Αλκιβιάδης-Κωνσταντίνος Κεφάλας*
Στον κόσμο της Ύστερης Αρχαιότητος, οι Ρωμαίοι πολίτες είχαν την πεποίθηση ότι ποτέ δεν θα τους απασχολούσαν σοβαρές βιοποριστικές ή υπαρξιακές ανησυχίες, επειδή οι απαραίτητες εργασίες διαιώνισης της «αιωνίας θεϊκής τάξεως» εκτελούντο αποδοτικά από τα αεικίνητα πλήθη των δούλων, μέσω των οποίων η Ρώμη αφειδώς τροφοδοτούσε τον πλούτο των δικών της πολιτικών ελίτ.
Η Ρωμαϊκή ισχύς προσέφερε την αίσθηση της ασφάλειας μέσω της δωρεάν παροχής ύπνου στους Ρωμαίους πολίτες σε καταλύματα στέγασης ψυχών (Dormitorium), δικαιωματικού εμβαδού ενός τετραγωνικού μέτρου ανά άτομο. Μετά το πρωινό ξύπνημα στην Ρώμη, ακολουθούσε η επίσκεψη στο Κολοσσαίο, όπου οι πολίτες παρέμεναν εκεί καθ’ όλην την διάρκεια της ημέρας, απολαμβάνοντας το αισθητικό θέαμα του σφαγιασμού μονομάχων, δούλων, επαναστατών, αγρίων ζώων και αιχμαλώτων πολέμου. Ταυτόχρονα η Ρωμαϊκή διοίκηση απησχολείτο με την υψηλή πνευματική εργασία της ευρέσεως ευφάνταστων αιματηρών και συγκλονιστικών μεθόδων θεάματος αργού θανάτου.
Μία επίσκεψη στο Ρωμαϊκό Νταχάου θα μας αποκαλύψει τους ευμεγέθεις αγωγούς των Vomitorium, ένθα καθημερινώς 50 χιλιάδες θεατών κατέθεταν με ευχαρίστηση το περιεχόμενο του στομάχου των, λόγω της τάσης προς έμετο που προκαλούσε η μυρωδιά του αίματος και της καμένης σαρκός. Το θέαμα εσυμπληρώνετο από την δωρεάν διανομή άρτου από τις Ρωμαϊκές πολιτικές και οικονομικές ελίτ, μέσω “φιλανθρωπικών” δράσεων του τύπου «οι λίγοι δεν μπορούν».
Η υποχρέωση, η αγωνία και η ανάγκη των πολιτικών ηγεσιών των Εθνών-Κρατών τις προηγούμενες δεκαετίες να εξασφαλίζουν εργασία στους πολίτες δεν υφίσταται στις σύγχρονες μετα-νεοτερικές κοινωνίες, επειδή η πολιτική αρχή του Έθνους-Κράτους έχει αντικατασταθεί επιτυχώς από την αρχή των παγκόσμιων οικονομικών ελίτ, οι οποίες αδιαφορούν πλήρως για την ανεργία των πολιτών, ενδιαφερόμενες μονό για το προσωπικό τους κέρδος. Η εξαφάνιση του Έθνους-Κράτους και η υποχώρηση της εργασίας δημιουργεί νέες προκλήσεις αφενός για τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ και αφετέρου για τις κοινωνίες.
Οι πρακτικές αυτές, κοινός παρονομαστής όλων των πολιτικών κομμάτων εξουσίας, ενισχύουν την γκετοποίηση, καλλιεργούν συνειδητά την εγκληματικότητα και ενθαρρύνουν την ανάπτυξη φυγόκεντρων κοινωνικών δυνάμεων και αντιθέσεων ώστε να αποπροσανατολίζουν την κοινωνία από τα μείζονα πολιτικά θέματα. Έτσι αυτομάτως διαιωνίζουν την εξουσία των μέσω της προβολής από τα ΜΜΕ του αυτόκλητου ρόλου του σωτήρα-πολιτικού.
Η νέα τερατογέννηση της Δ’ Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους στην Ευρώπη αποτελεί την νεκρανάσταση της Ρώμης. Αυτή, είτε θα κατορθώσει να ισχυροποιηθεί και συνεπώς να «ζέψει» περαιτέρω τους Ευρωπαϊκούς λαούς στο άρμα της απόλυτης πνευματικής δουλείας, ανεργίας-αεργίας και εξαθλίωσης, επιβεβαιώνοντας την ρήση semper, quod ubique, quo ab omnibus, είτε θα αυτοδιαλυθεί διαψεύδοντας την.
[1] J. Rifkin, «Το τέλος της εργασίας και το μέλλον της», Εκδόσεις Νέα Σύνορα, Αθήναι, 1996.
