Λυγερός Σταύρος
Κλασική απόδειξη του φοβικού συνδρόμου που κατατρύχει τις ελληνικές πολιτικές ελίτ είναι το ζήτημα της επέκτασης των χωρικών υδάτων. Κι αν κάποιος επικαλεσθεί ως δικαιολογία το τουρκικό casus belli για τα 12 μίλια, τί άραγε θα πει για το γεγονός ότι η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες αποφεύγει επιμελώς να “κλείσει τους κόλπους με γραμμές βάσης”, όπως επίσης έχει δικαίωμα από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας;
Πριν προχωρήσουμε να εξηγήσουμε ότι “κλείσιμο των κόλπων με γραμμές
βάσης” σημαίνει ότι π.χ. ο Λακωνικός Κόλπος κλείνει με μία γραμμή βάσης,
η οποία χαράζεται από το ακρωτήριο Ταίναρο μέχρι το ακρωτήριο Μαλέας.
Το πλεονέκτημα είναι ότι τα χωρικά ύδατα αρχίζουν να μετρούνται όχι από
τις ακτές, αλλά από τη γραμμή βάσης και εκτείνονται προς το πέλαγος. Με
δεδομένη τη γεωγραφία του ελληνικού χώρου, εάν η Ελλάδα είχε “κλείσει
τους κόλπους με γραμμές βάσης” θα είχε μετατρέψει σε χώρο ελληνικής
κυριαρχίας περίπου ένα 3% της θάλασσας, χωρίς καν να επεκτείνει τα
χωρικά της ύδατα. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Η Βουλή έχει ψηφίσει το “κλείσιμο των κόλπων με γραμμές βάσης”, όπως και την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια στο Ιόνιο μέχρι το Ταίναρο. Ο Δένδιας, μάλιστα, είχε προαναγγείλει την επέκταση των χωρικών υδάτων και στην Κρήτη, όχι μόνο στα νότια, αλλά και στα ανατολικά της. Υπενθυμίζουμε ότι ο Κοτζιάς είχε εκφράσει την πρόθεση επέκτασης των χωρικών υδάτων από τους Οθωνιούς (βορείως της Κέρκυρας), μέχρι τα Αντικύθηρα. Μέχρι να φύγει, όμως, από το υπουργείο Εξωτερικών (Οκτώβριος 2018) δεν είχε κάνει το σχετικό βήμα. Ούτε το έκανε ο διάδοχός του Κατρούγκαλος.
Σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας, κάθε παράκτιο κράτος έχει δικαίωμα να επεκτείνει μονομερώς τα χωρικά του ύδατα μέχρι 12 μίλια. Εάν η Ελλάδα ασκούσε το δικαίωμά της, θα ακύρωνε σε μεγάλο βαθμό τις τουρκικές επεκτατικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο. Τα εκεί διεθνή ύδατα θα περιορίζονταν δραστικά, άρα ένα πολύ μεγάλο τμήμα του θα γινόταν ελληνική θάλασσα.
Μεταξύ άλλων, θα περιοριζόταν και η σημασία της οριοθέτησης ΑΟΖ σ’ αυτή την περιοχή, αφού θα έμεναν σχετικά μικρές περιοχές (κυρίως στο βόρειο Αιγαίο και λιγότερο στα βόρεια της Κρήτης) προς οριοθέτηση. Γι’ αυτόν τον λόγο οι Τούρκοι είχαν σπεύσει να αποτρέψουν την Αθήνα από το να ασκήσει το νόμιμο δικαίωμά της, χαρακτηρίζοντας το 1995 αιτία πολέμου (casus belli) την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο. Η Αθήνα δηλώνει ότι διατηρεί ακέραιο το δικαίωμά της για επέκταση και θα το ασκήσει όποτε κρίνει. Πρόκειται για προσχηματική θέση. Όταν ένα δικαίωμα δεν ασκείται για πολλά χρόνια –όπως στην περίπτωσή μας– αποδυναμώνεται. Η άσκησή του γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη.
