Το βαρύ …παλτό του μαζικού τουρισμού:

 Τα “ρεκόρ αφίξεων” επιβαρύνουν τις υποδομές και αλλοιώνουν το περιβάλλον στα νησιά, χωρίς να φέρνουν τα αντίστοιχα έσοδα στην εθνική οικονομία.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ*, Αθήνα

Εκτός από αυτούς που οδήγησαν την Ελλάδα στα μνημόνια, τη δανειακή εξάρτηση, το εθνικά επιζήμιο αναπτυξιακό μοντέλο «made in Germany» και τον συνακόλουθο ενεργειακό αυτοχειριασμό, οι ιστορικοί του μέλλοντος μάλλον θα μπουν στο πειρασμό να κρίνουν και τους υπουργούς τουρισμού των τελευταίων κυβερνήσεων.

Ο ένας χειρότερος από τον άλλο, αφού η θέση προσφέρεται για ένα είδος «βολέματος» χωρίς ποτέ να  ελέγχεται για ουσιαστικές επιδόσεις. Οι εκάστοτε κάτοχοι του αξιώματος επαίρονται απλώς για το πόσα «κεφάλια» τουριστών μετράμε κάθε χρόνο στη χώρα. Και αυτό αποτελεί το μέτρο της επιτυχίας. Τεκμήριο ότι οι υπουργοί κάνουν καλά τη δουλειά τους… ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Τα «κεφάλια» πράγματι όλο και αυξάνονται-είναι τα λεγόμενα «ρεκόρ αφίξεων» για τα οποία πανηγυρίζουμε. Κανείς όμως δε ρωτά αν αυτές οι αυξήσεις των επισκεπτών μεταφράζονται σε ανάλογες αυξήσεις εσόδων για το κράτος και τους Ελληνες πολίτες. Και αντιστοίχως κανείς δεν κάθεται να δει στη πράξη τι ακριβώς συνεπάγονται για την πραγματική οικονομία αυτοί οι «αριθμοί ρεκόρ» για τους οποίους οι κυβερνήσεις θριαμβολογούν.

  • Ετσι φτάσαμε στο απολύτως οξύμωρο ένα νησί σαν την υπερκορεσμένη  Σαντορίνη των 76 τ.Km. να συνεισφέρει περίπου 2% στο Ακαθάριστο Εγχώριο Προιόν της χώρας κι έτσι και κάτι στραβό συμβεί(που όλοι απευχόμαστε) να απειλεί με τρύπα 4 δις ευρώ τον προυπολογισμό. Σε ετήσια βάση!

Την ίδια ώρα μάλιστα που οι μόνιμοι κάτοικοι, μαζί με τις δημοτικές αρχές, διακηρύσσουν το «ως εδώ». Ο μαζικός τουρισμός που φέρνει και την αλόγιστη δόμηση καταστρέφει τη ζωή τους. Και το νησί τους.

Το μοντέλο λοιπόν που κάποιος βλαξ είχε την έμπνευση να ονομάσει «βαριά βιομηχανία της χώρας», λες και ζούμε στον Αγιο Μαυρίκιο, εκτός από τη στρεβλή του ανάπτυξη έχει φτάσει στα όρια του. Και διαρκώς χειροτερεύει. Θα σας εξηγήσω αμέσως το γιατί.

Η Γαλλία που κρατά τα παγκόσμια πρωτεία σε απόλυτο αριθμό τουριστικών αφίξεων υποδέχεται κάθε χρόνο περίπου 90 εκ ξένους επισκέπτες. Λίγο παραπάνω από τον πληθυσμό της.

Η Ισπανία που είναι-υποτίθεται-ο κύριος ανταγωνιστής  μας, με 50 εκ. πληθυσμό υποδέχεται περί τα 85 εκατομμύρια. Και ήδη διαφαίνονται σημεία υπερκορεσμού.

  • Οι κάτοικοι σε πολλές περιοχές, ακόμη και στη Βαρκελώνη, διαμαρτύρονται έντονα. Δεν αντέχουν άλλους τουρίστες να γεμίζουν ασφυκτικά τις παραλίες, δεν αντέχουν το μποτιλιάρισμα στα δημοφιλή θέρετρα, δεν αντέχουν τους σωρούς με τα σκουπίδια που αφήνουν πίσω τους οι εισβολείς.

