Η Επιτροπή "Ελλάδα 2021" έχει, σύμφωνα με τις διακηρύξεις της, θέσει ως υπέρτατο στόχο την «ανάδειξη όλων των απόψεων», το να «ακουστούν όλες οι κριτικές για τις δράσεις και τις αποφάσεις εκείνης της εποχής». Με βάση τις γενικές προδιαγραφές στη συγκρότηση της Επιτροπής και με βάση τους παραπάνω στόχους της είναι βέβαιο ότι θα μας εκπλήξει και θα μας διασκεδάσει στους δύσκολους μήνες –μετά κορονοϊού– που έρχονται. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩΤο τελευταίο "εύρημα" της Επιτροπής (εύρημα προερχόμενο από μέλος της καθηγητή, το οποίο η Επιτροπή έσπευσε να υιοθετήσει) ήταν ομολογουμένως λίγο απρόσμενο.
Ο πρώτος κυβερνήτης του ελληνικού κράτους, ο κόμης Ιωάννης Καποδίστριας, αξιολογήθηκε σαν «δικτάτορας», με το ελαφρυντικό ότι επέβαλε μια «εκσυγχρονιστική δικτατορία».
Η περίπτωση να μην διαβάσαμε, ή να μην ακούσαμε καλά, αποκλείεται, καθότι ο εν λόγω καθηγητής κλήθηκε στην ΕΡΤ να αναπτύξει λεπτομερώς και δια ζώσης την άποψή του.
Η απλή λογική όμως καθυποτάχθηκε στην κυρίαρχη αντίληψη και ιδέα: οι επαναστάσεις είναι μεν πολύ αξιόλογα γεγονότα καθ’ εαυτές, κάπου όμως, για άγνωστους λόγους, εκτροχιάζονται και οδηγούν σε ολοκληρωτισμούς και δικτατορίες.
«Εκσυγχρονιστικός δικτάτορας» ο Καποδίστριας!
Ως εκ τούτου η διεκδίκηση δικαιωμάτων και ελευθεριών (κοινωνικών και εθνικών) διαμέσου της επαναστατικής οδού καλό είναι να αποφεύγεται. Υπάρχει σε αυτό το πεδίο μια κόσμια οδός διεκδίκησης: τα like ή τα dislike στο facebook, για παράδειγμα. Για τον λόγο αυτό η Επιτροπή και τα εξαπτέρυγά της επιδοτούν πλουσιοπάροχα τις «εικονικές αναπαραστάσεις» της Επανάστασης. Σαν ένα PCgame, για να το εκφράσουμε στα νέο νεοελληνικά.Με τον τρόπο αυτό τα φοβερά γεγονότα του 1821, ο τραγικός αγώνας της απελευθέρωσης των Ελλήνων, το «ελευθερία ή θάνατος» σε όλο του το βαρύ περιεχόμενο, κατέληξαν σε μία δικτατορία! Ισχυρό μήνυμα προς τους εντός και εκτός συνόρων ρομαντικούς και αιθεροβάμονες, τους λάτρεις της ελευθερίας, της πατρίδας, της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας. Για αλλού ξεκινάτε, σε δικτατορία θα καταλήξετε! Αφήστε λοιπόν τις διακηρύξεις
Διαπόμπευση της Επανάστασης
Ο Καποδίστριας ήταν αριστοκράτης, είχε παιδεία αριστοκράτη, έζησε σε ένα κόσμο αριστοκρατών και –ακόμα περισσότερο– παλινόρθωσης της αριστοκρατίας, μετά από τις αγωνίες της λόγω της Γαλλικής Επανάστασης. Είχε θητεύσει σε κράτη και ελιχθεί σε συστήματα δυνάμεων και ισχυρών κρατών. Λειτουργούσε με βάση την εποχή του και την δική του θέση και δράση μέσα σε αυτή την εποχή.Το να το χαρακτηρίζεις αυτό «δικτατορία» είναι απλώς ο πιο εύκολος τρόπος να υποκαταστήσεις την επιστήμη με απολίτικη ηθικοπλαστική παραφιλολογία – ο καλός, ο κακός και πιθανόν ο άσχημος. Η τελευταία θεώρηση όμως, εξασφαλίζει κάτι το πολύ σημαντικό. Επικεντρώνοντας στο πρόσωπο, στην βούλησή του, στην ηθική του και κρίνοντας με βάση τις (δήθεν) "διαχρονικές" αξίες, επαναφέρεις το παλιό κακό Συναξάρι της αμάθειας και της δεισιδαιμονίας στον γνωστικό ορίζοντα των ανθρώπων.
- Η ιστορία εκμηδενίζεται αποκομμένη από την πολιτική παιδεία και η όλη εξέλιξη ερμηνεύεται μέσα από τον ασφυκτικά στενό κύκλο των προσωπικών ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών. Για τον θρίαμβο του αγνωστικισμού πρόκειται! Δια του αγνωστικισμού δε, αποφεύγεται η εκφορά ακραίων και επικίνδυνων όρων, όπως (για παράδειγμα) κοινωνία, κοινωνικές τάξεις, κοινωνικές συγκρούσεις και όλα τα μιαρά συνεπακόλουθα.
- Ποιος είπε, λοιπόν, ότι η Ελληνική Επανάσταση δεν θα μνημονευτεί; Θα μνημονευτεί με τον τρόπο που οι θλιβερές κυρίαρχες ελίτ της τρέχουσας ιστορίας της χώρας μας επιθυμούν: δια του επίμονου διασυρμού και της διαπόμπευσης.
Blogger:
....πήγαινε στο 7ο λεπτό, όπου ο κ. Παναγόπουλος - αναφέρεται στον Καποδίστρια.... και θα καταλάβεις γιατί πρέπει να εξοργισθείς...
...η επανάσταση λοιπόν του 1821 προδώθηκε. Κέρδισαν οι κοτζαμπάσηδες. Το 2010 η χώρα, χάρις στις "άοκνες προσπάθειες" των κοτζαμπάσηδων έχασε και τυπικά την κάποια αυτονομία - ελευθερία της. 'Ετσι για να επιβεβαιωθεί η πρόταση που οι γερμανοί ιστορικοί χρησιμοποιούν όταν μιλάνε για την κολοβή ανεξαρτησία του προτεκτοράτου η "Ελλάς": "Κρατογέννεση εν εξαρτήσει", μια κρατογέννεση που περιέχει το σπέρμα της εξάρτησης "εκ κατασκευής", με τα "πολιτικά κόμματα" πλήρως εξαρτημένα από τη δημιουργία τους- διαχρονικά - και τους πολιτικούς στην πραγματικότητα κατασκευασμένες μαριονέτες για τις ανάγκες του "θεάτρου σκιών" που οφείλει συνεχώς να "παίζει" για να αποκοιμίζει το πόπολο.
----------------------
Η επίκαιρη παρακαταθήκη του Καποδίστρια: «Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης»
Επιτροπή 2021: Το επετειακό πάρτι μιας α-εθνικής ελίτ
Επιτροπή για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης.
Συμβολική βία...
Μπέρδεψαν παλιγγενεσία και…ντόπα
Η ασχετοσύνη σε πανήγυρι
Το 1821 εάλω - Πανηγύρι με καραμούντζες και μούντζες
===========
Πάρτε μια γεύση των απόψεων περί του ...δικτάτορα Καποδίστρια. (Έχει ενδιαφέρον η αναλογία που χρησιμοποιεί ο εν λόγω Ιστορικός: "Οι κοτζαμπάσηδες του 1821 ήταν οι φιλελεύθεροι εκείνης της εποχής!" Και έτσι μας απαλάσσει από τον κόπο να πούμε εμείς ποιους ο ίδιος σήμερα υπηρετεί!)
Και Video φυσικά!
...βλέπετε λοιπόν ότι "αι εκσυχρονιστικές δυνάμεις" αποδεικνύονται πολυεργαλείο στα χέρια των κοτζαμπάσηδων, κάτι σαν Λιάκος δηλαδή, όπου εδώ ο Κλ.Γρίβας αποκαλύπτει τον βρώμικο ρόλο τους...
Πως ο διεθνισμός ενός "αριστερού" μπαίνει στην υπηρεσία της διεθνούς των αγορών....
https://youtu.be/-lF9Hz55rwQ
=========================
ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ
Ώστε λοιπόν μάθαμε ότι το 1828, όταν ήρθε στην Ελλάδα ως κυβερνήτης ο Ιωάννης Καποδίστριας «ανέστειλε το Σύνταγμα της Τροιζήνας και κήρυξε ουσιαστικά δικτατορία καθώς συγκέντρωσε όλη την εξουσία στα χέρια του». Μάθαμε επίσης ότι «όμως οι δημοκρατικοί και φιλελεύθεροι Έλληνες δεν το έβαλαν κάτω… συνέχισαν να αγωνίζονται για δημοκρατία και δικαιώματα. Ούτε η εκσυγχρονιστική δικτατορία Καποδίστρια ούτε οι Βαυαροί ούτε οι ξένες δυνάμεις μπόρεσαν να τους αναγκάσουν να ανεχτούν ένα αυταρχικό καθεστώς. Με αγώνες και αίμα κατόρθωσαν το 1844 να κάνουν την Ελλάδα το πρώτο κράτος στον κόσμο που καθιερώνει την καθολική ψηφοφορία των ανδρών και το 1864 μία από τις πρώτες φιλελεύθερες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες της Ευρώπης»!
Αυτό το… έπος ανιστόρητης προσέγγισης της Ιστορίας, με αχταρμά «παλαιοαριστερών» (στις οποίες είχε παρασυρθεί ακόμα κι ο Άρης Βελουχιώτης, όπως φαίνεται από το σχετικό απόσπασμα του γνωστού λόγου του στη Λαμία το 1944) και σύγχρονων «αναθεωρητικών» (διάβαζε: νεοφιλελεύθερων και εθνομηδενιστικών) θέσεων, με πολλά ψέματα, μισές αλήθειες χειρότερες από το ψέμα και απέραντη ημιμάθεια, το… εκτόξευσε ένας καθηγητής ονόματι Αριστείδης Χατζής, μέλος της επιτροπής της Γιάννας Αγγελοπούλου για τον… εορτασμό (ωχ τι μας περιμένει!...) των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821.
Πριν μάλιστα καλά-καλά πάρει τις απαντήσεις που έπρεπε, ακολούθησε ένα… μαζικό κούνημα δαχτύλου από υποστηρικτές του, οι οποίοι… μας απαγορεύουν να του απαντήσουμε, διότι δεν είμαστε καθηγητές της Ιστορίας και… πολυμεταπτυχιακοί όπως εκείνος!
Μόνο που τα χειρότερα ψέματα λέγονται από… ακριβώς τέτοιους, δηλαδή από καθηγητές της πληρωμένης «διανόησης» - και εννοείται ότι θα πάρει την απάντησή του.
