Αποχαιρετώντας έναν οραματιστή της απελευθέρωσης του οικουμενικού Ελληνισμού: Οι Έλληνες πρέπει να θυμούνται τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη ως απόγονο του Ρήγα…

Η τεράστια συμβολή του Μιχάλη Χαραλαμπίδη σε ολα τα επίπεδα, πολιτικό, εθνικό, πολιτιστικό, στα οποία με την ριζοσπαστική ιδιοσυγκρασία του διαμόρφωσε ένα πρωτοποριακό και μοναδικό τρόπο παρέμβασης, με σκοπό την ανατροπή της γραφειοκρατικής αντίληψης, που επικρατούσε και επικρατεί, στα κόμματα της αριστεράς, αρχίζοντας από το δικό του μετερίζι, το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι εφικτό να παρουσιαστει επαρκως σε ένα κείμενο, όπως το παρόν. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Θα αναφερθώ συνοπτικά στην περίοδο της πολιτικής του διαδρομής, από το σημείο που ο Μιχάλης διαφεύγει παράνομα στην Ιταλία. Είναι ήδη ηγετικό στέλεχος του ΠΑΚ, και τοιουτοτρόπως, έχοντας την πολιτική εκπροσώπηση αυτού του αντιδικτατορικού κινήματος έρχεται σε επαφή με όλη την Ιταλική αριστερά και το ιταλικό δημοκρατικό κίνημα που ανθούσε στις αρχές του 1970.

Ουσιαστικά διαμορφώνεται αυτή την περίοδο η ξεχωριστή προσωπικότητα του. Διαμορφώνεται αυτός ο οργανικός διανοούμενος όπως το διατυπώνει ο Γκράμσι. Στο μικρό γραφειάκι στην καρδιά της Ρώμης, που είχε παραχωρήσει το Σοσιαλιστικό κόμμα P. S. I. στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., γίνονταν από τον Μιχάλη ταχύρρυθμα μαθήματα πολιτικής σε μια διψασμένη νεολαία για απελευθέρωση και δημοκρατία.

Όλοι αυτοί που ήθελαν να γυρίσει ανάποδα ο ντουνιας με τα βιβλία υπό μάλης όλων των μεγάλων διανοούμενων ενδεικτικά αναφερομένων Πωλ Σουηζυ, Πωλ Μπαραν, Σαμίρ Αμίν, συμμετείχαν στην διαμορφωση ενός νεολαίστικου κινηματος αμφισβήτησης της επικρατούσας νομενκλατούρας στην Ελλάδα που βασιζόταν στην γραφειοκρατία του κόμματος. Αυτό το κίνημα αναφέρονταν ως Ιταλοί και γιγαντώθηκε πριν αναλάβει την εξουσία το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην Ελλάδα.

Η σύγκρουση ήταν αιματηρή με αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό αυτού του νεολαιίστικου κινήματος στο βωμό της εξουσίας.

Ο Μιχάλης με τους Ιταλούς του, τρόμαξε την καθεστηκυία νομενκλατούρα γιατί φοβήθηκε τον μεγάλο περιορισμό της ανέλεγκτης εξουσίας της στο κόμμα και στο κράτος.

Οι προτάσεις και οι διαφορετικές απόψεις του Μιχάλη και των Ιταλών για ανάσχεση του κατήφορου που έπαιρνε ένα κοινωνικό κόμμα όπως το ΠΑ.ΣΟ.Κ με τις όποιες αδυναμιες του, να μην μετατραπει σε ένα κόμμα του κράτους, ποινικοποιηθηκαν και πολλοι σύντροφοι διαγράφτηκαν.

Ο ίδιος ο Μιχάλης ήταν υπό διαρκή διωγμό. Ο εκμαυλισμός ιστορικών στελεχών έφθασε μέχρι εσχάτων, αφού έλαβε μέρος και ηγήθηκε στις πρωτοφανείς διώξεις των νεολαίων, ειδικά αυτός που στα νιάτα του πρωτοστατούσε στο Πολυτεχνείο. Υπήρξε δε σημαίνον υπουργός όλων των κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Η άποψη του Μιχάλη ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχασε το τρένο με την ιστορία ήταν ο πικρότερος απολογισμός του και η μεγάλη του απογοήτευση. Ο ίδιος ο Ανδρέας απέφευγε την διαγραφή του πάρα τις επίμονες εισηγήσεις, όχι για να κρατήσει την αριστερή επίφαση του κόμματος που επικαλούνται διάφοροι, αλλά γιατί ο Μιχάλης του θύμιζε την ηθική στην πολιτική και την νιότη του, όταν την υπηρετούσε.