Προσέξτε τώρα: Η Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων υποδέχεται σχεδόν τέσσερις φορές τον πληθυσμό της σε ετήσια βάση! Και η συντριπτική πλειονότητα αυτών των επισκεπτών συγκεντρώνεται στα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου. Εχουμε υπολογίσει τι σημαίνει αυτό; Τι επιβάρυνση δημιουργεί στις υποδομές;

Και τι τραγική επίδραση μπορεί να έχει στο περιβάλλον; Ηδη στα νησιά των Κυκλάδων, και όχι μόνο, υπάρχουν σοβαρότατα προβλήματα υδροδότησης. Και θα ενταθούν όταν οι γεωτρήσεις στα νησιά που διαθέτουν επαρκή υδροφόρο ορίζοντα αρχίσουν από την υπερβολική ζήτηση να τραβούν υφάλμυρο νερό.

Κατά την ίδια έννοια οι ακτογραμμές καταστρέφονται από την υπερβολική δόμηση που ενθαρρύνεται ασύδοτα προκειμένου να φιλοξενηθούν όλοι αυτοί οι τουρίστες που σήμερα μπορεί να υπάρχουν και αύριο όχι.

Κυκλαδονήσια μοναδικού φυσικού κάλους παραδίδονται στο μπετόν με φαραωνικά συγκροτήματα που ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια κλείνοντας την πρόσβαση σε παραλίες για τους κοινούς θνητούς. Ακούγεται εξωπραγματικό, αλλά έχουμε φτάσει να ανοίγουν στη χώρα τρία μεγάλα ξενοδοχεία κάθε εβδομάδα. Εκ των οποίων τα περισσότερα «πεντάστερα»!

  • Μόνο στη Μήλο με τη μοναδική ακτογραμμή χτίζονται σήμερα 15 νέες τουριστικές πολυτελείς μονάδες! Είναι δυνατόν;

Στην Ιο οι καλύτερες ακρογιαλιές έχουν περάσει σε ιδιωτικά χέρια. Στη Κέα ένα υπερπολυτελές τουριστικό συγκρότημα που αναπτύσσεται σε ένα εξαιρετικής ομορφιάς όρμο, άλλοτε καταφύγιο για μικρά σκάφη και μοναχικούς περιπατητές κινδυνεύει να μείνει στη μέση επειδή ο υπεργολάβος πάει στα δικαστήρια τον …επιδέξιο «μάνατζερ-επενδυτή» και οι «βίλες», σε μεγάλο βαθμό ημιτελείς, οδεύουν στο πλειστηριασμό. Απίθανες ιστορίες αρπαχτής που απειλούν να δημιουργήσουν κτίρια-κουφάρια…

Πάμε τώρα και στα χειρότερα. Στην Ισπανία ο μέσος τουρίστας ξοδεύει(στοιχεία 2023) 1277 ευρώ κατά την παραμονή του και στην Ελλάδα λιγότερα από τα μισά: μόλις 603.

Ο ΣΕΤΕ που κάνει πλάτες στους εκάστοτε υπουργούς τουρισμού και χειροκροτεί αυτό το ανορθολογικό πρότυπο ισχυρίζεται ότι τα στοιχεία είναι πλασματικά γιατί ο υπολογισμός στις δύο χώρες γίνεται με διαφορετικές μεθόδους. Όμως, ότι και να λέμε, το συμπέρασμα είναι ακλόνητο : Οσο διογκώνεται το τουριστικό ρεύμα τόσο μειώνονται αναλογικά τα έσοδα.

  • Είναι η επιτομή της αποτυχίας που καταγράφηκε σε μία πρόσφατη έρευνα της Alpha Bank. Aπό  681,3 ευρώ μέση κατά κεφαλή τουριστική δαπάνη το πρώτο εξάμηνο του 2021 φτάσαμε στα 570,7 ευρώ το πρώτο εξάμηνο του 2024. Πτώση μεγαλύτερη από 15% σε τρία μόλις χρόνια!

Θέλετε και το κερασάκι στη τούρτα; Ο τουρισμός καλύπτει πάνω από το 70% των αναγκών του με εισαγωγές, οπότε εκτοξεύει το εμπορικό μας έλλειμμα που αποτελεί το πιο αδύνατο σημείο της ελληνικής οικονομίας. Ειδικά όσον αφορά τις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες τη μερίδα του λέοντος των εσόδων εισπράττουν εταιρείες σαν την γερμανική TUI.

