Ο Κυριάκος πέφτει θύμα των επιλογών του
Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
Δεν είμαι από τη φύση μου καχύποπτη ούτε προκατειλημμένη στις πολιτικές εκτιμήσεις μου. Αντίθετα προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα κι από την άλλη πλευρά, να μπαίνω στη θέση του άλλου όσο και αν αυτός με προκαλεί με τις ιδεοληψίες του.
Με προκαλεί με την εμμονή του σε στερεότυπα, τα οποία πάντα αποστρεφόμουν, έστω κι αν κάποια από αυτά αποτελούν – πολύ πιθανόν – καρπούς προσωπικής εμπειρίας που δικαιολογεί την αναπαραγωγή τους ή είναι αποτελέσματα έρευνας άλλοτε ορθής κι άλλοτε εσφαλμένης.
Με το σκεπτικό αυτό έμαθα να μην προκαταλαμβάνω αρνητικά την άνοδο του όποιου πολιτικού στην πρωθυπουργία με βάση τις φήμες που τον συνοδεύουν. Φήμες που δε στέκονται μόνο στην προοπτική του με βάση την αυταξία του, αλλά κουβαλούν όλα τα αμαρτήματα του γενεαλογικού του δέντρου.
Κουβαλούν, προπάντων, το βάρος της θυμοσοφίας του λαού μας που περικλείεται στην παροιμιώδη φράση του ”το μήλο κάτω απ’ την μηλιά θα πέσει”, ειδικά αν η μηλιά έγραψε ταραχώδη ιστορία στην πολιτική της διαδρομή και έφερε το βαρύ και το ασήκωτο όνομα ”Κωνσταντίνος Μητσοτάκης”.
Το βαρύ δεν είναι πάντα καλό, βέβαια, έχει και τα αρνητικά του. Αρνητικά που συνοδεύουν εφόρου ζωής τον διάδοχο πολιτικό, όσο κι αν αυτός προσπαθεί να τα εξαλείψει και, προπάντων, να μην τα επαναλάβει, αλλά να κρατήσει μόνο τα θετικά που κληρονόμησε από τον πατέρα του.
Με δεδομένα αυτά και βαθιά κατανόηση για το γλυκόπικρο φορτίο που κουβαλάει, αντιμετώπισα εξ αρχής τον Κυριάκο Μητσοτάκη προσθέτοντας στα θετικά του γνωρίσματα τη διάθεση που έδειξε ως υποψήφιος για την αρχηγία της ΝΔ να προβάλλει τις θέσεις του ως Κυριάκος και όχι ως Μητσοτάκης, κάτι που λίγοι διείδαν και εκτίμησαν με βάση την διαφημιστική καμπάνια του.
– Έκανα λάθη, αλλά δεν υπήρξα μοιρολάτρης. Δεν μου έλειψε το θάρρος και έβγαλα στην πολιτική όλο το πυρ που είχα μέσα μου, είχε παραδεχτεί σε μια απ’ τις συνεντεύξεις του ο πατέρας του νυν πρωθυπουργού, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, κάνοντας τον απολογισμό της 60χρονης πολιτικής του σταδιοδρομίας.
Μόνο που το πυρ εκείνο που ένιωθε μέσα του ο εκλιπών επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ και τον έκανε να μη συμβιβάζεται, να μην ακολουθεί την πεπατημένη, αλλά να συγκρούεται θαρραλέα με κατεστημένες καταστάσεις σε επίπεδο Εσωτερικής και Εξωτερικής πολιτικής, δεν το έχει ο γιος και διάδοχός του.
Δεν το έχει, τουλάχιστον, στο βαθμό που θα έπρεπε, ώστε να γίνει αξιοπρόσεκτος και όχι να χαθεί μέσα στην μάζα των πρωθυπουργών που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο.
