Ο πλανήτης Γη είναι ύλη. Βασικός κανόνας της ύλης είναι η φθορά της. Η ανθρωπότητα σήμερα έχει φτάσει στο σημείο αυτό της δυνατότητας όχι μόνο να επιβραδύνει τη φθορά αλλά και να εφαρμόζει μεθόδους αντικατάστασης, ή αναπλήρωση της φθαρτής ύλης, ώστε να καλυφθούν οι επιπτώσεις της επονομαζόμενης κλιματικής κρίσης. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει βέβαια σε ευρεία κλίμακα, είτε γιατί το κόστος είναι μεγάλο, είτε γιατί τα κράτη ακόμη και σήμερα δεν συνεργάζονται πολιτικά – επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά τον σημαντικό θεωρητικό των Διεθνών Σχέσεων Martin Wight ως προς τη λανθασμένη πεποίθηση περί Διεθνούς Κοινωνίας – είτε γιατί λίγα κράτη μπορούν να συμμετέχουν σε αυτή την προσπάθεια με αξιώσεις, λόγω του υψηλού κόστους και των οργανωτικών απαιτήσεων.
Ο πλανήτης μας διαλύεται ως φθαρτή ύλη στο γαλαξιακό στερέωμα με πολύ
πιο γρήγορους ρυθμούς από ό,τι ήταν αναμενόμενο. Η αυξητική τάση για
την αναγκαιότητα υπερ-εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών για να
καλυφθούν οι αυξανόμενες micro-κοινωνικές ανάγκες, συχνά μη ρεαλιστικές
αλλά πλέον ενταγμένες στην καθημερινότητα όλων μας, ή αύξηση του
πληθυσμού σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι δεδομένα που δημιουργούν πλέον μια
δυστοπική πραγματικότητα που βασίζεται πάνω στην αρχή των
συγκοινωνούντων δοχείων. Το έλλειμμα στο δοχείο Α θα παράγει τριβή στο
δοχείο Β, υπερχείλιση στο δοχείο Γ και διατρητικές τομές στο δοχείο Δ.
Για παράδειγμα, η έλλειψη για παράδειγμα φυσικών πηγών ύδρευσης σε συνδυασμό με την ερημοποίηση της υπαίθρου, λόγω των μεγάλων περιόδων υψηλών θερμοκρασιών και της μείωσης των βροχοπτώσεων, παράγει πτώση της γεωργικής παραγωγής. Η πτώση της γεωργικής παραγωγής δημιουργεί αύξηση του πληθωρισμού, κοινωνική εξαθλίωση, πολιτική αστάθεια και δυσλειτουργίες στην κανονιστική ροή της εθνικής κυριαρχίας.
Όλα αυτά δημιουργούν αύξηση των διακρατικών συγκρούσεων, μετακινήσεις πληθυσμών και πύκνωση των πολιτικών τριβών στα σύνορα ή ακόμη και στο εσωτερικό του Πρώτου Κόσμου που κατά το μάλλον ή ήττον προετοιμάζει υποδομές και τη λειτουργία των θεσμών για να αντιμετωπίσει την επαυξημένη φθορά δίχως τη δραματική μείωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών του. Όταν οι Robert Keohane και Joseph Nye συζητούσαν στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 για τη διαδικασία της διακρατικής ασύμμετρης αλληλεξάρτησης, αναζητώντας το επίπεδο σύνδεσης και τη διάθεση συνεργασίας αλλά και εκμετάλλευσης κράτους από κράτος, το νοηματικό πεδίο επικεντρωνόταν σε θέματα όπως η πολιτική και η οικονομία.
Σήμερα, υφίσταται πλέον η ασύμμετρη αλληλεξάρτηση, ως προς τη διάχυση της αστάθειας και της μείωσης της δυνατότητας των κρατών να οικοδομήσουν ένα ασφαλές περιβάλλον για τα ίδια, δίχως αυτό να λειτουργήσει αυτομάτως ως αίτιο δημιουργίας διλήμματος ασφαλείας προς ένα άλλο κράτος, ή ως ακούσιο κάλεσμα προς παράγοντες-παρίες (βλ. τρομοκρατικές οργανώσεις) για την επίτευξη εισοδισμού.
Ένα… δυστοπικό μέλλον για το κλίμα
Οι υδροφόροι ορίζοντες στερεύουν, η καλλιεργήσιμη γη μειώνεται, το αγροτικό προϊόν πλέον λογίζεται ως αγαθό πολυτελείας. Κι αυτά είναι τα σημερινά δεδομένα που εκ των πραγμάτων οδηγούν με αυξημένη ταχύτητα σε πιο αρνητικές τιμές και δυστοπικές πραγματικότητες. Ως προς τη μεγάλη συστημική εικόνα, η μεγαλύτερη πρόκληση για το αμέσως προσεχές διάστημα είναι οι κίνδυνοι της φυσικής κατάστασης, κατά τον Hobbes στο Leviathan, να μεταφερθούν από την εξωτερική σφαίρα εντός των διακρατικών ορίων του Πρώτου και Δεύτερου Κόσμου, ενώ πλέον ο Τρίτος Κόσμος μας δίνει το ανάγλυφο εξύφανσης μιας εσωτερικής κρίσης που πλέον δεν είναι καθόλου μακριά μας.
Η αύξηση των προκλήσεων και η πύκνωση των απειλών σε πολιτικό, οικονομικοκοινωνικό αλλά και περιβαλλοντικό επίπεδο, οικοδομεί μια περίπλοκη δικτύωση που τα ποιοτικά δεδομένα συγχέονται με τους ποσοτικούς περιορισμούς που το κάθε κράτος έχει ως προς τη δυνατότητα του να υψώνει διαρκώς τείχη στη ροή των γεγονότων και στην εδραίωση των πραγματικοτήτων. Το δυστοπικό αύριο επηρεάζει με όρους ουσίας και την ιδεολογική πολιτική κονίστρα στο εσωτερικό του κράτους του Πρώτου Κόσμου.
Από την πτώση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και, μετά από δυο χρόνια, το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης, μια ισχυρή νεοφιλελεύθερη τάση εμφανίστηκε στον πυρήνα του δυτικού κόσμου, στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο, και στη συνέχει συνεπήρε το σύνολο του διεθνούς συστήματος. Τόσο η Σχολή του Σικάγο με τους κορυφαίους νεοφιλελεύθερους διανοητές Milton Friedman και George Stigler, όσο και η Συναίνεση της Ουάσιγκτον [Washington Consensus] με τον John Williamson, λειτούργησαν ως μεθοδολογικά αντίβαρα απέναντι στο Σοβιετικό κρατισμό και τον οικονομικό προστατευτισμό μέρους της Δυτικής Ευρώπης, αλλά και ως σηματοδότες στην πορεία προς την οικοδόμηση ανταγωνιστικών δομών της αγοράς για τα κράτη μέσα στο Σιδηρούν Παραπέτασμα που έπαιρναν τον ανηφορικό δρόμο του εκδημοκρατισμού και της οικοδόμησης υποδομών ελεύθερης οικονομίας.
Η περιβαλλοντική όμως κρίση και η λειτουργία της αρχής των συγκοινωνούντων δοχείων ως προς τις παραγόμενες κρίσεις που δημιουργούνται παράλληλα σε μια αλληλουχία φαινομένων Μαύρων Κύκνων αλλά και κοινωνικοπολιτικών αστοχιών ως προς τη, σχεδόν ενστικτώδη, λειτουργία του “αόρατου χεριού της αγοράς” υποχρεώνει τα κράτη να κοιτάξουν ξανά εντός τους και να αναλάβουν την ευθύνη της ευημερίας των κοινωνιών τους.
Η έννοια του ισχυρού κράτους ως φορέας όχι μόνο διανομής των πλουτοπαραγωγικών πηγών εντός και εκτός του οντολογικού του γίγνεσθαι, αλλά και ως πάροχος υψηλών υπηρεσιών με κοινωνικό πρόσημο και οξυμένη κοινωνική ευθύνη εμφανίζεται πλέον στις πολιτικές υποθέσεις του Πρώτου Κόσμου ως αναγκαιότητα και όχι μόνο ως προεκλογική υποσχετική. Τα παραδείγματα είναι πολλά.