Προπληρώνουν τα δωμάτια σε τιμές εξευτελιστικές για τους Ελληνες ξενοδόχους που αναγκάζονται να τις δεχτούν γιατί αντιμετωπίζουν το φάσμα της χρεοκοπίας και οι ατζέντηδες καρπώνονται την διαφορά από το πραγματικό τίμημα στις περιόδους αιχμής μεταφέροντας τα έσοδα στα ταμεία τους. Δηλαδή εκτός Ελλάδος!

Την ίδια ώρα τα ξενοδοχεία μας αλλάζουν χέρια! Μόνο το περασμένο μήνα δημοσιεύτηκαν 120 πωλητήρια για ξενοδοχειακές μονάδες και τουριστικά καταλύματα, αποκλειστικά στην νησιωτική Ελλάδα. Στο παρά πέντε της έναρξης της τουριστικής περιόδου. Οι αγοραστές, αν υπάρχουν, είναι κατά κανόνα ξένα funds και κάποιοι ευκαιριακοί «επενδυτές».

  • Νομίζουμε στα σοβαρά ότι αυτό το μοντέλο τουριστικής εκμετάλλευσης μπορεί να πάει τη χώρα μακριά; Ενας τρόπος μόνο υπάρχει να ωφεληθούν τα κρατικά ταμεία.
  • Εφόσον εξακολουθούμε να μετράμε κεφάλια να κόβουμε και τα αντίστοιχα εισιτήρια. Όπως κάνει πλέον η Βρετανία. Εμείς όχι με βίζες, αλλά με ένα «τέλος εισόδου υπέρ άμυνας και ασφάλειας».

Για σκεφτείτε το λίγο. Είκοσι ευρώ για κάθε τουρίστα είναι κοντά στο 1 δις ευρώ το χρόνο. Θα έφτανε και θα περίσσευε για γενναίες αυξήσεις σε όλες τις κατηγορίες των ενστόλων. Αλλά ξέχασα… Απαγορεύονται αυτές οι μονομερείς ενέργειες στην ενωμένη Ευρώπη των «27». Δεν πειράζει τότε.

Ας συνεχίσουμε να καταστρέφουμε τη χώρα και ταυτόχρονα να φτωχαίνουμε για να πλένουν τα πόδια τους σε ασφαλή ύδατα οι Γερμανοί συνταξιούχοι και να κομπάζει ο εκάστοτε υπουργός τουρισμού ότι έσπασε τα «ρεκόρ αφίξεων» του προηγούμενου…

* Γιώργος Χαρβαλιάς
Συγγραφέας του βιβλίου  «Γιαβόλ! Αίμα, Λήθη και Υποτέλεια»

=================

Αnalyst.gr
 

Η Ισπανία με 48 εκ. πληθυσμό, είχε 94 εκ. αφίξεις τουριστών το 2024 (=διπλάσιες του πληθυσμού) και 128 δις € έσοδα - ενώ η Ελλάδα με 10 εκ. πληθυσμό, είχε αφίξεις περί τα 36 εκ. (=σχεδόν τετραπλάσιες του πληθυσμού) και μόλις 21,7 δις € έσοδα!
Οι Ισπανοί διαμαρτύρονται για υπερτουρισμο που καταστρέφει τις υποδομές, ρυπαίνει το περιβάλλον και αυξάνει τα ενοίκια, οπότε το κόστος ζωής - οι Έλληνες θριαμβολογούν, θεωρώντας τον τουρισμό βιομηχανία!
Η μέση δαπάνη ανά τουρίστα στην Ισπανία είναι 1.333 €, ενώ στην Ελλάδα είναι περί τα 600 € - γεγονός που σημαίνει ότι, στην Ελλάδα είναι ζημιογόνος, αφού δεν μπορεί να έχουμε τόσο χαμηλότερο κόστος ανά τουρίστα, από την Ισπανία.
Στην Ισπανία, το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών αναγκών καλύπτεται από την εγχώρια αγορά - στην Ελλάδα πάνω από το 70% καλύπτεται από εισαγωγές, αυξάνοντας το εμπορικό μας έλλειμμα.
Στην Ελλάδα απασχολούνται διπλάσιοι εργαζόμενοι στον τουρισμό, από όσους στην Πορτογαλία - η οποία έχει περισσότερα τουριστικά έσοδα από εμάς, αλλά σχεδόν τις μισές αφίξεις (=διπλάσιες του πληθυσμού της), οπότε επιβαρύνονται πολύ λιγότερο οι υποδομές και το περιβάλλον της.
Συμπερασματικά λοιπόν, είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ότι, το τουριστικό μας μοντέλο είναι χρεοκοπημένο;
Επίσης πως η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού που απορροφάει δυσανάλογο ποσοστό εργαζόμενων εις βάρος των άλλων κλάδων, με πολύ χαμηλή παραγωγικότητα εργασίας, θα μας καταστρέψει;
Ότι οι ξενοδόχοι επιμένουν στην εισαγωγή εργαζόμενων, επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν σωστούς μισθούς, ενώ παρέχουν συνθήκες εργασίας γαλέρας, λόγω της χαμηλής δαπάνης ανά τουρίστα;
Τέλος, πώς είναι δυνατόν να παραπονιούνται οι Έλληνες για τους αλλοδαπούς που πιέζουν τους μισθούς προς τα κάτω (αν μη τι άλλο), όταν οι ίδιοι τους προσκαλούν και τους «εισάγουν»;

