Το χρέος της Ελλάδας αντιμετωπίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε η χώρα έλαβε μια τεράστια εισφορά χρημάτων από την ΕΚΤ
Το ευρώ υπάρχει εδώ και σχεδόν 20 χρόνια.
Η δημιουργία του κοινού συστήματος εκκαθάρισης οδήγησε στις συναλλαγματικές ισοτιμίες του ανατολικογερμανικού μάρκου, του ζλότυ, του φιορίν, του λεβ, και ακόμη και του μογγολικού tugrik που καθορίστηκε αυθαίρετα από τη Σοβιετική Ένωση, ανεξάρτητα από την αγοραστική δύναμη των εθνικών νομισμάτων.
Στη δεκαετία του 1960, το βουλγαρικό λεβ ήταν υποτιμημένο κατά 20% και το πολωνικό ζλότι περίπου 45% υπερτιμημένο.
Δεδομένου ότι το «ρούβλι μεταβίβασης» δεν ήταν ακόμα μετατρέψιμο σε δυτικά νομίσματα, παρέμενε ψευδαίσθηση και το μέσο με το οποίο η Σοβιετική Ένωση θα μπορούσε να εμπλουτίσει τον εαυτό της και να σώσει τον προϋπολογισμό της σε βάρος των κρατών δορυφόρων της.
Οι Ρώσοι αγόραζαν πρώτες ύλες, προϊόντα, τρόφιμα από τη Δύση και τα πουλούσαν στους «σοσιαλιστές φίλους» τους έναντι του «ρούβλι μεταβίβασης».
Η Διεθνής Τράπεζα Οικονομικής Συνεργασίας, η οποία συνεδρίαζε στη Μόσχα και χειριζόταν όλες τις συναλλαγές στο «ρούβλι μεταβίβασης», έκρυβε τα πραγματικά εμπορικά πλεονάσματα και ελλείμματα κάτω από το χαλί.
Με την πολιτική αλλαγή (πτώση της Περεστρόικα) το κοινό νόμισμα διευθέτησης (ρούβλι μεταβίβασης) έφτασε στο τέλος του και αποδείχθηκε ότι η Σοβιετική Ένωση χρωστούσε τεράστια ποσά στους σοσιαλιστές «αδελφούς» της.
Η κατάσταση με το ευρώ είναι κάπως διαφορετική στις μέρες μας.
Υπάρχουν ορισμένες ομοιότητες με το «κόκκινο δολάριο» (έτσι μερικοί άνθρωποι αποκαλούσαν το «ρούβλι μεταβίβασης).
Πρώτον, το ευρώ δεν είναι μόνο ένα νόμισμα για λογιστικούς σκοπούς, είναι το μόνο νόμισμα που ισχύει στις χώρες της κοινότητας.
Το όνειρο των κομμουνιστών έχει γίνει πραγματικότητα και οι Κεντρικές Τράπεζες των μελών της ευρωζώνης έχουν γίνει «ζόμπι» που δήθεν επιτρέπεται να συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων.
Δεύτερον, τα βουνά του χρέους αναπτύσσονται αλλού - όχι ο εκδότης / διαχειριστής του νομίσματος είναι χρέος, αλλά οι «δικαιούχοι» που εντάσσονται στη ζώνη του ευρώ.
Το χρέος της Ελλάδας αντιμετωπίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε η χώρα έλαβε μια τεράστια εισφορά χρημάτων από την ΕΚΤ.
Το χρέος της Ιταλίας και της Ισπανίας σύντομα θα προκαλέσει άγρυπνες νύχτες για τους υπεύθυνους λήψης αποφάσεων στη Ρώμη, τη Μαδρίτη, τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο
Το αντίστοιχο του σοβιετικού «ρουβλίου μεταβίβασης» στην ΕΕ δεν είναι ακριβώς το ευρώ, αλλά το Target 2.
Πρόκειται για ένα σύστημα πληρωμών στο οποίο οι τράπεζες επεξεργάζονται τις διασυνοριακές πληρωμές σε πραγματικό χρόνο.
Στο στόχο 2, τα πλεονάσματα ή τα ελλείμματα προκύπτουν όταν τα χρήματα ρέουν από τη μία χώρα της ευρωζώνης στην άλλη.