Είχε βαθιά γνώση του Γκράμσι και γνώριζε τι θα του στοίχιζε η απώλεια ενός οργανικού διανοούμενου. Αυτό όμως που θωράκισε τον Μιχάλη πέρα από την απόρριψη των υπουργικών θώκων ήταν η παραγωγή ιδεών που ήταν ακαταμάχητες.

Η έλλειψη γνώσεων των κρατούντων και η σχιζοφρενής υποτέλεια του Αθηναϊκού κράτους όπως το χαρακτήριζε, απέναντι στον Τουρκικό επεκτατισμό, τον οδήγησαν σε ένα ανένδοτο αγώνα, για ένα Νέο Εθνικό Σχέδιο που στόχευε σε αυτή την ανατροπή, γιατί όπως έλεγε, η Τουρκία ήταν η κύρια και μεγαλύτερη απειλή για το Ελληνικό Έθνος.

Η νέα γραμμή άμυνας, Αντίστασης στον Τουρκικό επεκτατισμό έπρεπε να αρχίζει από την επανατοποθέτηση του Κυπριακού στους διεθνείς οργανισμούς, ως ζήτημα εισβολής και κατοχής. Πιστός στις αρχές της αυτοδιάθεσης και στις ιδέες του να υπερασπίζεται και να συνδράμει έμπρακτα στους αγώνες των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων όπου γης, ιδρύει την Ελληνική Ένωση για τα δικαιώματα και την απελευθέρωση των λαών, που είχε βάση στην Διεθνή Οργάνωση για τα δικαιώματα των λαών, το δικαστήριο του Ρασελ.

Μέσα από την Ένωση αρχίζει τον αγώνα επανατοποθέτησης του Κυπριακού σε μηδενική βάση, τον οποίο ονομάζει νέα αντίσταση και θέτει τις προϋποθέσεις για πλήρη απελευθέρωση της Κύπρου, δηλαδή χωρίς κατοχικό στρατό, εποίκους και Αγγλικές βάσεις.

Η Ένωση συμμετέχει έμπρακτα και σταθερά στον αγώνα των γυναικών της Κύπρου για επιστροφή στα κατεχόμενα εδάφη από την Τουρκία, δηλαδή στα πατρώα εδάφη. Αυτή η ιντιφάντα των γυναικών, όπου άοπλες συγκρούονταν με τους πάνοπλους Αττίλες, για την λευτεριά τους είχε όλα τα χαρακτηριστικά ενός απελευθερωτικού κινήματος που αγκαλιάστηκε από όλο το Λαό πέρα και έξω από κόμματα.

Όταν το 1988 ο Ανδρέας άφησε την Κύπρο απροστάτευτη με την συνθήκη του Νταβός, ο Μιχάλης ήρθε σε σκληρή σύγκρουση μαζί του. Αδιαφορώντας για τις απειλές διαγραφής και απομόνωσης από το ΠΑ.ΣΟ.Κ., συνέχισε τον αγώνα του στο πλευρό των γυναικών της Κύπρου και αντιτάχθηκε στην επίσκεψη του Οζάλ, του Τούρκου πρωθυπουργού στην Αθήνα, οργανώνοντας πανελλαδικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας με την Ένωση και τους γενοκτονημενους λαούς της Μικράς Ασίας.

Έτσι μετά το 1988 και ειδικά κατόπιν της πλήρους επικράτησης των εκσυγχρονιστων, άρχισε η μοναχική πορεία του Μιχάλη, στην αρχή μέσα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. που κατέληξε στην αποχώρηση του.

Συνέχισε σταθερός στις ιδέες του για την απελευθέρωση των λαών σύμφωνα με το πνεύμα της Ένωσης και του δικαστηρίου Ρασελ αγωνιζόμενος γι’ αυτές μέχρι το τέλος της ζωής του, ενάντια στην υποτέλεια και την μειοδοσία των ελληνικών ηγεσιών και πολιτικών ελίτ.

Εν κατακλείδι δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στην μεγάλη συμβολή του για την τεκμηρίωση και την αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας εντός και εκτός Ελλάδος (παράσταση του στον Ο. Η. Ε.).

Επί πλέον στο όραμα του για την δημιουργία ποντιακής πόλης Ρωμανία στην Θράκη, η οποία δυστυχώς δεν υλοποιήθηκε εξ αιτίας της υποτέλειας του Αθηναϊκού κράτους απέναντι στους Τούρκους επεκτατιστές.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει εκεί στο ακριτικό Αετοχωρι και είθε οι Έλληνες να τον θυμούνται ως απόγονο του Ρήγα.