι το αξιοθρήνητο στο να βλέπεις ξεπεσμένες ελίτ να κλείνονται στον κόσμο τους που βυθίζεται, ωσάν η ανάμνηση του κύρους και των έσχατων προνομίων τους να τους εμποδίζει να αντιληφθούν το νέο ιστορικό πλαίσιο που αναδύεται. Είναι τόσο εξαρτημένοι από ένα σύστημα που προέβλεπε την ιδεολογική τους υποταγή στην αριστερά που δεν μπορούν να δούνε την δυναμική που θα μπορούσε να τους απελευθερώσει από αυτή την παγίδα. Εφαρμογή του συνδρόμου της Στοκχόλμης στο διαχωρισμό αριστεράς-δεξιάς.
Σε αυτό το νέο «Λαϊκό Μέτωπο» της Αριστεράς ας μην ξεγελιόμαστε από τις επί μέρους υποτίθεται διαφορές των κομμάτων μεταξύ τους. Αν κέρδιζαν τις εκλογές να είμαστε βέβαιοι ότι τα σύνορα θα άνοιγαν διάπλατα στις μαζικές μεταναστευτικές ροές, η πολυπολιτισμικότητα θα γινόταν πάλι το νέο τοτέμ, και φυσικά θα προσαρμοζόμασταν στις επιταγές του Ισλάμ, όπως το βλέπουμε ήδη να συμβαίνει σε πόλεις με δημοτική αρχή από το κόμμα των οικολόγων. Μπορούμε επίσης να περιμένουμε πιο κατασταλτικούς νόμους σχετικά με την ελευθερία της έκφρασης, στο όνομα της καταπολέμησης της «ρητορικής μίσους». Ομοίως, μία οικολογική πολιτική αποανάπτυξης αδιαχώριστη από φορομπηχτικές πολιτικές και διεύρυνσης της γραφειοκρατίας. Χωρίς να ξεχνάμε φυσικά την συνέχιση της αποδόμησης των φύλων.
Μίλησα παραπάνω για την αριστερά του μίσους, γιατί αυτή η αριστερά παρουσιάζει όσους της αντιστέκονται ως αποβράσματα της ανθρωπότητας, ρατσιστές, ξενοφοβικούς, τρανσφοβικούς, σεξιστές, άτομα με θλιβερά, εμμονικά πάθη και υπνωτισμένα από μεφιστοφελικούς θεωρητικούς στην υπηρεσία αδυσώπητων δισεκατομμυριούχων που επιθυμούν να υποτάξουν τον κόσμο στις εμμονές τους. Η αριστερά του μίσους θέλει να βάλει ένα τέλος σε αυτόν τον «παλιό κόσμο». Θέλει να τον απαγορεύσει, να τον λογοκρίνει, να τον «επανεκπαιδεύσει». Ονειρεύεται εκκαθαρίσεις. Όσοι αρνούνται να αντιμετωπίσουν την αριστερά του μίσους ας γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι είναι συνένοχοι της.
Mathieu Bock-Côté
Le Figaro
15/6/24

via Babis Georges Petrakis

------------------------