Le Figaro: Oι διεθνείς συνθήκες για το μεταναστευτικό δεν εμποδίζουν την Γερμανία να ασκήσει την πολιτική της.

Le Figaro : Oι διεθνείς συνθήκες για το μεταναστευτικό δεν εμποδίζουν την Γερμανία να ασκήσει την πολιτική της. Όταν υπάρχει πολιτική βούληση βρίσκονται και τα μέσα.
Η Γερμανία ανακοίνωσε ότι θα επεκτείνει τον έλεγχο των συνόρων της, ιδιαίτερα με τη Γαλλία. Αυτό το μέτρο, το οποίο αντιβαίνει τις ευρωπαϊκές διεθνείς συνθήκες, αποκαλύπτει μια αντιπαράθεση μεταξύ των Βρυξελλών και των κυβερνήσεων στο μεταναστευτικό ζήτημα.
Le Figaro : Τη Δευτέρα, η Γερμανία ανακοίνωσε ότι θα επεκτείνει τους ελέγχους σε όλα τα σύνορά της, συμπεριλαμβανομένου πλέον της Γαλλίας, του Λουξεμβούργου, της Ολλανδίας, του Βελγίου και της Δανίας. Το Βερολίνο θεωρεί αυτό το μέτρο απαραίτητο για την «προστασία της εσωτερικής ασφάλειας». Μπορεί αυτό πραγματικά να βοηθήσει να σταματήσει η παράνομη μετανάστευση ;
Gérard-François Dumont : Αυτός είναι o στόχος αυτού του μέτρου, που σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, η Γερμανία ανακοινώνει ότι δεν θέλει πλέον να υποδέχεται παράτυπους μετανάστες, κάτι που είναι σημαντικό. Το αποτέλεσμα της ανακοίνωσης είναι ακόμη πιο σημαντικό καθώς τα μέτρα που λαμβάνονται είναι συγκεκριμένα, όπως η κατάργηση της βοήθειας σε αιτούντες άσυλο που έχουν καταθέσει φάκελο σε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν και είναι δύσκολο να τεθεί σε εφαρμογή πλήρης έλεγχος όλων των γερμανικών συνόρων, θα υπάρξουν αποτελέσματα εάν εφαρμοστούν όντως οι αποφάσεις.
Φυσικά, η Γερμανία δεν έχει σιδηρούν παραπέτασμα και δεν μπορεί να παρακολουθεί ολόκληρα τα σύνορά της. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τον έλεγχο των σημείων διέλευσης. Άλλα εργαλεία όπως τα drones θα του επιτρέψουν αναμφίβολα να παρακολουθεί άλλα συνοριακά εδάφη, ακόμη και χωρίς φυσική παρουσία. Όταν έχουμε την πολιτική βούληση να το κάνουμε, έχουμε και τα μέσα να το κάνουμε. Η δυσκολία προέρχεται μάλλον από το γεγονός ότι ορισμένες γερμανικές αποφάσεις αντιβαίνουν στις διεθνείς συνθήκες που η ίδια, όπως και η Γαλλία, υπέγραψε.
Le Figaro : Ακριβώς, αυτή η απόφαση επανεξετάζει την ελεύθερη μετακίνηση στον χώρο Σένγκεν, ειδικά από τη στιγμή που ο υφιστάμενος κυβερνητικός συνασπισμός στην Γερμανία έχει επίσης ανακοινώσει ότι θέλει να στείλει περισσότερους μετανάστες εκτός των συνόρων του. Είναι δυνατή μια νομική λύση «συμβατή με το ευρωπαϊκό δίκαιο» όπως επιθυμεί το Βερολίνο ;
Η απόφαση αυτή δεν αντίκειται στους κανόνες ελεύθερης κυκλοφορίας στον χώρο Σένγκεν στο βαθμό που αυτοί προβλέπουν ότι μπορεί να επιτραπεί σε μια χώρα, για προσωρινή περίοδο, να κλείσει τα σύνορά της. Από την άλλη πλευρά, αυτό αντιβαίνει στη Σύμβαση της Γενεύης (1951) για το δικαίωμα στο άσυλο και στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (1950), ιδίως σε θέματα οικογενειακής επανένωσης. Σήμερα δεν υπάρχει πιθανή νομική λύση που να συνάδει με το ευρωπαϊκό δίκαιο, καθώς προέρχεται λιγότερο από αποφάσεις της ΕΕ παρά από αυτές τις δύο διεθνείς συνθήκες, οι οποίες υπήρχαν πολύ πριν από την έναρξη της διαδικασίας εφαρμογής του νόμου.
Είναι αλήθεια ότι οι αποφάσεις που ελήφθησαν στη συνέχεια εντός της ΕΕ, είτε κανονισμοί είτε οδηγίες, δεν βελτίωσαν τη δυνατότητα ελέγχου της παράτυπης μετανάστευσης. Αλλά η γενική λειτουργία της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής παραμένει προγενέστερη της δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Γερμανία θα μπορούσε να αποχωρήσει από αυτές τις συνθήκες ανά πάσα στιγμή, όπως μπορεί οποιαδήποτε χώρα. Αρκεί να καταγγείλει κανείς την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και μετά να την επανεντάξει, διατυπώνοντας επιφυλάξεις για τις πτυχές που θεωρούνται υπερβολικά περιοριστικές.