-------------------------

 =====================

 ---------------

===========

 -----------------------------

----------------------

 ---------------------

 -------------------

 
=============================

 

--------------------------------------

-------------------------------

 
Από Ilias Karavolias
 
«Δεν είναι υποχρεωτικό να κάνετε διακοπές σε ακριβούς προορισμούς » διαβάζουμε στην Athens Voice( Βουλαρινός).
Και ακολουθεί ανάλυση για το πόσο σημαντικό είναι για την οικονομία να έρχονται VIP τουρίστες σε Μύκονο, Σαντορίνη, κ.α
Ξέρετε, αυτό ακριβώς είναι ο νεοφιλελευθερισμός : δεν είσαι υποχρεωμένος να ξοδεύεις όπως ξοδεύουν οι πλούσιοι.
Και πρέπει οπωσδήποτε να πιστέψεις στην αποτελεσματική αγορά που «φροντίζει» για την διάχυση της ωφέλειας.
Αυτή η λογική σου υπαγορεύει να μην αντιδράς επειδή η κατανάλωση των πλουσίων ανεβάζει τις τιμές και για τους υπόλοιπους (οπότε και αποχωρούν τουρίστες μεσαίας τάξης).
Κοιτάξτε : το μόνιμο πλέον σκηνικό της VIP τουριστικής βιομηχανίας, με τις εξωφρενικές τιμές που πληρώνουν οι celebrities σε συγκεκριμένα μέρη, αρχίζει ήδη να οδηγεί σε σταδιακή υποχώρηση των εσόδων για τους πολλούς.
Δεν έχουμε μάθει σε αυτό τον τόπο το μυστικό πίσω από την υπερσυσσώρευση σε κάποιους κλάδους αιχμής.
Όταν μια ευαίσθητη, μαζική και εποχική αγορά υπηρεσιών και προϊόντων (και όχι μόνο η τουριστική) κατακερματίζεται ταξικά, στην πραγματικότητα καταστρέφεται μεσομακροπρόθεσμα.
Ο λόγος ; Η ακριβή κατανάλωση που συντηρεί ολιγοπωλιακά κέρδη τελικά θα σπρώξει ανοδικά τις τιμές σχεδόν στο σύνολο του κλάδου. Aυτή είναι η ρωγμή της αισχροκέρδειας.
Και αφού δεν είσαι «υποχρεωμένος» να επιλέξεις αστακομακαρονάδα και πολυτελή βίλα στη Μύκονο, πληρώνεις κάπως ακριβότερα το ενοικιαζόμενο δωμάτιο και το καλαμαράκι, κάπου αλλού.
Καπιταλισμός είναι το να ακριβαίνουν μόνο λίγα πράγματα στην αρχή ώστε να μην είναι υποχρεωμένοι όλοι να τα αγοράζουν.
Για να αυξηθεί όμως το κέρδος περισσότερων, πρέπει να σηκωθούν οι τιμές και στα υπόλοιπα αγαθά!
Άσχετα αν αυτό εκτοπίζει τελικά τους πολλούς καταναλωτές καθώς περιορίζει την αγοραστική τους δύναμη…
