Η παραχάραξη με τη βοήθεια του διαβόητου Σόρος και η απίθανη θεωρία ότι οι Έλληνες δεν πολεμήσαμε ποτέ με τους Αλβανούς!
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ*, Αθήνα – Μερος Β’
Τα πρώτα «ινστιτούτα διεθνών σχέσεων» εμφανίστηκαν
στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του 80, σε μια προσπάθεια, απολύτως
θεμιτή, να στηθούν ερευνητικές «δεξαμενές σκέψης» που θα μπορούσαν να
λειτουργήσουν υποβοηθητικά προς την διαμόρφωση μιας εθνικής εξωτερικής
πολιτικής. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Στην πορεία ωστόσο ξέφυγαν από την αρχική τους αποστολή και κατέστησαν εντεταλμένοι φορείς «προσαρμογής» της ελληνικής διπλωματίας στο ευρωατλαντικό diktat, υποκαθιστώντας συχνά το υπουργείο εξωτερικών και υπαγορεύοντας πολιτική γραμμή σε κυβερνήσεις και κόμματα εξουσίας.
Ειδικά το ΕΛΙΑΜΕΠ με το οποίο ασχολούμαστε πάλι σήμερα αποτελεί βασικό πυλώνα επεξεργασίας και «εκπόνησης» εξωτερικής πολιτικής στο μέτωπο με την Τουρκία και τα Βαλκάνια, με τις απόψεις των μελών του να φιλοξενούνται συχνά-πυκνά σε «έγκυρες» εφημερίδες των Αθηνών.
- Ολως τυχαίως οι απόψεις αυτές με ελαφρές φραστικές αποκλίσεις συμπλέουν σε ένα ευρωατλαντικό πρίσμα θεώρησης των πραγμάτων με το οποίο η Ελλάδα οφείλει να συμβιβαστεί, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές επιλογές που πιθανόν να υπαγορεύουν τα εθνικά της συμφέροντα.
Η οπτική γωνία του ΕΛΙΑΜΕΠ στις διεθνείς και περιφερειακές εξελίξεις που αφορούν την χώρα μας, όπως έγραψα και την περασμένη Κυριακή, είναι αμιγώς ευρωπαική. Όχι εθνική. Και αυτό έχει να κάνει πιθανόν με τις πηγές χρηματοδότησης του Ιδρύματος που εκτείνονται πλέον έξω από τα σύνορα της χώρας κατά το μεγαλύτερο μέρος του προυπολογισμού του.
Δεν θα μπω στον πειρασμό να απαριθμήσω τους ευγενικούς χορηγούς που άλλωστε δεν είναι κρυφοί και ξεκινούν από ξένες πρεσβείες, μέχρι διεθνείς οργανισμούς όπως το Ιδρυμα Σόρος, ακόμη και πολυεθνικές εταιρείες ή μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις.
Ενδεικτικά θα σας αναφέρω ότι τις παραμονές των πρόσφατων Ευρωεκλογών το ΕΛΙΑΜΕΠ, «με την στήριξη της εταιρείας ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΣ» αναλώθηκε σε μεγάλη επικοινωνιακή καμπάνια πληρωμένων καταχωρίσεων προκειμένου να εξηγήσει στους ψηφοφόρους «τι διακυβεύεται στις κάλπες»(σε απλά ελληνικά…τι δεν πρέπει να ψηφίσουν).
Όλα αυτά είναι βεβαίως «εντός πλαισίων», αν και κατά την δική μου ταπεινή άποψη ένα ίδρυμα «Ευρωπαικής και Εξωτερικής Πολιτικής» που χρηματοδοτείται, έστω και κατ΄ελάχιστον από ξένες πρεσβείες ή «στρατευμένους» οργανισμούς όπως το Ιδρυμα Σόρος θα έπρεπε να έχει βγάλει από την ονομασία του την λέξη «ελληνικό».
- Αυτό που είναι εξ΄ολοκλήρου εκτός πλαισίου αφορά την επιχείρηση επαναχάραξης της νεότερης ιστορίας με την επιστράτευση Ελλήνων καθηγητών και τελικό στόχο τον επηρεασμό συνειδήσεων και την διαμόρφωση φρονήματος στην βάση γεγονότων απολύτως ψευδών!
