Νέα μέτρα στην τροχιά του νέου ειδικού καθεστώτος

την

Του Νίκου Ταυρή

Τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας (όχι μόνο με πρόσχημα την πανδημία, αλλά και για άλλες ανάγκες του συστήματος υποτέλειας και νεοαποικίας που έχει διαμορφωθεί κατά την τελευταία 10ετία) είναι πρωτοφανή. Ακόμα πιο πρωτοφανής είναι η σιωπή για αυτό που στήνεται και γίνεται με τη συναίνεση των ελίτ (εγχώριων, και διεθνών με συμφέροντα στην Ελλάδα) και ολόκληρου του πολιτικού φάσματος.

Μέσα σε συνθήκες όξυνσης μιας κρίσης που κτυπά όλες τις πλευρές της ύπαρξης της Ελλάδας (οικονομία, γεωπολιτικές απειλές και προκλήσεις, υγεία και υψηλότερο ποσοστό θανάτων στην Ευρώπη από κορωνοϊό, παιδεία, πολιτισμό, περιβάλλον, δημογραφικό κ.λπ.) είναι φυσικό να αποκτά μεγάλες διαστάσεις το σύγχρονο κοινωνικό ζήτημα. Φτωχοποίηση και αποκλεισμός, εγκατάλειψη και μεγάλες ψυχικές διαταραχές από τα μνημόνια, τον εγκλεισμό, τις καραντίνες, τον φόβο και τρόμο της πανδημίας, την ακρίβεια και τα νέα τιμολόγια σε πετρέλαιο και ηλεκτρικό.

Η διαχείριση του κοινωνικού ζητήματος μαζί με την εξυπηρέτηση πολλών αφεντάδων οδήγησε, μέσα από πολλές αναταράξεις, το πολιτικό σύστημα και τις εγχώριες ελίτ να πριμοδοτήσουν ένα τρόπο διακυβέρνησης που φέρνει νέες διαχωριστικές γραμμές. Πάνω σε αυτές θωρακίζεται και αναδύεται ένα νέο ειδικό καθεστώς, που φέρει ανάγλυφα τα χαρακτηριστικά μιας νέας δικτατορίας. Δεν είναι μόνο ή απλά «υγειονομικού» χαρακτήρα, αλλά συνολικότερη, επιβάλλοντας μια διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Πιο συγκεκριμένα:

Οι δύο κρίσιμες νέες διαχωριστικές

Το «ακραίο Κέντρο» (δηλαδή το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων που επάνδρωσαν τις κυβερνήσεις της χώρας εφαρμόζοντας τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, στη συνέχεια τα μνημόνια και τώρα τη διαχείριση της πανδημίας), μετά από ένα τρίχρονο περίπου κοινό αγώνα ενάντια στον «εθνολαϊκισμό», τώρα περνά σε μια κλιμάκωση με δύο σκέλη: Το πρώτο είναι το «τείχος δημοκρατίας» όλων των συστημικών κομμάτων «απέναντι στον φασισμό και τον ναζισμό». Κάτω από τον μανδύα της εμπέδωσης της δημοκρατίας (στην ουσία μεταδημοκρατίας) επιχειρούν να καμουφλάρουν τον ολοκληρωτικό τους ρόλο και την εγκαθίδρυση νέου καθεστώτος. Την ίδια στιγμή δεν κάνουν τίποτα για τις κοινωνικές αιτίες που γεννούν τον φασισμό, και μάλιστα επιδιώκουν να υπάρχει ως μπαμπούλας, που θα τον κατατροπώνουν κάθε τόσο.

