Η σύγκρουση στην Ουκρανία έχει μετατραπεί σε ένα
παρατεταμένο πόλεμο φθοράς, όπου το κάθε εκατοστό εδάφους διεκδικείται
με πείσμα και αποφασιστικότητα από τις δύο πλευρές με μεγάλες απώλειες
και ζημιές. Οι Ρωσικές δυνάμεις, οι οποίες συνελήφθησαν απροετοίμαστες
αμυντικά κατά την φθινοπωρινή Ουκρανική επίθεση, απώλεσαν τη Χερσώνα και
αρκετά εδάφη στην βορειοανατολική Ουκρανία, έχουν επανακάμψει. Με πολύ
αργό ρυθμό απωθούν τους Ουκρανούς στα βορειανατολικά της χώρας, ενώ
φημολογείται η εκτόξευση ισχυρής επιθέσεως την άνοιξη. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Όμως το ερώτημα που πλανάται είναι πότε θα τελειώσει ο πόλεμος. Δεν νομίζω ότι υπάρχει εγκυρότερη εκτίμηση, λόγω θέσεως αλλά και ποιότητας των πληροφοριών που διαθέτει, από αυτή του Στρατηγού των ΗΠΑ Μάρκ Μίλι, ας θεωρήσουμε ότι είναι αντίστοιχο του Α/ΓΕΕΘΑ στην Ελλάδα, όταν δήλωσε την 20 Ιανουαρίου 2023 στο Ραμστάιν της Γερμανίας, μετά τη σύνοδο των δωρητών προς την Ουκρανία, ότι: «Από στρατιωτική άποψη, εξακολουθώ να υποστηρίζω ότι για φέτος, θα είναι πολύ, πολύ δύσκολο να εκδιωχθούν στρατιωτικά οι ρωσικές δυνάμεις από κάθε εκατοστό της ρωσοκρατούμενης Ουκρανίας». Επομένως, κατά την εκτίμηση της Δύσεως, ο πόλεμος θα συνεχισθεί σίγουρα ολόκληρο το 2023, αφήνοντας ανοικτό και το επόμενο έτος.
Αυτομάτως αυτό πυροδοτεί νέα ερωτηματικά. Προς τι τόσος θόρυβος για παραχώρηση δυτικών αρμάτων μάχης στην Ουκρανία, ο οποίος φαίνεται να επεκτείνεται τώρα και σε αεροσκάφη. Η απάντηση είναι πολύ απλή, αφού σχεδόν τελείωσαν τα οπλικά συστήματα και αποθέματα προελεύσεως της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, που υπήρχαν στις χώρες που έχουν ενταχθεί πλέον στο ΝΑΤΟ, έτοιμα προς χρήση από τους Ουκρανούς λόγω τεχνογνωσίας, ήταν μονόδρομος τα δυτικά οπλικά συστήματα (πολύ λιγότερα από αυτά που ζητήθηκαν) ώστε να δώσουν στην Ουκρανία την ικανότητα να αναπληρώσει τις ζημιές και τις καταστροφές σε κύριο υλικό που έχει υποστεί, να εξισορροπήσει την ρωσική ισχύ και να αντιμετωπίσει την επιθετική επιστροφή. Αν δεν υπάρξει μια ρωσική έκπληξη συγκεντρώσεως συντριπτικά υπέρτερων δυνατοτήτων, η οποία με τα μέχρι τούδε στοιχεία δεν είναι ορατή, τότε οδηγούμεθα σε μια αδιέξοδη κατάσταση.
Γιατί η Δύση δεν μπορεί να ανεφοδιάσει την Ουκρανία ώστε να αποκτήσει υπεροχή έναντι της Ρωσίας και να τερματισθεί ο πόλεμος; Η απάντηση βρίσκεται μακράν του πεδίου της μάχης, σε πολιτικές και στρατηγικές αποφάσεις οι οποίες ελήφθησαν πολλά χρόνια πριν. Τότε η Δύση, θεώρησε ότι η φιλελεύθερη αντίληψη της διεθνούς τάξεως βασισμένης σε κανόνες (rules based international order) θα κυριαρχήσει και αποφάσισε ότι οι συμβατικοί πόλεμοι μεταξύ κρατών είναι ξεπερασμένοι, ενώ θα επικρατήσουν οι ειρηνευτικές αποστολές και η αντιμετώπιση υβριδικών κινδύνων.
