Ο κομματικός κατακερματισμός οδηγεί σε κυβερνητικές συνεργασίες

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Η φιλοσοφία των πολιτικών κομμάτων αλλάζει με γρήγορους ρυθμούς και πάμε ολοταχώς σε νέες μορφές κομματικών σχηματισμών. Έτσι τα κόμματα διασπώνται και γίνονται κομματίδια, παράδειγμα το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, με πρόθεση όμως να ξανασυναντηθούν στο μέλλον ως “συνύπαρξη χωρίς αμοιβαία ανοχή”. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Παράξενο; Καθόλου. Ήδη μετά την εκλογή του νέου προέδρου στο ΣΥΡΙΖΑ, υπήρξαν απόψεις από εκπροσώπους του κόμματος που έλεγαν ότι στο μέλλον τα κόμματα της “προοδευτικής” αριστεράς θα πάνε σε μια προοπτική “λαϊκού μετώπου”, όπως ακριβώς συνέβη και στη Γαλλία. Που σημαίνει ότι οι αντιθέσεις τους θα βρεθούν σε υποχώρηση, θα συναιρεθούν, καταλήγοντας εκ των πραγμάτων σε μια διαφωνούσα συμφωνία και σε συνεργασίες. Θα απαιτηθούν αξιώσεις σεβασμού των διαφορετικών κομματικο-πολιτικών κριτηρίων, με κύριο σκοπό τη διαχείριση της εξουσίας.

Έτσι λοιπόν οι μνηστήρες της εξουσίας (δηλαδή τα πολιτικά κόμματα) σκαρώνουν νέους τρόπους νοήματος για να βρεθούν στην εξουσία η οποία αξιώνει απαιτητικά μια συμφιλίωση κατασιγασμένων αντιθέσεων, όπου οι διαφωνίες των ισχυρισμών, των προγραμμάτων και των αντιλήψεων να καταλήγουν σε μια εξωφρενική συμφιλίωση ισοδύναμων ομοιοτήτων. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα νέο πολιτικό-κομματικό φρονηματισμό.

Και αν αυτά προαναγγέλλονται από αριστερούς, το ίδιο επιδιώκεται σε άλλο επίπεδο να συμβεί και στη δεξιά. Μετά τη διαγραφή του πρώην προέδρου του κόμματος της ΝΔ και πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, καλλιεργήθηκε μια λογική προσαρμογή εγκυρότητας που ακούει στο όνομα “ενότητα της αντίφασης”. Η κριτική του Κώστα Καραμανλή προς τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη για την διαγραφή του Σαμαρά και τους κυβερνητικούς μηχανισμούς στα Ελληνοτουρκικά, μεταφράστηκε ως προσπάθεια ισορροπίας η οποία γίνεται με καλόπιστη διάθεση και στο πνεύμα της ενωτικής λογικής και της συμφιλίωσης του κόμματος της ΝΔ.

Μετατίθεται έτσι η εγκυρότητα της κριτικής του επιχειρήματος της αμφισβήτησης του κ. Καραμανλή για την αυταρχικότητα του πρωθυπουργού, αναφορικά με την διαγραφή του Σαμαρά και τους θολούς κυβερνητικούς μηχανισμούς στα Ελληνοτουρκικά, στο αφαιρετικό ερμηνευτικό επίπεδο που επέβαλε ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης Παύλος Μαρινάκης, ως απόλυτη συλλογιστική λογικής επεξηγηματικής. Προς ενίσχυση των παραπάνω εκτιμήσεων πραγματοποιήθηκε και σχετική μέτρηση που δείχνει ότι η ΝΔ ανεβάζει τα ποσοστά της μετά την διαγραφή του Σαμαρά.

Η σκοπιμότητα τρέφει την προπαγάνδα

Όταν η λογική κινείται από την αχρεία σκοπιμότητα, τότε γίνεται προπαγάνδα που έχει ως στόχο τη φθορά και τη νοθεία της λαϊκής συνείδησης. Εξάλλου, η μεγαλύτερη απώλεια στον κόσμο είναι η δημιουργημένη διαφορά μεταξύ αυτού που υπάρχει και εκείνου που θα μπορούσε να υπάρχει.