Έτσι δεν θα φαίνονται ούτε η καταπάτηση του Συντάγματος, ούτε η διάλυση κάθε έννοιας ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, και θα προωθείται το νέο πλέγμα – με κυρίαρχο στοιχείο την κατάργηση του δημόσιου χώρου και της άσκησης της πολιτικής (για όσους είναι εκτός εμβέλειας και συνεννόησης). Από τα μνημονιακά χρόνια μέχρι σήμερα οι καταπατήσεις του Συντάγματος και ο περιορισμός των ελευθεριών και των δικαιωμάτων αυξάνονται γεωμετρικά. Και είναι περίεργο πώς δεν το αντιλαμβάνονται τόσοι συνταγματολόγοι, τόσοι επιστήμονες, τόσοι πολιτικολογούντες και έχοντες το ελευθέρας στα εξωνημένα ΜΜΕ. Όποιος λοιπόν δεν αποδέχεται αυτήν τη μεταμφίεση του «ακραίου Κέντρου» τίθεται εκτός πλαισίου, με πολλές συνέπειες.

Η δεύτερη διαχωριστική αφορά τον διαχωρισμό του πληθυσμού σε εμβολιασμένους και μη, και τον ανοικτό πόλεμο της Πολιτείας ενάντια στους ανεμβολίαστους πολίτες. Αυτός ο διχασμός εντός της κοινωνίας, εντός των χώρων εργασίας, εντός των χώρων πολιτισμού, διασκέδασης, αθλητισμού, τείνει να γενικευτεί παντού. Δημιουργούνται έτσι βολικές διαιρέσεις, αποπροσανατολιστικές εντάσεις, μίσος και κακεντρέχεια. Η οργανωμένη κοινωνία απαρτίζεται μόνο από εμβολιασμένους πολίτες – για τους υπόλοιπους δεν υπάρχει χώρος. Πρέπει να απομονωθούν, να αποκλειστούν, να παταχθούν, να ταπεινωθούν, να συκοφαντηθούν. Πρόκειται για ένα «υγειονομικό απαρτχάιντ» που συνεχώς εντείνεται για προφανείς πολιτικούς λόγους, και δεν στηρίζεται σε κανένα επιστημονικό δεδομένο.

Πιο επιθετική η τωρινή αντιδημοκρατική εκτροπή

Το «ακραίο Κέντρο» του συστήματος σε όλες τις εκδοχές του (Κεντροδεξιά ή Κεντροαριστερά με διάφορες αποχρώσεις) ξεκίνησε από τον νεοφιλελευθερισμό, προχώρησε στην υπηρέτηση των μνημονίων που έφεραν ένα νέο καθεστώς για τη χώρα, και τώρα –αφού πέρασε σκοπέλους μεγάλης λαϊκής αμφισβήτησης– ταμπουρώνεται πίσω από τους δύο διαχωριστικές που αναφέραμε ώστε να διαχειριστεί πιο αποτελεσματικά τόσο το κοινωνικό ζήτημα, όσο και τις προδιαγραφές των παγκόσμιων ελίτ και των δεσμών εξάρτησης της χώρας από αυτές. Μάλιστα η πίστα της ανοικτής αντιδημοκρατικής εκτροπής, με τη μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης και τη δικαιολόγηση μέτρων και διαταγμάτων τάχα για την υπεράσπιση της υγείας του πληθυσμού, αποκτά πιο επιθετικά χαρακτηριστικά, ενάντια σε ολόκληρη την κοινωνία.

Η αναγγελία της περιστολής των δικαιωμάτων των πολιτών από 13/9/2021 έως 31/3/2022 είναι μια πρωτόγνωρη μορφή εγκαθίδρυσης νέου ειδικού καθεστώτος. Είχε προηγηθεί η 6μηνη καραντίνα πέρσι (παγκόσμιο ρεκόρ). Τώρα, την εποχή των εμβολιασμών, παίρνει άλλες μορφές: της υποχρεωτικότητας, δηλαδή των απολύσεων (που ήδη εφαρμόζονται μαζικά), της στέρησης πολιτικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων με μια Κοινή Υπουργική Απόφαση [βλ. και άρθρο Δ. Μπελαντή, σελ. 8-9 του παρόντος φύλλου], της δίωξης επιστημόνων που έχουν διαφορετική άποψη (και μάλιστα από το τμήμα ασφαλείας «για την προστασία του κράτους και του πολιτεύματος»!), της αλλαγής του Ποινικού Κώδικα ώστε να διώκονται (με πρόστιμα και φυλακίσεις) όσοι διαδίδουν «ψευδείς ειδήσεις» για τη δημόσια υγεία. Ταυτόχρονα, το ιατρικό απόρρητο έχει γίνει κουρελόχαρτο: όποιος δεν επιδεικνύει σε κάθε σεκιουριτά ή άλλο αναρμόδιο το πιστοποιητικό εμβολιασμού, δεν μπορεί να έχει πρόσβαση σε δημόσιους χώρους, υπηρεσίες, κτίρια κ.λπ.