Χωρικά ύδατα πολλαπλού εύρους
Ας σημειωθεί ότι οι κυβερνήσεις Σημίτη, Κώστα Καραμανλή, Γιώργου Παπανδρέου και Τσίπρα, στο πλαίσιο των παλαιότερων διερευνητικών επαφών, έχουν διαπραγματευθεί με την Άγκυρα το εύρος των ελληνικών χωρικών υδάτων. Κι αυτό παρότι (σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο) πρόκειται για δικαίωμα, που κάθε παράκτιο κράτος ασκεί μονομερώς, δηλαδή δεν έχει υποχρέωση να το διαπραγματευθεί με τα γειτονικά κράτη.
Από τη δεκαετία του 2000, είχα γράψει: «Από τη στιγμή που η Αθήνα έχει κακώς επιλέξει να διαπραγματευθεί με την Άγκυρα το εύρος των ελληνικών χωρικών υδάτων, τουλάχιστον ας το διαπραγματευθεί σωστά. Η Αθήνα έπρεπε εξαρχής να έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια σ’ όλες τις περιοχές που δεν γειτνιάζουν με την Τουρκία και στη συνέχεια να διαπραγματευθεί με την Άγκυρα ένα συμβιβασμό για το εύρος των ελληνικών χωρικών υδάτων στις περιοχές που γειτνιάζουν.
»Εάν το είχε κάνει, οι μη γειτνιάζουσες με την Τουρκία θαλάσσιες περιοχές θα είχαν βγει εκτός διαπραγμάτευσης, ενώ τώρα η Άγκυρα ζητάει να μην υπάρξει καμία επέκταση στο ανατολικό Αιγαίο, προσφέροντας(;) σαν αντάλλαγμα την αποδοχή της επέκτασης στο Ιόνιο και στο Λιβυκό! Προσφέρει, δηλαδή, αυτό που η Ελλάδα μπορεί να κάνει μόνη της, χωρίς η Τουρκία να έχει το παραμικρό πρόσχημα αντίδρασης, αφού δεν γειτνιάζει με τις θαλάσσιες αυτές περιοχές». Τη θέση αυτή είχα επανειλημμένως διατυπώσει σε άρθρα και την συμπεριέλαβα στην ενότητα “Δώδεκα μίλια και casus belli” στο βιβλίο “Μετά τον Ερντογάν τι;” (Απρίλιος 2013, εκδόσεις Πατάκη).
Προσχηματική θέση
Για χρόνια κυριαρχούσε η άποψη πως εάν γινόταν επέκταση των χωρικών υδάτων μόνο σε κάποιες περιοχές, θα ήταν σαν η Ελλάδα να παραδεχόταν ότι το Αιγαίο είναι ειδική θάλασσα. Ως εκ τούτου, θα έδινε υπόσταση στον τουρκικό ισχυρισμό ότι πρέπει να ισχύσουν ειδικές διευθετήσεις. Το επιχείρημα θα ήταν άξιο συζήτησης εάν η Αθήνα δεν είχε ήδη αποδεχθεί τη φόρμουλα των χωρικών υδάτων διαφορετικού εύρους κατά περιοχή και ήταν αποφασισμένη να πάει στα 12 μίλια. Οι ελληνικές κυβερνήσεις το διαπραγματεύθηκαν όχι επειδή θεωρούν το Αιγαίο ειδική θάλασσα, αλλά επειδή υπέκυψαν –χωρίς να το ομολογούν– στον τουρκικό εκβιασμό.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν αλλάζει από την επίσημη ρητορική της Ελλάδας ότι θα επεκτείνει τα χωρικά ύδατά της όποτε το κρίνει. Όταν φοβάται να ασκήσει το δικαίωμά της και όταν έχει ήδη διαπραγματευθεί χωρικά ύδατα διαφορετικού εύρους, το προαναφερθέν επιχείρημα είναι προσχηματικό. Η πραγματική αιτία είναι το φοβικό σύνδρομο της ελληνικής πολιτικής ελίτ, η απροθυμία της να κάνει οτιδήποτε δυνητικά θα μπορούσε να οδηγήσει σε κρίση.
