Επανεθνικοποίηση, προβοκάτσιες χρυσαυγιτών, ήττα των εθνομηδενιστών.

του Γιώργου Ρακκά

Η πάνδημη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων στο συλλαλητήριο της 21ης Ιανουαρίου δεν ήταν έκπληξη, ούτε τυχαίο γεγονός.  

• Είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, μια αυτονόητη αντίδραση, καθώς πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι η οικονομική και η κοινωνική κατάρρευση των προηγούμενων ετών μετεξελίσσεται τώρα στο ανώτατο στάδιο της κρίσης που αφορά στην ίδια την αμφισβήτηση της ελληνικής κρατικής κυριαρχίας.

Πλέον είναι σειρά της γεωπολιτικής, εξ ου και η επιτάχυνση στο Μακεδονικό, η σταδιακή κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας εναντίον της Ελλάδας, καθώς και η κλιμάκωση των διεκδικήσεων του Αλβανικού εθνικισμού. Έχει πέσει ‘σήμα διάλυσης’, ότι πλέον η ελληνική κυβέρνηση εξαρτώμενη ολοκληρωτικά από τους ξένους σηκώνει σημαία ευκαιρίας, και έτσι οι επίδοξοι σφετεριστές της ιστορίας, του πολιτισμού ή και της κυριαρχίας του ελληνισμού στη  Μακεδονία, την Ήπειρο, την Θράκη, το Αιγαίο, την Κύπρο νοιώθουν την στιγμή σαν μια μεγάλη ευκαιρία για να προωθήσουν την ατζέντα τους.

• Το ίδιο ισχύει για τις ΗΠΑ, ακόμα και για την Ρωσία, οι οποίες αντιμετωπίζουν την Ελλάδα σαν κλωτσοσκούφι. 

Χαρακτηριστική, υπήρξε η στάση του Ρώσου Υπ. Εξ. Λαβρώφ, που κάλεσε την Ελλάδα να παραμείνει ανυποχώρητη στο Μακεδονικό, προκειμένου να αποφύγει την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, την ίδια στιγμή που η ίδια του η χώρα είναι από τις πρώτες που την έχει αναγνωρίσει ως «Μακεδονία»,. Πίσω από αυτήν την στάση, κρύβεται μια αντίληψη μεταχείρισης της χώρας ως «εργαλείο μιας χρήσης», και αυτό ακριβώς αποδεικνύει την δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει διεθνώς. Για να μην μιλήσουμε για τον Τραμπ και την Μέρκελ, που αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως νεροκουβαλητή.

• Σε αυτό το περιβάλλον προκύπτει εντελώς φυσιολογικά η επανεθνικοποίηση της δημόσιας ζωής, δηλαδή η μετατόπιση της ατζέντας από τα μνημόνια και την οικονομία στα γεωπολιτικά ζητήματα της χώρας, κι έτσι, με την κινητοποίηση του ελληνικού λαού συντελείται μια ορισμένη «κοινωνικοποίηση του πατριωτισμού». Τα φτωχότερα, λαϊκά στρώματα, που είναι και συντριπτικά πλέον το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, βγαίνουν στις πλατείες και στα πεζοδρόμια για να διεκδικήσουν εκείνο που θεωρούν ως έσχατη γραμμή άμυνας και αξιοπρέπειας.

Αυτό το κύμα ‘επανεθνικοποίησης’, ωστόσο, προσκρούει στις πραγματικότητες του πολιτικού συστήματος, γεγονός που δύναται να προκαλέσει την δεύτερη μεγάλη μείζονα πολιτική κρίση στην χώρα μετά την μνημονιακή, την περίοδο 2010-2015. Κι αυτό γιατί ο εθνομηδενισμός, ο  οποίος ξεκινάει από τα ξένα κέντρα εξουσίας τα οποία επιβάλλονται στην χώρα, περνάει στην ελληνική κυβέρνηση διαπερνάει κάθετα τον κοινοβουλευτισμό, για να καταλήξει σε κυρίαρχες μερίδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, αρνείται να ευθυγραμμιστεί με το λαϊκό αίσθημα και να εκφράσει τις αγωνίες του.

