Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
5 Σεπτεμβρίου 2023
Αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες με την υπόθεση Κασσελάκη είναι εντελώς εξωφρενικά και μαρτυράνε πόσο έχει παρακμάσει η δημόσια ζωή στη χώρα μας, αλλά και πόσο έχουν ελεγχθεί σχεδόν οι πάντες από το εγχώριο, το μεγάλο διεθνές κεφάλαιο και την Αμερική. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Πληρώνοντας δύο ευρώ, μπορεί ένας δεξιός ή κεντρώος πολίτης να πάει να ψηφίσει για να βγάλει τον Πρόεδρο της αριστεράς! Μπορούν δηλαδή τα κανάλια (και πίσω τους η αμερικανική πρεσβεία ή η α΄ή β΄κοινωνική ομάδα) να επιβληθούν πάνω στην πραγματική βάση και τα μέλη του κόμματος. Και μάλιστα μπορούν ενδεχομένως να επιβάλλουν ακόμα και κάποιον «φυτευτό», κάποιον δηλαδή που δεν έχει καμία σχέση ούτε με την Ελλάδα, ούτε με την Αριστερά, ούτε καν με την κεντροαριστερά, όπως συμβαίνει με τον Στέφανο Κασσελάκη.
Εκεί μας έχει οδηγήσει η αμερικανικής «κατασκευής και προελεύσεως» ιδέα της δήθεν εκλογής «από τη βάση», που δε συνιστά πρόοδο, αλλά κατάργηση της δημοκρατίας, προς όφελος του ελέγχου από την ολιγαρχία και τους ξένους των ελληνικών πολιτικών κομμάτων και μάλιστα της αριστεράς. Κόμματα που υποτίθεται ότι φτιάχτηκαν για να δώσουν ισχύ στον λαό απέναντι στα μεγάλα συμφέροντα και όχι να γίνουν, όπως πάει τώρα να συμβεί, δια της μεθόδου της δήθεν «εκλογής από τη βάση», όργανα των μεγάλων συμφερόντων εις βάρος του λαού.
Ενδεικτικό της τραγικής καθυστέρησης της Ελλάδας και των απερίγραπτης πάσης φύσεως «ελίτ» της, η χώρα, ή ό,τι έχει απομείνει από αυτή, έχει εξαρτηθεί τώρα με τον πιο πλήρη και εξευτελιστικό, αναξιοπρεπή τρόπο από τους Αμερικανούς και τους συμμάχους τους, και γεωπολιτικά και κοινωνικο-οικονομικά (τα δύο αυτά άλλωστε πάνε μαζί σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν οι εκπρόσωποι της αστικής «αντιεθνικιστικής» αριστεράς, δήθεν εκπρόσωποι της «ταξικής καθαρότητας» και μέσω αυτής υποταγμένοι εν τέλει στο Νταβός, δηλαδή στον υπερεθνικό καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό).
- Λέμε «καθυστέρησης» γιατί αυτή η πρωτοφανής εξάρτηση της Ελλάδας συμβαίνει ακριβώς τη στιγμή που η Δύση αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας της, η γειτονική Τουρκία έχει εκτιναχθεί σε διπλωματική υπερδύναμη (ακολουθώντας την πολυδιάστατη πολιτική που κάποτε εφήρμοσαν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Μακάριος) και σχεδόν όλος ο πλανήτης έχει, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, ξεσηκωθεί εναντίον της δικτατορίας της.
Αυτή η βαθύτατη, χωρίς προηγούμενο, ίσως ούτε στα χρόνια πριν το 1974, εξάρτηση καταργεί ουσιαστικά κάθε κοινωνικό και εθνικό ρόλο του ελληνικού κράτους και ετοιμάζει νέες πάρα πολύ σοβαρές κρίσεις και απειλές. Είτε μιλάμε εξάλλου για εθνικές, είτε για εσωτερικές, κοινωνικές κρίσεις, πάντα στην ελληνική ιστορία οι μεγάλες καταστροφές συνέπεσαν με τα μέγιστα της ξένης εξάρτησης και προκλήθηκαν από αυτή (Μικρασία, Εμφύλιος, Κυπριακό, Μνημόνια και Δανειακές).
