Πουλώντας αέρα ή αλλιώς εκβιάζοντας(ή Αλλιώς αγέλη λύκων )

την


Και πάλι για τους κακόφημους «οίκους»

  • Προ εβδομάδων είχαμε επισημάνει από αυτήν τη στήλη τη σκανδαλώδη εξάρτηση των κυρίαρχων ευρωπαϊκών κρατών από τρεις αμερικανικούς «οίκους αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας» (Standard and Poor’s, Moody’s και Fitch). Η ανυποληψία αυτών των παραμάγαζων της Γουόλ Στριτ, που βαθμολογούσαν με «άριστα» το… 91% των αμερικανικών στεγαστικών δανείων που κατέρρευσαν το 2007 (όπως και της Enron και της Lehman Brothers και των άλλων μεγαθηρίων που διαλύθηκαν) μας οδήγησε να θέσουμε το ερώτημα αν είναι ζήτημα διαπλεκόμενων συμφερόντων ή πολιτικής ανικανότητας, η απροθυμία της Ε.Ε. να τερματίσει αυτήν τη δουλική εξάρτηση, δημιουργώντας τη δική της υπηρεσία αξιολόγησης, με τη βοήθεια π.χ. του Eurostat.
Φαίνεται ότι, έστω και με οδυνηρή για την Ελλάδα καθυστέρηση, η Ε.Ε. αρχίζει να συνειδητοποιεί τη σοβαρότητα του προβλήματος. Την Παρασκευή, 30 Απριλίου,
  • ο αρμόδιος επίτροπος Μισέλ Μπαρνιέ, με συνέντευξή του στην εφημερίδα Les Echos, δήλωσε: «Το τοπίο αυτών των οίκων, με δεδομένη τη σημασία τους, δίνει την εικόνα του υπέρμετρου συγκεντρωτισμού. Προβληματίζομαι γύρω από την ιδέα να δημιουργήσουμε μια νέα υπηρεσία (αξιολόγησης), η οποία θα είναι ευρωπαϊκή». Τις επόμενες ημέρες, τόσο η γερμανική όσο και η γαλλική κυβέρνηση εμφανίστηκαν ανοιχτές σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Η αναξιοπιστία των εν λόγω οίκων απασχολεί έντονα και τους Αμερικανούς εν όψει της επωαζόμενης μεταρρύθμισης στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Την περασμένη Κυριακή, οι New York Times πρότειναν, στο κύριο άρθρο τους, οι οίκοι αξιολόγησης «να χρηματοδοτούνται ως δημόσιες υπηρεσίες, μέσω ενός ορισμένου φόρου (στις χρηματιστικές συναλλαγές) και να μισθοδοτούνται από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση». Προχωρώντας ακόμη μακρύτερα, η σύνταξη της εφημερίδας υποστήριξε ότι «αν δεν υπάρχει αποτελεσματικός τρόπος βελτίωσης της λειτουργίας αυτών των οίκων, ένα δραστικότερο μέτρο θα ήταν να τις εξαλείψουμε πλήρως»!
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_09/05/2010_400362 
======================
και παρακάτω:
Σήµερα εµείς  αύριο κι άλλοι. Πολλοί. Με τη βούλα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Διεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου, που εγγυήθηκαν ένα τεράστιο πακέτο δανείων ενός τρισ.
δολαρίων προς τις υπερχρεωµένες χώρες του ευρώ. Η Ευρώπη λοιπόν θα συνεχίσει να υποκρίνεται πως προστατεύει αυτές τις χώρες από τους δανειστές τους. Και αυτές οι χώρες θα συνεχίσουν να υποκρίνονται πως βάζουν τα οικονοµικά τους σε µια τάξη. Ωσπου να βυθιστούν στην επόµενη κρίση.