Κριτήριο για τη διάκριση, το πολιτικό ανάστημα που επιδεικνύει ένας πρωθυπουργός δεν είναι για μένα τόσο οι επιδόσεις του στα ”μικρά” της Εσωτερικής πολιτικής (τα οποία προσομοιάζουν ιστορικά με τις διοικητικές ικανότητες που ζητούσαν οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες για την επιλογή διοικητών των βυζαντινών Θεμάτων, αν εξαιρέσουμε τις στρατιωτικές δικαιοδοσίες με τις οποίες ήταν επιφορτισμένοι).
Κριτήριο είναι οι επιδόσεις του στα ”μεγάλα” της Εσωτερικής πολιτικής (οικονομική και κοινωνική ανάταξη) και κυρίως σε εκείνα της Εξωτερικής πολιτικής μας. Και σ’ αυτά (τα τελευταία κυρίως) περισσεύουν τα αρνητικά, αφού πέρασε κάτω απ’ τον πήχη στα περισσότερα.
Εξαίρεση αποτελούν η νίκη στον Έβρο (Μάρτιος του 2020) – που πιστοποίησε την ύπαρξη ενός αμυνόμενου επιτυχώς κράτους απέναντι στον εργαλειοποιημένο μεταναστευτικό στρατό του Ταγίπ Ερντογάν – και η παρεμπόδιση, στη συνέχεια, των ανεξέλεγκτων μαζικών μεταναστευτικών ροών στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, όπως τις βιώσαμε το ’15 επί ΣΥΡΙΖΑ.
Όσο για το ”κάτω απ’ τον πήχη”, ως προς τα άλλα, αυτό μόνο κινδυνολογικό δεν είναι, αφού – με το ”Καλημέρα σας” – ο Κυριάκος επικύρωσε την αποδοχή της ”συμφωνίας των Πρεσπών” (η οποία θα έχει ισχύ Συνθήκης μετά την ψήφιση των σκοπιανών Πρωτοκόλλων), για να ακολουθήσουν στη συνέχεια απανωτές υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας.
Αρκεί να θυμηθούμε την καθυστερημένη κυβερνητική αντίδραση λόγω έλλειψης διορατικότητας στο τουρκολιβυκό μνημόνιο και την ημιτελή ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία που άφησε ακάλυπτη τη θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου-32ου Μεσημβρινού προς άγραν των Τούρκων, αφού συμπεριλαμβάνει την μισή Ρόδο και το Καστελόριζο.
Αρκεί να θυμηθούμε, την απεμπόληση του δικαιώματος επέκτασης των ΕΧΥ στα 12 νμ με πρόφαση το casus belli των Τούρκων, την απαράδεκτη ανοχή μας στην τρίμηνη παραβίαση των χωρικών μας υδάτων απ’ το τουρκικό ερευνητικό Oruc Reis και τις δηλώσεις Δένδια και Μητσοτάκη ότι δεν ενδιαφερόμαστε για την έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στην Ελλάδα.
Όλα αυτά είναι ήδη πολλά για να μην είμαστε επιφυλακτικοί για την Εξωτερική πολιτική μας, πολύ περισσότερο όταν διαπιστώνουμε υπόγειες πολιτικές τακτικές πέρα από τις γνωστές που εξυπηρετούν την μυστική διπλωματία (η μυστική τριμερής του Βερολίνου τον Ιούλιο του ’20 ήταν μόνο η αρχή).
Και ως υπόγεια πολιτική τακτική θεωρώ την όχι τυχαία επιλογή του Χρήστου Στυλιανίδη (ο οποίος θα πάρει την ελληνική υπηκοότητα πριν αναλάβει τα καθήκοντά του) στο νέο υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, το οποίο δημιουργήθηκε για την αντιμετώπιση και τη διαχείριση κρίσεων και φυσικών καταστροφών.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, ομολογώ, θα ήμουν ευτυχής αν το κίνητρο επιλογής του πρωθυπουργού ήταν η πλήρωση κάποιων κυβερνητικών θέσεων από Έλληνες Κύπριους ή Έλληνες Ομογενείς όπου γης.
Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τέτοια περίπτωση, γι’ αυτό και μιλώ για υπόγεια πολιτική τακτική. Έχουμε να κάνουμε με μια ακόμα ΕΛΙΑΜΕΠίστικη (μετά από εκείνες των συμβούλων της περιόδου Σημίτη επί των εθνικών μας θεμάτων στο ΥΠΕΞ και το Μαξίμου), ΑΝΑΝιστική επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος κάνει ό,τι μπορεί για να αποδείξει ότι είναι ένα και το αυτό με την ”προοδευτική” Ντόρα που κατέχει εξέχουσα θέση στην ομάδα των Ανανιστών πολιτικών.
Αυτών οι οποίοι εξακολουθούν να υπερθεματίζουν στο Σχέδιο Ανάν (βλ. Άννα Διαμαντοπούλου, την οποία είχε προτείνει ο πρωθυπουργός για την ηγεσία του ΟΟΣΑ το ’20) και να υποστηρίζουν ανερυθρίαστα ότι αν είχαμε συμφωνήσει σ’ αυτό το 2004 (δηλαδή αν παραδίδαμε την Κύπρο εθελοντικά), τώρα δε θα απειλούσε να μας πάρει ο Ταγίπ Ερντογάν τα νησιά του Αιγαίου.
Άρα, δια της ατόπου απαγωγής, δικαιολογούν την πολιτική του κατευνασμού της κυβέρνησης Σημίτη που είχε σαν αποτέλεσμα την εκχώρηση ουσιαστικά των Ιμίων στην τουρκική κυριαρχία το 1996, αφού με την μη αντίδρασή μας δεχτήκαμε την ”γκριζοποίησή” τους, η οποία άνοιξε την κερκόπορτα για νομιμοποίηση των ”γκρίζων” ζωνών στο Αιγαίο.
Με τα δεδομένα αυτά, οι πολιτικοί θιασώτες του Σχεδίου Ανάν στην Ελλάδα – που υποστηρίζουν ολόθερμα σήμερα τη ”Διζωνική με πολιτική ισότητα” (παλιό βρετανοτουρκικό σχέδιο) σαν λύση στο Κυπριακό, όχι μόνο δεν κόπτονται για τη λύση του, αλλά δεν νοιάζονται καν για τυχόν υποβιβασμό της Κυπριακής Δημοκρατίας σε Κοινότητα…
Για να επανέλθουμε όμως στην επιλογή του Χρήστου Στυλιανίδη (που χαρακτηρίζεται από κάποιους που γνωρίζουν σε βάθος το Κυπριακό πρόβλημα ως ο κυριότερος ”εκφραστής ενδοτισμού” στην Κύπρο, γιατί ήταν αναφανδόν υπέρ του ”ΝΑΙ”), αν συνδυάσουμε αυτήν με την ταύτιση απόψεων επί της ΔΔΟ (Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας) Μητσοτάκη-Αναστασιάδη, θα λέγαμε με πόνο ψυχής ότι:
Το Σχέδιο Ανάν επιστρέφει από το παράθυρο και μάλιστα θριαμβευτικά αφού γίνεται αποδεκτό (στην νέα του έκδοση) με ανοιχτές τις αγκάλες απ’ τους πολιτικούς εκπροσώπους Ελλάδας και Κύπρου (Νίκο Αναστασιάδη και Κυριάκο Μητσοτάκη).
Το τρομερό είναι ότι αυτό μας το βεβαίωνε εδώ και μια δεκαετία και βάλε ο σπουδαίος μελετητής τουρκικής πολιτικής και καθηγητής του Παντείου πανεπιστημίου Νεοκλής Σαρρής (εξ αφορμής του βρετανοτουρκικού σχεδίου που πρότειναν τότε οι Τούρκοι ως λύση του Κυπριακού).
