Γιατί μικροϊδιοκτησία και δημοκρατία πάνε χέρι-χέρι στην Ελλάδα
Η εκτεταμένη μορφή ατομικής ιδιοκτησίας ή μικροϊδιοκτησίας, αποτελεί μια διαχρονική σταθερά του ιδιόμορφου ελληνικού τρόπου, δηλαδή των μορφών και αξιών του χώρου μέσα στον χρόνο. Πάνω σε αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και γόνιμη η μελέτη του Θανάση Αθανασόπουλου-Καλόμαλου, "Η ελληνική κληρονομιά ανεξαρτησίας" (Στοχαστής, 2003).
Μεταξύ άλλων ο συγγραφέας αναλύει ότι η ειδοποιός διαφορά της αρχαίας Αθήνας ή και Ιωνικών πόλεων, σε σχέση με άλλους κοινωνικούς σχηματισμούς της αρχαιότητας, που αποτέλεσε την υλική βάση για την πολιτική δημοκρατία και την πολιτισμική έκρηξη του διανοητικού στοχασμού σε πολλαπλά επίπεδα, ήταν η διαμόρφωση και κυριαρχία ενός εκτεταμένου μικροϊδιοκτητικού τρόπου παραγωγής.
Ενός τρόπου παραγωγής, που ήρθε ως αποτέλεσμα των μεταρρυθμίσεων/αναδασμού στις σχέσεις ιδιοκτησίας/γης, σε συνδυασμό με το ζήτημα της ρύθμισης-απελευθέρωσης από ιδιωτικά χρέη κατά τον 6ο π.Χ. αιώνα, σε συνύπαρξη με τον δουλοκτητικό τρόπο παραγωγής, όμως με κρίσιμο στοιχείο την ύπαρξη των μικροϊδιοκτητικών μορφών παραγωγής, ως αυτόνομου τρόπου παραγωγής.
Η ελευθερία ως υλική και πνευματική συνθήκη και ως τάση εξισωτισμού, διαμόρφωνε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του πολίτη-οπλίτη-παραγωγού στην ενότητά τους, που βρήκαν την ολοκλήρωσή τους και αποκρυσταλλώθηκαν τον 5ο αιώνα π.Χ., προκαλώντας τον παγκόσμιο θαυμασμό των μεταγενέστερων γενεών και εποχών. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
-----------------------------
Blogger:
...με αφορμή την επιστροφή της δουλοπαροικίας και των τσιφλικάδων....αφού τελειώσετε με την ανάγνωση του παραπάνω άρθρου, επιστρέψτε εδώ:
----------------------------
Σχόλια