Φαίνεται ότι με την εκλογή και την
ορκωμοσία του Τραμπ, ο νεοταξίτικος δυτικός κόσμος, εκείνος ακριβώς που
εδώ και δεκαετίες χρηματοδοτεί ο Σόρος με τις ΜΚΟ και τις “ανοικτές
κοινωνίες” του, απέκτησε κάποιες νέες “αντιιμπεριαλιστικές” ευαισθησίες
και συγκινητικές “δημοκρατικές αντιστάσεις”. Η επάνοδος στο διεθνές
πολιτικό προσκήνιο του παραδοσιακού Αμερικανού καουμπόι και σερίφη, το
δίδυμο δηλαδή Τραμπ και Μασκ, τρομοκρατεί με τον σκληρό κυνισμό του τους
Ευρωπαίους και Καναδούς “προοδευτικούς” αναλυτές. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Λες και τα γεωπολιτικά σύνορα ήταν ανέκαθεν δεδομένα και απαραβίαστα. Λες και δεν υπάρχουν αναρίθμητες πολιτικές και στρατιωτικές παρεμβάσεις των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο, συνήθως μάλιστα με πρωτοβουλία των δημοκρατικών κυβερνήσεων. Λες και η Αλάσκα, η 49η αμερικανική πολιτεία, δεν αγοράστηκε από τους Αμερικανούς όταν πουλήθηκε στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα από την τσαρική Ρωσία. Λες και για πρώτη φορά ακούγεται το θέμα της Γροιλανδίας για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους, σχετικούς με τα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Λες και το θέμα της προσάρτησης του Καναδά στις ΗΠΑ, με ή χωρίς το γαλλόφωνο τμήμα του που τόσο απασχόλησε κάποτε τον Ντε Γκωλ, ακούστηκε για πρώτη φορά. Λες και δεν έγινε αιματηρή αμερικανική στρατιωτική επέμβαση στον Παναμά το 1989, ούτε φυλακίστηκε ποτέ ο Νοριέγκα. Λες και η μετονομασία του κόλπου του Μεξικού είναι κάτι πρωτάκουστο, καθώς και η πιθανή μελλοντική παράκαμψη της διώρυγας του Παναμά από ένα νέο «μεξικανικό» πέρασμα από τον ένα ωκεανό στον άλλο.
Βέβαια, ήταν και ο χαιρετισμός του Μασκ στο πλήθος: Αν και “έμοιαζε” σαν δύο σταγόνες νερού με άλλους, παλαιότερους όπως της Κλίντον ή του Ομπάμα, ειδικά σε αυτή την περίσταση, ταυτίστηκε όχι με την αυτοκρατορική σημειολογία της νέας «αμερικανικής Ρώμης» που ο Τραμπ υποσχέθηκε στους οπαδούς του, αλλά με τον γνωστό ναζιστικό χαιρετισμό. Τα δημοσιογραφικά τσιράκια της φιλελεύθερης γκλομπαλιστικής προπαγάνδας έχουν ήδη πιάσει δουλειά, παρέα προφανώς με πολλούς άλλους, γνωστούς η άγνωστους, “προοδευτικούς πολιτικούς στοχαστές”…
Ο Ριζοσπαστικός Συντηρητισμός του Τραμπ
Να θυμίσουμε λοιπόν παρεμπιπτόντως, πως η “προοδευτική” μετασταλινική, διεθνής αριστερά του δικαιωματισμού, δεν πρόσεξε, ούτε κατανόησε πόσο γρήγορα μετά το ‘80 και την κατάρρευση των σταλινικών «πατρίδων του σοσιαλισμού», τα παραδοσιακά προπαγανδιστικά εργαλεία του αντικομμουνισμού παραχώρησαν τη θέση τους σε εκείνα του αντιφασισμού. Πόσο εύκολα το παραδοσιακό σκιάχτρο του κομμουνισμού αντικαταστάθηκε στην καθεστωτική ρητορική από εκείνο της ακροδεξιάς.
Πράγματι, για τον διεθνοποιημένο, ριζοσπαστικά εκσυγχρονισμένο καπιταλισμό και τα φιλελεύθερα δυτικά καθεστώτα, ο ιδεολογικός αγώνας κατά του λαϊκού συντηρητισμού απέκτησε πλέον μια αναμφισβήτητη πολιτική προτεραιότητα. Πέρασαν βέβαια 40 σχεδόν χρόνια από τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, μέχρι ο καθεστωτικός δυτικός «αντι-ολοκληρωτισμός» να ντυθεί «αντιφασισμός» – και προς μεγάλη ικανοποίηση των ανόητων που ένιωσαν δικαιωμένοι από τις ιδεολογικές εξελίξεις, να πάρει «ξαφνικά» τη θέση της μέχρι τότε πολιτικά ορθής αντικομμουνιστικής υστερίας, η οποία χαρακτήριζε την φιλελεύθερη προπαγάνδα καθ’ όλη τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου.
- Ο στιγματισμός του λαϊκισμού, η ιδεολογική του ταξινόμηση ασυζητητί στην ακροδεξιά, η ταύτιση του πατριωτισμού με τον εθνικισμό και το ρατσισμό, η ρητορική του αντιφασιστικού δήθεν μίσους, βρέθηκε λοιπόν στην ημερήσια διάταξη εκ των υστέρων, στη θέση ακριβώς που λίγο πριν κατείχε επισήμως η ρητορική του καθεστωτικού μίσους του «ελεύθερου δυτικού κόσμου», όχι τόσο κατά της ακροδεξιάς, όσο κατά των τότε καθεστώτων του «Σιδερένιου Παραπετάσματος»…
Μετανεωτερική αντεπανάσταση
Μέσα στο διάχυτο ιδεολογικό κλίμα του ειρηνισμού, της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής αγοράς που από το «τέλος της ιστορίας» απαξίωνε ως απαράδεκτες πλέον όλες τις ιστορικές συλλογικές ταυτότητες, καθώς και τις διομαδικές συγκρούσεις μαζί με τα πολιτικά πάθη του παρελθόντος, η “προοδευτική αριστερά” έγινε η βασική ηθικοπολιτισμική και πολιτική χρηστοήθεια του παγκοσμιοποιητικού «ακραίου κέντρου», δηλαδή του φιλελεύθερου γκλομπαλισμού. Εξιδανίκευσε τα νομικά ατομικά δικαιώματα του «καθενός». Λησμόνησε τις ταξικές αντιπαραθέσεις, τις διομαδικές εστίες συλλογικής πάλης στα πεδία της οικονομίας, της πολιτικής, του πολιτισμού ή της ιδεολογίας. Παράλληλα, διέγραψε από το σκεπτικό της κάθε ιδέα ιστορικής αντιπαράθεσης μεταξύ διακριτών συλλογικών υποκειμένων.
Τα έστω πολιτικώς αδέξια συντηρητικά λαϊκά αντανακλαστικά απέναντι στους επιδέξιους καθεστωτικούς ριζοσπαστισμούς, δεν αξιολογήθηκαν καθόλου θετικά, αλλά μόνον αρνητικά. Με άλλα λόγια, οι αντιστάσεις των δυτικών κοινωνιών στην κοινωνική τους αποσύνθεση και στην απειλή του κατακερματισμού τους αναλύθηκαν μόνο ιδεολογικά, σαν αντιδραστικές εκδηλώσεις ενός «ιστορικά ξεπερασμένου κόσμου» και όχι με δυναμικούς κοινωνικοπολιτικούς όρους.
Σχόλια