Έτσι λοιπόν προσάρμοσε τις Ένοπλες Δυνάμεις της σε αυτό το είδος των αποστολών και για να είμαστε δίκαιοι το ίδιο έκανε εν πολλοίς και η Ρωσία («Δόγμα Γερασίμωφ»). Αυτό οδήγησε, στην οργάνωση ελαφράς συνθέσεως Ενόπλων Δυνάμεων, στην παροχή πυρών στο πεδίο της μάχης κατά βάση από την αεροπορία και στην έμφαση στην υψηλή τεχνολογία(«Δόγμα Ράμσφλεντ»). Το αποτέλεσμα ήταν να τηρούνται χαμηλά αποθέματα οπλικών συστημάτων, εφοδίων και υλικών, ενώ το σημαντικότερο ήταν ότι η αμυντική βιομηχανική βάση της Δύσεως προσαρμόσθηκε σε αυτές τις συνθήκες με αποτέλεσμα να μειώσει σημαντικά τις παραγωγικές της δυνατότητες.
Παρότι από το 2014 ανακοινώθηκε η επάνοδος στον ανταγωνισμό των Μεγάλων Δυνάμεων, αυτό παρέμεινε κυρίως σε επίπεδο ρητορικής, χωρίς να συνοδευτεί από την ανάλογη αναπροσαρμογή των Ενόπλων Δυνάμεων αλλά και της αμυντικής βιομηχανίας. Η προσαρμογή της βιομηχανίας με ενεργοποίηση ή άνοιγμα γραμμών παραγωγής δεν είναι απλή υπόθεση, καθώς απαιτεί επένδυση σημαντικών κεφαλαίων, το κυριότερο όμως εξειδικευμένο προσωπικό το οποίο είναι δυσεύρετο και το οποίο θα λείψει από άλλους τομείς της οικονομίας.
Έτσι ο πόλεμος στην Ουκρανία αιφνιδίασε του πάντες (και τους Ρώσους), οι παρατεταμένες χερσαίες επιχειρήσεις, η έλλειψη επιχειρήσεων ελιγμού, η επικράτηση του αγώνα φθοράς, η κυριαρχία του Πυροβολικού στην υποστήριξη δια πυρών του πεδίου της μάχης, οδήγησαν στη σημαντική απομείωση των αποθεμάτων της Δύσεως. Το σημαντικότερο όμως που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι Δυτικές χώρες είναι ότι ο ρυθμός αναπληρώσεως της καταναλώσεως είναι μικρότερος των δυνατοτήτων της αμυντικής βιομηχανίας. Αναλογικά ισχύουν τα ίδια και για τη Ρωσία.
Η Δύση λοιπόν προσάρμοσε την ενίσχυση της προς την Ουκρανία στις τρέχουσες δυνατότητες, υποστηρίζοντας πρακτικά μια παρατεταμένη σύγκρουση τριβής, με σκοπό να εξουθενώσει τη Ρωσία στρατιωτικά, οικονομικά, ψυχολογικά και κοινωνικά, ενώ αυτή θα επιδιώξει να ενισχύσει σταδιακά την παραγωγή της, ώστε αν μπορέσει να αλλάξει το είδος και το ρυθμό των επιχειρήσεων στο πεδίο της μάχης και να επιτύχει το ανάλογο στρατηγικό αποτελέσματα. Ενώπιον αυτής της καταστάσεως, αν η Ρωσία δεν αντιδράσει εγκαίρως, το αποτέλεσμα του πολέμου θα κριθεί σε κυρίαρχο βαθμό από την αμυντική βιομηχανική παράγωγη τόσο της Δύσεως όσο και της Ρωσίας.
* Ο Κωνσταντίνος Γκίνης είναι Στρατηγός ε.α. - Επίτιμος Α/ΓΕΣ
=============
Blogger:
...ενδιαφέρουσα η προσέγγιση του Στρατηγού, που φέρνει σε πρώτο πλάνο την παραγωγική ικανότητα των εμπλεκόμενων να στηρίξουν τις πολεμικές επιχειρήσεις. Γι' αυτό είμαστε πολύ κοντά στην χρήση πυρηνικών όπλων, αφού οι υπεύθυνοι της Ρωσικής Ομοσπονδίας δεν θα επέτρεπαν την οικονομική εξουθένωση της χώρας, που θα την καθιστούσε και ευάλωτη σε διάλυση...
