Η αύξηση του ελάχιστου μισθού αποδεικνύεται δώρον άδωρον με την παράλληλη μείωση του αφορολόγητου που οδηγεί το πραγματικό όφελος για τον μισθωτό σε περίπου ένα δεκάρικο. Ουσιαστικά η αύξηση του ελάχιστου μισθού από τα €586 στα €650 ήταν αύξηση των κρατικών εσόδων από τη μείωση του αφορολόγητου χωρίς να το καταλάβει ο εργαζόμενος, με σκοπό να απορροφηθεί στο σύνολό της από τους εργοδότες, και με αποτέλεσμα την καταστροφή μερικών δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας για όσους εργοδότες κρατούσαν υπαλλήλους με τον ελάχιστο μισθό και οριακή κερδοφορία.
Με την ίδια πρόφαση της αύξησης του ελάχιστου μισθού αυξάνονται και οι εισφορές για όλους τους μη-μισθωτούς δηλαδή ελεύθερους επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους με ετήσιο εισόδημα έως €10.000 ευρώ, διαχειριστές μικρών εταιρειών με ή χωρίς κερδοφορία, μέλη Ομόρρυθμων και Ετερόρρυθμων εταιρειών, αγρότες και όποιος άλλος δεν θεωρείται η απασχόλησή του μισθωτή.
Κάποιος δηλαδή που βγάζει €500 τον μήνα μετά τα έξοδα της πολύ μικρής επιχείρησής του ή της αγροτικής του δραστηριότητας, πράγμα καθόλου δύσκολο για το μεγαλύτερο μέρος της επαρχίας εκτός 7-8 μεγάλων πόλεων, θα επιβαρυνθεί με ελάχιστη εισφορά €130 το μήνα, δηλαδή 26% του συνόλου του εισοδήματός του, ενώ θα πληρώσει και άλλο 20% φορολόγηση από το πρώτο ευρώ!
Οι ψεύτικες υποσχέσεις του ταλαντούχου κ. Τσίπρα αποκαλύπτονται για μια ακόμη φορά, πέρα από κάθε αμφιβολία, χτυπώντας τους πιο αδύναμους της κρίσης ενώ ταυτόχρονα προκαταβάλει υπερωρίες και δίνει αυξήσεις στον στρατό των μετακλητών της κυβέρνησης, και κοροϊδεύει τους μισθωτούς του ελάχιστου μισθού επιβάλλοντας μια πλασματική αύξηση στον εργοδότη που ουσιαστικά καταλήγει στην τσέπη του κράτους.
Πόσες φορές πρέπει να εξαπατηθούν οι Έλληνες για να καταλάβουν πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ψέματα λέει κάποιο μέλος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ-Μεγαλοοικονόμου-Παπακώστα, όποτε κουνάει τα χείλη του;
Σαν να μην έφτανε η αύξηση της μηνιαίας εισφοράς για να απομυζήσει τους πιο αδύναμους της οικονομίας, εκείνους που στα άλλα κράτη τους επιδοτεί το κράτος για να μην βρεθούν στην ανεργία, ήρθαν και οι σφαλιάρες του επανυπολογισμού των εισφορών των δυο προηγούμενων ετών, πληρωτέα όλα ως τις 8 Απριλίου!