Καλά θα κάνουν πάντως οι αρχηγοί και των άλλων κομμάτων και οι θεωρούντες εαυτούς παντοδύναμους μιντιάρχες (και που έχουν τώρα ξεσκιστεί να βγάλουν τον Κασσελάκη αρχηγό της αριστεράς!, να παρακολουθήσουν πολύ καλά τι συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί έχω την εντύπωση ότι, όπως πάμε, ο Υφυπουργός πλέον Πάιατ ή και ο σταθμάρχης της CIA στην Αθήνα θα διορίζουν τους πάντες, ακόμα και τους προπονητές των ποδοσφαιρικών σωματείων. Δεν αποκλείεται και να συμβαίνει ήδη και να μην το ξέρουμε.
- Η περίπτωση Κασσελάκη είναι εντελώς αντιπροσωπευτική αυτής της τόσο επικίνδυνης, δυνητικά θανάσιμης εθνικής παρακμής.
Για να δούμε τι ξέρουμε έως τώρα για αυτή την απίστευτη περίπτωση:
Ένας μη αριστερός διεκδικεί την ηγεσία της Αριστεράς!
Ένας παντελώς άγνωστος μέχρι πρότινος κύριος, που δεν είναι καν αριστερός ή κεντροαριστερός, αν κρίνουμε από το βιογραφικό του και όσα λέει, που δεν υπήρξε ποτέ μέλος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ενεγράφη σε αυτόν πριν από λίγο, και μάλιστα ηλεκτρονικά (μια από τις άπειρες ανοησίες που υιοθέτησε επί Τσίπρα αυτό το κόμμα), απολύτως εγωπαθής, αν κρίνω από την ομιλία του, διεκδικεί με τη μαζική δύναμη πυρός των ΜΜΕ της ελληνικής ολιγαρχίας (μιας από τις πιο διεφθαρμένες και εντελώς μη πατριωτικές όλης της Ευρώπης), ακόμα και με τη συμπάθεια πολλών δήθεν «εναλλακτικών» σάιτ, ούτε λίγο, ούτε πολύ, την αρχηγία όχι του Ποταμιού ή των Φιλελεύθερων τέλος πάντων, αλλά του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που είναι το δεύτερο σε ισχύ ελληνικό κόμμα και η αξιωματική αντιπολίτευση στη χώρα.
Ο άγνωστος «Ομογενής»
Ο Κασσελάκης εμφανίστηκε ως εκπρόσωπος τρόπον τινά της ομογένειας και υπό αυτή την ιδιότητα περιελήφθη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές, που, θεωρητικά τουλάχιστο, πρέπει να περιλαμβάνει προσωπικότητες ευρύτερης εμβέλειας, που έχουν προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στη χώρα. Όλοι οι παράγοντες της ομογένειας στους οποίους απευθυνθήκαμε μας είπαν ότι ο Κασσελάκης είναι εντελώς άγνωστος στην Αμερική και δεν είχε ποτέ καμία άξια λόγου δραστηριότητα στους κύκλους της ομογένειας.
Το μόνο που έκανε ο Κασσελάκης ήταν να γράψει λίγα άρθρα στον «Εθνικό Κήρυκα», την προσκείμενη στη μητσοτακική δεξιά ομογενειακή εφημερίδα, του γνωστού και με εξαιρετέου Διαματάρη, Υφυπουργού του Μητσοτάκη που παραιτήθηκε όταν αποκαλύφθηκε ότι είπε ψέματα για τις σπουδές του . Λέγεται ότι ο Διαματάρης υπήρξε το πρόσωπο που γνώρισε τον Κασσελάκη στον Μητσοτάκη, παρόλο που κυκλοφορεί και η αντίστροφη εκδοχή, ότι το σύστημα Μητσοτάκη έστειλε στην πραγματικότητα τον Κασσελάκη στον Διαματάρη.