Ο διπλός πόλεμος ενάντια στην κοινωνία και τη χώρα

Με τις δύο νέες διαχωριστικές οι δυνάμεις του συστήματος στο παράρτημα «η Ελλάς» προχωρούν ουσιαστικά σε έναν πόλεμο ενάντια στην κοινωνία και τη χώρα. Βάζουν και τις δύο σε έναν ιδιότυπο γύψο με δημοκρατικοφανή μανδύα, υπό την επίκληση προστασίας της δημόσιας υγείας κατά τα πρωτόκολλα της επιστρατευμένης από την Big Pharma επιστήμης. Το μεταλλαγμένο πολιτικό σύστημα, με αφαίρεση κάθε ίχνους δημοκρατίας και συνταγματικού δικαίου, οι ενισχυμένες υπηρεσίες βιοπολιτικού ελέγχου και ψηφιοποίησης, η στρατολόγηση των κορυφών μιας κατεστημένης τεχνοεπιστήμης, αποτελούν σήμερα τις κορυφές ενός νέου αντιδραστικού και ανορθολογικού εποικοδομήματος, που στοχεύει στην αντιμετώπιση της πολυοργανικής κρίσης και στη διασφάλιση ελέγχου και κερδών για τους οικονομικούς κολοσσούς. Παράλληλα, εδώ, στο παράρτημα «η Ελλάς», οφείλουν να εξυπηρετούν πρεσβείες, ξένες δυνάμεις, δανειστές και δυνάστες του τόπου…

Διασπώντας και διχάζοντας την κοινωνία, φιμώνοντας και ευνουχίζοντας τις υποτελείς τάξεις με πολλούς τρόπους, παίρνοντας έκτακτα μέτρα, όχι μόνο δεν προστατεύεται η υγεία του πληθυσμού, αλλά παίζονται εγκληματικά παιχνίδια σε βάρος του. Πώς; Πολύ απλά, πέρα από τις παραγγελίες δόσεων και σκευασμάτων (υπερ-κερδοφόρες για τις γνωστές εταιρίες), και με τον τρόπο που εφαρμόζονται τα διάφορα εμβολιαστικά προγράμματα. Παραδείγματα; Εδώ συνεχιζόταν αμέριμνα η χορήγηση του εμβολίου της AstraZeneca, ενώ σε άλλες χώρες είχε σταματήσει. Τώρα Φινλανδία, Σουηδία και Δανία αναστέλλουν τη χορήγηση και του εμβολίου της Moderna για όλους τους νεαρούς ενήλικες και τα παιδιά εξαιτίας αναφορών για σπάνια καρδιαγγειακή παρενέργεια, αλλά εδώ καμία μνεία. Διατυπώνονται διεθνώς επίσημες επιφυλάξεις για την 3η δόση, εδώ προχωράμε ακάθεκτοι, εκτελώντας την παραγγελία κυβέρνησης και Μπουρλά/Pfizer. Επιπλέον: Απόλυση 8.500 υγειονομικών, «συμβολή» στην κατεδάφιση και περαιτέρω ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας. Μείωση των κονδυλίων για την υγεία το 2021. Γενικευμένο αλαλούμ με μέτρα καραντίνας και λοκντάουν, το κλείσιμο σχολείων και πανεπιστημίων, κ.ο.κ.