Πόσο ψεύτης μπορεί να είναι κάποιος που 28/11/2018 λέγει στη Βουλή ότι θα ελαφρύνει τον ζυγό της "επιχειρηματικότητας ανάγκης” (δηλαδή εκείνων που αν δεν γίνονταν αυτοαπασχολούμενοι θα ήταν άνεργοι); Είχαν πει ψέματα ότι θα έκαναν αλλαγές ώστε όποιος την ασκεί να μπορεί έστω να επιζήσει, και έρχονται μετά από ελάχιστο χρόνο και τους τσακίζουν με αυξήσεις και επανυπολογισμό και έκτακτες εισφορές, και επέκταση του τέλους επιτηδεύματος και της εισφοράς αλληλεγγύης για τετραπλάσιο χρόνο από τον αρχικό σχεδιασμό των δυο ετών, και την απομύζηση των πτωμάτων των αυτοαπασχολούμενων στα δέκα χρόνια της κρίσης;
Πόσο μπορεί κάποιος να συνεχίζει να πιστεύει ότι "η ελπίδα έρχεται” όταν κάθε φορά τρώει σφαλιάρα στο τέλος;
inRead Advertisement by VIDADS since 2011
Περιμένετε τις πολυδιαφημισμένες εδώ και 4 χρόνια "120 δόσεις”, για να φάτε μια ακόμη σφαλιάρα!
Μάλλον μας δουλεύουν όλους εν γνώσει τους, σε μια οικονομία ή οποία παραπαίει από τους υπερβολικούς φόρους, με τους αυτοαπασχολούμενους και τους αγρότες να καλούνται να πληρώνουν ως και το 80% του εισοδήματός τους στο κράτος, για μηδενική ανταπόδοση και συνεχή διασυρμό από κείνους που τους ωθούν απροκάλυπτα στην φοροδιαφυγή επιβίωσης ώστε μετά να έρθουν και να τους λοιδορούν ως φοροφυγάδες.
Πουθενά στο Σύνταγμα δεν λέγει ότι έχει δικαίωμα καμία κυβέρνηση να πραγματοποιήσει οικονομικό διωγμό ενάντια σε μια τάξη των πολιτών της χώρας, επειδή αυτή η τάξη παράγει το 97% των θέσεων εργασίας και το 63% του πλούτου της οικονομίας.
Πουθενά στο Σύνταγμα και στην παγκόσμια κοινωνία δικαίου δεν δίνεται το δικαίωμα σε καμία κυβέρνηση να εκτελεί στα 6 μέτρα όσους ανθρώπους αποφασίζουν να πάρουν στα χέρια τους την εργασιακή τους ζωή, είτε επειδή η εναλλακτική τους είναι να μείνουν άνεργοι, είτε επειδή επέλεξαν να δουλέψουν τη γη, είτε επειδή έχουν μια φιλοδοξία να κάνουν κάτι παραπάνω για να αφήσουν στα παιδιά τους από αυτά που τους αφήσανε οι γονείς τους.
Πρέπει επιτέλους σε αυτή τη χώρα να πάψει η μισαλλοδοξία των Αριστερών ενάντια σε όσους επιθυμούν ή δεν έχουν άλλη επιλογή από το να παράγουν τα προς το ζην μόνοι τους.
Πρέπει επιτέλους να πάψουν κάποιοι να θεωρούν μισαλλοδοξία προς την Αριστερά το ότι κάποιοι άλλοι θέλουμε να ζήσουμε ως ελεύθεροι άνθρωποι και όχι ως δούλοι, ενός ανάλγητου και δεσποτικού κράτους που κύριο μέλημά του είναι ο διαμοιρασμός της μιζέριας, η προαγωγή της αναξιοκρατίας, η μεγέθυνση της παραβατικότητας της πολυνομίας και της κρατικής διαφθοράς, η θώπευση του παρακράτους και η γιγάντωση των ολιγαρχών.
Ακόμα και στην αρχαία Ελλάδα όπου η δουλεία ήταν θεσμικά αποδεκτή, ο καρπωτής του πλούτου που δημιουργούσε ο σκλάβος είχε υποχρέωση να του παρέχει την τροφή και τη στέγη, με ποινή θανάτου! Τώρα το κράτος-δουλέμπορας δεν έχει καν αυτή την υποχρέωση.
Οι μη-εξυπηρετούμενες οφειλές προς το κράτος αυξάνουν με ρυθμό δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως, από την αδυναμία των πολιτών της παραγωγικής οικονομίας να αντεπεξέλθουν στην υπερφορολόγηση. Δεν είναι δυνατόν να φορολογεί ένα κράτος το αίμα που τρέχει στις φλέβες του ανθρώπου! Είναι ανήθικο, αντισυνταγματικό, παράνομο, και κάποιοι πρέπει να μπουν φυλακή για αυτό!