Κατά την επιδείνωση της τελευταίας κρίσης του χρέους του ευρώ το 2011 και το 2012, κεφάλαια από χώρες που πλήττονταν ιδιαίτερα από την Ισπανία και την Ιταλία έφυγαν από την τραπεζική αγορά Target 2 σε χώρες όπως η Γερμανία και το Λουξεμβούργο, οι οποίες θεωρούνταν ασφαλείς καταφύγια.
Οι απαιτήσεις της Γερμανίας έναντι των φτωχότερων χωρών της νότιας Ευρώπης έφθασαν τα 700 δισ. ευρώ την εποχή εκείνη (βλ. Διάγραμμα παρακάτω).
Η κατάσταση επανήλθε στο φυσιολογικό, όταν ο Πρόεδρος της ΕΚΤ Mario Draghi κατέστησε σαφές ότι, εάν ήταν απαραίτητο, θα μπορούσε να προσαρμόσει τον ισολογισμό της ΕΚΤ με την εκτύπωση πρόσθετων χρημάτων.
Το Target 2 εμπόδισε τις χώρες να καταρρεύσουν.
Εάν η Ισπανία είχε παραμείνει με την πεσέτα και η Ιταλία με τη λιρέτα θα είχαν καταρρεύσει.
To Target 2 τους προστατεύει από την πτώχευση εις βάρος των Γερμανών, Λουξεμβούργου και Ολλανδών πολιτών.
Από το 2015 παρατηρούμε πάλι μια «πτήση» των κεφαλαίων κεφαλαίου προς το βορρά, σε μια εποχή που η μηχανή εκτύπωσης χρημάτων στη Φρανκφούρτη «λειτουργούσε» σαν τρελή.
Αυτή τη φορά, ωστόσο, η πτήση κεφαλαίων είναι αποτέλεσμα της πολιτικής Draghi που ξεκίνησε το QE το 2015 και η Bundesbank άρχισε να αγοράζει ομόλογα στην αγορά.
Η ιταλική κεντρική τράπεζα εξαρτάται από την ΕΚΤ και πρέπει να αγοράζει ιταλικά κρατικά ομόλογα.
Οι γερμανοί επενδυτές πρέπει να ανταλλάξουν αυτά τα ομόλογα με ευρώ στην Ιταλία και να μεταφέρουν τα χρήματα μέσω του Target 2 στη γερμανική τους τράπεζα.
Οι αυξανόμενες διαφορές στους ισολογισμούς Target 2 προκύπτουν συνεπώς από αυτό:
1) Ότι οι Γερμανοί, οι οποίοι είναι ιδιοκτήτες των ιταλικών ομολόγων, πουλούν τα ομόλογά τους στην Ιταλία και μεταφέρουν τα χρήματά τους πίσω στη Γερμανία.
Είναι συνέπεια των προηγούμενων προβλημάτων με το εμπορικό ισοζύγιο: οι Ιταλοί αγόρασαν γερμανικά προϊόντα με τα ομόλογα τους στο παρελθόν.
Ως εκ τούτου, η Γερμανία έχει περισσότερες απαιτήσεις από οποιονδήποτε από τους γείτονές της.
2) Ότι οι Ιταλοί πουλούν τα ομόλογα τους και στέλνουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό.
Έτσι, και πάλι εξαιρετικά υψηλές απαιτήσεις χρέους προέκυψαν από τη γερμανική πλευρά.
Το 2018 έχουν ήδη φθάσει σε ένα τρισεκατομμύριο ευρώ, δηλαδή το 25% του γερμανικού ΑΕΠ.
Οι τεράστιες απαιτήσεις για το γερμανικό στόχο 2 δεν καλύπτονται από ομόλογα.
Εάν η Ιταλία ή η Ισπανία αποσυρθούν από τη ζώνη του ευρώ, οι Γερμανοί θα μείνουν στη διάθεσή τους.
Δεν υπάρχει ακόμα αναταραχή στη Γερμανία για αυτό, επειδή η εμπιστοσύνη στην Bundesbank είναι γνωστή στη Γερμανία.
«Δεν έχει καμία σχέση με την κίνηση κεφαλαίου από χώρα σε χώρα».