οψόμεθα...
-----------------------------
------------------------------
-----------------------------
Ο πρώην ηγέτης της αντιπολίτευσης στην Ουκρανία, Βίκτορ Μεντβεντσούκ, στον οποίο έχει αφαιρεθεί η υπηκοότητα, είπε αλήθειες που αποκρύβονται από τον ουκρανικό λαό και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη!!!
Μιλώντας στο RT, ο Medvedchuk λέει ότι ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Ζελένσκι είναι ένας δικτάτορας που θυσιάζει την χώρα για λογαριασμό των δυτικών δυνάμεων και πως «η Ουκρανία ουσιαστικά δεν υπάρχει πια»!!!
Όπως δήλωσε:
“«Αυτός ο πόλεμος δεν διεξάγεται για την Ουκρανία, αλλά για τα συμφέροντα της Δύσης – των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας και πολλών άλλων χωρών που εξακολουθούν να στρέφουν το τσεκούρι προς την Ρωσία. Έβαλαν τον Ζελένσκι στην εξουσία και μετέτρεψαν την Ουκρανία σε ένα είδος δοκιμή!ς Το έδαφος δημιούργησε μια περιοχή για αυτή την αντιπαράθεση με την Ρωσία».
Μέχρι την άνοιξη του 2022, ο Medvedchuk ήταν ο ηγέτης του πλέον απαγορευμένου φιλορωσικού αντιπολιτευόμενου κόμματος για την ζωή, το οποίο υποστήριζε στενότερους δεσμούς με τη Ρωσία και αντιτάχθηκε στην πορεία του Κιέβου στο ΝΑΤΟ (ξεχάστηκε άραγε το «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι;;;). Στις κοινοβουλευτικές εκλογές της Ουκρανίας του 2019, ήρθε δεύτερο.
Τον Σεπτέμβριο του 2021 ο Viktor Medvedchuk κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία και τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό. Στις 20 Μαρτίου 2022, ο Πρόεδρος Ζελένσκι απαγόρευσε τελικά με διάταγμα την «Πλατφόρμα της Αντιπολίτευσης – Για την Ζωή», καθώς και εννέα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, αρχικά «για όσο διαρκεί ο στρατιωτικός νόμος».
Η ουκρανική μυστική υπηρεσία SBU συνέλαβε τον Medvedchuk στις 20 Απριλίου 2022 και τον έβαλε σε ένα «μπουντρούμι» όπου δεχόταν «διαρκή ψυχολογική πίεση και ταπείνωση». Τον Σεπτέμβριο του 2022, μεταφέρθηκε στην Πολωνία και στην συνέχεια στην Τουρκία, όπου τελικά παραδόθηκε στις ρωσικές αρχές. Σε αντίθεση με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, δεν ανταλλάχθηκε με τους ηγέτες του νεοναζιστικού συντάγματος «Azov», που παραδόθηκαν στην Μαριούπολη, αλλά με «δέκα ξένους μισθοφόρους που πολέμησαν στις ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας». Ο Viktor Medvedchuk ζει τώρα στην Ρωσία.
Δήλωσε στο RT ότι η Μεγάλη Βρετανία ασκεί μεγαλύτερη επιρροή στο Κίεβο ακόμη και από τις ΗΠΑ.
Τόνισε ότι ο Ζελένσκι και το περιβάλλον του γνωρίζουν ότι μπορούν να φύγουν από την Ουκρανία ό,τι κι αν συμβεί: «Παρέδωσαν τόσο ήρεμα την χώρα για να γίνει κομμάτια […] Έδωσαν την χώρα ως εφαλτήριο για αντιπαράθεση μεταξύ Ρωσίας και Δύσης».
=======================
Babis Georges Petrakis
Αυτό που αναζητούν οι Δυτικοί με την αποστολή προηγμένης τεχνολογίας τεθωρακισμένων δεν είναι μόνο ένα άμεσο πλεονέκτημα. Επιζητούν κυρίως να επανεξοπλίσουν την Ουκρανία, ώστε μόλις τελειώσει η σύγκρουση και, όπως ελπίζουμε, σταθεροποιηθούν τα σύνορα, να εγκαταλείψει η Ρωσία οριστικά την αντίληψη ότι η Ουκρανία μπορεί να θεωρείται εύκολη λεία. Όχι γιατί θα ήταν μέλος του ΝΑΤΟ και θα προστατευόταν αυτόματα από το Άρθρο 5 της στρατιωτικής βοήθειας, αλλά γιατί η δική της δύναμη πυρός θα ήταν αποτρεπτική. Τουλάχιστον αυτό είπε ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν στον αρθρογράφο της Washington Post, Ντέιβιντ Ιγνάτιους.