Σήμερα θα αναφερθώ σε ένα παράδειγμα τόσο χονδροειδές που ουσιαστικά κλείνει την συζήτηση πριν καλά-καλά ανοίξει για ένα ίδρυμα που θέλει να ισχυρίζεται ότι λειτουργεί με ακαδημαικά κριτήρια.
Τα τελευταία χρόνια το ΕΛΙΑΜΕΠ, λειτουργώντας περισσότερο ως ΜΚΟ και λιγότερο ως ίδρυμα ερευνών, καταβάλει σοβαρές προσπάθειες για να προάγει την «αμοιβαία κατανόηση» Ελλήνων και Αλβανών στην κατεύθυνση πάντα του εξωραισμού των χρόνιων και σοβαρών προβλημάτων που εγείρονται με αποκλειστική ευθύνη της αλβανικής πλευράς.
Τα σχετικά ερευνητικά προγράμματα που ξεκινούν από το 2013 υπό την επίβλεψη του καθηγητή Ιω. Αρμακόλα διέπονται από μία…αγωνία, θα έλεγε κανείς, για την ευρωπαική προοπτική της Αλβανίας, αλλά και την στάση της ελληνικής κοινής γνώμης προς αυτήν, γεγονός που εξηγείται και από την πρόσφατη εξέλιξη με το «πράσινο φως» στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις, έπειτα από τα ανεκδιήγητα «γυμνάσια» του Ράμα με το ζήτημα Μπελέρη και χωρίς να έχουν διασφαλιστεί βασικά θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων για την ελληνική μειονότητα(σημ. τα περί «ελληνικών όρων» που δήθεν ετέθησαν συνιστούν ανέκδοτο, ανάξιο σχολιασμού).
Πολύ πρόσφατα, το περασμένο καλοκαίρι, το ΕΛΙΑΜΕΠ με την υποστήριξη του γερμανικού συντηρητικού think tank Konrad Adenauer έφτασε να διεξάγει και έρευνα για να διαπιστώσει κατά πόσον η υπόθεση …Μπελέρη τραυμάτισε τα θετικά αισθήματα του ελληνικού λαού για την ένταξη της Αλβανίας στην ΕΕ.
Τέσσερα χρόνια νωρίτερα όμως-και αυτό είναι το πολύ ενδιαφέρον-το ΕΛΙΑΜΕΠ με την σύνδρομη του Ιδρύματος Σόρος στην Αλβανία (Open Society Foundation for Albania) είχε διεξάγει παράλληλες έρευνες κοινής γνώμης στις δύο χώρες, εκμαιεύοντας «πολύτιμα συμπεράσματα» όπως ότι το…77% των ερωτηθέντων Αλβανών θεωρούν το «θέμα των Τσάμηδων» σημαντικό εμπόδιο για την ανάπτυξη των διμερών σχέσεων.
Σχολιάζοντας το εύρημα σε άρθρο του στο Βήμα(4/7/2021) ο καθηγητής Αρμακόλας αναφέρει χαρακτηριστικά ότι καίτοι από νομικής απόψεως ο ελληνικός ισχυρισμός πως πρόκειται για ανυπόστατο ζήτημα είναι «νομικά ισχυρός», η υπόθεση των Τσάμηδων «έχει γιγαντωθεί στην αλβανική κοινωνία και παρουσιάζεται ως θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ιστορικής αδικίας, γι αυτό είναι λογικό να προκαλεί έντονα συναισθήματα. Θα πρέπει ο χειρισμός του από την ελληνική πλευρά να γίνεται με την δέουσα προσοχή και ευαισθησία…».
- Υπάρχουν όμως και τα χειρότερα. Στην ίδια έρευνα που στόχο έχει μεταξύ άλλων να καταρρίψει τα «αρνητικά στερεότυπα» μεταξύ των δύο λαών, τίθεται στη λογική του «σωστό ή λάθος» η απίθανη διατύπωση «Ελληνες και Αλβανοί δεν έχουν πολεμήσει ποτέ μεταξύ τους»(!)