Στην πραγματικότητα, μόνο τα εκκαθαριστικά υπόλοιπα μπορούν να ανατεθούν, εφόσον κανείς δεν εγκαταλείπει τη ζώνη του ευρώ.
Επομένως, η Ιταλία δεν πρέπει να εγκαταλείψει τη ζώνη του ευρώ.
Είναι πολύ μεγάλη για να την αφήσουν να καταρρεύσει.
Το χρέος της ανέρχεται σε 2,3 τρισεκατομμύρια ευρώ (!), οι υποχρεώσεις στο Target 2 αυξήθηκαν τον Ιούνιο του 2018 από -164,5 δισ. ευρώ το 2015 σε -481 δισ. ευρώ.
Αυτό σημαίνει ότι η Banca d'Italia οφείλει στην Bundesbank σχεδόν μισό τρισεκατομμύριο ευρώ!
Από τη μία πλευρά υπάρχει ο Draghi, ο Ιταλός που χρησιμοποιεί τη θέση του για να σώσει τη χώρα του, και από την άλλη υπάρχουν πολλοί Γερμανοί οικονομολόγοι που επικρίνουν το στο Target 2.
Ο καθηγητής Hans Werner Sinn, για τον οποίο το Target 2 είναι μια επιταγή που δεν μπορεί να εξαργυρωθεί, είναι ιδιαίτερα γνωστό.
Σε ένα από τα άρθρα του περιγράφει την κατάσταση στην Ισπανία και την Ιταλία ως εξής:
«Σε αυτές τις χώρες οι ριζοσπαστικοί σοσιαλιστές κυβερνούν, οι οποίοι δεν θέλουν να μάθουν τίποτα για τη δημοσιονομική πειθαρχία, στην Ιταλία τα παλιά κόμματα εξαφανίστηκαν.
Η ριζοσπαστική κυβέρνηση της Five Stars και της Lega θέλει να πάρει πολύ περισσότερη πίστωση κάτω από την προστασία των άλλων χωρών του ευρώ από ό, τι λαμβάνει ούτως ή άλλως και απειλεί να εγκαταλείψει το ευρώ αν η ΕΕ αρνείται να το πράξει ».
Ο Draghi έχει μια διαφορετική άποψη.
«Το ευρώ είναι απαραίτητο επειδή είναι ισχυρό, γιατί οι κοινωνίες το θέλουν (!) Και δεν έχει κανένα συμφέρον να αμφιβάλλει για την αίσθηση της ύπαρξής του.
Δεν αξίζει να συζητάμε για την κατάργηση του αναπόφευκτου (!).
Αυτό μπορεί να κάνει ζημιά μόνο». "
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το GEFIRA «σύντροφε Draghi, φυσικά, έχετε δίκιο, «ρούβλι μεταβίβασης» είναι ανέγγιχτο και δεν αξίζει να συζητάμε για την ύπαρξη της (σοσιαλιστικής;) κοινότητας και νομίσματος.
Θα συνεχίσει να υπάρχει για άλλα 1.000 χρόνια!
Το 1990, η Ρωσία όφειλε στη Γερμανία 6,4 δισεκατομμύρια «ρούβλια μεταφοράς» (7,4 δισεκατομμύρια ευρώ) εξαιτίας των ισοζυγίων εξωτερικού εμπορίου της.
Ο Schröder έδωσε στον Πούτιν 7,1 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ η Ρωσία απέδωσε μόνο 500 εκατομμύρια ευρώ.
Πόσα θα δώσει η Merkel στο νότο, αν κάτι πάει άσχημα;
www.bankingnews.gr ---ΠΗΓΗ
============
- Το «ρωσικό ρούβλι» (Russian transfer ruble) επιβίωσε για 25 χρόνια.
- Όπως εξηγεί το Gefira, το think tank που δημιουργήθηκε το 1987 για να υποστηρίξει... το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, τα δύο νομίσματα έχουν κάτι κοινό: ήταν και δεν αποτελούν μια ιστορία επιτυχίας...
Η δημιουργία του κοινού συστήματος εκκαθάρισης οδήγησε στις συναλλαγματικές ισοτιμίες του ανατολικογερμανικού μάρκου, του ζλότυ, του φιορίν, του λεβ, και ακόμη και του μογγολικού tugrik που καθορίστηκε αυθαίρετα από τη Σοβιετική Ένωση, ανεξάρτητα από την αγοραστική δύναμη των εθνικών νομισμάτων.