Έλεγε συγκεκριμένα ο αείμνηστος πανεπιστημιακός (σε συνέντευξή του στην κυπριακή εφημερίδα ”Σημερινή”) ότι ”η ΔΔΟ θα είναι η οριστική ταφόπλακα όχι μόνο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά της Κύπρου και ιδιαίτερα του πολιτισμού και των ανθρώπων της”.
Και το αιτιολογούσε αυτό λέγοντας χαρακτηριστικά ότι ”Ουδαμού στον κόσμο μια μειονότητα 18% του πληθυσμού έχει γίνει κάτοχος του 50% της κρατικής εξουσίας με όλες τις συνέπειες (εκ περιτροπής προεδρία κ.ά.)”. Κάτι που, αν μη τι άλλο, στηρίζεται στη ρατσιστική αρχή της φυλετικής και εθνικής διάκρισης.
Τέλος, σε όσους ”Ανανιστές” προβάλλουν – ως δαμόκλειο σπάθη – τον κίνδυνο να περάσει στο Κυπριακό η τουρκική πρόταση για διχοτόμηση του νησιού, η απάντηση που έδινε ο Νεοκλής Σαρρής ήταν ότι ”η ΔΔΟ είναι χειρότερη της διχοτόμησης γιατί ο μοιραίος εκτουρκισμός θα συμβεί επί ολόκληρης της Μεγαλονήσου, όπου ο δημογραφικός παράγοντας υπερακοντίζει τις σημερινές συνθήκες”.
Όπερ σημαίνει, με άλλα λόγια, ότι η λύση του Κυπριακού με βάση τα τελευταία ψηφίσματα του ΟΗΕ, τις ομόφωνες αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου της Κύπρου και το κοινό ανακοινωθέν της 25ης Νοεμβρίου 2019 στο Βερολίνο (τριμερής για το Κυπριακό) όχι μόνο δε θα σημάνει την επανένωση της Κύπρου, αλλά θα ενεργοποιήσει τα σχέδια του Ταγίπ Ερντογάν για μετατροπή της σε προτεκτοράτο της Τουρκίας…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
-----------------------------------------
Ο κ. Χρήστος Στυλιανίδης παραδέχθηκε δημοσίως ότι έλαβε 50 χιλιάδες δολάρια από τη UNOPS
«ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ», 1 Μαϊου 2005, σελ. 25
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ / Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ ΣΤΗΝ ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΥΠΕΡ ΤΟΥ «ΝΑΙ»:
Του ΜΑΚΗ ΠΟΛΛΑΤΟΥ
Ποιοι πήραν (;) τα «αργύρια» του ΟΗΕ για το Σχέδιο Ανάν
Το Ελληνικό Ίδρυμα Αμυντικής – Εξωτερικής Πολιτικής, η χρηματοδότηση για το «Πρόγραμμα της Κύπρου», αλλά και κάποιες περίεργες συμπτώσεις
Αμείλικτα ερωτήματα για τον ρόλο τις διασυνδέσεις, τη χρηματοδότηση αλλά και τις εξαρτήσεις ελληνικών οργανώσεων και ιδρυμάτων από ξένες κυβερνήσεις ή οργανισμούς που «εργάζονταν» για την αποδοχή του σχεδίου Αναν, προκύπτουν από τα στοιχεία που φέρνει στην δημοσιότητα σήμερα το «ΘΕΜΑ»
Στις αρχές του 2004, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων μεταξύ Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων, Ελλήνων και Τούρκων υπό τη διαμεσολάβηση των Ηνωμένων Εθνών και την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Μπούργκενστοκ, ο κ. Κόφι Ανάν είχε τονίσει κατ’ επανάληψη ότι απαιτείται επικοινωνιακή εκστρατεία, προκειμένου οι δύο κοινότητες να αγκαλιάσουν το σχέδιο επίλυσης.
