ΜΜΕ και η κρίση (ή "Διασκέδαση μέχρι Θανάτου")

Όταν ένας απλός χορός εξελίσσεται σε μέγα θέμα σε μια χώρα υπό διάλυση, τότε υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτό που νομίζουμε.

Αυτό βέβαια φανερώνει και τη δύναμη των ΜΜΕ που μπορούν να κάνουν το τίποτε, όπως ένα απλό χορό ή τις σπασμωδικές κινήσεις ενός μέχρι χθες άγνωστου ατόμου, σε πρώτης γραμμής θέμα της επικαιρότητάς τους.
Την ώρα που μεθοδεύεται,

    - η πώληση των δανείων των Ελλήνων
    - το περιουσιόλογιο που θα φέρει δημευτικούς φόρους
    - το φακέλωμα του λαού με την ηλεκτρονική ταυτότητα
    - η παρακολούθηση των πάντων με τις ηλεκτρονικές συναλλαγές
    - η υπερφορολόγηση του ελληνικού λαού
    - η διατήρηση των πελατών με τη συντήρηση των διορισμένων στρατευμάτων και των 45αρων και 45αρηδων συνταξιούχων σε βάρος όλων των υπόλοιπων
    - η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας σε τομείς που θεωρούσαμε αδιαπραγμάτευτους

Έρχονται και μας πετούν δύο x-large οπίσθια στη μούρη μπας και καλύψουν το οπτικό μας πεδίο μη τυχόν και ποτέ ξυπνήσουμε, αντιληφθούμε τι συμβαίνει κι αντιδράσουμε σε όλα αυτά. Ταυτόχρονα επιδίδονται και στον αντίστοιχο σχολιασμό ώστε να μην αποσπασθεί η προσοχή μας σε όσους φωνάζουν "Ξυπνήστε ρε!".

Μας αποκοιμίζουν μας αναλύσεις του κώλου! Έχει αρχίσει όμως να μυρίζει.

Του Στρατή Μαζίδη Πηγή

Blogger: 

Δεν χρειαζόταν η κρίση για να αναδειχθεί ο ρόλος των ΜΜΕ στην Ελλάδα.
Ανέλαβαν εργολαβικά τη διάλυση του ορθού λόγου. Ένας ατελείωτος χαβαλές από δημοσιολογούντες περισπούδαστα παπαρολόγους χωρίς βάθος για τα πάντα. Καμία σοβαρή συζήτηση δεν αφήνεται να εξελιχθεί αφού στην πραγματικότητα δεν την θέλουν! Θέλουν την TV μόνο για να εμπεδώσουν αποφάσεις που έχουν ήδη ληφθεί. Eίναι το απόλυτο εργαλείο χειραγώγησης!
Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι μέσα σ' αυτό το πλαίσιο να κυριαρχούν εκπομπές με μπόλικα ντιριντάχτα, γαρνιρισμένα φυσικά με τροφαντούς κώλους για να "μπουκώσουν" την οθόνη με απροκάλυπτη χυδαία πουτανιά, προσφερόμενη βέβαια με όλη την "σοβαρότητα" από "αριστερούς", "προοδευτικούς", "καλ(κ)ιτέχνες" κορδακιζόμενους και λιβανίζοντας ο ένας τον άλλο και το "πόσο μεγάλος είσαι!".
Όλος αυτό ο εσμός που δεν γνωρίζει και δεν θέλει να γνωρίζει περισσότερο από το "πόσους πόντους είναι το μικρόφωνο" παίζει καλά το παιχνίδι του "σιδερώματος του μυαλού" του τηλεθεατή, που κάθεται μπροστά στην τηλεόραση χωρίς να ξέρει(;) τον κίνδυνο στον οποίο εκτίθεται.
Υπάρχει ένα καταπληκτικό βιβλίο (βιβλίο αναφοράς) για τον ρόλο της τηλεόρασης:

 "Διασκέδαση μέχρι Θανάτου"

Ο δημόσιος λόγος στην εποχή του θεάματος

του  Neil Postman

Κάντε click εδώ για να το κατεβάσετε σε μορφή .PDF.