Στη δεκαετία του 1960, το βουλγαρικό λεβ ήταν υποτιμημένο κατά 20% και το πολωνικό ζλότι περίπου 45% υπερτιμημένο.
Δεδομένου ότι το «ρούβλι μεταβίβασης» δεν ήταν ακόμα μετατρέψιμο σε δυτικά νομίσματα, παρέμενε ψευδαίσθηση και το μέσο με το οποίο η Σοβιετική Ένωση θα μπορούσε να εμπλουτίσει τον εαυτό της και να σώσει τον προϋπολογισμό της σε βάρος των κρατών δορυφόρων της.
Οι Ρώσοι αγόραζαν πρώτες ύλες, προϊόντα, τρόφιμα από τη Δύση και τα πουλούσαν στους «σοσιαλιστές φίλους» τους έναντι του «ρούβλι μεταβίβασης».
Η Διεθνής Τράπεζα Οικονομικής Συνεργασίας, η οποία συνεδρίαζε στη Μόσχα και χειριζόταν όλες τις συναλλαγές στο «ρούβλι μεταβίβασης», έκρυβε τα πραγματικά εμπορικά πλεονάσματα και ελλείμματα κάτω από το χαλί.
Με την πολιτική αλλαγή (πτώση της Περεστρόικα) το κοινό νόμισμα διευθέτησης (ρούβλι μεταβίβασης) έφτασε στο τέλος του και αποδείχθηκε ότι η Σοβιετική Ένωση χρωστούσε τεράστια ποσά στους σοσιαλιστές «αδελφούς» της.
Η κατάσταση με το ευρώ είναι κάπως διαφορετική στις μέρες μας.
Υπάρχουν ορισμένες ομοιότητες με το «κόκκινο δολάριο» (έτσι μερικοί άνθρωποι αποκαλούσαν το «ρούβλι μεταβίβασης).
- Πρώτον, όλες οι χώρες και οι πολίτες της ευρωζώνης ενημερώνονται συνεχώς ότι το ευρώ είναι καλό για όλους τους, κάτι που δεν ισχύει.
- Δεύτερον, το ευρώ ευνοεί το εμπορικό ισοζύγιο ορισμένων χωρών (Γερμανία, Γαλλία) αλλά βλάπτει κάποιων άλλων (χώρες PIGS, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία).
- Τρίτον, το ευρώ, ως νόμισμα μεταφοράς, συμβάλλει στην αύξηση των χρεών.
- Τέταρτον, η ευρωζώνη έχει επεκταθεί τεχνητά - ευτυχώς όχι στη Μογγολία - αλλά η Ιταλία και η Ελλάδα δεν πληρούσαν και δεν πληρούν τα κριτήρια του Μάαστριχτ.
- Αυτός ήταν ο λόγος για τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις και θα συνεχίσει να συμβαίνει και στο μέλλον.
Πρώτον, το ευρώ δεν είναι μόνο ένα νόμισμα για λογιστικούς σκοπούς, είναι το μόνο νόμισμα που ισχύει στις χώρες της κοινότητας.
Το όνειρο των κομμουνιστών έχει γίνει πραγματικότητα και οι Κεντρικές Τράπεζες των μελών της ευρωζώνης έχουν γίνει «ζόμπι» που δήθεν επιτρέπεται να συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων.
Δεύτερον, τα βουνά του χρέους αναπτύσσονται αλλού - όχι ο εκδότης / διαχειριστής του νομίσματος είναι χρέος, αλλά οι «δικαιούχοι» που εντάσσονται στη ζώνη του ευρώ.
Το χρέος της Ελλάδας αντιμετωπίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε η χώρα έλαβε μια τεράστια εισφορά χρημάτων από την ΕΚΤ.
Το χρέος της Ιταλίας και της Ισπανίας σύντομα θα προκαλέσει άγρυπνες νύχτες για τους υπεύθυνους λήψης αποφάσεων στη Ρώμη, τη Μαδρίτη, τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο
Το αντίστοιχο του σοβιετικού «ρουβλίου μεταβίβασης» στην ΕΕ δεν είναι ακριβώς το ευρώ, αλλά το Target 2.