«Χαμηλού επιπέδου οι Έλληνες, δεν ξέρουν τι θέλουν και ζηλεύουν την Αμερική»
Σε ένα από τα άρθρα του στον Εθνικό Κήρυκα, ο υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εξήγησε τα καλά της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας παιδείας ή τουλάχιστο της πληρωμής διδάκτρων, ενώ εξήγησε ότι ο ελληνικός αντιαμερικανισμός είναι εκδήλωση ζήλιας για την καταπληκτική Αμερική. Προ δύο ημερών βέβαια και καθώς ανακαλύπτονται όλο και περισσότερα στοιχεία από το παρελθόν του ανακάλυψε κι αυτός ότι είναι εναντίον των ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Όλοι οι σοβαροί Αμερικανοί και όλοι οι σοβαροί Έλληνες αναγνωρίζουν ότι ο ελληνικός αντιαμερικανισμός υπήρξε τέκνο της αμερικανικής πολιτικής στην Ελλάδα (Εμφύλιος, Δικτατορία, Κύπρος). Μόνο οι ελληνικής καταγωγής «Φιλέλληνες», όπως τους ονόμασε μια μέρα ο Ανδρέας Παπανδρέου, που ντρέπονται βαθειά και νοιώθουν συμπλεγματικά για την εθνική τους καταγωγή, πιστεύουν ότι ο αντιαμερικανισμός των Ελλήνων είναι ένα είδος καθυστέρησης, ασθένειας ή ζήλειας. Οι άλλοι τον θεωρούν μάλλον εκδήλωση αξιοπρέπειας.
- Μπορεί ασφαλώς ο καθένας να έχει τις απόψεις που θέλει. Αλλά είναι κάπως περίεργο με τέτοιες απόψεις να διεκδικεί την ηγεσία ενός κόμματος της Αριστεράς. Δεν είναι άλλωστε οι μόνες, ούτε οι πιο εντυπωσιακές.
- Ο Κασσελάκης έχει δηλώσει επανειλημμένα θαυμαστής του… νεοφιλελεύθερου Κυριάκου Μητσοτάκη, εκπροσώπου μιας δεξιάς δεξιότερης όλων όσων εμφανίσθηκαν μετά το 1974 και τον επαίνεσε και όταν, ως μνημονιακός Υπουργός απέλυε σωρηδόν, αλλά και όταν διεκδικούσε την ηγεσία της ΝΔ από τον «καραμανλικό» Μεϊμαράκη.
- Φαίνεται ότι, ακόμα τότε, δεν είχε αποφασιστεί αν θα έκανε πολιτική καριέρα με τη νεοφιλελεύθερη ΝΔ ή με τους «ριζοσπάστες αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ!
Δεν είναι οι μόνες απόψεις του υποψηφίου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ που ξενίζουν. Για παράδειγμα σε άρθρο του στον «Εθνικό Κήρυκα» πριν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 επισημαίνει ότι και ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης είναι καλοί στο σόου και ότι, αν οι πολίτες ψήφιζαν με παραδοσιακά κριτήρια (πολιτικές πράξεις, εμπειρία, δηλώσεις, γκάφες), κανένας από τους δύο δεν θα είχε πιθανότητα να εκλεγεί. Στο ίδιο άρθρο υποστήριξε ότι «στην Ελλάδα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού δεν είναι αρκετά εκλεπτυσμένο (υψηλού επιπέδου) για να καταλάβουν τι πολιτικά πιστεύω έχουν κι αυτό δεν είναι δικό τους λάθος».