Αλλά «ελεύθερη αγορά» έχουμε, οπότε όποιος αντέξει …
ΥΓ. Οι περισσότεροι τουρίστες γνωρίζουν ότι ο πληθωρισμός και η ακρίβεια φέτος είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Αλλά δεν είναι όλοι τους ηλίθιοι για να πληρώνουν πανάκριβα την ελληνική σαλάτα και το ούζο…
Βασίλης Βιλιάρδος
Η παγίδα του τουρισμού
Ο τουρισμός μάλλον δεν πάει καλά, όπως έχουμε επισημάνει πολύ πριν, ευχόμενοι να κάνουμε λάθος - ειδικά όσον αφορά τα παράπλευρα έσοδα του, από τη μαζική εστίαση κλπ. Φαίνεται τελικά πως οι ξένοι δεν είναι τόσο ανόητοι, ώστε να πληρώσουν τον υπερβολικά υψηλό ΦΠΑ, όπως αιτιολόγησε η κυβέρνηση τη μη μείωση του – ενώ τα προβλήματα, λόγω της μεγάλης επιβάρυνσης των «απαρχαιωμένων» υποδομών σε πολλές περιοχές, με επίκεντρο τα νησιά του Αιγαίου, όπως η Μύκονος και η Σαντορίνη, αλλά και σε άλλες περιοχές όπως η Καλαμάτα, έχουν επιδεινωθεί.
Εν προκειμένω, το χάσμα μεταξύ του επιπέδου των τιμών και του τουριστικού μας προϊόντος, παράλληλα με την υποβάθμιση των φυσικών τοπίων, προκαλούν μεγάλες ανησυχίες – ενώ οι συνεχείς αυξήσεις των τιμών, έχουν καταστήσει αδύνατες τις καλοκαιρινές διακοπές για έναν μεγάλο αριθμό Ελλήνων. Ακριβώς δηλαδή όπως συμβαίνει σε τουριστικούς προορισμούς του τρίτου κόσμου – οι οποίοι είναι απαγορευτικοί για τον εγχώριο πληθυσμό που εξαθλιώνεται μέρα με την ημέρα επί 13 χρόνια, σήμερα από την τριπλή ληστεία που υφίσταται με ευθύνη της κυβέρνησης.
Δηλαδή (α) από τους υψηλούς φόρους μέσω της διατήρησης των ίδιων φορολογικών συντελεστών στις αυξημένες τιμές, (β) από τη μείωση της αγοραστικής αξίας των μισθών και των συντάξεων λόγω του πληθωρισμού, καθώς επίσης (γ) από την απώλεια άνω των 18 δις €, όσον αφορά τις τραπεζικές καταθέσεις.
Τέλος ο ανταγωνισμός, κυρίως από τη γειτονική Τουρκία, ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης της ισοτιμίας της λίρας, είναι τεράστιος – τεκμηριώνοντας πως είναι θανατηφόρο για μία χώρα της Ευρωζώνης να εξαρτάται σε τέτοιο βαθμό από τα τουριστικά της έσοδα, ιδίως όταν δεν έχει συνδέσει τον τουρισμό με την εγχώρια παραγωγή της.