Κανόνας τα 12 μίλια
Όπως είχα γράψει προ πολλών ετών, η Ελλάδα όφειλε να έχει εξαρχής επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια παντού, εξαιρώντας μόνο το ανατολικό Αιγαίο, αφού κακώς μπήκε σε διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα γι’ αυτό το ζήτημα. Έτσι, η όποια άτυπη διαπραγμάτευση με την Άγκυρα θα αφορούσε ένα συμβιβασμό στο ανατολικό Αιγαίο, δηλαδή χωρικά ύδατα 8-10 μιλίων. Την παραπάνω επιχειρηματολογία είχα επαναλάβει το 2018 στο άρθρο μου “Χωρικά ύδατα: κάλλιο πέντε και στο χέρι, αλλά όχι μόνο στο Ιόνιο“. Και βεβαίως, η Ελλάδα πρέπει να είναι γενναιόδωρη στην καθιέρωση διαδρόμων ελεύθερης ναυσιπλοΐας, ώστε να κάμψει και τις όποιες επιφυλάξεις κρατών που τα πολεμικά πλοία τους κυκλοφορούν σ’ αυτή τη θάλασσα. Ήδη, άλλωστε, το έχει κάνει στη θάλασσα των Κυκλάδων, όπου και με χωρικά ύδατα έξι μιλίων, λόγω της γεωγραφίας, δεν υπάρχουν διεθνή ύδατα.
Η ολιγωρία του παρελθόντος μετέτρεψε ένα τότε διαχειρίσιμο διπλωματικά πρόβλημα, σε ένα σημερινά δύσκολο εγχείρημα. Μέχρι το 2013, η Άγκυρα δεν είχε εγείρει τις διεκδικήσεις που εγείρει σήμερα. Η “Γαλάζια Πατρίδα” δεν ήταν ακόμα κρατικό δόγμα και ο Ερντογάν ήταν πολύ πιο συγκρατημένος, επειδή ήταν αντιμέτωπο με εσωτερικούς πολέμους, αρχικά με το μετακεμαλικό βαθύ κράτος κι αργότερα με το κίνημα Γκιουλέν.
Κάπως έτσι φθάσαμε σήμερα ο Τσίπρας να ζητάει την επέκταση των χωρικών υδάτων (μόνο) στη νότια Κρήτη και η κυβέρνηση Μητσοτάκη να “πετάει την μπάλα στην κερκίδα”. Και μάλιστα η κίνηση αυτή προβάλλεται από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι αποτρέπει το ενδεχόμενο τουρκικών ερευνών-γεωτρήσεων σ’ εκείνη τη θάλασσα. Ας ξεκαθαρίσω εξαρχής ότι η επέκταση των χωρικών υδάτων δεν λύνει το πρόβλημα του σφετερισμού ελληνικής ΑΟΖ, μέσω του τουρκολιβυκού μνημονίου.
Ακόμα και εάν οι Τούρκοι αποδέχονταν την επέκταση, δεν θα έκαναν έρευνες στη ζώνη 6-12 μιλίων από τις ακτές, που ίσως να έκαναν πριν, αλλά θα μπορούν να κάνουν μετά τα 12 μίλια. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ναι μεν τα χωρικά ύδατα πρέπει να επεκταθούν, αλλά η επέκτασή τους ειδικά στην Ανατολική Μεσόγειο δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα που δημιουργεί η εκτός διεθνούς δικαίου θέση τους ότι τα νησιά δεν δικαιούνται ΑΟΖ. Πρόκειται για δύο διακριτά ζητήματα και όποιος τα συγχέει δείχνει ογκώδη άγνοια.
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, η δημόσια συζήτηση για το εάν πρέπει ή όχι να επεκτείνουμε τα χωρικά ύδατα νότια της Κρήτης μετατοπίζει τη συζήτηση από την ουσία σε μία περιορισμένη πτυχή της. Κανείς δεν εξήγησε γιατί μόνο νότια της Κρήτης κι όχι και βόρεια και ανατολικά της. Γιατί όχι και στην ανατολική Πελοπόννησο, στην Εύβοια, στην ανατολική Θεσσαλία και στη Μακεδονία. Το βασικό “επιχείρημα” των Τούρκων ήταν ότι εάν εφαρμόσουμε χωρικά ύδατα 12 μιλίων θα αποκλεισθούν οι ακτές τους στο Αιγαίο. Ακόμα κι αν το δεχθούμε, το πρόβλημα είναι η επέκταση στο ανατολικό Αιγαίο όχι στις προαναφερθείσες περιοχές. Με τη φόρα που έχουν πάρει, όμως, οι Τούρκοι διεκδικούν λόγο ακόμα και για το εάν θα υψώνουμε σημαία στη Γαύδο!