Το μοντέλο της Σκανδιναβίας
Το σκανδιναβικό μοντέλο και τα εντυπωσιακά δεδομένα καταγεγραμμένης και εκπεφρασμένης ευτυχίας των πολιτών του μέσω της θεσμικά ρυθμιστικής παρουσίας του κράτους σε Υγεία, Παιδεία και διαχείριση των περιβαλλοντικών δεδομένων, η θεσμική μεταστροφή των όρων προσφοράς του τουριστικού προϊόντος κρατών όπως η Ιταλία και η Γαλλία από “ανοχύρωτες οντότητες” στις ορδές επισκεπτών σε μοντέλα επιλεκτικής προσέλκυσης μέσων και υψηλών εισοδημάτων μέσω της αυξημένης κρατικής φορολογίας στις υπηρεσίες του τριτογενούς τομέα, η διαχείριση των πηγών ενέργειας και του νερού από το κράτος σε σχεδόν όλη την ΕΕ, το δημόσιο σύστημα υγείας της Γερμανίας, είναι κάποια από τα κοντινά μας παραδείγματα.
Παραδείγματα, που αποδεικνύουν ότι η έννοια του κράτους ως αποκλειστικός φορέας της εθνικής κυριαρχίας, ως επόπτης απέναντι στη λειτουργία των ολιγοπωλίων υπέρ της συλλογικής συνοχής, αλλά και ως παροχέας υπηρεσιών και στους τρεις βασικούς τομείς της οικονομίας δεν είναι μια αναλαμπή του παρελθόντος αλλά μια σύγχρονη αναγκαιότητα που προκύπτει από την περιβαλλοντική κρίση και τις προκλήσεις και τα δεδομένα που φαίνονται ήδη καθαρά στο ορίζοντα.
Το σημαντικότερο όμως παράδειγμα απέναντι στο ότι η έννοια της εθνικής κυριαρχίας και της δυναμικής λειτουργίας του κράτους είναι πλέον εδώ, είναι αυτό που έρχεται από τις ΗΠΑ και τον υποδειγματικό τρόπο που η αμερικανική πολιτεία και οι κρατικοί θεσμοί αντιμετώπισαν, την κρίση των στεγαστικών δανείων του 2008 και της ευρύτερης δημοσιονομικής επισφάλειας [Fiscal Precariousness] που ακολούθησε.
Η χρησιμότητα του κράτους επηρεάζει και το μοντέλο διακυβέρνησης των κρατών του Πρώτου Κόσμου. Το κράτος οφείλει να βρει την ισορροπία στην εφαρμογή ώστε να μη μεταμορφωθεί ξανά σε Κρόνο, ούτε όμως και σε Αμάλθεια, αλλά να είναι εκεί για να μπορεί να λειτουργήσει ως Κιβωτός την ώρα της μεγάλης κρίσης. Με προγραμματισμό και ενσυναίσθηση, μακριά από τις υπεραπλουστεύσεις των σύγχρονων πολιτικών με “Αντουανέτιες” [sic] προτάσεις που είναι έτοιμοι να λειτουργήσουν ως σύγχρονοι Εμποράκοι των Εθνών κουνώντας με περισσή ευκολία και καθόλου χάρη το δάχτυλο στους πολίτες. Kι αυτό γίνεται κάτι περισσότερο από αναγκαίο σήμερα που ο έλεγχος των αλγορίθμων αλλά και τα βίο-ιατρικά δεδομένα των πολιτών σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορεί να μην ελέγχονται από το κράτος και να αποτελούν προνόμιο ιδιωτών.
Όχι ο ρόλος της Ιφιγένειας για την Ελλάδα
Η ενίσχυση του κράτους, των δομών και των λειτουργιών αυτού είναι ένα ζήτημα που απασχολεί ήδη και την Ελλάδα σε επίπεδο εφαρμοσμένης πολιτικής, με την κοινωνία να καλείται να αντιμετωπίσει από το 2010 την εδραίωση της απουσίας πολιτικής ενσυναίσθησης και την επικράτηση ξεπερασμένων νεοφιλελεύθερων μέτρων που αποδομούν περαιτέρω την ήδη αποδομημένη ελληνική κοινωνία και που υπόσχονται νέες κρίσεις στο άμεσο μέλλον με αποστέρηση πρόσβασης σε βασικά κοινωνικά αγαθά για την ίδια την πρωτογενή επιβίωση, όπως Υγεία, Παιδεία, Νερό, Ενέργεια και θρεπτική διατροφή.
Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση η Ελλάδα να “λάμψει” τις επόμενες δεκαετίες στο διεθνές στερέωμα ως λίκνο νεοφιλελεύθερων πολιτικών για να διαπιστώνει ο υπόλοιπος δυτικός κόσμος ποια τα όρια των πολιτών του Πρώτου Κόσμου αναφορικά με την κατανάλωση συνταγών κοινωνικής κατάρρευσης. Παίξαμε, ως Έλληνες, μια φορά το ρόλο της Ιφιγένειας κατά τη διάρκεια της πρώτης κρίσης (2010-2019), και τα αποτελέσματα τα διαπιστώνουμε σήμερα. Η τυχόν επανάληψη μόνο φάρσα δεν θα είναι!
Ακούστε το podcast Ipso Facto με τον Σπύρο Λίτσα.
===========
Εντονότερα κι απ’ την κλιματική αλλαγή είναι τα πειστήρια πιστοποίησης των Καρτέλ της TUI
του Παναγιώτη Κ. Μυλωνά, οικονομολόγου
Σε μια πρόσφατη ανάρτηση στο f/b, π’ επικολλώ εδώ με το σύνδεσμο που έπεται:
https://www.facebook.com/share/p/19wTJNL4Fp/
είχα αναρωτηθεί για το εξής:
<<Μήπως η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία -εκτός του ΟΠΕΚΕΠΕ- μπορεί να εξετάσει και την Επιτροπή Ανταγωνισμού. Με πολλαπλάσιο το αντικείμενο διαφθοράς της, απ’ τη συγκάλυψη του αθέμιτου ανταγωνισμού που επιβάλλουν τα ολιγοπωλιακά και ολιγοψωνιακά, Καρτέλ της γερμανικής TUI, στη χώρα;>>
Στα σχόλια που ακολούθησαν την ανάρηση, μου έκανε την τιμή να παρεμβληθεί -με αφορμή και τις ανταλλαγές ευχών στη διαδικτυακή κοινή ημερομηνία, 15ης Αυγούστου, στην ονομαστική μας γιορτή- και η τέως Πρύτανης, με πολυετείς θητείες (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Μακεδονίας) η Κα Maria Negreponti-Delivanis,
– Στην σχολαστική της παρέμβαση, η αγαπητή Κα Καθηγήτρια, σημείωσε τα ακόλουθα, ακριβώς ως εξής:
<<Καταρχήν Χρόνια σας πολλά με υγεία, χαρές και δημιουργικότητα. Αν μου εξηγήσετε με απλοϊκό τρόπο, το πρόβλημα της TUI, θα το καταγγείλω με άρθρο μου.>>.
-Αμέσως μετά και μετά και τις δικές μου ευχές για την ονομαστική της εορτή, με τα απαντητικά μου σχόλια, απάντησα, όπως κι εγώ μπόρεσα, με τα εξής:
<<… Επιθυμώ να σας ευχαριστήσω θερμά, για την πρόσεξη που επιδείξατε και στα δικά μου αρθρογραφικά πονήματα, για την οικονομία του ελληνικού τουρισμού. Όσον αφορά την εξήγηση, με “απλοϊκό τρόπο”, που μου ζητήσατε, για το “πρόβλημα της TUI ” -εντελώς επιγραμματικά- σας αναφέρω τα ακόλουθα. Το πρόβλημα του ελληνικού τουρισμού -σύμφωνα και με τη σχολαστικά επιμελημένη ερευνητική μου αρθρογραφία, περισσότερων από 70 άρθρων μου, από το 2015 και έως σήμερα- κατέδειξε και πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι, υπήρξε η τεράστια ανάπτυξη, κατ’ αντίθεση προς την αποανάπτυξη της περιόδου των Μνημονίων στη χώρα μας και με ταυτόχρονη τη στρέβλωση των οικονομικών αποδόσεων του τουρισμού, συγκριτικά με τις διεθνείς τουριστικές εξελίξεις και με τις παλαιότερες αποδόσεις του κλάδου, από την έναρξη των μνημονίων και μέχρι σήμερα. Με αρνητικές τις οικονομικές αποδόσεις, πολλών ετών, από το 2010, έως κι σήμερα, όπου, η τουριστική επέκταση, ιδίως στην ποιοτική κατηγορία καταλυμάτων, σημείωσε εκρηκτική επέκταση, με τη διοχέτευση αφύσικα μεγάλων τουριστικών επενδύσεων, στην χρονική περίοδο της οικονομικής μας δυσπραγίας, της εποχής των Μνημονίων και της παθητικής διαχείρισης και των επίμονων ζημιών των τουριστικών μας επιχειρήσεων, που κατέστησαν τον κλάδο τον πιο χρεωμένο, τραπεζικά, κλάδο της χώρας. Τα αποτελέσματα των συνεχόμενων αρνητικών αποδόσεων και των τεράστιων στρεβλόσεων της ανάπτυξης του ελληνικού τουρισμού, μόνο σε εξαιρετικές αιτίες μπορούσαν να αποδοθούν και να ερμηνευθούν με οικονομολογικές αναλύσεις.
