Αλκιβιάδης Κ. Κεφαλάς
Αν κρίνουμε από την υποψηφιότητα Κασσελάκη, φαίνεται ότι οι περισσότεροι «αριστεροί» δεν ενοχλούνται από τη στρατηγική συμμαχία με τον παρασιτικό καπιταλισμό. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Σε προφητικό άρθρο στο περιοδικό «Αρδην» τον Μάρτιο του 2016 με τίτλο «η Αριστερά ως στυλοβάτης της παγκοσμιοποίησης» (https://ardin-rixi.gr/archives/224121), ο Γιώργος Καραμπελιάς προέβλεψε όχι μόνο τα αντεργατικά και ανθελληνικά έργα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εμμέσως και το φαινόμενο Κασσελάκη. Το τελευταίο αναδεικνύει τη στρατηγική συμμαχία της «Αριστεράς της Εκάλης» με τις ελίτ και το παρασιτικό τραπεζικό κεφάλαιο.
Οι Ελληνες έπρεπε να βιώσουν την εμπειρία των Μνημονίων για να αντιληφθούν ότι η πολιτική ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζεται με αυτήν του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Και τα τρία κόμματα εξουσίας υπηρετούν τον πολιτικό και οικονομικό Μεσαίωνα της παγκοσμιοποίησης. Η διαφορά τους έγκειται στο «φαίνεσθαι» και όχι στο «είναι», επειδή χρησιμοποιούν διαφορετική φρασεολογία για να περιγράψουν ταυτόσημες πολιτικές θέσεις. «Οι θάλασσες δεν έχουν σύνορα» ισχυρίστηκε ο Τσίπρας. Ο Μητσοτάκης απήντησε στην «πρόκληση» με την ιδιότητα του «αντινατιβιστή». Πρέσπες της Μακεδονίας ο Τσίπρας; Πρέσπες του Αιγαίου ο Μητσοτάκης. Αφοπλισμός του Αιγαίου ο Μητσοτάκης; Κατάργηση της στρατιωτικής θητείας ο Κασσελάκης. Αναστολή εργασιακών δικαιωμάτων και σφαγή συντάξεων ο Κατρούγκαλος; Αέναος εργασιακός βίος και προτάσεις για σύνταξη μετά τα 70 η Ν.Δ.
Παρά το «μπουρλότο και στουπί στο πλοίο κάθε εφοπλιστή», οι συγγενείς των ολιγαρχών και οι εφοπλιστές βρίσκονται στα ψηφοδέλτια των «αριστερών» κομμάτων. Για να κατανοηθεί η «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ερμηνευθεί η διαλεκτική του σχέση με την παγκοσμιοποίηση και τις ελίτ. Ενώ η Ν.Δ. δεν κρύβει ότι εξυπηρετεί τα οικονομικά συμφέροντα και την πολιτική ατζέντα των ολιγαρχών, οι «αριστεροί» της Εκάλης ισχυρίζονται ότι τοποθετούνται πολιτικά κατά του Κεφαλαίου, παρά το γεγονός ότι χρηματοδοτούνται από τις ΜΚΟ που ελέγχουν οι ελίτ, ώστε να προωθηθεί η ατζέντα τους.
Πολιτικός τυχοδιωκτισμός
Η διαχείριση της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ και η υποψηφιότητα Κασσελάκη ανέδειξαν τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό και τις διαλεκτικές αντιφάσεις των συνιστωσών και της ηγεσίας του, ταυτόχρονα με την αδυναμία κατανόησης της λειτουργίας της κοινωνίας. Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, όπως σχεδιάστηκε από τις ελίτ, αποτελεί συνθηματολογικό πλαίσιο πεποιθήσεων που θαυμάζει τον εαυτό της. Χρησιμοποιώντας τον σοσιαλισμό ως όχημα, αποσιωπούν την πάλη των τάξεων και αποποιούνται τη μαρξιστική ερμηνεία της κοινωνικής δυναμικής μέσω της ψευδεπίγραφης προοδευτικότητας των ΜΚΟ (η μικρή Μαρία) και της «δήθεν» φιλανθρωπίας των ελίτ. Οπως και η ελίτ, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ απεχθάνεται μετά βδελυγμίας την ατομική ελευθερία εκτός συστήματος.