Αυτός ο υπολογισμός θα είχε δύο πλεονεκτήματα. Αποκλείοντας την ιδέα της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, να διασφαλίσει παράλληλα ότι αυτή η χώρα κατέχει μία αυτόνομη, μη πυρηνική αλλά πολύ αποτελεσματική δύναμη πυρός. Οι σύμμαχοι θα μπορούν έτσι εύκολα να διαψεύδουν τις κατηγορίες της Μόσχας ότι πρόθεση της Ατλαντικής Συμμαχίας είναι να εγκαταστήσει ένα νέο μέλος στο κατώφλι της.
Το δεύτερο πλεονέκτημα έχει να κάνει με την κινητοποίηση της αμερικανικής στρατιωτικής βιομηχανίας. Η συμβολή της στη σημαντική ενίσχυση των αμυντικών ικανοτήτων μιας χώρας που έχει καταστραφεί από έναν τρομερό πόλεμο είναι ένα τεράστιο οικονομικό κίνητρο.
Le Point
26/1/23
Μετά από επτά χρόνια, ο στόχος επετεύχθη; Θα πολεμήσει η Γερμανία με την Ρωσία ξανά;
Ποιος είναι ο λόγος της ανάμιξης των ΗΠΑ; Σίγουρα καμία σχέση με "δημοκρατίες" και "ανεξαρτησίες" κρατών.
Ο λόγος είναι απλός και κυνικός. Έτσι αποφεύγεται η συνεργασία της Γερμανίας με την Ρωσία. Αποφεύγεται η σύνθεση της τεχνολογικά ανεπτυγμένης γερμανικής βιομηχανίας με τις άφθονες ρωσικές φθηνές πρώτες ύλες. Μια τέτοια ένωση της Ρωσίας με την Γερμανία θα δημιουργούσε την μια υπερδύναμη που θα μπορούσε να απειλήσει σοβαρά τις ΗΠΑ αφού θα καθιστούσαν την αμερικάνικη οικονομία μη ανταγωνιστική. Και αυτός είναι ένας κίνδυνος που οι ΗΠΑ προσπαθούν εδώ και έναν αιώνα να αποφύγουν με κάθε τρόπο.
- Αυτή είναι η άποψη του γεωπολιτικού αναλυτή George Friedman, το μακρινό 2015 ώς επικεφαλής του Stratford.
Όπως εξηγεί σε διάφορα σημεία της ομιλίας του, η Αυτοκρατορία των ΗΠΑ έχει καταφέρει κάτι που καμία αυτοκρατορία μέχρι σήμερα δεν είχε καταφέρει ποτέ, να ελέγχει όλες τις θάλασσες. Αυτό της επιτρέπει να εισβάλλει οπουδήποτε χωρίς να απειλείται από εισβολές στο έδαφός της. Και όπως η Βρετανική Αυτοκρατορία παλαιότερα κατάφερε να μην επιτρέψει στις άλλες ευρωπαικές δυνάμεις να αναπτύξουν ισχυρό στόλο που απειλούσε την κυριαρχία της στις θάλασσες, βάζοντάς τες να πολεμούν η μία με την άλλη, έτσι και η Αυτοκρατορία των ΗΠΑ σήμερα, χρηματοδοτεί το Ιρακ και το Ιραν (Ρηγκαν) ώστε να πολεμήσουν μεταξύ τους. Τώρα σειρά έχει και πάλι η Γερμανία και Ρωσία.
Πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία, με αναφορές στην ιστορία της Ευρώπης από την εποχή που ήταν η ισχυρότερη γεωπολιτική οντότητα στον πλανήτη, στην υποβάθμισή της με τους δύο παγκοσμίους πολέμους, στην Ευρωπαική Ένωση και τα θεμελιώδη λάθη αρχιτεκτονικής, στην Ελληνική κρίση (η ομιλία γίνεται τον Φεβρουάριο του 2015).
Στο παρακάτω απόσπασμα ο Friedman εξηγεί γιατί οι ΗΠΑ έχουν θεμελιώδες συμφέρον να μην συνεργαστεί ποτέ η Γερμανία με την Ρωσία και ποιοι είναι οι γεωπολιτικοί στόχοι Ρωσίας και ΗΠΑ σχετικά με την Ουκρανία και τις Βαλτικές χώρες.
https://www.facebook.com/sideriscos
-----------------------------
-------------------------------------
Ο Λαφονταίν πρώην Γερμανός υπουργός-“Οι ΗΠΑ μας σέρνουν σε πόλεμο με Ρωσία”
Με δηλώσεις του στο NachDenkSeiten, ο πρώην υπουργός της κυβέρνησης Σρέντερ του SPD και πρώην επικεφαλής της «Die Linke», Oskar Lafontaine, προειδοποιεί για τις παραδόσεις των αρμάτων μάχης Leopard 2 στην Ουκρανία πως ο πραγματικός στόχος των Αμερικανών είναι να συρθεί η Γερμανία στον πόλεμο με την Ρωσία.
Τονίζει μάλιστα πως όλα αυτά γίνονται για τα συμφέροντα των Αμερικανών οι οποίοι θέλουν να μετατρέψουν την Ουκρανία στο «φυλάκιό» τους στην Ευρώπη.
Ο Λαφονταίν γράφει: “Οι Αμερικανοί θέλουν να ακινητοποιήσουν την Γερμανία και απαιτούν την παράδοση των κύριων αρμάτων μάχης Leopard. Οι Βρετανοί παραδίδουν μερικά άρματα μάχης Challenger 2 για να ασκήσουν πίεση στην Γερμανία. Οι Πολωνοί λένε ότι θέλουν να παραδώσουν τα άρματα μάχης Leopard ακόμα και αν η Γερμανία δεν χορηγούσε την έγκριση .”
Ο Λαφοντέν προειδοποιεί να μην έχουν ψευδαισθήσεις οι Γερμανοί πολιτικοί και τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης: Δεν πρόκειται για την ευημερία της Ουκρανίας.
“Πότε θα το πάρουν χαμπάρι οι πολεμοκάπηλοι της πολιτικής και της δημοσιογραφίας; Επί δεκαετίες, οι ΗΠΑ λένε ότι η Ουκρανία πρέπει να γίνει το φυλάκιό τους για να κυριαρχήσει στην ευρασιατική ήπειρο. Και γι’ αυτό οι ΗΠΑ εξοπλίζουν την Ουκρανία εδώ και χρόνια. Και γι’ αυτό η Η Rand Corporation έγραψε ήδη το 2019: «Η προμήθεια φονικών όπλων από τις ΗΠΑ στην Ουκρανία θα αυξήσει το κόστος σε αίμα και χρήμα για την Ρωσία».
«Προκειμένου να επιτύχουν τους γεωστρατηγικούς στόχους τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες κινητοποιούν άλλους να αγωνίζονται για αυτούς τα τελευταία χρόνια. Στην Ευρώπη θέλουν να τραβήξουν την Γερμανία όλο και περισσότερο στον πόλεμο»,λέει ο Λαφοντέν και καταλήγει:
«Η συνεχής προμήθεια νέων όπλων καθιστά πιο πιθανό ότι ο πόλεμος θα εξαπλωθεί στην Γερμανία και την Ευρώπη. Πρέπει να προσέχετε ώστε το κόστος να μην αυξάνεται συνεχώς και για την Γερμανία».
----------------
Via Babis Georges Petrakis
Ο πόλεμος στην Ουκρανία μόλις προχώρησε ένα βήμα περισσότερο μετά την επιδεικτική πρόθεση να παραδοθούν δυτικά άρματα μάχης, τανκς του ΝΑΤΟ με άλλα λόγια, στον Βολοντιμίρ Ζελένσκι, ο οποίος τα ζητά για να ανακτήσει το πλεονέκτημα έναντι της Ρωσίας.
Το δυτικό δόγμα ήταν μέχρι στιγμής αρκετά σαφές, τουλάχιστον θεωρητικά : οι χώρες που το επιθυμούσαν θα μπορούσαν να προμηθεύουν στην Ουκρανία αμυντικά όπλα – ακόμα κι αν, στην πράξη, μπορούσαν να γίνουν επιθετικά. Ενθαρρύνθηκαν μάλιστα να το κάνουν, ωσάν, κατά τη διάρκεια του πολέμου, το ΝΑΤΟ να είχε προσαρτήσει συμβολικά την Ουκρανία, η οποία δεν ήταν ακόμη μέλος.