Επιπλέον, να πούμε ότι η πολιτεία της λογικής έχει εξοριστεί από τη σοφιστική σ’ αυτόν τον τόπο και είναι καταδικασμένη να ζει σε μια διαρκή άμυνα. Και δεν είναι η πρώτη φορά όπου το μαύρο γίνεται άσπρο, ούτε ότι η λογική ταξιδεύει όπως τα σύννεφα και εξυπηρετεί επιμέρους κατηγορίες για να εξαγάγει ύποπτους συμπερασμούς.

Το ζήτημα είναι ότι μέσα στο σαρκασμό του καιρού μας, τα κόμματα πλέον δεν αποτελούν ιδεολογικούς χώρους, ούτε διαθέτουν αναφορές αξιών, ιδανικών και ιδεών, επίσης δε, συντονίζονται ως κεντρικοί παραγωγοί κύριων πολιτικών αποφάσεων. Όλοι γνωρίζουμε ότι οι μεγάλες αποφάσεις δεν λαμβάνονται στο εσωτερικό των κομμάτων, αλλά από τα παγκοσμιοποιημένα κέντρα πολιτικής διαχείρισης και εκ των υστέρων υιοθετούνται από τα πολιτικά κόμματα.

Κομματικά φαντάσματα και συνεργασίες

Τα πολιτικά κόμματα παγκοσμίως πλέον υπάρχουν μόνο όταν γίνονται υφιστάμενα άλλων μηχανισμών, εγχώριων και αλλοδαπών και ως εκ τούτου με την είσοδό τους στα κοινοβούλια προσαρμόζονται στα αιτήματα, στους κώδικες και στα ερμηνευτικά σχήματα προσαρμογής του κυκλώματος της εξουσίας.

Ας καταλάβουμε ότι σε λίγο οι κυβερνητικές κομματικές πλειοψηφίες θα αποτελούν αναμνήσεις του παρελθόντος γιατί οι πλειοψηφίες θα είναι ανύπαρκτες από τις πολυδιασπάσεις των κομμάτων και τον λάϊτ κοινοβουλευτισμό και εκείνο που ενδέχεται να συμβεί είναι ότι θα ανεβαίνουν στην εξουσία ανακυκλώσιμα κομματικά φαντάσματα. Κατά βάθος όλοι γνωρίζουμε ότι το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, πάλι θα διασπαστεί (ο μισός ΣΥΡΙΖΑ είναι πολακικός, ακούστηκε και αυτό) ως αποτέλεσμα των πολεμοχαρών αντιθέσεων που χορεύουν και δεν εξευγενίζονται από τον αρχολιπαρισμό των κομματικών οπλαρχηγών.

Επίσης, στη ΝΔ καλούνται να συνυπάρξουν δύο αντίθετοι κόσμοι. Ένας κόσμος της “σπασμομεστικής” χαιρετούρας που ανθίζει στα χάη του υποχωριτισμού και της παγκοσμιοποιημένης συνθήκης που καταστρέφει τη μεσαία τάξη και οδηγεί σε ιστορική ήττα τη χώρα και ένας άλλος κόσμος της ΝΔ που ψάχνει να βρει τις πολιτικές του ρίζες και θέλει να συμπορευτεί με πατριωτική πυξίδα. Αλλά και το κόμμα της αξιωματικής (τώρα πια) αντιπολίτευσης στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει ένας στενός ορίζοντας προοπτικής, που το καθιστά κόμμα διεκδίκησης μιας αποδυναμωμένης πλειοψηφίας και ελαχιστοποιημένης έντασης.

Τελικά μόνο εν αγαστή κοινή συνεργασία μπορούν να υπάρξουν πλέον τα κόμματα.

=============