Βlogger: Λόγω της επικαιρότητας, παρόξυνση της κρίσης, μετανάστευση και σε συνέχεια της συζήτησης μ' ένα καλό φίλο, επαναφέρω σε πρώτη εγγραφή μια εγγραφή της 30ης Μαρτίου του 2014, δυο χρόνια πριν, για να διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι ότι "όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας". Κρατείστε τις εύστοχες προσεγγίσεις των συνομιλητών: προβλέψεις εύστοχες, λόγος επιστημονικός, λόγος όχι ιδεοληπτικός. Καλή ακρόαση και καλή ανάγνωση. (Το video είναι από την εκπομπή: "Πειρατές της Δευτέρας": 18-11-2013)
Βlogger:
Όλη η συζήτηση είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Eπειδή πολλοί δεν "στρώνουν τον κώλο τους" να ακούσουν μια δίωρη συζήτηση - διάλεξη, απομαγνητοφώνησα" ένα τμήμα της για να σας πείσω ότι έχει πραγματικό ενδιαφέρον.
- Εντελώς αυθαίρετα "απομαγνητοφώνησα" ένα τμήμα της από την 1ώρα 20 λεπτά μέχρι τέλους....πιστεύω να τη βρείτε χρήσιμη. Καλή ανάγνωση - αν δεν την ακούσετε ολόκληρη....
Συγκροτεί συνήθως τα πρότυπα ήρωα ή του αγίου, του αγίου σε ειρηνικές περιόδους, του ήρωα στις πολεμικές. Λέω λοιπόν: μπορεί κάποιος - σαν ερώτημα, σαν απορία - μπορεί κάποιος, μπορούμε να φανταστούμε κάποιον που μπορεί να παραιτηθεί και από την ίδια του ακόμα την ύπαρξη, χωρίς όμως του επαναστατικού τύπου υπέρβαση: "ελευθερία ή θάνατος", ίσως και να μπορεί!
Δηλαδή η παραίτηση του δούλου, ο δουλικός πραγματισμός του, ενέχουν μια τέτοια υπερβατική διάσταση, άλλωστε για τους ασχολούμενους με τη φιλοσοφία των πολιτικών ιδεών είναι γνωστό ότι ο Φουκώ στις "Λέξεις και τα πράγματα" μιλούσε ακριβώς για μια τέτοια σύζευξη του εμπειρικού και του υπερβατικού, τι θέλω να πω: αυτό το εμπειρικό πραγματιστικό σκέλος του τυπικά δουλικού συλλογισμού το: "δε βαριέσαι μωρέ, κοίτα τη δουλειά σου, δεν βλέπεις, μα δεν γίνεται τίποτα", αυτό. Αυτό είναι ένα εμπειρικό πραγματιστικό σκέλος ενός δουλικού συλλογισμού.
Αυτό λοιπόν συμπαρασύρει την δουλική πολιτική συνείδηση σε συναινετικές πολιτικές νοοτροπίες που ενδεχομένως, λέω είναι δυνατόν να φτάσουν μέχρι την αδιαφορία του για την ίδια του την ζωή, για την ίδια του την επιβίωση.
Ο δούλος ως άτομο αποφεύγει τη στράτευση στις όποιες μεγάλες απελευθερωτικές ιδέες, στις οποίες ως "πραγματιστής" δεν πολυπιστεύει.
Από πολιτικής άποψης, ο δούλος είναι ένας ζωντανός νεκρός!
Που ζει χωρίς ρομαντισμούς, με την πεποίθεση του οριστικού χαρακτήρα των ιστορικών δεδομένων περί της κοινωνίας που ο ίδιος γνωρίζει εμπειρικά και πρακτικά από την καθημερινή του ζωή.
Δηλαδή αυτό που λέω: οριστικός χαρακτήρας των ιστορικών δεδομένων: "δεν γίνεται τίποτα, τα πράγματα ήταν πάντα έτσι και θα είναι πάντα έτσι" Άρα έχει έναν οριστικό χαρακτήρα, δε υπάρχει ροή, δεν υπάρχει ρευστότητα ιστορική, αυτό είναι, δεδομένο το βλέπω στατικά. Και επίσης δεν είμαι ρομαντικός, δεν πιστεύω σε συλλογικότητες, επαναστάσεις, μεγάλες ιδέες και τέτοια, αυτά είναι για τους άλλους... τους χαζούς...τους μπουρδολόγους, τους διάφορους, τους άλλους...