- Και ο επιστημονικός υπεύθυνος στα συμπεράσματα του επισημαίνει ότι …δυστυχώς οι Ελληνες κάνουν το λάθος, σε ποσοστό 73.5%, να πιστεύουν ότι οι δύο λαοί έχουν βρεθεί σε πολεμική αντιπαράθεση.
Αυτό το τελευταίο ξεπερνάει κάθε όριο. Αν Ελληνας ακαδημαικός δεν γνωρίζει ότι τα δύο έθνη έχουν βρεθεί(και επισήμως) σε πολεμικές αναμετρήσεις και μάλιστα σκληρές είναι ή αδαής ή κάτι άλλο.
Δεν θα γυρίσουμε στα χρόνια των Σουλιωτών και του Αλή Πασά, ούτε καν στον ηρωικό αγώνα της Βορειοηπειρωτικής αυτονομίας όπου Ελληνες πολεμούσαν Αλβανούς. Θα πάμε, πιο πρόσφατα στο 1940 όπου ως γνωστόν αλβανικά τάγματα μελανοχιτώνων επιτέθηκαν μαζί με τις ιταλικές μεραρχίες και συνέχιζαν σε όλη τη διάρκεια του πολέμου να αφανίζουν τον ελληνικό πληθυσμό της Ηπείρου. Αν τα δύο έθνη δεν είχαν βρεθεί ποτέ σε πόλεμο προς τι η άρση του εμπολέμου το 1987;
Προς επίρρωση των…αυτονόητων αντιγράφω ενδεικτικά από το βιβλίο του αείμνηστου Ελληνα πρέσβη Ηλία Αντωνόπουλου, «Αλβανία & Ελληνο-αλβανικές σχέσεις 1912-1994:
«Την 1.9.1939 κηρύσσεται ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Ιταλία παρατάσσεται στο πλευρό της ναζιστικής Γερμανίας την 10.6.1940. Τον επόμενο μήνα η αλβανική βουλή, μετά μακρές συζητήσεις κατά τις οποίες ακούστηκαν πύρινοι λόγοι κατά των Συμμάχων, καθώς και σαφείς υπαινιγμοί διεκδικήσεων εις βάρος της Ελλάδος, υιοθετεί την 4.7.1940 τον υπ’ αριθμόν 319 νόμο, το άρθρο 1 του οποίου όριζε ότι:
«Το αλβανικόν βασίλειον αναγνωρίζει ότι ευρίσκεται εις πόλεμον με εκείνα τα κράτη με τα οποία το βασίλειον της Ιταλίας θα ευρεθεί εις πόλεμον»
Κατά συνέπεια το αλβανικό βασίλειο, την 28.10.1940 εκήρυξε και αυτό αυτομάτως τον εναντίον της Ελλάδος πόλεμο. Ετίμησε δε και την νομικώς εγγυημένη αυτή εξαγγελία, διότι πράγματι μετέσχε ενεργώς με 14 ολόκληρα τάγματα τακτικού στρατού, την αλβανική φασιστική μιλίτσια και με εθελοντικά σώματα»
Ειλικρινά αποκλείω να μην γνωρίζει αυτά τα στοιχειώδη Ελληνας πανεπιστημιακός που ασχολείται με τις ελληνοαλβανικές σχέσεις. Μπορεί να αποτελούν να αποτελούν λεπτομέρειες για το εθνομηδενιστικό Ιδρυμα Σόρος, αλλά δεν μπορούν να αποτελούν λεπτομέρειες για ένα ίδρυμα που θέλει να συμβουλεύει την εξωτερική πολιτική. Κάνω λάθος;…
* Γιώργος Χαρβαλιάς
Συγγραφέας του βιβλίου «Γιαβόλ! Αίμα, Λήθη και Υποτέλεια»
==============
=====================
========================
-----------------------
Θέλουν να «εκπαιδεύσουν» την κοινή γνώμη σε κατευνασμό
Μια απάντηση στον Ροζάκη – Η μυθοποίηση των διερευνητικών επαφών
=========================
...είναι οι αυταπάτες των ελίτ, ή απλά εκτελούν το σχέδιο...