- Τι ακρίβως εννοούσε ο κ. Ανάν;
- Πόσα χρήματα διέθεσε ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών για την προώθηση της διευθέτησης;
- Ποιος ο ρόλος της Ουάσιγκτον;
- Πώς εκταμιεύθηκαν τα χρήματα που πρόσφεραν οι «νονοί» του Σχεδίου Ανάν;
- Τι περιλάμβανε η καμπάνια υπέρ του «ναι» (έγκριση Σχεδίου) και ποιοι εργάστηκαν για να μεταβάλουν την απόφαση των Ελληνοκυπρίων;
- Τι συνέβη τελικώς;
Στις 10 Φεβρουαρίου του 2003, το Εληνικό Ίδρυμα για την Αμυντική και Εξωτερική Πολιτική (ΕΛΙΑΜΕΠ) αποστέλλει αίτηση ζητώντας χρηματοδότηση από το Office for Project Services-UNOPS των Ηνωμένων Εθνών και συγκεκριμένα από το πρόγραμμα ανάπτυξης του ΟΗΕ, United Nations Development Programme-UNDP.
Ο τίτλος του προγράμματος που είχε καταρτίσει το ΕΛΙΑΜΕΠ ήταν «Building Citizenhood in a democratic Cyprus» και με την αίτηση ζητούσε χρηματοδότηση ύψους 50 χιλιάδων δολαρίων από το UNDP/UNOPS.
Πρόεδρος του Ιδρύματος είναι ο κ. Λουκάς Τσούκαλης και γενικός διευθυντής ο καθηγητής κ. Θεόδωρος Κουλουμπής. Την αίτηση προς τον ΟΗΕ υπογράφει ο κ. Φίλιππος Σαββίδης, ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ.
Στην περιγραφή του προγράμματος αναφέρεται ότι «σκοπεύει να παρέχει στους Κύπριους πολίτες τα εργαλεία για να επιτευχθεί ανοχή και αμοιβαία κατανόηση μεταξύ όλων των κοινοτήτων της νήσου, τα οποία θα είναι σύμφωνα με τις απαιτήσεις για ενεργή συμμετοχή στις υποθέσεις της Ε.Ε.».
Οι κύριες δραστηριότητες του προγράμματος προσδιορίζονταν σε ένα Συνέδριο, δύο εργαστήρια και εκδόσεις έντυπου υλικού. Στις 19 Σεπτεμβρίου του 2003 ο γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ κ. Κουλουμπής προσκαλεί τον Τουρκοκύπριο πολιτικό κ. Μουσταφά Ακιντζί σε Συνέδριο που επρόκειτο να γίνει στις 26-28 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους στη Λευκωσία. Όπως αναφέρεται στην επιστολή του κ. Κουλουμπή, «στο Συνέδριο θα τεθούν ζητήματα όπως: οι ιδιότητες των πολιτών σαν ένα μονοπάτι προς τη συμφιλίωση σε διχοτομημένες κοινωνίες όπως η Κύπρος».
Από πού προήλθαν τα χρήματα για τη διοργάνωση του Συνεδρίου; Έλαβε το ΕΛΙΑΜΕΠ τα κονδύλια που ζήτησε από τον ΟΗΕ; Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι, όπως αναφέρεται στην επιστολή του κ. Κουλουμπή, το Συνέδριο διοργάνωσαν από κοινού το ΕΛΙΑΜΕΠ το International Peace Research Institute Oslo (PRIO) και το Instabul Policy Center (IPC).
Το τουρκικό ίδρυμα είναι παράρτημα του πανεπιστημίου Σαπαντζί, με το οποίο το ΕΛΙΑΜΕΠ είναι συμβεβλημένο για την υλοποίηση ευρωπαϊκού προγράμματος στο πλαίσιο των δράσεων για τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας. Το PRIO χρηματοδοτήθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη για να δημιουργήσει αντίγραφα του Σχεδίου Ανάν και ανέλαβε τη διανομή των φυλλαδίων στους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους. Προφανώς δεν συνιστά κάποιου είδους παρατυπία η ανάληψη έργου επ’ αμοιβή, πολύ περισσότερο όταν ο εργοδότης είναι τα Ηνωμένα Έθνη.
