Η μικρή ατομική περιουσία και ο ανεξάρτητος μικρο-παραγωγός είναι ο στύλος της δημοκρατίας. Οχι ο προλετάριος.

Blogger:

Από το 2010 και μετά, για όσους κατάλαβαν που πάει το πράμα, η γη είναι ο στόχος (εξ' ου και η απορρόφηση της Αγροτικής Τράπεζας).Όταν παίρνεις τη γη, ξεριζώνεις κάποιους ατίθασους που θα χειραγωγηθούν στη συνέχεια εύκολα, αφού εν τω μεταξύ έχεις τον τρόπο να κάνεις τη ζωή τους αβίωτη. Ο ανθρωπότυπος του μικροπαραγωγού είναι δύσκολος στη χειραγώγισή του, αφού είναι αυτάρκης και το σημαντικότερο: ολιγαρκής! "Δεν τους χρειαζόμαστε: εμείς θέλουμε εύπλαστο ανθρώπινο δυναμικό, χωρίς ρίζες, χωρίς αρχές, εν ανάγκκη χωρίς μνήμες που μοιραία κτίζει κάποιος με τον τόπο (του)".

Ας θυμηθούμε την αξία της μικροϊδιοκτησίας και του μικροπαραγωγού, που περιγράφει γλαφυρά ο Θραξ Αναρμόδιος

Την λατινική λέξη προλετάριος την χρησιμοποίησε ο μαρξισμός για να περιγράψει εκείνον ο οποίος 1) δεν έχει προσωπική ατομική περιουσία και 2) το μόνο του έσοδο προέρχεται από την ικανότητά του να εργάζεται (όταν έχει εργασία). Δηλαδή από την πώληση της ικανότητάς του προς εργασία, στην αγορά εργασίας.

Στην Ελλάδα, λόγω των δικών μας ιδιομορφιών (υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης, μικρή έγγεια ιδιοκτησία, μεγάλο αριθμό αυτο-απασχολούμενων, σφιχτο-δεμένες οικογένειες και σόϊα, κλπ) δεν είχαμε ποτέ προλεταριάτο σε μεγάλο ποσοστό. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Από δω και πέρα θα έχουμε, λόγω της καταστροφής που υποστήκαμε.

Ο προλετάριος, μη έχοντας ουσιαστικά ρίζα στον τόπο του, εφόσον ΔΕΝ διαθέτει σπιτάκι-χωραφάκι-μαγαζάκι, αναγκάζεται να ξενητεύεται προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών εργασίας. Αυτό έχει μια ψυχολογική επίπτωση σε αρκετούς ανθρώπους, ανάλογα βέβαια και με την ιδιοσυγκρασία του καθενός. Από δω βγαίνει ο λόγος που άσκεφτα λένε μερικοί: «όπου γης και πατρίς».

Ο έχων σπιτάκι-χωραφάκι-μαγαζάκι ονομάζεται από τον μαρξισμό «μικροαστός» και αντιμετωπίζεται περίπου ως βδέλυγμα. Ο έχων σπιτάκι-χωραφάκι-μαγαζάκι θεωρείται από την ελληνική δημοκρατική παράδοση ως η βάση και ο στύλος της δημοκρατίας. Η μικρή ατομική περιουσία και ο ανεξάρτητος μικρο-παραγωγός είναι ο στύλος της δημοκρατίας. Οχι ο προλετάριος. Ο ίδιος ο Κ. Μαρξ βέβαια κάπου στα γραπτά του αναγνωρίζει πως η βάση των αρχαίων ελληνικών δημοκρατιών ήταν ο «ελεύθερος παραγωγός και ο μικροϊδιοκτήτης».

Μας θέλουν λοιπόν προλετάριους, ανακατωμένους με προλετάριους από άλλα έθνη και άλλους πολιτισμούς. Είτε στην χώρα μας, είτε σε άλλες χώρες. Ο λόγος είναι πως «κάθε μειονότητα καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό της» ουσιαστικά (όπως το περιγράφει ο Φ. Ενγκελς). Και αυτό δυσκολεύει έως και ακυρώνει την πολιτική συνεννόηση και συναίνεση ανάμεσα σε ανθρώπους από αυτά τα διαφορετικά έθνη και τις κουλτούρες των προλεταρίων που ανταγωνίζονται ως ομάδες μεταξύ τους για να κερδίσει ο καθένας μια θέση εργασίας, του ξεροκόμματου.

Μόνο μια εθνική κοινωνία με συνείδηση του εαυτού της ως κοινωνία, δηλαδή έθνος, μπορεί να φτάσει στην πολιτική συνεννόηση εκείνη που χρειάζεται για να απαιτήσει ως σύνολο την πολιτική εξουσία από τους εξουσιαστές του. Δηλαδή να απαιτήσει δημοκρατία και δικαιοσύ΄νη.

Γι’ αυτό γίνονται όλα. Γι’ αυτό πολεμάνε το έθνος, την θρησκεία και έχουνε βαλθεί να μας κάνουν όλους πάμπτωχους.

Θραξ Αναρμόδιος

================