Όσοι ελπίζουν στις μονομαχίες στη Βουλή για να αρχίσει η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, να νεκραναστηθεί το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ και να επέλθει η πτώση της ΝΔ και του Μητσοτάκη είναι μακριά νυχτωμένοι. Κι όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης φτάνει στο σημείο να δηλώσει με περισσή αυτοπεποίθηση «είμαι ο αυριανός πρωθυπουργός»(!) (το άκουσα άναυδος στην τηλεόραση) είναι βέβαιο ότι η απελπισία έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Κάτι που επιβεβαίωσε και τουλάχιστον μια δημοσκόπηση της επόμενης μέρας όπου καταγράφεται, υποτίθεται, πλειοψηφική δυσαρέσκεια, γενικώς, του κοινού για την κυβέρνηση, αλλά ταυτόχρονα οι ερωτώμενοι στηρίζουν με σαφή πλειοψηφία κάθε κυβερνητικό μέτρο. Συνοψίζοντας, αυτοί που πάνε στις κάλπες αδιαφορούν για τις σαχλαμαρίτσες των δημοσκοπήσεων (το αποτέλεσμά τους είναι “ό,τι θέλει ο πελάτης”, είχε πει προ καιρού γνωστός δημοσκόπος, σαρκάζοντας τη δουλειά του).
Ο καθένας κάνει αβαρίες για το ψωμί του αλλά αυτό τελικά καθρεφτίζεται στη γενική εικόνα του δημόσιου βίου και ειδικότερα στη χαμηλή εκτίμηση που έχει ο κόσμος για τα ΜΜΕ (εξαίρεση το ραδιόφωνο) και τους εργαζόμενους σ’ αυτά, πάντα σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις. Όλα τα παραπάνω, όμως, δεν είναι παρά, χαριτωμένες ή άνοστες, λεπτομέρειες ίσα-ίσα για να μην πλήττουμε.
Ο χρόνος των εκλογών απασχολεί ιδιαιτέρως τα ΜΜΕ αλλά και αυτό είναι το ελάχιστο. Η επιλογή του χρόνου εξαρτάται φυσικά από το συμφέρον κάθε κυβέρνησης, εκτός αν υπάρχει υπέρτερο συμφέρον του επικυρίαρχου που ρυθμίζει τις εξελίξεις. Το ευρύ κοινό πληροφορήθηκε –θυμίζω– αυτή την πλευρά όταν Αμερικανός υφυπουργός ανακοίνωσε εκλογές (1993), ενώ ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν είχε ιδέα.
Αποφασιστικό σημείο είναι αν τελικά θα πετύχουν οι προσπάθειες να μην έχει αυτοδυναμία η κυβέρνηση. Αυτό είναι ο στόχος εκ των ων ουκ άνευ για να δουλέψει το παρασκήνιο και να βασιλέψει η θολούρα. Ωστόσο, όσο η διαφορά μένει διψήφια είναι δύσκολο. Η αντιπολίτευση αδυνατεί, προσώρας, να διεκδικήσει οτιδήποτε. Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει αναξιόπιστος.
Οι άλλοι παραμένουν μικροί έως ανύπαρκτοι. Ειδικά το ΚΙΝΑΛ δικαιώνει όσους πιστεύουν ότι με παλιό κρασί σε καινούργιο μπουκάλι δεν υπάρχει προκοπή. Άλλη Δεξιά δεν υφίσταται, ούτε πατριωτική ούτε τίποτα. Η Αριστερά έχει πάρει θέση στο κοιμητήριο της Ιστορίας, κυκλοφορούν κάποιοι νοσταλγοί, μερικοί αμετανόητοι των χαμένων υποθέσεων. Και κακέκτυπα, δήθεν κληρονόμοι, πλούσιοι, περίεργοι αν όχι ύποπτοι, τύπου antifa. Αυτά για τα κόμματα.
Ο θάνατος των διανοούμενων
Οι διανοούμενοι κάποτε ήταν πηγή έμπνευσης, η άλλη ματιά στη ζωή, αλλά πάνε χρόνια που έχουν σωπάσει στην Ελλάδα και σε όλη τη Δύση. Κατάντησαν τρόφιμοι των “μεγάλων πορτοφολιών” και εξαφανίστηκαν. Όπως παλιά ήταν τρόφιμοι του κράτους στις Σοβιετικές Δημοκρατίες με μηδέν ζωντάνια και έργο. Στις ΗΠΑ, ο Μακαρθισμός εξαφάνισε από τη δεκαετία 1950-60 συγγραφείς και ποιητές.