=======
Μια θέση του Χρήστου Ροζάκη που εγκυμονεί κινδύνους για την Ελλάδα: “Βλέπει” θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία στον 28ο Μεσημβρινό!
Άρθρο του Χρ. Ροζάκη στην «Κ»: Η Λωζάννη, η Λιβύη και η διέξοδος
--------------------
Μια απάντηση στον Ροζάκη – Συνηγόρος της Τουρκίας ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών
==================
Bάζοντας σε σειρά τα πράγματα...
----------------------
...η θέση μας για το ρόλο του κ. Ροζάκη (και όχι μόνο...) έχει περιγραφεί με σαφήνεια παλιότερα... ---την Αυγούστου 07, 2020 -- δεν αλλάζουμε ούτε μια τελεία...
Blogger: ...ακριβώς έτσι. Ακούγοντας τον Χρ. Ροζάκη δεν είδα κάποιον Έλληνα που υπερασπίζεται τα δικαιώματα του Ελληνικού Κράτους, αλλά ένα ελληνόφωνο που μεθοδικά ιδίως δια των παραλείψεων δίνει συνεχώς επιχειρήματα στην άλλη πλευρά. Ένας Φαναριώτης που δείχνει να δίνει λογαριασμό στην Υψηλή Πύλη και και όχι στην Αθήνα. (Μεταγεννέστερη εγγραφή, σχετικά...)
Από εδώ:..η επανάσταση λοιπόν του 1821 προδώθηκε. Κέρδισαν οι κοτζαμπάσηδες. Το 2010 η χώρα, χάρις στις "άοκνες προσπάθειες" των κοτζαμπάσηδων έχασε και τυπικά την κάποια αυτονομία - ελευθερία της. 'Ετσι για να επιβεβαιωθεί η πρόταση που οι Γερμανοί ιστορικοί χρησιμοποιούν όταν μιλάνε για την κολοβή ανεξαρτησία του προτεκτοράτου η "Ελλάς": "Κρατογέννεση εν εξαρτήσει", μια κρατογέννεση που περιέχει το σπέρμα της εξάρτησης "εκ κατασκευής", με τα "πολιτικά κόμματα" πλήρως εξαρτημένα από τη δημιουργία τους- διαχρονικά - και τους πολιτικούς στην πραγματικότητα κατασκευασμένες μαριονέτες για τις ανάγκες του "θεάτρου σκιών" που οφείλει συνεχώς να "παίζει" για να αποκοιμίζει το πόπολο.
Έτσι λοιπόν φάνουμε στον πυρήνα του προβλήματος. Αν υπήρχαν θεσμοί, δεν θα επέτρεπαν στον όποιο Ροζάκη να παριστάνει τον έναν και μοναδικό και να κατευθύνει την πολιτική της χώρας για 30 και πλέον χρόνια! Αν υπήρχε Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας - ΘΕΣΜΟΣ θα είχαμε προλάβει πολλές τρικλοποδιές της ομάδας Ροζάκη.
Κρίση Θεσμών λοιπόν:
Δεν "δούλεψε" - δεν στάθηκε στο ύψος του - ο Θεσμός της Δικαιοσύνης και η χώρα αλυσοδέθηκε με τα μνημόνια σε Αγγλικό Δίκαιο με τους πολίτες να μετατρέπονται σε ανδράποδα!
Δεν στάθηκε στο ύψος του ο Θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας - αφού ο Παπούλιας επέτρεψε τον ΓΑΠ να ...μαγειρέψει τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ μέσω του δοτού προέδρου της - Γεωργίου - και να σύρει τη χώρα στο σφαγείο του ΔΝΤ.
Υπονομεύοντας δε συνεχώς ακόμα και τώρα μη αφήνοντας να κάνει τη δουλειά του ο ΘΕΣΜΟΣ του ΣΤΡΑΤΟΥ να υπερασπισθεί την χώρα - φοβάμαι ότι οδηγούν τη χώρα σε διασυρμό και απώλεια εδαφών ήτοι ακρωτηριασμό
Με θεσμούς ακρωτιασμένους δεν μιλάμε για κράτος που θέλει να επιβιώσει, αλλά για προτεκτοράτο που ψάχνει για λιμάνι - αγκαλιά (νταβαντζή).
