Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

New York Times: Γιατί ήμασταν τόσο λάθος ;

την

Επιτρέψτε μου να σας κάνω μερικές ερωτήσεις:

Εάν οι Δημοκρατικοί πρότειναν μια γυναίκα για να διεκδικήσει την προεδρία, θα περιμένατε να τα πάει καλύτερα μεταξύ των γυναικών ψηφοφόρων από τον τύπο που έθεσε υποψηφιότητα στη θέση της τέσσερα χρόνια πριν;
Εάν οι Δημοκρατικοί πρότειναν μια μαύρη γυναίκα για να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος, θα περιμένατε να τα πάει καλύτερα μεταξύ των μαύρων ψηφοφόρων από τη λευκή υποψήφια που έθεσε υποψηφιότητα στη θέση της τέσσερα χρόνια πριν;
Εάν οι Ρεπουμπλικάνοι πρότειναν ένα τύπο που μιλά για μαζικές απελάσεις και έλεγε συνεχώς φρικτά πράγματα για τους Λατίνους μετανάστες, θα περιμένατε να τα πάει χειρότερα μεταξύ των Λατίνων ψηφοφόρων με την πάροδο του χρόνου;
Εάν οι Δημοκρατικοί έβαζαν υποψήφια μια ζωντανή και εύχαρη μαύρη γυναίκα που ήταν αντικείμενο εκατομμυρίων κολακευτικών memes, θα περιμένατε να τα πάει καλύτερα μεταξύ των νεαρών ψηφοφόρων από τον ηλικωμένο λευκό που εκπροσώπησε το κόμμα πριν από αυτήν ;
Εάν λέγατε ναι σε οποιαδήποτε από αυτές τις ερωτήσεις, όπως θα έλεγα και εγώ πριν από ένα μήνα, πρέπει να κάνετε κάποια σημαντική επανεξέταση της σκέψης σας γιατί όλες αυτές οι προσδοκίες ήταν λανθασμένες.
Το 2024, η Κάμαλα Χάρις τα πήγε χειρότερα μεταξύ των μαύρων ψηφοφόρων από τον Τζο Μπάιντεν το 2020. Τα πήγε χειρότερα μεταξύ των γυναικών ψηφοφόρων. Τα πήγε πολύ χειρότερα μεταξύ των Λατίνων ψηφοφόρων. Τα πήγε πολύ χειρότερα μεταξύ των νεαρών ψηφοφόρων.
Κατάφερε να ξεπεράσει τον Μπάιντεν μόνο ανάμεσα σε δύο ομάδες: εύπορους ανθρώπους και λευκούς ψηφοφόρους, ειδικά λευκούς άνδρες. Αν υπάρχει μια φράση που αποτυπώνει τα εκπληκτικά αποτελέσματα αυτών των εκλογών, είναι αυτή από τον κοινωνιολόγο Musa al-Gharbi: «Οι Δημοκρατικοί έχασαν επειδή όλοι εκτός από τους λευκούς κινήθηκαν προς την κατεύθυνση του Ντόναλντ Τραμπ».
Γιατί λοιπόν ήταν λανθασμένες τόσες πολλές από τις προσδοκίες μας; Ολοι έχουμε κάποια νοητικά μοντέλα της πραγματικότητας στο κεφάλι μας. Αυτά μας βοηθούν να βγάζουμε νόημα μέσα από όλη την σύγχυση και το βουητό του κόσμου. Τα νοητικά μας μοντέλα μας βοηθούν να προβλέψουμε τι πρόκειται να συμβεί. Τα νοητικά μας μοντέλα μας καθοδηγούν καθώς λαμβάνουμε αποφάσεις για το πώς να έχουμε τα αποτελέσματα που θέλουμε.