Το κράτος-φίμωτρο σε αμφότερες τις περιπτώσεις. Από το φίμωτρο στην ασφυξία και στο νεκροταφείο. Εδώ το κενό αγγίζει πλέον το απόλυτο. Απομένουν διάφοροι κι αδιάφοροι για μια δήλωση στην TV, ξεχασμένοι την άλλη στιγμή, πλέον δεν λειτουργεί ούτε το περίφημο “τέταρτο δημοσιότητας” που δικαιούται ο “πάσα ένας”, άλλη αμερικανιά κι αυτή.
Οι επιχειρηματίες δαγκώνουν τα δάχτυλά τους στα κρυφά, βλέποντας να πετάνε τα εκατομμύρια βορά στην πλέμπα για το αυξημένο ηλεκτρικό, αλλά έχουμε εκλογές, μη μιλήσει κανείς για τους λιγνίτες μιας και η χώρα (δηλαδή η κυβέρνηση) αγαπάει την πράσινη ανάπτυξη (παλιά, για τις ανοησίες λέγαμε τα “πράσινα άλογα”). Όλοι αυτοί, όλοι εμείς, ένα σώμα, εγκλωβισμένοι, θέλουμε αλλά δεν έχουμε σκαλί να δούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν.
Μία στείρα χώρα
Η Ελλάδα, μια στείρα χώρα σε μια στεγνή περίοδο. Δεν υπάρχουν εφεδρείες, πολιτικές, πνευματικές, οικονομικές. Οι εκλογές δεν θα μετακινήσουν κανέναν και τίποτα. Ο κόσμος βρίσκει μοναδικό καταφύγιο στην ακινησία, φοβάται τις μετακινήσεις που μπορεί να προκαλέσουν πονοκέφαλους. Οι υποσχέσεις δεν χορταίνουν πια κανένα. Όταν μάλιστα έχουν ήδη διαψευσθεί.
Οι αντιπολιτεύσεις δεν έχουν διαθέσιμες μάσκες για να δείξουν άλλο πρόσωπο. Ο κόσμος, με τη σιωπή του και την αδράνειά του, τους φωνάζει «σας ξέρουμε, σας ξέρουμε». Δεν είναι ζήτημα ιδεολογίας, ούτε πεποιθήσεων. Ο κόσμος πίστεψε, διαψεύσθηκε και οι ασυνεπείς δεν μπόρεσαν καν να αλλάξουν ρούχα, όπως τουλάχιστον προσπάθησε ο Μανωλιός.
Με την ακινησία ο κόσμος ελπίζει ότι ίσως αποφύγουμε κάποια “άγνωστα χειρότερα” που πολλοί διαισθάνονται, άλλοι υποψιάζονται, οι πιο πολλοί από ένστικτο φοβούνται, γιατί τα έχουμε ξαναδεί, τα έχουμε ξαναζήσει. Η συλλογική μνήμη δεν έχει χαθεί, διασώζεται μέσα στην οικογένεια που κρατάει τη συνέχεια του τόπου όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να τη διαλύσουν κι αυτή, να ξεχάσουμε ότι μας γέννησε μια μάνα, όχι “ο γονιός ένα” ή μήπως “ο δυο”;
------------------------------------
Οι νέοι φυγάδες – Στις ρίζες της ελληνικής παρακμής
Blogger:
Πολύ καλός παρατηρητής ο κ. Καραποστόλης, όπως πάντα. Σαν καλός ανατόμος με ενάργεια περιγράφει την "αρρώστια", το πρόβλημα.
Ας τολμήσουμε να διαγνώσουμε τις αιτίες αυτής της έκπτωσης. Χρειάζεται τεράστια διανοητική προσπάθεια για να περιγράψει κανείς αυτή την τραγωδία και να ντύσει με λέξεις, ένα χείμαρο κοινωνικών φαινομένων. Ίσως πρέπει να επινοηθούν νέες λέξεις, αφού οι λέξεις από μόνες τους θέτουν όρια στην περιγραφή...