Αν καταλαβαίνω καλά αυτά που γράφει, ο Κασσελάκης πιστεύει ότι μεγάλο ποσοστό από μας είναι ηλίθιοι και προφανώς βασίζεται σε αυτό. Δεν μπορώ να ξέρω αν τον έστειλαν οι Αμερικανοί για να ολοκληρώσει τη διάλυση της ελληνικής αριστεράς, ελπίζω όμως να συνεχίσουν να μας στέλνουν ανάλογα πρόσωπα. Ίσως καταφέρουν να μας ξυπνήσουν στο τέλος, γιατί από μόνοι μας το βλέπω κομμάτι δύσκολο.
Στο επόμενο άρθρο μας… Από τη Goldman Sachs στον Αλέξη Τσίπρα!
Πηγή: kosmodromio.gr
====================
-----------------------
--------------------------
...όχι που δεν το είχαμε προβλέψει....
================
Στη ζωή μου, παρότι θιασώτης συντηρητικών πολιτικών απόψεων, ποτέ δεν υπήρξα ομοφοβικός. Δεν με ενδιαφέρει ποιον φιλοξενεί ο άλλος στο κρεβάτι του, αρκεί η υπόθεση να μην έχει να κάνει με παιδιά, γιατί τότε… μου γυρίζει το μάτι.
Τούτου δοθέντος, δεν θα κρίνω τον υποψήφιο-φαινόμενο του ΣΥΡΙΖΑ για αυτή την επιλογή του. Στον βαθμό, βεβαίως, που, όπως ο ίδιος διευκρινίζει, δεν έχει gay ατζέντα, την οποία προσπαθεί διά της πλαγίας να επιβάλει, όπως -ας πούμε- ένας ανεκδιήγητος οικονομικός σύμβουλος του Μητσοτάκη, ο οποίος ανταγωνίζεται σε ΛΟΑΤΚΙ ακτιβισμό τον… Καπουτζίδη.
Οι επιλογές στην προσωπική ζωή δεν χαρακτηρίζουν κατ’ ανάγκην τις επιδόσεις, το διαμέτρημα, ακόμη και τη φιλοπατρία ενός πολιτικού. Το έχει αποδείξει και η Ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν πολιτικοί αρχηγοί ανοιχτά ομοφυλόφιλοι, όπως ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Ξαβιέ Μπετέλ, αδιευκρίνιστης σεξουαλικής υπόστασης, όπως ο… χαριτωμένος πρωθυπουργός του Καναδά Τζάστιν Τριντό, metrosexual, όπως ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν, και πάει λέγοντας. Δεν μου λέει κάτι εκ προοιμίου αυτό, με τον αστερίσκο ότι η έμφαση στη διαφορετικότητα προβάλλεται ως αναπόσπαστο στοιχείο της woke κουλτούρας, που φλερτάρει έντονα με τον εθνομηδενισμό. Αυτό το τελευταίο είναι κάτι που με απωθεί.
Είμαι επίσης ανοιχτά εναντίον της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, γιατί, όπως διευκρίνισα, ο βαθμός ευαισθησίας μου απέναντι στα παιδιά δεν μου επιτρέπει να ρισκάρω την τύχη τους.
Ομως και σε χώρες με πολύ υψηλότερους δείκτες εθνικής ενσυναίσθησης από τη δική μας, όπως η γειτονική Σερβία, όπου οι πολίτες διαδηλώνουν ενάντια στην υπονόμευση του φυσιολογικού μοντέλου της οικογένειας, ομοφυλόφιλοι πολιτικοί προωθούνται σε ανώτατα πολιτικά αξιώματα, χωρίς κανείς να αμφισβητεί τα πατριωτικά τους ανακλαστικά.
