Τον Ιούλιο του 2015 στην στήλη
Συν-δια-μόρφωση της εφημερίδας “Ποντιακή Γνώμη” είχα δημοσιεύσει ένα
άρθρο με τίτλο “Μικρές (αν)αγγελίες επικείμενων θανάτων”. Είχε μόλις
προηγηθεί η αυτοπυρπόληση (Ιούνιος 2015) ενός συνταξιούχου,
δημοσιογράφου κάποιας τοπικής εφημερίδας της Πελοποννήσου, του Η.Φ. 78
ετών. Το άρθρο ξεκίναγε με το ιδιόχειρο σημείωμα που είχε αφήσει: «Δεν
μπορώ να αντέξω άλλο την οικονομική ανέχεια. Δεν μπορώ να αντέξω άλλο
την κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα μου. Δεν βλέπω καμία ελπίδα. Σας
αποχαιρετώ.». ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Πέρασαν δέκα χρόνια… Ξανά εδώ… Σαν να μην
πέρασε μια μέρα… Έρχεται για μια ακόμα φορά η επικαιρότητα με ομοιότητες
και αναλογίες να διαταράξει την θερινή ραστώνη: Η Αύρα Γρηγορίου,
δημοσιογράφος, 67 ετών αυτοπυρπολείται το πρωί της Τετάρτης 30 Ιουλίου
2025 στην Αίγλη Ζαππείου, υπενθυμίζοντας μας πως ο χρόνος είναι
αμείλικτος και αν ακόμα οι άνθρωποι περιφρονούν την ιστορία εκείνη δεν
τους περιφρονεί καθόλου και γι’ αυτό θα τους θυμίζει διαρκώς, όλα εκείνα
που προσπαθούν να ξεχάσουν.
Γιατί βεβαίως, «οι συνθήκες ύπαρξης καθορίζουν την συνείδηση»… Γιατί
βεβαίως, η οικονομική κρίση απειλεί με ασφυξία όλο και περισσότερες
κοινωνικές ομάδες. Γιατί βεβαίως, η ανάπτυξη και η παραγωγική
ανασυγκρότηση μοιάζουν σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο, τα πιο
σύντομα ανέκδοτα. Γιατί βεβαίως, η πολιτισμική ισοπέδωση δύσκολα
κρύβεται πίσω από τα διάφορα φεστιβαλικά πανηγυράκια. Γιατί βεβαίως, η
διεθνής γεωπολιτική συνθήκη μας θυμίζει διαρκώς ότι ζούμε σε μια
εύφλεκτη πυριτιδαποθήκη, ενώ εμείς διακρινόμαστε από δουλικότητα και
ενδοτισμό.
Γιατί βεβαίως, ο χώρος που κάποτε θα λέγεται Ελλάδα, μετατρέπεται σε
αποθήκη πολιτισμικά ετερόκλητων ψυχών. Γιατί βεβαίως, η ελληνική
κοινωνία μοιάζει να βιώνει με απάθεια, αν όχι μερικές φορές με μια
νοσηρή καρτερικότητα, τον επερχόμενο αφανισμό της. Γιατί βεβαίως, η
δικαιοσύνη και η δημοκρατία, αφού κακοποιήθηκαν συστηματικά, θανατώθηκαν
δημοσίως προς παραδειγματισμό και μιμητισμό της κοινωνίας, όπως έδειξαν
τα Τέμπη,
το Μάτι και τόσα άλλα εγκλήματα. Γιατί βεβαίως, η χώρα μετατρέπεται σε
χώρο, για να θυμίζει τους στίχους του Σεφέρη από το ποίημα “Τελευταίος
Σταθμός”: «τις μεγάλες πολιτείες που έζησαν χιλιάδες χρόνια και έπειτα
απόμειναν τόπος βοσκής για τις γκαμούζες, χωράφια για ζαχαροκάλαμα και
καλαμπόκια»…
Αλλά δεν φτάνουν αυτά για να απωλέσουμε ατομικά και κατ’ επέκταση
συλλογικά, το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Γιατί ίσως η αγέρωχη και
αισιόδοξη φράση του Χαρίλαου Τρικούπη σύμφωνα με την οποία η πτωχευμένη
και τότε Ελλάδα «θέλει να ζήσει και θα ζήσει» να φαίνεται
δύσκολο να επιβεβαιωθεί στις μέρες μας… Γιατί ίσως, στους σημερινούς
καιρούς να επιβεβαιώνεται περισσότερο ο προφητικός τίτλος του βιβλίου
του Δημήτρη Δημητριάδη “Πεθαίνω σαν Χώρα”…
Το υπαρξιακό κενό μας
Γιατί η απελπισία, όπως γράφαμε στο προαναφερόμενο άρθρο του 2015
«ξεπερνά κατά πολύ τα οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα. Προσιδιάζει
περισσότερο σε μια ευρύτερη υπαρξιακή κρίση νοήματος των πραγμάτων.