Ίσως όμως να εγείρονται πρωτίστως ηθικά ζητήματα, εφόσον οι ακαδημαϊκοί που επιχειρούν έναν «αντικειμενικό» διάλογο λαμβάνουν χρήματα για τις εκδηλώσεις τους από τον ΟΗΕ, που στην περίπτωση της Κύπρου φαίνεται ότι έκανε τα πάντα για να επιτύχει την έγκριση του Σχεδίου Ανάν από τους πολίτες της Κύπρου. Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο εάν συνυπολογίσουμε ότι τα χρήματα που υποτίθεται ότι προέρχονταν από τα Ηνωμένα Έθνη, στην πραγματικότητα εκταμιεύονταν από την αμερικανική πρεσβεία.
Ο «πρωταγωνιστής» εκπαιδεύει τώρα (και) διπλωμάτες
Στην έκθεση Nathan, η οποία κοινοποιήθηκε στις 25 Μαϊου του 2004 και αξιολογούσε τα διακοινοτικά αναπτυξιακά προγράμματα στην Κύπρο, αναφέρεται ότι η PRIO χρηματοδοτήθηκε για να δημιουργήσει αντίγραφα του σχεδίου Ανάν. Η έκθεση της εταιρείας Nathan προς την Αμερικανική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης (United States Agency for International Development-UNDP είναι αποκαλυπτική. Αναφέρει ότι το Bi-communal Development Program (BDP) ξεκίνησε το 1998 ως μια τετραετής (1998-2001) οικονομική βοήθεια προς τις δύο κοινότητες της Κύπρου, με συνολικό προϋπολογισμό 30 εκατομμύρια δολάρια. Η αρχική διάρκεια του προγράμματος επιμηκύνθηκε μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου του 2004 και το ύψος της χρηματοδότησης διαμορφώθηκε στα 60 εκατ. δολάρια.
Από πού προέρχονταν τα χρήματα; Από το USAID, δηλαδή από επίσημο ταμείο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Όπως προκύπτει από την έκθεση της εταιρείας Nathan, τα αιτήματα του ΕΛΙΑΜΕΠ και άλλων οργανώσεων για οικονομική ενίσχυση από το UNDP/UNOPS, κατ’ ουσίαν υποβάλλονταν προς την Ουάσιγκτον. Η αμερικανική πρεσβεία στη Λευκωσία αποφάσιζε πού θα διατεθούν τα χρήματα και η αμερικανική κυβέρνηση εκταμίευε τα κονδύλια.
Όπως αναφέρεται επί λέξει, «το BDP είναι ένα πολιτικό πρόγραμμα χρηματοδοτούμενο κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες για την προώθηση των επαφών και της συνεργασίας μεταξύ ελληνοκυπριακών και τουρκοκυπριακών οργανισμών, Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και πολιτών».
Οι οργανισμοί, λοιπόν, χρηματοδοτούνταν με καθαρά «αξιοκρατικά» κριτήρια μόνο εφόσον είχαν τοποθετηθεί με σαφήνεια υπέρ του Σχεδίου Ανάν. Όπως γράφει ο συντάκτης της έκθεσης Nathan, «οι Ελληνοκύπριοι που ψηφίζουν υπέρ της έγκρισης του Σχεδίου –πρέπει να προπαγανδιστεί ότι– ψηφίζουν υπέρ της ειρήνης»! Το ΕΛΙΑΜΕΠ δεν είναι ο μοναδικός ελληνικός ή κυπριακός φορέας που θέλοντας να καταπιαστεί με την επίλυση του Κυπριακού, ζήτησε χρηματοδότηση από τις Ηνωμένες Πολιτείες, υποβάλλοντας το τυπικό αίτημα στον ΟΗΕ ώστε να διατηρηθούν και τα προσχήματα. Σε άλλη περίπτωση, η Κυπριακή Κίνηση Πολιτικού Εκσυγχρονισμού ζήτησε 188 χιλιάδες δολάρια για να δημιουργήσει ένα δικοινοτικό, διαδικτυακό φόρουμ στην ελληνική, τουρκική και αγγλική γλώσσα, με σκοπό να παρέχει δυνατότητα έκφρασης στους πολίτες της Κύπρου.