Κοινός Οδικός Χάρτης για κυβέρνηση και κοινοβουλευτική αντιπολίτευση;
 
Με τις τελευταίες κυβερνητικές αποφάσεις δηλώνεται ανοικτά η πλήρης αδιαφορία για την υγεία και προστασία των μη εμβολιασμένων, και παράλληλα αίρονται όλα τα μέτρα για τους εμβολιασμένους, και εντός των κλειστών χώρων – όταν όλοι γνωρίζουν ότι και αυτοί νοσούν και μεταδίδουν. Τι επιδιώκει με αυτού του είδους τη «διαχείριση» η κυβέρνηση και, δι’ αυτής, το σύστημα; Μάλλον τη διαιώνιση του προβλήματος, τη μονιμοποίηση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης (αφού βολεύει για τη διαχείριση του κοινωνικού ζητήματος και την καθυπόταξη της κοινωνίας), και βεβαίως την ανεμπόδιστη εκτέλεση των παραγγελιών νέων παρτίδων εμβολίων χωρίς κανένα έλεγχο ή εκτίμηση όλων των δεδομένων.

Από ό,τι ξέρουμε, είναι 3 οι ευρωπαϊκές χώρες με σκληρό πρόγραμμα μέτρων, υποχρεωτικότητας και περιορισμών: η Ιταλία, η Γαλλία και (πρωταθλήτρια) η Ελλάδα. Την ίδια στιγμή σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει μια διαφορετική αντιμετώπιση. Δεν μπορεί να μην περάσει από το νου η σκέψη ότι και οι τρεις χώρες έχουν έντονο κοινωνικό ζήτημα και παράδοση αγώνων. Οι μαζικές κινητοποιήσεις για την κατάργηση του πιστοποιητικού εμβολιασμού (Green Pass) και για την ελευθερία σπάνε τους διαχωρισμούς εμβολιασμένων/ανεμβολίαστων, και αποκαλύπτουν τους σχεδιασμούς των ελίτ.

Αυτό που γίνεται όμως στην Ελλάδα είναι και πρωτοφανές και ιδιαίτερο: στήνεται ένα ειδικό καθεστώς για το οποίο δεν γίνεται λόγος από κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα (δεξιό, κεντροαριστερό, αριστερό κ.λπ.), σαν να είναι όλοι σύμφωνοι στην παράτασή του επ’ αόριστον. Σαν να έχει χαραχθεί ένας κοινός οδικός χάρτης για όλα τα κόμματα, και ειδικά για εκείνα του «ακραίου Κέντρου». Τώρα εγκαθιδρύουν μια νέα μορφή δικτατορίας (που δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει), γιατί αυτό βολεύει όλους και σε όλα τα πεδία.

Η επίσημη Αριστερά και μεγάλο μέρος της ανεπίσημης δεν θίγει διόλου το ζήτημα του ειδικού καθεστώτος, και ακομπανιάρει το «ακραίο Κέντρο» με ρηχή αντιπολίτευση και κραυγαλέο καταγγελτικό λόγο άνευ ουσίας, σαν να πετά την μπάλα στην εξέδρα. Οπότε αντικειμενικά αφήνεται έδαφος στην ενδυνάμωση ποικίλων δεξιών, νεοδεξιών και εθνικιστικών, έως και φασιστικών κύκλων, που επανεμφανίζονται και θεωρούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια ως κατάλληλο υπόστρωμα για τις φιλοδοξίες τους. Η φιλοπατρία εμπλέκεται με την ακραία συνωμοσιολογία, που σε ένα κρεσέντο γίνεται όχημα για την προβολή και αναρρίχηση διάφορων περσόνων (που βρίσκονται και σε ανταγωνισμό μεταξύ τους), παρέχοντας έτσι κι ένα κάποιο άλλοθι στις δυνάμεις του «ακραίου Κέντρου».