Συνδέεται περισσότερο με μια απόγνωση που κινείται πέραν από τις
διαδικασίες φτωχοποίησης σε όλα τα επίπεδα και συνοδεύεται από την
ματαίωση και την απορία για την ακατανόητη κατάρρευση των αυτονόητων
μέχρι σήμερα αξιών. Ίσως και ακόμα παραπέρα, από την πραγματική έλλειψη
συμπόνιας και καλοσύνης στις ανθρώπινες σχέσεις».
Εκείνης της συμπόνοιας και καλοσύνης που βιωματικά και από γενιά σε
γενιά, εγχαρασσόταν στον λαό μας και περιγράφεται περίφημα από τον
Παπαδιαμάντη στο διήγημα του «ο Χριστός στο Κάστρο» με τα ακόλουθα
λόγια: «Ουχ ήττον οι άξεστοι εκείνοι άνθρωποι, εκ της αυθορμήτου εκείνης
φιλανθρωπίας, ήτις είναι οιονεί φυσική ορμή, ως συμπάθεια της σαρκός
προς την σάρκα, και είναι το πρώτον και τελευταίον αίσθημα το συγκινούν
την καρδίαν, μετά την πρώτην έκπληξιν, και πριν προφθάσασα πνεύση η
παγερά πνοή της φιλαυτίας και αδιαφορίας».
Διότι τελικά, μας έμεινε η φιλαυτία και η αδιαφορία, την οποία
διακαώς προσπαθούμε να κουκουλώσουμε με αγαπησιάρικες, γλυκανάλατες
φούσκες σε σχήμα καρδιάς που σκάνε όπως οι τσιχλόφουσκες, αφήνοντας πίσω
να μοιραζόμαστε μόνο το «κοινό κενό των κοινών σημασιών και αξιών».
Διότι αφού τελειώσουν τα «διάφορα share» των πολυάριθμων
«ενσυναισθητικών» αναρτήσεων, δηλώσεων κλπ, το μόνο που πραγματικά
μοιραζόμαστε είναι το υπαρξιακό κενό μας, καθώς και τα βαρύγδουπα,
ροζουλί λογύδρια περί αυτού. Θα λέγαμε μάλιστα ότι όσο πιο
«ενσυναισθητικά» και ροζουλί είναι αυτά τα λογύδρια, τόσο πιο κυνικοί
και αδιάφοροι γίνονται οι άνθρωποι.
Διότι όπως γράφει σε κείμενο του, ο κ. Ερμής Κοντούδης, με αφορμή το
γεγονός της αυτοπυρπόλησης της δημοσιογράφου Αύρας Γρηγορίου, όπως
δημοσιεύτηκε στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook,
τοποθετώντας τα πράγματα στην ρεαλιστική ψυχοπολιτική βάση τους:
«Παρατηρώ τις αναρτήσεις των διαδικτυακών φίλων που αναδεικνύουν την
ιστορία της Αύρας και παρόλο που με χαροποιεί το μαζικό ενδιαφέρον του
κόσμου, την ίδια στιγμή θλίβομαι που όλοι εστιάζουν στο ίδιο το γεγονός
και όχι στην ψυχή της κοπέλας.
Θλίβομαι που η πράξη της συνδέεται ακούσια με την κοινωνικοπολιτική
κατάσταση της χώρας, τον τραγέλαφο του Μαξίμου και γενικώς με την
ξεπουλημένη επικαιρότητα εφημερίδων και καναλιών. Όμως πίσω από αυτήν
την πράξη δεν κρύβεται ούτε ο ακτιβισμός, ούτε η κοινωνική διαμαρτυρία
με όρους φθηνής δημοσιογραφικής επικαιρότητας. Η πράξη της Αύρας ήταν
μια εκκωφαντική κραυγή μοναξιάς και απόγνωσης.»
Απόσπασμα από το ποίημα “Auto da fé”, Γιάννης Παπαμιχαήλ:
Αν ο μη γένοιτο ερωτηθώ για τους τόπους, τα γεγονότα, τις γενοκτονίες, τα πρόσωπα
θα ισχυριστώ πως δεν ήξερα τίποτα.
Θα αποκριθώ πως προσωπικά δεν γνωρίζω καθόλου τι έγινε.
Ήμουν στο δρόμο.
Ήρθα μετά.
Η φωτιά είχε σβήσει.
Το auto da fé είχε κλείσει τον κύκλο του.
Ο αυτόχειρας είχε γίνει αγνώριστος.
Αν η μνήμη έχει σάρκα και οστά,
τα οστά είχαν μείνει στον τόπο.
Η σάρκα είχε γίνει καπνός.
[…]
Αν ερωτηθώ για την ώρα,
εν πρώτοις θα πω πως την ήξερα.
Ήταν η ώρα πάνω κάτω του πανικού της αυγής.
Της σιωπής που ποτέ δεν γίνεται τίποτα.
(Μα μπορεί το ποτέ και το τίποτα να χαλάσουν τον κόσμο).
Του πανδαιμόνιου από πιάτα που σπάζουν στο μινόρε της αυγής
που δεν έρχεται.
Των καφέ που ‘χουν κλείσει.
Ούτως ειπείν, της νυχτερινής ταραχής σε λιμνάζοντα ύδατα,
στους ομόκεντρους φθίνοντες κύκλους
σε ακύμαντο τέλμα,
με την φόρα πέτρας για πέταμα,
έτσι, μόνο και μόνο για να κουνηθούν τα νερά.
Ίσως, η ώρα και για σάλτο μορτάλε,
ισοδύναμο με το άλμα της ωραίας χορεύτριας
από το παράθυρο στην φωτιά
όπου έλιωνε ήδη ο κουτσός μολυβένιος στρατιώτης.
==================
=====================
Η 67χρονη δημοσιογράφος που στις 30 Ιουλίου αυτοπυρπολήθηκε στην Αίγλη Ζαππείου φωνάζοντας "ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΦΑΩ".
Διαβάζοντας κάποιος το βιογραφικό της θα διαπιστώσει τις περγαμηνές στις σπουδες της και τις σπουδαιες επαγγελματικες της δραστηριοτητες που είχε σε περιοδικά αλλά και σε εκπομπές, όπως αυτή του μεγάλου Φρέντυ Γερμανού. Βλέπετε η αξιοπρέπεια την ανάγκασε να μην χτυπησει πόρτες, αλλά προτίμησε να δώσει τέλος στη ζωή της.
Και όμως, αυτή η γυναίκα τελικά κατέληξε, από τα τραύματα της σε μια Ελλάδα που οι ΦΡΑΠΕΔΕΣ παίρνουν εκατομμύρια από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, τα σκάνδαλα εκατομμυρίων έχουν βουλιάξει την χώρα στο βυθο του βούρκου με ευηποληπτους πολίτες σε πολλές περιπτωσεις να μην έχουν ούτε τα προς το ζην. Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα που σε αρκετές περιπτώσεις κρύβει την οικονομική ανεχεια αξιοπρεπων ανθρώπων, κάτω απο το χαλακι.
Καλό ταξίδι Αύρα. Συγνώμη για το άδοξο τέλος σου
=================
ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΡΕΛΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ, ΤΗΝ ΤΡΕΛΑΝΑΝ. Άμα δεν τρελαινόταν, δεν θα τολμούσε.
ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ, θα έγραφα ότι τη δολοφόνησε το κράτος.
ΑΜΑ ΗΜΟΥΝΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ, θα έλεγα ότι τη δολοφόνησε ο καπιταλισμός.
ΑΝ ΗΜΟΥΝΑ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ, πολύ εύκολα θα έγραφα πως την τρέλανε και τη δολοφόνησε το γ@μημένο το Σύστημα.
ΑΜΑ ΗΜΟΥΝΑ λίγο ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΤΗΣ, θα έγραφα με σπρέι στους τοίχους των Εξαρχείων και στον Λευκό τον Πύργο ότι τη δολοφόνησε ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΚΥΝΙΚΟΣ, δεν θα γινόμουνα χάλια ψυχολογικά, όπως και τ’ άλλα παιδιά από την «Ε», με ενοχές ότι εμείς φταίμε γιατί την αφήσαμε μόνη στα δύσκολα, κι ας μη το ομολογούσε.
Η ΑΥΡΑ ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ, ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΗΘΗΚΕ!
ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΑΚΡΑΙΑ ΠΡΑΞΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ και όχι ιδιωτική-προσωπική υπόθεση απελπισίας.
ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΗ, ΔΗΜΟΣΙΑ και ΕΣΧΑΤΗ, δοκιμασμένη σε αρχαιοελληνικό δράμα, η οποία επιζητά και τη δημοσιότητα που της αναλογεί και ας μη συνοδεύεται πάντα από προκήρυξη που να (ξανα)περιγράφει τα αυτονόητα, δηλαδή ότι ξαναζούμε στο 2012, αλλά από ένα ψέλισμα: «Δεν έχω ούτε να φάω»…
Η ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ, ΟΠΩΣ KAI ΣΤΟ «ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΕΙΔΥΛΛΙΟ» του Φίλιπ Ροθ: η εικόνα των αυτοπυρπολημένων ανθρώπων στις ειδήσεις στιγματίζει την κόρη τού βασικού ήρωα για όλη της τη ζωή.
ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΗΘΗΚΑΝ προστρέξαμε, όπως έγινε με την Αύρα, να πούμε ότι ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ;
«ΗΤΑΝ ΤΡΕΛΟΣ!», λέει για τονΧριστούλα το τραγούδι της Αρετής και της Ιωάννας Σπανομάρκου, στον δίσκο «Ελλάς πολιτική κρατούμενη» (χρυσό μετάλλιο στα Global Music Awards το 2016, στην Καλιφόρνια), για να σαρκάσει όσους πολιτικούς και δημοσιογράφους προσπάθησαν να υποβαθμίσουν τον πολιτικό συμβολισμό του Δημήτρη, χαρακτηρίζοντας την πράξη τού αυτόχειρα «πράξη τρέλας». https://1voice.gr/den-aytoktonise-i-ayra-ti-dolofonisan/ «ΗΤΑΝ ΤΡΕΛΗ Η ΑΥΡΑ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ;», θα μπορούσε να ρωτά η διασκευή για τη νεανική μου φίλη, στη χρυσή εποχή της «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ» μας.
ΤΗΝ ΑΔΙΚΟΥΝ ΤΗΝ ΑΥΡΑ ΟΣΟΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΣΑΝ ΜΙΑ σχεδόν άγνωστη ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ δευτεροκλασάτη, «χαμηλών τόνων», όπως γράφουν, για να πούνε ότι ήτανε αξιοπρεπής και δεν πουλήθηκε στο σύστημα. Δυσπρόσιτη φίρμα ήτανε κι ας μην μπορείς να βρεις ένα κείμενό της να διαβάσεις στην Google, γιατί τότε δεν υπήρχε τέτοιο ανίδεο ψαχτήρι. Ξεκίνησε το 1976, θήτευσε δίπλα στον Γιάννη Μαρίνο στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» και δίπλα στην Μπακομάρου σε ένα από τα σημαντικότερα περιοδικά, τη «Γυναίκα» (1976-1980), δούλεψε τη χρυσή εποχή στην ΕΡΤ, προσελήφθη στο «Έθνος» το 1981, δούλεψε στη «Γνώμη», στις «Ειδήσεις» και στον «Ελεύθερο Τύπο», πριν να έρθει σε μας.
ΕΙΧΕ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗ, ΤΙΣ «ΑΝΑΣΕΣ», ΣΤΗΝ «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», η οποία πούλαγε 500 χιλιάδες φύλλα την Κυριακή, είχε δύο εκατομμύρια αναγνώστες δηλαδή, όταν δεν υπήρχε ούτε Διαδίκτυο, ούτε σόσιαλ μίντια, ούτε ιδιωτική τηλεόραση και όσοι είχαμε δική μας στήλη μετριόμασταν στα δάχτυλα των χεριών έπειτα από εργατικό ατύχημα. Δεν μπορεί να σε λένε Αύρα, να ’σαι τυπάκι, από μικρό κοριτσάκι στα καλύτερα πόστα της δημοσιογραφίας, και να γράφουνε για σε λες και ήσουν… άσημη στα 70s-80s, πόσο μάλλον στα 90s, επειδή στο Διαδίκτυο δεν υπάρχουν ίχνη και κονταίνει η μνήμη. https://1voice.gr/den-aytoktonise-i-ayra-ti-dolofonisan/ Ο ΠΙΟ ΔΙΑΣΗΜΟΣ εκείνη την εποχή ΗΤΑΝ Ο ΦΡΕΝΤΥ ΓΕΡΜΑΝΟΣ και η Αύρα ξεκίνησε πιτσιρίκα, μαζί με την Γκολεμά, να δουλεύει στην τηλεοπτική εκπομπή του «Σάββατο βράδυ – Κυριακή πρωί».