Η πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας Ανα Μπρνάμπιτς που έχει διορισθεί από τον λαοφιλή συντηρητικό -για να μην πω εθνικιστή- πρόεδρο Αλεξάντρ Βούτσιτς, έχει αποκτήσει παιδί με τη σύντροφό της, δίχως ωστόσο να προκαλεί, ούτε να διαφημίζει τη σεξουαλική της ταυτότητα. Η ίδια έχει διευκρινίσει ότι δεν διανοείται να φέρει την προσωπική της ζωή στο πολιτικό προσκήνιο, και σε ό,τι αφορά την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων της πατρίδας της είναι -πιστέψτε με- «σκυλί μαύρο»!
Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, ξαναλέω, κλείνοντας αυτόν τον μικρό πρόλογο: δεν συμμερίζομαι τη δαιμονοποίηση της υποψηφιότητας Κασσελάκη σε ένα αριστερό κόμμα με -ούτως ή άλλως- πολύ ανεκτικές απόψεις περί ομοφυλοφιλίας, τις οποίες άλλωστε ασπάζεται και ο «κεντροδεξιός» μας πρωθυπουργός! Καλώς ή κακώς, έχει ανοίξει το παιχνίδι αξιολογικού προσδιορισμού στην ελληνική κοινωνία και καλούμεθα να προσαρμοστούμε στους νέους κανόνες.
Σε ό,τι αφορά τη γενικότερη επικοινωνιακή στρατηγική του ταλαντούχου κυρίου Κασσελάκη, ειλικρινά υποκλίνομαι! Πραγματικός σίφουνας, κατάφερε μέσα σε μερικές εβδομάδες να αποκτήσει αναγνωρισιμότητα και «γκελ» που άλλοι πολιτικοί πρωταγωνιστές χρειάστηκαν χρόνια για να χτίσουν και τα ποσοστά αποδοχής του αυξάνονται πλέον με γεωμετρική πρόοδο. Στις τρεις και πλέον δεκαετίες που καλύπτω το πολιτικό ρεπορτάζ, τέτοιο φαινόμενο δεν έχω ξαναδεί! Για αυτό και δεν μπορώ να προβλέψω την κατάληξή του. Πιθανόν να ξεφουσκώσει με πάταγο.
Γεγονός είναι, πάντως, ότι ο τύπος αυτός κατάφερε μονομιάς να σπάσει το στερεότυπο που καθιστά τους πολιτικούς απωθητικούς: έβαλε στο ντουλάπι την απεχθή «ξύλινη γλώσσα» της Μεταπολίτευσης. Μιλά άμεσα και απλά, με τρόπο ελκυστικό, σαν να απευθύνεται σε φίλους του. Κατέχει την τέχνη του σύγχρονου πολιτικού μάρκετιγκ πολύ περισσότερο από πολιτικούς γόνους, που χρειάστηκαν μακρό διάστημα εντατικής εκπαίδευσης με αμφίβολης αξίας αποτελέσματα.
Βεβαίως, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ο κύριος Κασσελάκης είναι… μόνος του ή αν έχει από πίσω του μια αόρατη μακρά χείρα, που τον φύτεψε στο προσκήνιο για να επιτελέσει συγκεκριμένο ρόλο. Το παρελθόν του μαρτυρά υψηλές επαφές με κέντρα της παγκοσμιοποίησης που προάγουν την εθνομηδενιστική ατζέντα.
Ακόμη κι έτσι να είναι, όμως, επιτελεί τον ρόλο του άριστα. Με απόλυτη συγκάλυψη. Φροντίζει να προτάσσει τις πατριωτικές του ευαισθησίες, έστω και αν η αντίληψή του περί πατριωτισμού παραμένει ασαφής.
Προσωπικά, βρήκα την προσπάθειά του να δικαιολογήσει την εκτρωματική Συμφωνία των Πρεσπών («Χάσαμε. Τι να κάνουμε; Επρεπε να συμβιβαστούμε») πολιτικά παιδαριώδη. Επικοινωνιακά, όμως, αρκετά έξυπνη. Γνωρίζει σε ποιον χώρο πολιτεύεται και απολογείται για τα πεπραγμένα άλλων με τρόπο που υπαινίσσεται απόσταση, αφήνοντας δηλαδή να εννοηθεί ότι ο ίδιος θα είχε διαχειριστεί τον συμβιβασμό αλλιώς.