Ημερομηνία ολοκλήρωσης και αυτού του προγράμματος ήταν η 1η Μαϊου του 2004, δηλαδή η ημέρα που η Κύπρος κατέστη επισήμως μέλος της Ε.Ε.
Ο επικεφαλής της Κίνησης Πολιτικού Εκσυγχρονισμού και πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος της Λευκωσίας κ. Χρήστος Στυλιανίδης παραδέχθηκε δημοσίως ότι έλαβε 50 χιλιάδες δολάρια από τη UNOPS. Τι γίνεται όμως με το ΕΛΙΑΜΕΠ; Έλαβε ή όχι τα 50 χιλιάδες δολάρια που ζήτησε από την Ουάσιγκτον;
Μπορεί το ποσό να χαρακτηριστεί μικρό ή ακόμη και να επικαλεστεί κάποιος ότι οι δραστηριότητες που ενισχύονται από τα Ηνωμένα Έθνη ή τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να ενοχοποιήσουν την ηγεσία του ΕΛΙΑΜΕΠ. Υπάρχουν όμως και άλλες συμπτώσεις που ζητούν απαντήσεις. Όπως η τοποθέτηση του ίδιου του γενικού διευθυντή του ΕΛΙΑΜΕΠ υπέρ του Σχεδίου Ανάν. Ή ακόμη και το γεγονός ότι ο κ. Κουλουμπής είναι σήμερα παραλλήλως διευθυντής στη Διπλωματική Ακαδημία του υπουργείου των Εξωτερικών, προετοιμάζοντας τη μελλοντική διπλωματική ελίτ της χώρας. Άραγε η λήψη χρημάτων από την Ουάσιγκτον για την «προπαγάνδα» υπέρ του Σχεδίου Ανάν συνάδει με τα ακαδημαϊκά καθήκοντα και τη γνωμοδότηση των προτεινόμενων διευθετήσεων με αξιολογικά κριτήρια; Περιμένουμε απαντήσεις.
Πηγή: Πρώτο Θέμα
=========================
Νίκος Καραχάλιος:
-----------------------------
Βlogger: η κυριαρχία των κατ' όνομα "εκσυχρονιστών" στο περιβάλλον του Κυριάκου (επιλογή του) είναι πλήρης και δεν κρύβεται. Η επιλογή του Στυλιανίδη από την ίδια "αποθήκη υλικού" μας αναγκάζει να ξαναδούμε όλη την ...αποθήκη.
Βlogger: (όπου:Ιωακειμίδη=Στυλιανίδη)
1. Αυτό που δεν λέει ο κ. Μίχας είναι το γεγονός ότι ο κ. Ιωακειμίδης δεν είναι παρά μια απόληξη του κυκλώματος Σημίτη, γνωστού για την εργολαβία που έχει αναλάβει απέναντι στον Γερμανικό παράγοντα. Θα βοηθήσει στην κατανόηση των θέσεων που εκφράζει ο κ. Ιωακειμίδης (δηλ. η ομάδα Σημίτη...)
Σημίτης εδώ, Σημίτης …εκεί: Τέλος πάντων, ποιος είναι ο αμφιλεγόμενος πρώην Πρωθυπουργός
Το άρθρο-παρέμβαση Σημίτη – ‘Αποκαθήλωση’ σημείο προς σημείο
Η «παρέα της Μαδρίτης» κάνει δυναμική ρελάνς: Πώς παρακάμπτουν τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών τα “παιδιά” του Σημίτη.
Βαφτίζουν το εθνικό "ξεβράκωμα" εθνική ευθύνη και υψηλή πολιτική!