Ταυτόχρονα θεωρούν εγκληματική οργάνωση την ακομμάτιστη αναρχία και απορρίπτουν την οικονομική αυτάρκεια ως τη βάση της ελευθερίας. Οι συριζαίοι και η ελίτ δεν επιδιώκουν μόνο να τα μας πάρουν όλα. Θέλουν να μας πείσουν ότι το ιδεατό πολίτευμα είναι η ολιγαρχία τους. Η «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Δούρειος Ιππος των παγκοσμιοποιημένων ελίτ, που μέσω της επίκλησης του «σοσιαλισμού» και της διοχέτευσης μέρους του πλούτου τους στην «Αριστερά» προσπαθούν να πείσουν τις μάζες να τους παραδώσουν συνειδητά και χωρίς αντιστάσεις αυτά που κατέχουν.
Την εποχή της πανδημίας, υπηρετώντας την παγκοσμιοποίηση και τον επιβαλλόμενο θάνατο, συριζαίος τηλεοπτικός «επιστήμονας» από τη Γαλλία και άλλος νεοδημοκράτης από την Αμερική ούρλιαζαν υπέρ της φυλάκισης των ανεμβολίαστων. Σήμερα, μετά τις αποκαλύψεις για την καταστρεπτική επίδραση των «εμβολίων», οι κύριοι αυτοί έχουν εξαφανιστεί. Ενώ οι ακτιβιστές του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να μετατρέψουν τη χώρα σε χώρο, η προσπάθεια των ελίτ επικεντρώνεται στην επιτυχία του εγχειρήματος με όσο το δυνατόν λιγότερα χρήματα.
Μέσω της υποψηφιότητας Κασσελάκη ελάχιστοι «αριστεροί» θα διαπιστώσουν ότι ο πολιτικός τους ακτιβισμός εξυπηρετεί τα εταιρικά συμφέροντα των ελίτ. Αν κρίνουμε από το γεγονός ότι ήδη ότι η υποψηφιότητα Κασσελάκη συγκέντρωσε 30 ψήφους της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται ότι οι περισσότεροι «αριστεροί» δεν ενοχλούνται από τη στρατηγική συμμαχία της «Αριστεράς» με τον παρασιτικό καπιταλισμό.
================
Στη ζωή μου, παρότι θιασώτης συντηρητικών πολιτικών απόψεων, ποτέ δεν υπήρξα ομοφοβικός. Δεν με ενδιαφέρει ποιον φιλοξενεί ο άλλος στο κρεβάτι του, αρκεί η υπόθεση να μην έχει να κάνει με παιδιά, γιατί τότε… μου γυρίζει το μάτι.
Τούτου δοθέντος, δεν θα κρίνω τον υποψήφιο-φαινόμενο του ΣΥΡΙΖΑ για αυτή την επιλογή του. Στον βαθμό, βεβαίως, που, όπως ο ίδιος διευκρινίζει, δεν έχει gay ατζέντα, την οποία προσπαθεί διά της πλαγίας να επιβάλει, όπως -ας πούμε- ένας ανεκδιήγητος οικονομικός σύμβουλος του Μητσοτάκη, ο οποίος ανταγωνίζεται σε ΛΟΑΤΚΙ ακτιβισμό τον… Καπουτζίδη.
Οι επιλογές στην προσωπική ζωή δεν χαρακτηρίζουν κατ’ ανάγκην τις επιδόσεις, το διαμέτρημα, ακόμη και τη φιλοπατρία ενός πολιτικού. Το έχει αποδείξει και η Ιστορία.
Σήμερα υπάρχουν πολιτικοί αρχηγοί ανοιχτά ομοφυλόφιλοι, όπως ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Ξαβιέ Μπετέλ, αδιευκρίνιστης σεξουαλικής υπόστασης, όπως ο… χαριτωμένος πρωθυπουργός του Καναδά Τζάστιν Τριντό, metrosexual, όπως ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν, και πάει λέγοντας. Δεν μου λέει κάτι εκ προοιμίου αυτό, με τον αστερίσκο ότι η έμφαση στη διαφορετικότητα προβάλλεται ως αναπόσπαστο στοιχείο της woke κουλτούρας, που φλερτάρει έντονα με τον εθνομηδενισμό. Αυτό το τελευταίο είναι κάτι που με απωθεί.