==================

Stamatiadis Nikos

Έπεσαν λέει οι αφίξεις των τουριστών και η χρονιά δεν θα βγει όπως φαντάζονταν όλοι. Εγώ θα έλεγα να το πάρουμε το έργο από την αρχή. Δεν θα βγει γενικώς. Τίποτα δεν βγαίνει που έχει αυτή την πίεση και τον εξαναγκασμό. Έζησα τον τουρισμό με ανθρώπινο πρόσημο. (Όχι το 1950 μα το '80 και αρχές '90!) Που δεν ζούσαμε για να εξυπηρετούμε τους τουρίστες. Απλά κάναμε τη δουλειά μας. Δεν ανοίγαμε τις Κυριακές ούτε μέναμε ανοιχτά μέχρι τα ξημερώματα. Δεν υπήρχαν μπιτσόμπαρα με ξαπλώστρες να καταλαμβάνουν τις παραλίες, ούτε παντού εστιατόρια και μπαρ. Δεν σνομπάραμε τον Έλληνα τουρίστα και οι περισσότεροι κάναμε αξιοπρεπώς μια δουλειά σε τουριστικό μέρος. Τελεία. Δεν χρειαζόταν να κάνουμε τους καραγκιόζηδες ούτε να στήνουμε μαγαζιά για κάθε εθνικότητα. Και τότε η Μύκονος ήταν πιο ακριβή, μα κρατούσε κάτι αυθεντικό. Στην Κέρκυρα που έζησα εγώ, οι παραλίες ήταν ελεύθερες, δεν είχαν αποκλείσει τεράστιες ξενοδοχ. μονάδες την πρόσβαση στην παραλία. Ακόμη και τα ακριβά ξενοδοχεία είχαν συνάρτηση τιμής και ποιότητας. Τα clubs ήταν όντως μυθικά. Όπως η Bora Bora πχ. Γιατί απλά τα έφτιαχναν άνθρωποι με κέφι και γούστο για να περνάν και οι ίδιοι καλά. Δεν φτιάχνονταν για Άραβες νεόπλουτους με στόχο μόνο το υπερκέρδος. Δεν ήταν όλα ξεπουλημένα και δήθεν. Δεν υπήρχε ανάγκη να είσαι brand. Η δουλειά σου σε έκανε και η ποιότητα. Και ο τόπος. Ο "Τρύπας" ήταν ένα μπακάλικο ταβέρνα που έτρωγες καταπληκτικά από χαβιάρι μπελούγκα, μέχρι και κόκορα παστιτσάδα με χοντρό μακαρόνι, κάτω από σκονισμένα ράφια με μπουκάλια και παλιές κονσέρβες και δίπλα σου μπορεί να έτρωγε ο Ανιέλι, σε ένα μαγαζί μια σταλιά που έρχονταν από την άλλη ακρη του κόσμου για να φάνε.
 Στου "Φίλιππα" την οικογ. Ταβέρνα διασκέδαζε η Χριστίνα Ω.τρώγοντας χωριάτικη, κανονική και όχι αποδομημένη. Αυτή ήταν η μαγεία αυτής της χώρας. Η αυθεντικότητα και η απλότητα της. Δεν θυμάμαι ποτέ Δεκαπενταύγουστο να είμαστε ανοιχτά κι ας ήταν μέσα στη σεζόν. Στο " Μιραμαρε" τρώγαμε πάνω στο γκαζόν στα φέρ φορζέ τραπέζια με τα γκαρσόνια με τα λευκά σακάκια να σερβίρουν, χωρίς να δίνεις μια περιουσία, χαιρετώντας την κυρία Πατρονικόλα, την ιδιοκτήτρια, στο διπλανό μόνιμο τραπέζι της. Κι ας ήταν λίγο παλιομοδίτικο αυτό. Αυτή ήταν και η ομορφιά του. Δεν ήταν υποχρεωτικό να αποπνέουν όλα καινουργία πολυτέλεια και τρεντιά! Στον "Ζήσιμο" στην πλατεία έτρωγες τη γνωστή ποικιλία και τα παγωτά που παρέμεναν τα ίδια για χρόνια, σταθερά σε ποιότητα και τιμές. Δεν χρειαζόσουν σεβίτσε και σούσι! Υπήρχαν παραλίες παρθένες, άχτιστες, ήσυχες. Δεν έκαναν όλοι τα σπίτια τους airbnb. Τα ζούσαν οι ίδιοι. Σε αυτή τη χώρα που από μόνη της είναι brand, νομίζω πως πρέπει να ξαναγυρίσουμε στα βασικά, χωρίς φιοριτούρες και φύκια για μεταξωτές κορδέλλες. Αλλιώς την κάτσαμε τη βάρκα. Και τώρα πια θα είναι ολοκληρωτικό το βούλιαγμα. Ποιότητα και μέτρο απέναντι στην ασυδοσία του "δήθεν" και το ξεπούλημα στη μαζικότητα.
( Η φώτο είναι από τον "Τρύπα". Τον πρόλαβα τον γέρο Τρύπα. Να μου κάνει μαγικό αφέψημα με σύκο και οινόπνευμα, σε μπρίκι σε καμινέτο, γιατί είχα σκάσει από το φαί)
Οι άνθρωποι κάνουν τους τόπους και οι άνθρωποι τους ξεκάνουν.
(N.S.06/23)

Σχόλια