Εγώ είμαι - σήμερα θα λέγαμε - ένα ανθρωπάκι, ένας μικροαστός που κοιτάει τη δουλίτσα του. Δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, είναι τυπικό της δουλικής συνείδησης.
Οι πολιτικά ενεργές συλλογικότητες και του αρχαίου και του νεώτερου κόσμου, ποιες είναι η πολιτικά
ενεργές συλλογικότητες του αρχαίου κόσμου. Λόγου χάρη ο αρχαίος Έλληνας πολίτης, σε αντιδιαστολή με τον δούλο, ο ελεύθερος αρχαίος Έλληνας πολίτης που προφανώς για να λειτουργεί ως πολίτης είναι ταυτόχρονα και οπλίτης και όταν παύει να είναι οπλίτης - ο αρχαίος Έλληνας και ο αρχαίος Ρωμαίος, απλώς καθίστανται δούλοι!
Αυτές λοιπόν οι πολιτικά ενεργές συλλογικότητες του αρχαίου ή του νεώτερου κόσμου, οι εθνικοί λαοί ή οι κοινωνικές τάξεις ιδιαίτερα οι τάξεις των θυμάτων της εκμετάλλευσης που μέσα από τους εθνικούς λαούς ξαφνικά αποκτούν υπόσταση υποκειμενική και συνείδηση της κοινωνικής τους τάξης θύματος της εκμετάλλευσης, αποτελούν αφηρημένα και υπερβατικά πολιτικά υποκείμενα που ο κάθε δούλος ως άτομο ο κάθε δούλος δεν γνωρίζει καθόλου. Τί πάει να πει εθνικοί λαοί, τί πάει να πει κοινωνικές τάξεις,.... δεν μας παρατάς ρε φίλε κι' έχουμε και δουλειές! Εγώ δεν πήγα ποτέ στον μπακάλη να αγοράσω κανένα λαό, ή κοινωνική τάξη... μελιτζάνες αγοράζω, αυτό ξέρω ότι υπάρχει...Υπάρχει αυτό που πιάνω, που γνωρίζω...
Συνεπώς αυτές οι ιδέες που ονομάζονται λαοί ή τάξεις, αυτές οι συλλογικές μορφές για τον δούλο είναι τόσο αφηρημένες που κατά τη γνώμη - ως καλός ρεαλιστής που είναι -αποφαίνεται ότι δεν υπάρχουν.... γιατί δεν υπάρχουν;
Γιατί ο ίδιος μέσα στην καθημερινή δουλική συνθήκη δεν τις έχει γνωρίσει. Γιατί δεν μπορεί να τις γνωρίσει; γιατί αν τις είχε γνωρίσει δεν θα ήταν δούλος. Παρόμοιες λοιπόν πολιτικά ενεργές συλλογικότητες, που δεν μπορούν να υπάρξουν ποτέ πολιτικά παρά απολύτως συνδεδεμένες μεταξύ τους και μόνο στο μέτρο που θέτουν ένα ζήτημα κυριαρχίας επί ενός κοινού εδάφους ζωής και εργασίας δεν μπορούν, όμως να διαμορφωθούν ως συναισθήματα συλλογικά, παρά μέσα από θερμές, συναισθηματικά θερμές, σχέσεις μεταξύ των μελών των ομάδων ή συλογικοτήτων, γύρω δηλαδή από αυτό που στο τρίτο σκέλος του τρίπτυχο της Γαλλικής επανάστασης συγκροτεί το πρόταγμα της αδελφότητας, που οι μετανεωτερικοί πολιτικοί στοχαστές βιάστηκαν ως συνήθως να καταγγείλουν ως θεολογικής και θρησκευτικής προέλευσης, πρόταγμα την αδελφότητα .
Σαν αυτό αποτελεί να αποτελεί ένα στίγμα και όχι μια ακριβώς εξήγηση του ρόλου που είχε το θρησκευτικό συναίσθημα στους μεσαιωνικούς χρόνους για την συγκρότηση μιας απελευθερωτικής βούλησης στου ίδιους τους δούλους.
