Τρομοκρατία, ισλαμο-αριστερισμός και στρουθοκαμηλισμός α λα γαλλικά – Μισέλ Ονφρέ


«Οι εμφύλιοι πόλεμοι ξεκινάνε πάντα αθόρυβα»
Jean-Pierre Chevènement, Le Point, 10 Οκτωβρίου 2019
Παρακολουθούσα πριν λίγες μέρες στην τηλεόραση τα νεότερα για την τρομοκρατική επίθεση που έλαβε χώρα στο αρχηγείο της αστυνομίας του Παρισιού στις 03/10/2019. Ήταν ακόμα οι πρώτες ώρες, αλλά αυτό που ξέραμε σίγουρα ήταν ότι ο άντρας που είχε μαχαιρώσει θανάσιμα τέσσερις αστυνομικούς ήταν προσηλυτισμένος εδώ και ενάμιση χρόνο (έτσι έλεγε τότε ο παρουσιαστής, στην πραγματικότητα είχε προσηλυτιστεί πριν δέκα χρόνια) στο Ισλάμ. Όλος ο τρόπος με τον οποίο εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα παρέπεμπε αναφανδόν στη μία και μοναδική θρησκεία που το τελευταίο διάστημα αναλαμβάνει την ευθύνη τέτοιων επιθέσεων, το Ισλάμ – μέχρι στιγμής ούτε ο καθολικισμός, ούτε ο βουδισμός, οι προτεστάντες, οι μάρτυρες του Ιεχωβά ή οι σιχ έχουν πράξει κάτι ανάλογο. Κι όμως, όλα αυτά δεν αρκούσαν: κανείς από τους παρουσιαστές, τους σχολιαστές ή τους ειδικούς που συμμετείχαν στην εκπομπή δεν τολμούσε να παραδεχτεί το προφανές, ότι δηλαδή επρόκειτο για μια τρομοκρατική ενέργεια. Εκπλήσσομαι κάθε φορά που διαπιστώνω τις καταστροφικές συνέπειες της επικρατούσας ιδεολογίας, εξ’ αιτίας της οποίας δεν βλέπουμε πια ό,τι υπάρχει αλλά μόνο ό,τι θέλουμε να δούμε. Οι σύντροφοι και οι συμπαθούντες του ισλαμοφασισμού αρνούνται να πιστέψουν αυτό που βλέπουν τα μάτια τους, γιατί επιθυμούν να βλέπουν μόνο αυτό που πιστεύουν. Κανονικά, η κοινή λογική θα είχε ερμηνεύσει αμέσως τα παραπάνω γεγονότα ως τρομοκρατία, αλλά, στο νεοφιλελεύθερο καθεστώς που ζούμε, η λογική έχει εξοριστεί και τα σλόγκαν έχουν αντικαταστήσει τη σκέψη.
  • Ο φόβος της κατηγορίας για ισλαμοφοβία καταπνίγει όχι μόνο την κριτική σκέψη, αλλά και την κοινή λογική. Στο ιδεολογικό καθεστώς του ισλαμο-αριστερισμού, η αντιπάθεια προς το Ισλάμ αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα. Δεν υπάρχει όμως καμία αξιολογική κρίση στον ισχυρισμό ότι ένας φανατικός ισλαμιστής που δολοφονεί, φωνάζοντας «Αλλάχου ακμπάρ», στο όνομα της θρησκείας του, είναι ένας φανατικός ισλαμιστής που δολοφονεί στο όνομα της θρησκείας του.
  • Ένα από τα χαρακτηριστικά ενός απολυταρχικού καθεστώτος είναι ότι η ιδεολογία τείνει να καταργήσει την πραγματικότητα και να την αντικαταστήσει με ένα φανταστικό αφήγημα. 
Ο φανατικός ισλαμιστής που δολοφονεί στο όνομα της θρησκείας του δεν είναι φανατικός, δεν είναι ισλαμιστής, δεν δολοφόνησε κανέναν και δεν το έκανε στο όνομα της θρησκείας του. Το δημοσιογραφικό κατεστημένο, με μπόλικη σοφιστεία και ρητορική τέχνη, μας πλασάρει το περίφημο παράδοξο του Λίχτενμπεργκ, εκείνο δηλαδή που περιγράφει ένα μαχαίρι που δεν έχει λαβή και του λείπει η λάμα. Ένα τέτοιο μαχαίρι, μας λένε, χρησιμοποίησε κι ο δράστης, ο οποίος, συν τοις άλλοις, εξ’ αιτίας του ψυχολογικού του προφίλ, είχε χάσει κάθε αίσθηση των πράξεών του όταν σκότωνε.