Πρόκειται για ένα σύστημα πληρωμών στο οποίο οι τράπεζες επεξεργάζονται τις διασυνοριακές πληρωμές σε πραγματικό χρόνο.
Στο στόχο 2, τα πλεονάσματα ή τα ελλείμματα προκύπτουν όταν τα χρήματα ρέουν από τη μία χώρα της ευρωζώνης στην άλλη.
Κατά την επιδείνωση της τελευταίας κρίσης του χρέους του ευρώ το 2011 και το 2012, κεφάλαια από χώρες που πλήττονταν ιδιαίτερα από την Ισπανία και την Ιταλία έφυγαν από την τραπεζική αγορά Target 2 σε χώρες όπως η Γερμανία και το Λουξεμβούργο, οι οποίες θεωρούνταν ασφαλείς καταφύγια.
Οι απαιτήσεις της Γερμανίας έναντι των φτωχότερων χωρών της νότιας Ευρώπης έφθασαν τα 700 δισ. ευρώ την εποχή εκείνη (βλ. Διάγραμμα παρακάτω).
Η κατάσταση επανήλθε στο φυσιολογικό, όταν ο Πρόεδρος της ΕΚΤ Mario Draghi κατέστησε σαφές ότι, εάν ήταν απαραίτητο, θα μπορούσε να προσαρμόσει τον ισολογισμό της ΕΚΤ με την εκτύπωση πρόσθετων χρημάτων.
Το Target 2 εμπόδισε τις χώρες να καταρρεύσουν.
Εάν η Ισπανία είχε παραμείνει με την πεσέτα και η Ιταλία με τη λιρέτα θα είχαν καταρρεύσει.
To Target 2 τους προστατεύει από την πτώχευση εις βάρος των Γερμανών, Λουξεμβούργου και Ολλανδών πολιτών.
Από το 2015 παρατηρούμε πάλι μια «πτήση» των κεφαλαίων κεφαλαίου προς το βορρά, σε μια εποχή που η μηχανή εκτύπωσης χρημάτων στη Φρανκφούρτη «λειτουργούσε» σαν τρελή.
Αυτή τη φορά, ωστόσο, η πτήση κεφαλαίων είναι αποτέλεσμα της πολιτικής Draghi που ξεκίνησε το QE το 2015 και η Bundesbank άρχισε να αγοράζει ομόλογα στην αγορά.
Η ιταλική κεντρική τράπεζα εξαρτάται από την ΕΚΤ και πρέπει να αγοράζει ιταλικά κρατικά ομόλογα.
Οι γερμανοί επενδυτές πρέπει να ανταλλάξουν αυτά τα ομόλογα με ευρώ στην Ιταλία και να μεταφέρουν τα χρήματα μέσω του Target 2 στη γερμανική τους τράπεζα.
Οι αυξανόμενες διαφορές στους ισολογισμούς Target 2 προκύπτουν συνεπώς από αυτό:
1) Ότι οι Γερμανοί, οι οποίοι είναι ιδιοκτήτες των ιταλικών ομολόγων, πουλούν τα ομόλογά τους στην Ιταλία και μεταφέρουν τα χρήματά τους πίσω στη Γερμανία.
Είναι συνέπεια των προηγούμενων προβλημάτων με το εμπορικό ισοζύγιο: οι Ιταλοί αγόρασαν γερμανικά προϊόντα με τα ομόλογα τους στο παρελθόν.
Ως εκ τούτου, η Γερμανία έχει περισσότερες απαιτήσεις από οποιονδήποτε από τους γείτονές της.
2) Ότι οι Ιταλοί πουλούν τα ομόλογα τους και στέλνουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό.
Έτσι, και πάλι εξαιρετικά υψηλές απαιτήσεις χρέους προέκυψαν από τη γερμανική πλευρά.
Το 2018 έχουν ήδη φθάσει σε ένα τρισεκατομμύριο ευρώ, δηλαδή το 25% του γερμανικού ΑΕΠ.
Οι τεράστιες απαιτήσεις για το γερμανικό στόχο 2 δεν καλύπτονται από ομόλογα.
Εάν η Ιταλία ή η Ισπανία αποσυρθούν από τη ζώνη του ευρώ, οι Γερμανοί θα μείνουν στη διάθεσή τους.
Δεν υπάρχει ακόμα αναταραχή στη Γερμανία για αυτό, επειδή η εμπιστοσύνη στην Bundesbank είναι γνωστή στη Γερμανία.
- Ο Jaques Delors είπε κάποτε: «Όλοι οι Γερμανοί δεν πιστεύουν στο Θεό, αλλά όλοι πιστεύουν στην Bundesbank».
- Όλοι πιστεύουν πιθανώς την ΕΚΤ και τον Mario Draghi.
«Δεν έχει καμία σχέση με την κίνηση κεφαλαίου από χώρα σε χώρα».
Στην πραγματικότητα, μόνο τα εκκαθαριστικά υπόλοιπα μπορούν να ανατεθούν, εφόσον κανείς δεν εγκαταλείπει τη ζώνη του ευρώ.
Επομένως, η Ιταλία δεν πρέπει να εγκαταλείψει τη ζώνη του ευρώ.
Είναι πολύ μεγάλη για να την αφήσουν να καταρρεύσει.
Το χρέος της ανέρχεται σε 2,3 τρισεκατομμύρια ευρώ (!), οι υποχρεώσεις στο Target 2 αυξήθηκαν τον Ιούνιο του 2018 από -164,5 δισ. ευρώ το 2015 σε -481 δισ. ευρώ.
Αυτό σημαίνει ότι η Banca d'Italia οφείλει στην Bundesbank σχεδόν μισό τρισεκατομμύριο ευρώ!
Από τη μία πλευρά υπάρχει ο Draghi, ο Ιταλός που χρησιμοποιεί τη θέση του για να σώσει τη χώρα του, και από την άλλη υπάρχουν πολλοί Γερμανοί οικονομολόγοι που επικρίνουν το στο Target 2.
Ο καθηγητής Hans Werner Sinn, για τον οποίο το Target 2 είναι μια επιταγή που δεν μπορεί να εξαργυρωθεί, είναι ιδιαίτερα γνωστό.
Σε ένα από τα άρθρα του περιγράφει την κατάσταση στην Ισπανία και την Ιταλία ως εξής:
«Σε αυτές τις χώρες οι ριζοσπαστικοί σοσιαλιστές κυβερνούν, οι οποίοι δεν θέλουν να μάθουν τίποτα για τη δημοσιονομική πειθαρχία, στην Ιταλία τα παλιά κόμματα εξαφανίστηκαν.
Η ριζοσπαστική κυβέρνηση της Five Stars και της Lega θέλει να πάρει πολύ περισσότερη πίστωση κάτω από την προστασία των άλλων χωρών του ευρώ από ό, τι λαμβάνει ούτως ή άλλως και απειλεί να εγκαταλείψει το ευρώ αν η ΕΕ αρνείται να το πράξει ».
Ο Draghi έχει μια διαφορετική άποψη.
«Το ευρώ είναι απαραίτητο επειδή είναι ισχυρό, γιατί οι κοινωνίες το θέλουν (!) Και δεν έχει κανένα συμφέρον να αμφιβάλλει για την αίσθηση της ύπαρξής του.
Δεν αξίζει να συζητάμε για την κατάργηση του αναπόφευκτου (!).
Αυτό μπορεί να κάνει ζημιά μόνο». "
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το GEFIRA «σύντροφε Draghi, φυσικά, έχετε δίκιο, «ρούβλι μεταβίβασης» είναι ανέγγιχτο και δεν αξίζει να συζητάμε για την ύπαρξη της (σοσιαλιστικής;) κοινότητας και νομίσματος.
Θα συνεχίσει να υπάρχει για άλλα 1.000 χρόνια!
Το 1990, η Ρωσία όφειλε στη Γερμανία 6,4 δισεκατομμύρια «ρούβλια μεταφοράς» (7,4 δισεκατομμύρια ευρώ) εξαιτίας των ισοζυγίων εξωτερικού εμπορίου της.
Ο Schröder έδωσε στον Πούτιν 7,1 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ η Ρωσία απέδωσε μόνο 500 εκατομμύρια ευρώ.
Πόσα θα δώσει η Merkel στο νότο, αν κάτι πάει άσχημα;
www.bankingnews.gr ---ΠΗΓΗ
============
Σχόλια