Πολλοί από εμάς όμως περπατάμε με λανθασμένα νοητικά μοντέλα. Πολλοί από εμάς διανύουμε τη ζωή με ψευδείς υποθέσεις για το πώς λειτουργεί ο κόσμος.
Πού βρήκαμε τα τρέχοντα μοντέλα μας ; Παίρνουμε μοντέλα από την εμπειρία μας, τους συνομηλίκους μας, το εκπαιδευτικό σύστημα, τα μέσα ενημέρωσης και τη λαϊκή κουλτούρα. Τις τελευταίες γενιές, μια συγκεκριμένη κοσμοθεωρία που δίνει έμφαση στο φύλο και την φυλετική ταυτότητα επικρατούσε στους κύκλους όπου συγκεντρώνονται άτομα με υψηλή μόρφωση. Αυτή η κοσμοθεωρία προέκυψε από τα κάποτε υπέροχα απελευθερωτικά κινήματα που ανέδειξε την αμερικανική ζωή τις τελευταίες επτά δεκαετίες : το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα, το κίνημα για την απελευθέρωση των γυναικών, το κίνημα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, το κίνημα για τα τρανς δικαιώματα.
Ο κρίσιμος ισχυρισμός του νοητικού μας προσανατολισμού γύρω από τις ταυτότητες είναι ότι όλη η πολιτική και όλη η ιστορία μπορούν να ιδωθούν μέσα από το φακό των απελευθερωτικών κινημάτων. Η κοινωνία χωρίζεται μεταξύ των προνομιούχων (στρέιτ λευκοί άνδρες) και των περιθωριοποιημένων (σχεδόν όλοι οι άλλοι). Η ιστορία και η πολιτική είναι ο αγώνας μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων ομάδων.
Σε αυτό το μοντέλο, οι άνθρωποι θεωρούνται ως μέλη μιας ομάδας πριν θεωρηθούν ως άτομα. Όταν ο Μπάιντεν επέλεξε τον συνυποψήφιό του το 2020, είχε υποσχεθεί να επιλέξει μια γυναίκα και όταν επέλεξε τον υποψήφιο του για το Ανώτατο Δικαστήριο το 2022, είχε υποσχεθεί να επιλέξει μια μαύρη γυναίκα. Και στις δύο περιπτώσεις η ομαδοποίηση της ταυτότητάς της προηγήθηκε των ατομικών της ιδιοτήτων.
Σε αυτό το μοντέλο, η κοινωνία θεωρείται ως μια συσσώρευση διαφορετικών κοινοτήτων. Οι Δημοκρατικοί δημιουργούν έτσι ξεχωριστές ατζέντες που έχουν σχεδιαστεί για να κινητοποιήσουν μαύρους άνδρες, γυναίκες και ούτω καθεξής. Ο στόχος της δημοκρατικής πολιτικής είναι να συνδέσει όλες τις καταπιεσμένες και περιθωριοποιημένες ομάδες σε έναν πλειοψηφικό συνασπισμό.
Σε αυτό το μοντέλο οι ομάδες θεωρούνται σχετικά ομοιογενείς. Οι άνθρωποι θεωρούνται εκπρόσωποι της κοινότητάς τους και οι ιδέες ενός ατόμου δεν διαμορφώνονται κυρίως από τις ατομικές προτιμήσεις αλλά από την εμπειρία της ομάδας. Είναι λογικό να πούμε, «Μιλώντας ως ομοφυλόφιλος Ισπανόφωνος…» επειδή οι σκέψεις ενός ατόμου υποτίθεται ότι προέρχονται από μια κοινή εμπειρία.