  • Ακόμα κι αν φώναξε «ο Θεός είναι μεγάλος» κατά τη διάρκεια των φόνων, αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τη θρησκεία και πρόκειται μόνο για ένα απλό γεγονός της επικαιρότητας που μπορούμε να το βάλουμε στο αρχείο.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος εργαζόταν για δέκα χρόνια στον τομέα εκείνο των μυστικών υπηρεσιών που είναι επιφορτισμένος με την πρόληψη της ισλαμικής τρομοκρατίας. Κάτι άλλο, επίσης εκπληκτικό, που μάθαμε από το στόμα του ίδιου του υπουργού εσωτερικών, είναι ότι υπάρχουν αυτή τη στιγμή άλλοι είκοσι περίπου εν ενεργεία αστυνομικοί που έχουν προσηλυτιστεί στο Ισλάμ, και οι οποίοι, μας βεβαιώνει ο υπουργός, βρίσκονται υπό στενή παρακολούθηση. Από ποιόν όμως παρακολουθούνται, μήπως από άλλους προσηλυτισμένους δημόσιους υπαλλήλους;
  • Η Αριστερά, υπό το φόβο της ισλαμοφοβίας, μας προειδοποιεί ότι ένας εν δυνάμει τρομοκράτης δεν είναι πραγματικός τρομοκράτης, και άρα δεν πρέπει να υποπέσουμε στο σφάλμα της δίκης προθέσεων. {Blogger: θυμηθείτε τα δικά μας: Ο συριΖΑΙΟΣ Λάππας (ή λαππάς;)  επιχειρηματολόγησε για το σακίδιο με τις μολότωφ που μπορεί να έχει στην πλάτη του ένας φοιτητής..)} Βέβαια, ακόμα κι όταν ο εν δυνάμει τρομοκράτης εκδηλώνεται, η Αριστερά μας λέει ότι το έγκλημά του δεν έχει σχέση με το Ισλάμ κι ότι δεν πρέπει να ισοπεδώνουμε τα πράγματα κ.ο.κ. Μερικοί φτάνουν μάλιστα στο σημείο να ισχυριστούν ότι ο αστυνομικός που εξουδετέρωσε τον τρομοκράτη θα ‘πρεπε να είχε σημαδέψει στα πόδια για να μην τον σκοτώσει ή, άλλοι, ότι, αφού ο δράστης έπασχε από ελαφρά κώφωση και δεν μπορούσε να ακούσει τις προειδοποιήσεις που του απεύθυνε ο αστυνομικός, βρισκόμαστε μπροστά σε μια περίπτωση παραβίασης του κανονισμού κι ότι ίσως θα ‘πρεπε να κινηθούν διαδικασίες εναντίον  του… αστυνομικού! Δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν βρεθεί αύριο κάποιος που να ζητήσει να αποζημιωθεί η οικογένεια του δράστη…
Ο ισλαμο-αριστερισμός δεν αφορά δυστυχώς μόνο τους αριστεριστές, αυτή την μικροσκοπική φράξια της Αριστεράς που ψάχνει διαρκώς να βρει δικαιολογίες για τους δολοφόνους και για την οποία ο ισλαμισμός είναι η νέα πεφωτισμένη πρωτοπορία που μάχεται τον καπιταλισμό και ο ισλαμιστής ο νέος προλετάριος. Αν μόνο οι αριστεριστές σκεφτόταν έτσι, το πρόβλημα θα ήταν αμελητέο. Την ίδια ακριβώς στάση συναντούμε και στο σύνολο των λεγόμενων σοσιαλιστών, που εδώ και χρόνια έχουν εγκαταλείψει τον λαό στα χέρια της οικογένειας Λε Πεν. Σε αυτούς τους αφελείς πρέπει επίσης να προσθέσουμε και ένα μέρος του κόμματος του Μελανσόν, το γαλλικό ΚΚ και όλους αυτούς που υπερασπίζονται την Ευρώπη του Μάαστριχτ. Τί ξεχωρίζει τον Ολάντ από τον Σαρκοζί, τον Ζυπέ από τον Μακρόν, τον Μελανσόν από τον Εντουάρ Φιλίπ ή τον Ολιβιέ Φώρ από τον Φαμπιάν Ρουσσέλ (ηγέτες του σοσιαλιστικού και του κομμουνιστικού κόμματος αντίστοιχα, για όσους τους έχουν ξεχάσει), σε ό,τι αφορά το θέμα του Ισλάμ;