Για ποια μισαλλοδοξία κατά της Αριστεράς μας λέτε κύριοι;
Περιθάλπετε απλά τους δουλέμπορους του Ελληνικού Λαού!
Ποιος είναι ο πραγματικός μισαλλόδοξος; Αυτός που θέλει να ζήσει ή αυτός που θέλει λέγοντας μισές αλήθειες να αφήσει κάποιους να σκοτώσουν τον άλλον, χωρίς πολλές-πολλές αντιρρήσεις;
Να φύγουν να πάνε στην ευχή του Θεού!
Και αυτοί που τα κάνουν, και αυτοί που τους περιθάλπουν!
*Ο Άγης Βερούτης είναι μηχανολόγος μηχανικός, αρθρογράφος, μικρομεσαίος επιχειρηματίας και είναι υποψήφιος στις Ευρωεκλογές με τη Νέα Δημοκρατία
agissilaos@gmail.com
www.twitter.com/agissilaos
ΠΗΓΗ
blogger:
- Είδατε τι παθαίνει κάποιος που δεν διαβάζει το moulari! Αν μας είχα διαβάσει ο Άγης Βερούτης, τότε δεν θα βρισκόταν εις απορίαν: "Ούτε οι δούλοι δεν ζούσαν έτσι"
- Θα είχε εμπεδώσει ότι ήδη έχουμε διαβεί το κατώφλι προς μια εποχή ζοφερή όπου θα ζηλεύουμε τους δούλους! Επιστρέφουμε σε μια κατάσταση στην οποία δεν είμαστε ούτε καν δούλοι. Όταν το είσαι δούλος φαντάζει μια τεράστια πρόοδος και ιδιαίτερα ικανοποιητική κατάσταση. Ξέρεις τι σημαίνει να έχεις εξασφαλισμένο ημερήσιο σιτηρέσιο και δεν χρειάζεται να ψάχνεις στα σκουπίδια;
- Όλα αυτά έχουν ειπωθεί έχουν καταγραφεί από άξιους πραγματικά διανοούμενους σαν τον κ. Γιάννη Παπαμιχαήλ. Ανατρέξτε στα βιβλία τους!
Oύτε καν δούλοι... το μέλλον είναι εδώ! (Eπανεγγραφή)
===================
Η ανάπτυξη είναι εδώ... ξεπεράστηκε κι η "κανονικότητα" του Τσεκαλώτου...
...κι είναι από τις καλύτερες συμβάσεις στην ελεύθερη αγορά της πρώτη φορά φασιστερά, μετά το Γιώργη Παπαδόπουλο, Μεταξά και σια
==============
Το τέλος της εργασίας
Αλκιβιάδης-Κωνσταντίνος Κεφάλας*
Στον κόσμο της Ύστερης Αρχαιότητος, οι Ρωμαίοι πολίτες είχαν την πεποίθηση ότι ποτέ δεν θα τους απασχολούσαν σοβαρές βιοποριστικές ή υπαρξιακές ανησυχίες, επειδή οι απαραίτητες εργασίες διαιώνισης της «αιωνίας θεϊκής τάξεως» εκτελούντο αποδοτικά από τα αεικίνητα πλήθη των δούλων, μέσω των οποίων η Ρώμη αφειδώς τροφοδοτούσε τον πλούτο των δικών της πολιτικών ελίτ. Η Ρωμαϊκή ισχύς προσέφερε την αίσθηση της ασφάλειας μέσω της δωρεάν παροχής ύπνου στους Ρωμαίους πολίτες σε καταλύματα στέγασης ψυχών (Dormitorium), δικαιωματικού εμβαδού ενός τετραγωνικού μέτρου ανά άτομο. Μετά το πρωινό ξύπνημα στην Ρώμη, ακολουθούσε η επίσκεψη στο Κολοσσαίο, όπου οι πολίτες παρέμεναν εκεί καθ’ όλην την διάρκεια της ημέρας, απολαμβάνοντας το αισθητικό θέαμα του σφαγιασμού μονομάχων, δούλων, επαναστατών, αγρίων ζώων και αιχμαλώτων πολέμου. Ταυτόχρονα η Ρωμαϊκή διοίκηση απησχολείτο με την υψηλή πνευματική εργασία της ευρέσεως