Και για να δώσουμε την απάντηση που είναι αναγκαία, διότι δεν είναι δυνατόν να γίνει ανεκτή η παραχάραξη της Ιστορίας η οποία εξυπηρετεί εντελώς συγκεκριμένους, σημερινούς σκοπούς, μπαίνω αμέσως στο θέμα.
1) Ποια «δημοκρατία» λοιπόν ανέστειλε ο Καποδίστριας;
Η μισή αλήθεια, χειρότερη από το ψέμα, είναι ότι πράγματι όταν ήρθε στην Ελλάδα ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ από την Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, βρήκε ένα φιλελεύθερο για τα μέτρα της εποχής Σύνταγμα, το οποίο είχε ψηφίσει εκείνη η Εθνοσυνέλευση. Δεν ήταν το πρώτο Σύνταγμα τέτοιου είδους – είχαν προηγηθεί κι άλλα από τις προηγούμενες Εθνοσυνελεύσεις της Επανάστασης του 21. Όλα αυτά τα ατελή Συντάγματα ήταν επηρεασμένα από τα παρόμοια που είχαν εμφανιστεί στην Ευρώπη ως αποτέλεσμα της Γαλλικής Επανάστασης και όσων είχαν επακολουθήσει.
Ήταν, όμως, αρκετά αυτά τα Συντάγματα για να υπάρχει πραγματική δημοκρατία;
ΣΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ειδικά μάλιστα όπως εμείς την εννοούμε σήμερα.
Όσες «εκλογές» έγιναν, όπως ήταν δυνατόν να γίνουν με τα μέσα και τις αφάνταστες δυσκολίες της εποχής, με σκοπό να αναδειχθούν οι αντιπρόσωποι για τις Εθνοσυνελεύσεις που συνήλθαν στην περίοδο της Επανάστασης, κάθε άλλο παρά… δημοκρατικές ήταν. Οι αντιπρόσωποι αναδεικνύονταν σχεδόν αποκλειστικά από τους τοπικούς παράγοντες που είχαν δύναμη και επιρροή – δηλαδή πρώτα και κύρια από τους κοτζαμπάσηδες, ύστερα από τους καραβοκυραίους, δηλαδή τους εφοπλιστές των ναυτικών νησιών, στους οποίους προσκολλήθηκαν στις περισσότερες περιπτώσεις και οι Φαναριώτες και μόνο κατ’ εξαίρεση από τους ισχυρότερους καπετάνιους δηλαδή από τους στρατιωτικούς αρχηγούς της Επανάστασης. Από αυτούς μάλιστα τους τελευταίους, εκείνοι που φαινόταν να είναι πιο… επικίνδυνοι, είτε με μεγαλύτερη είτε με μικρότερη συνέπεια για τη στροφή της Επανάστασης προς λαϊκότερη/ταξικότερη κατεύθυνση, αν δεν έγινε δυνατή η ενσωμάτωσή τους και η προσκόλλησή τους στους κοτζαμπάσηδες ή στους καραβοκυραίους, δολοφονήθηκαν, όπως ο Ανδρούτσος κι ο Καραϊσκάκης ή κυνηγήθηκαν και φυλακίστηκαν, όπως ο Κολοκοτρώνης.
Όποιες απόπειρες έγιναν, ειδικά στην αρχή της Επανάστασης για να υπάρξει μια πιο καθαρά λαϊκή και με ταξικό πρόσημο (με ό,τι σήμαινε αυτό στην εποχή εκείνη) ηγεσία της, καταπνίγηκαν, μάλιστα δολοφονήθηκαν πολλοί από τους ηγέτες αυτής της προσπάθειας, όπως π.χ. ο Αντώνης Οικονόμου, εκπρόσωπος των μικροκαπετάνιων και ναυτικών στην Ύδρα και αρκετοί άλλοι.
Δημοκρατία στην πράξη λοιπόν δεν υπήρχε.
2) Ακόμα, όμως και η όση «δημοκρατία» υπήρχε, δηλαδή στην πράξη η συνεχής πάλη μεταξύ κοτζαμπάσηδων, καραβοκυραίων και καπετάνιων για την εξουσία και για τα χρήματα των αγγλικών δανείων, τελικά οδήγησε στους δυο εμφυλίους πολέμους που λίγο έλειψε να αφανίσουν την Επανάσταση – και είναι θαύμα και απίστευτο επίτευγμα πώς τελικά αυτή επιβίωσε, αναγεννήθηκε επανειλημμένα από τις στάχτες της και χρειάστηκε η ωμή ξένη επέμβαση (με την καταστροφή της μάχης του Φαλήρου) ώστε να δημιουργηθεί η κατάσταση που θα εμφάνιζε σαν «σωτήρες» τις ξένες δυνάμεις.
3) Ποια κατάσταση όμως βρήκε ο Καποδίστριας όταν τελικά ήρθε στην Ελλάδα;
Βρήκε το απόλυτο χάος. Το μόνο θετικό γεγονός που είχε συμβεί πρόσφατα, ήταν η Ναυμαχία του Ναυαρίνου, χωρίς ωστόσο να έχει καν αποχωρήσει ο Ιμπραήμ από την Πελοπόννησο ακόμα!
Η διπλωματική και νομική υπόσταση του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους δεν ήταν ξεκάθαρες, πολλές περιοχές του κατέχονταν από τους Τούρκους, τα σύνορά του δεν είχαν ακόμα οριστεί και το σχέδιο των ξένων δυνάμεων, κυρίως της Αγγλίας, που επικρατούσε τη δεδομένη στιγμή ήταν να περιοριστούν αυτά στην Πελοπόννησο.
Οι όποιες υποδομές υπήρχαν, ακόμα και οι φτωχές της εποχής, ήταν εντελώς κατεστραμμένες, ο λαός λιμοκτονούσε, δηλαδή η πείνα και οι αρρώστιες θέριζαν, οι στρατιωτικές δυνάμεις του κράτους ήταν άτακτα ασκέρια που πειθαρχούσαν, όταν πειθαρχούσαν μόνο στους καπετάνιους τους, η πειρατεία στο Αιγαίο οργίαζε και το δημόσιο ταμείο, αν υποτεθεί ότι είχε απομείνει κάτι τέτοιο, ήταν άδειο.
Με όλα αυτά τα τεράστια, ανυπέρβλητα όπως έδειχναν να είναι προβλήματα, τι νόημα είχε η «ελευθερία» που υποτίθεται ότι πρόσφερε το Σύνταγμα της Τροιζήνας;
Το μόνο που θα πρόσθετε αυτού του είδους η «ελευθερία», θα ήταν… άλλο ένα πρόβλημα, δηλαδή η δημιουργία από νωρίς-νωρίς κομμάτων και παρατάξεων, από τις οποίες η επαναστατημένη Ελλάδα είχε ήδη πικρή πείρα από την εποχή των εμφυλίων πολέμων, μόλις δυο χρόνια νωρίτερα. Έτσι, ο Καποδίστριας πράγματι απαίτησε την αναστολή των διατάξεων αυτού του Συντάγματος. Και την απαίτησε διότι πραγματικά είχε να αντιμετωπίσει μια ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ
Για να πάμε στο σήμερα ώστε να μπορούμε… να ξέρουμε τι λέμε και τι μας γίνεται, τόσες αυτονόητες ελευθερίες αναστάλθηκαν για πενήντα μέρες και ορισμένες είναι ακόμα σε αναστολή λόγω του κορονοϊού και… δε νομίζω ότι διαμαρτυρήθηκε ο κύριος καθηγητής! Και φυσικά η σημερινή έκτακτη ανάγκη ούτε που μπορεί να συγκριθεί με τα τρομερά προβλήματα που έπρεπε ΑΜΕΣΑ να αντιμετωπιστούν τότε, επί Καποδίστρια!
4) Ποιες ήταν οι αντιδράσεις όταν ο Καποδίστριας ζήτησε την αναστολή του Συντάγματος της Τροιζήνας; Εκείνη τη στιγμή… σχεδόν καμιά! Ακόμα και εκείνοι που αργότερα τον αντιπολιτεύτηκαν, αναγνώρισαν ότι ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΛΛΙΩΣ και δέχτηκαν την πρότασή του. Οι κατηγορίες εκ μέρους της αντιπολίτευσης για «δικτατορία» προέκυψαν αργότερα, στην πορεία!
5) Ναι ο Καποδίστριας προσπάθησε να κυβερνήσει την Ελλάδα σύμφωνα με τις αρχές της «φωτισμένης δεσποτείας», προσαρμοσμένης πάντως στις ελληνικές συνθήκες, καθώς κάθε άλλο παρά θύμιζε Ευρωπαίο μονάρχη στους τρόπους του, διότι σε αντίθεση με τους Ευρωπαίους μονάρχες διακρινόταν για απλότητα και για προσωπική λιτότητα – ως και τον μισθό που του πρόσφεραν αρνήθηκε να πάρει επανειλημμένα.
Ήταν, όμως, πιο αντιδημοκρατικός αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης από τη «δημοκρατία» των κοτζαμπάσηδων, των καραβοκυραίων και των Φαναριωτών που επικράτησε μέσα στην Επανάσταση οδηγώντας τελικά στους εμφυλίους πολέμους;
Στην πραγματικότητα, στις συνθήκες που επικρατούσαν τότε, ήταν απείρως δημοκρατικότερος, διότι ο Καποδίστριας προσπάθησε να αντιμετωπίσει τις συγκεκριμένες ανάγκες της εποχής για την Ελλάδα και το λαό της και όχι… να ανεβοκατεβάζει τις διάφορες φατρίες στην εξουσία για να απομυζούν το λαό, όπως συνέβαινε πριν απ’ αυτόν.
Έτσι μέσα σε μόλις τρία χρόνια πέτυχε ή προσπάθησε να πετύχει πάρα πολλά πράγματα, όπως:
α) Εξασφάλισε την οικονομική ενίσχυση του κράτους από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, κυρίως από τη Ρωσία και από τη Γαλλία.
β) Αναδιοργάνωσε ταχύτατα τις στρατιωτικές δυνάμεις της Ελλάδας ιδρύοντας και τη Σχολή Ευελπίδων και εκμεταλλευόμενος την αποδυνάμωση των Τούρκων λόγω του ρωσοτουρκικού πολέμου του 1828, τις έστειλε να εκκαθαρίσουν και να «κατοχυρώσουν» τη Στερεά Ελλάδα για το νέο ανεξάρτητο κράτος. Έτσι κατόρθωσε να αποτύχουν τα αγγλικά σχέδια να περιοριστεί αυτό μόνο στην Πελοπόννησο.
γ) Καταπολέμησε αποτελεσματικότατα την πειρατεία στο Αιγαίο αναδιοργανώνοντας και το ναυτικό. Και κατασκεύασε ναυπηγεία στον Πόρο και στο Ναύπλιο.