• Η Αριστερά ιδιαίτερα μέσα από τον εθνομηδενισμό  της επανέρχεται σε πολιτικές θέσεις οι οποίες την κατέστρεψαν δυο φορές μέσα στον 20ο αιώνα· ιδίως στο Μακεδονικό παρουσιάστηκε στο παρελθόν να υποστηρίζει εν είδει ‘αντιεθνικισμού’ τον εθνικισμό και των επεκτατισμό των αντιπάλων της Ελλάδας.

Έτσι σήμερα, από την κυβερνητική αριστερά μέχρι τις δυνάμεις του αντιεξουσιαστικού χώρου που κάλεσαν στην αντιδιαδήλωση της 21/01, οι εκατοντάδες χιλιάδες που κατέβηκαν στο συλλαλητήριο είναι και οι ίδιοι «φασίστες» ή «λαγοί του φασισμού:

Έτσι, στο όνομα ενός ψευδο- αντιφασισμού που στην ουσία σπονσοράρει την ανάπτυξη του ναζιστικού φαινομένου και ήδη έχει συμβάλει στην εκτόξευσή του από το 0,1% στο 7%, πραγματοποιούσαν επιθέσεις τις προηγούμενες ημέρες από το συλλαλητήριο, ή και την ίδια, εναντίον γέρων, κοριτσιών και γενικώς οποιουδήποτε τυχαίου φορούσε ή έφερε κάποιο ελληνικό διακριτικό.

Τα επιχειρήματα που ακούστηκαν γενικώς  είναι εξόχως γελοία: Έτσι, οι τουλάχιστον 300.000 του συλλαλητηρίου ήσαν «εθνικιστικές μάζες αδιάφορες για τις οικονομικές διεκδικήσεις και την κοινωνική πάλη» – παρ όλο που εκεί διαδήλωσε η Ιερισσός, που αγωνίζεται και ενάντια στην εξόρυξη, παρ όλο που στο μικρό συντονιστικό το οποίο κάλεσε το συλλαλητήριο συμμετείχαν μέλη των πλατειών του 2011 τους οποίους άλλοτε οι ίδιοι εκθείαζαν ως ‘αυθεντικούς λαϊκούς αγωνιστές’, παρ όλο που η λαϊκή πλειοψηφία που δίνει ρυθμό και βαρύτητα στο περίφημο «ταξικό κίνημα» (sic!) ήταν η ίδια που έδωσε παλμό και μαζικότητα στο χτεσινό συλλαλητήριο.

Η επιπλοκή του εθνομηδενισμού, ερμηνεύει ακόμα και την αντιφατική στάση της εκκλησιαστικής ηγεσίας απέναντι στο λαϊκό αίσθημα, καθώς η τελευταία βρίσκεται να πατάει σε δύο βάρκες. Εξ ου και η κρίση που έπληξε τα ανώτερα κλιμάκια της ιεραρχίας, με αφορμή την θέση που πήρε το αρχιεπίσκοπος σχετικά με το συλλαλητήριο, και τον συνακόλουθο ξεσηκωμό της λαϊκής βάσης εναντίον του.

• Το γεγονός ότι οι πνευματικές και πολιτικές ελίτ προδίδουν το λαϊκό αίσθημα σε αυτήν την τόσο κρίσιμη συγκυρία για την χώρα και την κοινωνία δημιουργεί διάφορες, πολύ σοβαρές επιπλοκές.

Κατ’  αρχάς, αφήνεται ανοιχτό πεδίο σε δυνάμεις μιας ορισμένης τυχοδιωκτικής πατριδοκαπηλίας, που επιχειρούν να καπηλευτούν το λαϊκό αίσθημα. Έτσι υπάρχει κίνδυνος να εμφανιστεί ένα φαινόμενο δημαγωγικό, παρόμοιο με εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2012-2015, που να έχει όμως αυτήν την φορά εθνική ατζέντα. Μέσω αυτού του φαινομένου εκφράζονται και διάφορα συμφέροντα ολιγαρχικού τύπου, που σπεύδουν να εκμεταλλευτούν το πολιτικό κενό ώστε να μπουν ‘σφήνα’ στα δημόσια πράγματα της χώρας. Είναι το μπλοκ της «εργαλειοποίησης του πατριωτισμού», ο οποίος τον θέλει να αναλίσκεται σε επίπεδο κούφιας συνθηματολογίας, να μην αποκτήσει ποτέ σοβαρό εθνικό, κοινωνικό, και πολιτικό περιεχόμενο, ώστε να λειτουργεί μόνο ως πρώτη ύλη στα παιχνίδια της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας.