Οι «γραικύλοι» του Ελληνισμού και ο ΕΛΙΑΜΕΠ της «κατευναστικής» πολιτικής μας
Η αγωνιώδης προσπάθεια για επαναπροσδιορισμό της εθνικής μας ταυτότητας συνεχίζεται αέναα εδώ και 200 χρόνια, ασφαλώς, με φωτεινό ορόσημο την Ελληνική Επανάσταση η οποία σηματοδότησε την πάλη για ανεξαρτητοποίηση των υπόδουλων Ελλήνων απ' το πολυεθνικό καθεστώς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ώστε να ''νομιμοποιηθούν'' εθνικά και ηθικά.
Σ' όλη αυτήν την μακρά πορεία για την απελευθέρωσή τους απ' τον τουρκικό ζυγό, ωστόσο, πέρασαν από διάφορα στάδια δυσκολίας του αυτοπροσδιορισμού τους. Του αυτοπροσδιορισμού που τους ωθούσε στην εναλλακτική χρήση των όρων ''Έλλην'', ''Γραικός'', Ρωμ(α)ιός, αλλά και ''Γραικύλος'' (όρος του Κοραή [19ος αι.] και απέδιδε 'φωτογραφικά' την αμηχανία τους να αποβάλλουν το ''ρούχο'' της Τουρκοκρατίας το οποίο παρέπεμπε στον υποταγμένο, αναξιοπρεπή και δουλοπρεπή Έλληνα.
Ο τελευταίος όρος, σημειωτέον, έδωσε τη θέση του αργότερα (κατά τη φάση περιοδολόγησης της ''Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους'' απ' τον ιστορικό Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο) στον έτερο νεολογισμό του Κοραή ''Γραικογάλλοι''(''γραικοβάρβαροι'' εκμαυλισθέντες από τη Δύση), απ' τη χαρακτηριστική φράση του 'επανιδρυτή της ελληνικής γλώσσας' ''[...] έν έθνος Γραικογάλλοι, Kράζοντες, «Aφανισθήτω, και εκ της γης εξαλειφθήτω. H κατάρατος δουλεία! ZHTΩ H EΛEYΘEPIA!...'', στο έργο του ''Άσμα Πολεμιστήριον των εν Aιγύπτω περί ελευθερίας μαχομένων Γραικών''.
Το δυστύχημα είναι ότι όσο περνούσαν τα χρόνια έκτοτε και μαζί μ' αυτά αλληλοδιαδοχικά οι αιώνες, οι όροι αυτοί βρίσκονταν πάντα στην... επικαιρότητα. Έβρισκαν ουσιαστικά αφορμή και αιτία για να τρυπώσουν στην περιοδική πολιτική ιστορία του τόπου μας, όπως έχει καταγραφεί αυτή στην Ιστορία των Νεότερων Χρόνων μέχρι την εποχή μας.
Την αφορμή την έδιναν οι κομματικές διαμάχες στην πολιτική μας σκηνή και την αιτία η σταδιακή συρρίκνωση του Ελληνισμού (που έμοιαζε να είναι μεθοδευμένη από άγνωστα κέντρα) εκ παραλλήλου με την αλλοίωση της πολιτισμικής, πνευματικής και φυσικής ταυτότητας των Νεοελλήνων.
Κοντά σ' αυτά προστέθηκαν, συν τω χρόνω, στην Ελλάδα (με αντικατοπτρισμό των παθογενειών και στην Κύπρο) η πολυεπίπεδη διαφθορά και οι ανεπίτρεπτοι συμβιβασμοί των ηγεσιών της στα όρια ενός ιδιότυπου, επικαλυμμένου νεο-μηδισμού που άγγιζε την εθνική προδοσία.