Πως συμβαίνει αυτό...γιατί ο χριστιανισμός αποκτά μια τέτοια διάδοση και δυναμική μέσα στις κοινωνίες τω δούλων. Γιατί για πρώτη φορά, με την εμφάνιση του χριστιανισμού και των προταγμάτων του εμφανίζεται και η ιδέα,
Πρώτον μιας πιθανής εξομοίωσης του αφέντη με τον δούλο στα μάτια του Κυρίου.
Δεύτερον, η ιδέα μιας εκδικητικής εξίσωσης διότι την ημέρα της κρίσης, που αργότερα την ημέρα της κρίσης αυτής όταν οι δούλοι συγκροτούνται ως εθνικοί λαοί την ονομάζουν ημέρα της επανάστασης και της δίνουν συμβολική αξία πολιτικά ανατρεπτική.
Πριν όμως, αιώνες πριν μέσα στην νοοτροπία του δούλου εμφανίζεται η ιδέα τυπικά χριστιανική,
πρώτον: ότι ο πλούσιος δύσκολα θα περάσει στον παράδεισο,
Δεύτερον: ότι την ημέρα της κρίσης θα τιμωρηθεί και τότε στην μετά θάνατον ζωή θα αποκατασταθεί η δικαιοσύνη.
Θα αποκατασταθεί το αίτημα της ισότητας.
Μέχρι τότε ο δούλος ζει απολύτως μοιρολατρικά.
Η μοίρα αυτή, ως πεπρωμένο, εμφανίζεται ως κάτι που αμφισβητείται μέσα από αυτή χριστιανική κατ' αρχάς ηθική που θέτει το ζήτημα του φτωχού και του δούλου όχι προφανώς πολιτικά με τρόπο επαναστατικό, δεν έχει κανένα δικαίωμα μέσα στον χριστιανισμό ο δούλος να απαιτήσει έστω από τον χριστιανό αφέντη του πλούτη, όχι, αλλά στη μετά θάνατον ζωή εμφανίζεται να έχει μια ελπίδα αποκατάστασης των αδικιών που υφίσταται σ' αυτόν εδώ τον κόσμο.
Αρχίζει λοιπόν να συμπυκνώνεται ένα συναίσθημα οικειότητας μεταξύ δούλων που συνενώνουν πάνω σ' ένα κριτήριο ομοιότητας οτιδήποτε ορίζει η οικονομική και καθημερινή ή εμπειρία του καθενός. Όλοι οι δούλοι δεν έχουν τις ίδιες συνθήκες ζωής.
Χωρίς αυτά όμως τα συναισθήματα αδελφικότητας προφανώς καμία αίσθηση του συν-ανήκειν δεν μπορεί να διαμορφωθεί από τα θύματα της εκμετάλλευσης και συνεπώς οι δούλοι παραμένουν άκρως μεμονωμένοι, εξατομικευμένοι.
Βέβαια, η συνθήκη αυτή του εξατομικευμένου δούλου δεν επιτρέπει τέτοιες συναισθηματικές πολυτέλειες προς του ομοίους του. Άλλωστε ο ο τότε ο προνεωτερικός νομικός πολιτισμός - την ξέρετε τη έκφραση, μας έχει πρήξει ο κ. Βενιζέλος που ασχολείται τώρα, λέει, με τα θέματα της πατρίδας, ο "Ευρωπαϊκός νομικός πολιτισμός κ.τ.λ.π.", και τότε υπήρχε ένας νομικός πολιτισμός στα φεουδαρχικά και δουλοκτητικά καθεστώτα, ο τότε προνεωτερικός νομικός πολιτισμός θέλει τους δούλους να συνανήκουν όλοι μαζί ως κοπάδι όλοι στον ίδιο αφέντη και όχι σε κάποιο αφηρημένο συλλογικό τους εαυτό.
Το ερώτημα λοιπόν με (μας) απασχολεί, είναι εάν και κατά πόσον η σημερινή μετανεωτερική - λεγόμενη - πολιτική συνθήκη, οι σημερινές μετανεωτερικες - λεγόμενες πολιτικές συνειδήσεις των ανθρώπων δεν τείνουν να τους επιστρέψουν σε καταστάσεις ούτε καν δούλου, σε καταστάσεις ούτε κάν προνεωτερικές και λέω ούτε καν διότι ότι παλιός αφέντης έχει ένα ρόλο "κοινωνικού κράτους", δηλαδή ασχολείται με την στέγαση την διατροφή του κοπαδιού του, κοπάδι είναι οι δούλου, ανθρωποτροφία κάνει, συνεπώς τις άμεσες στοιχειώδες ανάγκες υγείας ακόμα και εκπαίδευσης, στο μέτρο του δυνατού, αφού κανένας αφέντης δεν θέλει να δει το κοπάδι του να ψοφάει...άρα έχει αυτόν τον ρόλο που αργότερα μετά πολλούς συλλογικούς αγώνες αναλαμβάνει το λεγόμενο "κοινωνικό κράτος".