* O Αλκιβιάδης-Κωνσταντίνος Κεφάλας είναι Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστήμιου του Manchester, UK, Δντης Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Ινστιτούτο Θεωρητικής και Φυσικής Χημείας.
ΠΗΓΗ
=====================
Στον κόσμο της Ύστερης Αρχαιότητος, οι Ρωμαίοι πολίτες είχαν την πεποίθηση ότι ποτέ δεν θα τους απασχολούσαν σοβαρές βιοποριστικές ή υπαρξιακές ανησυχίες, επειδή οι απαραίτητες εργασίες διαιώνισης της «αιωνίας θεϊκής τάξεως» εκτελούντο αποδοτικά από τα αεικίνητα πλήθη των δούλων, μέσω των οποίων η Ρώμη αφειδώς τροφοδοτούσε τον πλούτο των δικών της πολιτικών ελίτ.
Η Ρωμαϊκή ισχύς προσέφερε την αίσθηση της ασφάλειας μέσω της δωρεάν παροχής ύπνου στους Ρωμαίους πολίτες σε καταλύματα στέγασης ψυχών (Dormitorium), δικαιωματικού εμβαδού ενός τετραγωνικού μέτρου ανά άτομο. Μετά το πρωινό ξύπνημα στην Ρώμη, ακολουθούσε η επίσκεψη στο Κολοσσαίο, όπου οι πολίτες παρέμεναν εκεί καθ’ όλην την διάρκεια της ημέρας, απολαμβάνοντας το αισθητικό θέαμα του σφαγιασμού μονομάχων, δούλων, επαναστατών, αγρίων ζώων και αιχμαλώτων πολέμου. Ταυτόχρονα η Ρωμαϊκή διοίκηση απησχολείτο με την υψηλή πνευματική εργασία της ευρέσεως ευφάνταστων αιματηρών και συγκλονιστικών μεθόδων θεάματος αργού θανάτου.
Μία επίσκεψη στο Ρωμαϊκό Νταχάου θα μας αποκαλύψει τους ευμεγέθεις αγωγούς των Vomitorium, ένθα καθημερινώς 50 χιλιάδες θεατών κατέθεταν με ευχαρίστηση το περιεχόμενο του στομάχου των, λόγω της τάσης προς έμετο που προκαλούσε η μυρωδιά του αίματος και της καμένης σαρκός. Το θέαμα εσυμπληρώνετο από την δωρεάν διανομή άρτου από τις Ρωμαϊκές πολιτικές και οικονομικές ελίτ, μέσω “φιλανθρωπικών” δράσεων του τύπου «οι λίγοι δεν μπορούν».
- Η μεγαλύτερη πρόκληση του Ρωμαϊκού κόσμου της Ύστερης Αρχαιότητος υπήρξε η διαχείριση του πολυπληθούς ανθρωπίνου δυναμικού των αέργων-ανέργων «ελευθέρων» Ρωμαίων πολιτών. Στην Ρώμη, η πρόκληση και ο κίνδυνος της αεργίας των πολιτών αντιμετωπίσθη επιτυχώς με την εφαρμογή των αρχών της «κοινωνικής μηχανικής», η οποία μεταξύ άλλων περιελάμβανε την παροχή «άρτου και θεάματος». (blogger: τα ίδια όπως και σήμερα. βλέπε σχετικά: MICHEA JEAN-CLAUDE Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΗΣ )
Η υποχρέωση, η αγωνία και η ανάγκη των πολιτικών ηγεσιών των Εθνών-Κρατών τις προηγούμενες δεκαετίες να εξασφαλίζουν εργασία στους πολίτες δεν υφίσταται στις σύγχρονες μετα-νεοτερικές κοινωνίες, επειδή η πολιτική αρχή του Έθνους-Κράτους έχει αντικατασταθεί επιτυχώς από την αρχή των παγκόσμιων οικονομικών ελίτ, οι οποίες αδιαφορούν πλήρως για την ανεργία των πολιτών, ενδιαφερόμενες μονό για το προσωπικό τους κέρδος. Η εξαφάνιση του Έθνους-Κράτους και η υποχώρηση της εργασίας δημιουργεί νέες προκλήσεις αφενός για τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ και αφετέρου για τις κοινωνίες.
- Η εκρηκτική άνοδος της εγκληματικότητος και της πνευματικής εξαθλίωσης που δημιουργεί η ανεργία θα απαιτήσει την αύξηση του αριθμού των δυνάμεων και μέσων καταστολής και των φυλακών. Στις ΗΠΑ 385 άτομα σκοτώθηκαν από την αστυνομία τους τελευταίους 5 μήνες του 2015, στην πλειοψηφία τους άνεργοι.