Δεύτερον, οι ανοιχτά νεο-ναζιστικές, οι φιλοναζιστικές και φασιστικές δυνάμεις που σήμερα αντιμετωπίζουν πρόβλημα  γιατί με την μαζική επανεθνικοποίηση της πολιτικής ζωής, την ανάπτυξη του πατριωτισμού «από τα κάτω» τα ακροατήρια γενικεύονται και οι φασίστες απομονώνονται χάνοντας κάθε δυνατότητα να ορίσουν ιδεολογικά το περιεχόμενό του. Γι’ αυτό και καταφεύγουν στην ωμή βια, ώστε να εκτρέψουν το κύμα της εθνικής διαμαρτυρίας εκεί που επιθυμούν, και εκεί που θα λειτουργήσει υπέρ της. Εξ ου και οι οργανωμένες προβοκάτσιες στις οποίες προχώρησε η Χρυσή Αυγή και άλλες ομάδες του φασιστικού εθνικιστικού χώρου την ημέρα και κατά την διάρκεια του συλλαλητηρίου: Η Χ.Α. κατέβηκε στρατιωτικά, με διμοιρίες ροπαλοφόρων που κινούνταν κατόπιν εντολής πρωτοκλασάτων στελεχών, με σκοπό να ‘καθαρίσουν’ το συλλαλητήριο από κάθε άλλη πολιτική παρουσία: Εξ ου και η επίθεση στο πανό του Άρδην, καθώς ο πατριωτικός αντιφασισμός του Άρδην αποτελεί (όπως εξάλλου έχει δηλώσει ρητά και ο Παναγιώταρος σε τηλεοπτική εκπομπή) μείζονα ανταγωνιστή και φραγμό για την περαιτέρω πολιτική ανάπτυξη των ναζί.

• Στην ίδια λογική λειτούργησε και η πυρπόληση της κατάληψης Libertatia: Στόχος ήταν να εκτραπεί ο χαρακτήρας της διαμαρτυρίας από παλλαϊκή – πατριωτική σε εμφυλιακή και εθνικιστική, με την κυριαρχία εντός της των συμμορίτικων ταγμάτων εφόδου.

***

Αυτό είναι το πολιτικό τοπίο στο οποίο προσκρούει η πατριωτική αφύπνιση, που σταδιακά συντελείται μέσα στην ελληνική κοινωνία. Και αυτό είναι υπέρτατη απόδειξη της ύψιστης πολιτικής της παρακμής: Ένα πρωτογενές και αυθεντικό φαινόμενο, όπως η πατριωτική κινητοποίηση μιας κοινωνίας που αισθάνεται πολύ πραγματική την προοπτική της εθνικής της κατάρρευσης, μπλοκάρεται καθώς επί της ουσίας καλείται να… τετραγωνίσει τον κύκλο προκειμένου να αφήσει πίσω του θετικά πολιτικά αποτελέσματα.

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση υπάρχουν ο κίνδυνος να επικρατήσει η δημαγωγίας εντός της πατριωτικής κινητοποίησης, και πολιτική της λεηλασία από τυχοδιώκτες, με όξυνση των εμφυλιακών παθών, μπλοκάρισμα του κοινωνικού δυναμικού από την δράση των συμμοριτών κ.ο.κ.
Πρόκειται για μια επανάληψη της εμπειρίας του αντιμνημονιακού κινήματος 2011-2015 από την ανάποδη , όπου ένας κύκλος κοινωνικής διαμαρτυρίας ενάντια στον οικονομικό και κοινωνικό εξανδραποδισμό της χώρας κατέληξε τραγικά στην επίταση της λεηλασίας της.