Στην κατηφορική πορεία της χώρας μας, εντωμεταξύ - και όσο πλησιάζαμε στον κάβο του 21ου αιώνα με απαρχή τη δεκαετία του '80 και εντεύθεν - είχε διαμορφωθεί στο πεδίο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, μια εμπροσθοφυλακή ''κομματικών'' opinion makers της δημοσιογραφίας που είχαν πίσω τους δίκτυα στήριξης της κοινής γνώμης τα οποία ακολουθούσαν μαζοποιημένα και διακομματικά την κοινή γραμμή των εχόντων και κατεχόντων την εξουσία στον τόπο μας.
Την πολιτική ''γραμμή του κατευνασμού'', όπως καθιερώθηκε να λέγεται έκτοτε, η οποία όμνυε στο ιδεολόγημα της 'ελληνοτουρκικής φιλίας' και δεν έδειχνε να πτοείται απ' το εθνικό τράνταγμα οδύνης στα Ίμια (1996).
Με αφετηρία αυτήν τη γραμμή άρχισε να παρατηρείται σταδιακά μια διακομματική σύγκλιση στις επιλογές των τότε κυβερνήσεων σε ό,τι αφορούσε τα βαλκανικά θέματα και αυτά των σχέσεών μας με την Τουρκία.
Ήταν μια σύγκλιση ευθυγράμμισης, ουσιαστικά, με την αμερικανική πολιτική την οποία στήριζαν αναφανδόν οι ελίτ της Αθήνας, έστω κι αν ο ελληνικός λαός κοιτούσε καχύποπτα την διακομματική συγκατάνευση με τις πλάτες των Αμερικανών, οι οποίοι προωθούσαν τη συμφιλίωση Ελλάδας-Τουρκίας.
Δημιούργημα της Ανδρεοπαπανδρεϊκής εποχής, με επεκτάσεις που έδρεψαν... δάφνες επί Σημίτη ήταν το ΕΛΙΑΜΕΠ (Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής), που διατηρούσε δεσμούς με την αμερικανική και βρετανική πολιτική.
Ήταν το ίδρυμα που προωθούσε συστηματικά τη ''συμφιλίωσή'' μας με τους Τούρκους και ασπαζόταν πιστά τις ιδέες της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού εξοργίζοντας εκείνους οι οποίοι έβρισκαν εξαρχής ύποπτο τον ρόλο του και το κατηγορούσαν ότι προετοιμάζει γενιές εθελόδουλων Ελλήνων.
Έτσι σιγά σιγά ήρθαν και συγκλίναν οι παράλληλοι δρόμοι της πολιτικής των ελληνικών κομμάτων, τα οποία στην πλειοψηφία τους ακολουθούσαν τα κελεύσματα της Αμερικής στα θέματα Εξωτερικής πολιτικής μας που αφορούσαν το Κυπριακό, την τρομοκρατία, τη σχέση μας με την Τουρκία, την στήριξη της προοπτικής της για είσοδο στην ΕΕ, αλλά και στα θέματα του ευρωατλαντικού προσανατολισμού της ΕΕ και του μέλλοντος των Βαλκανίων.
Του μέλλοντος των Βαλκανίων, το οποίο -- στην παγκοσμιοποιημένη ιδεολογία και στρατηγική του ΕΛΙΑΜΕΠ [του ιδρύματος με τις πολυεπίπεδες διασυνδέσεις και τις διεθνείς χορηγίες (από ακαδημαϊκούς, πρεσβείες, γερμανικά και αμερικανικά ιδρύματα, μεταξύ των οποίων το ''Open Society Foundations'' του Ουγγρο-αμερικανο-εβραίου φιλοσκοπιανού δισεκατομμυριούχου, κερδοσκόπου και πολιτικού ακτιβιστή Τζορτζ Σόρος κλπ)] -- στηρίζεται στην Νέα Τάξη πραγμάτων και την πολιτική της, όπως διαμορφώθηκε αυτή για την περιοχή μας.
Πολιτική χαραγμένη από ΗΠΑ-Βρετανία και ΝΑΤΟ με την ευγενική... χορηγία της ΕΕ και τη στήριξη των μη κυβερνητικών ΜΚΟ που προπαγανδίζουν και προωθούν διεθνώς τις ιδέες των ανωτέρω κρατών και Οργανισμών οι οποίες λειτουργούν ήδη ως ''δέκα εντολές'' στο ΕΛΙΑΜΕΠ και δια του συμβουλευτικού ρόλου του αποτελούν στοιχείο της Εξωτερικής μας πολιτικής.