Μέσα από τα μνημόνια, τα παρατεταμένα λοκντάουν, το νέο ειδικό δικτατορικό καθεστώς, η χώρα αδυνατίζει – επειδή ο λαός φιμώνεται, διαλύεται, αποσυγκροτείται, εκφοβίζεται συστηματικά, διώκεται, αρρωσταίνει, έχει καθημερινό βραχνά το θάνατο και την επιβίωση. Έτσι πιο εύκολα η χώρα «φιλετάρεται», κόβεται σε λωρίδες κυριαρχίας άλλων δυνάμεων, ξεπουλιέται εθνικός πλούτος, εγκαταλείπονται κυριαρχικά δικαιώματα, πολλαπλασιάζονται οι βάσεις των ΗΠΑ, καταστρέφεται το περιβάλλον στο όνομα της «πράσινης ανάπτυξης» και της «ψηφιακής μετάβασης».

Περισσότερο από ποτέ είναι λοιπόν αναγκαία η δημιουργία και παρουσία μιας δημοκρατικής, αντισυστημικής και εναλλακτικής συσπείρωσης, με χωρητικότητα και ανοικτότητα και με κύριο μέλημα την αποκάλυψη του καθεστώτος που εγκαθιδρύεται και την αντίσταση στις αντιδημοκρατικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Ή, όπως καταλήγει το κείμενο υπογραφών με τίτλο «Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης βλάπτει την υγεία και την δημοκρατία»:

Όσο νωρίτερα οι προοδευτικοί και δημοκρατικοί άνθρωποι αφουγκραστούν τις φωνές ενάντια στην υγειονομική δικτατορία, τόσο το καλύτερο. Δεν αναστέλλονται τα συνταγματικά δικαιώματα για να «κερδηθεί» η υγεία. Είναι πασιφανές ότι οι κρατούντες αδιαφορούν εξίσου για την υγεία και για την ελευθερία των «πληθυσμών». Είναι η ώρα να πάψουμε να είμαστε «πληθυσμοί» και να ξαναγίνουμε πολίτες, να πάψουμε να είμαστε υπήκοοι και να ξαναγίνουμε λαός! Δεν θα σωθεί η υγεία, εάν καταστραφεί η ζωή!

(Το κείμενο μπορείτε να το βρείτε στο https://bit.ly/noGreenPass)


Πηγή: edromos.gr
========================

  1. Ολοταχώς προς μια δικτατορία νέου τύπου

  2. "Παγκόσμιο Πραξικόπημα. Θεραπευτικός Καπιταλισμός και Μεγάλη Επαναφορά"...

  3. Συνεργασία ή αντίσταση, Μέρος 1ο : To ολοκαίνουριο και ηλιόλουστο φασιστικό μας κράτος

  4. Μνημόνια, έκρηξη χρέους και στο βάθος νέα ύφεση

  5. Πως αποφασίζουμε; Ποιός και πως ορίζεται το καθεστώς έκτακτης ανάγκης...

  6. Jacques Ellul: ένας απαισιόδοξος προφήτης ενάντια στη σύγχρονη τεχνολογία


    (Η συνήθεια που έγινε λατρεία)

    Του Δημήτρη Κωστάκου

    Η ιδιωτικοποίηση δημοσίων επιχειρήσεων και υπηρεσιών, ή έστω ορισμένων τομέων, αποτελεί σταθερό προσανατολισμό των ελληνικών κυβερνήσεων από τις αρχές της δεκαετίας του ’90.

    ΔΕΗ, ΟΣΕ, Ολυμπιακή, επικουρική ασφάλιση, Παιδεία, Υγεία (“φρέναρε” μέχρι νεωτέρας λόγω πανδημίας), ενώ αχνοφαίνεται η ΕΥΔΑΠ και παραμένουν σταθεροί εδώ και χρόνια οι ψίθυροι για τις μεταφορές.

    Αυτή την περίοδο, βρίσκεται σε εξέλιξη η επίμονη προσπάθεια επιβολής ιδιωτών στην ασφάλιση (ΕΦΚΑ) και μάλιστα στο πλέον νευραλγικό κομμάτι του φορέα: Την έκδοση των συντάξεων.

    Όμως, μην ξεγελιέστε. Η ιδιωτικοποίηση, δεν είναι εύκολη.