Και η συστηματική και χρόνια έρευνα, ολόκληρης σειράς δεικτών και παραμέτρων των σχετικών στοιχείων, από τις αντιφατικές τουριστικές μας επιδόσεις, άφησαν μόνο μια αιτία, ως δυνατή για να προκαλέσει τις αρνητικές αυτές εξελίξεις. Κι η αιτία εντοπίσθηκε στον ασκούμενο, αθέμιτο ανταγωνισμό, από Tour Operators, που ασκούσαν τις εναρμονισμένες πολιτικές τους. Πολιτικές νόθευσης τ’ υγιούς ανταγωνισμού στην ελληνική τουριστική αγορά. Με πολιτικές όπου, με την εφαρμογή Μνημονίων στην Ελλάδα μόχλευαν τις -υπερβολικά αφύσικα- τουριστικές επενδύσεις, σε βαθμό ώστε, το προκύπτον δυναμικό του αποθέματος προσφοράς των κλινών στη χώρα να είναι, κατά τι, μεγαλύτερο της ζήτησης και των αυξημένων, διαρκώς, αφίξεων τουριστών στη χώρα, ακόμα και στην περίοδο της υψηλής σεζόν. Ώστε, να πέφτουν κι οι τιμές, ιδίως στα 5άστερα, που αποτελούν οδηγό διαμόρφωσης των τιμών των τουριστικών πακέτων σ’ όλες τις κατηγορίες αστέρων των καταλυμάτων, με την υποκλιμάκωση της διαμόρφωσης των τιμών σε αυτά. Και η μόχλευση αυτή ήταν το γεγονός που επιτυγχάνετο με ποικίλους τρόπους & πολλούς υπόγειους, τους οποίους έχω περιγράψει στην αρθρογραφία μου. Μια συνθήκη η οποία είχε και παράπλευρες συνέπειες, με προοδευτική και τη στρεβλωση του παραγωγικού μας μοντέλου, που οδήγησε στη τουριστική μονοκαλλιέργεια που διακονούμε, αναπόδραστα πλέον. Την αναγκαία και ικανή αυτή μόχλευση των τουριστικών μας υπερεπενδύσεων, μόνο οι Tour Operators που κατείχαν τη δεσπόζουσα θέση στην τουριστική μας αγορά, θα μπορούσαν να οργανώσουν και να υποστηρίξουν αποφασιστικά. Ωστόσο, οι στόχοι των τουριστικών Καρτέλ της γερμανικής TUI, δεν θα μπορούσαν να είναι επιτεύξιμοι, χωρίς συντονισμό & παράλληλη διαχρονική υποστήριξη μαζί και με τον έλεγχο της στρόφιγγας των αφιξαναχωρήσεων, ο οποίος έγινε δυνατοός, με εξαγορά -από το 2016- των 14 αεροδρομίων της χώρας μας, από την επίσης γερμανική Fraport… Ενώ νέα ώθηση σε τουριστικές υπερεπενδύσεις -από την έναρξη της πανδημίας του Covid-19- έδωσε η ημιπαράνομη εγκύκλιος της εγκάθετης, Τροϊκανής και γερμανοέμπνευστης, Διοίκησης της Α.Α.Δ.Ε. και με κωδικό αριθμό:
ΠΟΛ. Α 1150/20-6-2020, με την οποία, εγκύκλιο, απαλλάχθηκαν οι Επενδύσεις στο τουρισμό -απ’ τον ΦΠΑ (24%)- από τον Ιούνη του 2020, έως το 2027. Κι όπου, η εγκύκλιος, είχε ως συνέπεια -εκτός από την απώλεια περισσότερων του ενός δισ. €, των φορολογικών μας εσόδων, ετησίως, απ’ τον κλάδο του τουρισμού και απορρόφηση του 80%, του συνόλου, των χρηματοδοτήσεων κι επιχορηγήσεων, των τελευταίων αναπτυξιακών νόμων, απ’ τον τουρισμό, σε βάρος των άλλων κλάδων και τομέων παραγωγής (σύμφωνα και με πρόσφατες δηλώσεις του αρμόδιου Υπουργού, κ. Τάκη Θεοδωρικάκου).