=================
από την εγγραφή:
Βlogger:
Mόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσουν τα αναφερόμενα στην επιστολή. Η θλίψη γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν αφορά την Κυβέρνηση της χώρας - συμφωνείς δεν συμφωνείς πολιτικά μαζί της - γιατί το κόστος των λαθών θα κληθούμε να πληρώσουμε όλοι μας. Η θλίψη γίνεται οργή όταν κοιτάζοντας προς την πλευρά αντιπολίτευσης βλέπεις πολιτικά περιτρίμματα, ιδεοληπτικούς, καβαλημένους, δήθεν προοδευτικούς που απολαμβάνουν τους παχυλούς μισθούς και τα ωφελήματα που ξέρουν ότι ποτέ δεν θα αποκτούσαν στον στίβο της ελεύθερης οικονομίας, αυτό το ασκέρι δεν μπορεί να είναι εναλλακτική!
Ζούμε την πλήρη κατάρρευση και απαξίωση του πολιτικού συστήματος που φοβάμαι ότι μόνο δεινά μπορεί να επιφυλάσσει στη χώρα και τους πολίτες. Η εκκωφαντική ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού - λογικό για ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με την πραγματική ζωή και είναι προϊόντα κομματικών σωλήνων - που συμπληρώνεται από διάφορα κομματικά σαπρόφυτα που ζουν στις αυλές των κομμάτων είναι κατ' αρχή θετικό γεγονός, αλλά δεν βλέπω τη διάδοχη κατάσταση. Αλλοίμονό μας.
Υ.Γ. 1.
Για ένα πράγμα δεν συμπονώ τον Κυριάκο. Πληρώνει την επιλογή του να πλαισιωθεί από έναν εσμό σημιτανθρώπων που περιφέρουν την αποτυχία τους, από κυβερνητικό σχήμα σε κυβερνητικό σχήμα μοστράροντας τον εαυτό τους, χρυσούς....ως μόνους γνώστες. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι λείψανε τα άξια στελέχη από το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας για να συμβουλέψουν να εργαστούν μαζί με τον Πρωθυπουργό. βλέπε σχετικά εδώ:
- Περικλής Νεάρχου: Κέντρο αποφάσεων συμβούλων Μητσοτάκη, του ΕΛΙΑΜΕΠ, καπελώνουν ΥΠΕΞ με ιδέες Σημίτη)
- Ο σημιτισμός κατακτά και την Ηρώδου Αττικού
Υ.Γ. 2.
Με ένα επιτελείο βαρυφορτωμένο από διάφορους δημοσιογράφους και πληρώνοντας αδρά τα ΜΜΕ νόμισαν ότι μπορούν να κατασκευάσουν την πραγματικότητα και την πουλήσουν στον (ηλίθιο) λαό. Αυτή είναι και παγίδα του ηλιθίου: Νομίζει ότι ότι είναι ο εξυπνότερος και σίγουρα ο ομορφότερος, σε αντίθεση με ένα πραγματικά έξυπνο που διαρκώς μαθαίνει και προφανώς είναι και άσχημος... (Παράδειγμα: Αυτός ο άνθρωπος είναι στρατευμένος: και φυσικά πληρώνεται αδρά...)
Υ.Γ. 3.
Ποιά είναι η ποιότητα του επιτελείου περί τον Πρωθ/ό που μιλάει για "Το – επικίνδυνο – δόγμα της «αδιαμφισβήτητης» Επιστήμης!"
Υ.Γ. 4.
Αυτό που συμβαίνει η ήττα του σημιτισμού. Η ΝΔ έχει μια λύση ( όχι ότι με κόφτει δηλαδή...). Να αποκηρύξει τον Κυριάκο και να τον αφήσει να "καεί" με τους φίλους του, τους ανθρώπους του. Δεν μπορεί να μην έχει καταλάβει το ρόλο τους... Δεν μπορεί να τρελάθηκαν όλοι και να βλέπουν πράγματα που μόνο ο Κυριάκος δεν βλέπει...
Σχόλια