Πάρτε το παράδειγμα της οικογενειακής επανένωσης. Παραδόξως, το απαιτεί η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ομοίως, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Στρασβούργου εξακολουθεί να θεωρεί ότι πρέπει να είναι σε σε ισχύ μια ευρωπαϊκή χώρα. Γιατί όμως πρέπει οι ευρωπαϊκές χώρες να είναι συστηματικά ο προτιμώμενος τόπος για την οικογενειακή επανένωση;
Le Figaro : Κατά τη διάρκεια των περιφερειακών εκλογών, το ακροδεξιό κόμμα AfD κατέγραψε αποτελέσματα ρεκόρ, ενώ ένα νέο αριστερό κόμμα, το Sahra Wagenknecht Alliance (BSW), ζήτησε αυστηρότερο έλεγχο των μεταναστευτικών ροών. Αλλάζει η γερμανική κοινή γνώμη για το μεταναστευτικό ;
Σαφώς, τα αποτελέσματα των εκλογών δείχνουν πώς η γερμανική κοινή γνώμη έχει αναθεωρήσει σημαντικά. Αυτό δείχνει ότι αυτό που ανακοίνωσε η Άνγκελα Μέρκελ το 2015 ήταν εντελώς αδιανόητο. Ας υπενθυμίσουμε ότι η Καγκελάριος είχε αποφασίσει, χωρίς ποτέ να συμβουλευτεί κανέναν Ευρωπαίο εταίρο, να ανοίξει συστηματικά τα σύνορα της Γερμανίας σε όποιον προσκομίσει συριακό διαβατήριο. Σχετικά με την ένταξη, είχε αυτή τη διάσημη φράση: «Θα τα καταφέρουμε».
Τώρα, ξεκάθαρα, η Γερμανία δεν τα κατάφερε. Απόδειξη αυτού είναι η αύξηση της βίας που διαπράττουν οι μετανάστες κατά των Γερμανών, όπως οι πολλαπλές σεξουαλικές βίες που διαπράχθηκαν στην Κολωνία κατά την Πρωτοχρονιά του 2016, για να μην αναφέρουμε τις τρομοκρατικές ενέργειες που διαπράχθηκαν στην περιοχή τα τελευταία χρόνια. Προφανώς, η Γερμανία δεν μπόρεσε να ενσωματώσει αυτή τη μάζα μεταναστών: αυτό αποτυπώθηκε στις κάλπες τις τελευταίες εβδομάδες και σε αυτήν την κυβερνητική απόφαση.
Le Figaro : Ως αντίδραση, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιβεβαίωσε ότι μελετά την ουσία αυτών των μέτρων που πρέπει να είναι «αναλογικά» και να παραμένουν «εξαιρετικά», αναφέροντας ακόμη και «εναλλακτικά μέτρα», όπως «κοινές περιπολίες» μεταξύ ευρωπαϊκών κρατών. Τι πιστεύετε ;
Ήδη λειτουργούν κοινές περιπολίες για τον έλεγχο ορισμένων κοινών συνόρων, συντονίζοντας μια εθνική συνοριακή αστυνομία με την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Συνοριοφυλακής και Ακτοφυλακής, Frontex. Δύο στοιχεία πρέπει να ληφθούν υπόψη.
Καταρχάς, η κλήση στον Frontex δεν είναι ντροπή για μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι η αντίθεση μεταξύ της επιφάνειάς της και της απεραντοσύνης των θαλάσσιων και χερσαίων συνόρων της, σε συνδυασμό με τη γεωγραφική της θέση και την εγγύτητά της με την Τουρκία, τη δυσκολεύουν να ελέγξει τα σύνορά της με δικά της μέσα. Από την άλλη, αν μια χώρα όπως η Γερμανία ζητούσε βοήθεια από τον Frontex, θα ήταν ντροπή για αυτήν, αφού θα σήμαινε ότι δεν είναι σε θέση, με δικά της μέσα, να διασφαλίσει την ασφάλειά της.
Η δεύτερη πτυχή είναι πολύ πιο σοβαρή : εδώ και αρκετά χρόνια, έχουν ληφθεί μέτρα, όχι μόνο για να καταστεί αδύνατη η αποστολή του Frontex, αλλά και για να γίνει μια μη κυβερνητική οργάνωση, απλώς υπεύθυνη για την υποδοχή μεταναστών σε παράτυπη κατάσταση. Ο διευθυντής της Frontex είχε επίσης αναγκαστεί να παραιτηθεί, καθώς ο ρόλος του περιορίστηκε απλώς στο να υποδέχεται μετανάστες, κάτι που απέχει πολύ από τον έλεγχο της παράτυπης μετανάστευσης.
Le Figaro : Είναι δυνατή μια κοινή ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική ;
Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει μια κοινή μεταναστευτική πολιτική λόγω της κοινής ευρωπαϊκής αγοράς. Αλλά στην πραγματικότητα, τα μεταναστευτικά ζητήματα κάθε χώρας είναι εξαιρετικά διαφορετικά. Εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι σκόπιμο να διακρίνουμε τις χώρες μετανάστευσης - τη Γερμανία ή τη Γαλλία - από τις χώρες μετανάστευσης, δηλαδή χώρες που έχουν αρνητικό μεταναστευτικό ισοζύγιο κάθε χρόνο, όπως η Ρουμανία ή η Βουλγαρία.
Δεύτερον, οι οικονομικές ανάγκες των χωρών είναι εξαιρετικά διαφορετικές. Η Γερμανία έχει σοβαρή έλλειψη ενεργού πληθυσμού επειδή η γονιμότητά της ήταν πολύ χαμηλή εδώ και πολλές δεκαετίες. Αυτός ο έντονος «δημογραφικός χειμώνας» διαφέρει από τη γαλλική κατάσταση, καθώς η Γαλλία εξακολουθεί να έχει αυξανόμενο ενεργό πληθυσμό. Για αυτήν, η πρόκληση, να ανταποκριθεί στις ανάγκες της αγοράς εργασίας της, είναι να βελτιώσει το ποσοστό απασχόλησης των ατόμων που ήδη ζουν στη Γαλλία, μια χώρα που έχει ιδιαίτερα χαμηλό ποσοστό απασχόλησης στην Ευρώπη.
Σε αυτό προστίθεται μια διαφορά στα προβλήματα ένταξης ανάλογα με τη χώρα. Ένα από τα προβλήματα της Γερμανίας είναι η ενσωμάτωση πληθυσμών από την Τουρκία και πιο πρόσφατα πληθυσμών από τη Μέση Ανατολή. Όσον αφορά τη Γαλλία, η ενσωμάτωση αφορά πληθυσμούς από το Μαγκρέμπ, (Βόρεια Αφρική) μια αρκετά διαφορετική γεωγραφική περιοχή. Τέλος, εξαιρετικά διαφοροποιημένη είναι και η γεωγραφική κατανομή των μεταναστών ανά χώρα. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι απλό: η σκέψη ότι μπορούμε να έχουμε μια κοινή μεταναστευτική πολιτική, παρά τις τόσες δημογραφικές, οικονομικές και γεωγραφικές διαφορές, είναι ένας στόχος αναμφίβολα ιδανικός, αλλά κατά τη γνώμη μου ανέφικτος.
Le Figaro : Λίγες μέρες μετά τον διορισμό του, ο Michel Barnier δήλωσε ότι ήθελε να λάβει «συγκεκριμένα μέτρα» για τον «έλεγχο των μεταναστευτικών ροών». Θα μπορούσε η Γαλλία να μιμηθεί τον Γερμανό γείτονά της ;
Στην πραγματικότητα, όλα αυτά είναι θέμα πολιτικής βούλησης. Σίγουρα, εάν βασιστούμε σε μια ερμηνεία όλων των διεθνών συνθηκών, το πεδίο δράσης θα είναι πολύ περιορισμένο. Αλλά με την πολιτική βούληση να δράσουμε, να διασφαλίσουμε ότι η πολιτική υπερισχύει των κανονισμών, αυτό δεν μπορεί να αποκλειστεί. Η Γαλλία μπορεί, εάν το επιθυμεί, να καταγγείλει τις συμφωνίες που έχει κάνει με την Αλγερία, οι οποίες επιτρέπουν στους Αλγερινούς να έχουν μεγαλύτερο μεταναστευτικό πλεονέκτημα από τους υπηκόους άλλων χωρών. Από αύριο, η Γαλλία μπορεί να διαμαρτυρηθεί ώστε ξένες χώρες να εκδώσουν προξενικές κάρτες όταν ένα άτομο πρέπει να απελαθεί από τη Γαλλία. Η Γαλλία μπορεί επίσης να καταγγείλει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ενώ θα προσχωρήσει εκ νέου σε αυτήν, με την επιφύλαξη επιφυλάξεων, ιδίως όσον αφορά την ερμηνεία του άρθρου 8 της Σύμβασης για την οικογενειακή επανένωση.
Υπάρχει αντιπαράθεση μεταξύ των κυβερνήσεων από τη μια πλευρά και των Βρυξελλών από την άλλη. Οι κυβερνήσεις εργάζονται προς το συμφέρον της χώρας τους, μετρώντας τα προβλήματα κοινωνικής αρμονίας που θέτει η σημαντική μετανάστευση από το Νότο, την οποία επιθυμούν να ρυθμίσουν. Η άποψη της ΕΕ, αντίθετα, για αυτά τα ζητήματα είναι καθαρά ποσοτική, αφού η ιδέα μιας πολυπολιτισμικής Ευρώπης υπερτερεί εκεί. Αυτό είναι το μέτωπο της αντιπαράθεσης. Δικαστές και τεχνοκράτες των Βρυξελλών εναντίον εθνικών κυβερνήσεων και λαικής βούλησης.
Le Figaro
12/9/24

via Babis Georges Petrakis

----------------