New York Times : Το μυστικό της ολικής επαναφοράς του Τραμπ

Τον Νοέμβριο του 2022, μετά την άτονη εμφάνιση των Ρεπουμπλικανών στις εκλογές των midterms, έγραψα ένα άρθρο με τίτλο «Donald Trump is Finally Finished». Κρατώ ένα αντίγραφο του άρθρου στο γραφείο μου για να μου θυμίζει πόσο έξω έπεσα.
Πώς ο Τραμπ από έναν ντροπιασμένο has been - ακόμη και η Laura Ingraham του Fox News άφησε να εννοηθεί ότι έβαζε τnν «μνησικακία του πάνω από το καλό της χώρας» – κατέληξε στον άνθρωπο κύριο του πεπρωμένου του που ήταν ήδη πριν αποφύγει την σφαίρα το Σάββατο ;
Μια απλή εξήγηση θα μπορούσε να είναι ότι το the Great Old Party (Ρεπουμπλικάνοι) έπαψε να είναι ένα κανονικό πολιτικό κόμμα το 2016 και έγινε ένα κόμμα προσωπολατρείας, που ενδιαφέρεται λιγότερο να κερδίσει τις εκλογές παρά να σβήσει τον μύθο του σωτήρα-θύματος του χαρισματικού ηγέτη του. Σύμφωνα με αυτήν την εξήγηση το κόμμα ως έχει τώρα δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτρέψει σε κανέναν άλλο Ρεπουμπλικανό να αμφισβητήσει επιτυχώς την υποψηφιότητα Τραμπ . Και ως υποψήφιος, ο Τραμπ απέκτησε υπεροχή μόνο όταν η έκταση της διανοητικής παρακμής του Προέδρου Μπάιντεν έγινε εμφανής.
Αυτή η ανάλυση, σωστή ως ένα σημείο, υστερεί από τουλάχιστον τρεις απόψεις. Δεν αποδίδει στον Τραμπ την πολιτική αξιοπιστία που του αξίζει. Υποτιμά τις πολιτικές γκάφες της κυβέρνησης Μπάιντεν και περιορίζει το πρόβλημα των Δημοκρατικών σε πρόβλημα Μπάιντεν. Το πρόβλημά τους όμως είναι μεγαλύτερο.
Ακριβώς όπως ο Μπαράκ Ομπάμα ήξερε ότι εκπροσωπούσε την ελπίδα, ο Τραμπ ξέρει ότι εκπροσωπεί την αντίσταση (defiance). Αντίσταση σε τι ; Στους φύλακες της πολιτικής και πολιτισμικής «ευπρέπειας» της σημερινής Αμερικής. Και ποιοι είναι αυτοί, στο μυαλό των υποστηρικτών του Τραμπ ;
Είναι οι δημοσιογράφοι που είπαν ότι είναι «θεωρία συνωμοσίας» να λέγεται ότι ο Covid προέκυψε από ένα κινεζικό εργαστήριο. Είναι οι ακαδημαϊκές αρχές που επιμένουν ώστε κάθε υποψήφιος για εργασία να υπογράφει D.E.I. (diversity, equity, inclusion) δηλώσεις και αρνούνται να προσλάβουν όσους επικρίνουν την διαφορετικότητα και την συμπεριληπτικότητα. Είναι όλοι αυτοί οι «ψυχοπονιάρηδες» που κατηγορούν τους Αμερικανούς που θέλουν καλύτερο έλεγχο των νότιων συνόρων τους ότι υποκινούνται από ρατσισμό. Είναι οι ειδικοί αναλυτές, όπως ένας συνεργάτης του NBC το 2016, που είπε ότι «το 100% των ψηφοφόρων Τραμπ είναι αξιοθρήνητοι». Είναι οι δημοσιογράφοι που ισχυρίζονταν ότι «ο πληθωρισμός είναι καλός».
Δεν υπάρχει κανένας στην Αμερική που όλοι αυτοί οι «φύλακες της ευπρέπειας» να μισούν περισσότερο από τον Τραμπ και δεν υπάρχει κανένας στην Αμερική που οι μισητές όσων μισούν τον Τραμπ να αγαπούν περισσότερο από τον Τραμπ. Κι αυτός τους το ανταποδίδει δείχνοντας πόσο περιφρονεί όλους αυτούς τους «φύλακες της ευπρέπειας».
Στον κόσμο του MAGA ( Make America Great Again), όλα αυτά μεταφράζονται σε μια εικόνα δύναμης και αφθαρσίας. Τι άλλο εκπροσωπει ο Τραμπ πέρα από τον άνθρωπο που αδιαφορεί αν τον αγαπούνε όλοι.
Στη συνέχεια ήρθαν τα πολιτικά λάθη του Μπάιντεν. Το ένα είναι καταφανές : Πρόδωσε τη σιωπηρή υπόσχεσή του να είναι πρόεδρος μιας θητείας, μεταβατικός. Αν είχε μείνει σε αυτό, θα είχε γλιτώσει από την τωρινή ταπείνωση και οι Δημοκρατικοί δεν θα ήταν το απογοητευμένο και διχασμένο κόμμα που είναι σήμερα.
Αλλά το μεγαλύτερο ακόμα λάθος του Μπάιντεν ήταν η προδοσία της υπόσχεσής του, που δόθηκε στην εναρκτήρια ομιλία του, να τερματίσει «αυτόν τον εμφύλιο πόλεμο που μας έχει χωρίσει σε κόκκινους και μπλε». Τον Σεπτέμβριο του 2022, εκφώνησε μια καταιγιστική ομιλία εναντίον των «Ρεπουμπλικανών MAGA» τους οποίους κατηγόρησε ότι απειλούσαν «τα ίδια τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας». Αλλά εννοούσε τα Proud Boys που εισέβαλαν στο Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου — ή τους «Ρεπουμπλικάνους MAGA» επειδή ψήφισαν Τραμπ ; Δεν ήταν ξεκάθαρο και αυτή η ομιλία αντί να ενώσει άφησε να εννοηθεί ότι δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανοί ήταν εχθροί της δημοκρατίας.
Πιο ανόητη ήταν η προσπάθεια των Δημοκρατικών να προσπαθήσουν να «υπερασπιστούν τη δημοκρατία» καταδιώκοντας τον Τραμπ στα δικαστήρια. Η άγαρμπη προσπάθεια να φέρουν σε δύσκολη θέση, να παραλύσουν και τελικά να ποινικοποιήσουν έναν πολιτικό αντίπαλο έδειχνε, σε εκατομμύρια Αμερικανούς, έναν πολύ σοβαρότερο κίνδυνο για τη δημοκρατία από ό,τι, ας πούμε, η πληρωμένη σιωπή της Stormy Daniels.
«Αν δεν ονομαζόταν Ντόναλντ Τραμπ και αν δεν ήταν υποψήφιος πρόεδρος σας λέω ότι αυτή η υπόθεση δεν θα είχε κινηθεί ποτέ», είπε ο Andrew Cuomo, πρώην κυβερνήτης της Νέας Υόρκης, στον Bill Maher τον περασμένο μήνα. «Και αυτό είναι που είναι προσβλητικό για τους ανθρώπους. Και θα έπρεπε να είναι. Γιατί αν έχει μείνει κάτι, είναι η πίστη στο δικαστικό σύστημα».
Τέλος, το λάθος του ίδιου του Δημοκρατικού Κόμματος, το οποίο συνεχίζει να επιμένει ότι είναι πρωί στην Αμερική όταν η μία μετά την άλλη οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια χώρα που πιστεύει ότι είναι νύχτα. Την παραμονή της πανδημίας το 2020, το 45% των Αμερικανών ήταν ικανοποιημένο με τον τρόπο που πήγαιναν τα πράγματα, σύμφωνα με την Gallup, το υψηλότερο ποσοστό των τελευταίων 15 ετών. Τώρα είναι 21%. Αυτή η διαφορά από μόνη της εξηγεί γιατί ο Τραμπ φαίνεται να είναι καθ' οδόν προς τη νίκη.
Είναι γεγονός στην πολιτική ότι η επιτυχία του δημαγωγού βασίζεται λιγότερο στο ξεκάθαρο ψέμα παρά στις μισές αλήθειες. Όσο οι Δημοκρατικοί επιμένουν να μην βλέπουν τίποτα για τον Τραμπ εκτός από τα ψέματα και τα αίσχη του, δεν θα βλέπουν αυτό που τον κάνει δυνατό. Και εφόσον αποτυγχάνουν να αναγνωρίσουν τα δικά τους λάθη, μπορεί να μην είναι σε θέση να αποφύγουν την πραγματική καταστροφή που έρχεται για αυτούς.
Bret Stephens
The New York Times
16/7/24

via Babis Georges Petrakis

https://www.nytimes.com/2024/07/16/opinion/trump-election-biden.html