ευφάνταστων αιματηρών και συγκλονιστικών μεθόδων θεάματος αργού θανάτου. Μία επίσκεψη στο Ρωμαϊκό Νταχάου θα μας αποκαλύψει τους ευμεγέθεις αγωtγούς των Vomitorium, ένθα καθημερινώς 50 χιλιάδες θεατών κατέθεταν με ευχαρίστηση το περιεχόμενο του στομάχου των, λόγω της τάσης προς έμετο που προκαλούσε η μυρωδιά του αίματος και της καμένης σαρκός. Το θέαμα εσυμπληρώνετο από την δωρεάν διανομή άρτου από τις Ρωμαϊκές πολιτικές και οικονομικές ελίτ, μέσω “φιλανθρωπικών” δράσεων του τύπου «οι λίγοι δεν μπορούν».Η μεγαλύτερη πρόκληση του Ρωμαϊκού κόσμου της Ύστερης Αρχαιότητος υπήρξε η διαχείριση του πολυπληθούς ανθρωπίνου δυναμικού των αέργων-ανέργων «ελευθέρων» Ρωμαίων πολιτών. Στην Ρώμη, η πρόκληση και ο κίνδυνος της αεργίας των πολιτών αντιμετωπίσθη επιτυχώς με την εφαρμογή των αρχών της «κοινωνικής μηχανικής», η οποία μεταξύ άλλων περιελάμβανε την παροχή «άρτου και θεάματος».Σήμερα, η τρίτη βιομηχανική επανάσταση επέβαλε την απαξίωση της εργασίας μέσω του αυτοματισμού και των ηλεκτρονικών υπολογιστών, όπου τα μηχανήματα αντικατέστησαν μαζικά τους εργαζόμενους στην παραγωγή πλούτου [1]. Την ίδια ακριβώς πρόκληση με την Ρώμη, δηλαδή την αντιμετώπιση της αεργίας των πολιτών, καλούνται να αντιμετωπίσουν σήμερα και οι ακόρεστες πολιτικές και οικονομικές ελίτ σε πλανητική κλίμακα. Το «τέλος της εργασίας» έχει δημιουργήσει δισεκατομμύρια ανέργους και «απασχολήσιμους», (κοινωνικό όρο που εισήγαγε περιφρονητικά για την εργασία και τον άνθρωπο ο «αρχιερέας» της εκκόλαψης των Πράσινων Αυγών Boκanovski). Στον σύγχρονο κόσμο το πρόβλημα της ανεργίας καθίσταται ακόμη πολυπλοκότερο σε σχέση με τον Αρχαίο Κόσμο, λόγω του υψηλού ποσοστού αυτοματοποίησης της παραγωγής, της διαθέσιμης επιστημονικής γνώσης και τεχνολογίας και της μετακίνησης τεραστίων ανθρωπίνων πόρων από τις χώρες του τρίτου κόσμου στην Δύση.Η υποχρέωση, η αγωνία και η ανάγκη των πολιτικών ηγεσιών των Εθνών-Κρατών τις προηγούμενες δεκαετίες να εξασφαλίζουν εργασία στους πολίτες δεν υφίσταται στις σύγχρονες μετα-νεοτερικές κοινωνίες, επειδή η πολιτική αρχή του Έθνους-Κράτους έχει αντικατασταθεί επιτυχώς από την αρχή των παγκόσμιων οικονομικών ελίτ, οι οποίες αδιαφορούν πλήρως για την ανεργία των πολιτών, ενδιαφερόμενες μονό για το προσωπικό τους κέρδος. Η εξαφάνιση του Έθνους-Κράτους και η υποχώρηση της εργασίας δημιουργεί νέες προκλήσεις αφενός για τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ και αφετέρου για τις κοινωνίες.