Υ.Γ.1. Ακούγοντας τον κ. Ροζάκη, (ή τον κ. Ντόκο) θα τους παίρνατε για δικηγόρους να υπερασπισθούν τα συμφέροντάς σας; Εκτός κι' αν οι τύποι αυτοί εκτελούν εντολάς άλλων δυνάμεων και ας μην εκτίθενται άλλο, κι' ας βγούν και να που ευθαρσώς: "Είμαστε εδώ ως το μάτι και το αυτί άλλων συμφερόντων, που εσείς οι ιθαγενείς δεν είσθε σε θέση να καταλάβετε".
Y.Γ.2.
Βλέποντας και ξαναβλέποντας την συζήτηση του Ροζάκη με τον Σαχίνη , με ένα Ροζάκη να ψελλίζει διάφορα ακατάληπτα, σκέφτηκα την κατάντια ενός κράτους που τις τύχες του τις έχει αφήσει στα χέρια ενός λαδοπόντικα. Η εμφάνισή του ήταν δικηγόρου που λέει στον εντολέα του: Θα χάσεις διότι πρέπει να χάσεις! "Απέκρυψα στοιχεία υπέρ σου και ακόμα χειρότερα έδωσα στοιχεία στον αντίδικο να τα χρησιμοποιήσει εναντίον σου".
(Προσέξτε: Ο Ροζάκης έβγαλε ήδη την απόφαση! Δεν περιμένει να τη βγάλει το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ή αλλιώς υπαγορεύει στο δικαστήριο την απόφαση!)
Τόσο απροκάλλυπτο μίσος για το Ελληνικό κράτος...(Δεν ξέρω αλλά όλη αυτή η σχολή Σημίτη πρέπει να ανήκει σε ειδική κατηγορία ψυχοπαθών που μισούν ότι Ελληνικό. Θέλουν τον έλληνα δούλο σαν και την αφεντιά τους.
Τέτοιο μίσος !!
Μάλιστα
Σημίτηδες και Ροζάκηδες βλέποντας να πετυχαίνουν το στόχο τους, δεν
έχουν πρόβλημα να εκτίθενται - τι άλλο από έκθεση ήταν η παρουσία του
Ροζάκη - κατά το: "χόρτασε η ψείρα και βγήκε στο γιακά".
Αν δεν αλλάξει όλη η ομάδα διαπραγμάτευσης με τους Ντόκους και τους Ροζάκηδες -ο Κυριάκος μας πάει ολοταχώς στον γκρεμό. Αν πράγματι έχει διάθεση να διαπραγματευτεί για τα ελάχιστα η Κυβέρνηση πρέπει να εξωπετάξει χθες όλον αυτόν το εσμό, που το μόνο που κάνει είναι να αδυνατίζει τη χώρα επί χρόνια και τώρα την καλεί να ακρωτιασθεί αφού είναι ...αδύναμη! Αυτό πως λέγεται; Υπονουμευτική δράση ή προδοσία;
=====================
Aπό τη συζήτηση:
Γ. Σαχίνης: Εν τάξει η γεωγραφία το έβαλε κοντά στις ακτές, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ανήκει στη συστάδα της Δωδεκανήσου και δεν περιγράφεται στις περίφημες συνθήκες, έτσι δεν είναι;Χρ. Ροζάκης: Όχι δεν είναι έτσι. Είναι απομονωμένο το Καστελλόριζο.
Γ. Σαχίνης: Δεν είναι δηλαδή συνέχεια του ελλαδικού νησιωτικού χώρου κατ’ εσάς;
Γ. Σαχίνης: Οπότε πώς είναι απομονωμένο; Απομονωμένο σημαίνει και αν κάνω λάθος θέλω να μας το εξηγήσετε απόψε γιατί προξενεί αίσθηση και είναι και είδηση, αν θέλετε. Θέλω να μας το εξηγήσετε γιατί το Καστελλόριζο το περιγράφουμε ως μεμονωμένο επειδή είναι κοντά στις τουρκικές ακτές, όταν κοντά στις τουρκικές ακτές είναι Χίος, Σάμος, Μυτιλήνη, Ρόδος, Κως, τόσα μικρά και μεγάλα νησιά σε μια συνέχεια. Αυτή είναι η πατρίδα μας. Γιατί ντε και καλά το Καστελλόριζο το ξεκόβουμε εμείς ως Έλληνες και λέμε είναι απομονωμένο και σε απόσταση. Γιατί είναι σε απόσταση; Δεν είναι σε συνέχεια;
Χρ. Ροζάκης: Δεν είναι συνέχεια, κύριε. Δεν είναι σε συνέχεια. Είναι σε απόσταση.
