ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Τι θα κάνει η παρακολουθηματική Ευρώπη με
την σαρωτική νίκη του Τραμπ; Θα υπερασπιστεί τα λείψανα της
παγκοσμιοποιημένης και από-εθνοποιημένης πολιτικής συνεχίζοντας να
δημιουργεί περιθωριοποίηση των λαών; ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Θα αποτελέσει το τελευταίο κάστρο της αντίδρασης, (ως εθελοντής υπήκοος, αυτός είναι ο ρόλος της Ευρώπης για χρόνια) ενός ανένδοτου νεοφιλελευθερισμού με τη μωρόπιστη θρασύτητά του, που εκείνος διαθέτει; Θα εξακολουθεί να κατασκευάζει εχθρούς και να επινοεί αυταρχικές καθάρσεις στις κοινωνίες; Θα συντηρεί τους πολέμους του πλανήτη;
Πως τελικά θα ευθυγραμμιστεί η Ευρώπη; Γιατί το να πορεύεται μόνη της
με την αθλιοκατασκευή της φαίνεται απίθανο. Μήπως τελικά αλλάξουν και
στην Ευρώπη οι ορίζοντες; Ο ερευνητής του Κέντρου Μελετών Ευρωπαϊκής
Πολιτικής και καθηγητής στο College of Europe Στίβεν Μπόκμανς θα πει: «Η
νίκη του Τράμπ θα κάνει πολλές πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη να
αισθάνονται τολμηρές και η ριζοσπαστική ρητορική τους να βρει απήχηση».
Μήπως τελικά οι πολιτικές προτάσεις που χαρακτηρίζονταν ως δαιμονοποιημένες, επειδή υποστήριζαν εθνικές πολιτικές ή εξέφραζαν αμφισβητήσεις στις παγκοσμιοποιημένες λογικές, θα αποτελέσουν γειομένες λύσεις μπροστά στα τέλεια φρενιτικά νεοεποχιακά σχέδια;
Η νεύρωση της Woke κουλτούρας
Ξαφνικά ακόμη και στη χώρα μας, οι συναγωνιζόμενοι στην υπακοή της νέας τάξης πραγμάτων άλλαξαν απόψεις. Η δεσποτική νεύρωση της woke κουλτούρας φαίνεται να χάνει έδαφος, ακόμη και από εκείνους οι οποίοι ήταν δεμένοι με την αλυσίδα της. Ο κ. Μητσοτάκης, ο κ. Γεωργιάδης, ο κ. Πλεύρης, ακόμη και η κ. Μπακογιάννη, ξεκίνησαν να αμφισβητούν ότι εκείνοι νομοθέτησαν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Βέβαια αυτή η νέα στάση τους αποτελεί τη συνακόλουθη πολιτική τους χρεοκοπία, τώρα που βλέπουν ότι εκείνο που υποστήριζαν και εφάρμοσαν αποδυναμώνεται από το κάδρο της κοινωνικής παγκοσμιοποιημένης θεοπτίας.
Ο κ. Μητσοτάκης συνομιλώντας με τον Πασκάλ Μπρυκνέρ (τον θεωρητικό και συγγραφέα της απελπισμένης διανοητικής καταστολής, μη ξεχνάμε ότι ο Μπρυκνέρ είχε υπερασπιστεί τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία) ανέφερε τα εξής: «Πριν 35 χρόνια βλέπαμε πάνω κάτω τα ίδια ζητήματα. Ένας από τους καθηγητές μου είπε αν έχεις το δικαίωμα του λόγου έχεις το καθήκον να ακούσεις. Φοβάμαι αυτό έχει χαθεί σε αυτό που λέμε woke κουλτούρα των ΗΠΑ.
»Για εμένα αυτό διαφέρει από τον παραδοσιακό φιλελευθερισμό. Έχουμε την τυραννία των μειονοτήτων και αν το αμφισβητήσεις σε λένε φασίστα. Αυτή η woke κουλτούρα δεν υπάρχει στην Ευρώπη και στην Ελλάδα». Η απόλυτη μίξη του θράσους και του ψεύδους στην κακοδοξία τους.
Η ωδή του σερ Ουίλλιαμ Τέμπλ και ο Μητσοτάκης
Μας πάει πίσω ο κ. Μητσοτάκης ώστε να θυμηθούμε την ωδή του εντιμότατου σερ Ουίλλιαμ Τέμπλ, έργο του Τζόναθαν Σουίφτ (1689) όταν μας περιέγραφε τη χοντροκομμένη απάτη να φοράς κάτω από όλες τις συνθήκες το φωτοστέφανο που πετάει.
Ατυχώς οι πολιτικοί της ΝΔ δεν έχουν καταλάβει ότι το πολιτικό τους θέαμα έχει γίνει πολύ στατικό και αυτό γιατί εκείνοι έχουν προσβληθεί από το σύνδρομο της ψυχοπαθολογικής ματαιοδοξίας, να ζουν δηλαδή σ’ ένα δικό τους κόσμο, έξω από τον συγκεκριμένο κόσμο, έτσι ώστε τα περιφερόμενα λάθη τους να τα κάνουν ένδοξο παρόν.
Βέβαια η ιδεοληψία της φρίκης δεν έχει όρια, αλλά η πραγματικότητα θα τους προσγειώσει απότομα. Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι η ζωή δεν ανταλλάσσεται με επιβίωση, ότι η πολιτικό-κοινωνική φάρσα έχει ημερομηνία λήξης και ότι οι πλήξεις των πολιτών (αφού πουλήθηκαν από το πολιτικό σύστημα και αγοράστηκαν ως μορφές κατανάλωσης από τους πολίτες) έχουν πάψει να αποτελούν στιγμές ιδιωτικές.
Οι πολίτες της Ευρώπης αρχίζουν να αμφισβητούν τις κοινωνικοποιημένες σιγουριές του παγκόσμιου συστήματος. Και η νίκη του Τραμπ φέρνει στη Δύση μια γνωσιακή αναγνώριση, εκείνη που ξεσκεπάζει τις έως τώρα λύσεις που παραδόθηκαν στους πολίτες και οι οποίες δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ασκήσεις αφομοίωσης και πειθαρχίας των λαών.
Tο πολιτικό σύστημα στη χώρα μας (όπως άλλωστε και στην Ευρώπη) μετά την αλλαγή της ηγεσίας των ΗΠΑ δεν κάνει τίποτε άλλο από το να συλλέγει το νεκρό χρόνο της διατήρησης του. Γιατί εκείνο που φάνηκε με τις εκλογές στις ΗΠΑ ήταν ότι η αταπείνωτη ελπίδα μπορεί και να διεκδικήσει το μέλλον. Ό,τι συνέβη λοιπόν, στις ΗΠΑ θα συνεχιστεί και στην Ευρώπη, τίποτε βέβαια δεν μπορεί να επαληθευτεί εκ προοιμίου, ούτε όμως και να διαψευσθεί εκ προοιμίου, ωστόσο, έχει απελευθερωθεί το αίτημα της αλλαγής και μαζί η έκπληξη.
Σχόλια