Το κοινωνικό κράτος δεν είναι φιλανθρωπία, δεν αποτελεί μια πράξη φιλανθρωπίας, αποτελεί τρόπον τινά το πολιτικό αντίκρισμα μιας συλλογικής απαίτησης των λαϊκών στρωμάτων ως προς αποκατάσταση βιώσιμων συνθηκών για τα πιο ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού.
......
Λέω λοιπόν ότι λαμβάνοντας υπ'όψιν το γεγονός ότι ένα μεγάλο κομμάτι της παραγωγής μετατοπίζεται προς την Ασία, συνεπώς εάν από εκεί μπορούν να βρεθούν για τον παγκόσμιο καπιταλισμό οι καλύτερες συνθήκες - μέσα στη λογική του ανόθευτου ανταγωνισμού - για την κερδοφορία, η κινεζοποίηση των μισθών του συνόλου του πληθυσμού της γης συνεπώς και εδώ που είναι το ιδεατό πειραματόζωο που ήταν μια χώρα με ιστορία και πολιτικές παραδόσεις, η οποία οδηγείται σταδιακά σε καταστάσεις συνειδησιακές "ούτε καν δούλου", αφ'ενός λοιπόν η μια εκδοχή είναι να βρω δούλους με την κινεζοποίηση των μισθών, είτε πηγαίνοντας στην Κίνα ή φέρνοντας τους Ασιάτες και Αφρικανούς ως φτηνό μεροκάματο στην Ευρώπη και εν τέλει εξαναγκάζοντας τους εθνικούς πληθυσμούς να αποδεχθούν - ως μοιραίες λόγω του ανόθευτου ανταγωνισμού των - τη μείωση των μισθών τους - την κινεζοποίησή τους..
Από την άλλη υπάρχει ένα ακόμη ενδεχόμενο: να επιστρέψουμε σε καταστάσεις επί τους ουσίας νεοφεουδαρχίας αυτό είναι το ένα ενδεχόμενο, υπάρχει όμως και ένα δεύτερο ενδεχόμενο:
Με την σταδιακή αντικατάσταση από ρομπότ και μηχανές όλο αυτό που ονομάζεται ανθρώπινο δυναμικό απλώς δεν χρειάζεται, αποτελεί ανθρώπινο πλεόνασμα. Για να το πω πιο λιανά σκουπίδι.
Και το σκουπίδι πρέπει να ανακυκλώνεται ή να πετιέται. Στη δεύτερη περίπτωση ο εργαζόμενος πληθυσμός της Ε.Ε. και γενικότερα των δυτικών κοινωνιών που θεωρούνται πιο ανεπτυγμένες, δεν θα είναι ούτε καν δούλοι. Ήδη κοινωνικό κράτος κοινωνική πρόνοια πάνε περίπατο. Άρα όλο αυτό που είχε εξασφαλίσει η λαϊκή πάλη και η ταξική πάλη - το κοινωνικό κράτος, την κοινωνική πρόνοια - πάνε περίπατο ...αναιρείται, χάνεται, φεύγει!
Ως ιστορικό κεκτημένο αμφισβητείται... Λένε στις κοινωνίες: "δεν έχετε ιστορία" οι Ρεπούσηδες και όλα αυτά τα κολοκύθια που αμφισβητούν την ιστορική μνήμη δεν το κάνουν τυχαία! Αμφισβητούν το σύνολο της ιστορικής μνήμης! Ότι δήποτε έδινε αξιοπρέπεια και "τσαμπουκά" σε συλλογικότητες πολιτικές, όπως οι λαοί ή οι κοινωνικές τάξεις, τους κόβουν την αξιοπρέπεια, ώστε να τους κάνουν αυτό που είναι δούλοι, δουλικές συνειδήσεις..
Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, δεν θα επιστρέψει σε κατάσταση δουλείας, προνεωτερικής δουλείας, θα πάει ακόμα πιο πίσω!!!
Δεν υπάρχει τέτοια λέξη!
Δεν υπάρχει πριν το δούλο τι είναι .... δεν ξέρω!
Ούτε καν δούλος πάντως..!!!
Ενδεχομένως μια αποθήκη οργάνων για μεταμοσχεύσεις.
Τίποτα, ζωντανοί κλώνοι, πλεόνασμα .. σκουπίδι...τίποτα.
Σε αυτήν την περίπτωση όμως θα πρέπει να δούμε και πως διαμορφώνονται αυτές οι συνειδήσεις των "ούτε καν δούλων" του μέλλοντος, που δεν είναι καθόλου απλός "εργασιακός μεσαίωνας", είναι πολύ χειρότερα.
Μεσαίωνας είναι που κάτι που υπήρχε μέχρι τώρα ζωντανός μέσα στις παραδόσεις των συγκρούσεων,...
Να γυρίσουμε στον μεσαίωνα;
Ούτε κάν, πιο πίσω...
που πιο πίσω ...τρέχα γύρευε...
Κι' όταν λάβουμε υπ όψιν μας ότι ακριβώς η αυτοματοποίηση της παραγωγής καθώς και η μαζική μετακίνησή της στην Ασία έχει σαν αποτέλεσμα στις δυτικές κοινωνίες η πλειοψηφία των εργαζομένων απασχολούνται στις "υπηρεσίες", που δεν δίνουν ταυτότητα εργασιακή, όπως έδινε παλιά η σκληρή δουλειά που ως τέτοιες - σκληρές - έδιναν: Ο τσαγκάρης, ο αγρότης, ο εξειδικευμένος τεχνίτης που είχαν ταυτότητες εργασιακές, ακριβώς επειδή ήταν σκληρές,το να κάνεις μάρκετινκ δεν δίνει ταυτότητα εργασιακή το ίδιο σαφή....
Άλλωστε στην νεοφιλεύθερη φιλολογία της "απελευθέρωσης" του ατόμου, ο εργαζόμενος έχει "γλυτώσει" από τα δεσμά της μόνιμης εργασίας!! Υποτίθεται ότι ο σύγχρονος δυτικός πολίτης αλλάζει κατά τη διάρκεια της εργασιακής του ζωής οκτώ με εννέα φορές δουλειά, αντικείμενο!
Άρα έχει κι' αυτός μια ρευστή ταυτότητα στο εργασιακό του πεδίο. Δεν είναι λοιπόν μόνο η εθνική και η ταξική ταυτότητα που είναι ρευστή, προστίθεται και η ρευστή εργασιακή του ταυτότητα!!!
Άρα προς τα που πάει αυτός και πιο είναι το συμφέρον...
Έχει τάξη, πιο το ταξικό του συμφέρον;
Γιατί στις χιλιετηρίδες της ζωής τους οι δούλοι δεν απέκτησαν τέτοια συνείδηση;
Γιατί άργησαν τόσο πολύ οι δούλοι να μετασχηματισθούν - ως θύματα εκμετάλλευσης - σε λαός;
Αυτά είναι λοιπόν, μερικά εφιαλτικού τύπου ερωτήματα που πρέπει να έχουμε στο νού μας κάθε φορά που σκεφτόμαστε αυτά τα στερεότυπα , αυτές οι στερεότυπες ιδέες, ότι όλα αυτά είναι πράγματα έρχονται νομοτελειακά από την ιστορία, συνεπώς είναι οι φυσικές εξελίξεις των πραγμάτων, συνεπώς κάτι το προοδευτικό και όποιος είναι εναντίον είναι αντιδραστικός.
Άρα να μπορούμε να σκεφτούμε με μεθοδολογικά σαφείς όρους την ιστορία του παρόντος.
Η ιστορία είναι εργαλείο που σου επιτρέπει να καταλάβεις το παρόν!
...
blogger:
1. Ας με συγχωρέσει ο κ. Παπαμιχαήλ τα όποια λάθη στη μεταφορά...
2. Βλέπε και τούτο: ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΗΣ
2. Σας συνιστώ να διαβάσετε το βιβλίο του Γιάννη Παπαμιχαήλ - Καθηγητής Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας με τίτλο: ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ, εκδόσεις "πεδίο".
----------------
Σχόλια