Για να “χρυσώσει το χάπι” του Ουκρανού προέδρου Βολοντίμιρ Ζελένσκι,
ότι δεν έχει άλλον πακτωλό χρημάτων από την ΕΕ, ο Γερμανός καγκελάριος
Όλαφ Σολτς έστειλε τον αντιρρησία πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Βίκτορ
Όρμπαν… για καφεδάκι. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Έτσι, οι εναπομείνατες 26 ηγέτες της ΕΕ, μετέχοντες στο πρωτοφανές Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της περασμένης Κυριακής, αποφάσισαν την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ουκρανία. Ουσιαστικώς, η Γερμανία κατήργησε εν τοις πράγμασι το δικαίωμα του βέτο από τις μικρές χώρες της “Ηνωμένης” Ευρώπης και υιοθέτησε την “ειδική πλειοψηφία” για ζητήματα γαλλογερμανικού ενδιαφέροντος, όπως το μεταναστευτικό, το δημοσιονομικό και η εξωτερική και αμυντική πολιτική.
Το φαινόμενο δεν είναι πρωτοφανές. Οι επιδιώξεις της Γαλλίας τον 19ον και της Γερμανίας τον 20ον αιώνα να επικρατήσουν στην Ευρώπη, ως ήθελε ο Βοναπάρτης, ο Μπίσμαρκ κι ο Χίτλερ, επανήλθαν τον 21ον συγκεκαλυμμένα υπό τον σοσιαλδημοκράτη Όλαφ Σολτς. Αμέσως αντέδρασε ο Ρώσος πρόεδρος Βλαδιμίρ Πούτιν, που ζήτησε την ουδετεροποίηση της Ουκρανίας, όπως ο τσάρος Νικόλαος για την Ελβετία στην διάσκεψη της Βιέννης το 1815. Προσώρας, με αντάλλαγμα τον τερματισμό του από διετίας διεξαγομένου ουκρανικού πολέμου.
Η κεντρική ιδέα της Ειδικής Πλειοψηφίας διακινείται περιστασιακά από ρασιοναλιστικούς κύκλους των ισχυρών οικονομικώς χωρών (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία) ότι δήθεν εξασφαλίζει την λειτουργικότητα της ΕΕ, ενώ ουσιαστικώς κατοχυρώνει τα στενά εθνικά τους συμφέροντα, εις βάρος των μικρών χωρών της ΕΕ. Η συλλογιστική της Ειδικής Πλειοψηφίας εξειδικεύεται στο συνδυασμό πληθυσμού και εθνικού προϊόντος που αποτελεί ταυτολογία, αφού οι πολλοί παράγουν μεγαλύτερο προϊόν από τους ολίγους.
Αντιδημοκρατική σύλληψη
Η ταυτολογία αυτή είναι αντιδημοκρατική. Δεν λαμβάνει υπ’ όψιν αφ’ ενός την πληθυσμιακή δυναμική επί τη βάσει της Ιστορίας, των επιτευγμάτων και της ευρωπάθειας των μικρών αλλά ανήσυχων λαών, αφ’ ετέρου υπονομεύει την εθνική ανεξαρτησία των, για την οποία εχύθησαν ποταμοί αίματος στο παρελθόν. Το φαινομενικό πρόβλημα της ασυμμετρίας μεγέθους/αξιών στις αποφάσεις το αντιμετώπισαν κι άλλες ομοσπονδίες, όπως η ελβετική και η αμερικανική και το έλυσαν με ευφυή τρόπο, όχι με τον γερμανικό.
Τα μικρά καντόνια της Ελβετίας έχουν την ίδια εκπροσώπηση με τα μεγάλα στην Βουλή, ενώ οι ιδρυτικοί πατέρες των ΗΠΑ καθιέρωσαν την αρχή των δύο γερουσιαστών ανά Πολιτεία, ανεξαρτήτως του πληθυσμού, ακριβώς για να επιβραβεύσουν τους μικρούς πρωταθλητές της αμερικανικής ενώσεως και την δυναμική των πρώτων αποίκων. Ούτως η “μικρή” Φιλαδέλφεια έχει την ιδία καταστατική δύναμη με την Καλιφόρνια, παρά τον πενταπλάσιο πληθυσμό της δευτέρας που έγινε μαγνήτης ξένων και αστέγων, λόγω του ηπίου κλίματος της.
Οι μεν ελθόντες από Ασία και Νότιο Αμερική μέτοικοι έχουν άλλη κουλτούρα των Αμερικανών τρίτης γενιάς, οι δε άστεγοι δεν συμβάλλουν στην κοινωνική συνοχή της ομοσπονδίας. Μάλλον την υπονομεύουν με καινοφανείς “ιδέες”, όπως του γάμου ομοφύλων, διαλύσεως των οικογενειών και κακομεταχειρίσεως του “ασθενούς φύλου”. Όπως ο γάμος του Πτολεμαίου Β΄ με την αδελφή του Αρσινόη στην Αλεξάνδρεια το 230 π.Χ. είχε προκαλέσει την στάση λαού, έτσι και τώρα οι ετερόχθονες βαρύνονται με την αποδόμηση της Πολιτείας.
Το αντίθετο συμβαίνει σε ομοιογενείς χώρες με παράδοση υπέρ της ελευθερίας και αντίσταση κατά της καταπίεσης, όπως λ.χ. η Ελβετία, που πρώτη απέκτησε δημοκρατικό πολίτευμα στην ηπειρωτική Ευρώπη. Αλλά και η Ελλάς, μικρά το δέμας αλλά πατρίς με μεγάλη ψυχή, που ανέτρεψε την δεσποτισμό τον 19ον αιώνα, οφείλει να υπερασπίζεται την αυτονομία της μέσα στο ευρωπαϊκό υπερκράτος.
Η Ειδική Πλειοψηφία πάσχει επίσης από νομικής απόψεως ως αιφνιδία, αλλά εκουσία μεταβολή των συνθηκών, ακριβώς όπως αποτυγχάνει κάθε προαναγγελθέν στρατήγημα. Πρώτα, οι μεγάλες χώρες δελέασαν και παρέσυραν μικρές χώρες (Ελλάδα, Πορτογαλία, Μάλτα, Κύπρος, Κροατία, Σλοβενία και Βαλτικές) να ενταχθούν στην ευρωπαϊκή ομοσπονδία επί ίσοις όροις και κατόπιν επικαλέστηκαν την δυσλειτουργικότητα της, για να επιβάλλουν μονομανίες ως λ.χ. η “πράσινη ανάπτυξη”, η ευνοϊκή για τη λαθρομετανάστευση πολιτική και τώρα η κατάργηση του βέτο.
Ειδική πλειοψηφία των ισχυρών
Οι τακτικές αυτές εξυπηρετούν τα συμφέροντα μιας ευρωελίτ που προσπαθεί να επιβάλλει αδόκιμες απόψεις μεταξύ των οποίων η “κλιματική αλλαγή”, ο περιορισμός της καταναλώσεως υδρογονανθράκων και η ματαίωση της πυρηνικής ενεργείας. Οι ευρωπαϊκοί λαοί, όμως, δεν πρόκειται να ενδώσουν απλώς για να αισθανθούν περισσότερο “πράσινοι”, “ασφαλείς” και “προοδευτικοί”. Η περίπτωση των Βρετανών και προσφάτως των Ούγγρων το αποδεικνύει.
Οι καρεκλοκένταυροι του ευρώ, οι τρίτης γενιάς φονξιονάριοι της Κομισιόν κι οι λομπίστες των μεγάλων “κορπορέισον”, προερχόμενοι κυρίως από Γαλλία, Γερμανία και Ιταλία, παρά από τις μικρές χώρες, θα επιδιώξουν την εφαρμογή της ειδικής πλειοψηφίας με οιοδήποτε κόστος ακόμη και με την απομάκρυνση των αντιτιθεμένων, όπως ο Ούγγρος πρωθυπουργός. Εν τούτοις, οι πρωτομάστοροι των Ευρωπαϊκών Συνθηκών της Ρώμης (Μονέ, Ντεγκάσπερι και Σούμαν) που ίδρυσαν της Ευρωπαϊκή Κοινότητα, αν δεν θέλουν να δουν από του τάφου των το δημιούργημά τους να διαλύεται, ας συμβουλεύσουν μαντικώς τον χερ Όλαφ να εγκαταλείψει την απατηλή ιδέα της Ειδικής Πλειοψηφίας και να επανέλθει στις βασικές αρχές σεβασμού όλων των λαών της Ευρώπης, μεγάλων και μικρών, συμπεριλαμβανομένου του κυπριακού που τον αγνοούν.
Την κατάργηση του βέτο να προσέξει ιδιαιτέρως ο Κυριάκος Μητσοτάκης μην πέσει στην παγίδα της αποδοτικότητος, λόγω του εκσυγχρονιστικού του ζήλου. Αν πέσει θα διαπράξει δια δευτέρη φορά εντός μηνός παραμέληση του εθνικού καθήκοντος έναντι του Ελληνισμού (περίπτωση της Ίμβρου), όπως το έχει πράξει ο Κώστας Σημίτης με την συμφωνία της Μαδρίτης κι όχι μόνο.
=============
-----------------------------
Σχόλια