δ) Ίδρυσε εθνικό νομισματοκοπείο και καθιέρωσε τον «Φοίνικα» ως πρώτο εθνικό νόμισμα αντικαθιστώντας το τουρκικό γρόσι – άλλο αν τελικά αυτή η προσπάθειά του δεν πέτυχε διότι δεν είχε τον κατάλληλο χρόνο να την οργανώσει καλύτερα. Όπως για τον ίδιο λόγο δεν πέτυχε και η προσπάθειά του για την ίδρυση της πρώτης εθνικής τράπεζας.
ε) Φρόντισε πάρα πολύ για την εκπαίδευση ιδρύοντας πολλά σχολεία και καθιερώνοντας το «αλληλοδιδακτικό» σύστημα, το μόνο που μπορούσε να λειτουργήσει τότε λόγω έλλειψης δασκάλων.
στ) Έδωσε μεγάλη σημασία στην ανάπτυξη της γεωργίας, καθώς πίστευε ότι η Ελλάδα έπρεπε να είναι αυτάρκης και να μπορεί να διαθρέψει τον πληθυσμό της με τη δική της παραγωγή. Είναι μάλιστα εκείνος που έφερε στην Ελλάδα την πατάτα – και είναι γνωστή η φήμη (που πάντως μάλλον αποτελεί μύθο) ότι επειδή αρχικά οι αγρότες δεν της έδιναν σημασία… τους άφησε να την κλέψουν και έτσι τελικά ενδιαφέρθηκαν και την καλλιέργησαν.
ζ) Φρόντισε όσο κανένας άλλος για τα ορφανά και τις χήρες της Επανάστασης, σε χτυπητή αντίθεση με την αδιαφορία που έδειξαν γι' αυτό το θέμα οι διάδοχοί του.
η) Καταπολέμησε με αποφασιστικότητα τις αυθαιρεσίες των κάθε είδους τοπικών αρχηγών που καταδυνάστευαν και αφαίμαζαν το λαό, όπως των κοτζαμπάσηδων της Πελοποννήσου, των αρχόντων της Μάνης, ιδιαίτερα των Μαυρομιχαλαίων και των κάθε είδους οπλαρχηγών – και είναι γενικά αναγνωρισμένο ότι στις μέρες του επικρατούσε δικαιοσύνη και τάξη, οι οποίες κάθε άλλο παρά διατηρήθηκαν ύστερα από αυτόν. ΕΙΔΙΚΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ, ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
θ) Επίσης σχεδίαζε να μοιράσει τις "εθνικές γαίες", εκείνα δηλαδή τα κτήματα τα οποία είχαν εγκαταλείψει οι Τούρκοι στους ακτήμονες αγρότες που αποτελούσαν τη βάση της Επανάστασης του 21 - και με αυτό βέβαια προκάλεσε την οργή των κοτζαμπάσηδων εναντίον του, καθώς οι τελευταίοι ήθελαν να αρπάξουν αυτά τα κτήματα.
5) Είχε, ωστόσο, ο Καποδίστριας τη λαϊκή αποδοχή;
Όλα τα διαθέσιμα στοιχεία δείχνουν ότι την είχε και μάλιστα με τεράστια πλειοψηφία.
Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο, ότι εκείνοι που περισσότερο από όλους, έστω και χωρίς πάντα την απαιτούμενη συνέπεια, εκπροσωπούσαν τις λαϊκές μάζες, δηλαδή οι καλύτεροι από τους επιζήσαντες στρατιωτικούς ηγέτες της Επανάστασης, πήγαν με το μέρος του – όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Νικηταράς, ο Δημήτριος Υψηλάντης και ο Κωνσταντίνος Κανάρης.
Όλες άλλωστε οι μαρτυρίες, όπως π.χ. τα απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη αλλά και άλλες, δείχνουν σε ποια απελπισία έπεσε ο λαός όταν πληροφορήθηκε τη δολοφονία του Καποδίστρια.
6) Ναι αλλά αντιπολίτευση δεν είχε;
Βεβαίως είχε… ποια ήταν όμως αυτή η αντιπολίτευση;
Ήταν όσοι ήθελαν να διατηρήσουν τα προνόμια που είχαν επί Τουρκοκρατίας, δηλαδή οι κοτζαμπάσηδες, που επέμεναν να λειτουργούν σαν φεουδάρχες και οι καραβοκυραίοι/εφοπλιστές της Ύδρας, οι οποίοι δεν ήθελαν να συνεισφέρουν στο κράτος και από πάνω απαιτούσαν και αποζημιώσεις για τα έξοδα που είχαν κάνει κατά την Επανάσταση. Έτσι η Ύδρα έγινε το κέντρο της αντιπολίτευσης – γι’ αυτό άλλωστε κι ο Υδραίος Ανδρέας Μιαούλης ήταν ο μόνος αντικαποδιστριακός από τους αξιόλογους στρατιωτικούς και ναυτικούς ηγέτες της Επανάστασης.
Αντιπολίτευση ήταν επίσης οι Φαναριώτες, οι οποίοι φιλοδοξούσαν να αποτελέσουν τη μελλοντική πολιτική ηγεσία του νέου ανεξάρτητου ελληνικού κράτους και θεωρούσαν ότι ο Καποδίστριας τους έκοβε το δρόμο.
Ήταν επίσης αντιπολίτευση και κάποιοι πραγματικά φιλελεύθεροι διανοούμενοι, ένα λεπτότατο στρώμα τέτοιων ανθρώπων ανάμεσα στη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, οι οποίοι, αν δεν είχαν κι αυτοί προσκολληθεί στους καραβοκυραίους και Φαναριώτες, υπέφεραν από την έλλειψη «ελευθερίας λόγου», χωρίς να κατανοούν ότι τα προβλήματα της χώρας την εποχή εκείνη, μόνο με τη μέθοδο διακυβέρνησης του Καποδίστρια μπορούσαν να αντιμετωπιστούν.
Με άλλα λόγια, η συντριπτική πλειοψηφία της αντιπολίτευσης προς τον Καποδίστρια, κάθε άλλο παρά δημοκρατική ήταν!
7) Ναι αλλά δεν έκανε και λάθη κι αυθαιρεσίες ο Καποδίστριας;
Έκανε… δηλαδή με τον ευθύ χαρακτήρα του τα έβαλε συγχρόνως με όλους τους παραπάνω «παράγοντες» φτάνοντας μάλιστα να τους προσβάλλει και προσωπικά, χωρίς να φροντίσει να προσεταιριστεί κάποιους ώστε να έχει στηρίγματα, μια στάση σίγουρα τίμια και τελικά… ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ, όχι όμως ιδιαίτερα πολιτική – κάτι που του το επισήμανε και ο υποστηρικτής του, Κολοκοτρώνης, χωρίς όμως να τον αλλάξει. Επίσης, ναι μεν πέτυχε να περιορίσει όλους αυτούς, τα δικά του όμως αστυνομικά όργανα δεν απέφυγαν σε αρκετές περιπτώσεις να είναι καταπιεστικά διαπράττοντας τις δικές τους αυθαιρεσίες και υπερβολές. Ακόμα έκανε το λάθος να τοποθετήσει τους καθόλου όμοιους με αυτόν σε ικανότητες αδελφούς του, Αυγουστίνο και Βιάρο σε υψηλόβαθμες κυβερνητικές θέσεις, όπως σε εκείνες του υπουργού των στρατιωτικών, των ναυτικών, του υπεύθυνου για τη μυστική αστυνομία κλπ. – και εκείνοι δεν έκαναν καθόλου επιδέξια χρήση της εξουσίας που απέκτησαν, με αποτέλεσμα να τον υπονομεύσουν.
Αλλά αυτά τα λάθη και οι αυθαιρεσίες των οργάνων του Καποδίστρια ούτε καν ήταν δυνατόν να συγκριθούν με τα όργια που διέπραξαν οι «δημοκρατικοί» αντίπαλοί του κατά τους εμφυλίους πολέμους της Επανάστασης αλλά και κατά τον εμφύλιο πόλεμο που επακολούθησε ύστερα από τη δολοφονία του Καποδίστρια – ένας μάλιστα από τους λόγους που είχε τη λαϊκή υποστήριξη ο Καποδίστριας, ήταν ακριβώς ότι επί των ημερών του ο λαός επιτέλους μπορούσε να ζει χωρίς να φοβάται τις επιδρομές των διάφορων οπλαρχηγών που λειτουργούσαν ως πραιτωριανοί των κοτζαμπάσηδων ή των καραβοκυραίων κατά τη διάρκεια των εμφυλίων πολέμων.
8) Τελικά όμως… οι «δημοκράτες» δολοφόνησαν τον Καποδίστρια;
Όχι, τον δολοφόνησαν οι κοτζαμπάσηδες/φεουδάρχες Μαυρομιχαλαίοι, πιθανότατα υποκινούμενοι από τις υποσχέσεις ξένων δυνάμεων (κυρίως της Αγγλίας αλλά και της Γαλλίας) προς αυτούς! Ενώ στη δολοφονία του φαίνεται ότι ήταν αναμεμιγμένοι (πιθανότατα προσφέροντας και χρήματα) οι αντιπολιτευόμενοι καραβοκυραίοι της Ύδρας. ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ!
Χαρακτηριστικά, ο ένας από τους δολοφόνους, ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης, λίγο πριν πεθάνει από τα τραύματά του, καθώς δεν κατόρθωσε να ξεφύγει στη σύγχυση που επακολούθησε, φώναξε «δεν φταίω εγώ, άλλοι με έβαλαν». Ο αδελφός του πρόλαβε να καταφύγει στο σπίτι του αντιπρεσβευτή της Γαλλίας, βαρώνου Ρουάν δηλώνοντας: «Σκοτώσαμε τον τύραννο. Μπιστευόμαστε στην τιμή της Γαλλίας. Να τα άρματά μας. Ο Ρουάν υπεσχέθη προστασίαν»!!! – και πράγματι ο τελευταίος προσπάθησε να προστατεύσει τον Μαυρομιχάλη, τελικά όμως αναγκάστηκε να τον παραδώσει στις ελληνικές αρχές (οι οποίες τον πέρασαν από στρατοδικείο και τον εκτέλεσαν), καθώς ο αγανακτισμένος λαός θα έκαιγε το σπίτι του με όλους όσους ήταν μέσα.
Υπάρχει και η μαρτυρία του ίδιου του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη το 1840, ο οποίος λέγεται πως είπε: «Ανάθεμα στους Αγγλογάλλους που ήσαν η αιτία κι εγώ έχασα τους δικούς μου, και το Έθνος έναν άνθρωπο που δε θα τονε ματάβρει και το αίμα του με παιδεύει ως τώρα»!
Στις 26 Ιανουαρίου 1845 παρουσία του Μαυροκορδάτου, ο γνωστός οπλαρχηγός Γρίβας μέσα στη βουλή είπε τα εξής: «Όποτες ήτανε στην Ελλάδα αυτός ο Μαυροκορδάτος, την έφαγε. Όταν τον είδα πρωθυπουργό, ευτύς είπα πάει η πατρίδα. Κι έχει ακόμα πρόσωπο να ’ρχεται μπροστά μας και να μας λέει τα παραμύθια της Χαλιμάς. Ποιός σκότωσε τον Καποδίστρια παρ’ αυτός;! Και θέλει να μιλάει ακόμα»! Ο Μαυροκορδάτος κανονικά θα έπρεπε να χαλάσει τον κόσμο για την προσβολή. Δεν αντέδρασε όμως!...
Ο πάντα καίριος στις επισημάνσεις του Κολοκοτρώνης, γράφει στα απομνημονεύματά του για τους Μαυρομιχαλαίους δολοφόνους του Καποδίστρια: «Τους εγύρισαν τα μυαλά, τάζοντές τους χιλιάδες τάλαρα και άλλα, και αν δεν επαρακινούντο αυτοί από μεγάλες υποσχέσεις, και να είναι βέβαιοι ότι θα γλιτώσουν, δεν το αποφάσιζαν ποτέ»!!!
9) Ναι αλλά μήπως ύστερα από τον Καποδίστρια… «ήρθε η δημοκρατία»;
Όχι, αφού επί 4 μήνες προσπάθησε να κυβερνήσει ο αδελφός του, Αυγουστίνος, που δεν μπόρεσε να σταθεί, ύστερα επακολούθησε ένας χρόνος χάους και αναρχίας που κατέληξε σε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των Ρουμελιωτών «Συνταγματικών» του Μαυροκορδάτου και του Κωλέττη, οι οποίοι φυσικά ξέχασαν το Σύνταγμα και τις «ελευθερίες» όταν επικράτησαν και των Πελοποννήσιων Καποδιστριακών, με λεηλασίες και καταστροφές που θύμισαν τον δεύτερο εμφύλιο της Επανάστασης, μέχρις ότου τον Ιανουάριο του 1833 ήρθε στην Ελλάδα ο επιλεγμένος από τις μεγάλες δυνάμεις Βαυαρός βασιλιάς Όθων – εν μέσω μιας τόσο μεγάλης διάλυσης των πάντων ώστε να υποχρεωθούν καθόλου… δημοκρατικά να τον δεχτούν όλοι ως «ελέω Θεού βασιλέα». Και για τα επόμενα δέκα χρόνια, η ουσιαστική βαυαρική κατοχή που επακολούθησε, έκανε τους Έλληνες… να νοσταλγήσουν τον «δικτάτορα» Καποδίστρια.
Στην πραγματικότητα, όμως, «εκσυγχρονιστική δικτατορία», όπως την ονομάζει ο κύριος καθηγητής, ήταν ακριβώς εκείνη η περίοδος της βαυαρικής κατοχής κι όχι η περίοδος του Καποδίστρια, καθώς η σχετική ησυχία που με δυσκολία επικράτησε (με τη βοήθεια των βαυαρικών στρατευμάτων) έδωσε τη δυνατότητα να οργανωθεί στα πρώτα του βήματα το καινούριο ανεξάρτητο ελληνικό κράτος – με όλες τις πολύ σοβαρές αντιρρήσεις που υπάρχουν για τον τρόπο που έγινε η οργάνωση και τα μόνιμα προβλήματα που δημιούργησε.
10) Τέλος… η πραγματική κοινοβουλευτική δημοκρατία στην Ελλάδα κι αυτή πάλι με ένα σωρό προβλήματα, ήρθε σταδιακά, με τις επαναστάσεις του 1843 και του 1862 (στις οποίες πάντως δεν έμειναν απ' έξω οι ξένες δυνάμεις...), που οδήγησαν στα Συντάγματα του 1844 και του 1864 αντίστοιχα, για να κατοχυρωθεί τελικά το 1875, όταν ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄ αναγκάστηκε να αποδεχθεί «την αρχή της δεδηλωμένης», δηλαδή να διορίζει πρωθυπουργό τον αρχηγό του κόμματος που είχε κατακτήσει την πλειοψηφία στις εκλογές και όχι όποιον ήθελε – και πάλι όμως η αρχή αυτή παραβιάστηκε αρκετές φορές, όπως και οι άλλες διατάξεις του Συντάγματος του 1864 (κι ακόμα περισσότερο προηγουμένως του 1844). Για να μην πούμε πόσες νόθες εκλογές και δημοψηφίσματα έγιναν ύστερα από τον Καποδίστρια… σχεδόν ως τις μέρες μας!
Άλλωστε, είναι αδύνατον να συγκριθεί η εποχή του Καποδίστρια με τις πολύ μεταγενέστερες εποχές του 1875 και 1864 και με αυτήν ακόμα του 1844 – διότι σε εκείνες τις μεταγενέστερες εποχές πλέον υπήρχε… κάτι σαν κράτος, ενώ όταν ήρθε στην Ελλάδα ο Καποδίστριας δεν υπήρχε καθόλου!
Αυτά όλα βέβαια… πολύ καλά τα γνωρίζει ο κύριος καθηγητής.
Είναι όμως κι αυτός ταγμένος στην προσπάθεια διαστρέβλωσης της Ιστορίας με σκοπό να πειστούμε ότι… υπάρχουμε χάρις στη «φιλανθρωπία» των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και μάλιστα… χωρίς να το αξίζουμε – όπως σήμερα κακή ώρα με τα μνημόνια.
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΥΤΗ Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΟΜΩΣ, ΔΙΟΤΙ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΠΟΔΑΡΙΑ.
Ώστε λοιπόν μάθαμε ότι το 1828, όταν ήρθε στην Ελλάδα ως κυβερνήτης ο Ιωάννης Καποδίστριας «ανέστειλε το Σύνταγμα της Τροιζήνας και κήρυξε ουσιαστικά δικτατορία καθώς συγκέντρωσε όλη την εξουσία στα χέρια του». Μάθαμε επίσης ότι «όμως οι δημοκρατικοί και φιλελεύθεροι Έλληνες δεν το έβαλαν κάτω… συνέχισαν να αγωνίζονται για δημοκρατία και δικαιώματα. Ούτε η εκσυγχρονιστική δικτατορία Καποδίστρια ούτε οι Βαυαροί ούτε οι ξένες δυνάμεις μπόρεσαν να τους αναγκάσουν να ανεχτούν ένα αυταρχικό καθεστώς. Με αγώνες και αίμα κατόρθωσαν το 1844 να κάνουν την Ελλάδα το πρώτο κράτος στον κόσμο που καθιερώνει την καθολική ψηφοφορία των ανδρών και το 1864 μία από τις πρώτες φιλελεύθερες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες της Ευρώπης»!
Αυτό το… έπος ανιστόρητης προσέγγισης της Ιστορίας, με αχταρμά «παλαιοαριστερών» (στις οποίες είχε παρασυρθεί ακόμα κι ο Άρης Βελουχιώτης, όπως φαίνεται από το σχετικό απόσπασμα του γνωστού λόγου του στη Λαμία το 1944) και σύγχρονων «αναθεωρητικών» (διάβαζε: νεοφιλελεύθερων και εθνομηδενιστικών) θέσεων, με πολλά ψέματα, μισές αλήθειες χειρότερες από το ψέμα και απέραντη ημιμάθεια, το… εκτόξευσε ένας καθηγητής ονόματι Αριστείδης Χατζής, μέλος της επιτροπής της Γιάννας Αγγελοπούλου για τον… εορτασμό (ωχ τι μας περιμένει!...) των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821.
Πριν μάλιστα καλά-καλά πάρει τις απαντήσεις που έπρεπε, ακολούθησε ένα… μαζικό κούνημα δαχτύλου από υποστηρικτές του, οι οποίοι… μας απαγορεύουν να του απαντήσουμε, διότι δεν είμαστε καθηγητές της Ιστορίας και… πολυμεταπτυχιακοί όπως εκείνος!
Μόνο που τα χειρότερα ψέματα λέγονται από… ακριβώς τέτοιους, δηλαδή από καθηγητές της πληρωμένης «διανόησης» - και εννοείται ότι θα πάρει την απάντησή του.
Και για να δώσουμε την απάντηση που είναι αναγκαία, διότι δεν είναι δυνατόν να γίνει ανεκτή η παραχάραξη της Ιστορίας η οποία εξυπηρετεί εντελώς συγκεκριμένους, σημερινούς σκοπούς, μπαίνω αμέσως στο θέμα.
1) Ποια «δημοκρατία» λοιπόν ανέστειλε ο Καποδίστριας;
Η μισή αλήθεια, χειρότερη από το ψέμα, είναι ότι πράγματι όταν ήρθε στην Ελλάδα ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ από την Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, βρήκε ένα φιλελεύθερο για τα μέτρα της εποχής Σύνταγμα, το οποίο είχε ψηφίσει εκείνη η Εθνοσυνέλευση. Δεν ήταν το πρώτο Σύνταγμα τέτοιου είδους – είχαν προηγηθεί κι άλλα από τις προηγούμενες Εθνοσυνελεύσεις της Επανάστασης του 21. Όλα αυτά τα ατελή Συντάγματα ήταν επηρεασμένα από τα παρόμοια που είχαν εμφανιστεί στην Ευρώπη ως αποτέλεσμα της Γαλλικής Επανάστασης και όσων είχαν επακολουθήσει.
Ήταν, όμως, αρκετά αυτά τα Συντάγματα για να υπάρχει πραγματική δημοκρατία;
ΣΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ειδικά μάλιστα όπως εμείς την εννοούμε σήμερα.
Όσες «εκλογές» έγιναν, όπως ήταν δυνατόν να γίνουν με τα μέσα και τις αφάνταστες δυσκολίες της εποχής, με σκοπό να αναδειχθούν οι αντιπρόσωποι για τις Εθνοσυνελεύσεις που συνήλθαν στην περίοδο της Επανάστασης, κάθε άλλο παρά… δημοκρατικές ήταν. Οι αντιπρόσωποι αναδεικνύονταν σχεδόν αποκλειστικά από τους τοπικούς παράγοντες που είχαν δύναμη και επιρροή – δηλαδή πρώτα και κύρια από τους κοτζαμπάσηδες, ύστερα από τους καραβοκυραίους, δηλαδή τους εφοπλιστές των ναυτικών νησιών, στους οποίους προσκολλήθηκαν στις περισσότερες περιπτώσεις και οι Φαναριώτες και μόνο κατ’ εξαίρεση από τους ισχυρότερους καπετάνιους δηλαδή από τους στρατιωτικούς αρχηγούς της Επανάστασης. Από αυτούς μάλιστα τους τελευταίους, εκείνοι που φαινόταν να είναι πιο… επικίνδυνοι, είτε με μεγαλύτερη είτε με μικρότερη συνέπεια για τη στροφή της Επανάστασης προς λαϊκότερη/ταξικότερη κατεύθυνση, αν δεν έγινε δυνατή η ενσωμάτωσή τους και η προσκόλλησή τους στους κοτζαμπάσηδες ή στους καραβοκυραίους, δολοφονήθηκαν, όπως ο Ανδρούτσος κι ο Καραϊσκάκης ή κυνηγήθηκαν και φυλακίστηκαν, όπως ο Κολοκοτρώνης.
Όποιες απόπειρες έγιναν, ειδικά στην αρχή της Επανάστασης για να υπάρξει μια πιο καθαρά λαϊκή και με ταξικό πρόσημο (με ό,τι σήμαινε αυτό στην εποχή εκείνη) ηγεσία της, καταπνίγηκαν, μάλιστα δολοφονήθηκαν πολλοί από τους ηγέτες αυτής της προσπάθειας, όπως π.χ. ο Αντώνης Οικονόμου, εκπρόσωπος των μικροκαπετάνιων και ναυτικών στην Ύδρα και αρκετοί άλλοι.
Δημοκρατία στην πράξη λοιπόν δεν υπήρχε.
2) Ακόμα, όμως και η όση «δημοκρατία» υπήρχε, δηλαδή στην πράξη η συνεχής πάλη μεταξύ κοτζαμπάσηδων, καραβοκυραίων και καπετάνιων για την εξουσία και για τα χρήματα των αγγλικών δανείων, τελικά οδήγησε στους δυο εμφυλίους πολέμους που λίγο έλειψε να αφανίσουν την Επανάσταση – και είναι θαύμα και απίστευτο επίτευγμα πώς τελικά αυτή επιβίωσε, αναγεννήθηκε επανειλημμένα από τις στάχτες της και χρειάστηκε η ωμή ξένη επέμβαση (με την καταστροφή της μάχης του Φαλήρου) ώστε να δημιουργηθεί η κατάσταση που θα εμφάνιζε σαν «σωτήρες» τις ξένες δυνάμεις.
3) Ποια κατάσταση όμως βρήκε ο Καποδίστριας όταν τελικά ήρθε στην Ελλάδα;
Βρήκε το απόλυτο χάος. Το μόνο θετικό γεγονός που είχε συμβεί πρόσφατα, ήταν η Ναυμαχία του Ναυαρίνου, χωρίς ωστόσο να έχει καν αποχωρήσει ο Ιμπραήμ από την Πελοπόννησο ακόμα!
Η διπλωματική και νομική υπόσταση του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους δεν ήταν ξεκάθαρες, πολλές περιοχές του κατέχονταν από τους Τούρκους, τα σύνορά του δεν είχαν ακόμα οριστεί και το σχέδιο των ξένων δυνάμεων, κυρίως της Αγγλίας, που επικρατούσε τη δεδομένη στιγμή ήταν να περιοριστούν αυτά στην Πελοπόννησο.
Οι όποιες υποδομές υπήρχαν, ακόμα και οι φτωχές της εποχής, ήταν εντελώς κατεστραμμένες, ο λαός λιμοκτονούσε, δηλαδή η πείνα και οι αρρώστιες θέριζαν, οι στρατιωτικές δυνάμεις του κράτους ήταν άτακτα ασκέρια που πειθαρχούσαν, όταν πειθαρχούσαν μόνο στους καπετάνιους τους, η πειρατεία στο Αιγαίο οργίαζε και το δημόσιο ταμείο, αν υποτεθεί ότι είχε απομείνει κάτι τέτοιο, ήταν άδειο.
Με όλα αυτά τα τεράστια, ανυπέρβλητα όπως έδειχναν να είναι προβλήματα, τι νόημα είχε η «ελευθερία» που υποτίθεται ότι πρόσφερε το Σύνταγμα της Τροιζήνας;
Το μόνο που θα πρόσθετε αυτού του είδους η «ελευθερία», θα ήταν… άλλο ένα πρόβλημα, δηλαδή η δημιουργία από νωρίς-νωρίς κομμάτων και παρατάξεων, από τις οποίες η επαναστατημένη Ελλάδα είχε ήδη πικρή πείρα από την εποχή των εμφυλίων πολέμων, μόλις δυο χρόνια νωρίτερα. Έτσι, ο Καποδίστριας πράγματι απαίτησε την αναστολή των διατάξεων αυτού του Συντάγματος. Και την απαίτησε διότι πραγματικά είχε να αντιμετωπίσει μια ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ
Για να πάμε στο σήμερα ώστε να μπορούμε… να ξέρουμε τι λέμε και τι μας γίνεται, τόσες αυτονόητες ελευθερίες αναστάλθηκαν για πενήντα μέρες και ορισμένες είναι ακόμα σε αναστολή λόγω του κορονοϊού και… δε νομίζω ότι διαμαρτυρήθηκε ο κύριος καθηγητής! Και φυσικά η σημερινή έκτακτη ανάγκη ούτε που μπορεί να συγκριθεί με τα τρομερά προβλήματα που έπρεπε ΑΜΕΣΑ να αντιμετωπιστούν τότε, επί Καποδίστρια!
4) Ποιες ήταν οι αντιδράσεις όταν ο Καποδίστριας ζήτησε την αναστολή του Συντάγματος της Τροιζήνας; Εκείνη τη στιγμή… σχεδόν καμιά! Ακόμα και εκείνοι που αργότερα τον αντιπολιτεύτηκαν, αναγνώρισαν ότι ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΛΛΙΩΣ και δέχτηκαν την πρότασή του. Οι κατηγορίες εκ μέρους της αντιπολίτευσης για «δικτατορία» προέκυψαν αργότερα, στην πορεία!
5) Ναι ο Καποδίστριας προσπάθησε να κυβερνήσει την Ελλάδα σύμφωνα με τις αρχές της «φωτισμένης δεσποτείας», προσαρμοσμένης πάντως στις ελληνικές συνθήκες, καθώς κάθε άλλο παρά θύμιζε Ευρωπαίο μονάρχη στους τρόπους του, διότι σε αντίθεση με τους Ευρωπαίους μονάρχες διακρινόταν για απλότητα και για προσωπική λιτότητα – ως και τον μισθό που του πρόσφεραν αρνήθηκε να πάρει επανειλημμένα.
Ήταν, όμως, πιο αντιδημοκρατικός αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης από τη «δημοκρατία» των κοτζαμπάσηδων, των καραβοκυραίων και των Φαναριωτών που επικράτησε μέσα στην Επανάσταση οδηγώντας τελικά στους εμφυλίους πολέμους;
Στην πραγματικότητα, στις συνθήκες που επικρατούσαν τότε, ήταν απείρως δημοκρατικότερος, διότι ο Καποδίστριας προσπάθησε να αντιμετωπίσει τις συγκεκριμένες ανάγκες της εποχής για την Ελλάδα και το λαό της και όχι… να ανεβοκατεβάζει τις διάφορες φατρίες στην εξουσία για να απομυζούν το λαό, όπως συνέβαινε πριν απ’ αυτόν.
Έτσι μέσα σε μόλις τρία χρόνια πέτυχε ή προσπάθησε να πετύχει πάρα πολλά πράγματα, όπως:
α) Εξασφάλισε την οικονομική ενίσχυση του κράτους από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, κυρίως από τη Ρωσία και από τη Γαλλία.
β) Αναδιοργάνωσε ταχύτατα τις στρατιωτικές δυνάμεις της Ελλάδας ιδρύοντας και τη Σχολή Ευελπίδων και εκμεταλλευόμενος την αποδυνάμωση των Τούρκων λόγω του ρωσοτουρκικού πολέμου του 1828, τις έστειλε να εκκαθαρίσουν και να «κατοχυρώσουν» τη Στερεά Ελλάδα για το νέο ανεξάρτητο κράτος. Έτσι κατόρθωσε να αποτύχουν τα αγγλικά σχέδια να περιοριστεί αυτό μόνο στην Πελοπόννησο.
γ) Καταπολέμησε αποτελεσματικότατα την πειρατεία στο Αιγαίο αναδιοργανώνοντας και το ναυτικό. Και κατασκεύασε ναυπηγεία στον Πόρο και στο Ναύπλιο.
δ) Ίδρυσε εθνικό νομισματοκοπείο και καθιέρωσε τον «Φοίνικα» ως πρώτο εθνικό νόμισμα αντικαθιστώντας το τουρκικό γρόσι – άλλο αν τελικά αυτή η προσπάθειά του δεν πέτυχε διότι δεν είχε τον κατάλληλο χρόνο να την οργανώσει καλύτερα. Όπως για τον ίδιο λόγο δεν πέτυχε και η προσπάθειά του για την ίδρυση της πρώτης εθνικής τράπεζας.
ε) Φρόντισε πάρα πολύ για την εκπαίδευση ιδρύοντας πολλά σχολεία και καθιερώνοντας το «αλληλοδιδακτικό» σύστημα, το μόνο που μπορούσε να λειτουργήσει τότε λόγω έλλειψης δασκάλων.
στ) Έδωσε μεγάλη σημασία στην ανάπτυξη της γεωργίας, καθώς πίστευε ότι η Ελλάδα έπρεπε να είναι αυτάρκης και να μπορεί να διαθρέψει τον πληθυσμό της με τη δική της παραγωγή. Είναι μάλιστα εκείνος που έφερε στην Ελλάδα την πατάτα – και είναι γνωστή η φήμη (που πάντως μάλλον αποτελεί μύθο) ότι επειδή αρχικά οι αγρότες δεν της έδιναν σημασία… τους άφησε να την κλέψουν και έτσι τελικά ενδιαφέρθηκαν και την καλλιέργησαν.
ζ) Φρόντισε όσο κανένας άλλος για τα ορφανά και τις χήρες της Επανάστασης, σε χτυπητή αντίθεση με την αδιαφορία που έδειξαν γι' αυτό το θέμα οι διάδοχοί του.
η) Καταπολέμησε με αποφασιστικότητα τις αυθαιρεσίες των κάθε είδους τοπικών αρχηγών που καταδυνάστευαν και αφαίμαζαν το λαό, όπως των κοτζαμπάσηδων της Πελοποννήσου, των αρχόντων της Μάνης, ιδιαίτερα των Μαυρομιχαλαίων και των κάθε είδους οπλαρχηγών – και είναι γενικά αναγνωρισμένο ότι στις μέρες του επικρατούσε δικαιοσύνη και τάξη, οι οποίες κάθε άλλο παρά διατηρήθηκαν ύστερα από αυτόν. ΕΙΔΙΚΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ, ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
θ) Επίσης σχεδίαζε να μοιράσει τις "εθνικές γαίες", εκείνα δηλαδή τα κτήματα τα οποία είχαν εγκαταλείψει οι Τούρκοι στους ακτήμονες αγρότες που αποτελούσαν τη βάση της Επανάστασης του 21 - και με αυτό βέβαια προκάλεσε την οργή των κοτζαμπάσηδων εναντίον του, καθώς οι τελευταίοι ήθελαν να αρπάξουν αυτά τα κτήματα.
5) Είχε, ωστόσο, ο Καποδίστριας τη λαϊκή αποδοχή;
Όλα τα διαθέσιμα στοιχεία δείχνουν ότι την είχε και μάλιστα με τεράστια πλειοψηφία.
Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο, ότι εκείνοι που περισσότερο από όλους, έστω και χωρίς πάντα την απαιτούμενη συνέπεια, εκπροσωπούσαν τις λαϊκές μάζες, δηλαδή οι καλύτεροι από τους επιζήσαντες στρατιωτικούς ηγέτες της Επανάστασης, πήγαν με το μέρος του – όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Νικηταράς, ο Δημήτριος Υψηλάντης και ο Κωνσταντίνος Κανάρης.
Όλες άλλωστε οι μαρτυρίες, όπως π.χ. τα απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη αλλά και άλλες, δείχνουν σε ποια απελπισία έπεσε ο λαός όταν πληροφορήθηκε τη δολοφονία του Καποδίστρια.
6) Ναι αλλά αντιπολίτευση δεν είχε;
Βεβαίως είχε… ποια ήταν όμως αυτή η αντιπολίτευση;
Ήταν όσοι ήθελαν να διατηρήσουν τα προνόμια που είχαν επί Τουρκοκρατίας, δηλαδή οι κοτζαμπάσηδες, που επέμεναν να λειτουργούν σαν φεουδάρχες και οι καραβοκυραίοι/εφοπλιστές της Ύδρας, οι οποίοι δεν ήθελαν να συνεισφέρουν στο κράτος και από πάνω απαιτούσαν και αποζημιώσεις για τα έξοδα που είχαν κάνει κατά την Επανάσταση. Έτσι η Ύδρα έγινε το κέντρο της αντιπολίτευσης – γι’ αυτό άλλωστε κι ο Υδραίος Ανδρέας Μιαούλης ήταν ο μόνος αντικαποδιστριακός από τους αξιόλογους στρατιωτικούς και ναυτικούς ηγέτες της Επανάστασης.
Αντιπολίτευση ήταν επίσης οι Φαναριώτες, οι οποίοι φιλοδοξούσαν να αποτελέσουν τη μελλοντική πολιτική ηγεσία του νέου ανεξάρτητου ελληνικού κράτους και θεωρούσαν ότι ο Καποδίστριας τους έκοβε το δρόμο.
Ήταν επίσης αντιπολίτευση και κάποιοι πραγματικά φιλελεύθεροι διανοούμενοι, ένα λεπτότατο στρώμα τέτοιων ανθρώπων ανάμεσα στη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, οι οποίοι, αν δεν είχαν κι αυτοί προσκολληθεί στους καραβοκυραίους και Φαναριώτες, υπέφεραν από την έλλειψη «ελευθερίας λόγου», χωρίς να κατανοούν ότι τα προβλήματα της χώρας την εποχή εκείνη, μόνο με τη μέθοδο διακυβέρνησης του Καποδίστρια μπορούσαν να αντιμετωπιστούν.
Με άλλα λόγια, η συντριπτική πλειοψηφία της αντιπολίτευσης προς τον Καποδίστρια, κάθε άλλο παρά δημοκρατική ήταν!
7) Ναι αλλά δεν έκανε και λάθη κι αυθαιρεσίες ο Καποδίστριας;
Έκανε… δηλαδή με τον ευθύ χαρακτήρα του τα έβαλε συγχρόνως με όλους τους παραπάνω «παράγοντες» φτάνοντας μάλιστα να τους προσβάλλει και προσωπικά, χωρίς να φροντίσει να προσεταιριστεί κάποιους ώστε να έχει στηρίγματα, μια στάση σίγουρα τίμια και τελικά… ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ, όχι όμως ιδιαίτερα πολιτική – κάτι που του το επισήμανε και ο υποστηρικτής του, Κολοκοτρώνης, χωρίς όμως να τον αλλάξει. Επίσης, ναι μεν πέτυχε να περιορίσει όλους αυτούς, τα δικά του όμως αστυνομικά όργανα δεν απέφυγαν σε αρκετές περιπτώσεις να είναι καταπιεστικά διαπράττοντας τις δικές τους αυθαιρεσίες και υπερβολές. Ακόμα έκανε το λάθος να τοποθετήσει τους καθόλου όμοιους με αυτόν σε ικανότητες αδελφούς του, Αυγουστίνο και Βιάρο σε υψηλόβαθμες κυβερνητικές θέσεις, όπως σε εκείνες του υπουργού των στρατιωτικών, των ναυτικών, του υπεύθυνου για τη μυστική αστυνομία κλπ. – και εκείνοι δεν έκαναν καθόλου επιδέξια χρήση της εξουσίας που απέκτησαν, με αποτέλεσμα να τον υπονομεύσουν.
Αλλά αυτά τα λάθη και οι αυθαιρεσίες των οργάνων του Καποδίστρια ούτε καν ήταν δυνατόν να συγκριθούν με τα όργια που διέπραξαν οι «δημοκρατικοί» αντίπαλοί του κατά τους εμφυλίους πολέμους της Επανάστασης αλλά και κατά τον εμφύλιο πόλεμο που επακολούθησε ύστερα από τη δολοφονία του Καποδίστρια – ένας μάλιστα από τους λόγους που είχε τη λαϊκή υποστήριξη ο Καποδίστριας, ήταν ακριβώς ότι επί των ημερών του ο λαός επιτέλους μπορούσε να ζει χωρίς να φοβάται τις επιδρομές των διάφορων οπλαρχηγών που λειτουργούσαν ως πραιτωριανοί των κοτζαμπάσηδων ή των καραβοκυραίων κατά τη διάρκεια των εμφυλίων πολέμων.
8) Τελικά όμως… οι «δημοκράτες» δολοφόνησαν τον Καποδίστρια;
Όχι, τον δολοφόνησαν οι κοτζαμπάσηδες/φεουδάρχες Μαυρομιχαλαίοι, πιθανότατα υποκινούμενοι από τις υποσχέσεις ξένων δυνάμεων (κυρίως της Αγγλίας αλλά και της Γαλλίας) προς αυτούς! Ενώ στη δολοφονία του φαίνεται ότι ήταν αναμεμιγμένοι (πιθανότατα προσφέροντας και χρήματα) οι αντιπολιτευόμενοι καραβοκυραίοι της Ύδρας. ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ!
Χαρακτηριστικά, ο ένας από τους δολοφόνους, ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης, λίγο πριν πεθάνει από τα τραύματά του, καθώς δεν κατόρθωσε να ξεφύγει στη σύγχυση που επακολούθησε, φώναξε «δεν φταίω εγώ, άλλοι με έβαλαν». Ο αδελφός του πρόλαβε να καταφύγει στο σπίτι του αντιπρεσβευτή της Γαλλίας, βαρώνου Ρουάν δηλώνοντας: «Σκοτώσαμε τον τύραννο. Μπιστευόμαστε στην τιμή της Γαλλίας. Να τα άρματά μας. Ο Ρουάν υπεσχέθη προστασίαν»!!! – και πράγματι ο τελευταίος προσπάθησε να προστατεύσει τον Μαυρομιχάλη, τελικά όμως αναγκάστηκε να τον παραδώσει στις ελληνικές αρχές (οι οποίες τον πέρασαν από στρατοδικείο και τον εκτέλεσαν), καθώς ο αγανακτισμένος λαός θα έκαιγε το σπίτι του με όλους όσους ήταν μέσα.
Υπάρχει και η μαρτυρία του ίδιου του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη το 1840, ο οποίος λέγεται πως είπε: «Ανάθεμα στους Αγγλογάλλους που ήσαν η αιτία κι εγώ έχασα τους δικούς μου, και το Έθνος έναν άνθρωπο που δε θα τονε ματάβρει και το αίμα του με παιδεύει ως τώρα»!
Στις 26 Ιανουαρίου 1845 παρουσία του Μαυροκορδάτου, ο γνωστός οπλαρχηγός Γρίβας μέσα στη βουλή είπε τα εξής: «Όποτες ήτανε στην Ελλάδα αυτός ο Μαυροκορδάτος, την έφαγε. Όταν τον είδα πρωθυπουργό, ευτύς είπα πάει η πατρίδα. Κι έχει ακόμα πρόσωπο να ’ρχεται μπροστά μας και να μας λέει τα παραμύθια της Χαλιμάς. Ποιός σκότωσε τον Καποδίστρια παρ’ αυτός;! Και θέλει να μιλάει ακόμα»! Ο Μαυροκορδάτος κανονικά θα έπρεπε να χαλάσει τον κόσμο για την προσβολή. Δεν αντέδρασε όμως!...
Ο πάντα καίριος στις επισημάνσεις του Κολοκοτρώνης, γράφει στα απομνημονεύματά του για τους Μαυρομιχαλαίους δολοφόνους του Καποδίστρια: «Τους εγύρισαν τα μυαλά, τάζοντές τους χιλιάδες τάλαρα και άλλα, και αν δεν επαρακινούντο αυτοί από μεγάλες υποσχέσεις, και να είναι βέβαιοι ότι θα γλιτώσουν, δεν το αποφάσιζαν ποτέ»!!!
9) Ναι αλλά μήπως ύστερα από τον Καποδίστρια… «ήρθε η δημοκρατία»;
Όχι, αφού επί 4 μήνες προσπάθησε να κυβερνήσει ο αδελφός του, Αυγουστίνος, που δεν μπόρεσε να σταθεί, ύστερα επακολούθησε ένας χρόνος χάους και αναρχίας που κατέληξε σε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των Ρουμελιωτών «Συνταγματικών» του Μαυροκορδάτου και του Κωλέττη, οι οποίοι φυσικά ξέχασαν το Σύνταγμα και τις «ελευθερίες» όταν επικράτησαν και των Πελοποννήσιων Καποδιστριακών, με λεηλασίες και καταστροφές που θύμισαν τον δεύτερο εμφύλιο της Επανάστασης, μέχρις ότου τον Ιανουάριο του 1833 ήρθε στην Ελλάδα ο επιλεγμένος από τις μεγάλες δυνάμεις Βαυαρός βασιλιάς Όθων – εν μέσω μιας τόσο μεγάλης διάλυσης των πάντων ώστε να υποχρεωθούν καθόλου… δημοκρατικά να τον δεχτούν όλοι ως «ελέω Θεού βασιλέα». Και για τα επόμενα δέκα χρόνια, η ουσιαστική βαυαρική κατοχή που επακολούθησε, έκανε τους Έλληνες… να νοσταλγήσουν τον «δικτάτορα» Καποδίστρια.
Στην πραγματικότητα, όμως, «εκσυγχρονιστική δικτατορία», όπως την ονομάζει ο κύριος καθηγητής, ήταν ακριβώς εκείνη η περίοδος της βαυαρικής κατοχής κι όχι η περίοδος του Καποδίστρια, καθώς η σχετική ησυχία που με δυσκολία επικράτησε (με τη βοήθεια των βαυαρικών στρατευμάτων) έδωσε τη δυνατότητα να οργανωθεί στα πρώτα του βήματα το καινούριο ανεξάρτητο ελληνικό κράτος – με όλες τις πολύ σοβαρές αντιρρήσεις που υπάρχουν για τον τρόπο που έγινε η οργάνωση και τα μόνιμα προβλήματα που δημιούργησε.
10) Τέλος… η πραγματική κοινοβουλευτική δημοκρατία στην Ελλάδα κι αυτή πάλι με ένα σωρό προβλήματα, ήρθε σταδιακά, με τις επαναστάσεις του 1843 και του 1862 (στις οποίες πάντως δεν έμειναν απ' έξω οι ξένες δυνάμεις...), που οδήγησαν στα Συντάγματα του 1844 και του 1864 αντίστοιχα, για να κατοχυρωθεί τελικά το 1875, όταν ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄ αναγκάστηκε να αποδεχθεί «την αρχή της δεδηλωμένης», δηλαδή να διορίζει πρωθυπουργό τον αρχηγό του κόμματος που είχε κατακτήσει την πλειοψηφία στις εκλογές και όχι όποιον ήθελε – και πάλι όμως η αρχή αυτή παραβιάστηκε αρκετές φορές, όπως και οι άλλες διατάξεις του Συντάγματος του 1864 (κι ακόμα περισσότερο προηγουμένως του 1844). Για να μην πούμε πόσες νόθες εκλογές και δημοψηφίσματα έγιναν ύστερα από τον Καποδίστρια… σχεδόν ως τις μέρες μας!
Άλλωστε, είναι αδύνατον να συγκριθεί η εποχή του Καποδίστρια με τις πολύ μεταγενέστερες εποχές του 1875 και 1864 και με αυτήν ακόμα του 1844 – διότι σε εκείνες τις μεταγενέστερες εποχές πλέον υπήρχε… κάτι σαν κράτος, ενώ όταν ήρθε στην Ελλάδα ο Καποδίστριας δεν υπήρχε καθόλου!
Αυτά όλα βέβαια… πολύ καλά τα γνωρίζει ο κύριος καθηγητής.
Είναι όμως κι αυτός ταγμένος στην προσπάθεια διαστρέβλωσης της Ιστορίας με σκοπό να πειστούμε ότι… υπάρχουμε χάρις στη «φιλανθρωπία» των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και μάλιστα… χωρίς να το αξίζουμε – όπως σήμερα κακή ώρα με τα μνημόνια.
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΥΤΗ Η ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΟΜΩΣ, ΔΙΟΤΙ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΠΟΔΑΡΙΑ.
Και απαντώντας στις έντονες αντιδράσεις που προκάλεσε αυτό, η Πρόεδρος της Επιτροπής, κα Γιάννα Αγγελοπούλου, δήλωσε ότι η Επιτροπή της θα προβάλλει όλες τις απόψεις για τους πρωταγωνιστές της Παλιγγενεσίας…
Κάτι δεν κατάλαβε η κα. Αγγελοπούλου.
Ο εορτασμός για τα 200 χρόνια της Επανάστασης, ΔΕΝ είναι Συνέδριο Ιστορικών! ΔΕΝ είναι συμπόσιο “ειδικών” περί πάντων και άλλων τινών…
Είναι επετειακή εκδήλωση για τους μεγάλους συμβολισμούς του Ιδρυτικού γεγονότος της σύγχρονης Ιστορίας μας…
Αφορά όλους τους Έλληνες και το νόημα που δίνουν στην κοινή τους ταυτότητα. Σε ό,τι τους ενώνει και σε ό,τι τους κάνει υπερήφανους.
Δηλαδή, στο πώς νοηματοδοτούν, οι ίδιοι, όχι το “χθες” της Επανάστασης, αλλά το “σήμερα” το δικό τους και το “αύριο” των παιδιών τους.
Έτσι ακριβώς προσδιορίστηκαν και έτσι λειτούργησαν αντίστοιχες εκδηλώσεις σε άλλες δυτικές χώρες: για τα 200 χρόνια της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας (1976 – επί Προεδρίας Τζέραλντ Φόρντ) και για τα 200 χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης (1989 – επί Προεδρίας Φρανσουά Μιτέραν).
Οι ακαδημαϊκές αντιδικίες μεταξύ “ερευνητών” ή και άλλων “διανοουμένων” δεν έχουν θέση σε τέτοιες εκδηλώσεις. Το να ασχολούμαστε με τον καθένα που είδε φως και μπήκε για να πεί “το μακρύ του και το κοντό του”, είναι “παιδική αρρώστια”.
Γιορτάζουμε το 1821, αυτό που έγινε τότε κι αυτό που σηματοδοτεί για όλους εμάς τώρα. Δεν αναφερόμαστε σε “κάτι άλλο”. Δεν φαντασιωνόμαστε μιαν άλλη “επανάσταση” πιο… πολύχρωμη, πιο cool, πιο “μοντέρνα και πολυπολιτισμική”, με ολίγον “εσάνς” από ανοικτές αγκαλιές σε “λαθρομετανάστες” και ακτιβιστές των “διεμφυλικών” σχέσεων και των…32 “διαφορετικών φύλων”.
Ίσως και με λίγο… MeΤoo!
Για να το παίζουμε και “πολιτικώς ορθοί”…
Αυτά όλα είναι άσχετα! Δεν υπήρχε τίποτε το “πολιτικώς ορθό” στην Παλιγεννεσία. Ευτυχώς…
(Όπως δεν υπάρχει τίποτε το “πoλιτικώς ορθό” σε καμία πραγματική Επανάσταση, σε κανένα λαϊκό ξεσηκωμό, σε κανένα αληθινό Αγώνα Ελευθερίας και Απελευθέρωσης)
Κάποτε πρέπει να ξεπεράσουμε τέτοια φαινόμενα ανωριμότητας και να αντιμετωπίσουμε τα σοβαρά πράγματα ως “ενήλικες”!
Όχι ως ξεσαλωμένοι έφηβοι, όχι νεοφώτιστοι πασαλειματίες λέκτορες, όχι ως μισθωμένοι “ακτιβιστές”, όχι ως δημοσιοσχεσίτες νεόπλουτοι.
Δεν γιορτάζουμε τα 200 χρόνια, ούτε για να αποδομήσουμε τους πρωταγωνιστές της Επανάστασης ούτε για να “ξαναγράψουμε” την Ιστορία της.
Αλλά για να βρούμε το νόημα της Εθνικής μας υπόστασης στον 21ο Αιώνα…
Αν μπορούμε. Κι αν έχουμε…
Το τι έγινε τότε είναι λίγο πολύ γνωστό. Τα αρχεία έχουν ανοίξει, τα γεγονότα έχουν καταγραφεί πλήρως απ’ όλες τις πλευρές, δεκάδες σημαντικοί ιστορικοί έχουν γράψει, εκατοντάδες ερευνητές έχουν ψάξει, πολύ λίγα πράγματα αληθινά καινούργια μπορούν να έλθουν στο φώς…
Για τον Ιωάννη Καποδίστρια έχουν ακουστεί όλες οι εκδοχές και με όλες τις λεπτομέρειες.
Υπάρχουν πολλοί που επαινούν τον πρώτο Κυβερνήτη. Υπάρχουν και κάποιοι πιο επικριτικοί. Γενικά έχει κυριαρχήσει η θετική γνώμη: Υπήρξε ο πρώτος μεγάλος ανορθωτής της χώρας. Πράγμα που εκ των υστέρων αποδέχονται ακόμα και οι τότε αντίπαλοί του.
Το να τον κρίνουμε σήμερα για τις… πολιτειακές του πεποιθήσεις είναι αστείο. Το να τον θεωρούμε… “δικτάτορα” καταντά γελοίο.
* Μιλάμε για τον άνθρωπο που έφτιαξε το δημοκρατικό Σύνταγμα της Ελβετίας! Που ακόμα υπάρχει.
Στην υποδειγματικά δημοκρατική Ελβετία, των θεωρούν “πατέρα του Έθνους” τους και αρχιτέκτονα της φιλελεύθερης πολιτειακής τους συγκρότησης. Κι εμείς εδώ λέμε…(άντε μη πω, καλύτερα)
* Ο Καποδίστριας ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία προτείνοντας Φιλελεύθερο Σύνταγμα στην “Ιόνιο Πολιτεία” των Επτανήσων το 1806 (τότε υπό Ρωσική κυριαρχία). Γι’ αυτό μάλιστα ήλθε σε σύγκρουση με τον τότε τοποτηρητή του Τσάρου, ο οποίος απέρριψε την πρότασή του.
* Είναι αλήθεια ότι αρνήθηκε την ηγεσία της Φιλικής Εταιρίας όταν του προτάθηκε, το 1818. Δεν πίστευε ότι μπορούσε η σχεδιαζόμενη Επανάσταση να πετύχει τους στόχους της. Αλλά από τη στιγμή που ξεκίνησε, δεν έπαψε να την δουλεύει για την επιτυχία της και για την Ελευθερία των Ελλήνων.
Μάλιστα γι’ αυτό ήλθε σε σύγκρουση και με τον φοβερό Μέτερνιχ, τον πατέρα του Ευρωπαϊκού Συντηρητισμού τότε και ηγέτη της “Ιεράς Συμμαχίας”, αλλά και με τον ίδιο τον Τσάρο Αλέξανδρο τον Α’.
* Και γι’ αυτό οι επαναστατημένοι Έλληνες, τον Μάρτιο του 1827, όταν η Επανάστασή τους ψυχορραγούσε – πριν ακόμα από την “λυτρωτική” Ναυμαχία του Ναβαρίνου, τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς – με ψήφισμα της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης της Τροιζήνας, πρότειναν ξανά τον Ιωάννη Καποδίστρια ως πρώτο κυβερνήτη τους. Παρά την προηγούμενη άρνησή του να αναλάβει την ηγεσία του Αγώνα.
* Και μάλιστα ήταν ο – αγγλόφιλος τότε – Θεόδωρος Κολοκοτρώνης που επέμενε. Με τη σύμφωνη γνώμη του Στράτφορντ Κάννιγκ, πρέσβυ της Βρετανίας στην Οθωμαντική Αυλή και ξαδέλφου του τότε Βρετανού φιλέλληνα Πρωθυπουργού Τζόρτζ Κάννινγ (Δυστυχώς ο Γεώργιος Κάννινγκ πέθανε λίγους μήνες αργότερα)
* ‘Άλλωστε, πρόταση να αναλάβει ο Καποδίστριας της ηγεσία του Αγώνα είχε κάνει προηγουμένως και ο – επίσης αγγλόφιλος – Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, από τον Οκτώβριο του 1821.
* Αλλά και ο Δημήτριος Υψηλάντης επίσης είχε προσκαλέσει τον Καποδίστρια να ηγηθεί το 1822.
* Αλλά και ο ίδιος ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης (θείος και αδελφός των μετέπειτα δολοφόνων του!) είχε προσκαλέσει τον Καποδίστρια να αναλάβει την ηγεσία το 1824
Τι μας λένε τώρα;
Δεν ήξεραν οι τότε επαναστατημένοι Έλληνες ποιός είναι ο Καποδίστριας, που του έκαναν αλλεπάλληλες προτάσεις να ηγηθεί,
δεν ήξεραν οι ξένοι Φιλέλληνες της εποχής που τον εμπιστεύονταν,
δεν ήξεραν οι τότε εχθροί της Ελληνικής Ανεξαρτησίας, όπως ο Μέτερνιχ, που δεν ήθελαν να τον δουν ούτε ζωγραφιστό,
αλλά έρχεται σήμερα ο κάθε… “φούφουτος”, να “αποδομήσει” τον Ιωάννη Καποδίστρια.
Δεν είμαστε στα καλά μας…
* Να υπογραμμίσουμε και κάτι ακόμα, που εξηγεί, ίσως, ποιοί και γιατί βάλθηκαν να αποδομήσουν τον Καποδίστρια. Και συνεχίζουν να το κάνουν 200 χρόνια μετά. Αλλά δεν τα καταφέρνουν…
–Ο Καποδίστριας δεν ήταν “άνθρωπος των Ρώσών”, όπως λέγεται.
Υπηρέτησε στην αυλή του Τσάρου Αλεξάνδρου του Α’, αλλά την εποχή που όλες οι μεγάλες δυνάμεις ήταν ενωμένες εναντίον του Μεγάλου Ναπολέοντα. Οι στρατιές του οποίου σάρωναν όλη την Ευρώπη, από την Ιβηρική μέχρι τη Μόσχα.
Ο Καποδίστριας έβαλε τη σφραγίδα του στην αποκατάσταση της Γαλλίας μετά τους Ναπολεοντείους Πολέμους. Ώστε να μη της φερθούν “εκδικητικά” οι νικητές της. Γι’ αυτό και κατά καιρούς τον εκτιμούσαν όλοι ηγεμόνες της εποχής: και οι Γάλλοι και οι Βρετανοί και οι Ρώσοι. Τον είχαν παρασημοφορήσει μάλιστα και οι Αυστριακοί και οι Πρώσοι (που δεν τον πολυ-συμπαθούσαν).
Επίσης, όταν ήταν στην υπηρεσία του Τσάρου ήλθε σε προστριβές μαζί του, λόγω της στήριξης που επιζητούσε για την Ελληνική Επανάσταση. Ενώ στην πορεία ήλθε κατά καιρούς σε προστριβές και με Βρετανούς και με Γάλλους. Για τον ίδιο λόγο.
–Ήταν Έλληνας πάνω απ’ όλα! Κι αυτό δεν του το συγχωρούν κάποιοι μέχρι σήμερα…
–Ήταν Έλληνας πάνω απ’ όλα! Κι αυτό οι ξένοι διπλωμάτες και πολιτικοί της εποχής του το ήξεραν. Μόνο κάτι… καραγκιόζηδες σημερινοί στην Ελλάδα, δεν το έχουν καταλάβει ακόμα.
* Τέλος ο Καποδίστριας όταν ήλθε στην Ελλάδα, τον Ιανουάριο του 1828, βρήκε μια χώρα που ακόμα… δεν υπήρχε! Κι όπου ό,τι υπήρχε ήταν πλήρως κατεστραμμένο.
Πέρα από το ανορθωτικό του έργο στο εσωτερικό, ο Καποδίστριας αμφισβήτησε και ανέτρεψε τις ως τότε αποφάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων για τη χώρα.
–Πριν ακόμα αναλάβει επισήμως ως Κυβερνήτης, διαφωνούσε με την Συμφωνία της 6ης Ιουλίου 1827 μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων με την οποία δινόταν στην Ελλάδα “αυτονομία” υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου – όχι Ανεξαρτησία! Και με σύνορα ως τη γραμμή Αχελώου-Μαλιακού!
Τότε οι Βρετανοί που είχαν δεσμευτεί να τον μεταφέρουν στην Ελλάδα, τον κρατούσαν και τον περιέφεραν επί μήνες (από Αγκόνα σε Μάλτα) για να δεχθεί τη Συμφωνία. Αλλά εκείνος δεν τη δεχόταν
–Στη συνέχεια, αυτό το καθεστώς “βελτιώθηκε” κάπως με τη Συμφωνία των Μεγάλων Δυνάμεων της 18ης Νοεμβρίου του 1828, η οποία όμως, έδινε πλέον την Πελοπόννησο (Μωριά) και τις Κυκλάδες υπό την εγγύηση των Μεγάλων Δυνάμεων. Αλλά ούτε αυτό ικανοποιούσε τον Καποδίστρια.
Ως Κυβερνήτης λοιπόν, το κύριο μέλημα του ήταν να επιτύχει πλήρη ανεξαρτησία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να διευρύνει τα σύνορα της χώρας, Μάλιστα ανασυντάσσει τον ελληνικό στρατό, ο οποίος πετυχαίνει μια σειρά από εντυπωσιακές νίκες, ανατρέποντας επί του εδάφους τα δεδομένα.
Τελικά με το “Πρωτόκολλο του Λονδίνου” (Ιανουάριος του 1830) εξασφαλίζει την Ανεξαρτησία της χώρας από την Τουρκία και σύνορα στη γραμμή Αχελώου-Σπερχειού.
Στο Λονδίνο θέτει και άμεση διεκδίκηση για τα νησιά του Ιονίου και την μέρος της Ηπείρου και την Κρήτη (όπου είχε ήδη στείλει “αρμοστή” από τον Ιούνιο του 1828). Λέγεται ότι αρχικά αποδέχθηκαν το αίτημά του. Κι εκείνος προωθούσε συνεχώς τις θέσεις του ελληνικού στρατού.
Η δολοφονία του (27/9-9/10 1831) έθεσε τέρμα και σε αυτή την προσπάθεια…
Και τα σύνορα σταθεροποιήθηκαν τελικά (με επόμενο Πρωτόκολλο του Λονδίνου) το 1832, στη γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού…
Την εποχή που ήλθε ο Καποδίστριας, βρήκε μια διαλυμένη χώρα, με καταστραμμένες υποδομές, διαλυμένη οικονομία, βαθιά σπαρασσόμενες από τοπικές έριδες και χωρίς σύνορα. Μόλις έφτασε στην Ελλάδα, ξέσπασε και φονική επιδημία πανούκλας! (Ξέρετε τι θα πεί “πανούκλα”; Κορονοϊός επί χίλια!)
Μέχρι τα μέσα του 1829 η Αθήνα και η Εύβοια βρίσκονταν ακόμα υπό τον έλεγχο των Τούρκων…
Προφανώς ο Καποδίστριας λειτούργησε “συγκεντρωτικά” τότε. Εδώ και σήμερα, κοινωνίες που βρίσκονται σε κρίση – πολεμική ή άλλη – επιβάλλουν “έκτακτα μέτρα“…
Ακόμα και τώρα, δύο αιώνες μετά, εν καιρώ πολέμου, σύγχρονες δημοκρατίες, λειτουργούν υπό αυστηρά ελεγχόμενο καθεστώς. Προσωρινά έστω.
Και συζητάμε εμείς, αν ο Καποδίστριας που ήλθε τότε να διοικήσει μέσα στο… “λάκκο των Λεόντων”, έδειξε… “ευαισθησία στους δημοκρατικούς θεσμούς”! (που ουσιαστικά δεν υπήρχαν).
Για να καταλάβετε, τι εστί Καποδίστριας, αρκεί να αναφέρω ένα μόνο επιπρόσθετο στοιχείο:
Το 1840, ο Πετρόμπεης Μαυτομιχάλης, ο αρχηγός της φαμίλιας που δολοφόνησε τον Ιωάννη Καποδίστρια, ακούγοντας κάποιον να κατηγορεί τον Καποδίστρια, εννιά χρόνια μετά τη δολοφονία του, είπε τούτα τα λόγια:
«Δεν μετράς καλά …. Ανάθεμα στους Αγγλογάλλους που ήσαν η αιτία κι εγώ έχασα τους δικούς μου, και το Έθνος έναν άνθρωπο που δε θα τονε ματαβρεί, και το αίμα του με παιδεύει ως τώρα …».
(Πηγή: Γιάννη Βλαχογιάννη,”Ιστορική Ανθολογία”,σελ.59)
Ενώ ο Ελβετός Φιλέλληνας Γ. Εύνάρδος έγραψε σχετικώς:
“Όστις δολοφόνησε τον Καποδίστρια, δολοφόνησε την πατρίδα του. Ο θάνατός του είναι συμφορά για την Ελλάδα και δυστύχημα ευρωπαϊκόν».
Καταλάβατε τώρα;
Στην Ελλάδα ακόμα και οι εχθροί του, την εποχή εκείνη, τον τιμούσαν!.
Ακόμα και από την οικογένεια των δολοφόνων του εκφράζουν τύψεις και θαυμασμό για το πρόσωπό του.
Οι ξένοι φιλέλληνες της εποχής του θεωρούν τη δολοφονία του, “δυστύχημα ευρωπαίκό”…
Και κάποιοι εδώ τον… “αποδομούν” σήμερα!
Έτσι θα “γιορτάσουμε” τα 200 χρόνια της Επανάστασης;
Πάτε καλά, ρε;
ΥΓ Ελπίζω να μη βρεθεί καμία απόγονος της Δουκίσσης της Πλακεντίας (που “κάτι έπαιξε” με τον Καποδίστρια, αλλά μετά τον “πούλησε”), να βγει και να φωνάζει… MeeToo!
Τους έχω ικανούς μερικούς-μερικούς.
(Παρεμπιπτόντως, πραγματικά μεγάλη αγάπη του ήταν η αρχόντισσα Ρωξάντρα Στρούντζα)
Σχόλια