Κάτι τέτοιο απειλείται να συμβεί αυτήν την φορά και σε ό,τι αφορά τα εθνικά θέματα, και το τίμημα αυτήν την φορά δεν είναι μόνο οικονομικό και κοινωνικό αλλά θα αφορά κατ εξοχήν στην εθνική ακεραιότητα του ελληνισμού, κατ’ εξοχήν στην Θράκη, το Αιγαίο και την Κύπρο. Σε αυτήν την προοπτική πλειοδοτούν από κοινού εθνομηδενιστές και φασίστες καθώς αν και ακραία αντιτιθέμενοι και η δύο να εκφυλιστεί τυχοδιωκτικά η πατριωτική κινητοποίηση, καθώς έτσι διασφαλίζεται ο λόγος ύπαρξη και η αναπαραγωγή αμφότερων των στρατοπέδων.

Γι’ αυτό η μοναδική προοπτική είναι να λειτουργήσει αυτό το κύμα της ‘επανεθνικοποίησης’ θετικά, τόσο στο πεδίο των εθνικών θεμάτων, όσο και σε αυτό του κοινωνικού ζητήματος. Γιατί αν αφεθεί αυτή η ώστε να αναπτυχθεί και να ωριμάσει χειραφετημένη από την τοξική επίδραση της πολιτικής παρακμής, θα σηματοδοτήσει την γενική επαναφορά της κοινωνικής διαμαρτυρίας και σε ό,τι αφορά στα εθνικά, και στα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα – τα οποία συσχετίζονται και διαπλέκονται από την ίδια την πραγματικότητά τους.

Η προοπτική αυτή δεν μπορεί να προκύψει μόνη της. Απαιτείται συστηματική παρέμβαση ώστε να πολιτικοποιηθεί το εθνικό αίσθημα προς την σωστή κατεύθυνση απαντώντας ταυτοχρόνως σε όλες τις προκλήσεις που η ίδια η πολιτική παρακμή θέτει στην κοινωνία: Υπέρβαση του διπόλου εθνομηδενιστών – φασιστών μέσα από έναν πατριωτισμό, ο οποίος αρδεύεται από τις θετικές εθνικοαπελευθερωτικές παραδόσεις των Ελλήνων: Που υπήρξαν ταυτόχρονα κοινωνικές, με την  έννοια ότι πάντοτε έθεταν το ζήτημα της κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης, αξίωνε την αυτοδιεύθυνση της ελληνικής κοινωνίας μέσα από ένα αίτημα πραγματικής δημοκρατίας, και που ταυτόχρονα υπήρξε αντιφασιστικός καθώς εξέπεμπε πλάι στο αίτημα για την εθνική χειραφέτηση των Ελλήνων, και ένα πανανθρώπινο, οικουμενικό αίτημα ελευθερίας τέτοιο που κατέγραψε εξ άλλου και ο Διονύσιος Σολωμός στον εθνικό μας ύμνο.