Εκπλήσσομαι δε ακόμα περισσότερο όταν ακούω να επαναλαμβάνεται το ερώτημα «και τί να κάνουμε;», σε ό,τι αφορά τους δεκάδες μαχητές του Ισλαμικού Κράτους που κινδυνεύουμε να τους δούμε να επιστρέφουν στη Γαλλία μετά την επέμβαση της Τουρκίας στη Συρία, την ίδια στιγμή που το γαλλικό κράτος δρα αστραπιαία ενάντια σε αυτούς που θεωρεί πραγματικούς εχθρούς του. Αναφέρομαι στην περίπτωση του Φιλίπ Βερντιέ, παρουσιαστή του δελτίου καιρού στο κρατικό κανάλι France 2, που απολύθηκε με την κατηγορία του “κλιματο-σκεπτικισμού”. Το έγκλημα αυτού του ανθρώπου ήταν ότι δημοσίευσε ένα βιβλίο με τον τίτλο Climat investigation, στο οποίο περιγράφει την σύμπραξη μεταξύ πολιτικών, επιστημόνων, επιχειρηματιών και περιβαλλοντικών ΜΚΟ, με σκοπό την προώθηση του αφηγήματος που παρουσιάζει τον ανθρώπινο παράγοντα ως τον μόνο υπεύθυνο για την κλιματική αλλαγή (γεγονός που δεν αρνείται ο συγγραφέας). Σκέφτομαι επίσης τον Ματιέ Φωσέ, δάσκαλο δημοτικού στο μικρό χωριό Malicorney, ο οποίος τέθηκε σε διαθεσιμότητα το 2017, επειδή τόλμησε να αναφερθεί στο μάθημά του σε ένα χωρίο της Βίβλου. Αν βέβαια είχε αναφερθεί στο Κοράνι, όχι μόνο δεν θα είχε κανένα πρόβλημα με την υπηρεσία του, αλλά θα μας τον παρουσίαζαν και ως πρότυπο προοδευτικού εκπαιδευτικού. Έφτανε όμως μια ανώνυμη (και επιπλέον ανορθόγραφη!) επιστολή με την κατηγορία του θρησκευτικού προσηλυτισμού για να οδηγήσει το γαλλικό κράτος να του στείλει τον επιθεωρητή για να τον τιμωρήσει, με την πρόφαση της παραβίασης της αρχής της ουδετερότητας.
Να το πούμε κι αλλιώς: αν είστε ένας φανατικός ισλαμιστής που δουλεύει στις μυστικές υπηρεσίες, το γαλλικό κράτος δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο, παρά να περιμένει πότε θα σκοτώσετε τα θύματά σας, για να στολίσει μετά τα φέρετρά τους με ένα σωρό τιμητικά μετάλλια, παρουσία των δύστυχων συγγενών. Αν όμως κάνετε το λάθος να διαβάσετε τη Βίβλο στην τάξη ενός δημοτικού ή εκφραστείτε για την κλιματική αλλαγή με τρόπο διαφορετικό απ’ ότι οι φανατικοί χιλιαστές που διαλαλούν την κατάρρευση του πολιτισμού και την Αποκάλυψη, τότε το κράτος θα σας δώσει τα παπούτσια στο χέρι, κρίνοντάς σας πολύ πιο αυστηρά από κάποιον που είχε εκδηλώσει δημόσια την ικανοποίησή του με την τρομοκρατική επίθεση στην εφημερίδα Charlie-Hebdo. Όταν όμως το οργουελικό καθεστώς στο οποίο ζούμε θέτει τέτοια άτομα υπό την προστασία του, ξεσπώντας, αντίθετα, ενάντια σ’ έναν απλό δάσκαλο ή σ’ έναν ορθολογιστή μετεωρολόγο, τότε, ήσυχα και αθόρυβα, ένας εμφύλιος πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει.

 

Σχόλια