Είμαι επίσης ανοιχτά εναντίον της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, γιατί, όπως διευκρίνισα, ο βαθμός ευαισθησίας μου απέναντι στα παιδιά δεν μου επιτρέπει να ρισκάρω την τύχη τους.
Ομως και σε χώρες με πολύ υψηλότερους δείκτες εθνικής ενσυναίσθησης από τη δική μας, όπως η γειτονική Σερβία, όπου οι πολίτες διαδηλώνουν ενάντια στην υπονόμευση του φυσιολογικού μοντέλου της οικογένειας, ομοφυλόφιλοι πολιτικοί προωθούνται σε ανώτατα πολιτικά αξιώματα, χωρίς κανείς να αμφισβητεί τα πατριωτικά τους ανακλαστικά.
Η πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας Ανα Μπρνάμπιτς που έχει διορισθεί από τον λαοφιλή συντηρητικό -για να μην πω εθνικιστή- πρόεδρο Αλεξάντρ Βούτσιτς, έχει αποκτήσει παιδί με τη σύντροφό της, δίχως ωστόσο να προκαλεί, ούτε να διαφημίζει τη σεξουαλική της ταυτότητα. Η ίδια έχει διευκρινίσει ότι δεν διανοείται να φέρει την προσωπική της ζωή στο πολιτικό προσκήνιο, και σε ό,τι αφορά την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων της πατρίδας της είναι -πιστέψτε με- «σκυλί μαύρο»!
Υπό αυτή την έννοια, λοιπόν, ξαναλέω, κλείνοντας αυτόν τον μικρό πρόλογο: δεν συμμερίζομαι τη δαιμονοποίηση της υποψηφιότητας Κασσελάκη σε ένα αριστερό κόμμα με -ούτως ή άλλως- πολύ ανεκτικές απόψεις περί ομοφυλοφιλίας, τις οποίες άλλωστε ασπάζεται και ο «κεντροδεξιός» μας πρωθυπουργός! Καλώς ή κακώς, έχει ανοίξει το παιχνίδι αξιολογικού προσδιορισμού στην ελληνική κοινωνία και καλούμεθα να προσαρμοστούμε στους νέους κανόνες.
Σε ό,τι αφορά τη γενικότερη επικοινωνιακή στρατηγική του ταλαντούχου κυρίου Κασσελάκη, ειλικρινά υποκλίνομαι! Πραγματικός σίφουνας, κατάφερε μέσα σε μερικές εβδομάδες να αποκτήσει αναγνωρισιμότητα και «γκελ» που άλλοι πολιτικοί πρωταγωνιστές χρειάστηκαν χρόνια για να χτίσουν και τα ποσοστά αποδοχής του αυξάνονται πλέον με γεωμετρική πρόοδο. Στις τρεις και πλέον δεκαετίες που καλύπτω το πολιτικό ρεπορτάζ, τέτοιο φαινόμενο δεν έχω ξαναδεί! Για αυτό και δεν μπορώ να προβλέψω την κατάληξή του. Πιθανόν να ξεφουσκώσει με πάταγο.
Γεγονός είναι, πάντως, ότι ο τύπος αυτός κατάφερε μονομιάς να σπάσει το στερεότυπο που καθιστά τους πολιτικούς απωθητικούς: έβαλε στο ντουλάπι την απεχθή «ξύλινη γλώσσα» της Μεταπολίτευσης. Μιλά άμεσα και απλά, με τρόπο ελκυστικό, σαν να απευθύνεται σε φίλους του. Κατέχει την τέχνη του σύγχρονου πολιτικού μάρκετιγκ πολύ περισσότερο από πολιτικούς γόνους, που χρειάστηκαν μακρό διάστημα εντατικής εκπαίδευσης με αμφίβολης αξίας αποτελέσματα.
Βεβαίως, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ο κύριος Κασσελάκης είναι… μόνος του ή αν έχει από πίσω του μια αόρατη μακρά χείρα, που τον φύτεψε στο προσκήνιο για να επιτελέσει συγκεκριμένο ρόλο. Το παρελθόν του μαρτυρά υψηλές επαφές με κέντρα της παγκοσμιοποίησης που προάγουν την εθνομηδενιστική ατζέντα.
Ακόμη κι έτσι να είναι, όμως, επιτελεί τον ρόλο του άριστα. Με απόλυτη συγκάλυψη. Φροντίζει να προτάσσει τις πατριωτικές του ευαισθησίες, έστω και αν η αντίληψή του περί πατριωτισμού παραμένει ασαφής.