Σε μια σειρά άλλων μεγάλων θεμάτων τοποθετείται επιδέξια, πάντα φιλικά προς τον δέκτη, αλλά χωρίς στην ουσία να λέει κάτι συγκεκριμένο. Αυτά τα… «γνώρισα το κεφάλαιο από μέσα και το μίσησα» (εξ ου και η συμπόρευση με αριστερό κόμμα), «να κόψουμε την ασυλία στους τραπεζίτες και τα προνόμια στους βουλευτές», «να περιφρουρήσουμε τα πανεπιστήμια από μέσα με βάση το αυτοδιοίκητο», «ισχυρά κίνητρα για να γυρίσουν οι Ελληνες γιατροί» κ.λπ. επίσης μου ακούγονται αφελή.
Πλην όμως σε πολύ κόσμο ηχούν περισσότερο πειστικά από τα χείλη ενός «νέου, αυτοδημιούργητου και άφθαρτου», σε σχέση με τις παλιές, σκουριασμένες καραβάνες της πολιτικής.
Ασφαλώς, η υποψηφιότητα Κασσελάκη έχει πολλά αντιφατικά στοιχεία, μερικά από τα οποία αγγίζουν το όριο του παραλογισμού. Ο άνθρωπος που μέχρι πρότινος έτρεφε «μεγάλο σεβασμό» για τον Μητσοτάκη και σήμερα μας καλεί να… γκρεμίσουμε τον διεφθαρμένο «πολιτικό γόνο» μάλλον προδίδει μια ψυχοσυναισθηματική ανακολουθία, όχι βεβαίως πρωτόγνωρη για τους πολιτικούς.
Κατά την ίδια έννοια, η στήριξη ενός γραβατωμένου, ντελικάτου golden boy από τον… Σαντινίστας του ΣΥΡΙΖΑ, τον πιο μπρουτάλ ενσαρκωτή του σύγχρονου αριστερού λαϊκισμού (κατά τους επικριτές του τουλάχιστον) Παύλο Πολάκη, προκαλεί επίσης ερωτήματα – για να μην πω χαμόγελα.
Εχει λοιπόν πολλά αινίγματα η προσωπικότητα του Κασσελάκη, όπως και η τελική στόχευση των προθέσεών του. Προσωπικά, διατηρώ ισχυρές επιφυλάξεις για το ποια ακριβώς αποστολή επιτελεί, όπως και για το ποιος… βάζει καύσιμα σε αυτή την ξέφρενη κούρσα του. Αναγνωρίζω, όμως, ότι επικοινωνιακά ο άνθρωπος «το έχει». Και ασφαλώς η υποψηφιότητά του είναι πιο ενδιαφέρουσα από αυτήν της ξινής, ανορεκτικής κυρίας που έσπευσε να πλασαριστεί στη βιτρίνα της διαπλοκής, ξεχνώντας να μνημονεύσει το όνομα του ευεργέτη της (Τσίπρας).
Και, από την άλλη, δημιουργεί κοντράστ με την κακομοιριά που εκπέμπει ο «αγωνιστής της Οξφόρδης» με τις… προσβάσεις στην Τράπεζα της Ελλάδος και τα λοιπά απεχθή κομματόσκυλα του ΣΥΡΙΖΑ.
Κρίμα που ένα τέτοιο φαινόμενο ενέσκηψε στον χώρο της Αριστεράς και του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος. Εναν… σίφουνα χρειαζόταν η πατριωτική, λαϊκή Δεξιά για να απαλλαγούμε επιτέλους από τα δεινά που κατατρέχουν τη χώρα…
Σχόλια