Γ. Σαχίνης: Με την ίδια λογική είναι σε απόσταση και η Γαύδος από την Κρήτη ξέρετε. Είναι και αυτή αμφισβητήσιμη;
Χρ. Ροζάκης: Σε μια περίπτωση οριοθέτησης με την Λιβύη;
Γ. Σαχίνης: Ναι
Χρ. Ροζάκης: Η Λιβύη δεν δέχεται ότι η Γαύδος έχει υφαλοκρηπίδα και …
Γ. Σαχίνης: Με βάση το διεθνές δίκαιο έχει;
Χρ. Ροζάκης: Βεβαίως. Το μήκος των ακτών της Τουρκίας απέναντι στο μήκος των ακτών της Κύπρου είναι πολύ μεγαλύτερο. Ως εκ τούτου η Τουρκία τράβηξε μια οριοθετική γραμμή η οποία είναι πιο κοντά στις ακτές της Κύπρου παρά στις δικές της, δηλαδή πήρε περισσότερη υφαλοκρηπίδα ή ΑΟΖ .
Γ. Σαχίνης: Παρά ταύτα οριοθέτησε υφαλοκρηπίδα με το ψευδοκράτος που στα δικά μας νησιά δεν αναγνωρίζει και το διεθνές δίκαιο της θαλάσσης δεν μιλάει για μικρό, μεγάλο ή μεσαίο νησί κάνει συγκεκριμένους διαχωρισμούς. Πρώτα-πρώτα λέει να είναι κατοικημένα. Ε λοιπόν το Καστελλόριζο είναι.
Χρ. Ροζάκης: Έχετε μείνει στο Καστελλόριζο, φοβάμαι. Το ζήτημα είναι ότι το Καστελλόριζο βρίσκεται πολύ κοντά στις ακτές της Τουρκίας.
Γ. Σαχίνης: Είναι ελληνική επικράτεια όμως κ. Ροζάκη.
Χρ. Ροζάκης: Φυσικά και είναι. Από εκεί και πέρα το μήκος των ακτών που βρίσκονται αντικείμενα προς τις ακτές του Καστελλορίζου είναι πολύ μεγαλύτερες.
Γ. Σαχίνης: Επικαλείσθε το μήκος των ακτών, θέλω να μας το διευκρινίσετε, η Ελλάδα έχει πολύ μεγαλύτερο μήκος ακτών λοιπόν.
Χρ. Ροζάκης: Συνολικά
Γ. Σαχίνης: Συνολικά. Γιατί η οριοθέτηση θα γίνει κατά κομμάτι; Σαλάμι-σαλάμι;
Βlogger:
(μεταγεννέστερη προσθήκη)
Aς τολμήσουμε ένα νοητικό πείραμα. Ας πάμε στα Φώκλαντ. Που είναι τα Φώκλαντ; Είναι στο Νότιο Ατλαντικό και ανήκουν στην Βρετανία. Είναι ιδιαίτερα γνωστά νησιά, γιατί στις 2 Απριλίου 1982 η Αργεντινή προσπάθησε αιφνίδια να τα καταλάβει, συναντώντας τη σθεναρή αντίσταση της Βρετανίας, με αποτέλεσμα την απόσυρση των δυνάμεων της Αργεντινής. Το επεισόδιο που κράτησε δυο μήνες, με πολεμικές επιχειρήσεις αναφέρεται ως Πόλεμος των Φώκλαντ.
Είναι μακριά για την Βρετανία ή κοντά.
Αλλά περισσότερα εδώ!
(Eίμαι σίγουρος ότι μετά από αυτή τη στάση των Βρετανών, ο "Ροζάκης" του ΥπΕΞ Βρετανίας αυτοκτόνησε..)
===================
Μεταγεννέστερη (1-7-2020) εγγραφή:
Μεταγεννέστερη (2-7-2020) εγγραφή:
Αν το Καστελλόριζο είναι μακριά, τότε τι είναι οι υπερπόντιες κτήσεις Βρετανίας και Γαλλίας
Μεταγεννέστερη (2-7-2020) εγγραφή:
Σχόλια