Πριν απ' όλα στο λαό με τη βοήθεια ενσωματωμένων δημοσιογράφων, διανοουμένων, με την μεθοδική συνέργεια φυσικά της τηλεόρασης δημιουργήθηκε ένας νέος "μοντέρνος" ανθρωπότυπος, που ως μοντέρνος έπρεπε να ξεχάσει βασικές αρχές που συγκροτούν μια κοινωνία πολιτών. Το ότι είμαστε κάτοικοι ενός τόπου με Ιστορία, έχουμε κοινή γλώσσα, κοινές παραδόσεις. (Τώρα καταλαβαίνεις τη λύσσα με την οποία πολεμήθηκε και πολεμιέται η ιστορία, γιατί είναι αυτή που δημιουργεί την κοινωνική συλλογικότητα! Έτσι λοιπόν με τις παρεμβάσεις του κλίματος Ρεπούση και όλης της "προοδευτικής διανόησης" -εδώ κάνουμε την χαρακτηριστική κίνηση - και των ομοίων της, ήθελαν απλά να σβήσουν την ιστορία, για να μην αποτελεί κοινή αναφορά, κτήμα των ατόμων. Για τον ίδιο λόγο αποκαθηλώθηκαν οι ήρωες της Επανάστασης από τους Δημόσιους χώρους, αφού μας θύμιζαν ενοχλητικά τις υποχρεώσεις μας για το αίμα κάποιων... όλα αυτά κατηγορήθηκαν ως αντιδραστικά, εθνικιστικά!)
Καλλιεργώντας λοιπόν την ατομικότητα, τον ναρκισσισμό για την ακρίβεια, τονίζοντας την ιδιαιτερότητα και τις όποιες υποομάδες που πάντα συμβίωναν μέσα στη κοινωνία, τα άτομα, περισσότεροι οι νέοι, νοιώθουν ότι σαν "ξεχωριστά" όντα που έτυχε να γεννηθούν σ' αυτόν τον τόπο - εξ' άλλου κανείς δεν τους ρώτησε να τους φέρει στον κόσμο και εν τέλει, αφού που τους έφεραν οφείλουν να τον ταΐζουν...-- δεν οφείλουν σε κανένα και τίποτα. Έχουν μόνο δικαιώματα.
Υπερασπίζονται μόνο το ατομικό τους συμφέρον και δεν μπορούν να δουν τον εαυτό τους μέλος μια κοινότητας, μιας αδερφότητας. "Σιγά μην κατέβω εγώ με την πλέμπα στο πεζοδρόμιο, ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ!"
Συν το χρόνω καταστράφηκαν νήματα, συμπεριφορές, συνήθειες (όπως γιορτές, πανηγύρια. Οι γάμοι είναι ακριβό γεγονός, αφού η υπάρχει το δημαρχείο όπου κανείς μπορεί να παντρευτεί, χωρίς κόστος χρηματικό, αλλά κύρια χωρίς κόστος κοινωνικό, υπό την έννοια ότι αυτή η δέσμευση μπορεί εύκολα ν' αρθεί, αφού ποιος να ξέρει ότι εσύ έχει αναλάβει δεσμεύσεις, για τις οποίες έχεις και κάποιες αμφιβολίες).
Έφυγε λοιπόν η ιστορικότητα από την αφήγηση της ζωής του, αλλά ξέχασαν να του πουν κάτι!
Όταν χάνεις το παρελθόν σου - αφού δεν το χρειάζεσαι, είναι και βαρύ, δημιουργεί υποχρεώσεις και δεσμεύσεις - χάνεις και συνάμα το μέλλον! Είσαι αερόφυτο, φυτό με ...ρίζες στον αέρα....
Είσαι άθυρμα της όποιας εξουσίας. Είσαι πια χωρίς οπισθέλκουσα για να κινηθείς ελεύθερος! Το προς τα που δεν στο έχουν πει! Δεν χρειάζεται! Γιατί ήδη είσαι δούλος και δεν το έχεις πάρει χαμπάρι. Πούλησες τα χρυσαφικά σου (τις πολιτικές σου παραδόσεις, τις πολιτιστικές σου παραδόσεις, την ιστορία σου, τους ομοίους σου - ποιούς ομοίους;) για να πάρεις ένα κινητό!
