Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ – ΜΕΡΟΣ Β΄
Την περασμένη Κυριακή έγραφα για τους πρώιμους Ελληνες ευρωσκεπτικιστές που δεν ήταν κατ΄ανάγκην δεξιοί, ούτε βεβαίως αριστεροί.
Ηταν απλά Ελληνες πατριώτες που έβλεπαν με δικαιολογημένη καχυποψία
την βιασύνη για την δημιουργία ενός ευρωπαικού οικοδομήματος στο οποίο η
χώρα μας θα αποτελούσε ένα μικρό, φτωχικό διαμέρισμα με θέα στον
φωταγωγό και δυσανάλογα κοινόχρηστα. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Οι άνθρωποι αυτοί διέβλεψαν την μεγάλη παγίδα στην οποία οδηγείται η χώρα με την σταδιακή μετατροπή της σε τουριστική αποικία, χωρίς αυτόνομη παραγωγική συγκρότηση, ενεργειακή αυτάρκεια και εξαγωγικό πλεόνασμα.
Στην διαδρομή της ευρωπαικής ενοποίησης, η Ελλάδα θα έπαιρνε σημαντική οικονομική ενίσχυση με αντάλλαγμα όμως την παραίτηση από βασικούς παραγωγικούς τομείς και επιλογές ανάπτυξης που θα της εξασφάλιζαν αυτοδυναμία.
- Στην ουσία δηλαδή παραιτήθηκε από το δικαίωμα να αποφασίζει τι είδους οικονομική ανάπτυξη επιθυμεί ο λαός της και αφέθηκε να αποφασίζουν άλλοι «τι είδους ανάπτυξη ταιριάζει στον ελληνικό λαό».
Αυτό κατέστη δυνατόν με την δημιουργία μίας εγχώριας κάστας «ευρω-δωσίλογων» και αναθεωρητών της ιστορίας που καταλήγουν μεθοδευμένα στο συμπέρασμα ότι «καλύτερα να αποφασίζουν οι ξένοι, παρά οι ανώριμοι και επιπόλαιοι Ελληνες για το μέλλον της χώρας».
Αυτό ακριβώς είναι το νόημα της υπογράμμισης των «σωτηρίων επεμβάσεων» του ξένου παράγοντα σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας, όπως αυτή που παρακολουθήσαμε πρόσφατα από έναν καθηγητή, επαγγελματία του εθνομηδενιστικού αναθεωρητισμού, στον πάντα πρόθυμο για τέτοιες αποστολές ΣΚΑΙ.
Σήμερα πλέον η σχολή του «ευρωμονόδρομου» και του «μένουμε Ευρώπη» αποτελεί την κυρίαρχη τάση στον χώρο της υποτιθέμενης πανεπιστημιακής διανόησης και της ευρύτερης κοινότητας νεροκουβαλητών της «πολιτικής ορθότητας».
Οποιος τολμήσει να ορθώσει αντίθετη άποψη, έστω και να αμφισβητήσει το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας μέσα σε μια γερμανική Ευρώπη, στιγματίζεται άμεσα ως αιρετικός, ψεκασμένος, γραφικός και…στο φινάλε αμόρφωτος, Ανάξιος λόγου για να ασχολούνται μαζί του οι «σοβαροί, «ευρωπαικού επιπέδου» αναλυτές».
Μόνο που στη δεκαετία του ’60 ένα σημαντικό τμήμα της διανόησης, αμφισβητούσε το δόγμα του «ευρωπαικού μονόδρομου». Και μιλάμε για κανονική διανόηση. Όχι επιδοτούμενη ούτε στρατευμένη όπως η σημερινή.
Συγκρίνετε για παράδειγμα το διαμέτρημα του «εθνικού παιδαγωγού» και φιλόσοφου Ευάγγελου Παπανούτσου με αυτό του επαγγελματία «αφηγητή» των ελληνικών διασώσεων, Στάθη Καλύβα. Είναι αυτό που λέμε χρυσάφι με…τσίγκο.
Ας δούμε λοιπόν τι έλεγε 60 χρόνια πριν σε ένα προφητικό του άρθρο, ο άνθρωπος που θεμελίωσε το εκπαιδευτικό σύστημα της μεταπολεμικής Ελλάδας, για την ένταξη στην ΕΟΚ. Διερωτάται ο Παπανούτσος:
- «Ποια τύχη θα έχουν τα γεωργικά μας προιόντα, όταν θα υποχρεωθούμε να έχουμε κοινό με την Ιταλία και τη Γαλλία, πρόγραμμα γεωργικής παραγωγής και εμπορίου;
- Ως προς τη βιομηχανική μας εξέλιξη θα επιτρέψουν άραγε οι ισχυρά εκβιομηχανισμένες χώρες της Ευρώπης όπως η Γερμανία και το Βέλγιο να πορευθούμε τους ευνοικότερους για εμάς δρόμους, με το συμφερώτερο πάλι για μας ρυθμό, ή θα μας προσδιορίσουν εκείνες(με τις επενδύσεις και τον εξοπλισμό που θα μας δώσουν
Ηταν μήπως αιρετικός ο Παπανούτσος; Ψεκασμένος; Γραφικός; Η μήπως είδε εγκαίρως αυτά που δεν θέλουν να βλέπουν οι πληρωμένοι υπάλληλοι των ξένων;
Δυστυχώς αυτό το τελευταίο ισχύει. Με την βοήθεια των ξένων πάντα(για να μην ξεχνιόμαστε)επικράτησαν τον τελευταίο αιώνα στη χώρα οι ευρωδωσίλογοι. Αυτοί που μετακύλισαν τα χρεέη στα ελληνικά ταμεία συντάξεων προκειμένου να σώσουν την Deutsche Bank και τις άλλες τράπεζες των ξένων.
===============
Σχόλια