Η εκρηκτική άνοδος της εγκληματικότητος και της πνευματικής εξαθλίωσης που δημιουργεί η ανεργία θα απαιτήσει την αύξηση του αριθμού των δυνάμεων και μέσων καταστολής και των φυλακών. Στις ΗΠΑ 385 άτομα σκοτώθηκαν από την αστυνομία τους τελευταίους 5 μήνες του 2015, στην πλειοψηφία τους άνεργοι.Ταυτόχρονα, ο έλεγχος των πληθυσμών θα καταστεί εφικτός μόνο με την συστηματική και επιστημονική καλλιέργεια του αισθήματος της ανασφάλειας και του φόβου μέσω της στέρησης της ατομικής ιδιοκτησίας (ΕΝΦΙΑ), του περιορισμού της κυκλοφορίας του χρήματος (πτώχευση εντός του Ευρώ), της καταστροφής της μεσαίας τάξης (ανεργία, φορολογία), της εξαφάνισης της θύραθεν παιδείας, της υποβάθμισης του αστικού τοπίου (τσιμέντο, γκράφιτι, αρχιτεκτονική και ιστορική αποκοπή από το παρελθόν), την καλλιέργεια της συλλογικής χυδαιότητας μέσω της προπαγάνδας των ΜΜΕ και της απαξίωσης της εργασίας με την ανεξέλεγκτη εισαγωγή μεταναστών (κυρία Τασούλα). Οι πρακτικές αυτές, κοινός παρονομαστής όλων των πολιτικών κομμάτων εξουσίας, ενισχύουν την γκετοποίηση, καλλιεργούν συνειδητά την εγκληματικότητα και ενθαρρύνουν την ανάπτυξη φυγόκεντρων κοινωνικών δυνάμεων και αντιθέσεων ώστε να αποπροσανατολίζουν την κοινωνία από τα μείζονα πολιτικά θέματα. Έτσι αυτομάτως διαιωνίζουν την εξουσία των μέσω της προβολής από τα ΜΜΕ του αυτόκλητου ρόλου του σωτήρα-πολιτικού.Στο σύγχρονο Χαξλεΐνικό κοινωνικό πλαίσιο, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ διαβιούν εντός ενός αποστειρωμένου φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος, μέσα σε φυλασσόμενες και προφυλαγμένες περιοχές, απολαμβάνοντες επίπεδο διαβίωσης ανώτερο του μέσου όρου, ενώ ταυτόχρονα διαθέτουν και καλλιεργούν την αναγκαία προσωπική παιδεία, γνώση, τεχνογνωσία και εκπαίδευση που θα επιτρέψει στους επιγόνους των να ελέγχουν και αυτοί στο μέλλον τις εξαθλιωμένες πνευματικά μάζες, αντιγράφοντας τα πολιτικά και κοινωνικά πρότυπα και τις πρακτικές της Νότιου Αφρικής (South-Αfricanization).Η πρόκληση και το στοίχημα για τις σημερινές και μελλοντικές κοινωνίες των πολιτών θα είναι κατά πόσο θα δυνηθούν να δραπετεύσουν από την πνευματική εξαθλίωση που τους επιβάλουν οι άπληστες νέο-φεουδαρχικες εγχώριες και Ευρωπαϊκές ελίτ. Η μόνη λύση, τουλάχιστον προσωρινά, φαίνεται να αποτελεί η προσωπική αντίσταση της άρνησης της δουλείας μέσω του περιορισμού της κατανάλωσης, η προσωπική και μοναχική προσπάθεια απόκτησης παιδείας και καλλιέργειας, η αποχή στο μέτρο του δυνατού από το τραπεζικό και οικονομικό σύστημα και η αυτό-οργάνωση των πολιτών σε «απομονωμένες» αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητες που θα παράγουν τα απαραίτητα προς το ζην αγαθά με την προσωπική εργασία και την ανταλλαγή των προϊόντων.