ΤΗΝ ΕΙΔΑ ΣΤΟΝ ΕΔΟΕΑΠ, έξω απ’ τους παθολόγους, ΤΟ 2012. ΕΙΧΕ ΠΑΡΕΙ ΣΥΝΤΑΞΗ ΣΤΑ 55, που κατοχύρωσε με 35 χρόνια ένσημα και ανήλικο παιδί, ανεξαρτήτως ηλικίας, όπως όλα τα κορίτσια δηλαδή που στο τσακ πρόλαβαν τις επιπλέον περικοπές του δεύτερου μνημονίου. Τελευταία φορά λίγο πριν να έρθει ο κορονοϊός. https://1voice.gr/den-aytoktonise-i-ayra-ti-dolofonisan/ ΦΤΑΝΕΙ Η ΣΥΝΤΑΞΗ ΑΥΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ; Δηλαδή, να μπορείς να πας σ’ ένα μπαράκι, μια ταβέρνα, όπως πηγαίναμε ανέμελοι παλιά, και να μην ντρέπεσαι όταν πληρώνει άλλος; Αστειεύεσαι; Σχεδόν όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Μπορεί κάποιοι να το σκεφτήκαμε αλλά δεν το τολμήσαμε, η Αύρα μόνο το έκανε και αυτή (όπως και εσύ) ξέρει(ς) ακριβώς το πώς και το γιατί.
ΤΗΝ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ, χοντρούλης ήμουνα κι αυτή λεπτή, ψηλή, πανέμορφη (!) αλλά τόσο αυστηρή, σοβαρή και επικριτική μαζί μου. «Επιπόλαιο» με ανέβαζε, «ανώριμο» και «ανεύθυνο» με κατέβαζε και μάλλον πολύ άδικο δεν είχε. Μεγάλη χυλόπιτα έφαγα στο τέλος. https://1voice.gr/den-aytoktonise-i-ayra-ti-dolofonisan/ ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΟΥΖΟ ΝΑ ΑΠΑΓΓΕΛΛΕΙ ποιήματά του μεθυσμένος ξημερώματα στο «ΝΤΑ-ΝΤΑ» στα Εξάρχεια και ν’ ανεβούμε από την «ΑΙΤΝΑ» ως το «ΓΚΡΙΝ ΝΤΟΡ» στην Καλλιδρομίου και από εκεί στην «ΟΚΤΑΝΑ» με τον Μάκη (τον Τριανταφυλλόπουλο), τον Γιώργο (τον Σκούρτη), τον Μπάμπη (τον Τσικλιρόπουλο) και τις μικρές θεατρίνες που μας καταδεχόντουσαν εξαιτίας των δύο τελευταίων. Και αυτές, τις σταρλετίτσες που ψάχνονταν για κάνα ρολάκι, πόσο μάλλον εμάς, η Αύρα μας θεωρούσε χύμα, στα όρια της χυδαιότητας και «ΝΤΕΚΑΝΤΑΝΣ» (το επόμενο αντεργκράουντ μπαράκι όπου καταλήγαμε, βαράτε με κι ας κλαίω, στου Στρέφη, του συνάδελφου Νίκου Λακόπουλου, απέναντι απ’ τον «ΒΡΟΥΤΟ» όπου μαζεύονταν οι ΡΗΓΑδες).
ΤΗΝ ΕΚΑΝΑ ΧΑΖΙ ΟΤΑΝ ΜΑΝΟΥΡΙΑΖΕ που μπινελικονώσανται άσχημα ο Λιάνης με τον Χαρδαβέλλα παίζοντας ζάρια και τηνεχαλβάδιαζε και ο Πρόεδρος ο Λευτέρης στον «ΙΤΑΛΟ», στο εστιατόριο της παλιάς Βουλής, εκεί στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη, όπου συναντιόμασταν στα μεσημεριανά διαλείμματα απ’ τα «ΝΕΑ» της Χρήστου Λαδά και την «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» της οδού Κολοκοτρώνη, που ’μασταν δίπλα.
ΕΚΕΙΝΗ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΟΝΤΥΜΕΝΗ, στιλάτη, αρωματισμένη, με μοδάτη τσάντα και γεμάτο πορτοφόλι που δεν δεχόταν ούτε κεράσματα ούτε τα φαλλοκρατούμενα πειράγματα. Ενώ εμείς, ακόμα και όταν βγάλαμε τα αμπέχονα και αγοράσαμε πέτσινο, κυκλοφορούσαμε μαλλιάδες, αχτένιστοι, και όταν σήκωνε ο αγέρας το μπατζάκι μας φαινότανε ότι φορούσαμε από κάτω διαφορετικό χρώμα κάλτσες. https://1voice.gr/den-aytoktonise-i-ayra-ti-dolofonisan/ 
Σχόλια