Τώρα είσαι όμως είσαι ελεύθερος!
Με μόνο το κινητό, μπορείς να δουλεύεις- όταν υπάρχει δουλειά - και μόνον όταν έχει τέτοια να σου προσφέρει το αφεντικό! Ετοιμάσου να υπογράψεις ελεύθερα πάντα, σύμφωνα εργασίας 3 ωρών, αν δεν το έχεις κάνει ήδη. Στο λιμάνι υπάρχουν εργάτες που προσλαμβάνονται για μέρα!
Περίμενε μήνυμα στο κινητό σου που είναι η επόμενη 2ωρη -3ωρη απασχόλιση για να μπορέσεις να αγοράσεις το σημερινό σου σιτιρέσιο. Δεν κατάλαβες καλά! Γι' αυτή την ελαστικότητα των εργασιακών σχέσεων σου μίλαγε ο Σημίτης και οι εκσυγχρονιστάδες, αλλά εσύ επέμενες να μην καταλαβαίνεις. Είσαι πια ελεύθερος με το ...κινητό στο χέρι.
Αύριο θα δούμε...
....
Έτσι λοιπόν σε μια κοινωνία που περισσεύουν οι ναρκισσιστικές ατομικότητες, απουσιάζουν τα κοινά που μας συνδέουν και η κοινωνία περνάει στην επόμενη φάση: Τη φάση της διάλυσης. Η κοινωνία παύει να είναι συνεκτική. Ο καθένας κοιτάζει να σώσει ότι δεν σώζεται, αφού δεν υπάρχει κάποια συλλογικότητα από την οποία να κρατηθεί.
Αν προσθέσει κανείς τις διαρκείς προδοσίες που βιώνει ο εξατομικευμένος πολίτης, χωρίς ενημέρωση, αλλά με χειραγώγηση, από κρατικά, αλλά και ιδιωτικά ΜΜΕ, προδοσίες από κομματικούς μηχανισμούς που εμφανίζονται να κάνουν τ' αντίθετα, απ΄αυτά που υπόσχονται για να πάρουν την ψήφο, ο πολίτης ως άμυνα επιστρέφει στον εαυτό του, αυτή τη φορά όχι ναρκισσιστικά, αλλά ηττημένος. Δεν έχει από να κρατηθεί από πουθενά αφού οι εντεταλμένοι θεσμοί εμφανίζονται να τον προδίδουν (αλήθεια ή ψέμματα, αλλά ο ίδιος το βιώνει έτσι). (Ας θυμηθούμε την προδοσία το ξεπούλημα της χώρας για 99 χρόνια, το δημοψήφισμα του ,..15).
Είμαστε στη φάση που έχει εμπεδωθεί η δουλική συνείδηση, που είναι μια τρύπα, ένα πηγάδι, που έτσι και πέσει κανείς μέσα, δεν βγαίνει εύκολα (για να μην πούμε δεν βγαίνει ποτέ!)
Αλλά τι σας τα λέω, αφού τα λέει καλύτερα ο δάσκαλος:. Γιάννης Παπαμιχαήλ. Ακούστε τον, θα φωτίσει πολλές πτυχές του προβλήματος.
Στη συνέχεια διαβάστε τις παρακάτω εγγραφές και τα ξαναλέμε. (Μπορείτε να στέλνετε e-mail στο triantafillidioanis@gmail.com ώστε να μπορούμε να ξαναβρεθούμε, αφού καταγράφω περίεργες έως ύποπτες δυσλειτουργίες στο Blogg...)
Κρίστοφερ Λας – Η ευθραυστότητα του φιλελευθερισμού
Η νέα γενιά των περιπλανώμενων και τα αερόφυτα
Το δικαίωμα στην άκοπη ευημερία.
----------------------
- Η αποστασία των διανοούμενων
- Προσδιορισμός όρων και εννοιών όπως Εφιάλτες, προδότες, «ένοχοι», «δράστες»,
- Η ιντελιγκέντσια της κρίσης
- Το δημοσιογραφικό ιερατείο
- Για να μην παριστάνουμε τους ανήξερους...
Σχόλια