Κι αυτό το τελευταίο λέγεται καθ' υπερβολήν, γιατί - καθ' ομολογίαν του πρώην ΥΦΕΞ της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή Γιάννη Βαληνάκης - το ΕΛΙΑΜΕΠ αναλαμβάνει συχνά σεμινάρια επιμόρφωσης των αξιωματικών του ΓΕΕΘΑ τα οποία διοργανώνει το υπουργείο Εθνικής Άμυνας που συνεργάζεται σε μόνιμη βάση με το υπουργείο Εξωτερικών.
Αυτό το γαϊτανάκι συνεργασίας άνθισε ουσιαστικά επί Σημίτη, (όπως μαρτυρεί η εικόνα δραστηριοτήτων του ΕΛΙΑΜΕΠ στην ιστοσελίδα του), συνεχίστηκε επί Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου και έφτασε μέχρι τις μέρες μας.
Τις μέρες διακυβέρνησης της χώρας μας από την ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος όχι μόνο διατήρησε την προνομιακή θέση του εν λόγω ιδρύματος με βασικούς πυλώνες του κράτους (αν και μέλη του είναι γνωστά για τον φιλοτουρκισμό τους), αλλά αναγόρευσε το ΕΛΙΑΜΕΠ σε συμβουλευτικό όργανο ΥΠΕΞ και Μαξίμου για θέματα χάραξης Εξωτερικής πολιτικής και λήψης αποφάσεων...
Τώρα, αν σε αυτήν την απόφαση του πρωθυπουργού τον Ιούνιο του '21 προσθέσουμε και την προηγηθείσα απόφαση που είχε πάρει τον Οκτώβριο του '20 (σε συνεννόηση με το ΚΥΣΕΑ) για ανάθεση της εκπόνησης της Στρατηγικής Εθνικής Ασφαλείας (ΣΕΑ) του ελληνικού κράτους στον σύμβουλο του Γραφείου του Θάνο Ντόκο (θιασώτη της ''συνεκμετάλλευσης'' του Αιγαίου), τα ερωτηματικά μας δεν πληθαίνουν απλώς, αλλά γίνονται σύννεφα διαρκείας, γιατί τα επεισόδια εθνομηδενισμού και ενδοτικότητας περισσεύουν, αν και βρίσκονται πια εκτός επικαιρότητας...
Και περισσεύουν ειδικά μετά την αποκάλυψη-σκάνδαλο των WikiLeaks τον περασμένο Απρίλιο ότι ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού συμβούλευε τον Τ. Ερντογάν - μέσω της τουρκικής πρεσβείας στις Βρυξέλλες - πώς θα καταφέρει να βάλει στην ΕΕ την Τουρκία.
Με τα δεδομένα αυτά είναι εύλογο να καταλήξει κανείς στο συμπέρασμα ότι πάει μακριά η βαλίτσα του ΕΛΙΑΜΕΠ και εγείρονται πολλά ερωτηματικά από τις απανωτές αυτοκτονικές επιλογές ακατάλληλων συνεργατών και συμβούλων του πρωθυπουργού σε θέσεις εθνικής ευθύνης.
Εγείρει ερωτηματικά, τέλος, και η σκυταλοδρομία των προηγούμενων πρωθυπουργών από εποχής Σημίτη και εντεύθεν, οι οποίοι μεταβίβαζαν τον ''μουτζούρη'' (τον ''μολυσματικό ιό''-ίδρυμα ΕΛΙΑΜΕΠ με τις ξένες εξαρτήσεις) ο ένας στον άλλον, με αποτέλεσμα να γαντζωθεί στην εξουσία διακομματικά και να αποκτήσει σήμερα ερείσματα νοικοκύρη που αποφασίζει παρασκηνιακά για την Εξωτερική μας πολιτική στην αλωμένη από ντόπια και ξένα συμφέροντα Ελλάδα...
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
====================
Σχόλια