    Όπως συμβαίνει στις περισσότερες δουλειές, έτσι και αυτή απαιτεί ταλέντο, αλλά κυρίως επιμονή και μεθοδικότητα.

    Η μανιέρα των ιδιωτικοποιήσεων, περιλαμβάνει έντεκα βήματα.

    Εναπόκειται στο ταλέντο των κάθε φορά αρμόδιων κυβερνητικών παραγόντων το πώς τα βήματα αυτά θα συνδυαστούν ή ακόμη και θα συγχωνευθούν, προκειμένου να γίνει η δουλειά σε λιγότερο χρόνο.

    Ας δούμε αναλυτικά τη διαδικασία:

    • Ανάδειξη του προβλήματος από τον αρμόδιο υπουργό, σε ρόλο παρατηρητή, με διάθεση ντοκιμαντερίστικη (ασχέτως αν συμμετείχε και κατά το παρελθόν σε κυβερνητικό σχήμα και επομένως δεν προέρχεται από πολιτική παρθενογένεση).
    • Έκφραση της προσωπικής αγωνίας του πολιτικού για το ζήτημα.
    • Πλειοδοσία στην ευαισθησία για τις επιπτώσεις του προβλήματος στους πολίτες, εστιάζοντας στους περισσότερους (μεσαία τάξη και οικονομικά ασθενέστερους).
    • Παρουσίαση της λύσης ως της πλέον ενδεδειγμένης. Όχι, όμως, και μαγικής, μήπως και κάτι πάει στραβά, ώστε να μπορούμε να δηλώσουμε με στόμφο “δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές”.
    • Επίκληση της ευρωπαϊκής εμπειρίας (παραβλέπουμε ότι η Ε.Ε. έχει μετατραπεί στον Δούρρειο Ίππο του καπιταλισμού, άρα είναι αναμενόμενη συνέπεια η επιλογή των ιδιωτικοποιήσεων από τους περισσότερους)
    • Προσχηματικός διάλογος με τους θιγόμενους εργαζόμενους ή καλύτερα καθόλου διάλογος, προτάσσοντας την ανάληψη προσωπικής πολιτικής ευθύνης για την άμεση αντιμετώπιση του ζητήματος (η αποφασιστικότητα προσδίδει και έναν τόνο δραματικότητας που αρέσει στο κοινό).
    • Στοχοποίηση των εργαζομένων στην εν λόγω επιχείρηση/τομέα του Δημοσίου, αφήνοντας να εννοηθεί ότι τόσα χρόνια λειτουργούν παρασιτικά σε βάρος των βασανισμένων συμπολιτών τους.
    • Μετάβαση από το γενικό στο ειδικό. Μέσω της περιπτωσιολογίας (ακόμη κι αν αυτή δεν αποδεικνύεται) με στόχο εκστρατεία διασυρμού των εργαζομένων τοποθετούμε περιπτώσεις δυσλειτουργίας ή αναποτελεσματικότητας στον μεγεθυντικό φακό των μέσων ενημέρωσης.
    • Απαξίωση της δημόσιας δομής, η οποία με βάση οικονομικές προβολές παρουσιάζεται ως καρκίνωμα για την κοινωνία.
    • Πυροδότηση του κοινωνικού αυτοματισμού σε περίπτωση δυναμικής αντίδρασης των εργαζομένων, οι οποίοι βασανίζουν και απομυζούν τους συμπολίτες τους όχι μόνο από τα γραφεία τους, αλλά και με τις πορείες που πλήττουν την αγορά και όσους πολίτες επιθυμούν να εργαστούν.
    Σημαντικό: Αν υπάρχει η δυνατότητα, να προτιμηθεί η προβολή κάποιου “σκανδάλου” των εργαζομένων. Λειτουργεί καλά αυτό.

    • “Σαλαμοποίηση” της επιχείρησης και πώληση σε ιδιώτη/ες ή απορρόφηση της από ιδιωτική εταιρεία.
    Ποια δημόσια δομή έχει σειρά;

     

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου