Το πολιτικό σύστημα πάσχει. Η φλυαρία περί εκλογών δεν προσφέρει λύσεις.
Δεν υπάρχει ηγεσία ικανή να ανταπεξέλθει στοιχειωδώς στις δυσκολίες (εθνικές και οικονομικές) που αντιμετωπίζει η χώρα. Οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να ιεραρχήσουν τα προβλήματα και να βρουν λύσεις όχι μαγικές αλλά εφικτές. Δεν είναι μόνο ζήτημα ικανότητας.
Είναι κυρίως θέμα ατολμίας, να μη θιγούν συμφέροντα των Ελλήνων “ολιγαρχών”. {Blogger: πιο καθαρό δεν γίνεται. Στο θέμα της ενέργειας, φαίνεται καθαρά ποιον υπηρετεί όλο το πολιτικό σύστημα....
Οι κυβερνήσεις δεν αντέχουν μια αναμέτρηση με τα “μεγάλα συμφέροντα”, προτιμούν ή υποχρεώνονται σε δυσμενείς συμβιβασμούς. Οπότε προκύπτει θέμα διαφθοράς που διαχέεται από την κορυφή ως τα τελευταία σκαλοπάτια του συστήματος και της κοινωνίας. Επικρατεί το σύστημα “κράτα με να σε κρατώ να περνάμε τον καιρό”. Δικαιώνεται ο Πάγκαλος όταν είπε το περίφημο «μαζί τα φάγαμε».
Όσοι μένουν εκτός νυμφώνος δεν τολμούν να μιλήσουν. Και περιορίζονται να μαζεύουν τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι, δηλαδή τα ψίχουλα που μοιράζουν και για τα οποία επαίρονται οι κυβερνήσεις, ενώ οι αντιπολιτεύσεις υπόσχονται ανελλιπώς περισσότερα ψίχουλα. Έχει στενέψει αφόρητα η έννοια των εκλογών ως δημοκρατική διαδικασία, αλλά και περιεχόμενο. Οι εκλογές μυρίζουν έντονα επικράτηση των συμφερόντων των μεν έναντι των συμφερόντων των δε. Το αποτέλεσμα είναι η εξαχρείωση πλούσιων και φτωχών.
Τα εθνικά θέματα
Εξαίρεση αποτελούν, ακόμα, τα εθνικά θέματα. Σ’ αυτά ο κόσμος υψώνει τείχος, όταν κι αν αντιληφθεί έγκαιρα τι συμβαίνει, κάτι που δεν είναι ούτε απλό ούτε βέβαιο. Οι κυβερνήσεις προσπαθούν, έως τώρα, να αποφύγουν να συγκρουστούν μετωπικά με το κοινό αίσθημα στα εθνικά θέματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε τις Πρέσπες και εξακολουθεί να πληρώνει. Οι χαρούλες με τον Ζάεφ στο συνέδριο θα κοστίσουν.
Στη σκεπή υπάρχει ο ξένος παράγων που “όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει”. Είναι κακόγουστο ανέκδοτο οι διαμαρτυρίες των δημοσιολογούντων και οι υποδείξεις τους προς την εκάστοτε κυβέρνηση. Διαμαρτύρονται, αγνοώντας, δήθεν, τις “υποχρεώσεις”, συμμαχικές ή άλλες, που αδρανοποιούν ή κατευθύνουν τις κυβερνητικές αποφάσεις. Ακόμα και άνθρωποι που δεν αντιμάχονται το σύστημα αλλά διακρίνουν τους κινδύνους, προειδοποιούν, μετά λόγου γνώσεως, όπως π.χ. ο δημοσιογράφος Αλέξης Παπαχελάς, την κυβέρνηση ότι είναι λάθος να μη ζητάει κάποιο στοιχειώδες αντάλλαγμα για τις διευκολύνσεις ή παραχωρήσεις στον εν λόγω ξένο παράγοντα. Οι τζάμπα παραχωρήσεις δεν παρέχουν εγγύηση σωτήριας ή μακροβιότητας της κυβέρνησης.
Ομοίως, για την προηγούμενη κυβέρνηση, ισχύει ότι οι παραχωρήσεις “α λα Πρέσπες” δεν είναι εισιτήριο επανόδου στα πράγματα. Σε τέτοιες συνθήκες όλοι καταλήγουν να έχουν τη χρησιμότητα και την τύχη της “στημένης λεμονόκουπας”. Τελικά, οι εκλεγμένες κυβερνήσεις, ακόμα και όταν εξασφαλίζουν τη συγκατάθεση της αντιπολίτευσης, ούτε τα ελάχιστα τολμούν. Αυτό ισχύει ακόμα και για στοιχειώδεις αποφάσεις, όπως ο διορισμός της διοίκησης τομέων του κρατικού μηχανισμού, π.χ. της Αστυνομίας, που ενδιαφέρουν τον ξένο παράγοντα.
Στους δημοσιογραφικούς κύκλους υπάρχει π.χ. σταθερά η φήμη, (χωρίς απόδειξη) ότι δεν μπορεί να τοποθετηθεί “όποιος κι όποιος” σε ορισμένα υπουργεία πριν να ενημερωθεί ο εν λόγω ξένος παράγων. Οι ελληνικές κυβερνήσεις προσπαθούν απλώς να παραμείνουν στη θέση τους όσο μπορούν περισσότερο, για να απολαύσουν τα αγαθά της εξουσίας και αφού φύγουν (ενίοτε κλωτσηδόν) προσδοκούν ότι θα επανέλθουν.
Τι θα πει ο Μπάιντεν στον Μητσοτάκη
Ο αρχηγός του ΚΙΝΑΛ Νίκος Ανδρουλάκης δήλωσε ότι σε κυβέρνηση συνεργασίας δεν θα δεχθεί για τη θέση του πρωθυπουργού ούτε τον Μητσοτάκη ούτε τον Τσίπρα. Το ΚΙΝΑΛ ξεκίνησε αισιόδοξα, αλλά πολύ σύντομα κόλλησε και η άτυπη μετονομασία του σε ΠΑΣΟΚ δεν έφερε καμία αναζωογόνηση. Προφανώς, δεν είναι θέμα της τυπικής ονομασίας, αλλά του περιεχομένου και, ως γνωστόν, η νεκρανάσταση παραμένει ακόμα αποκλειστικό προνόμιο του θεανθρώπου.
Το ερώτημα γιατί δεν αρέσουν στο Νίκο Ανδρουλάκη ο νυν και ο πρώην πρωθυπουργός κανείς δεν το θέτει δημοσίως. Λογικά, όμως, όλοι αναρωτιούνται αν ξαφνικά ο αρχηγός του ΚΙΝΑΛ έχασε το μέτρο και πιστεύει ότι μπορεί να επιλέγει κατά βούληση τους πρωθυπουργούς της χώρας. Αν επιδιώκει την αστάθεια, παρά το γεγονός ότι δεν φαίνεται για “λύκος που χαίρεται στην αναμπουμπούλα”, αν υπάρχει “δάκτυλος”, εσωτερικός ή εξωτερικός, ή αν αποβλέπει σε κάποιο άλλο πολιτικό σκηνικό και χίλια δυο άλλα, θα το δούμε.
Ειρήσθω εν παρόδω ο Μπάιντεν ανυπομονεί, κατά την ειδησεογραφία, να συναντήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Γιατί βιάζεται ο Μπάιντεν ως πρόεδρος των ΗΠΑ; Μήπως ο πόλεμος στην Ουκρανία επιβάλλει άμεσα αποφάσεις πριν από ανεπιθύμητα τετελεσμένα;
- Μήπως πρέπει να τηρηθούν υποσχέσεις προς την Τουρκία που θέλει αποστρατιωτικοποίηση 16 νησιών και τα κατονομάζει ένα-ένα; Μήπως στόχος του Μπάιντεν είναι π.χ. να αποσυρθούν τα (ρωσικά) αμυντικά όπλα (εποχής και πρωτοβουλίας Τσοχατζόπουλου) και να μην αντικατασταθούν;
Θα απαντηθούν αυτά και άλλα ερωτήματα; Τη δεκαετία του 1990 ένας Αμερικανός υφυπουργός μόλις πάτησε στο αεροδρόμιο, τότε στο Ελληνικό, ανακοίνωσε ότι θα γίνουν εκλογές, αφήνοντας άφωνο τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού. Άραγε, τώρα ο πρωθυπουργός ξέρει γιατί τον θέλει επειγόντως ο Αμερικανός πρόεδρος; Θα ξεκαθαρίσει πότε θα γίνουν εκλογές;
Όσο ο κόσμος μένει αδρανής και επειδή δεν βλέπω μεγάλες διαφορές από τη δεκαετία του 1990 ως σήμερα, προσωπικά, όπως θα έλεγε και ο Καζαντζάκης, δεν περιμένω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα.
(Blogger: Ενισχυτικά της παραπάνω άποψης: Αβραάμ Ζεληλίδης :
Σχόλια