ΠΗΓΗ
===============

Η  Θεσσαλονίκη και η θεωρία του καναπέ

Ούτε κόμματα, ούτε πολιτικές οργανώσεις αλλά, τοπικοί Σύλλογοι και περιφερειακές πολιτιστικές Ομοσπονδίες κάλεσαν τους Έλληνες, μέσω του διαδικτύου, σ’ ένα ογκώδες, όπως αποδείχτηκε, συλλαλητήριο την Κυριακή (21-1-17) στη Θεσσαλονίκη για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην παραχώρηση – εκχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας στους Σλάβο-Αλβανούς του κράτους των Σκοπίων.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι, οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, που συγκεντρώθηκαν την περασμένη Κυριακή στο παράλιο μέτωπο της Θεσσαλονίκης, κατέρριψαν τη θεωρία ότι αυτός ο λαός έχει ηττηθεί, έχει παραιτηθεί, δεν αντιδρά και είναι πρόθυμος να αποδεχτεί ό,τι του ζητήσουν οι ξένοι επικυρίαρχοι και οι εγχώριοι συνεργάτες τους. Η «θεωρία του καναπέ» στον οποίον κάθονται οι πολίτες και ιδιωτεύουν, αδιαφορώντας  για τα κοινά, κατέρρευσε.
Το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης απέδειξε ότι οι  Έλληνες, από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη, έχουν ψυχή, έχουν καρδιά και το κυριότερο αγαπούν την πατρίδα τους.
Προσπαθούν από το 2010 να τσακίσουν αυτόν το λαό. Τον κατέστρεψαν οικονομικά, τον διέλυσαν κοινωνικά, έκλεψαν τους μισθούς και συντάξεις του, πάνω από το ένα τρίτο του ενεργού πληθυσμού είναι στην ανεργία ή υποαπασχολείται, λήστεψαν την περιουσία του με αλλεπάλληλες φοροεπιδρομές, έστειλαν στη μετανάστευση  τον ανθό της νεολαίας του (περίπου 500.000), τον τρομοκράτησαν ότι, αν αντισταθεί στις αποφάσεις των δανειστών,  θα φύγει από την Ευρωζώνη και δε θα έχει τρόφιμα, φάρμακα και καύσιμα.
Προσπαθούν να πείσουν αυτό το λαό ότι τα Μνημόνια και η λιτότητα είναι η κανονικότητα και πρέπει να υποταχθεί, να γίνει γραικύλος. Του είπαν ότι η ύψιστη προτεραιότητα είναι να πληρώνει τους δανειστές, ακόμα και με το «αίμα» του. Του είπαν ότι είμαστε μικροί και αδύναμοι, γι’ αυτό με τα Μνημόνια μείωσαν τις αμυντικές δαπάνες, για να μας κάνουν ακόμη πιο αδύναμους. Προσπαθούν να διαμορφώσουν το «μνημονιακό ιδιότυπο» του νεοφιλελεύθερου –παγκοσμιοποιημένου ραγιά, αλλά φαίνεται ότι απέτυχαν.
Το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης απέδειξε ότι οι  Έλληνες  είναι εδώ για να υπερασπιστούν τη Μακεδονία  από τους «κλέφτες της ιστορίας», είναι εδώ για να υπερασπιστούν τη Θράκη, το Αιγαίο και την Κύπρο από το νέο-οθωμανικό επεκτατισμό, είναι εδώ για να υπερασπιστούν την εθνική κυριαρχία και την αξιοπρέπεια τους.
Μπορεί ο ελληνικός λαός να προδόθηκε, μετά το δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου 2015, από τις πολιτικές ηγεσίες των κομμάτων του «μνημονιακού τόξου»  αλλά, δεν παρέδωσε τα «όπλα» , ούτε υπέγραψε καμιά συνθηκολόγηση.
Οι δωσίλογοι, οι εθνομηδενιστές της παγκοσμιοποίησης, οι ετεροπροσδιορισμένες πολιτικές ηγεσίες των  κομμάτων και τα μεγάλα μέσα μαζικής προπαγάνδας προσπάθησαν να συκοφαντήσουν το συλλαλητήριο, μείωσαν τους συγκεντρωμένους στις 95.000 και τους απεκάλεσαν εθνικιστές, σωβινιστές, μισαλλόδοξους, ακροδεξιούς, χρυσαυγήτες και πατριδοκάπηλους. Αλήθεια ποιο από τα πολιτικά κόμματα μπορεί να κάνει σήμερα μια συγκέντρωση ανάλογη, σε πλήθος και σε παλμό, με αυτή της Θεσσαλονίκης; Κανένα από τα μεγάλα κανάλια, της ΕΡΤ συμπεριλαμβανομένης, δεν κάλυψαν το συλλαλητήριο, αντίθετα προσπάθησαν να το «θάψουν». Όσα πλάνα έπαιξαν στα δελτία ειδήσεων ήταν από το τοπικό κανάλι «Βεργίνα ΤV».
Το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης απέδειξε ότι αρκεί ένας συγκεκριμένος στόχος για να κινητοποιήσει τις αστείρευτες δυνάμεις του έθνους. Η «θεωρεία του καναπέ»,  είναι η δικαιολογία όσων δεν μπορούν να δώσουν αξιόπιστη προοπτική στη θέληση του λαού για αγώνα.
Αυτός ο λαός θέλει και μπορεί να υπερασπιστεί την ιστορία του, την ταυτότητά του, τα σύνορα της  πατρίδας του, τα εθνικά συμφέροντα – της οικονομικής ανασυγκρότησης συμπεριλαμβανομένης  και την αξιοπρέπεια του.
Ψηλά το κεφάλι Έλληνες!