Στην Ελλάδα, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ έχουν αντιληφθεί ότι έχει επέλθει το “τέλος της εργασίας” λόγω της ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχουν επίσης προβλέψει με ακρίβεια τις μελλοντικές εξελίξεις, επιπτώσεις και κατακλυσμιαίες αλλαγές που η μαζική ανεργία θα επιφέρει στον κοινωνικό ιστό της χώρας. Έτσι λοιπόν φροντίζουν για την διάσωση των ανήθικων προνομίων των μέσω ενός καλά οργανωμένου συστήματος προπαγάνδας και ελέγχου της κοινωνικής συμπεριφοράς, ανεξαρτήτως του πολιτικού σχήματος που κατέχει την εξουσία (π.χ. άρνηση παράδοσης βουλευτικών αυτοκίνητων και από «αριστερούληδες»).Η μαζική και συνειδητή τοποθέτηση των Πρασίνων Αυγών Bokanovski σε σημαντικές κυβερνητικές θέσεις και διεθνείς οργανισμούς, αποδεικνύει την αγωνιώδη προσπάθεια των εγχωρίων ελίτ για την διαρκή και επιτυχή διαιώνιση τους στην εξουσία. Οι πολιτικές ενέργειες των είναι αιώνιες και ισοδύναμες με το απόλυτο κοσμικό σημείο του εκκρεμούς του Foucault! Αενάως, θα αγωνίζονται για την συνεχή πτωχοποίηση, τον έλεγχο και την εξαθλίωση του Ελληνικού λαού κάτω από το οποιοδήποτε πολιτικό σχήμα, πράσινο, γαλάζιο ή ροζ, μέσω της σκληρής φορολογίας, της παροχής «φτηνής» παιδείας, της καλλιέργειας του φόβου ενός Grexit (ουτοπικού για τους επαΐοντες, πιθανού για τους ανεγκέφαλους) και της αποχαύνωσης των πολιτών, ώστε αυτοί να καταστούν ανίκανοι να αντιδράσουν στον εξανδραποδισμό τους. Τουλάχιστον οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ υπήρξαν ειλικρινείς στις προθέσεις τους. Τα τελευταία πέντε χρόνια της κρίσης ποτέ δεν έφεραν σε δημόσιο διάλογο τον προβληματισμό έστω και ενός πιθανού σχεδίου οικονομικής ανάπτυξης, ενώ δεν αντιλαμβάνονται ότι με αυτές τις πρακτικές επιβεβαιώνουν την συναίνεση τους στον θάνατο της χώρας.Η νέα τερατογέννηση της Δ’ Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους στην Ευρώπη αποτελεί την νεκρανάσταση της Ρώμης. Αυτή, είτε θα κατορθώσει να ισχυροποιηθεί και συνεπώς να «ζέψει» περαιτέρω τους Ευρωπαϊκούς λαούς στο άρμα της απόλυτης πνευματικής δουλείας, ανεργίας-αεργίας και εξαθλίωσης, επιβεβαιώνοντας την ρήση semper, quod ubique, quo ab omnibus, είτε θα αυτοδιαλυθεί διαψεύδοντας την.[1] J. Rifkin, «Το τέλος της εργασίας και το μέλλον της», Εκδόσεις Νέα Σύνορα, Αθήναι, 1996.* O Αλκιβιάδης-Κωνσταντίνος Κεφάλας είναι Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστήμιου του Manchester, UK, Δντης Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Ινστιτούτο Θεωρητικής και Φυσικής Χημείας.
Σχόλια