Προσωπικά, βρήκα την προσπάθειά του να δικαιολογήσει την εκτρωματική Συμφωνία των Πρεσπών («Χάσαμε. Τι να κάνουμε; Επρεπε να συμβιβαστούμε») πολιτικά παιδαριώδη. Επικοινωνιακά, όμως, αρκετά έξυπνη. Γνωρίζει σε ποιον χώρο πολιτεύεται και απολογείται για τα πεπραγμένα άλλων με τρόπο που υπαινίσσεται απόσταση, αφήνοντας δηλαδή να εννοηθεί ότι ο ίδιος θα είχε διαχειριστεί τον συμβιβασμό αλλιώς.
Σε μια σειρά άλλων μεγάλων θεμάτων τοποθετείται επιδέξια, πάντα φιλικά προς τον δέκτη, αλλά χωρίς στην ουσία να λέει κάτι συγκεκριμένο. Αυτά τα… «γνώρισα το κεφάλαιο από μέσα και το μίσησα» (εξ ου και η συμπόρευση με αριστερό κόμμα), «να κόψουμε την ασυλία στους τραπεζίτες και τα προνόμια στους βουλευτές», «να περιφρουρήσουμε τα πανεπιστήμια από μέσα με βάση το αυτοδιοίκητο», «ισχυρά κίνητρα για να γυρίσουν οι Ελληνες γιατροί» κ.λπ. επίσης μου ακούγονται αφελή.
Πλην όμως σε πολύ κόσμο ηχούν περισσότερο πειστικά από τα χείλη ενός «νέου, αυτοδημιούργητου και άφθαρτου», σε σχέση με τις παλιές, σκουριασμένες καραβάνες της πολιτικής.
Ασφαλώς, η υποψηφιότητα Κασσελάκη έχει πολλά αντιφατικά στοιχεία, μερικά από τα οποία αγγίζουν το όριο του παραλογισμού. Ο άνθρωπος που μέχρι πρότινος έτρεφε «μεγάλο σεβασμό» για τον Μητσοτάκη και σήμερα μας καλεί να… γκρεμίσουμε τον διεφθαρμένο «πολιτικό γόνο» μάλλον προδίδει μια ψυχοσυναισθηματική ανακολουθία, όχι βεβαίως πρωτόγνωρη για τους πολιτικούς.
Κατά την ίδια έννοια, η στήριξη ενός γραβατωμένου, ντελικάτου golden boy από τον… Σαντινίστας του ΣΥΡΙΖΑ, τον πιο μπρουτάλ ενσαρκωτή του σύγχρονου αριστερού λαϊκισμού (κατά τους επικριτές του τουλάχιστον) Παύλο Πολάκη, προκαλεί επίσης ερωτήματα – για να μην πω χαμόγελα.
Εχει λοιπόν πολλά αινίγματα η προσωπικότητα του Κασσελάκη, όπως και η τελική στόχευση των προθέσεών του. Προσωπικά, διατηρώ ισχυρές επιφυλάξεις για το ποια ακριβώς αποστολή επιτελεί, όπως και για το ποιος… βάζει καύσιμα σε αυτή την ξέφρενη κούρσα του. Αναγνωρίζω, όμως, ότι επικοινωνιακά ο άνθρωπος «το έχει». Και ασφαλώς η υποψηφιότητά του είναι πιο ενδιαφέρουσα από αυτήν της ξινής, ανορεκτικής κυρίας που έσπευσε να πλασαριστεί στη βιτρίνα της διαπλοκής, ξεχνώντας να μνημονεύσει το όνομα του ευεργέτη της (Τσίπρας).
Και, από την άλλη, δημιουργεί κοντράστ με την κακομοιριά που εκπέμπει ο «αγωνιστής της Οξφόρδης» με τις… προσβάσεις στην Τράπεζα της Ελλάδος και τα λοιπά απεχθή κομματόσκυλα του ΣΥΡΙΖΑ.
Κρίμα που ένα τέτοιο φαινόμενο ενέσκηψε στον χώρο της Αριστεράς και του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος. Εναν… σίφουνα χρειαζόταν η πατριωτική, λαϊκή Δεξιά για να απαλλαγούμε επιτέλους από τα δεινά που κατατρέχουν τη χώρα…
Σχόλια