Το ίδιο όμως δεν ίσχυε για τα επιθετικά όπλα όπως τα τανκς. Η Γερμανία μόλις το έκανε δυνατό και κάποια ανησυχία αρχίζει να μας πλησιάζει από τον ορίζοντα.
Κάποια στιγμή, που δεν μπορεί να προσδιοριστεί με βεβαιότητα εκ των προτέρων, αλλά που μπορεί κάλλιστα να προκύψει, η Ρωσία θα κρίνει ότι οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ βρίσκονται πλέον αντικειμενικά σε σύγκρουση μαζί της.
Θα βρεθούν, για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο που έχει επιβληθεί, σε μια συν-εμπόλεμη κατάσταση (cobelligérance) που θα μπορούσε να φέρει αντιμέτωπη την αμερικανική και την ρωσική αυτοκρατορία. Η Ουκρανία, λοιπόν, δεν θα είναι παρά το πεδίο μάχης όπου αυτές οι δύο δυνάμεις θα αντιμετωπίσουν η μία την άλλη.
Σίγουρα οι Ηνωμένες Πολιτείες θα είχαν έναν ευγενή ρόλο στην όλη ιστορία : θα εμφανίζονταν ως οι σωτήρες της ουκρανικής ανεξαρτησίας απέναντι στον Ρώσο επιτιθέμενο. Γεγονός όμως παραμένει ότι μόλις ξεπεραστεί αυτό το ορόσημο, η Ευρώπη θα μετατραπεί δυνητικά σε πεδίο μάχης μεταξύ δύο αυτοκρατορικών δυνάμεων.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το ότι πρέπει να δείξουμε αλληλεγγύη με την Ουκρανία είναι αυτονόητο. Το ότι είναι όμως απαραίτητο να πέσουμε με τα μούτρα σε μια σύγκρουση που, ό,τι και να λέμε, θα μπορούσε να οδηγήσει σε πυρηνική σύγκρουση, δεν πρέπει να είναι αυτονόητο.
Περιέργως, στις δυτικές καγκελαριές, αυτή η πιθανότητα δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψη. Οι μεγάλοι στρατηγοί δείχνουν σίγουροι ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν θα περάσει αυτό το κατώφλι. Αυτή η αισιοδοξία δεν βασίζεται σε μια σοβαρή ανάλυση της κατάστασης κυρίως γιατί ένας άλλος παράγοντας προστίθεται : ένα αυταρχικό καθεστώς που καταρρέει σπάνια το κάνει χωρίς συνέπειες.
Αν ο Βλαντιμίρ Πούτιν έπεφτε αύριο, ο αντικαταστάτης του δεν θα ήταν απαραίτητα ένας συμβατός με τα δυτικά πρότυπα δημοκράτης.
Παραδόξως, η υπενθύμιση των παραπάνω, τόσο στη Βόρεια Αμερική όσο και στην Ευρώπη, μπορεί να σας κολλήσει την ετικέτα του φιλορώσου. Υπάρχει σε αυτήν την εθελοτυφλία έναντι της γεωπολιτικής πραγματικότητας κάτι το εκπληκτικό και κυρίως ανεύθυνο.
Οι πολεμοκάπηλοι της Δύσης, στο όνομα της αρετής τους, διακηρύσσουν ότι δεν θα υποχωρήσουν ποτέ έναντι του Πούτιν παραβλέποντας ότι εάν η Ρωσία έχανε την Κριμαία, θα γνώριζε μια καθεστωτική κρίση, οι συνέπειες της οποίας θα ήταν καταστροφικές.
Η άνευ όρων ειρήνη, με ολοκληρωτική συνθηκολόγηση του εχθρού, που κληρονομήθηκε από τον 20ό αιώνα, δεν είναι κατάλληλη για αυτή τη σύγκρουση. Και δεν είναι βέβαιο ότι μπορούμε να ελπίζουμε στην επιστροφή της ειρήνης στα σύνορα της Ευρώπης, μετατρέποντας εκ των πραγμάτων τον ουκρανικό στρατό σε στρατό του ΝΑΤΟ.
Mathieu Bock-Côté
Le Journal de Montréal
26/1/23
Σχόλια