Ενώ, ταυτόχρονα, οι Tour Operators, εκτός του ρόλου τους, ως ολιγοψώνια (στη ζήτηση της τουριστικής μας αγοράς), ήταν και στη θέση της τουριστικής προσφοράς των τουριστικών μας πακέτων (και μέσω συμπράξεων, π.χ. της TUI, με άλλους ξενοδοχειακούς ομίλους, όταν και το 2019, η ίδια η TUI καμάρωνε, με δημοσιεύματά της, για τα 50, δικά της, 5άστερα ξενοδοχεία, που την καθιστούσαν ως το μεγαλύτερο τουριστικό όμιλο στη χώρα) και με συνέπεια, τον αρνητικό επηρεασμό των τουριστικών τιμών, επιδρώντας στις δύο όχθες του τουριστικού ανταγωνισμού (ζήτησης και προσφοράς). Καθιστώντας το νόμο “ζήτησης & προσφοράς”, που διαμορφώνει τις τιμές τ’ ελληνικού τουρισμού, ως το πιο σύντομο ανέκδοτο, του: “Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει”. Και βεβαίως, έχουν συμπράξει κι άλλοι Tour Operators, εκτός της TUI, στις εναρμονισμένες πρακτικές για νόθευση του υγιούς ανταγωνισμού στην τουριστική μας αγορά. Ωστόσο, δεν θα ήταν δυνατή κι επιτυχημένη, η άσκηση του αθέμιτου ανταγωνισμού π’ εφαρμόστηκε στην τουριστική αγορά της Ελλάδας, χωρίς την αδιαμφισβήτητη σύμπραξη της γερμανικής TUI, η οποία δεσπόζει όχι μόνο εγχωρίως, αλλά και παγκοσμίως στον τουρισμό. Μέσω και διαπλοκής της με πολιτικές ηγεσίες, Γερμανίας & Ελλάδας. Ώστε να ασκήσει τις αθέμιτες πολιτικές της με εναρμονισμένες πρακτικές Καρτέλ. Αξιοποιώντας, ιδίως και την αδιαμφισβήτητη θέση της, ως δεσπόζουσα, στην τουριστική μας αγορά, αλλά & διεθνώς (έχοντας και το πλεόνασμα των ξενοδοχειακών κλινών της χώρας μας, ως το διεθνή ανασχετικό εκείνο παράγοντα, για τη συγκράτηση των τιμών, στα τουριστικά μας πακέτα, σε όλες τις τουριστικές χώρες της Μεσογείου, τουλάχιστον, στις οποίες δραστηριοποιούνται, επίσης, στον τουρισμό…
Τα αδιαμφισβήτητα δεδομένα των τουριστικών μας εξελίξεων στη χώρα, κατά την τελευταία 15ετία, είναι πολλαπλασίως διαυγέστερα κι απ’ τα στοιχεία εκείνα που ορίζουν & την κλιματική αλλαγή. Ενώ απειλούν, ήδη, να μας αφανίσουν ως χώρα, πολύ ενωρίτερα και από την επερχόμενη κλιματική κρίση…
(Συγνώμη που δεν μπόρεσα να είμαι περισσότερο σύντομος στην περιγραφή μου.)>>.
Όσον αφορά την οικονομική αποδοτικότητα του ελληνικού τουρισμού, με βάση τις επιδόσεις του τουρισμού 2024, αποκαλυπτικό είναι πρόσφατο άρθρο, με τίτλο:
“Το μοντέλο τουριστικοποίησης των Καρτέλ της TUI & το 2024, οδηγεί σε ολοσχερή καταστροφή”,
το οποίο και το επικολλούμε αμέσως εδώ:
https://aegeanews.gr/…/montelo-touristikopoiisis…/…
Για άλλα άρθρα του κ. Μυλωνά πατήστε εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ εδώ εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, κι εδώ.
Πραγματεία για τον τουριστικό κλάδο της οικονομίας μας, πατήστε εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, κι εδώ.
Σχόλια