Οι πρακτικές αυτές, κοινός παρονομαστής όλων των πολιτικών κομμάτων εξουσίας, ενισχύουν την γκετοποίηση, καλλιεργούν συνειδητά την εγκληματικότητα και ενθαρρύνουν την ανάπτυξη φυγόκεντρων κοινωνικών δυνάμεων και αντιθέσεων ώστε να αποπροσανατολίζουν την κοινωνία από τα μείζονα πολιτικά θέματα. Έτσι αυτομάτως διαιωνίζουν την εξουσία των μέσω της προβολής από τα ΜΜΕ του αυτόκλητου ρόλου του σωτήρα-πολιτικού.
- Στο σύγχρονο Χαξλεΐνικό κοινωνικό πλαίσιο, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ διαβιούν εντός ενός αποστειρωμένου φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος, μέσα σε φυλασσόμενες και προφυλαγμένες περιοχές, απολαμβάνοντες επίπεδο διαβίωσης ανώτερο του μέσου όρου, ενώ ταυτόχρονα διαθέτουν και καλλιεργούν την αναγκαία προσωπική παιδεία, γνώση, τεχνογνωσία και εκπαίδευση που θα επιτρέψει στους επιγόνους των να ελέγχουν και αυτοί στο μέλλον τις εξαθλιωμένες πνευματικά μάζες, αντιγράφοντας τα πολιτικά και κοινωνικά πρότυπα και τις πρακτικές της Νότιου Αφρικής (South-Αfricanization).
- Στην Ελλάδα, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ έχουν αντιληφθεί ότι έχει επέλθει το “τέλος της εργασίας” λόγω της ένταξης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχουν επίσης προβλέψει με ακρίβεια τις μελλοντικές εξελίξεις, επιπτώσεις και κατακλυσμιαίες αλλαγές που η μαζική ανεργία θα επιφέρει στον κοινωνικό ιστό της χώρας.
- Έτσι λοιπόν φροντίζουν για την διάσωση των ανήθικων προνομίων των μέσω ενός καλά οργανωμένου συστήματος προπαγάνδας και ελέγχου της κοινωνικής συμπεριφοράς, ανεξαρτήτως του πολιτικού σχήματος που κατέχει την εξουσία (π.χ. άρνηση παράδοσης βουλευτικών αυτοκίνητων και από «αριστερούληδες»).
- Οι πολιτικές ενέργειες των είναι αιώνιες και ισοδύναμες με το απόλυτο κοσμικό σημείο του εκκρεμούς του Foucault! Αενάως, θα αγωνίζονται για την συνεχή πτωχοποίηση, τον έλεγχο και την εξαθλίωση του Ελληνικού λαού κάτω από το οποιοδήποτε πολιτικό σχήμα, πράσινο, γαλάζιο ή ροζ, μέσω της σκληρής φορολογίας, της παροχής «φτηνής» παιδείας, της καλλιέργειας του φόβου ενός Grexit (ουτοπικού για τους επαΐοντες, πιθανού για τους ανεγκέφαλους) και της αποχαύνωσης των πολιτών, ώστε αυτοί να καταστούν ανίκανοι να αντιδράσουν στον εξανδραποδισμό τους.
Η νέα τερατογέννηση της Δ’ Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους στην Ευρώπη αποτελεί την νεκρανάσταση της Ρώμης. Αυτή, είτε θα κατορθώσει να ισχυροποιηθεί και συνεπώς να «ζέψει» περαιτέρω τους Ευρωπαϊκούς λαούς στο άρμα της απόλυτης πνευματικής δουλείας, ανεργίας-αεργίας και εξαθλίωσης, επιβεβαιώνοντας την ρήση semper, quod ubique, quo ab omnibus, είτε θα αυτοδιαλυθεί διαψεύδοντας την.
[1] J. Rifkin, «Το τέλος της εργασίας και το μέλλον της», Εκδόσεις Νέα Σύνορα, Αθήναι, 1996.
* O Αλκιβιάδης-Κωνσταντίνος Κεφάλας είναι Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστήμιου του Manchester, UK, Δντης Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Ινστιτούτο Θεωρητικής και Φυσικής Χημείας.
ΠΗΓΗ
=====================
Απουσία μοντέλου ανάπτυξης για την Ελλάδα
Λαός υπαλλήλων καταναλωτών
Μετά την ήττα των αγροτών...
Έρχεται το τέλος της αγροτιάς, όπως την ξέραμε.
Όταν οι αγρότες μετατράπηκαν σε δουλοπάροικους!
Πλούσιοι, φτωχοί και πολύτιμη γη (2)
Ο Μεσαίωνας αναβιώνει στην Βρετανία
Γιατί η Τρόικα ενδιαφέρεται για τη γη και τα ακίνητα;
Σχόλια