Οι επιλογές των κρατών σήµερα δεν είναι παρά µια προσπάθεια µετάθεσης των προβληµάτων στο µέλλον, έλεγε τις προάλλες ο συγγραφέας Μπιλ Μπόνερ. Αυτό ακριβώς βλέπουµε στην Ευρώπη. Σίγουρα θα δούµε κι άλλες χώρες της να γίνονται όµηροι των τραπεζιτών. Οπως ακριβώς η Ελλάδα έγινε όµηρος της Goldmann Sachs, λέει ο οικονοµικός αναλυτής Στίβεν Χέρινγτκον: «Δρουν όπως οι µεξικανοί ληστές. Πιάνουν έναν όµηρο κι ύστερα εκβιάζουν την οικογένειά του. Η Ελλάδα είναι ο όµηρος και η Ευρωπαϊκή Ενωση η οικογένεια».
  • Οι Ευρωπαίοι δανείστηκαν τόσα χρήµατα, που ουδείς λογικός άνθρωπος θα µπορούσε να φανταστεί πως υπήρχε ποτέ περίπτωση να τα ξεπληρώσουν.
  • Ποντάροντας στο ρίσκο της χρεοκοπίας, οι ξένοι τραπεζίτες αποκόµισαν υπερκέρδη. Ενας δίκαιος ηγέτης θα τους άφηνε να καταρρεύσουν. Αντίθετα, οι ληστές γλέντησαν ανενόχλητοι τα λάφυρά τους. Αλλωστε, µε τόσα πακέτα για τη διάσωσή τους, ήταν σίγουροι πως θα έπαιρναν πίσω τα λεφτά τους.

Θα τα πλήρωναν οι ευρωπαίοι φορολογούµενοι. Και αυτό ακριβώς γίνεται σήµερα. Γι’ αυτό δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκφράζουν σοβαρές επιφυλάξεις για το νέο ευρωπαϊκό πακέτο. «Οπως δεν µπορείς να σώσεις µια χρεοκοπηµένη εταιρεία δανείζοντάς την κι άλλα χρήµατα», λέει η εταιρεία οικονοµικών αναλύσεων Ηigh Frequency Εconomics, «έτσι δεν µπορείς να σώσεις µια χώρα που είναι ανήµπορη να εξυπηρετήσει το χρέος της δίνοντάς της κι άλλα δάνεια».
  • Το πρόβληµα  είναι βαθύτερο. Για τον Μπιλ Μπόνερ, εκτός από µαθηµατικό, είναι και φιλοσοφικό. Στο υπερβολικό χρέος, όπως και στον θάνατο, δεν υπάρχει ενδιάµεση κατάσταση. Είναι κάτι οριστικό. Κι όταν πια η ψυχή έχει εγκαταλείψει το σώµα, δεν έχει νόηµα να προσπαθείς να ξαναζωντανέψεις το κουφάρι. Ετσι και µε το χρέος που δεν γίνεται να αποπληρωθεί. Δεν χρειάζονται υποκρισίες. Γιατί το ένα χρέος διογκώνει το άλλο σε έναν πελώριο σωρό που κανείς δεν µπορεί να συµµαζέψει. Το καλύτερο για έναν ηγέτη είναι να παραδεχτεί το λάθος του το γρηγορότερο και να αρχίσει να ετοιµάζει την κηδεία. Ή τη δική του ή των τραπεζιτών. Δεν έχει µπροστά του πολλές επιλογές. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς τι έχει να συµβεί, όταν οι φορολογούµενοι αντιληφθούν ότι κάθε δεκάρα τσακιστή από τον φόρο τους πηγαίνει για την προστασία των ξένων τραπεζιτών, αυτό το σπάνιο είδος επιχειρηµατιών που, αντίθετα µε όλους τους άλλους επιχειρηµατίες που αναλαµβάνουν το ρίσκο των επενδύσεών τους, αυτοί και µόνο αυτοί απαιτούν να αποζηµιώνονται στο 100% όταν πέφτουν έξω στα κερδοσκοπικά τους παιχνίδια.

Μετά τα παραπάνω δείτε εδώ:

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου