Επανεθνικοποίηση της Αγροτικής Πολιτικής

Του Κώστα Κόλμερ

«Δεν μπορεί από την μια, τα μήλα του παραγωγού πωλούνται 50 λεπτά το κιλό και την άλλη, ο καταναλωτής να τα πληρώνει στον μανάβη της γειτονιάς 2,5 ευρώ. Δεν επιτρέπεται, οι διεθνείς τιμές του μαλακού σίτου να πέφτουν 25% κι οι φούρνοι να αγοράζουν τ’ άλευρα 260 ευρώ τα 100 κιλά ενώ το στάρι κοστίζει 190 ευρώ. Ούτε το γάλα στον κτηνοτρόφο να αποδίδει ένα έως 1,60 ευρώ το λίτρο κι ο καταναλωτής να πληρώνει 3,30 ευρώ – υψηλότερα από κάθε άλλον Ευρωπαίο. Αυτό είναι το αγροτικό μας πρόβλημα κι όχι «το κόστος παραγωγής, η αναδιάρθρωση των καλλιεργειών και η προσαρμογή στις συνθήκες της κλιματικής κρίσης , ως υποστηρίζουν αστοί «αγροτοφύλακες». Η άρση της «αγρανάπαυσης» δεν θα λύσει το πρόβλημα , αν η κυβέρνηση δεν εγκύψει στις ανωμαλίες της αγροτικής οικονομίας αντί ν’ ασχολείται με τυμβωρυχίες άθλων προ 20ετίας». ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Έτσι , περιέγραψε το φαινόμενο των αγροτικών κινητοποιήσεων ένας έγκυρος παρατηρητής του «διαλόγου» των παραγωγών και κυβερνήσεως στα «μπλόκα των τρακτέρ». Ο αγροτικός τομέας νοσεί από πολλές αιτίες: Το 74% των αγροτικών εκμεταλλεύσεων είναι κάτω των 50 στρεμμάτων - και δη διεσπαρμένων στα τέσσαρα σημεία του ορίζοντα – έναντι της μέσης, υπερτετραπλασίας εκτάσεως των αγρών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που όμως επικρατούν ανάλογα προβλήματα συγκριτικού …μειονεκτήματος , εν σχέσει με τον διεθνή ανταγωνισμό των δημητριακών από τις ΗΠΑ , το Καναδά και τη Βραζιλία – ακόμη και της Ουκρανίας , βασικού σιτοβολώνα της Ευρώπης και Μέσης Ανατολής.

Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει περιστασιακά τα προβλήματα της Ελληνικής αγροτιάς με μείωση της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος , του ειδικού φόρου πετρελαίου , με ρυθμίσεις ληξιπροθέσμων οφειλών και ασήμαντες αποδεσμεύσεις της Ευρωπαϊκής αγροτικής πολιτικής , που δεν διορθώνουν τις θεμελιώδεις ανεπάρκειες της Αγροτικής μας οικονομίας.

Ακόμη κι αν τα μέτρα αποτελούν ανακούφιση του κόστους μετ’ ου πολύ οι ζημίες θα επανεμφανισθούν πέραν του ότι είναι «γραφειοκρατικός κυκεώνας». Δεν αντιμετωπίζουν τα μέτρα την άνοδο του κόστους των αγροτικών εφοδίων (λιπάσματα, είδη συσκευασίας, εγγειοβελτιώσεις κλπ) και την αύξηση της μισθωτικής εργασίας .

Η κομματικοποίηση των αγροτικών συνεταιρισμών κι οι ελάχιστες ομάδες παραγωγών δεν μπόρεσαν να προσφέρουν στα μέλη του συμφέρουσες τιμές των αγροτικών εφοδίων για την αύξηση της προστιθεμένης αξίας και των εξαγωγών προϊόντων προστατευμένης προέλευσης (ΠΓΕ-ΠΟΠ) όπως τα κρασιά , τα τυριά και μέλια.

Με δυό λόγια , η Ελληνική αγροτική παραγωγή βρίσκεται σε βαθιά κρίση , οι αγρότες γηράσκουν και λείπουν κι η χώρα χάνει την αυτάρκεια της σε τρόφιμα που είναι το υπ’ αριθμόν ένα αμυντικό όπλο πχ. εν συγκρίσει με την Τουρκία.

Η αναδιάρθρωση της Γεωργίας πρέπει ν’ αρχίσει από την αύξηση και συνένωση της καλλιεργητικής γης. Ο διπλασιασμός της σε πρώτη φάση ανά καλλιεργητή πρέπει να γίνει με εκχώρηση των δημοσίων εκτάσεων σε διαπιστευμένους αγρότες .Παραλλήλως , με εγγύηση του Ελληνικού δημοσίου , να δοθούν χαμηλότοκα δάνεια για την αγορά και συνένωση κτημάτων .Η ανασύσταση της Αγροτικής Τραπέζης που κατήργησαν τα άθλια ευρωμνημόνια συνιστάται , αρκεί να μην αποτελέσει… αγρανάπαυση κομματικών στελεχών της εκάστοτε κυβερνήσεως! Ο αναδασμός γης εγκατελήφθη αλλά δεν απέθανε. Ο χαρισμός των αγροτικών χρεών δεν χρειάζεται να αναμένει ένα «νέο Παπαδόπουλο» αλλ’ αξίζει να εξετασθεί σε λεπτομέρειες κι εις βάθος αν θα βοηθήσει τον μικρό αγρότη.

Η προσέλκυση νέων στο αγροτικό επάγγελμα δεν είναι μόνο αναγκαία αλλά και επιβεβλημένη , με σοβαρές φορολογικές απαλλαγές , δωρεάν επιμορφώσεις και οικογενειακά κίνητρα. Η αγροτική κατοικία επίσης ένας φιλόδοξος στόχος.

Η σύσταση μεγάλων αγροτικών επιχειρήσεων δεν σημαίνει την αναβίωση των «τσιφλικιών» αλλά την εφαρμογή συγχρόνων μεθόδων διοικήσεως , εντάσεως κεφαλαίου και εκμηχανίσεως της παραγωγής σε εποχές ελλείψεως εργατικών χειρών. Η εισαγωγή μεταναστών δεν αποτελεί λύσιν, διότι καταλήγει σε «γκετοποίηση» των μεγαλουπόλεων. Οι φοροελαφρύνσεις προσφέρονται για την προσέλκυση ξένου κεφαλαίου που δεν πρέπει ν’ αντιμετωπίζεται, με αριστερόστροφες ρητορείες. Γιατί στον ξενοδοχειακό τομέα οι εξαγορές από ξένους επιτρέπονται ενώ στην αγροτικό τομέα γίνονται στόχος πολιτικών επικρίσεων; Γιατί τα κρατικά ζαχαρουργεία έκλεισαν κι η μοναδική βιομηχανία σκόνης γάλακτος απεμακρύνθη από την Ελλάδα; Γιατί οι καπνοπαραγωγοί και η παράκτιοι αλιείς διελύθησαν επί Σημίτη με την παναθλία ΚΑΠ; Ως πότε τα καρτέλ των Βρυξελλών θα υπαγορεύουν πόσο ακριβό θα είναι το τραπέζι της μέσης Ελληνική οικογενείας;

Η παραδοσιακή αντίσταση στους καρεκλοκένταυρους των Βρυξελλών επιβάλλει την επανεθνικοποίηση της αγροτικής πολιτικής, τώρα που όλοι οι αγρότες είναι στους δρόμους της Ευρώπης.

=================