Αυτός ο νοητικός προσανατολισμός γύρω από τις ταυτότητες μοιάζει ψυχολογικά και ηθικά επιτακτικός. Σε μια ατομικιστική ηλικία, δίνει στους ανθρώπους την αίσθηση της συμμετοχής σε μια ομάδα. Τους βοηθά να οργανώσουν τη ζωή τους γύρω από έναν ευγενή σκοπό, την καταπολέμηση της καταπίεσης.
Αλλά αυτή η νοοτροπία μόλις έπεσε στα βράχια της πραγματικότητας. Αυτό το μοντέλο υποθέτει ότι οι άνθρωποι παρακινούνται κυρίως από την αλληλεγγύη της ομάδας ταυτότητας. Αυτό το μοντέλο υποθέτει ότι η πάλη ενάντια στα καταπιεστικά συστήματα και ομάδες είναι το κεντρικό θέμα της πολιτικής. Αυτό το μοντέλο δεν έχει χώρο για αυτό που μόλις συνέβη.
Αποδεικνύεται ότι πολλοί άνθρωποι δεν συμπεριφέρονται σαν πρεσβευτές από αυτήν ή εκείνη την ομάδα. Σκέφτονται μόνοι τους με απροσδόκητους τρόπους.
Αποδεικνύεται ότι πολλοί άνθρωποι δεν βλέπουν την πολιτική και την ιστορία μέσα από το παράδειγμα των απελευθερωτικών κινημάτων. Τους απασχολούν όλα τα είδη ζητημάτων που δεν ταιριάζουν στη νοοτροπία του καλού εναντίον του κακού, του καταπιεστή έναντι του καταπιεσμένου: Πώς μπορούμε να διορθώσουμε τον πληθωρισμό ; Πώς μπορούμε να καταπολεμήσουμε το έγκλημα; Ποια πρέπει να είναι η πολιτική μας για την Ουκρανία;
Πολλοί άνθρωποι έχουν εξαντληθεί από τις ωμές γενικεύσεις που είναι τόσο συνηθισμένες σήμερα. Για παράδειγμα, οι αναλυτές μιλούν για πολέμους φύλων και υπεραρρενωπούς υποστηρικτές του Τραμπ. Αλλά στις περισσότερες εκλογές, όπως και σε αυτήν, δεν υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ του τρόπου με τον οποίο ψηφίζουν άνδρες και γυναίκες.
Πολλές από τις κατηγορίες ομάδων στις οποίες βασίζονται οι πολιτικές ταυτότητας δεν έχουν πολύ νόημα. Για παράδειγμα, η κατηγορία «Ισπανόφωνος ψηφοφόρος» περιλαμβάνει άτομα μεξικανικής καταγωγής των οποίων οι οικογένειες βρίσκονται στο Τέξας για 350 χρόνια, καθώς και οικογένειες από τη Χιλή που ήρθαν στη Νέα Υόρκη πριν από μια δεκαετία.
Η κατηγορία «άνθρωποι με χρώμα» δεν έχει νόημα, επίσης, ως τρόπος ομαδοποίησης ατόμων ως πολιτικής δύναμης. Η Αμερική υπήρξε άθλια για τους μαύρους Αμερικανούς, ασκώντας δομικό ρατσισμό που εμφανίζεται σήμερα, για παράδειγμα, στο τρομερό χάσμα πλούτου μεταξύ των μαύρων και των λευκών. Οι διαφορετικές κοινότητες που αποκαλούμε Ασιάτες και Ισπανοαμερικανούς ήρθαν εδώ σε μεγάλο βαθμό εθελοντικά. Πολλοί από αυτούς μπόρεσαν να ευημερήσουν και να βιώσουν εκπαιδευτικές και εισοδηματικές τροχιές που είναι διαφορετικές από αυτές μιας κοινότητας που έχει υποστεί εκατοντάδες χρόνια σκλαβιάς και διακρίσεων.
Ακόμη και οι πιο στέρεες κατηγορίες ομάδων ταυτότητας είναι ρευστές. Όπως διαπίστωσε μια πρόσφατη μελέτη του Pew Research Center, μεταξύ των ανθρώπων που παντρεύτηκαν το 2022, το 32% των Ασιατοαμερικανών παντρεύτηκαν εκτός της εθνοτικής τους ομάδας, όπως και το 30% των Ισπανόφωνων, το 23%των Μαύρων και το 15% των λευκών. Σε μια έρευνα της Pew, το 58% των Ισπανόφωνων ταυτίστηκαν επίσης ως λευκοί.
Η νοοτροπία της πολιτικής ταυτότητας έχει καταστήσει δυσκολότερη την αντιμετώπιση βασικών θεμάτων, όπως το πώς να αντιμετωπίσετε την κρίση των αστέγων ή να μειώσετε τους θανάτους από οπιοειδή και πώς να διευθύνετε ένα ίδρυμα στο οποίο οι άνθρωποι φέρονται ο ένας στον άλλον αξιοπρεπώς. Έχετε παρατηρήσει ότι τα μέρη που είναι πιο γεμάτα με αυτή τη νοοτροπία (προοδευτικές πόλεις και ελίτ πανεπιστήμια) έχουν βιώσει τη μια ηγετική αποτυχία μετά την άλλη;
Αυτή είναι μια στιγμή που όλοι θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τα νοητικά μας μοντέλα και να κάνουμε την άποψή μας για την κοινωνία πιο σύνθετη. Και βλέπω πολλά από αυτά γύρω μου καθώς οι άνθρωποι προσπαθούν να μάθουν από αυτό που μόλις συνέβη.
Αλλά βλέπω επίσης πολλούς ανθρώπους που εξακολουθούν να είναι θύματα εννοιολογικής τύφλωσης. Είναι τόσο φυλακισμένοι στα νοητικά τους μοντέλα, που μπορούν να ερμηνεύσουν αυτά τα αποτελέσματα μόνο με όρους πολιτικών ταυτότητας: Η Χάρις έχασε επειδή η Αμερική είναι ρατσιστική (παρόλο που έκανε σχεδόν το ίδιο με τον Μπάιντεν στους λευκούς ψηφοφόρους). Η Χάρις έχασε επειδή η Αμερική είναι σεξίστρια (παρόλο που είχε χαμηλότερες επιδόσεις στις γυναίκες). Μερικοί άνθρωποι κατηγόρησαν τις λευκές γυναίκες που εγκατέλειψαν τις μαύρες αδερφές τους, λες και η έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ των φύλων ήταν το κύριο πράγμα που συνέβαινε εδώ.
Ο New Yorker δημοσίευσε ένα άρθρο ανάλυσης με τίτλο «Πώς η Αμερική αγκάλιασε τον πόλεμο των φύλων». Το Slate κυκλοφόρησε ένα κομμάτι με τίτλο "Οι άνδρες πήραν ακριβώς αυτό που ήθελαν". Ο Guardian δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Το λάθος μας ήταν να πιστεύουμε ότι ζούσαμε σε μια καλύτερη χώρα από ό,τι εμείς». Εάν οι εκλογές δεν βγήκαν όπως θέλαμε, πρέπει να οφείλεται στον φανατισμό των ομάδων τους εναντίον των ομάδων μας.
Καθώς προσπαθώ να ενημερώσω τα δικά μου μοντέλα, μερικές αδέσποτες σκέψεις μπαίνουν στο μυαλό μου. Πρώτον, δεν μειώνετε τη φυλετική, εθνική και έμφυλη μισαλλοδοξία αναδεικνύοντας την εξέχουσα θέση αυτών των κατηγοριών και υπερβάλλοντας τις διαφορές μεταξύ των ομάδων. Δεύτερον, η ενσωμάτωση είναι καλύτερη από τον αυτονομισμό. Οι διαφορετικές κοινωνίες ευημερούν όταν άνθρωποι διαφορετικών κατηγοριών συνεργάζονται με σεβασμό σε καθημερινή βάση, όχι όταν χωρίζουμε τους ανθρώπους σε υποτιθέμενα ομοιογενείς θύλακες. Τρίτον, η αφομοίωση δεν είναι μια βρώμικη λέξη, αρκεί να είναι εθελοντική. Δεν είναι αμαρτία να νιώθεις ότι η αγάπη σου για την Αμερική υπερβαίνει την αγάπη σου για την φυλετική σου ομάδα και δεν αγαπάς πραγματικά την Αμερική αν περιφρονείς τον μισό λαό της. Τέταρτον, τα περισσότερα από τα προβλήματα του κόσμου προκαλούνται από τη βλακεία και τον ανθρώπινο περιορισμό, όχι επειδή υπάρχει κάποια κακοπροαίρετα λαμπρή ομάδα καταπιεστών που κρατά τους άλλους κάτω.
Πέμπτον, το να βλέπεις ομάδες σε όλη τους την πολυπλοκότητα απαιτεί να βλέπεις άτομα σε όλη τους την πολυπλοκότητα. Για να δεις καλά τους ανθρώπους, πρέπει να δεις τι τους κάνει μοναδικούς. Πρέπει επίσης να δείτε σε ποιες ομάδες ανήκουν. Πρέπει επίσης να δείτε την κοινωνική τους θέση — όπου ταιριάζουν στην οικονομική, κοινωνική και ιεραρχική ιεραρχία. Όταν μπορείτε να δείτε τους ανθρώπους και στα τρία επίπεδα της πραγματικότητας, αρχίζετε να τους βλέπετε ολιστικά.
Το 1959 ο Βρετανός νομικός Πάτρικ Ντέβλιν έκανε μια επισήμανση που θα έπρεπε να μας στοιχειώνει : «Χωρίς κοινές ιδέες για την πολιτική, τα ήθη και την ηθική, καμία κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει». Πρόσθεσε, «Εάν άνδρες και γυναίκες προσπαθήσουν να δημιουργήσουν μια κοινωνία στην οποία δεν υπάρχει θεμελιώδης συμφωνία για το καλό και το κακό, θα αποτύχουν. αν η συμφωνία φύγει από την κοινή συμφωνία, η κοινωνία θα διαλυθεί».
Χρειαζόμαστε ένα κοινωνικό όραμα που να είναι ηθικά συναρπαστικό με τις πολιτικές ταυτότητας, αλλά να κάνει καλύτερη δουλειά στην περιγραφή της πραγματικότητας. Χρειαζόμαστε μια εθνική αφήγηση που να μας οδηγεί σε κάποιο ιδανικό και να δίνει στον καθένα μας έναν ευγενή ρόλο στην επιδίωξή του. Αυτό είναι το τεράστιο πολιτισμικό έργο που βρίσκεται μπροστά μας.
David Brooks
The New York Times
16/11/24
=============
============
την
την


Δεν είναι χάρη στην εκκεντρική του προσωπικότητα που ο Ντόναλντ Τραμπ επιβλήθηκε, σε αυτόν τον βαθμό, στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, αλλά επειδή ενσάρκωσε μια αντίσταση στη βλακεία και το μίσος που κατασκεύασε η woke υστερία, ο ισλαμοαριστερισμός και η μεταστροφή των «ελίτ» στο εσωστρεφές μίσος, τον νέο κομφορμισμό.  

Στην Γαλλία, αντίθετα, αυτή η ιδεολογική μαρμελάδα φαίνεται ακόμα να θριαμβεύει. (Blogger: όπου "Γαλλία" βάλε "Ελλάδα" Το πολιτικό+Mediaκό σύστημα δεν λέει να μάθει και συνεχίζει τις προκλήσεις....**)
Αν υπάρχει τουλάχιστον ένας τομέας όπου ο Εμμανουέλ Μακρόν είναι άσος, είναι το mea culpa στο όνομα των Γάλλων, ή σύφωνα με κάποιους, το φτύσιμο στους τάφους των προγόνων. Μόλις πρόσφατα ο πρόεδρός μας τόλμησε μάλιστα να γιορτάσει στο Μαρόκο, «τα χρόνια της Αλ Άνδαλους», τα οποία, σύμφωνα με τον ίδιο, είχαν μετατρέψει την Ισπανία και μέρος της νότιας Γαλλίας σε «ένα γόνιμο έδαφος για ανταλλαγές» » με την αραβική κουλτούρα. Όταν όμως οι Γάλλοι αποίκησαν την Αλγερία τον 19ο αιώνα, ήταν, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» (χωρίς να αναφέρει τους Οθωμανούς, τους Ρωμαίους ή τους Άραβες, που είχαν επίσης αποικίσει την Αλγερία στο παρελθόν, κάτι που μάλλον απλώς αγνοεί).
Όταν οι Άραβες κατέλαβαν την Ισπανία ή την Occitanie, όπως λέγονταν τότε η νοτιοδυτική Γαλλία, μεταξύ 711 και 1492, τότε υπήρχε η ευτυχία, ο παράδεισος, και μάλλον θα πρέπει να να μας ξανααποικίσουν, τόσο καλά που ήτανε τότε. Η άγνοια του Μακρόν για ιστορικά ζητήματα σίγουρα συνεχίζει να σημειώνει πρόοδο. Φαίνεται ότι δεν γνωρίζει ότι, μεταξύ λίγων περιόδων ανάπαυλας, ο αραβικός αποικισμός της Ιβηρικής Χερσονήσου και της γειτονικής Γαλλίας είχε στιγματιστεί από σφαγές και πογκρόμ, όπως αυτές της Γρανάδας το 1066 και το 1090, με αρκετές χιλιάδες θανάτους. Εάν η διακυβέρνησή τους ήταν τόσο ήπια, όπως ισχυρίζονται οι πολιτικώς ορθοί, οι μουσουλμάνοι θα είχαν μεταχειριστεί τους αποικισμένους λαούς τους ως ίσους και οι τελευταίοι δεν θα τους είχαν στείλει στα σπίτια τους με τη δύναμη των όπλων.
O «dhimmi» είναι στη χώρα του Ισλάμ αυτό που ήταν το εβραϊκό «Untermensch» υπό το Τρίτο Ράιχ : ένας υπάνθρωπος. Την εποχή της Αλ-Ανδαλούς, η Dhimma ίσχυε για τους Χριστιανούς και τους Εβραίους, τους «λαούς του Βιβλίου», σύμφωνα με τον τύπο του Κορανίου. Απαγορευόταν να ιππεύουν άλογα, να αμύνονται σε περίπτωση επίθεσης από μουσουλμάνο ή να παντρευτούν μια μουσουλμάνα, ενώ το αντίστροφο ήταν δυνατό. Έπρεπε να πληρώνουν ειδικό φόρο (το τζίζια), να χαμηλώνουν τα μάτια τους μπροστά στους μουσουλμάνους, να τους αφήνουν να περάσουν, να τους δίνουν τη θέση που ζητούσαν, να φορούν μια ειδική ζώνη που τους επέτρεπε να εντοπίζονται. Τα δικαιώματά τους και η επιβίωσή τους ήταν εγγυημένα μόνο με την υποταγή τους στον ισλαμικό νόμο. Η Δύση σίγουρα δεν τα πήγε πολύ καλύτερα με τους Εβραίους τον Μεσαίωνα, αλλά είναι αυτή πραγματικά η μακρονική αντίληψη της «ανταλλαγής» πολιτισμών ;
Μπροστά σε αυτές τις αυταπάτες, θα αντιδράσει μια μέρα η Γαλλία ; Η επιτυχία του νέου βιβλίου του Philippe de Villiers, Mémoricide  λέει πολλά για την αγανάκτηση των Γάλλων, η οποία ταιριάζει μόνο με αυτή των Αμερικανών. Έχουμε διαφωνίες με τον Villiers, ιδιαίτερα όταν λέει ότι είναι Ευρώπη, η αιτία όλων των δυστυχιών μας. Δεν θα υποκύψουμε όμως λιγότερο στο ταλέντο του, στο πάθος του και στο θάρρος του όταν καταγγέλλει, ενάντια στους ψευτοπροοδευτικούς, την «εξάλειψη μνήμης» που επιβλήθηκε στη χώρα μας ή την άρνηση των «ελίτ» μας στο «δικαίωμα στην ιστορική συνέχεια». Κόρες και γιοι κανενός ;
Η Γαλλία υποφέρει, εκτός από όλα της τα οικονομικά ελλείμματα, από μια χρεοκοπία πατριωτισμού. Για να ξαναγεννηθεί, χρειαζόμαστε ηγέτες αντάξιους του ονόματος. Ο Philippe de Villiers έχει δίκιο να μας χτυπάει τις καμπάνες.
Franz-Olivier Giesbert
Le Point
13/11/24

via   Babis Georges Petrakis

-----------------
De Trump à Villiers, quand sonnent les cloches

==========================

**

την

 -------------------

την

 .......

Οι πάσης φύσεως ντόπιες ελίτ, εξαργύρωσαν τη θέση τους και την εξουσία τους στο εθνικό κράτος με το να γίνουν μέλη της διεθνούς ελίτ. Η διεθνής αυτή ελίτ αντάμειψε πλουσιοπάροχα την προδοσία τους, με πολλά χρήματα και συμμετοχές σε διάφορα Funds, όλα κρυμένα σε φορολογικούς παραδείσους.  

Συνάμα οι ντόπιες ελίτ ανέλαβαν να γίνουν ιμάντας συμφερόντων της διεθνούς ελίτ που έχει σαν αποτέλεσμα την λεηλασία του έθνους- κράτους (Ξεπούλημα κάθε είδους κρατικής περιουσίας). Αυτή η συνέργεια που τώρα γίνεται απροκάλυπτα καθιστά τους πολίτες μιας χώρας απλούς καταναλωτές, χωρίς κανένα περιουσιακό στοιχείο - αφού ότι κοινό - κρατικό - έπαψε να υπάρχει (ξεπουλήθηκε). Ως απλοί καταναλωτές έχουν ελάχιστες αντιστάσεις απέναντι στα κάθε είδους καρτέλ που τους απομυζούν.  Να λοιπόν ο τρόπος που αργά και σταθερά, οι πολίτες ενός εθνικού κράτους μετατρέπονται σε δούλους- καταναλωτές επί πιστώσει. Να γιατί είναι ανάγκη η υποστήριξης του Εθνικού κράτους, αφού μόνο μέσα σ' αυτό το άτομο έχει την ιδιότητα του πολίτη και άρα έχει κάποια δυνατότητα αντίστασης.  
"

  • "Προφανώς επειδή το κράτος- έθνος αποτελεί έναν ισχυρό παράγοντα εναντίωσης αυτή τη στιγμή στην αλλοτριωτική εισβολή των πρκατόρων του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το κράτος -έθνος πρέπει να  υποστεί μια αποδυνάμωση δραστική να καταντήσει δηλαδή νυχτοφύλακας για τη συλλογή φόρων προς όφελος του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τίποτα άλλο και για να γίνει αυτό πρέπει να υποστεί μια ιδεολογική αποδόμηση. Είναι γνωστό τι σκοπό εξυπηρετούνε, τάχουν πει και οι ίδιοι...

  • ...σ' αυτήν την κατεύθυνση λοιπόν έχει γίνει μια επιστράτευση παλαιών "διεθνιστών" - εντός εισαγωγικών γιατί εμένα  ... που μεταλάχτηκαν σε καπιταλιστικού χαρακτήρα διεθνιστές..."το κράτος- έθνος πνέει τα λίσθοια και θα το βάλουμε στην άκρη σαν άχρηστο εργαλείο κ.τ.λ.π."  ...

  • ...εκείνο που θέλω να τους πω είναι το εξής: Αυτή τη στιγμή καμία κοινωνία δεν διαθέτει άλλο τρόπο άμυνας απέναντι στην νεοφιλελεύθερη εισβολή από εργαλείο που λέγεται κράτος - έθνος.  Είτε το θέλουμε - είτε δεν το θέλουμε.

  • και γι' αυτό ακριβώς οι κοινωνίες εκεί στρέφονται προκειμένου να ζητήσουν θύλακες προστασίας και εκεί πρέπει να κατευθύνουν τις προσπάθειές τους να... καταλάβουν το κράτος - έθνος  οι ίδιες οι κοινωνίες προκειμένου να φέρουν αποτελέσματα, να εναντιωθούν στην εισβολλή την νεοκαπιταλιστική, την νεοφιλελεύθερη. "

την
την

 -----------------------------------------------

την

 ----------------------------------

την

 -------------------------------

την

 ----------------

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΕΛΙΤ ΚΑΙ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ


Παρουσίαση

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ο ισπανός στοχαστής Ortega y Gasset εξέδωσε το βιβλίο του «Η εξέγερση των μαζών». Υποστήριζε σ' αυτό ότι η δημοκρατία κινδύνευε από τις μάζες, από τον απλό κόσμο που εισέβαλλε στη σκηνή της ιστορίας. Εξήντα χρόνια αργότερα, ο Κρίστοφερ Λας υποστηρίζει ότι η απειλή για τη δημοκρατία σήμερα προέρχεται από τις ελίτ των επαγγελματιών και των διευθυντικών στελεχών. Οι ελίτ αυτές, ευκίνητες και εξωτερικά ολοένα πιο παγκοσμιοποιημένες, αρνούνται να δεχθούν περιορισμούς ή δεσμούς με τον τόπο ή το έθνος τους. Απομονώνονται στα δίκτυα και τους θύλακές τους, εγκαταλείπουν τη μεσαία τάξη και προδίδουν την ιδέα της δημοκρατίας για όλους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένα καταπληκτικό και καθοριστικό βιβλίο σύγχρονης σκέψης για την προδοσία και την απειλή της Δημοκρατίας, του πολιτεύματος που γεννήθηκε πριν 2.500 στην Ελλάδα, για να λάμψει σαν φωτεινό μετέωρο λίγα χρόνια στο κατασκότεινο αντι-δημοκρατικό στερέωμα της εξουσιαστικής βαρβαρότητας σ' Ανατολή και Δύση, σε Βορρά και Νότο. Το οποίο αλλοιώθηκε αντιπροσωπευτικά στη Δύση και παραμορφώθηκε δυναστικά στην Ανατολή, για να ψυχθεί στον Βορρά και να πυρακτωθεί στον Νότο, ώσπου τώρα προδόθηκε από την "εξέγερση των ελίτ" της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης Δημοκρατίας του τρόμου, της ανισότητας, της ξέφρενης επιζήτησης κερδών. Των ελίτ που έχουν σημαία τους την υπέρτατη αγνωμοσύνη προς τους προκατόχους τους με την κοινωνική ευαισθησία, αλλά και στις κοινότητες που καθοδηγούν. Οι ελίτ αυτές βρίσκονται στις κορυφές της κοινωνικής ιεραρχίας, οι υπηρέτες, λειτουργοί και εξουσιαστές του Θεού Χρήμα. Έχουν προδώσει την ιδέα της Δημοκρατίας για όλους. (Δημήτρης Κακαβελάκης, ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ, 8/9/2008)
 
 
Ξενόγλωσσος τίτλοςTHE REVOLT OF THE ELITES AND THE BETRAYAL OF DEMOCRACY
ISBN139789608263383
ΕκδότηςΝΗΣΙΔΕΣ
Χρονολογία ΈκδοσηςΙανουάριος 2006
Αριθμός σελίδων202
Διαστάσεις24x17
ΜετάφρασηΤΟΜΑΝΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
Συγγραφέας/Δημιουργός (Ελληνικά)ΛΑΣ ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ
Κωδικός Πολιτείας3000-0128
Λεπτομέρειες

==========

 ...αν λέω άν, υπήρχε στοιχειώδης αντίδραση της Πνευματικής ελίτ ( αυτής που πρόδωσε και προδίδει) θα έπρεπε σήμερα να μιλάμε για γενοκτονία των Ελλήνων...

την

 ==================

 

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου